Police Life

Rowan Rivers

Hij voelde zich vreselijk machteloos. Andrea hing in zijn armen en hij bleef haar stevig vasthouden, maar dit was ook het enige wat hij kon. Ze fluisterde dat ze van hem hield en daardoor ademde hij diep in, het deed hem wel goed. Hij hoorde het graag omdat hij anders bang was dat ze niets meer voor hem voelde. De twijfels in zijn hoofd waren groot en hij had daar altijd moeite mee gehad. 'Je weet toch wel dat jij mij alles kunt zeggen? Ik beloof je dat ik je help... je hebt waarschijnlijk een hele goede reden om niets te zeggen, maar ik zal rustig blijven liggen en accepteren dat ik niets kan...' zei hij zacht. Hij moest het gewoon weten.

Andrea Penoyer

Haar ogen waren rood gekleurd door het huilen, evenals haar wangen. Ze voelde zich slap en kwetsbaar. En enorm bang. Waar ze al die tijd zo enorm bang voor was geweest, wat ze ook vaker had uitgesproken, was realiteit geworden. Ze zouden haar nooit meer met rust laten zolang ze wisten waar ze was, waarschijnlijk. Want dankzij haar was Jeffrey overleden.
Ze bleef snikken en kon haast niet meer praten doordat ze zo hard moest huilen. Rowan zei dat ze toch wist dat ze hem alles kon vertellen en hij beloofde dat hij zou helpen.
Andrea schudde alleen maar haar hoofd. Haar lip trilde. Haar hoofd bonkte. En haar keel was kurkdroog.

Rowan Rivers

Ze zei niets meer, ze bleef alleen maar huilen en hij bleef stil. Als ze het niet wilde vertellen, dan niet. Hij kon haar niet dwingen. 'Je moet weten dat jij alles voor mij bent, Andrea. Echt alles,' fluisterde hij. Hij streek met zijn vingers langs haar wang en hij keek haar even diep in haar ogen aan. Het was bijna alsof hij haar niet meer herkende en dat maakte het nog veel zwaarder. Als hij gewoon mee kon naar huis, dan kon hij haar helpen, dan kon hij er voor haar zijn. Hij had de neiging om het te proberen, om gewoon te gaan staan en te kijken hoe het ging.

Andrea Penoyer

Ze knikte langzaam toen Rowan zei dat zij alles voor hem was. Dat wist ze. Moeizaam slikte ze even toen Rowan met zijn vingers langs haar wang streek. Ze leek er ook iets door aan te spannen, alsof ze weer wat schuw werd voor aanrakingen.
Heel erg langzaam nam ze wat afstand van Rowan. Ze stond weer op en merkte nu pas hoe erg ze stond te trillen op haar benen. Haar blik ging richting haar horloge en ze telde de uren die ze nog had, niet wetend wat er daarna zou gebeuren.
"Ik eh.. Ik moet zo gaan.." mompelde ze nu zachtjes.

Rowan Rivers

Ze vond de aanraking duidelijk niet fijn en dat deed hem pijn, juist omdat hij wilde dat ze er van ontspande, maar dat ging niet. Ze stond op en hij keek haar aan, hij vond het enorm jammer dat ze weg ging, dat ze weg moest. Hij wilde haar liever bij zich hebben, de hele dag. 'Waar moet je heen?' vroeg hij zacht aan haar. 'Ik heb je natuurlijk liever gewoon in de buurt...' fluisterde hij.

Andrea Penoyer

Rowan vroeg waar ze heen moest. Ze was nooit goed geweest in liegen, het was altijd van haar gezicht af te lezen. Ze keek even weg en beet op haar lip.
"Ik ga naar het hotel.. Ik heb straks een afspraak," maakte ze ervan. Dat was niet eens echt een leugen. Want ze had ook een soort van afspraak. Al had ze er zelf niet echt in meegestemd, maar goed.
"Ik hoop dat je gauw geneest..." mompelde ze nu zachtjes, alsof ze verwachtte dat ze hem heel lang niet meer zou gaan zien. "Ik hou van je.." zei ze er nog achteraan met een bibberende stem.

