Police Life

Katelynn Camryn Leighton

"Een kort nachtje wordt het sowieso wel, maar dat overleven we ook wel weer," grinnikte ze. Ze liepen samen naar buiten en daar gaf Rowan haar een sigaret aan en stak die aan. Ze nam een trekje en blies de rook daarna uit.
"Wanneer vind je mij niet opwindend?" grijnsde ze naar Rowan, als reactie op zijn opmerking. Ze staarde daarna even de donkere wereld in en zag op de achtergrond nog meer mensen vertrekken. Het leek erop dat ze het bijna nog als langste volhielden ook, zo. Even vroeg Katelynn zich af of Steven ondertussen ook al naar huis zou zijn.
"Lijkt mij een strak plan," knikte ze toen Rowan vroeg of hij zijn auto dan maar hier moest laten staan. "Lijkt mij niet helemaal het goede voorbeeld als jij half dronken in je auto vertrekt en ik doodleuk achter je aanrijd," grinnikte ze.

Rowan Rivers

Ze vroeg wanneer hij haar niet opwindend vond en dat liet hem grijnzen. 'Je bent altijd opwindend. De ene keer alleen wat erger dan de andere keer. En nu is het heel erg.' Zei hij uitdagend tegen haar. Hij kon het nu niet zo goed laten. Ze zei dat het haar een goed idee leek om zijn auto te laten staan. 'Ach, ik kan nog prima rijden hoor. Dat heb ik veel vaker gedaan met nog veel meer drank op.' Zei hij wat nonchalant. 'Maar ik ga wel met jou mee als jij dat fijn vindt.' Zei hij plagend. Zodra de sigaret op was maakte hij hem uit en gooide hij de peuk weg. Hij pakte Katelynn vast en hij drukte zijn lippen in haar hals. Hij was nogal aanhankelijk nu, maar hij deed wel alles vol liefde en vol gevoel. Hij wilde haar ook echt altijd laten merken hoe veel hij van haar hield. Ze mocht niet bang voor hem zijn of hem vergelijken met Martin, dat wilde hij echt niet.

Katelynn Camryn Leighton

Ze grijnsde even om Rowan zijn woorden en schudde haar hoofd toen hij zei dat hij nog prima kon rijden; dat hij dat vaker had gedaan terwijl hij toen nog veel meer drank op had. "Dat soort dingen moet je mij gewoon niet vertellen, oké?" grinnikte ze. "Straks rijd je je wel te pletter. Dus ja, je rijd maar met mij mee."
Ze drukte haar sigaret uit en gooide hem weg. Rowan pakte haar daarna vast en drukte zijn lippen in haar hals. Een tinteling trok door haar lichaam en ze sloeg haar armen weer even om hem heen. Daarna pakte ze zijn hand vast.
"Let's go," zei ze, waarna ze samen met hem naar de auto vertrok.

Rowan Rivers

Ze zei dat hij haar dat soort dingen gewoon niet moest vertellen en hij grinnikte daardoor een beetje. 'Ik dacht dat mevrouw de officier van justitie altijd eerlijkheid van mij zou eisen. Maar goed, ik zal dat soort dingen voortaan voor je achterhouden.' Plaagde hij haar nu even. Hij zou lekker met haar meerijden en op dit moment vond hij alles wel best. De alcohol deed nu goed zijn werk en alles drong niet helemaal meer tot hem door. Ze wilde gaan en hij liep met haar mee naar de auto toe. Hij ging zitten en hij pakte zijn mobiel, het was een berichtje. Van Femke. Ze zei dat ze het jammer vond dat ze hem niet nog even had kunnen spreken, maar dat ze het wel heel fijn en gezellig vond dat hij was gekomen. Hij besloot niet te reageren en hij stopte zijn mobiel weer weg. Hij was nu ook best wel moe en hij voelde zich toch wel vrij draaierig.  'Misschien heb je gelijk en heb ik toch iets te veel gedronken. ' Zei hij nu grijnzend tegen haar.

Katelynn Camryn Leighton

Het viel enorm tegen toen haar wekker ging. Ze was echt heel erg moe en had de neiging om zich om te draaien en verder te slapen. Toch wist ze zichzelf na een tijdje uit bed te krijgen en stapte ze onder de douche om wakker te worden. Na het douchen deed ze haar haren en zocht ze wat kleding bij elkaar. Ze kleedde zich aan en begon daarna aan haar make-up.
Vervolgens daalde ze de trap af naar beneden en ging ze rustig ontbijten om daarna even een kort rondje park te doen met de hondjes. Dat was eigenlijk altijd haar ochtendritueel, elke dag.
Toen ze terug kwam vulde ze de drinkbak van de hondjes en zag ze dat ze nog genoeg brokken hadden, dus dat hoefde ze nog niet bij te vullen.
Katelynn pakte haar tas en begon de spullen erin te stoppen die ze mee moest nemen naar haar werk. Niet veel later stapte ze in haar auto en vertrok ze richting het gerechtsgebouw.
De dag verliep op zich vrij soepel en voor ze het wist was het alweer lunch tijd. Ze bleef gewoon op haar kantoortje zitten terwijl ze de salade op at die ze in het winkeltje verderop gekocht had.


