Police Life

Steven Smith

Leroy tikte hem opeens aan en hij knikte naar de deur. Steven keek over zijn schouder en zag dat het Carmen was die binnen was gekomen, en niet Rowan. Ergens vond hij het wel jammer dat het Rowan niet was. Hij moest niet weg lopen voor zijn problemen. Maar Rowan was geen kind meer, Steven liet hem zijn gang maar gaan. Hij kon moeilijk van alles wat zeggen.
"Goedemiddag," groette Steven Carmen met een kleine glimlach op zijn gezicht. Naast zich hoorde hij Leroy tegen Lincoln praten en zijn excuses aanbieden. Steven keek weer even naar Lincoln. Het deed hem pijn om zijn zoon met zoveel pijn te zien in een ziekenhuisbed, maar hij hield zich sterk. Hij merkte dat Carmen een hand op zijn schouder legde en hij keek heel even opzij naar haar, waarna hij weer naar Lincoln keek.

Carmen Roberts

Steven keek even opzij naar haar, daarna zag ze hem weer naar zijn zoon kijken. ‘Ik zal mijn vader even zoeken…’ hoorde ze Leroy zacht zeggen. Hij leek het niet echt leuk te vinden, maar het was meer gericht op Steven en ze wist toch niet wat er aan de hand was. ‘Ik kom zo wel weer terug,’ voegde de jongen er nog aan toe, ze glimlachte zwakjes naar hem en ze zag dat hij uit de kamer vertrok. Ze keek weer even naar Lincoln, daarna keek ze weer naar Steven. ‘Wil je mij vertellen wat er gebeurd is?’ vroeg ze zacht aan hem, lichtelijk bezorgd. Als hij er mee zat, deed het hem goed om te vertellen wat er gebeurd was. Zolang ze niet al te veel naar zijn gevoel vroeg en meer naar de situatie, was er een grote kans dat hij haar wel antwoord gaf op wat ze vroeg. Ze bleef hem aankijken, haar bruine ogen gericht op zijn groene ogen. Het was duidelijk dat hij ontzettend bezorgd was om zijn zoon en dat sierde hem, ze begreep het ook goed.

Steven Smith

Leroy liet weten dat hij zijn vader even ging zoeken en dat hij zo wel weer terug kwam. Steven knikte kort en goedkeurend naar hem en keek de jongen na, die de kamer uit verdween. Steven zuchtte even zachtjes, hij vroeg zich af hoe het tussen Leroy en Rowan zou gaan buiten deze kamer. Maar hij besloot zich er niet mee te gaan bemoeien, niet voordat het fout dreigde te gaan. Hij kon zich niet altijd overal mee blijven bemoeien.
Carmen vroeg of hij kon vertellen wat er gebeurd was. Steven keek opzij, naar Carmen. Hij dacht even na. Hij kon moeilijk vertellen dat Leroy in de drugshandel zat. Hij wilde niet dat meer mensen het zouden weten, hoe minder hoe beter.
"Lincoln is neergestoken. De jongens hadden zich in de nesten gewerkt," antwoordde Steven. Hij keek Carmen met een waterige glimlach aan.
Zijn mobiel begon te trillen in zijn broekzak, maar hij negeerde het volkomen. Dat kwam later wel, als hij weer thuis was of zo.

Carmen Roberts

Ze was niet gek, ze zag dat hij nadacht over wat hij zou vertellen. Ze vond het niet meer dan logisch en nam hem dan ook niets kwalijk. Eigenlijk wilde ze niet eens echt weten wat er gebeurd was, ze wilde er gewoon met hem over praten. Uiteindelijk zei hij zacht dat ze in de problemen waren geraakt en dat Lincoln neergestoken was. ‘Hij is net zo sterk als zijn vader, hij komt er wel weer bovenop,’ zei ze zacht tegen hem. Waarschijnlijk wist hij dat ook wel, maar het kon nooit kwaad als iemand positief was. Hij glimlachte waterig naar hem, daarom deed ze hetzelfde bij hem. ‘Weet je al wanneer hij naar huis mag?’vroeg ze zacht. Waarschijnlijk konden ze dan wel weer wat hulp gebruiken. Ze had het nu weer wat rustiger met werken, dus zou ze kunnen helpen als dat nodig was. Als hij in het ziekenhuis moest blijven voor langere tijd had het toch geen nut, dan zouden ze constant hier rondhangen en daar had hij niet echt hulp bij nodig, waarschijnlijk. Hij negeerde zijn mobiel, dus deed ze hetzelfde, waarschijnlijk had hij al genoeg aan zijn hoofd.