Rowan Rivers

'Andrea, je doet raar. Heel erg raar. Zo erg dat ik geen woord geloof van wat je zegt,' fluisterde hij. 'Je hebt vast een heel goede reden om te liegen tegen mij, maar doe dat niet tegen iedereen. Je kunt niet alles achterhouden, dat helpt niet, dat heeft nog nooit geholpen,' zei hij oprecht tegen haar. Zo was het voor hem zelf ook, het achterhouden ging gewoon niet, daar kwamen ze niet verder mee.

Andrea Penoyer

Dit was precies waar ze bang voor was geweest: dat Rowan het niet zou geloven en zich zorgen zou gaan maken. Ze wilde hem hier niet mee belasten, ze had zelf niet goed op Felicity gepast en nu moest ze het zelf goed zien te krijgen. Of in ieder geval Felicity veilig zien te krijgen.
"Ik.. Ik heb een afspraak met de psychiater.." zei ze nu, hopend dat hij dat misschien zou geloven. Ze had altijd tegen dat soort afspraken op gezeten en daarbij was het met haar gedrag nu op zich niet raar als ze naar een psychiater zou gaan.
Ze stapte een paar passen achteruit. Keek nogmaals op haar horloge. Haar ademhaling versnelde. De paniek in haar lichaam steeg. Haar spieren waren allemaal gespannen. Een duizelig gevoel bekroop haar en het volgende moment stond ze te tollen op haar benen en te happen naar adem. Het werd haar allemaal even te veel. Veel te veel. De geestelijke gesteldheid, maar ook lichamelijk. Ze had amper gegeten en gedronken de afgelopen dagen, wat nu zijn tol begon te eisen.
Heel zachtjes mompelde ze de naam van hun dochter, daarna werd het zwart voor haar ogen.

Rowan Rivers

Ze zei wat er was, daardoor bleef hij haar doordringend aankijken. Hij kende Andrea goed, maar hij was ook niet echt op zijn scherpste, hij was moe en hij kon niet helemaal helder nadenken, maar hij twijfelde toch. Ze ging iets achteruit en daarna noemde ze opeens de naam van hun dochter, het volgende moment zakte ze in elkaar. Hij wilde meteen uit bed stappen, maar dat was niet zo verstandig. Dat maakte alles erger. 'Ik heb hulp nodig!' riep hij meteen, er kwamen al snel wat artsen naar binnen die zich om Andrea druk maakten.

Andrea Penoyer

Hoeveel later het was toen ze weer wakker werd, wist ze niet. Ze lag nu ook in een ziekenhuisbed en lag aan het infuus. Wel in dezelfde kamer als Rowan, merkte ze al gauw. Waarschijnlijk had hij daarvoor gezorgd.
Even leek ze het te accepteren en leek te ontspannen, tot ze haar horloge zag liggen op het kastje naast haar. Het was kwart over acht! Haar hart maakte een sprongetje en begon toen sneller te slaan, haar ademhaling versnelde ook direct weer. Ze schoot overeind in het bed en gooide haar benen over de rand. Haar hoofd bonkte pijnlijk en direct voelde ze zich weer duizelig en misselijk worden, maar ze trok er niets van aan. Ze moest weg.. Ze moest allang bij het hotel zijn..
Ze trok het infuus los en wilde opstaan. Net op dat moment vlogen er wat artsen naar binnen die haar probeerde tegen te houden. Er werd haar verteld dat ze uitgedroogd was en een lichte hersenschudding had door de val, ze kon niet zomaar weg gaan, ze had flink wat vocht nodig. Andrea schreeuwde alleen maar paniekerig dat ze weg moest.

Rowan Rivers

Hij was in slaap gevallen, maar nu werd hij weer ruw gewekt door alle onrust in de kamer. Andrea wilde duidelijk weg. Wat was er toch aan de hand. 'Andrea, rustig aan, alsjeblieft. Je hoeft niet bang te zijn en je hoeft ook niet weg... het is allemaal oké, je moet even bijkomen, dat is alles,' probeerde hij haar gerust te stellen. Hij ging weer op de rand van het bed zitten en hij wilde heel graag opstaan om haar vast te pakken, maar dat ging niet echt, zeker niet met al die artsen hier.

