Police Life

Rowan Rivers

Andrea schoot wakker, waardoor hetzelfde bij hem gebeurde. De bel ging. Hij ademde langzaam in. 'Blijf maar zitten, ik ga wel,' zei hij zacht. Hij pakte zijn wapen al vast en hij liep naar de deur toe, heel langzaam, zijn benen deden echt pijn. Bij de deur bleef hij stil staan, hij ging niet zomaar open doen. 'Wie is daar?' vroeg hij, zijn stem klonk doordringend. Hij hoopte dat het gewoon niets was, maar als hij ook maar een beetje twijfelde zou hij echt niet open doen.

Lincoln Smith

Met tassen vol boodschappen stond hij voor de deur bij het hotel. Normaal gesproken was de deur altijd gewoon open of kon hij de deur gewoon met zijn sleutel openen, maar dat was niet gelukt, blijkbaar was de deur van binnenuit ook extra gesloten. Daarom had hij maar aangebeld. Andrea zou wel thuis zijn, verwachtte hij.
Het duurde vrij lang voordat hij iets hoorde aan de andere kant van de deur. Voetstappen. Niet veel later werd er gevraagd wie er was. Lincoln grijnsde even.
"De boodschappenman," grinnikte hij. Hij had eerst een paar uur bij zijn vader gezeten in het ziekenhuis en was daarna direct door gegaan naar de supermarkt, omdat Andrea dat aan hem gevraagd had.

Rowan Rivers

Toen hij de stem van Lincoln herkende haalde hij wat opgelucht adem. Hij haalde het slot van de deur en daarna deed hij de deur open, hij glimlachte zwak naar de jongen, maar het koste hem ontzettend veel moeite. Hij verging echt van de pijn, het was bijna niet vol te houden. Hij steunde wat tegen de muur aan, hij wilde Lincoln zijn hulp aanbieden om de tassen aan te pakken, maar zelfs dat lukte hem waarschijnlijk niet.

Lincoln Smith

Hij hoorde hoe de deur van het slot werd gehaald en niet veel later ging de deur open. Rowan stond voor de deur.
"Fijn dat jij ook weer thuis bent," zei Lincoln. Hij glimlachte even naar Rowan en liep verder naar binnen. Hij zette de tassen op de grote tafel bij de keuken neer en groette Andrea, die zachtjes wat terug zei en hem bedankte voor de boodschappen. Daarna begon Lincoln samen met Andrea de boodschappen uit te pakken en op te ruimen.
"Hoe was het bij je vader, Lincoln?" vroeg Andrea nu aan de jongen.
"Hij moet opnieuw geopereerd worden," vertelde Lincoln. "Hij bleef maar veel pijn en ontstekingen hebben. Na een scan bleek dat er nog splinters van de kogel in hem zaten."
Andrea knikte kort. "Hopen dat het daarna beter met hem gaat.." zei ze erover. Ze miste de aanwezigheid van Steven hier en op het werk.

Rowan Rivers

'Hm,' mompelde hij alleen maar, meer had hij niet te zeggen. Linc vertelde over Steven en hij reageerde niet echt, hij ging in de stoel zitten en hij ademde langzaam in. Hij sloot zijn ogen om de pijn wat terug te dringen, alles wat er gezegd werd ging langs hem heen omdat hij zo met de pijn bezig had. Hij wilde opstaan om wat water te pakken, maar de gedachte aan de pijn zorgde ervoor dat hij bleef zitten.

Andrea Penoyer

Vroeg in de ochtend schrok ze wakker uit een vreselijke nachtmerrie. Ze leek even volledig in paniek en had moeite de echte wereld te onderscheiden met haar droom. Zweet stond op haar voorhoofd en haar lichaam trilde enorm. Ze zat nu overeind in bed en staarde doelloos voor zich uit naar de muur. Heel erg langzaam leek ze zich te realiseren dat ze in het hotel was en dat ze veilig was. Ze haalde haar hand langs haar bonzende hoofd en slikte even. Hoe ging ze hier ooit mentaal doorheen komen? De tranen die in haar ogen stonden probeerde ze weg te vegen.

Rowan Rivers

Hij was niet eens in bed gaan liggen, hij zat nog steeds op de bank en het enige wat hij deed was letten op zijn ademhaling, zodat de pijn wat minder werd. Hij wist dat hij hier gewoon doorheen moest. Hij moest even volhouden, over een paar dagen zou het beter gaan en hij had liever zo veel pijn dan dat hij alleen in het ziekenhuis lag en hij niet wist wat er gebeurde met Andrea. Dit was veel beter. Hij staarde voor zich uit, in gedachten verzonken. Wat als ze al dood was? Dan hadden ze niets gedaan. Hij had niets gedaan, want Andrea had nog iets geprobeerd.

