Police Life

Lincoln Smith

Hij leek zich elke seconde zwakker en zwakker te voelen. De woorden van Leroy drongen wel tot hem door, maar kracht en energie om terug te praten had hij niet, hoe graag hij het ook wilde.
Lincoln ging voorzichtig op het bankje zitten die ze toevallig tegen kwamen, hij ademde zachtjes uit en probeerde niet meer naar de wond te kijken, hij kon er echt niet tegen. Hij voelde het bloed over zijn been lopen, alleen dat maakte hem al misselijk.
"W-We kunnen.. We k-kunnen ook zeggen d-dat er iets a-anders is g-gebeurd.." wist Lincoln nu met heel veel moeite hees uit te brengen. Zijn stem leek steeds zachter te worden en uiteindelijk weg te vallen. Hij slikte moeizaam en voelde zich enorm duizelig worden. Hij was bang om buiten westen te raken, hij was doodsbang dat hij dan dood zou gaan en nooit meer wakker zou worden.
Zijn oogleden voelden zwaar aan en vielen af en toe bijna dicht, maar hij vocht er tegen. Hij vocht tegen de pijn, tegen de enorme bloedverlies, al wist hij dat hij het uiteindelijk toch zou verliezen, hoe langer het duurde.
Voor zijn gevoel duurde het te lang, veel te lang. Pas toen zijn beeld enorm wazig was geworden en alle geluiden klonken alsof hij in een glazen bol stond, merkte hij dat er een ambulance aan kwam rijden. Het geluid van de sirene's echode in zijn hoofd en hij zag dat er een politieauto achter de ambulance aan kwam, waarschijnlijk hadden die door gekregen wat de verwondingen waren en kwamen ze poolshoogte nemen. Lincoln huiverde even kort, een trilling liep over zijn lichaam en hij had het gevoel dat hij het niet lang meer vol ging houden. Met zijn hand had hij zijn shirt vast gepakt en zijn knokkels werden wit van de kracht die hij erop uitoefende. Vlekken danste voor zijn ogen.
Met aardig wat moeite wist hij Leroy nog even aan te kijken, zijn blik was angstig, angstig voor het moment en angstig voor wat er nog komen ging.

Leroy Rivers

' Dat geloofd niemand Linc, jij bent geen goede leugenaar...' Zei hij glimlachend tegen zijn vriend. 'Het maakt ook niet uit. Dit is mijn eigen schuld en ik zal er voor boeten ook....' Zei hij zacht. Hij vond het echt heel erg, dit had hij nooit verwacht. Hij had nooit gedacht dat zoiets zou gebeuren en zeker niet met Lincoln, juist niet met hem. Door de geluiden die hij hoorde keek hij op, hij zag dat er ook politie was, hier zou het gezeik beginnen. Als ze maar niet dachten dat hij Lincoln alleen liet. 'Het is goed, Linc. Het komt allemaal goed, echt waar. Ik blijf bij je en straks is je vader er ook, je hoeft je nergens zorgen om te maken...' Zei hij zacht, maar daarna moest hij al aan de kant om de mensen er bij te laten.

Lincoln Smith

Hij keek nog even met een lichtelijk wanhopige blik naar Leroy, voor hij omringd werd door ambulance personeel. Er werden vragen aan hem gesteld, maar deze drongen allemaal niet meer tot hem door. Zijn broek werd kapot gesneden en heel voorzichtig van de wond af gehaald. Lincoln verging zichtbaar van de pijn en kreunde zachtjes. Terwijl een aantal ambulance broeders bezig waren de wond te ontsmetten en tijdelijk voor de reis te verbinden, zorgden andere ambulance broeders ervoor dat hij op een brancard kwam te liggen en de ambulance in getild werd. In de ambulance werd hij direct aan allerlei monitoren gelegd en aan het infuus. Lincoln sloot zijn ogen, hij was zó moe.. Echter waren zijn oogleden te zwaar om ze daarna weer opnieuw te openen. Het laatste wat hij hoorde waren de gillende sirenes die opnieuw weer aan gingen, daarna merkte hij helemaal niets meer.