Andrea Penoyer

Ze werd teruggeduwd in het bed en er werd tegen haar gepraat, maar ze wilde niets horen, ze kon alleen maar aan Felicity denken. Als ze nu hier weg zou gaan zou ze over half negen aan komen bij het hotel. Die zouden allang al weg zijn dan.. Wat zouden ze nu doen? Zouden ze haar nu gaan zoeken? Had ze ervoor gezorgd dat ze nog bozer waren geworden? Andrea's ademhaling versnelde nog meer en ze voelde zich echt doodsbang.
"Ik moet weg.. Ik heb een afspraak.. Ik moet echt weg.. M'n kind.. Asjeblieft.. Ik moet weg!" schreeuwde ze in volle paniek. De artsen begrepen er natuurlijk niets van en zeiden dat ze vast een nieuwe afspraak kon maken en dat ze zich niet zo druk moest maken. Ze kreeg een injectie met iets kalmerends en kreeg er later nog een dosis bij omdat het niet werkte. Toen Andrea wat rustiger werd koppelde ze haar opnieuw aan het infuus en verlieten de artsen de ruimte. Andrea lag nu doodstil- haast verstijfd- in het bed en staarde naar het plafond met een paniekerige uitdrukking. In haar hoofd was ze nog net zo in paniek en bang als daarvoor, alleen haar lichaam liet door de kalmeringsmiddelen er minder van merken.

Rowan Rivers

Hij begreep er helemaal niets van. Wat was er met Felicity aan de hand? Ze kon toch prima thuis zijn? Leroy en Lincoln hingen daar ook altijd rond en die hielpen echt wel nu, dat kon niet anders. Waarom maakte ze zich daar zo'n zorgen over? Ze lag nu doodstil en hij wist niet meer wat hij moest zeggen. Hij was bang dat hij het erger maakte en het voelde wat ongemakkelijk. Het voelde nog steeds niet echt geweldig tussen hun en dit maakte het niet makkelijker. Hij kon daar niet echt goed tegen.

Andrea Penoyer

Ze bleef naar het plafond staren en bewoog niet. Op een gegeven moment verloor ze de strijd tegen de kalmeringsmiddelen en viel ze in slaap.
Een paar uur later werd ze huilend wakker. Ze trilde. De paniek in haar ogen leek constant aan te houden. Ze was zo bang. Zo enorm bang. Waarom was ze ook hierheen gegaan? Ze had niet weg moeten gaan bij het hotel.. Ze had moeten blijven. Straks overkwam Felicity iets.. Het was altijd haar grootste droom geweest om een kindje te krijgen van haarzelf en iemand waarvan ze hield. Dat leek al gauw onmogelijk te zijn, tot ze plotseling toch zwanger raakte van Felicity. De zwangerschap was enorm zwaar geweest en de bevalling nog veel zwaarder, maar dat had ze er dubbel en dwars voor over gehad. Vooral omdat ze wist dat de kans dat ze ooit nog zwanger zou raken nihil was. Daarom wilde ze Felicity ook niet kwijt. Het was haar enige kans.
Ze voelde zich een waardeloze moeder. Zij had Felicity in deze moeilijkheden gebracht en maakte het hiermee alleen nog maar erger. Ze moest hier verdomme weg.. Misschien kon ze nu nog iets doen..
Ze ging weer rechtop zitten in het bed. Ze voelde zich zwak, duizelig en misselijk. Haar hoofd bonkte nogsteeds lichtjes. Vooral achter haar oog waar ze de klap had gehad.

Rowan Rivers

Hij staarde naar de muur, het was vrij stil in de kamer en dat vond hij juist vervelend. Nu was hij eindelijk niet meer alleen, maar hij voelde zich wel erg slecht. Hij had pijn, waarschijnlijk maakte hij zich te druk en deed hij te veel. Hij wist het niet precies, maar hij moest rustig aan doen. Toen hij weer iets hoorde draaide hij zich om, Andrea was wakker. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij heel zacht.