Andrea Penoyer

Er waren een aantal weken voorbij gegaan. Felicity was nog altijd niet terug. Andrea had de zaak op een gegeven moment toch maar weer bij de politie neergelegd, die ermee aan de slag gingen. Toch was er weinig bekend en bleef er weinig bekend. Andrea kreeg alleen af en toe nog dreig telefoontjes of smsjes, maar daar bleef het tot nu toe bij.
Steven was ook weer thuis en net als Rowan en Andrea ook weer aan het werk gegaan. De vervangende hoofdinspecteur was weer weg gegaan en had alles weer aan Steven over gedragen. Andrea was blij dat alles weer een beetje normaal werd, behalve dan dat Felicity nog steeds niet terug was en er nog altijd geen spoor van haar was.
Met haar nieuwe partner, Tim, kon ze het ook goed vinden. Hij was aardig en behulpzaam en ze had wel het idee dat ze hem kon vertrouwen als ze samen op straat liepen. Momenteel zat ze op het bureau, naast Tim. Ze waren samen een zaak aan het door bespreken en aan het bekijken hoe en wat ze konden doen. Andrea was blij met een beetje afleiding, anders dacht ze alleen maar 24/7 aan Felicity.

Rowan Rivers

Hij had geluncht met Carmen om wat bij te praten, nu liep hij het bureau weer binnen. Hij wilde net naar Andrea toe lopen toen hij zich realiseerde dat ze samen was met die Tim. Hij ademde langzaam in, hij kon er niets aan doen, hij was zo afschuwelijk jaloers. Hij ging dus ook maar niet naar haar toe en hij wreef langs zijn voorhoofd. Hij had meteen ook geen zin meer om te werken, hij vond het echt heel erg om ze samen te zien. Hij zei het maar niet tegen Stephen, dat werkte ook niet, die zou het toch niet begrijpen en anders kon hij er niets aan doen. Hij pakte wat dossiers, las die kort door en daarna liep hij het bureau weer uit.

Steven Smith

Hij was op zijn kantoor bezig met dingen afhandelen. Vrijwel constant was hij aan het bellen, met getuige, met het OM, met mensen die aangifte hadden gedaan en mensen die tips hadden over bepaalde zaken. Hij had het werken echt gemist, maar het was wel extra druk nu. De tijdelijke hoofdinspecteur had prima zijn werk gedaan maar toch iets trager dan Steven het altijd wilde, dus hij had wat in te halen.
Toch luisterde hij wel een beetje naar zijn lichaam en naar de artsen- hij moest rustig aan doen. Hij was dan ook elke dag wel op tijd weer thuis en probeerde ook aan zijn nachtrust te komen in plaats van stug door te werken, wat hij wel vaker deed normaal gesproken.

Rowan Rivers

Hoewel het weer redelijk ging, had hij pijn in zijn benen. Daarom liep hij ook niet zo heel erg ver, hij wilde het niet overbelasten, want hij had er echt nog last van en dat zou het herstel niet veel beter maken. Gelukkig kon hij wel weer alles. Hij dacht terug aan de tijd in het ziekenhuis, aan alles wat er gebeurd was. Hij ging op een bankje zitten en hij sloot zijn ogen even. Hij had echt gedacht dat Andrea klaar met hem was en als hij heel eerlijk was had hij er nog steeds moeite mee. Het had hem allemaal veel pijn gedaan en nu was hun dochter nog steeds niet terug. De kans dat ze nog levend terug zou komen was voor hem verdwenen en daardoor was hij vreselijk onrustig. Hij wilde nog steeds naar Andrea toe, maar die was vast te druk met Tim.

Andrea Penoyer

Op een gegeven moment begon haar hoofd wat te bonken, wat haar signaal was dat ze weer even wat rust moest nemen. Ze excuseerde zich bij Tim en ging even naar de toilet, waarna ze wat water dronk en toen even naar buiten ging en op het houten bankje voor het bureau plaats nam. Ze zuchtte even, haalde haar hand door haar haren en sloot haar ogen.
Ineens begon haar mobiel te trillen. Ze griste het ding uit haar zak en nam op. Het was de agent die de leiding had over de zaak van Felicity. Hij kwam meteen to the point; Felicity was gevonden, dood. Hij vertelde waar en zei dat het hem speet, waarna hij ophing. Andrea keek nu naar haar mobiel en haar hand begon wat te trillen. Haar gezicht kleurde direct lijkbleek en ze staarde wat verstijfd voor haar uit.