Steven Smith

De vorige avond had hij het vrij laat gemaakt. En niet omdat hij ook was gaan feesten, maar omdat hij bezig was geweest met de zaak over de bende. Hij had namelijk nieuwe dingen ontdekt die hem enigsinds zorgen baarde dus was hij daar ontzettend lang mee bezig geweest. Hij had uitgevonden dat alle bendeleden tot nu toe een zelfde soort geldbedrag ontvingen op hun rekening elke maand. Het leek allemaal legaal te zijn en er leken geen problemen mee te zijn, maar voor Steven viel het toch erg op. Het geldbedrag kwam ook van hetzelfde rekeningnummer en daar had Steven flinke bedenkingen bij. Dit was te toevallig. En het bankaccount waar die geldbedragen vanaf kwamen, was nog altijd actief. Steven kon er alleen zo gauw nog niet achter komen tot wie dat bankaccount behoorde. Het was in ieder geval iemand met genoeg geld, want de bedragen waren niet mis.
Steven was uiteindelijk toch naar huis gegaan maar had geen oog dicht gedaan. Hij had de vorige avond naar Rowan willen gaan, maar toen hij Rowan had zien dansen met Katelynn had hij besloten dat dat later wel kwam.
Nu zat Steven in het hotel alweer op zijn laptop, dingen uit te zoeken. Hij had er geen goed gevoel bij, maar hoopte gewoon dat hij zelf verkeerd zat en dat dit alles een logische verklaring was en de bende inderdaad gewoon uitgeroeid was en niet meer bestond.
Uiteindelijk pakte hij zijn mobiel erbij en belde hij Rowan, maar die sliep waarschijnlijk nog want hij nam niet op. Daarom sprak Steven de voicemail maar in: ‘Hoi, ik ben iets nieuws op het spoor over de bende. Misschien is het uiteindelijk niets belangrijks hoor, maar ik vind het toch wel verontrustend. Heb je eind van de middag tijd om even te praten op het bureau?’
Daarna stopte Steven zijn mobiel weer weg en stortte zich weer op de zaak. Na een tijdje speuren kwam hij nog meer verontrustende dingen tegen, zoals gehuurde auto’s die allemaal te maken hadden gehad met de bende.
Toen zijn mobiel ging schrok hij er zelfs even van. Hij griste het ding weer uit zijn zak en nam op, in de veronderstelling dat het Rowan wel zou zijn.
“Hay, ik vind nu nog meer dingen, had je vanmiddag nou tijd? We moeten echt even gaan praten..”
“Hi Steven, met Olaf.. Wat bedoel je precies?” klonk er aan de andere kant.
“Oh, Olaf.. Euh, sorry, niets. Ik dacht dat je iemand anders was. Waarom bel je?” reageerde Steven gauw.
“Ik zou je nog bellen om over die belangrijke zaak te spreken. Het is nu wel redelijk dringend.. Kan je nu toevallig? Kan je naar mij toe komen?”
Steven twijfelde even, hij was net ‘lekker’ bezig met de zaak van de bende. Maar als Olaf belangrijke informatie had over een andere zaak wat dringend was, kon hij dat natuurlijk niet negeren.
“Ehm.. Ja is goed. Zit je in een hotel?”
“Ja. Het Helfy hotel. Kamer 666. Dan zie ik je zo, Steven.”
Steven hing op en stopte zijn mobiel weer weg. Hij sloot zijn laptop af, klapte die dicht en trok daarna zijn jas en schoenen aan. Mack dribbelde hyper om hem heen in de veronderstelling dat hij mee mocht.
“Sorry, Mack, nu even niet. Als ik terug kom mag je direct mee, goed?” sprak Steven tegen de hond. Hij voelde zich enigsinds schuldig tegenover het beestje.
Hij verliet het hotel met enige haast en stapte in zijn auto. Met behulp van zijn navigatie reed hij richting het hotel waar Olaf zat en zette daar de auto op de parkeerplaats. Het was een enorm hotel, echt waanzinnig. Steven schudde zijn hoofd langzaam, het moest wat kosten..
Rustig betrad hij het hotel en meldde zich bij de balie. Zij pleegden een telefoontje en vervolgens mocht hij doorlopen. Eenmaal bij kamer 666 aangekomen klopte hij op de deur. Het duurde niet lang voor Olaf open deed en Steven erin liet. De deur viel achter hen weer in het slot.
“Dus.. Waar wilde je het over hebben?” vroeg Steven nu. Hij bleef staan; het was niet de bedoeling al te lang te blijven.
“Ga zitten..” zei Olaf nu terwijl hij zelf plaats nam op een grote fauteuil in de woonkamer. Steven liep mee en plofte op de bank neer. Daarna keek hij Olaf vragend aan.
“Het gaat over de bende,” zei Olaf nu plots. Stevens oren klapperden ervan. Zei hij dat nou echt? Hoe kon Olaf daar überhaupt wat van weten? Alle problemen met de bende waren pas ontstaan toen Olaf uit zijn leven verdwenen was.
“Welke bende bedoel je?” vroeg Steven dan ook, alsof hij nog niet wist waar hij het over had.
“De bende die jullie leven kapot probeert te maken. De bende die voor de dood van Andrea heeft gezorgd. En voor de verkrachting en mishandeling van Katelynn. En heel wat aanslagen op jullie leven.”
Steven staarde Olaf verbaasd aan. “Maar.. Hoe..?”
Olaf grijnsde lichtjes. “Ik weet het allemaal, Steven. En nog meer zelfs.. Ins en outs die jij nog niet kent..”
Steven zat op de rand van de bank en bleef Olaf aanstaren. “Wat weet je nog meer dan?” vroeg hij nu. Hij was wel benieuwd. Misschien kwamen ze hier wel weer verder mee, konden ze het echt voor eeuwig en altijd afsluiten. Dat zou toch wel fijn zijn.
“Ik weet bijvoorbeeld dat de bende eigenlijk niet bestaat zoals jullie altijd gedacht hebben. Het is geen groep, hoewel dat altijd zo heeft geleken. ‘De bende’ waar jullie het altijd over hebben is maar één persoon. Een persoon die genoeg touwtjes in handen heeft. Een persoon die mensen inhuurt. Daarom waren al die mannen altijd zo lastig te vinden. En leek er nooit een einde aan te komen. Dat kwam omdat die persoon gewoon nieuwe mensen inhuurde wanneer nodig.”
Steven fronste zijn wenkbrauwen. Het klonk logisch. En leek ook te kloppen met waar hij zelf achter was gekomen.
“Maar nu is het al heel lang stil. De bende is uitgeroeid,” zei Steven nu. Olaf lachte.
“Nee,  dat is het niet, Steven. Die persoon is er nog. Alleen zijn er even geen ingehuurde mensen.”
“Maar.. Waarom zou die persoon dat doen in zijn eentje? Waarom is die er überhaupt ooit mee begonnen?”
“Wraak. Zoete wraak.”
Steven haalde even diep adem en staarde nu wat voor zich uit. De puzzelstukjes vielen nu wel meer op zijn plaats. Maar het wraak- gedeelte begreep hij nog niet helemaal. Wie zou er wraak willen op hem en Rowan? Oké... Dat waren waarschijnlijk genoeg mensen. Maar wie zou daadwerkelijk in staat zijn er zo ver voor te gaan? Hij wist het niet.
“Hoe weet je dat allemaal?” vroeg hij nu aan Olaf. Die haalde nonchalant zijn schouders op en neer.
“Ik heb mijn eigen geheime team, zoals ik al zei. Met ingehuurde mannen. Al jarenlang.”
“Maar waarom onderzoek je deze zaak dan? Het heeft geen maatschappelijk belang?” vroeg Steven zich nu hardop af. Olaf moest opnieuw lachen. Steven keek hem serieus aan. Hij vond het niet echt het moment om te lachen.
“Wil je wat te drinken? Koffie? Thee?” vroeg Olaf nu out of the blue. Steven zuchtte even. Waarom deed hij zo mysterieus? Hij wilde gewoon antwoorden, zodat hij weer kon gaan.
“Doe maar een espresso,” antwoordde hij op Olaf zijn vraag. Olaf knikte en verdween naar de keuken. Na een aantal minuten kwam hij terug en zette hij het espresso kopje voor Steven neer op tafel. Zelf had hij ook. Hij gooide het in één keer achterover.
Steven pakte het kopje vast en keek richting Olaf.
“Leg uit, Olaf.. Ik zie nog steeds de link niet tussen jou werk en de bende..” sprak hij nu. Hij bracht het kopje naar zijn mond en nipte van de sterke koffie. Olaf keek naar hem terwijl hij dat deed.
“Ik weet nog meer..” zei Olaf. “Ik weet dat jullie die persoon beide kennen..”
Steven schrok van die opmerking. “Wat?! Weet jij wie het is? En dat zeg je niet eerder?!”
“Steven.. Rustig aan.. Drink even rustig je koffie op, maak je niet te druk..”
Steven rolde met zijn ogen. Olaf gedroeg zich echt raar. Irritant zelfs. Hij gooide de espresso nu ook achterover en zette het kopje weg.
“Nou? Vertel?” drong hij nu aan.
“De persoon is jullie altijd te snel af. Jullie lopen altijd een stap achter. Hij heeft altijd alles goed verborgen en beschermd. Maar tsja, Steven.. Nu weet je gewoon te veel.”
“Hoezo weet ik te veel? Ik heb nu eerder het idee dat ik weinig weet?” mompelde Steven lichtelijk geïrriteerd.
“Je kwam teveel op het goede spoor. Nu moet je gestopt worden. Voorgoed. Game over.”
Steven staarde Olaf aan. Het moment van besef kwam vrij laat, maar misschien ook omdat hij zich ineens vreselijk duizelig voelde. Steven schoot overeind van de bank.
“Jij? Olaf? Meen je dat? Waarom?” stamelde hij.
Olaf lachte weer. Hij stond ook op.
“Steven, je zou jezelf eens moeten zien.. Geweldig. En je dan nog afvragen waarom... Serieus Steven? Wáárom? Denk na!”
Steven slikte moeizaam en voelde zijn benen trillerig en slap worden. Wat had hij toch? Hij griste aan zijn riem en pakte zijn wapen tevoorschijn. Echter leek alles in slowmotion te gaan en voor hij überhaupt iets kon doen met zijn wapen had Olaf het ding al afgepakt en Steven een klap mee op zijn hoofd gegeven. Steven klapte op de grond neer en wilde meteen weer opstaan, maar zijn lichaam leek volledig van slag. De koffie.. Steven kreunde gedempt. Die vuile hond had wat in zijn koffie gedaan.
“We waren al die jaren beste vrienden Steven.. En dat laat je mij glashard vallen. Kiest kant van die vuile rat en neemt nooit meer contact op. Dát, Steven, dát was het moment dat ik jouw leventje net miserabel wilde laten worden. Samen met dat leventje van Rowan. Jullie kapotmaken.”
Olaf laadde Steven zijn wapen door en schopte Steven een aantal keer flink hard.
“Olaf.. Sorry.. Het was nooit m’n bedoeling... Ik wist niet dat je zo erg-.” Olaf greep Steven nu vast en trok hem omhoog.
“Een beetje te laat voor sorry, lul..” siste hij kwaad. Hij smeet Steven tegen de muur en schold hem verrot. Steven deed een poging om overeind te komen, maar zijn lichaam werkte niet mee en begon behoorlijk veel pijn te doen. Hij begon te trillen en er begon zweet op zijn lichaam te ontstaan.
“Het is je eigen schuld, Steven. Jouw schuld en dat van Rowan. En nu is het klaar, nu is het over.” Olaf richtte Steven zijn eigen wapen op Steven en schoot. De knal echode door het gebouw maar dat leek Olaf niets te doen. De oorverdovende kreet van Steven toen de kogel zich door zijn bovenbeen boorde was ook van flink ver te horen.
Er klonk nog een knal, de volgende kogel boorde zich door Steven’s borstkas. Zijn lichaam begon hevig te protesteren en Olaf had er alleen maar ontzettend veel plezier in. Hij drukte het wapen expres in de kogelwond en duwde het er diep in. Steven ging door de grond van de pijn, maar misschien dat de klap mentaal nog wel harder was. Dit had hij nooit verwacht en nooit aan zien komen.