 Leroy Rivers

Natuurlijk kwamen de agenten meteen naar hem toe om vragen te stellen, hij deed alleen maar alsof hij compleet in de war was door wat er gebeurd was, hij kreeg het voor elkaar dat hij mee mocht met Lincoln, ze leken niet direct te denken dat dit door hem kwam. De waarheid zou vanzelf naar boven komen, deze agenten kon hij nog wel voor liegen, maar bij Steven en zijn vader ging dat natuurlijk helemaal nooit lukken. Hij ging in de ambulance zitten en hij staarde naar Lincoln, die duidelijk wegzakte, maar nu was dat minder erg. Nu was hij in goede handen. Hij ademde diep in, hij kon ook zorgen dat hij zo meteen wegging uit het ziekenhuis en dat hij even een tijdje bij vrienden onderdook, dan had hij tenminste geen gezeik. Maar hij kon het niet, dit was zijn schuld, hij zou zo lang mogelijk bij zijn vriend blijven, Lincoln was echt de enige die belangrijk was voor hem. Voor Linc deed hij alles, de rest van de wereld boeide hem geen fuck. 

Steven Smith

Hij was met Rowan in het hotel. Steven stond in de keuken. Hij had net koffie gezet en schonk nu wat koffie in een mok, wat hij mee nam naar de bank. Hij zette net de mok koffie neer op het kleine tafeltje voor de bank toen zijn mobiel af ging. Steven zuchtte, hij verwachtte dat het weer iemand van z'n werk was. Hij toverde zijn mobiel tevoorschijn en keek op het beeldschermpje. Nummer onbekend.
"Met Steven Smith," nam hij brommend de telefoon op. Hij leek daarna te luisteren naar de woorden aan de andere kant.
"Wat? Lincoln? Welk ziekenhuis? Wat is er gebeurd?" vroeg hij nu met een gestreste stem. Zijn gezicht trok gespannen en werd wat bleker.
Op een gegeven moment hing hij op en stopte hij zijn mobiel weg. Hij keek Rowan even aan met een ietwat angstige blik- hij wist niet wat hij aan zou treffen in het ziekenhuis.
"Lincoln ligt in het ziekenhuis.." vertelde Steven nu gedempt. Daarna draaide hij zich met een ruk om en griste hij zijn jas van de kapstok.

Rowan Rivers

Hij was aan het lezen in een foldertje, niets nuttigs of interessants, daarom keek hij eigenlijk al meteen op toen de telefoon ging. Steven nam op, chagrijnig altijd, waarschijnlijk was er niemand die Steven kende zoals hij hem kende, als een geweldige vriend. Hij luisterde naar wat er gezegd werd, daardoor kwam hij eigenlijk al overeind, al werd zijn vermoeden alleen maar bevestigd doordat Steven zei dat Lincoln in het ziekenhuis lag. ‘Ik rij wel,’ zei hij kort, daarna liep hij zelf met Steven mee naar buiten. Hij vond dat hij geen jas nodig had, ze zouden toch constant binnen zitten en hij had alles al bij zich. Hoewel hij graag wilde weten wat er aan de hand was, vroeg hij niets. Waarschijnlijk wist Steven ook niets, het was nutteloos om er naar te vragen en het zou zijn vriend alleen maar ongerust maken. Hij liep naar zijn auto toe, die inmiddels helemaal schoongemaakt was en hij stapte in, zodra Steven ook zat reed hij naar het ziekenhuis toe, een weg die hij veel te goed kende.

Steven Smith

Hij liep met Rowan naar buiten, de trappen af en het hotel uit. Hij liep gehaast, en zo voelde hij zich ook.
In de auto zweeg hij de hele rit en staarde hij voor zich uit. Zijn gedachten sloegen op hol. Wat was er met Lincoln gebeurd? Was het gewoon een ongeluk geweest? Of had iemand hem met opzet iets aan gedaan? Steven slikte even, zijn keel werd droog. Hij hoopte maar dat het allemaal niet heel ernstig zou zijn.
Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen stapte hij uit de auto en haastte hij het gebouw in. Hij stopte bij de balie.
"Waar ligt Lincoln? Lincoln Smith?" vroeg hij direct. De vrouw achter de balie tikte wat in op de computer en Steven wachtte ongeduldig op antwoord.
"Hij ligt op de tweede verdieping, kamer 104," vertelde de vrouw hem. Steven draaide zich direct om en liep naar het trappenhuis, waar hij snel de trap op begon te lopen.