Rowan Rivers

Hij dacht dat hij misschien maar beter terug kon naar het hotel, dan kon hij alvast wat eten klaarmaken, hij was toch totaal nutteloos nu. Hij werkte dan wel veel, maar hij deed niet echt iets heel boeiends en hij vond het allemaal niet zo bijzonder meer. In zijn hoofd was hij veel meer met andere dingen bezig en daar kon hij niets aan doen. Hij pakte zijn mobiel en hij stuurde Andrea en Steven allebei een berichtje dat hij eerder terug ging, zodat ze zich geen zorgen zouden maken.

Andrea Penoyer

Ze werd uit haar gedachte geschud toen ze een berichtje van Rowan ontving op haar mobiel. Ze opende het berichtje en las dat hij alvast naar huis was gegaan. Zonder het echt door te hebben bleef Andrea hier ook een tijdje naar zitten staren, voor ze besloot hem te bellen.
Ze begon hem te bellen en stond op van het bankje en pakte haar auto sleutels. Haar benen trilden zelfs en langzaam maar zeker begon het tot haar door te dringen dat de hoop die ze constant nog een beetje had gehad, was vervlogen. Er was geen hoop meer, het was voorbij. Felicity was dood.. En dat was haar schuld. Tranen sprongen in haar ogen.
Ze stapte in haar ogen en wachtte tot Rowan opnam.

Rowan Rivers

Hij schrok een beetje toen zijn mobiel ging, vooral omdat hij nogal in gedachten was. Hij zag dat het Andrea was. Wat had ze te vertellen? Hij nam meteen op. 'Hey...' Begroette hij haar eerst. Hij bleef stilstaan, maar hij was al bijna bij het hotel. 'Wat is er?' Vroeg hij daarna. Ze belde eigenlijk nooit gewoon voor de gezelligheid, dat zou nu dan ook wel niet zo zijn. Ging ze hem vertellen dat ze Tim leuk vond? Hij zuchtte even door zijn eigen wantrouwen. 

Andrea Penoyer

Rowan nam op en vroeg haast meteen wat er aan de hand was. Waar waren de tijden toch gebleven dat ze elkaar soms belde om alleen maar te vragen hoe de dag was geweest en hoe laat ze elkaar weer zouden zien? Nu werd er altijd meteen vanuit gegaan dat er wat was, en het ergste was nog dat dat ook nog altijd het geval was.
"Felicity.." mompelde ze zachtjes. Haar stem leek te breken. Ze haalde even diep adem en haar stem begon te trillen. "Ze.. Ze is dood.." Haar ademhaling versnelde. Ze startte haar auto en met haar mobiel aan haar oor begon ze te rijden. "Ze hebben haar gevonden.." snikte ze zachtjes. "Ik.. Ik ga erheen..."

Rowan Rivers

Door wat ze zei werd hij bleek en bleef hij stil. De wereld om zich heen leek opeens totaal aan hem voorbij te gaan en hij zei niets tegen haar. Wat moest hij zeggen? Ze zei dat ze er heen ging. 'Stuur mij het adres,' was het enige wat hij zei, daarna hing hij op. Hij draaide zich om en hij liep terug naar zijn auto, hij zou er ook heen gaan. Hij voelde de brok in zijn keel, maar het was alsof het voor hem nog niet echt zo was. Hij geloofde het nog niet.

Andrea Penoyer

Ze zei zachtjes dat ze dat zou doen toen Rowan zei dat ze hem het adres moest sturen. Daarna hing ze op en terwijl ze aan het rijden was stuurde ze Rowan een berichtje met het adres. Dat zorgde er bijna voor dat ze een aanrijding veroorzaakte, maar het ging nog net goed.
Een kwartiertje later arriveerde ze bij een rustig straatje en ze zag een aantal politie auto's staan. Achter een politie auto parkeerde ze en stapte ze uit. Direct werd ze ontvangen door een aantal agenten die haar mee leidde een steegje in. In een container hadden ze Felicity gevonden. Alsof ze in een waas leefde volgde Andrea de agenten en toen ze Felicity lieten zien leek ze volledig te breken, ze zakte door haar benen, viel op de grond en begon luid te snikken.