Rowan Rivers

Toen hij wakker werd zag hij dat hij waarschijnlijk door zijn wekker heen was geslapen. Hij vloekte zachtjes en hij kwam overeind, hij slikte twee paracetamols door met water en hij trok wat gehaast zijn kleding aan. Ontbijt werd weer over geslagen, daar moest hij nu eigenlijk echt niet aan denken. Katelynn was allang weg, toen hij op de klok keek zag hij dat hij zich een uur verslapen had. Dat liet hem nog eens vloeken. Hij pakte zijn telefoon, hij had wat berichtjes en een gemiste oproep van Steven. Hij staarde even naar het scherm. Hij pakte zijn wapen van het nachtkastje, stopte dat bij zich en daarna griste hij zijn sleutels van tafel. Hij greep onderweg zijn tas nog en eenmaal buiten realiseerde hij zich dat zijn auto nog bij het bureau stond, waardoor hij nog eens vloekte. Hij luisterde ondertussen het bericht van Steven. Hij had verwacht dat hij in de voicemail zou zeggen dat hij te laat was en dat hij daar niet al te blij mee was, maar het was iets totaal anders. Hij had informatie over de bende. Blijkbaar was het dringend, want anders zou hij er niet voor bellen. Ze zagen elkaar altijd op het bureau, maar nu had Steven hem gebeld. Toch zei hij wel dat hij wilde weten of Rowan vanmiddag tijd had. Hij liep op flink tempo naar het bureau en hij probeerde ondertussen Steven te bellen, want dit was allemaal nogal raar en nu maakte hij zich wel zorgen.

Steven Smith

“Olaf... Luister.. Het was nooit onze intentie om jou van ons weg te duwen.. Het is gewoon zo gelopen..” sprak Steven enigsinds moeizaam. Praten werd steeds moeilijker en Steven vermoedde dat Olaf een bepaald soort drugs in zijn koffie had gedaan.
Olaf knielde bij Steven neer en lachte opnieuw. “Doe niet alsof je zo onschuldig ben, Steven. En als je denkt dat ik het je vergeef, kan je het vergeten. Nooit. En als je denkt dat jij levend deze ruimte zal verlaten kan je het ook vergeten.” Olaf pakte Steven weer vast en tilde hem weer omhoog. Steven kreunde gedempt en probeerde te spartelen, voor zover dat lukte. Hij wilde zijn wapen terug hebben, maar de kans dat dat zou lukken was wel vrij nihil.
Opeens ging Steven zijn mobiel. Olaf reageerde snel en pakte het ding af.
“Aah, Rowan belt. Wat gezellig. Zal ik opnemen? Zal ik hem vertellen dat hij alvast een begrafenis mag gaan regelen?” lachte hij. Daarna nam hij op.
“Ha, Rowan. Hoe is het jongen? Tijd niet gesproken! Ik begrijp dat je met Steven wilt praten aangezien je hem belt. Echter is Steven even niet bereikbaar. Moet ik wat doorgeven voor je?”
Steven zag zijn kans schoon en krabbelde met ontzettend veel moeite overeind. Hij kon geen enkele kracht meer op zijn been zetten en zijn ademhaling klonk raspend door de schotwond in zijn borstkas. Een straaltje bloed liep uit zijn mond. Zijn hoofd bonkte als een gek en zijn beeld was verschrikkelijk wazig. Hij sprokkelde al zijn resterende energie bij elkaar en stortte zich uit het niets op Olaf. Die had dat niet aan zien komen en viel op de grond. Steven haalde een aantal keer flink uit en probeerde zijn wapen uit Olaf zijn hand te trekken. Echter was Olaf op het moment sterker en duwde hij Steven van zich af en drukte het wapen in zijn buik. Zonder enige twijfeling haalde hij de trekker over. Steven voelde de pijnscheut niet eens, hij was meteen buiten westen. Zijn lichaam begon steeds heviger te trillen.
Olaf pakte het mobieltje weer van de grond en zette die tegen zijn oor.
“Bij nader inzien kan ik helaas toch niets meer doorgeven denk ik,” lachte hij. “En Rowan, pas op met wat je van plan bent. Ik heb de touwtjes in handen. Steven heeft een prachtig horloge om. Als ik jou was zou ik niet te dichtbij komen. Wanneer ik op een knopje druk zal het ontploffen. En dat zal geen schattige explosie zijn.. Ik zie alles. Ik weet alles. Ik heb een aantal enorm slimme hackers rondlopen. Dus wees op je hoede..” Olaf grijnsde breed. Hij vond het duidelijk vermakelijk en zag het als een soort spelletje. Hij gooide het wapen van Steven op de grond en het mobieltje ook. Daarna vertrok hij het hotel uit, en verdween hij uit beeld.