Steven Smith

Hij lachte even kort toen Carmen zei dat Lincoln net zo sterk was als zijn vader en er dus wel bovenop kwam. "Ik twijfel er niet aan," zei Steven. "Alleen ik hoop dat ze zich niet vaker in de nesten zullen werken.." Hij wilde er nog achteraan zeggen dat één kind verliezen genoeg was, maar slikte de laatste woorden in. Het had geen nut om dat te zeggen. En daarbij had Michelle haarzelf niet eens in de nesten gewerkt, daar had hij zelf voor gezorgd.
Door het denken aan Michelle trok zijn gezicht even strak, in zijn ogen was de pijn te zien. Haar dood zou hij nooit meer vergeten, nog iedere dag voelde hij zich schuldig, onwijs schuldig. Hij slikte even en werd uit zijn gedachten geschud door Carmen, die nu vroeg of hij al wist wanneer Lincoln naar huis mocht.
"Niet precies," antwoordde hij. "Als hij buiten levensgevaar is en weer volledig bij bewustzijn is, hebben ze mij verteld." Steven keek weer even naar Lincoln. De jongen lag er nu rustig bij, alsof hij gewoon sliep. Helaas wist Steven wel beter.
Zijn mobiel was gestopt met trillen, maar begon nu opnieuw. Steven vloekte even geïrriteerd en pakte zijn mobiel uit zijn zak. Hij keek naar het display om te kijken wie het was, en toen hij dat zag klikte hij het gesprek direct weg. Ze konden ook serieus geen moment zonder hem. Ze zochten het maar uit. Hij had wel andere dingen aan zijn hoofd nu.

Carmen Roberts

Ze zag de pijn in zijn blik, hij dacht terug aan iets heel naars, ze herkende het goed. Hij reageerde daarna op haar vraag, ze knikte langzaam. Haar blik ging even naar Lincoln, hij lag er vredig bij, maar dat was meestal niet zo’n goed teken. Hij was duidelijk niet bij bewustzijn dus kon het ook nog wel even duren voor hij hier weg mocht. Steven hoopte dat de jongens zich niet in de nesten zouden werken. ‘Dat hoop ik ook…’ zei ze zacht. Ze gaf om hun allemaal, ze hoopte dat het goed zou gaan. De mobiel ging opnieuw, deze keer pakte hij het ding wel. Ze zag hem het gesprek wegklikken, hij leek nogal geïrriteerd te zijn en dat kon ze wel begrijpen. Daarom pakte ze zijn hand vast en keek ze hem doordringend aan. ‘De rest van de wereld gaat gewoon door. Dat kun je ze ook niet echt kwalijk nemen, wij zouden hetzelfde doen. Gewoon laten, geen aandacht aan besteden. Je hebt nu je aandacht nodig voor andere dingen,’ zei ze zacht tegen hem. ‘Geen reden om geïrriteerd te raken, al begrijp ik je echt wel. Het is het alleen niet waard, het kost ook nog eens veel te veel energie…’ voegde ze er aan toe met een glimlachje op haar gezicht. Steven leek zich soms zorgen te maken om alles en iedereen, het tekende hem. Het paste ook wel bij hem. Eerst leek hij zo ontzettend hard, maar het werd minder naarmate je hem beter leerde kennen. Als ze af en toe zag hoe hij met Rowan omging kon ze niet geloven dat die zo close waren. Hij had zich soms zo veel zorgen gemaakt, nu was hetzelfde met zijn zoon. Zorgen leken nooit te stoppen.

Steven Smith

De tijd ging vrij snel op het politiebureau. Voor hij het wist liep het bureau alweer vol met agenten en werd er door iedereen druk gewerkt. Er werden verdachten gehoord, getuigen gehoord en aangiftes behandeld. Daarnaast werd er druk gewerkt aan lopende zaken en het noteren van gegevens.
Steven had zich al de hele ochtend op zijn kantoor opgesloten. Hij had één keer een bakkie koffie gehaald en voor de rest was hij alleen maar op zijn kantoor geweest. Hij was bezig met een zaak over een pedofiel die steeds maar meer meisjes aanrandde en in sommige gevallen zelf verkrachtte. De dader hadden ze nog niet precies op het oog, maar ze hadden wel al een paar verdachte, die vandaag door verschillende agenten verhoord werden. Steven was er elke keer bij. Hij wilde die vieze pedofiel zo snel mogelijk te pakken krijgen. Hij sloeg vaak toe en Steven hoopte vurig dat hij een fout zou maken.
Nadat hij alles op zijn laptop uitgetypt had stond hij op. Hij herinnerde zich dat Rowan hem wat wilde vertellen en vroeg zich af wat dat was. Hij verliet zijn kantoortje en liep naar Rowan toe.
"Tijd voor koffie?" vroeg hij hem nu.