Andrea Penoyer

Het duurde niet lang voordat Rowan vroeg wat er aan de hand was. Andrea zweeg nog een moment, ze wilde eigenlijk niet antwoorden, ze wilde het niet zeggen en ze mocht het eigenlijk niet zeggen. Maar wat had ze eigenlijk te verliezen? Ze hadden Felicity al en ze had de afspraak gemist.. Ze had het allemaal al verpest. Erger kon het toch niet meer worden? Nog een aantal tranen rolden over haar bleke wangen.
"F-Felicity.." wist ze heel schor en trillend uit te brengen. "Ze.. Ze hebben Felicity.." Opnieuw barstte ze in snikken uit. Ze had al zoveel gehuild de afgelopen dagen, maar haar tranen leken niet op te kunnen raken. Ze werd er alleen maar enorm moe van.
Ze veegde met haar handen langs haar gezicht en probeerde de tranen weg te vegen, maar er bleven nieuwe tranen komen dus het had eigenlijk vrij weinig nut.

Rowan Rivers

Nu ze vertelde wat er was, staarde hij haar een tijdje vol ongeloof aan, hij kon het niet echt beseffen, hij kon bijna niet geloven dat ze dit echt tegen hem zei. 'Echt?' vroeg hij dus nogmaals, zijn stem trilde lichtjes. Ze hadden hun dochter en hij lag hier niets te doen. Hij had Andrea laten stikken. Nu begreep hij wel waar haar paniek vandaan kwam, hij nam het haar ook niet kwalijk, ze kon er niets aan doen en ze had het hem niet verteld, dat begreep hij ook wel. Hij wist niet eens wat ze nu moesten doen. 'Heb je het iemand verteld? Ben je naar het bureau gegaan? Weet Steven het?' vroeg hij nu heel snel achter elkaar.

Andrea Penoyer

Rowan vroeg of het echt zo was en Andrea knikte daardoor nog even trillend. Het was weer even stil en Andrea sloot haar ogen even. Toen Rowan vragen begon te stellen opende ze haar ogen weer langzaam.
"Ik ben de enige die het weet.." sprak ze zachtjes, haast fluisterend. Haar stem bleef schor klinken van emotie. "Ik.. Ik mocht niemand iets vertellen.. Dan zouden ze.. Ze zouden.." ze schudde haar hoofd en wilde het niet eens uitspreken. Weer stroomden er wat nieuwe tranen over haar wangen. Ze jammerde zachtjes dat ze een slechte moeder was en daarna was het weer even een tijdje stil.
"Ik ben nu toch al te laat.." snikte ze zachtjes. Haar stem klonk echt enorm verdrietig en angstig. Ze wilde haar dochter niet kwijt, echt niet. Ze was nog zo jong.. Zo kwetsbaar. Ze verdiende dit niet..

Rowan Rivers

'Waarom is het te laat? Wat is er dan?' Vroeg hij heel erg zacht. Misschien wilde hij het wel helemaal niet weten. Ze had het helemaal niemand verteld. Niemand wist het. Dan kon dus ook niemand iets doen. 'We moeten wat doen... We kunnen dit niet zomaar laten. Heb je jouw mobiel? Kan je niet naar het bureau bellen?' Vroeg hij nu, ietwat wanhopig. Hij was duidelijk in paniek, misschien nog wel meer omdat hij niet wist wat er allemaal speelde en omdat hij niets kon. Dat zorgde ervoor dat hij helemaal gek werd. 

Andrea Penoyer

Ze slikte even moeizaam en twijfelde of ze de rest wel aan Rowan moest vertellen, maar ze had nu toch al een deel verteld dus dan kon ze net zo goed meteen alles vertellen. En daarbij had hij daar ook wel recht op natuurlijk, als vader.
"Ze hebben Felicity omdat ze mij willen.. Ik moest vanavond om acht uur bij het hotel zijn want ze zouden mij ophalen.. En ze zeiden dat als ik.. Als ik niet zou luisteren of het iemand zou vertellen.. Dan.. Dan zouden ze Felicity.. Iets aan doen.." ze haalde even diep adem en trok het infuus weer los. Ze had geen tijd om aan te sterken, verdomme.
"Het is mijn schuld.." snikte ze zachtjes. "Ik moet het gaan oplossen... Als dat nog kan.."
Langzaam en met knikkende knieën stond ze op van het bed.