Rowan Rivers

Toen Steven opnam wilde hij meteen gaan praten, echter werd hij onderbroken door iemand anders. Hij herkende de stem niet direct, maar blijkbaar was het Olaf. Was Steven bij Olaf? Wat was dit voor iets raars? Hij wist niet of het kwam omdat hij gisteren te veel gedronken had of dat hij gewoon niet slim genoeg was, maar hij begreep niets van de situatie. Olaf sprak raar tegen hem en daardoor ging Rowan nog sneller lopen. Olaf wilde nu weten of hij iets door moest geven. 'Kan ik hem niet gewoon zelf even spreken?' vroeg hij nu. Daarna hoorde hij even niets meer, maar dat werd opgevolgd door rumoer. Hij wist niet wat het precies was, hij hoorde verschillende geluiden, maar opeens dook hij in elkaar door een schot. Hij bleef even dood stil staan, maar daarna rende hij naar het bureau. 'Olaf? Olaf wat is er aan de hand?' vroeg hij nu gehaast. Olaf zei dat hij bij nader inzien niets meer kon doorgeven, hij lachte. Hij moest oppassen met wat hij van plan was. Hij had de touwtjes in handen, Steven had een horloge om met explosieven. Rowan stond nu aan de grond genageld en in zijn hoofd maakte het overuren. 'Jij vieze klootzak...' gromde hij nu. Hij wist nog niet precies wat er allemaal aan de hand was, maar Olaf was blijkbaar helemaal gek geworden. Hij kon de dingen nog niet echt aan elkaar linken, maar hij wist ook niet zo goed wat hij nu moest doen. Hij liep op de parkeerplaats heen en weer en hij overwoog zijn opties. Hij kon hulp inschakelen van collega's. Als hij niet zou oppassen zou Katelynn het dan binnen een paar uur weten, als ze met zoiets bezig waren viel het nogal op. Het zou ook opvallen dat Steven zo'n lange tijd weg was, ook dat zou ze binnen een paar uur weten. Moest hij haar hier wel buiten houden? Misschien niet, maar voor haar veiligheid was het wellicht beter van wel. Hij wilde niet dat ze zich hier in zou mengen, maar misschien was dit te groot voor hem alleen. Misschien was Steven al wel dood. Hij ademde trillend in en hij probeerde wat te kalmeren, zodat hij kon nadenken. Het lukte alleen niet zo goed. Hij was te gespannen en hij merkte dat het zijn kundigheid beïnvloede. Hij liep nu toch het bureau in en hij beukte de deur van het kantoor van Steven open. Daar begon hij alles te doorzoeken. Misschien kwam hij achter dingen waar Steven mee bezig was geweest. Steven was slim, meestal was hij al iets op het spoor. Dat kon Rowan misschien gebruiken. Hij doorzocht te papieren, Steven was blijkbaar als laatste bezig geweest met bende zaken. Waarom? Hij begreep het niet. Steven had hem eerst nog overtuigd dat er waarschijnlijk niemand over was en dat het klaar was nu. Hij bladerde door de papieren en hij zag dat Steven bezig was geweest met een bankrekening. Blijkbaar was daar iets bijzonders aan. Hij had alleen verder nul gegevens. Geen naam, niets. Hier kon hij dus verder niets mee. Hij liep het bureau weer uit en hij reed nu naar het hotel. Even vroeg hij zich af wat Olaf zou doen. Zou hij achter hem aan komen, zou hij hem dit zelf uit laten zoeken? Hij wist het niet. Nog even overwoog hij om Katelynn te bellen, maar zodra hij dat deed, werd hij beperkt door de regels van het OM. Daarom besloot hij het uit te stellen. Zodra hij genoeg wist, zou hij haar bellen. Hij liep het hotel binnen, Mack was er nog en de hond begroette hem enthousiast. Hij volgde hier hetzelfde ritueel, maar hij kon niets nuttigs vinden. Steven was nergens te bekennen, hij was natuurlijk met de auto naar Olaf toe gereden. Niet zo gek, want hij had ook niet verwacht dat Olaf zo iets zou doen. Hij moest dus weten waar Olaf was, maar die kon overal zitten. Hij zuchtte even en hij bracht Mack met zich mee. Hij liet de hond zijn auto inspringen en hij besloot Mack eerst maar bij hun thuis te brengen, dan had hij even tijd om te denken.

Steven Smith

Een tijdje later ontwaakte hij weer. Al was hij niet bepaald helder meer. Hij merkte dat het bloedverlies zijn tol begon te eisen en besefte zich maar al te goed dat hij de wonden af moest proberen te dekken zodat hij her bloeden enigsinds kon stelpen. Met flink veel moeite scheurde hij zijn shirt kapot en probeerde een reepje stof om zijn been te binden. Alleen lukte het niet zo goed om naar voren te leunen vanwege de andere wonden. Hij kreunde even gedempt en zette toch door, met flink veel moeite. Tranen liepen over zijn wangen van de pijn.
De wond in zijn borstkas leek niet heel diep te zijn dus die liet hij maar voor wat het was, maar de wond in zijn buik was echt flink heftig. Daar drukte hij een reepje stof in, maar of het wat zou helpen betwijfelde hij.
De wereld tolde om hem heen en zijn hoofd bonkte als een gek. Hij probeerde na te denken, probeerde oplossingen te zoeken, maar zijn hoofd werkte niet mee. Uiteindelijk duwde hij zichzelf met ontzettend veel pijn en moeite wat vooruit zodat hij bij het mobieltje kon komen. Toen hij die eenmaal in zijn hand had moest hij eerst even uitrusten voor hij überhaupt wat kon doen. Zijn ademhaling klonk raspend en zwaar. Hij deed een poging Rowan te bellen maar wist eigenlijk niet of het lukte. Daarna probeerde hij het horloge af te krijgen, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Het zat vreselijk goed vast en toen hij er wat aan begon te trekken klonk er een korte klik en verscheen er een aflopende tijd in beeld. 59:59, 59:58, 59:57... Steven vloekte. Hij liet zich verloren weer wat meer neerzakken op de grond. Tot hij zijn telefoon wat geluidjes hoorde maken. Belde hij toch wel?