Rowan Rivers

Toen Steven uit het niets voor hem stond keek hij op, hij vroeg of het tijd was voor koffie. Daardoor realiseerde hij zich dat Steven niet vergeten was wat hij gezegd had, anders had hij dit nooit zo gezegd. Steven wist dat hij iets wilde vertellen en daarom kwam hij dit zo duidelijk vragen. Rowan knikte langzaam en hij kwam overeind. Hij pakte koffie voor Steven en hem en daarna keek hij zijn vriend even aan. 'Zullen we even in jouw kantoor gaan zitten?' Vroeg hij, omdat dit iets was wat hij niet op de gang wilde bespreken. Hij wist dat Steven het wel zou begrijpen, dus liep hij alvast naar het kantoor toe. Dit waren van die momenten dat het jammer was dat Steven zijn beste vriend én baas was. Hij ademde diep in, daarna keek hij Steven doordringend aan. 'Ik wil niet meer met Samantha werken...' Zei hij zacht. Voor Steven kwam dit of volledig uit het niets, of zijn vriend had al dingen doorgehad, het kon allebei. Hij had er nooit eerder over gesproken. Samantha was een knappe agente die de laatste tijd met hem samen wilde werken zodra ze de kans had. Het ging eigenlijk prima, maar het was niet voor niets dat hij niet meer met haar wilde werken. Hij zou het vast niet volledig kunnen ontwijken, maar hij wilde het toch met Steven overleggen. Hij wilde Andrea niet bedriegen en al helemáál niet nu en niet met een agente. Maar zo kon hij bijna niet anders meer, Samantha deed geweldig haar best om hem zo ver te krijgen en hij kon amper weerstand bieden. Daar was hij al niet zo goed in, maar nu helemaal niet. 

Steven Smith

Hij pakte een bakje koffie van Rowan over en knikte kort als bedankje. Daarna stelde Rowan voor om in zijn kantoor te gaan zitten. "Prima," liet Steven weten. Het maakte hem niet echt veel uit waar ze zouden gaan zitten.
Met de dampende koffie in zijn hand liep hij samen met Rowan naar zijn kantoortje, aan het einde van het gebouw. Hij opende de deur, liet Rowan ook binnen en sloot de deur toen. Hij draaide de lamellen die voor het glas van de deur hingen dicht- wat hij altijd deed als hij met iemand aan het praten was- en liep daarna naar de stoel om te gaan zitten.
Rowan viel meteen met de deur in huis. Hij vertelde dat hij niet meer met Samantha wilde werken. Steven kneep zijn ogen een klein beetje samen en zweeg nog even. Hij keek Rowan met een kalme blik aan.
"Dat zou ik kunnen regelen.." antwoordde hij even later. "Liever een man als partner, Rivers?" Steven roerde in zijn koffie en nipte er aan.

Rowan Rivers

Steven keek hem even aan, daarna gaf hij aan dat hij het zou kunnen regelen. Hij vroeg eigenlijk meteen daarna of hij liever een man als partner had, waardoor hij zacht zuchtte. ‘Ja, om eerlijk te zijn wel,’ mompelde hij. Hij kon Steven toch niet voor de gek houden en eigenlijk wilde hij dat op dit moment ook helemaal niet. ‘Ik vind het vervelend om dit zo te moeten bespreken, maar ik heb het er een beetje moeilijk mee. Ik wil Andrea echt geen pijn doen, maar op deze manier gaat het vroeg of laat wel gebeuren en er zullen sowieso roddels ontstaan. Ik wil gewoon geen gezeur, vooral niet hier, bovendien vind ik het belangrijk dat je er wel van op de hoogte bent,’ zei hij eerlijk tegen hem. Het was vrij zeldzaam dat hij iets zo eerlijk besprak, maar hij dacht dat het wel nodig was. Steven was zo’n beetje de enige waar hij mee kon praten, over problemen op het werk, of privé, al kwam dat meestal samen bij hun. ‘Ik wil niet dat je denkt dat ik Andrea zou bedriegen, want dat is wel het laatste dat ik wil….’ Zei hij zacht tegen zijn vriend. Hij wilde het echt niet, maar hij vond het wel verschrikkelijk lastig, eigenlijk had hij dat altijd al wel gevonden, nu werd het alleen erger omdat hij haar amper zag. Hij leunde wat op het bureau van Steven, eigenlijk zoals hij meestal deed. Hij zat nooit echt aan de andere kant van het bureau alsof hij een officieel gesprek had, hij liep meestal wat heen en weer of hij leunde ergens op.