Rowan Rivers

Hoewel hij Steven makkelijk bij kon houden, bleef hij enigszins achter zijn vriend lopen. Het ging bijna automatisch, zodat hij goed rond kon kijken. Zodra Steven wist waar Lincoln lag liepen ze verder, toen hij bij de kamer ook Leroy zag keek hij zijn zoon doordringend aan. Hij was nooit ergens te bekennen, maar nu was hij natuurlijk in de buurt. Alleen maar om Lincoln. Het deed Rowan pijn, want hij hield wel van Leroy, al liet hij dat niet echt zien. Natuurlijk hield hij van zijn zoon, al leek het niet erg wederzijds te zijn. Leroy gaf overduidelijk alleen maar om Lincoln en om niemand anders en dat was af en toe nogal pijnlijk. Hij ademde diep in, maar al snel richtte hij zijn aandacht weer op Steven. Leroy zou toch niet met hem praten, dat deed hij nooit. Hij leek soms nog meer met Steven te hebben dan met zijn eigen vader.

Steven Smith

Hij liep kamer 104 binnen en zag daar Leroy al zitten. Hoe kon die er zo snel gekomen zijn? Of was hij erbij geweest toen Lincoln gewond geraakt was? Steven keek Leroy even neutraal aan, maar keerde zich toen tot Lincoln die in het ziekenhuisbed lag. Steven ging naast het bed staan en keek naar het gezicht van Lincoln, die helemaal gehavend was en vol sneetjes, wondjes en hechtingen zat. Hij had een blauw oog en hij zag er werkelijk niet uit. Steven's gedachte dat het misschien een ongeluk was geweest vervaagde meteen.
Het bovenbeen van Lincoln was ook goed ingepakt en het was wel duidelijk dat daar een schot- of steekwond moest zitten. Steven keek nu weer opzij naar Leroy. Lincoln reageerde nog haast niet, die was te zwak en zat onder de medicatie.
"Wie heeft dit gedaan?" vroeg Steven aan Leroy, aangezien hij verwachtte dat Leroy erbij was geweest.

Leroy Rivers

Zodra Steven en zijn vader er waren, wist hij dat het zou beginnen. Steven vroeg als eerste wie dit gedaan had, waardoor hij langzaam inademde. ‘Niet één iemand,’ zei hij uiteindelijk, zijn blik strak op Steven gericht. Hij wist dat hij het niet eeuwig vol kon houden om ontwijkende antwoorden te geven, maar hij wist ook niet heel veel concrete dingen. Hij wist geen namen, dus die kon hij ook niet geven. Bovendien wist hij dat hij diep in de problemen zat als hij mensen zou verlinken aan Steven, dus dat deed hij echt niet. Dat zou niet gaan gebeuren. Hij zou zelf wel wraak nemen, de politie deed toch niets. Zijn vader en Steven dus ook niet. Het was volledig nutteloos om ze informatie te geven, ze hadden er toch niets aan. Hij keek weer naar Lincoln, in de hoop dat Steven het er bij liet zitten, al wist hij echt wel dat het niet ging gebeuren. Maar hij had hier zelf voor gekozen, hij had ook eerder weg kunnen gaan. Hij voelde de ogen van zijn vader bijna op zich branden, daardoor keek hij langzaam op naar hem. 'Wat heb jij hier mee te maken, Leroy?' vroeg zijn vader heel direct. Hij haalde alleen zijn schouders op.

Steven Smith

Hij hoorde dat Leroy zei dat het niet door één persoon was gebeurd, maar verder zweeg Leroy. Een tijdje later vroeg Rowan wat Leroy hiermee te maken had, en ook daar reageerde Leroy ontwijkend op.
"Leroy.. Ik wordt niet boos op je.. Maar je moet wel vertellen wat er gebeurd is.. Vroeg of laat komt het toch wel boven water, als Lincoln weer bij komt. Je kan beter meteen zeggen wat er gebeurd is."
Steven keek Leroy doordringend aan, maar toch ook met een zachte blik in zijn ogen. Hij wilde Leroy niet afstoten, hij merkte namelijk dat Lincoln en Leroy niet zonder elkaar konden.

Leroy Rivers

De stem van Steven zorgde ervoor dat hij inderdaad wel geloofde dat hij niet boos werd, toch keek hij weg. Steven werd misschien niet boos, maar zijn vader stond hier ook nog. ‘Ik laat jullie even alleen,’ zei Rowan kort, omdat hij heel goed doorhad dat het niet bevorderlijk was dat hij hier bij stond, ook al wilde hij eigenlijk wel weten wat Leroy te vertellen had. Zijn vader vertrok uit de kamer en Leroy keek even op naar Steven. ‘Hij is vastgehouden door een drugsdealer. Ze wilden informatie van hem hebben…’ begon hij tegen Steven. ‘Over mij. Lincoln wist niets, natuurlijk niet. Hij kon ze dus ook geen informatie geven. Hij zou alleen vrijkomen als ik ze geld gaf, dus dat heb ik gedaan. Maar hij was al gewond….’ Legde hij uit. Hij zuchtte zacht en hij keek even naar het bed. ‘Het spijt mij, het was nooit mijn bedoeling om hem in gevaar te brengen, ik dacht dat het ook niet zou gebeuren. Hij had er helemaal niets mee te maken,’ zei hij iets zachter.