Rowan Rivers

Hij had Mack naar binnen gebracht en nu liep hij buiten weer onrustig heen en weer. Hij nam een paar trekjes van zijn sigaret, maar dat maakte hem nu niet veel kalmer. Wat moest hij in godsnaam doen? Opeens ging zijn mobiel, waardoor hij zich rot schrok. Hij herkende het nummer direct en hij nam op. 'Steven...?' vroeg hij zacht. Het kon net zo goed weer Olaf zijn, hij had geen idee. Hij hoorde gevloek, dat klonk als Steven. Was Olaf weg? Steven moest gewond zijn, hij had het schot gehoord. 'Steven, waar ben je? Ben je gewond?' vroeg hij nu doordringend. Hij moest een adres weten, hij moest ergens heen kunnen. Dan kon hij alsnog niets, Steven had dat explosief om zijn pols hangen en als dat afging was het klaar. Daar moest hij nog iets voor verzinnen. Eerst maar eens weten waar hij was en of hij überhaupt nog leefde. 'Ik moet een adres weten, dan kom ik je helpen...' zei hij, maar hij wist niet of Steven überhaupt wel in staat was om antwoord te geven. Ondertussen probeerde hij de locatie van zijn mobiel te traceren met een app op zijn telefoon, maar dat duurde lang en het maakte Rowan nog ongeduldiger.

Steven Smith

Hij pakte het mobieltje toch weer vast en probeerde het op luidspreker te zetten, aangezien hij het niet volhield om het tegen zijn oor te houden. Uiteindelijk leek het gelukt te zijn want hij hoorde Rowan zijn stem. Hij vroeg hem waar hij was en of hij gewond was. Steven had zijn hand op de grootste schotwond liggen en voelde het bloed tussen zijn vingers door sijpelen.
'Helfy hotel. Kamer 666,' sprak hij zacht en schor. Hij voelde zijn energie met de minuten wegtrekken. Even vroeg hij zich af waarom niemand iets gehoord had. Maar daarna ging hij er vanuit dat Olaf wel slim genoeg was geweest om een kamer te regelen tussen kamers die leeg stonden.
'Drie schotwonden.. Maar het gaat wel..' mompelde hij nog gedempt. Dat laatste zei hij puur om Rowan wat gerust te stellen, want echt goed ging het niet natuurlijk. Steven kreunde even en moest toen hoesten, wat ontzettend veel pijn deed en waarbij nog meer bloed vrij kwam.
Zijn blik ging even naar het horloge. Het tikte nog steeds af. 54:34, 54:33, 54.32..
'We hebben nog zo'n 54 minuten..' zei hij. Hij sloot zijn ogen even en merkte dat hij bijna wegviel, maar probeerde het tegen te houden. Zijn blik ging even rond in de kamer en hoewel hij enorm wazig zag, zag hij in de hoek van de kamer een camera hangen. Er brandde een klein rood lampje.
'Hij.. Hij kijkt mee..'

Rowan Rivers

Het eerste teken van leven dat hij hoorde was Steven die het adres gaf. Hij sprong zijn auto in en zette het direct in zijn navigatie. Het was niet heel ver weg. Hij begon te rijden en hij luisterde naar de rest van de informatie. Met niemand die drie schotwonden had zou het goed gaan, hij wist ook wel dat Steven het alleen zei om hem gerust te stellen. Hij leefde nog, dat was tenminste iets. Steven gaf aan dat ze nog 54 minuten hadden. 'Dat is niet heel lang.' mompelde hij. Daarna vertelde Steven dat hij meekeek. 'Hij belde mij. Als ik te dichtbij kom of iets probeer laat hij het horloge ontploffen. Dan is het sowieso klaar.' zei hij zacht. Daarom wist hij ook nog niet wat hij moest doen. Was dit het moment om Katelynn in te lichten? Hij had geen idee. Het OM had tot nu toe alles anders gedaan dan hij zou doen en het had hun ook nog eens geen enkele keer geholpen. Het werkte alleen maar tegen. 'Steven, ik weet niet wat ik moet doen.' zei hij zacht. Meestal had hij wel ideeen, meestal wist hij wel iets, maar nu had hij geen idee. Hij had het gevoel dat hij dit alleen op moest lossen, omdat er anders nog meer problemen kwamen, maar hij had nog veel meer het gevoel dat hij hier niet slim genoeg voor was. Dat werkte niet echt mee aan zijn zelfvertrouwen. Hij deed dit werk al zijn hele leven en hij kon dit niet oplossen? Niet nu het zo belangrijk was? 'Ik kom naar je toe. Ik zal Olaf laten zien dat ik onbewapend ben en dat ik niets ga proberen, dat ik alleen maar bij je zit. Wie weet kom ik daar op een geniaal idee...' mompelde hij zacht. Hij wist het niet. Hij reed richting het hotel en eenmaal daar stapte hij langzaam uit. Hij keek even op zijn horloge, daarna pakte hij zijn mobiel. 'Hey lekkerding. Hoe is het op je werk? Ik moet straks even langs bij het Helfy Hotel. Daarna rij ik misschien wel even bij je langs, om te zeggen hoe veel ik van je hou. Succes vandaag.' Stuurde hij naar Katelynn. Als die Olaf echt zo slim was, dan zou hij er voor gezorgd hebben dat hij elk berichtje van Rowan las. Dus moest hij er voor zorgen dat hij geen paniek ging zaaien. Dat wilde hij ook niet. Katelynn zou dit berichtje niet zo raar vinden, het zou geen onrust veroorzaken. Maar als hij vanavond niet thuis kwam, wist ze waar ze kon gaan zoeken. Hij legde zijn mobiel weer aan zijn oor, hij had de verbinding met Steven al die tijd niet verbroken. 'Ik ben er.' zei hij zacht. Hij liep richting de goede kamer en eenmaal in de gang keek hij op. Hij zag een camera hangen. Olaf keek waarschijnlijk overal mee. Daarom legde hij zijn wapen in de gang neer en daarna liep hij door naar de deur van de kamer. Hij liet zijn vingers langs de randen glijden om te controleren of er niets geks zag, maar het bleef een gok. Hij had geen idee wat er zou gebeuren als hij hier een stap naar binnen zou zetten. Misschien liep hij zelf wel als een rat in de val. Maar er was 1 ding dat zeker was, als Steven nu nog maar een halfuur te leven had, zou hij dat laatste halfuur naast hem zitten.