Steven Smith

Rowan liet weten dat hij eigenlijk inderdaad liever een man als partner wilde hebben. Daarna zei hij dat hij het vervelend vond om dit zo te moeten bespreken, maar hij had het er moeilijk mee. Hij was blijkbaar bang dat hij te ver zou gaan met Samantha.
"Zo lang er niets geks gebeurd lijkt het mij dat er ook geen roddels ontstaan," sprak Steven. "Maar ik ga zoiets liever voor ja. Ook voor Andrea. Ik weet niet hoe die zou reageren als je.. Tsja.." hij sprak het laatste deel van zijn zin niet uit en krabbelde aan de stoppels die op zijn kin stonden.
Steven probeerde te verzinnen hoe hij dit aan Samantha zou brengen. Hij kon de waarheid vertellen, maar dat leek hem niet zo'n goed idee. Samantha was zo'n griet die haar mond niet dicht kon houden dus dan zou morgen het hele politiebureau ervan af weten. Hij zou wel gewoon zeggen dat hij Rowan en Samantha samen toch geen goede combi vond en dat hij iets anders uit wilde proberen.
"Ik ga wel even kijken met wie ik je dan koppel," zei Steven nu. Rowan was niet bepaald makkelijk te koppelen. Samantha koppelde hij wel gewoon met een andere man, zij vond iedereen wel prima dacht Steven. Maar Rowan kon niet met iedereen overweg en sommige wilde ook niet met hem omdat hij zo koppig kon zijn.

Rowan Rivers

Hij knikte langzaam door wat Steven zei, inderdaad, zolang er niets geks gebeurde zouden er geen roddels ontstaan. Maar dan moest er niets geks gebeuren. Steven maakte zijn zin niet af en Rowan zuchtte zacht. ‘Het zou haar kapot maken en ze zou mij nooit meer vertrouwen. Waarschijnlijk terecht. Dat wil ik niet,’ zei hij, heel zacht. Hoewel hij het ontzettend moeilijk vond dat hij Andrea amper zag en eigenlijk al helemaal niet aan kon raken, zou hij haar nooit willen bedriegen, echt niet. Het zou haar kapot maken en hij vond het juist zo belangrijk dat ze hem wel vertrouwde. Steven leek na te denken, Rowan bleef ook stil. Hij dacht ook na, maar waarschijnlijk over andere dingen. Moest hij dit met Andrea bespreken? Moest hij zeggen dat hij het hier moeilijk mee had? Misschien was het beter van niet, ze zou vast bang worden, dat wilde hij niet. Hij wist het eigenlijk gewoon niet, hij wist ook niet wat hij zelf moest doen om dit op te lossen. Steven zei dat hij wel even keek met wie hij hem dan zou koppelen, Rowan knikte langzaam. Hij kon aan de stem van Steven horen dat het nog niet zo makkelijk zou worden. Hij wist zelf ook dat het niet echt ideaal was. Met Steven kon hij heel goed opschieten, maar zelfs dat kon enorm fout gaan. Voor de rest mocht hij eigenlijk niemand, dus dat was eigenlijk sowieso al niet handig. Hij zuchtte even. ‘Als het echt niet anders kan probeer ik het wel met haar, of in ieder geval tot je iets anders verzonnen hebt…’ zei hij zacht, hij wilde het zijn vriend ook niet al te moeilijk maken.

Steven Smith

Rowan zei dat als het echt niet anders kon hij het wel met Samantha wilde blijven proberen, in ieder geval tot hij iets verzonnen had. Steven peinsde even en schudde toen langzaam zijn hoofd.
"Ik regel het wel, maak je daar nou maar niet druk om. Het liefst zou ik je koppelen met Andrea als die weer terug is, maar helaas is dat weer tegen de regels," Steven glimlachte even kort en haalde zijn hand door zijn haren. Hij nam een paar grote slokken van de koffie die alweer afgekoeld was en staarde even voor zich uit. Andrea had hem vanochtend gebeld en hem laten weten dat ze vandaag terug zou komen. Hij mocht niets zeggen tegen Rowan omdat ze een verassing voor hem had en ze het een verassing wilde laten blijven dat ze thuiskwam. Steven glimlachte waterig. Wat een grap. Rowan zou zich waarschijnlijk een stuk blijer voelen als hij wist dat Andrea straks thuiskwam.