Steven Smith

Hij knikte nog even kort naar Rowan, die na een korte stilte aankondigde dat hij Leroy en Steven even alleen liet. Rowan verliet de kamer en Steven keek toe hoe hij de deur achter zich sloot, en keek daarna naar Leroy. Leroy vertelde dat Lincoln vastgehouden werd door een drugsdealer. Dat die personen informatie wilde hebben van hun. Na een korte twijfeling gaf Leroy toe dat het informatie was over hem. Daarna vertelde hij nog dat Lincoln natuurlijk niks wist en hij dus geen informatie had kunnen geven. Leroy had geld gegeven en Lincoln daardoor vrij gekregen, maar toen was hij al gewond geweest.
Steven zweeg even. Hij staarde langs Leroy en moest toch even zijn best doen om niet kwaad op hem te worden. Hoewel drugs dealen alles behalve goed was en Steven nu eigenlijk- als agent- deze informatie niet achter mocht houden. Steven sloot zijn ogen even en zuchtte diep, daarna keek hij Leroy weer aan.
"Waarom heb je de politie niet gebeld? Of op zijn minst ons.. We hadden kunnen helpen, Leroy. We staan altijd voor jullie klaar."

Leroy Rivers

Eerst zei Steven niets, daarna vroeg hij waarom hij niet had gevraagd om hulp. Hij zei dat ze altijd op hun konden rekenen. ‘Ik kon het risico niet nemen,’ zei hij zacht. ‘Ik was veel te bang dat het alleen maar erger zou worden als ze er achter kwamen, ik wilde dit zelf oplossen. Anders waren we echt alleen maar dieper in de problemen gekomen…’ mompelde hij. Hij had er echt wel over nagedacht, maar het risico was te groot geweest. Hij ademde langzaam in en hij keek weer naar Lincoln. ‘Ik wist dat ik het geld bij elkaar zou krijgen, jullie laten weten wat er aan de hand was, was geen goed idee…’ mompelde hij. ‘Het spijt mij, echt. Ik wilde niet dat hem iets overkwam, echt niet…’ zei hij, zijn blik ging opnieuw naar Lincoln. Hij had zich nog nooit ergens zo schuldig over gevoeld, maar nu was het toch echt zo en het zorgde ervoor dat hij nog steeds misselijk was. Steven kon wel zeggen dat ze altijd voor hun klaar stonden, maar in de praktijk was dat niet te merken. Het bracht Lincoln en hem juist meer in de problemen dan ooit. 'Ga je het mijn vader vertellen?' vroeg hij zacht.

Steven Smith

Hij knikte even kort en bijna onzichtbaar toen Leroy zei dat hij het risico niet had kunnen nemen. Hij was bang geweest dat het alleen maar erger zou worden als ze er achter waren gekomen dat Leroy er politie bij had gehaald.
Steven zag aan het gezicht van Leroy dat hij zich enorm schuldig voelde, wat Steven ook wel begreep. Hij zou zich ook vreselijk voelen als het zijn schuld was geweest. En het was nu toch echt de schuld van Leroy.
"Luister, Leroy," begon Steven nu. "Ik weet dat je een gesloten jongen bent en liever op jezelf bent, maar als er iets is kan je mij altijd bellen of langs komen. Ik sta echt altijd voor jullie klaar, ik geef om jullie. Ik weet het: Ik lijk soms een klootzak, en dat ben ik misschien soms ook wel. Maar ook ik heb mijn goede kanten. Voor je vader geldt hetzelfde. Hij is ook niet zo slecht als jij denkt. Geloof me. Ik ken hem al een behoorlijke tijd. Eerst mocht ik hem ook absoluut niet."
Steven glimlachte even waterig naar Leroy en keek daarna weer even naar Lincoln. Lincoln lag er vredig bij, als hij niet in een ziekenhuisbed zou liggen en niet aan allemaal apparatuur zou liggen zou het eruit zien alsof hij gewoon sliep.
Leroy vroeg ineens of hij het aan zijn vader ging vertellen. Steven keek hem aan en dacht even na. "Ik denk dat het wel beter is als hij het weet, ja," liet hij na een korte stilte weten.
"Het is een steekwond, dus de politie zal ook poolshoogte komen nemen binnenkort. Wat ga je dan zeggen?" vroeg Steven nu aan Leroy.