Steven Smith

Hij ging weer plat op de grond liggen omdat hij het gewoonweg niet volhield om rechtop te zitten. Op deze manier wist hij niet eens of hij uberhaupt dat uur vol zou houden. Rowan liet weten dat als hij dichtbij zou komen en iets zou proberen, Olaf het horloge zou laten ontploffen. Daardoor zuchtte Steven zachtjes. Was er nog wel hoop? Hij kreunde gedempt en klemde zijn kaken op elkaar. Hij was geen opgever, maar dit zag er niet echt rooskleurig uit. Zweetdruppeltjes liepen over zijn spierwit gekleurde gezicht. Hij luisterde naar de volgende woorden van Rowan, maar reageerde er minimaal op, aangezien hij niet te veel energie wilde verbruiken.
Al was het nu alweer teruggetikt naar 39 minuten. Het werkte Steven op zijn zenuwen. Hij haalde het doorweekte stukje stof van de wond en drukte nu de rest van zijn shirt erop, al kon hij niet echt veel kracht meer zetten.
Rowan gaf aan dat hij er was. Steven wachtte gespannen af, niet wetend wat er ging gebeuren. Olaf hield blijkbaar van spelletjes dus alles kon last-minute veranderen. Alles hing van die zieke vent af, die ooit zijn beste vriend was. Steven probeerde na te denken, Olaf slimmer af te zijn, want hij was altijd slimmer geweest dan Olaf. Maar zijn hoofd werkte echt niet mee; zijn lichaam was druk bezig met overleven.
'Het signaal..' schoot hem ineens te binnen. 'We moeten het signaal verstoren..' Het moment dat hij het uitsprak hoopte hij dat Olaf niet ook mee zou luisteren, want dan zou het allemaal al geen nut meer hebben.

Rowan Rivers

Hij hoorde wat Steven zei en hij nam daardoor weer een stap naar achteren, weg bij de deur. 'Ik heb spullen in mijn auto... ik ben zo terug.' zei hij doordringend. Hij rende naar zijn auto en ondertussen griste hij zijn wapen weer van de grond. Eenmaal in de auto zocht hij in de kofferbak, maar hij had nog wel wat stoorzenders liggen hier. Er lag nog veel meer troep. Hij zette de kleine apparaatjes aan en hij stak er twee in zijn zak. Daarna rende hij weer terug naar het hotel. Hij hield het wapen nu bij zich. Als het goed was, zouden alle zenders verstoord worden, maar toch vond hij dit doodeng. Het was alsnog een gok. Hij aarzelde even een seconde, maar daarna beukte hij de deur in en stond hij in de hotelkamer. Er klonk nog geen knal, niks geks, maar misschien kwam het nog. Hij knielde bij Steven neer en hij keek kort naar het horloge. Dat tikte natuurlijk gewoon door, wat nu al op zijn zenuwen werkte. Het was hopen dat de verbinding verstoort zou worden, maar dat wisten ze nu nog helemaal niet zeker. Hij bekeek de wonden van Steven even, die in zijn buik zag er akelig uit. Hij kwam overeind, maar er lag hier niets bruikbaars. Steven had zijn eigen shirt al gebruikt en die was doordrenkt van het bloed. Rowan trok zijn overhemd uit en bond het zo strak mogelijk om de middel van Steven heen en daarna pakte hij stevig zijn hand vast. Hij kon wel een ambulance bellen, maar Steven had nog steeds een bom om zijn pols hangen. Als hij andere mensen liet komen, bracht hij iedereen in gevaar.

Steven Smith

Rowan zei dat hij nog spullen in de auto had en dat hij zo terug zou zijn. Steven knikte kort, al wist hij dat Rowan het niet zou zien. Hij sloot langzaam zijn ogen even en voelde hoe de bewusteloosheid aan hem trok. Hij deed hard zijn best om rustig te blijven, zodat zijn hartslag laag zou blijven en hij minder snel bloed zou verliezen. De tijd leek nu ineens heel snel voorbij te vliegen, misschien omdat hij niet zo helder meer was. Voor hij het wist zat Rowan naast hem. Hij gebruikte zijn eigen overhemd om de wond strak af te binden en Steven klemde zijn kaken weer even stijf op elkaar vanwege de pijn.
'Als ik het niet haal..' sprak hij nu zacht en trillend. 'Zou jij er dan willen zijn voor Linc..?' Hij begon nu toch echt wel te twijfelen aan zijn eigen kansen namelijk. Olaf kon nu even geen roet in het eten gooien door de bom van een afstand te laten ontploffen, als het signaal goed verstoord was tenminste. Maar de bom was er nog en de tijd tikte weg. En zijn lichaam zelf leek ook een tikkende tijdbom.
Er gingen een paar minuten voorbij en dat betekende toch wel dat Olaf nu blijkbaar niets kon doen, want de bom was nog steeds niet ontploft. Echter zou hij natuurlijk nog wel kunnen ontploffen als de tijd op was. Dat had weinig te maken met het signaal.
Steven's wazige blik ging weer even naar het horloge. 15 minuten. Hij haalde even diep adem. 'Als dat ding op vijf minuten staat ga je weg, Rowan..' sprak hij nu gedempt.
Met ontzettend veel moeite kwam hij weer iets overeind. Bevorderlijk voor de wond was het zeker niet, maar zo kon hij het horloge beter zien. Hij had wel veel kunde wat betreft explosieven, maar hij was nu alles behalve helder en zijn zicht liet hem ook steeds in de steek.
'We moeten proberen hem onschadelijk te maken..' klonk zijn stem zwak. Hij was nog niet van plan op te geven, hij zou zich niet zo makkelijk het veld uit laten slaan.

Rowan Rivers

Steven leek heel veel pijn te hebben en dat was niet zo heel erg gek. Natuurlijk verging hij van de pijn. Het frustreerde Rowan dat hij niets kon doen. Dat hij geen mensen hier bij kon halen, maar hij wist dat Steven ook niemand anders in gevaar zou willen brengen. Bovendien was de tijd te kort. Het was afwachten nu. Steven begon nu aan een zin en daardoor keek Rowan hem doordringend aan. 'Je haalt het.' zei hij resoluut. 'Je moet het halen.' voegde hij er aan toe. 'Maar mocht het allemaal fout lopen, dan zorg ik voor Lincoln. Natuurlijk.' zei hij zacht. Hij was geen goed vader figuur, dat was te zien aan Leroy, maar het was waarschijnlijk beter dan niets. Steven keek weer naar het horloge en hij zei dat hij weg moest gaan als hij op vijf minuten stond. 'Nooit van mijn leven. Ik laat je niet de laatste vijf minuten alleen zitten.' zei hij zacht. 'Ik laat je niet stikken, zeker niet op zo'n moment.' zei hij. Hij zou wel kijken wat hij deed, maar hij wist dat hij volledig zou instorten als Steven dit niet zou redden. Hij ging in ieder geval niet weg. Steven zei zwak dat ze moesten proberen om onschadelijk te maken. Steven was degene die daar verstand van had, maar ook degene die niets kon. 'Oke, ik heb gereedschap in mijn auto liggen. Als jij mij er doorheen praat, zien we wel hoe ver we komen.' zei hij. Hij kwam overeind en hij rende opnieuw terug naar de auto. Hij was zich heel goed bewust van het feit dat zijn leven voorbij was als dit fout ging, niet alleen dat van Steven. Hij kwam terug met een gereedschapskistje, hier zat wel wat in. Het was alleen vrij groot gereedschap voor een klein horloge. Hij pakte de arm van Steven nu vast en legde die recht neer. Hij wierp een blik op het horloge en hij keek naar Steven. 'Gaat het? Probeer mij er doorheen te praten.' zei hij. Hij nam een enorm risico, maar dit was de enige kans die ze hadden en de tijd begon echt op te raken.