Rowan Rivers

Steven zou het wel regelen, hij moest zich er niet druk om maken. Het liefste koppelde Steven hem met Andrea, als ze weer terug was, maar dat was tegen de regels. ‘Je gaat haar niet met een andere man koppelen hoor,’ zei Rowan direct tegen zijn vriend. Dat kon hij echt niet hebben, al wist hij dat hij het wel zou moeten accepteren als het niet anders was. Maar hij vertrouwde eigenlijk niemand. Echt niemand. Zelfs niet van het bureau. Alleen Steven, maar dat was dan ook echt de enige. Zelfs hem had hij wantrouwt, toen bendeleden geprobeerd hadden hem wijs te maken dat Steven iets met Andrea had. Hij zuchtte zacht nu hij daar aan terug dacht, hij hoopte dat zoiets nooit meer zou gebeuren. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij sloot zijn ogen even. Zodra hij zijn ogen weer opende keek hij op de klok, om meteen daarna naar Steven te kijken. ‘Ik hou je heel erg van je werk hé…’ mompelde hij. Hij stond zelf eigenlijk ook maar niets te doen, maar af en toe vond hij het wel fijn om tussendoor met Steven te kunnen praten. Hij kon niet meer zo doorwerken als vroeger, hoewel hij nog net zo fanatiek was, raakte hij sneller zijn concentratie kwijt en was hij in zijn hoofd meestal onrustig.

Steven Smith

"Sorry, dat kan ik je niet garanderen," antwoordde Steven toen Rowan zei dat hij Andrea niet met een andere man mocht koppelen. Soms was er gewoon geen andere keus en er waren nu niet heel veel mensen meer over. Het zou puzzelen worden. "Maar ik zorg er wel voor dat als ze met een man moet, het een lelijke gozer is," grapte Steven er achteraan, met een grijns op zijn gezicht. Daarna trok zijn gezicht weer strak. Hij zag aan Rowan's gezicht dat hij aan iets dacht wat niet fijn was, waarschijnlijk iets van het verleden. Daarna zei hij dat hij Steven van het werk af hield.
"Ja, je houd mij van mijn werk af," sprak Steven. "Maar het is niet heel ernstig. Ik loopt wonder boven wonder weer vrij goed op schema." Steven glimlachte lichtjes. Hij dronk de laatste slok koffie op en zette het lege koffiekopje toen met een doffe knal op het bureau.

Rowan Rivers

Steven zei dat hij dat niet kon beloven, dat had Rowan ook al wel verwacht. Hij zou er wel voor zorgen dat als ze met een man moest, dat hij lelijk was. Daardoor schudde Rowan zijn hoofd en verscheen er kort een grijnsje op zijn gezicht. ‘Oh, ik vertrouw Andrea wel. Ik vertrouw de rest alleen niet…’ zei hij eerlijk. ‘Het maakt niet uit of hij lelijk is, al is het misschien niet goed voor mijn ego als hij super knap is. Als hij maar van haar af blijft en geen opmerkingen gaat maken. Anders sla ik hem zijn hersens in.’ Zei hij. Er stond een grijns op zijn gezicht, maar hij zou Steven voor de gek houden als hij zou zeggen dat het een grap was. Hij zou het echt doen, zonder twijfel. Maar dat wist Steven waarschijnlijk ook wel. Hij zou helemaal gek worden als iemand ook maar aanstalten zou maken om haar op wat voor manier dan ook aan te raken of iets aan te doen. Steven zei dat hij hem inderdaad van zijn werk afhield, maar dat het niet zo erg was. Wonder boven wonder liep hij op schema. ‘Dat is geen wonder als je ziet hoe hard jij werkt,’ zei Rowan daar op. Steven had zijn koffie op, maar Rowan stond nog steeds met het bekertje in zijn hand. Hij keek er even naar met een vies gezicht. ‘Nou, ga maar weer werken dan, ik zie je straks wel weer…’ zei hij tegen zijn vriend, omdat ze toch samen naar huis zouden gaan.