Leroy Rivers

Door wat Steven zei keek hij weer langzaam op. Hij glimlachte zwakjes, het voelde toch fijn dat dit tegen hem gezegd werd. ‘Ik ben altijd alleen geweest, Steven. Ik ben dit niet zo gewend…’ zei hij zacht. ‘Ik vind je ook niet echt een klootzak, ik ben het gewoon niet gewend om mensen om mij heen te hebben en als ik bij jullie ben, is het altijd meteen een drukte. Er is altijd gezeik, gezeik om mij, gezeik tussen mij en mijn vader…. Daar zit ik gewoon niet op te wachten,’ zei hij eerlijk. ‘Hij is er mijn heel leven niet geweest, hij hoeft er nu ook niet te zijn. Zo simpel is het,’ voegde hij er zacht aan toe. Steven zei dat het beter was als Rowan het wist, daardoor zuchtte hij. Hij vroeg wat hij zou vertellen, ze zouden vragen gaan stellen omdat het een steekwond was. Daardoor keek hij weer op naar Steven. ‘Jij weet de waarheid nu. Ik wilde niemand in moeilijkheden brengen en dat wil ik nog steeds niet. Ik wil niemand laten liegen voor mij, dat heb ik nooit gewild. Ik zal de waarheid vertellen…’ zei hij zacht. Hij hoopte dat het allemaal meeviel, maar toch was hij bang dat het niet zo zou zijn. Als hij op straat al klappen ontving omdat zijn vader bij de politie zat, hoe was dat dan in de gevangenis? Hij wilde er niet eens echt aan denken dat het zo ver zou komen, hij had altijd gedacht slim genoeg te zijn daar uit te kunnen blijven. Dat ze Lincoln zouden pakken, paste niet zo in dat plan. ‘Mijn vader flipt als je het hem verteld…’ zei hij zacht. Zijn vader werd al gek als hij een biertje dronk, al wist Leroy dat dat andere redenen had, al zou het hierbij wel ongeveer hetzelfde zijn.

Steven Smith

Hij luisterde naar de woorden van Leroy. Aan de ene kant begreep hij het heel goed. Zo was hij zelf ook geweest een tijd terug. Hij was altijd alleen en had ook altijd het gevoel gehad dat hij niemand nodig had. Alleen was hij het beter af, had hij altijd gedacht. Hij snauwde altijd iedereen af- al gebeurde dat nog steeds- en liet niemand zijn ware aard ontdekken. Tot hij bevriend raakte met Rowan en Andrea, en dat had hem toch echt goed gedaan. Soms ook niet, maar vaak wel. Dat was moeilijk om toe te geven, maar zeker waar.
"Ik snap je heel goed, Leroy. Maar als je meer tussen de mensen leeft zal je vanzelf gaan merken dat het leven makkelijker en verdraagbaar wordt. Het is niet altijd gemakkelijker als je alleen bent. Dat dacht ik vroeger ook altijd, maar het is niet zo. Daar ben ik wel achter gekomen." Steven keek even voor zich uit en bleef even een paar minuten stil. Daarna keek hij weer naar Leroy.
"Mijn vader was een alcohollist," begon hij nu plotseling. Zijn stem had een andere ondertoon gekregen en vanbinnen drukte hij alle emoties die hij voelde zo diep mogelijk weg, om zo neutraal mogelijk hierover te kunnen praten. "Hij was haast nooit nuchter. En als hij dronken was, was hij niet te genieten. Hij sloeg alles wat los en vast zat. Hij mepte mijn moeder dagelijks in elkaar. Mijn moeder liet het allemaal over haar heen komen. Toen ik jong was bleef hij van mij af, maar toen ik ouder werd.." Steven keek even weg en zweeg kort. Hij maakte zijn zin niet af. "Ik was de vertrouwen in de mens kwijt. Ik ben weggelopen van huis toen ik jong was, ik heb in kraakpanden geleefd. Ik was zeer op mijzelf gericht en geloofde niet in vriendschap. Zelfs toen ik ouder werd en een baan kreeg bij de politie bleef ik iedereen van mij af stoten, ik hoefde niemand in mijn buurt te hebben en ik wilde geen hulp, van niemand. Op een gegeven moment werd ik verliefd, dat was iets waarvan ik eerst heel erg baalde. Ik wilde niet afhankelijk zijn van iemand en ik wilde geen relatie. Maar dat is er toch van gekomen.." Steven haalde zijn hand even door zijn haren. "Ik merkte dat ik mij veel beter voelde toen ik een vriendin had. Ik was vrolijker en leefde meer. We kregen samen een kindje, Michelle.." Steven glimlachte even om de herinnering. God, wat had hij veel gehouden van Michelle. "Een tijd later kregen we Lincoln," sprak Steven nu. "En een hele tijd daarna leerde ik Rowan kennen. Voor die tijd was er alweer het een en ander gebeurd wat mijn vertrouwen in de mens volledig kapot had gemaakt, zoals de dood van mijn vrouw en dochter, en de dood van mijn moeder. Daarbij ook nog de verdwijning van Lincoln. Rowan heeft mij leren kennen in de periode dat ik de meest hatelijke persoon ter wereld was. Volgens mij was ik echt niet te genieten toen. En toch, op een of andere manier, zijn we elkaar gaan mogen en heel langzaam vrienden geworden. En ook dit deed mij wonderbaarlijk goed. Af en toe met iemand kunnen praten verricht wonderen bij een mens. Of je het nou wilt of niet. Geloof mij.." Steven keek Leroy doordringend aan en glimlachte waterig. Het was wel duidelijk aan hem te zien dat dit levensverhaal nog vers in zijn geheugen zat en hem nog genoeg pijn deed, iedere dag weer opnieuw.
"Leroy.. Laten we iets afspreken. Voor deze ene keer. Omdat jij zo eerlijk bent geweest. Laten we afspreken dat wij dit aan niemand vertellen. Lincoln niet, ik niet en jij niet. Misschien alleen aan je vader, maar verder aan niemand. Ik verzin wel een verhaal voor de politie. Dat moet goed komen. Dan wordt jij niet als dader gezien. Maar alleen als jij beloofd dat je stopt met die drugs en het dealen. Geloof mij: Het maakt meer kapot dan je lief is."