Steven Smith

Hij wilde tegen Rowan in gaan en hem zeggen dat hij wel weg moest gaan als de tijd bijna om was, maar hij wist dat het verspilde energie zou zijn omdat ze beide even koppig waren. Daarom liet hij het maar zitten en wachtte hij tot Rowan weer naar zijn auto heen en weer was gegaan. Het werd even zwart voor zijn ogen, hij had het niet eens door. Pas toen Rowan weer terug kwam en zijn arm recht neerlegde opende hij ietwat moeizaam zijn ogen weer. Het kostte hem steeds meer energie.
De vraag of het met hem ging negeerde hij. Zijn blik ging weer naar het horloge. 'Probeer die schroefjes er voorzichtig uit te halen,' sprak hij gedempt. Eigenlijk was er bij elke stap die ze zouden doen gevaar. Hij wist niet wat Olaf er allemaal in had laten zetten. Immers had het ding ook al gereageerd op het moment dat Steven eraan had zitten trekken. Toen was de tijd gaan lopen. Op zich zouden ze de bom niet helemaal hoeven uit te schakelen nog, als die tijdsklok maar weer stil ging staan. Het enige gevaar zou dan zijn dat Olaf uiteindelijk het signaal terug zou krijgen, maar daar moesten ze dan maar gewoon niet aan denken.
Toen Rowan de schroefjes eruit had kneep Steven zijn ogen wat samen en probeerde zijn beeld scherper te krijgen, maar het lukte echt niet. Hij zag een boel bedrading zitten, maar het duurde even een tijdje voor hij goed kon zien welke kleuren het waren en hoe ze vast zaten.
'Oké..' Steven haalde weer even diep adem. 'Knip de witte en de blauwe tegelijk door.. Precies tegelijk..' zei hij nu zachtjes. Dit was vrij gevaarlijk, want als er één iets eerder doorgeknipt zou worden zou de bom af gaan. En je kon nooit honderd procent zeker weten wat er nog meer mee geprutst was, dus er was altijd een kans dat de bom alsnog direct af zou gaan.
Steven sloot zijn ogen weer even en merkte dat hij afweziger werd, maar probeerde dat proces te remmen, hij kon nu echt niet out gaan.. Daarom opende hij zijn ogen weer en keek hij Rowan aan.

Rowan Rivers

Hij merkte dat hij het warm begon te krijgen. Hij had niet eens meer zijn overhemd aan, alleen een wit shirt, maar het zweet liep over zijn huid. Dit waren geen dingen waar hij normaal gesproken goed in was. Hij zag dat zijn handen trilden en hij dwong zichzelf om kalm te blijven en door te zetten. Hij haalde de schroefjes er uit, precies zoals Steven vroeg. Hij gaf hem de tijd om alles te bekijken en hij knikte toen Steven zei wat hij door moest knippen. Het moest precies tegelijkertijd. Hij pakte het gereedschap weer vast en hij zag dat hij nu nog erger trilde. Hij wreef even langs zijn voorhoofd en hij kneep zijn ogen dicht, daarna klemde hij zijn kaken op elkaar en hij hield zijn adem dicht, daarna knipte hij de draadjes door. Hij wachtte op de knal, maar er kwam niets. Nog niet. Er was nog steeds geen garantie dat het niet allemaal opeens fout zou gaan omdat Olaf door had wat er gebeurde. Hij keek nu naar Steven en hij slikte moeizaam, zijn hart klopte weer in zijn keel en hij voelde hoe hij het benauwd kreeg. 'Ik ben hier niet voor gemaakt.' mompelde hij.

Steven Smith

Hij staarde richting Rowan toen hij de draadjes doorknipte. Ietwat opgelucht ademde hij uit toen er niet direct een ontploffing kwam. Ze waren er nog... Voor nu..
'Niemand is hiervoor gemaakt..' mompelde Steven gedempt. Hij moest weer hoesten en er kwam weer een aanzienlijke hoeveelheid bloed mee. Daarna keek hij weer richting het horloge en keek naar de tijd. Die leek gestopt te zijn op 8 minuten en niet meer verder te tikken. Dat gaf ze toch weer wat meer tijd, alleen wisten ze niet hoeveel precies. Zo lang het signaal goed verstoord werd zou Olaf weinig kunnen doen, maar je wist niet wat er nog mee mee gedaan was. Misschien zat er nog wel een extra klokje in. Maar daar moesten ze gewoon maar even niet vanuit gaan..
Steven zuchtte even zachtjes en zijn ogen draaiden weer even weg zonder dat hij het tegen kon houden. Een paar minuten was hij weg, daarna kwam hij weer lichtjes iets bij, maar het was wel duidelijk dat het hem steeds minder makkelijk af ging.
'Ik denk dat het nu aan de EOD is om dat ding verder uit te schakelen..' klonk zijn stem nu zachtjes.

Rowan Rivers

Hij probeerde het benauwde gevoel te negeren. Steven had het heel zwaar, hij wist niet hoe lang zijn vriend dit nog vol ging houden en hij moest daarom helder blijven. Hij staarde naar het horloge, alsof hij wachtte tot het ding weer zou beginnen te tikken. Hij luisterde naar Steven en hij schudde zijn hoofd. 'Ik vooral niet.' mompelde hij. Hij begon steeds meer het gevoel te hebben dat hij hier allemaal eigenlijk niet zo goed in was, hij deed vooral wat Steven van hem vroeg, zelfs in het dagelijkswerk. Hij had geen idee hoe lang ze hier nu eigenlijk al zaten, maar Steven zei dat het aan de EOD was om dat ding verder uit te schakelen. 'Ik moet hulp voor je halen.' zei hij zacht. Anders ging hij dit sowieso niet redden. 'Dat is gevaarlijk, op dat moment krijg Olaf sowieso te horen dat je nog leeft. Als het signaal verstoord blijft, gaat hij er op een gegeven moment ook achterkomen dat hier geen bom is afgegaan.' zei hij zacht. Hij kwam nu iets overeind, hij zag hoe erg zijn handen trilden en hij leunde wat tegen de muur. Het zweet glom op zijn ontblote bovenlichaam. 'Maar we kunnen hier ook niet blijven wachten.' voegde hij er zacht aan toe. 'Ik kan Katelynn bellen en de hele situatie uitleggen, maar dan geven we ook direct alles uit handen en ik wil haar hier het liefste buiten houden.' zei hij nog zachter.

Steven Smith

Rowan zei dat hij hulp voor hem moest halen. Daardoor knikte Steven kort. Hij wist echt niet hoe lang hij dit nog vol ging houden. Zijn lichaam zou het vroeg of laat gaan opgeven. Hij had al flink veel bloed verloren. Zijn lichaam trilde en zijn huid voelde klam aan. Tekenen dat hij langzaamaan in shock begon te raken.
'Olaf gaat er vroeg of laat toch achter komen..' sprak Steven zeer zacht. 'We kunnen niet blijven wachten, dan gaat het hoe dan ook fout..' Hij slikte even moeizaam en staarde naar het plafond. De wereld draaide om hem heen en hij voelde zich misselijk.
'Bel Katelynn,' knikte hij nu langzaam. 'Dan zit er misschien meer haast achter..' Steven wist uit ervaring dat het behoorlijk wat tijd en moeite kostte om de EOD in te schakelen, via het OM zou dat een stuk sneller gaan. 'Onze enige redding is snel zijn.. Vroeg of laat gaat Olaf het proberen te dwarsbomen..'