Rowan Rivers

Eigenlijk liep alles allemaal wel redelijk. Natuurlijk met ups en downs. Hij was veel bezig met Leroy, al leek de jongen niet echt bezig te zijn met hem en vooral met zichzelf. Hij probeerde zo veel mogelijk te werken, maar aan de andere kant lette hij er op dat hij dat niet te veel deed. Als hij zich zorgen maakte om zijn zoon ging het allemaal wat minder lekker en het laatste dat hij wilde was terugvallen in slechte gewoontes en verslavingen, hij wist hoe gevoelig hij daar nu voor was, maar hij wist ook hoe erg Steven en Andrea het vonden. Dat wilde hij hun niet meer aandoen. Hij wilde niet nog eens in dat dal belanden, maar het bleef lastig. Als hij ergens mee zat leek het zo makkelijk te zijn om gewoon flink te drinken. Dit was een van de momenten dat het wat moeilijker was. Hij was gebeld dat er ergens een opstootje geweest was, waar Leroy bij betrokken was. Natuurlijk was de jongen nergens te bekennen, maar hij was ook al twee dagen niet meer in het hotel geweest. Rowan vond dat erger dan hij iemand liet zien, voor omdat hij Leroy onmogelijk kon bereiken en hij zich daarom zorgen ging maken. Er kon van alles met hem gebeuren en helemaal sinds het gedoe met die drugs was hij bang dat Leroy compleet zou ontsporen. Hij liep met zijn handen in zijn zakken gestoken over straat, misschien in de hoop dat hij Leroy zelf tegen zou komen, maar ook met een ander doel. Hij was al een tijdje met iets bezig, maar hij vond het vreselijk lastig. Net had hij toch echt de stap genomen om ringen te kopen. Hij wilde met Andrea trouwen. Er was een moment geweest dat Andrea hem ten huwelijk had willen vragen, maar daar dacht hij liever niet aan terug. Hij had gedacht dat ze vreemdging en het was totaal uit de hand gelopen, daarna hadden ze het er eigenlijk nooit meer over gehad. Nu wilde hij de stap nemen, hoe groot die voor hem ook was. Hij was eerder getrouwd en dat deed hem nog steeds pijn. Hij wist wel dat hij voor altijd bij Andrea wilde blijven, maar toch voelde trouwen meteen anders. Hij stapte het bureau binnen en hij liep naar het kantoor van Steven, dit was iets wat hij met zijn vriend moest bespreken. Het was eigenlijk al laat, meestal ging Steven rond deze tijd ook wel naar huis, dus klopte Rowan kort aan om daarna naar binnen te gaan. Hij wist dat Steven alleen was, dus dan kon het wel. 

Leroy Rivers

Hij had met Steven duidelijke afspraken gemaakt na het voorval met Lincoln, hij zou niets meer met drugs te maken hebben. Helaas was dat niet zo makkelijk gegaan. Hij had zich er aan willen houden, hij had er keihard zijn best voor gedaan, maar het werkte niet. Mensen vonden dat hij verplichtingen had tegenover hun, hij moest dingen betalen, hij werd constant benaderd en hij kreeg het gewoon niet voor elkaar om uit het wereldje te stappen. Hij had geld nodig om dingen te betalen en het kwam niet eens in hem op om hulp te vragen, hij had het zo lang alleen moeten doen. Hij had het gevoel dat hij niet anders kon om te overleven en eigenlijk deed dat hem pijn. Hij hield er niet van om zijn beloftes te moeten breken, maar nu zat hij echt diep in de shit. Hij moest betalen, maar er waren constant mensen die bang waren dat hij informatie doorlinkte naar de politie. Hij moest constant op zijn hoede zijn en door wat er met Lincoln gebeurd was, dacht iedereen dat hij makkelijk geld kon regelen, maar zo werkte dat niet. Hij was dag en nacht bezig om geld bij elkaar te verdienen, maar dat lukte niet altijd op een eerlijke manier. Dan kreeg hij nooit genoeg. Hij werd elke keer opnieuw bedreigd. Op dit moment rende hij de longen uit zijn lijf, hij werd achterna gezeten door twee jongens. Normaal gesproken was hij niet bang, maar hij wist dat het met deze twee wel eens foute boel kon zijn. Hij had geld bij zich wat ze maar al te graag wilden hebben en hoewel hij aardig kon vechten, kon hij niet tegen vuurwapens op. Hij keek achterom, maar hij kon de voetstappen door de steeg horen galmen. Hij keek weer voor zich, hij bleef rennen, maar hij begon moe te worden. Toen hij opeens een schot hoorde schrok hij zich helemaal kapot. Hij keek om en meteen versnelde hij, ze gingen hem inhalen en dat was niet echt de bedoeling. Hij schoot opzij een steeg in en hij keek wat paniekerig rond. Hij had geen keuze, dit ging hij niet volhouden. Hij schoot een willekeurig gebouw in, duidelijk een vervallen kraakpand. Hij rende naar de andere kant en zo kwam hij weer in een straat uit, direct ging hij verder, nog een gebouw in. Hij hoorde opnieuw geschreeuw en hij bleef met zijn rug tegen de muur staan, zijn ogen gesloten en zijn hart klopte in zijn keel. Hij haalde zijn mobiel met trillende hand tevoorschijn, maar hij aarzelde. Hij wist niet wat hij moest doen, wie hij moest bellen. Lincoln wilde hij uit de problemen houden, zijn vader zou gek worden en Steven… hoewel hij de vorige keer goed met hem gepraat had, vond Leroy het lastig om hem te vertrouwen. Maar zo bleven er niet veel mensen over. Toen hij opnieuw geschreeuw hoorde, een stuk dichterbij, had hij niet veel keuze en belde hij Andrea maar. Hij hield de mobiel aan zijn oor en hij probeerde rustiger te ademen, terwijl de telefoon overging.