Leroy Rivers

Hij luisterde naar elk woord van Steven, uiteindelijk kwam hij overeind en glimlachte hij naar hem. ‘Ik ben niet alleen, Steven…. Ik heb Lincoln…’ zei hij zacht. Dat was ook zo, de band die hij met Lincoln had was niet te beschrijven. Toch sloeg hij voorzichtig zijn armen om Steven heen. Hij slikte even, het maakte hem emotioneler dan hij eigenlijk zou willen. ‘Jammer dat je van al die mensen mijn vader als vriend hebt uitgekozen, maargoed, het is niet anders,’ zei hij daarna, met een glimlachje op zijn gezicht. Hij liep naar het bed toe en hij bleef even naar Lincoln kijken. Toen Steven opeens iets voorstelde keek hij langzaam op, hij kneep zijn ogen iets samen door het voorstel. ‘Oké,’ zei hij zacht. Ze zouden het niemand vertellen, alleen zijn vader. Dat was eigenlijk al erg genoeg, maar waarschijnlijk begreep Steven ook wel dat hij dat het ergste vond, Steven wist als geen ander hoe Rowan kon reageren, zeker op dit soort dingen. Steven kon nog wel realistisch zijn, maar Leroy had het gevoel dat zijn vader dat niet echt kon. ‘Als ik het hem vertel, hou jij hem dan tegen voor hij mij in elkaar ramt?’ vroeg hij met een glimlachje op zijn gezicht aan Steven, al werd zijn blik daarna weer wat triester. Hij wilde het helemaal niet. Hij vond het niet nodig om het te vertellen, maar hij mocht Steven al heel dankbaar zijn dat ze alles zouden verzwijgen, dit was het minste dat hij kon doen. Anders moet Steven ook nog liegen tegen Rowan, dat kon hij niet van hem vragen, dat ging echt niet.