Rowan Rivers

Steven zei dat Olaf er vroeg of laat toch achter zou komen. Dat was waar, uiteindelijk zeker. Steven leek na te denken en zei dat hij Katelynn moest bellen. Hij ademde daardoor diep in, want dat had duidelijk niet zijn voorkeur. Ze ging het ook niet leuk vinden dat hij dit alles tot nu toe voor haar achter had gehouden, waarschijnlijk. Hij had het meteen moeten melden. Er zat misschien meer haast achter als hij Katelynn zou bellen, hun enige redding was snel zijn. Vroeg of laat zou Olaf het plan gaan dwarsbomen. 'Je hebt gelijk.' mompelde hij. Hij pakte zijn mobiel en hij liep wat nerveus heen en weer, hij vond dit echt niet leuk. Uiteindelijk drukte hij op de knop en belde hij haar op. Hij veegde het zweet van zijn voorhoofd en hij bleef heen en weer lopen.

Steven Smith

Rowan gaf na een korte stilte aan dat hij gelijk had en pakte zijn mobiel. Steven slikte moeizaam en staarde naar het plafond. Hij weigerde het om zijn ogen weer dicht te laten vallen, maar uiteindelijk ontkwam hij er niet aan. Zijn oogleden werden ontzettend zwaar en zijn lichaam begon ervoor te kiezen om alle kostbare energie in de belangrijkste organen te stoppen. Bij bewustzijn blijven kostte veel energie en was nu eigenlijk een soort van 'overbodig'.
Hij vocht tegen de bewusteloosheid, maar verloor het gevecht uiteindelijk. Zijn ogen draaiden weg en zijn hoofd kantelde wat opzij. Volledig slap bleef hij liggen. Zijn ademhaling raspend en zwaar. Af en toe stokte zijn ademhaling even, om daarna toch weer door te gaan.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was na de lunch weer aan het werk gegaan. Vandaag was een iets minder drukke dag, wat ook wel eens fijn was. Ze had een paar gesprekken 's middags en daarna zat ze weer op haar kantoortje te werken. Rustig dronk ze wat van haar thee toen haar mobiel ging. Rowan. Hij had haar eerder al een berichtje gestuurd dat hij naar het Helfy Hotel zou gaan en daarna misschien nog langs haar zou komen.
'Hey lieverd..' nam Katelynn op. 'Kom je nog langs of zie ik je vanavond thuis?' vroeg ze hem meteen. Er was niet echt iets anders waarom hij nu zou kunnen bellen dacht ze, dus ze ging er vanuit dat het daar wel om zou gaan. Misschien was er wat tussen gekomen en kon hij niet langskomen, dat hij nu daarom belde.

Rowan Rivers

Toen Katelynn opnam bleef hij even stil. Hij twijfelde hier nog steeds over. Zodra ze hier bij betrokken werd, kon hij zelf niets meer en bracht hij haar misschien in gevaar. 'Katelynn.' begon hij nu, daarna haalde hij trillend adem. Hij leunde weer tegen de muur en hij sloot zijn ogen. 'Je moet even heel goed naar mij luisteren.' zei hij zacht. 'Misschien is het slim als je gaat opschrijven wat ik nu zeg.' voegde hij er aan toe. Hij gaf haar even tijd om alert te worden, maar dat was nu waarschijnlijk wel gelukt. 'Ik ben met Steven in het Helfy hotel. Hij is neergeschoten. Drie schotwonden. Hij is ernstig gewond en ik weet niet of hij het gaat redden. Hij heeft een horloge om zijn pols hangen met een explosief. De timer is voor nu onklaar gemaakt, die staat op 8 minuten.' vertelde hij. Heel even gaf hij haar de tijd om de info te verwerken en zichzelf de tijd om te ademen, want het benauwde gevoel werd alleen maar erger. 'Het is Olaf, Katelynn... Olaf heeft dit gedaan.' fluisterde hij. Nu moest hij moeite doen om zijn emoties buiten te sluiten. 'Er hangen overal camera's en hij heeft gezegd dat hij alles in de gaten zou houden. Ik heb hier stoorzenders om de signalen te onderbreken, maar ik heb geen idee hoe lang dat gaat werken en of heb überhaupt goed werkt. Ik heb vooral geen tijd meer. Als hij het signaal weet te doorbreken en het explosief af gaat is Steven er sowieso geweest. Ik weet niet hoe lang hij nog heeft.' zei hij tegen haar. Hij liep nu naar Steven toe, die buiten bewustzijn was geraakt. Hij legde zijn vingers in zijn hals en hij ademde diep in. 'Niet lang meer.' zei hij zacht. Hij bleef naast Steven zitten en hij kneep zijn ogen dicht. 'Het spijt mij.'

Katelynn Camryn Leighton

Het bleef even stil aan de andere kant, iets dat Katelynn meteen al niet lekker zat. Het was meestal geen goed teken. Hoe hij daarna haar naam zei klonk ook veel te serieus. Daardoor ging ze ietwat gespannen rechtop zitten en luisterde ze wat hij te zeggen had. Hij zei dat het misschien goed was om op te schrijven wat hij nu zou zeggen. Daardoor pakte ze gauw een notitieblok tevoorschijn en een pen.
Rowan begon toen te vertellen. Dat hij samen met Steven in het Helfy hotel was en dat Steven neergeschoten was. Hij had drie schotwonden en was er ernstig aan toe. Katelynn slikte even moeizaam en had meteen duizenden vragen, maar besloot hem eerst zijn verhaal af te laten maken.
Rowan wist niet of Steven het wel ging halen en hij vertelde ook dat Steven een horloge om zijn pols had wat eigenlijk een explosief was. Het klonk allemaal niet erg positief en Katelynn voelde de adrenaline door haar heen gaan.
De timer van de bom was voor nu ongedaan gemaakt. Vervolgens vertelde Rowan dat het Olaf was. Katelynn kneep haar ogen ietwat samen en probeerde in haar geheugen te graven of ze een Olaf kende. Voor nu kon ze het even niet herinneren.
Na alle informatie van Rowan bleef ze nog even stil. Ze moest hier even over nadenken. Elke keuze die gemaakt zou worden zou voor meer problemen kunnen zorgen. Ze huiverde even.
“Ik stuur de EOD jullie kant op.. En zorg ervoor dat er een team op komt te zitten om die Olaf te vinden..” vertelde ze zachtjes. “En ik laat meteen een ambulance meekomen, zodat die aan de slag kunnen als de situatie een beetje veilig lijkt te zijn..” Katelynn haalde even diep adem.
“Doe je voorzichtig Rowan?” vroeg ze toen zachtjes. “Ik wil je niet kwijt..”