Andrea Penoyer

Ze was net geslaagd voor de schiettest op het bureau en stapte nu in de auto om richting het hotel te rijden. Ze was van plan om even wat te eten thuis en dan naar de sportschool te gaan. Tegenwoordig was ze daar bijna dagelijks te vinden. Ze voelde zich gewoon goed na het sporten en het deed haar lichaam ook goed. Ze voelde zich er fitter door.
Ze startte de motor van haar auto en wilde net wegrijden toen haar mobieltje ging. Ze pakte het mobieltje uit haar broekzak en keek op het scherm. Leroy. Waarom belde die nou weer?
"Met Andrea," sprak ze toen ze opnam.

Leroy Rivers

Het leek een jaar te duren voor ze opnam en hij kon voetstappen door het kraakpand horen galmen. Zodra hij haar naam hoorde slikte hij. ‘Andrea…’ begon hij, heel gedempt. Als ze hem zouden horen was hij meteen de lul en dat wilde hij niet echt. ‘Ik zit in de problemen,’ mompelde hij, hij keek om zich heen, maar het was te donker om iets te kunnen zien, alle ramen waren dichtgetimmerd. ‘Ik weet niet waar ik ben, maar ze zitten achter mij aan… ik sta ergens binnen… een kraakpand ofzo.. ik weet niet wat ik moet doen, ik kan ze nooit aan…’ zei hij gehaast. Hij hoorde de geluiden dichterbij komen, dus waarschijnlijk kon hij zo helemaal niets meer zeggen.

Andrea Penoyer

Leroy zei eerst haar naam. Hij praatte heel zacht, waardoor Andrea haar best moest doen om hem te verstaan. Ze hield haar andere oor dicht zodat ze zich meer op zijn woorden kon concentreren. Leroy vertelde haar dat hij in de problemen zat, hij wist niet waar hij was, in een kraakpand of zo. Andrea slikte even kort. Ze wilde hem vragen waarom hij haar precies belde, maar ze besloot die vraag over te slaan, dat zou alleen maar tijd verspillen.
"Rustig, Leroy," begon Andrea gedempt. Ze haalde even diep adem. "Blijf rustig.. Ik kom je helpen. Laat je telefoon aan, goed?" Andrea haalde haar mobieltje weg bij haar oor en zonder het gesprek weg te klikken opende ze een speciale app op haar telefoon waarmee ze mobieltjes kon traceren. Toen het programma bezig was met het traceren begon Andrea alvast te rijden en hield ze haar mobiel weer aan haar oor. "Ik ben onderweg. Probeer de situatie te bevriezen Leroy," sprak ze tot de zoon van Rowan. Ze twijfelde nog even of ze collega's moest optrommelen, maar besloot het niet te doen. Waarschijnlijk raakte Leroy dan juist nog meer in de problemen.
Ze keek weer even op het display en zag nu precies waar ze zijn moest. Het zou niet lang rijden zijn, godzijdank.
"Ik ben er binnen zes minuten, probeer daar in de buurt te blijven."

Leroy Rivers

Hij deed echt zijn best om rustig te blijven, de stem van Andrea kreeg dat gelukkig redelijk voor elkaar, al schoot zijn hartslag weer enorm omhoog toen hij het geschreeuw hoorde. Als ze hem zouden vinden zou hij afgemaakt worden, dat was zeker. Hij voelde het zweet over zijn gezicht lopen en hij wist dat hij hier niet veel langer kon blijven staan. Hij moest rustig blijven en aan de telefoon blijven, daarna was het stil en hoorde hij haar niet meer. Hij hoorde zijn eigen hart kloppen en hij hoorde constant geschreeuw, soms wat minder en dan weer veel meer. Ze was onderweg, hij moest de situatie bevriezen. ‘Ik kan hier niet lang blijven staan…’ zei hij zacht. Als reactie op wat hij zei werd er direct harder geschreeuwd, waardoor hij vloekte. Hij moest hier weg. Hij bleef het mobieltje vasthouden tegen zijn oor, maar hij rende door alle kamers heen naar de andere kant van het gebouw, weg van het geschreeuw, voor zo ver dat ging. Ze was er binnen zes minuten, hij moest in de buurt proberen te blijven. ‘Ik doe mijn best,’ zei hij nu, hijgend. Hij rende naar buiten, de tuin van het gebouw in. Het was helemaal overwoekerd door planten en overal lag troep. Uit het niets hoorde hij een schot, de pijn in zijn been die volgde was niet te beschrijven, het mobieltje viel uit zijn handen en hij hapte naar adem. Toch wist hij dat hij snel moest reageren, hij kroop direct achter iets van een soort tuinhuisje en hij hoopte maar dat ze niet snel naar hem toe zouden komen. Hij zat trillend met zijn rug tegen een hek aan en hij sloot zijn ogen, zijn shirt kleefde aan zijn lichaam en hij had geen idee meer hoe hij zich hier uit kon redden.