Steven Smith

Hij was blij om te horen dat Leroy zo een goede band met Lincoln had. Verder had Lincoln ook niet echt vrienden, omdat Lincoln een vrij gesloten persoon was. Ook deed het Leroy dus blijkbaar erg goed. Maar Steven vond nog steeds dat hij ook de band met zijn vader wat beter moest herstellen. Maar Leroy en Rowan waren allebei enorm koppig en Steven wist niet hoe hij het in godsnaam voor elkaar zou moeten krijgen. Maar misschien, ooit..
“Je vader is een betere en aardigere man dan je denkt, Leroy. Neem de tijd, maar probeer dat in te zien,” sprak Steven nog zachtjes tegen Leroy. Daarna glimlachte hij even omdat Leroy hem vroeg dat als hij het zou vertellen, Steven hem tegen wilde houden als hij hem in elkaar wilde gaan slaan.
“Ik denk niet dat Rowan dat van plan is, maar mocht dat zo zijn spring ik er natuurlijk tussen,” glimlachte Steven . “Goed.. Ik ga hem wel even halen..” sprak hij er direct achteraan. “En Leroy.. Beloof alsjeblieft dat je stopt met dat hele drugs gedoe…” mompelde hij nog, waarna hij opstond en naar de deur liep. Hij opende de deur en keek Rowan aan met een kleine glimlach op zijn gezicht.
“Kan je weer even binnen komen?”

Rowan Rivers

Hij zat op een stoel te wachten, enigszins ongeduldig. Toen Steven weer verscheen keek hij langzaam op, er werd gevraagd of hij weer even binnen kwam, daardoor knikte hij langzaam. Hij kwam overeind en hij stapte de kamer binnen. Zijn blik ging naar Leroy, die hem eigenlijk geen seconde aankeek. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Rowan daarom ook. Hij begreep echt helemaal niets meer van deze situatie. Leroy leek het niet te willen zeggen, de jongen keek even naar Steven en daarna weer naar zijn vader. ‘Lincoln ligt hier door mij,’ zei de jongen zacht. Rowan bleef hem vragend aankijken. ‘Ze hebben hem vastgehouden en mishandeld omdat ze geld wilden van mij. Omdat ze vonden dat ik klanten afgepakt hebt, of dat soort shit. Omdat het ze geld kost..’ zei hij, Rowan bleef hem strak aankijken, hij spande steeds meer aan. Waar was Leroy mee bezig? Dit klonk allemaal niet echt lekker. ‘Waar heb je het nou over?’ vroeg Rowan op doordringende toon. ‘Drugs… daarom hebben ze hem vastgehouden, maar Lincoln wist van niets… ik wilde geen problemen veroorzaken, echt niet…’ zei Leroy zacht, hij keek meteen weg. Rowan bleef stil staan, hij had echt geen idee hoe hij hier mee om moest gaan, maar hij was echt verschrikkelijk teleurgesteld. Leroy wist toch hoe moeilijk hij dit vond? Hij kon hier niet mee omgaan, hij kon het al niet hebben als iemand een biertje dronk. Maar dit was nog duizend keer erger dan dat, Leroy hield zich met dit soort shit bezig en dat was echt heel fout. ‘Het spijt mij,’ mompelde Leroy. ‘Laat maar even, Leroy….’ Mompelde Rowan kortaf, omdat hij even tijd nodig had voor hij hier normaal mee om kon gaan.

Steven Smith

Hij liep voor Rowan uit de kamer weer binnen en keek Leroy nog even kort aan, waarna Leroy na een korte stilte tegen zijn vader begon te praten. Het verhaal was eerst nog een beetje ontwijkend, maar later vertelde de jongen alles. Steven keek naar Rowan en probeerde zijn reactie te peilen- iets waar hij goed voor getraind was, maar het bleef altijd lastig.
Rowan reageerde nog vrij kalm, hij leek wel nog wat verward maar hij was kalm en zei en deed niet veel geks. Steven knikte kort en goedkeurend en legde zijn hand daarna even op Rowan’s schouder.
“Leroy heeft beloofd dat hij stopt met dat gedoe met drugs,” sprak Steven tegen zijn vriend, terwijl hij Leroy nog een waarschuwende blik schonk. Daarna werd Steven’s aandacht getrokken door Lincoln, die begon te bewegen in het ziekenhuisbed en meer bij leek te komen. Hij bewoog onrustig en het leek net alsof hij een nachtmerrie had. Steven stapte naar het bed toe en pakte Lincoln’s hand vast.
“Rustig maar, Linc.. Je bent veilig, je bent in het ziekenhuis en ik ben bij je..”