Rowan Rivers

Ze vertelde nu iets meer, nog steeds kon hij het amper begrijpen. Het kwam er dus op neer dat ze de afspraak niet was nagekomen en niemand wist er iets van. Daarna wilde ze overeind komen, waardoor hij ook direct overeind kwam. 'Andrea, niet doen,' zei hij meteen. 'Als je echt weg gaat zal ik achter je aan komen, echt. Ik hou het geen seconde langer meer vol om hier zo machteloos te liggen. Als het te laat is, is het te laat. Dan doe je dit voor niets en maken ze jullie allebei af.' zei hij. 'Je moet iemand bellen, je moet het iemand vertellen, maar wij kunnen zelf niets meer doen,'

Andrea Penoyer

Rowan zei dat als ze weg zou gaan, hij achter haar aan zou komen. Hij kon het niet langer volhouden om hier zo machteloos te liggen. Andrea keek hem even aan. Hij zei nu ook dat als het te laat was, het te laat was, dat ze het dan voor niets zou doen. Ze moest iemand bellen, ze konden zelf niets doen.
"Ik kan wel wat doen.. Ik ben de enige die wat kan doen.. Misschien hebben ze nog niks gedaan met haar.. Misschien heb ik nog een kans. Als de politie ineens naar ze op zoek gaat is het sowieso einde verhaal.." Met betraande ogen keek ze Rowan aan. Drong het niet tot hem door dat dit om hun dochter ging?
Als ze het nu bij de politie- of bij wie dan ook- zou melden en ze zouden daar achter komen, was Felicity sowieso dood en ze zouden haar alsnog op komen zoeken. Want het ging om haar, dat wist ze.
"Ik had beter op moeten letten.. Dit had niet mogen gebeuren.." mompelde ze snikkend.

Rowan Rivers

Ze was de enige die nog wat kon doen en ze wilde duidelijk de politie niet bellen. Hij wist niet meer wat hij moest zeggen, hij kon niet meer nadenken. Hij kon haar niet laten gaan. Het risico dat haar iets overkwam was veel te groot. Ze wilden haar hebben om af te maken en dan bleef hij alleen over. Natuurlijk vond hij het afschuwelijk dat ze Felicity hadden en hij wilde het liefste zelf iets doen, maar hij kon Andrea gewoon niet laten gaan.

Andrea Penoyer

Ze bleef staan. Ze wilde onwijs graag weg hier, naar het hotel en op een of andere manier contact krijgen met die vrienden van Jeffrey. Ze wilde Felicity terug en wist dat dat de enige weg was om dat voor elkaar te krijgen. Maar aan de andere kant wilde ze ook juist weer niet weg. Ze was doodsbang wat er zou gebeuren als ze in de handen van die mannen zou vallen. De vorige ervaringen met hen waren niet bepaald fijn geweest en ze had er flinke trauma's aan over gehouden.
Ze kon niets.. Niets behalve zichzelf opofferen, maar dat kon ze toch ook niet zomaar? Al had ze het over voor Felicity..
"Wat moeten we nou, Rowan..." jammerde ze zachtjes. Ze wist het echt niet meer. Echt niet.

Rowan Rivers

Ze vroeg wat ze nou moesten doen en hij haalde zijn schouders op. 'We hebben geen opties. We kunnen niets. Het enige wat je kan doen is contact op nemen met het bureau, verder zou ik het ook niet weten. Laat ze naar haar zoeken en hou jezelf hier buiten. Je weet wat ze zullen doen als ze je krijgen, de vraag is of wij Felicity dan ook nog wel terugkrijgen. Waarschijnlijk niet.' zei hij zacht tegen haar.