Andrea Penoyer

Ze reed te hard, dat was wel duidelijk. Gelukkig kwam ze geen politie tegen en voordat ze het wist was ze in de buurt van Leroy. Verder met de auto kon ze hier niet, dus stapte ze snel uit, stak haar wapen bij zich en rende met haar mobiel in haar hand naar de plek waar haar mobiel aan gaf dat Leroy moest zitten. Ze was op haar hoede, hij zat in de problemen dus ze kon niet zomaar blind op hem af rennen, er moest ergens gevaar dreigen.
Toen ze echt enorm dichtbij was, hoorde ze een schot. Ze verstijfde even en hoopte dat het niet te ernstig was. Wel kon ze nu precies de goede kant op lopen door het geluid van dat wapen.
Op een gegeven moment zag ze een groepje jongeren voor haar. Ze zag er vier. Twee van hen hadden een wapen, de andere twee niet. Of in ieder geval niet zichtbaar.
Andrea stopte haar mobieltje weg en trok haar revolver waarna ze die laadde. Ze trok de haan naar achteren en stapte toen voorzichtig, stap voor stap, naar voren. Toen kwam ze in actie. Ze sloeg één van de jongens hard op zijn achterhoofd, waardoor hij direct als een pudding in elkaar zakte. Ook de andere jongen sloeg ze op zijn achterhoofd. Die viel ook neer. De ander richtte nu zijn wapen op Andrea, maar Andrea richtte haar wapen op de tweede knul, die onbewapend was.
"Laat je wapen vallen," siste Andrea streng. "Of ik schiet hem neer." Ze keek naar de jongen die op haar richtte.

Leroy Rivers

Hij kon wel stemmen horen, maar hij was te afwezig om echt iets te kunnen verstaan. Hij hoopte dat ze niet naar hem toe zouden komen, maar hij hield rekening met het ergste. Als ze het dan deden, dan het liefste in één keer. Hij keek even naar zijn been, de wond was pijnlijk, maar hij vond het vervelender dat hij wazig werd door het bloedverlies. Dit was nog niet zo erg, maar die wazigheid was wel vervelend. Daardoor leek hij niet goed meer na te kunnen denken. Hij hoorde opnieuw wat gepraat, of geschreeuw, hij wist het niet goed. Hij bleef in dezelfde houding zitten, tegen het hek aan geleund. Hij zat wat in elkaar gezakt, hij wilde wel anders gaan zitten, maar dat zou te veel pijn doen, het liefste bewoog hij zijn been helemaal niet. Hij ademde trillend in, hij wilde weg uit deze benauwde situatie, maar hij kon onmogelijk opstaan nu.

Andrea Penoyer

Ze wist dat ze het eigenlijk niet kon maken om de jongen neer te schieten in verband met haar werk, maar de jongens wisten dat niet, dus daar maakte ze gebruikt van.
Op een gegeven moment liet de jongen zijn wapen zakken. Zijn gezicht stond op onweer. "En nu oprotten jullie, weg!" siste Andrea. Ze keek de jongens na toen die weg rende, en keerde zich toen om. Ze keek om haar heen en probeerde Leroy te vinden.
"Leroy?" Ze liep een stukje verder door het hoge gras en onkruid dat in de tuin stond. Niet veel later zag ze een aantal bloedspetters in het gras, en toen ze nog een paar stappen verder deed zag ze Leroy. Hij was gewond, wat ze al dacht, maar gelukkig niet levensbedreigend, gezien de plek van de wond.
"Ze zijn weg, kom, ik help je. Je moet naar het ziekenhuis." Andrea hurkte bij Leroy neer en tilde hem op. Ze tilde hem richting de openbare weg en ondertussen belde ze 112 voor een ambulance. Vanwege het bloedverlies was het toch nodig om zo snel mogelijk medische hulp te hebben.