Rowan Rivers

Hij voelde de hand van Steven op zijn schouder, zijn vriend vertelde dat Leroy er mee zou stoppen, daardoor ademde hij langzaam in. Zodra Lincoln de aandacht trok draaide hij zich om. Leroy sprong op, waardoor Rowan zich eigenlijk direct weer terugdraaide. Nu vertrouwde hij zijn eigen zoon niet meer. Hij vertrouwde al bijna niemand, Steven was daarop een grote uitzondering, en Andrea natuurlijk. Maar die zag hij nu veel te weinig. Hij ademde diep in, Leroy keek hem net zo strak aan. Hij zag aan zijn zoon dat hij de neiging had om iets te zeggen, maar hij hield het in. Leroy liep verder, hij ging naast Lincoln staan, Rowan bleef op afstand. Hij voelde zich overbodig hier en hij baalde meer van Leroy dan hij liet zien. Hij wilde zo graag naar Andrea toe, hij wilde dat alles goed ging, maar zo ging het nooit, het was altijd vreselijk. Leroy stond naast Steven, het deed hem pijn om te zien dat de jongen meer met hem had dan met Rowan zelf. Het zorgde ervoor dat hij een brok in zijn keel kreeg. ‘Ik ben even buiten,’ mompelde hij zacht, met die woorden draaide hij zich om en liep hij de kamer uit. Het voelde benauwd daar, hij had echt het gevoel dat hij heel hard frisse lucht nodig had. Hij wilde er echt wel voor Steven zijn, maar hij wist dat hij op dit moment toch niets kon doen en hij zou er voor Steven zijn als het echt nodig was.

Carmen Roberts

Ze liep naar de ingang van het ziekenhuis toe toen ze een bekende zag, waardoor ze eigenlijk meteen al bleef staan. ‘Rowan,’ begroette ze hem, hij draaide zich naar haar toe. Hij vroeg niet eens echt wat ze hier deed, hij leek niet echt aandacht te hebben voor haar. ‘Wat is er aan de hand?’ vroeg Carmen, hij keek haar strak aan en haalde zijn schouder op. ‘Lincoln ligt hier,’ mompelde hij kort. Daarna stak hij zijn handen weer in zijn zakken en zag ze hem weer weglopen, ze besloot hem maar gewoon te laten, dat was waarschijnlijk het beste. Lincoln lag hier, dan zou Steven er ook wel zijn en ze was bang dat het niet goed ging met de jongen. Daarom besloot ze eigenlijk maar te kijken waar hij lag. Rowan was alweer verdwenen, dus vroeg ze aan de balie maar gewoon naar het kamernummer, wat ze eigenlijk vrij makkelijk kreeg, al was ze natuurlijk ook niet echt iets van plan, ze wilde kijken hoe het ging. Ze klopte zacht aan op de kamerdeur, daarna stapte ze naar binnen. Zoals verwacht zag ze Lincoln liggen, Steven stond bij zijn bed, net als Leroy. Ze vroeg zich heel erg af wat er gebeurd was, ze hoopte maar dat het allemaal meeviel.

Steven Smith

Lincoln opende om een gegeven moment zijn ogen een beetje en leek wat te kalmeren. Hij staarde naar het plafond en had een beetje een wazige blik. Zijn gezicht zat vol blauwe plekken, maar het had erger gekund. Steven was al lang blij dat zijn zoon niet overleden was.
Steven kneep zachtjes in de hand van Lincoln en streek met zijn andere hand door de haren van zijn zoon. Lincoln leek heel even oogcontact te zoeken met Steven, maar daarna zakten zijn ogen weer dicht. Steven liet langzaam Lincoln's hand los en streek met de rug van zijn hand over Lincoln's gehavende gezicht. Arme knul.
Dat Carmen binnen was gekomen in de kamer had hij nog niet eens gemerkt. Hij dacht dat het Rowan was die weer terug gekomen was.

Leroy Rivers

Hij keek op toen er iemand binnen kwam, zodra hij zag dat het Carmen ontspande hij weer een beetje, hij was wel nogal op zijn hoede voor alles. Steven leek het niet eens te merken, daarom tikte hij hem voorzichtig aan en knikte hij naar de deur. Hij keek zelf weer naar Lincoln, hij voelde zich zo verschrikkelijk schuldig en Linc leek hem niet eens echt iets kwalijk te nemen. ‘Het spijt mij echt, ik had nooit gedacht dat ze jou zouden pakken…’ fluisterde hij. ‘Ik zal zorgen dat het nooit meer gebeurt… echt…’ voegde hij er aan toe. Hij voelde zich zo verschrikkelijk schuldig. Hij bleef naar zijn vriend kijken, al zag hij vanuit zijn ooghoek dat Carmen een hand op de rug van Steven legde en bij hem kwam staan. Zijn aandacht ging eigenlijk meteen weer naar Lincoln toe, hij wist dat Carmen er wel vaker geweest was als er iets aan de hand was, wat allemaal precies boeide hem niets. Hij vroeg zich wel af waar zijn vader was, maar aan de andere kant boeide ook dat hem niet.