Rowan Rivers

Hij reed naar het adres dat Andrea hem gegeven had en hij zag haar auto al staan. Hij stapte uit en hij liep wat verder, hij kon haar horen huilen. Toen hij haar zag zitten knielde hij bijna automatisch bij haar neer en hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Kom maar...' Zei hij zacht, hij wilde het zelf niet eens zien. Zolang hij het niet zag was het niet echt zo. Hij nam Andrea voorzichtig mee  iets verder weg. Hij was zelf rustig, vooral omdat hij haar aan het troosten was. 

Andrea Penoyer

Ze had eerst niet eens door dat Rowan arriveerde, pas toen ze zijn stem hoorde merkte ze het. Ze kroop bijna weg in zijn armen en snikte luid. Waar ze al die tijd zo bang voor was geweest, was realiteit geworden. Felicity was dood.
"Ze.. Ze hebben haar vermoord.." bracht ze snikkend uit. Waar waren die gasten wel niet allemaal tot in staat? Ze hadden haar toen al verkracht, en nu hadden ze gewoon in koele bloeden een heel jong meisje vermoord en gedumpt in een container.
"Ik.. Ik had naar ze moeten luisteren.. Ik.." ze drukte haar gezicht tegen Rowan aan en het leek alsof haar wereld instortte.

Rowan Rivers

Hij hield haar heel stevig vast en hij luisterde naar wat ze allemaal vertelde. 'Je kunt hier niets aan doen. Ik zei dat je niet moest gaan, dit is niet jouw schuld. Helemaal niet,' zei hij zacht tegen haar. Ze kon hier echt niets aan doen, helemaal niets. Hij streek langs haar wang en hij bleef naar Andrea kijken, niet naar wat er allemaal gebeurde. Hij wilde het gewoon niet zien. Hij wilde het niet geloven. Hij wilde hoop houden dat ze haar levend zouden terugvinden, dat het nog niet zeker was.

Andrea Penoyer

Rowan zei dat zij er niets aan kon doen, dat het niet haar schuld was. Toch kon Andrea haar gedachten daarover niet veranderen. Ze voelde zich zo onwijs schuldig en het voelde alsof ze niet eens voor haar eigen kind had kunnen zorgen. Een andere kans kreeg ze nooit meer, dat was al voor haar verpest. Ze zou nooit meer een kind kunnen krijgen.
Tranen gleden over haar wangen. Ze voelde zich hopeloos. Machteloos. Vooral het idee dat dit allemaal was om haar te pakken te krijgen. Wat gingen ze nu doen? Wat waren hun plannen nu? Een rilling trok over haar rug. Ze zouden niet meer kunnen chanteren met Felicity. Moest ze zich bedreigd voelen nu?
"Ze moeten gevonden worden, Rowan.." mompelde ze zachtjes en nog altijd snikkend.

Rowan Rivers

'We vinden ze, dat beloof ik. We vinden ze echt wel, hier komen ze niet mee weg,' zei hij tegen haar. Hij nam haar mee naar zijn auto. 'We gaan naar huis, ik laat je auto straks wel ophalen, oké?' vroeg hij zacht aan haar. Hij opende de deur en hij liet Andrea zitten, daarna sloot hij het weer en stapte hij naar binnen. Hij reed weg, hij wilde weg hier, alleen nog maar naar het hotel. Hij reed bijzonder voorzichtig, maar toch was hij duidelijk in gedachten verzonken. Alsof hij totaal in zijn eigen wereld zat.

Andrea Penoyer

Rowan zei dat ze hun wel zouden vinden, hij beloofde het zelfs, ze zouden er niet mee wegkomen. Daarna nam hij haar mee naar zijn auto en zei dat ze naar huis gingen, hij zou zijn auto wel laten ophalen. Andrea knikte kort, al drongen de woorden niet eens echt heel goed tot haar door. Ze stapte in de auto en deed trillend de gordel om. Niet veel later reden ze weg. Nog een paar tranen rolden over haar wangen terwijl ze terugdacht aan het beeld dat ze net nog zag. Het kleine gezichtje van Felicity, spierwit en ijskoud. Een rilling trok over haar rug.

Rowan Rivers

Eenmaal bij het hotel hielp hij Andrea uit de auto, hij sloeg zijn arm om haar middel en hij liep met haar naar boven. Wel heel langzaam, hij had pijn in zijn benen, heel erg veel pijn. Hij had veel te veel gedaan vandaag. Maar die pijn leek te vervagen door wat er allemaal gebeurde. Alsof hij zich nergens echt bewust van was. Hij wist het niet precies, maar het voelde heel raar. Het voelde nogsteeds alsof hij alles niet echt door had. Hij haalde de deur van het slot en hij stapte met Andrea naar binnen, hij stond echt te trillen op zijn benen, omdat het zo veel pijn deed.