Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Ze trok haar kleding recht en en maakte even gauw een simpele, speelse knot in haar haren. Rowan vroeg of ze niet nog heel even hadden pakte haar weer vast. Katelynn grijnsde naar Rowan en sloeg haar armen even om hem heen en begon hem intens te zoenen, maar nam daarna toch weer wat afstand.
"Meer tijd heb ik echt niet," grinnikte ze. "Tenzij je wilt dat ik mijn baan verlies?" Ze keek hem even aan, maar draaide zich toen weg en trok haar nette pumps aan. Rustig liep ze richting de gang en pakte haar jas, terwijl ze daar nog even in de spiegel keek. Ze zag er netjes uit, al zei ze het zelf. Een nette, maar sexy blouse, een korte, zwarte rok, een doorzichtige panty en haar pumps eronder. Haar jas liet ze los omdat ze toch zo de auto in zou stappen en het daar ook warm zou zijn. Ze liep weer even terug naar Rowan en drukte een kus op zijn lippen.
"Ik zorg dat ik redelijk op tijd weer thuis ben, oké?" zei ze nu tegen hem. "En je kan mij altijd bellen. Ook tijdens de bespreking. Mits het echt dringend is."

Rowan Rivers

Hij werd opeens intens door haar gezoend, maar hij vond het wel heel erg fijn. Hij genoot er van zolang het duurde en daarna nam ze afstand van hem. Ze zei dat ze echt niet meer tijd had, tenzij hij wilde dat ze haar baan zou verliezen. 'Hm, ik weet het niet.' zei hij plagend tegen haar. 'Soms zou het wel wat makkelijker zijn. Dan heb ik geen relatie meer met mijn baas, dan heb jij alle tijd voor mij... maar goed, je bent wel heel opwindend als officier van justitie, dus laten we het nog maar even zo houden.' plaagde hij haar. Ze liep weg van hem en hij keek naar haar, ze zag er echt geweldig uit. Ze liep na een tijdje terug naar hem, hij kreeg een kus en ze zei dat ze er voor zou zorgen dat ze redelijk op tijd terug was. Hij mocht ook altijd bellen. Dat stelde hem ergens wel gerust, want Katelynn had altijd een kalmerend effect op hem als er iets was. 'Veel succes vandaag.' zei hij zacht. Hij gaf haar nog een zoen en daarna liet hij haar gaan, hij ruimde de tafel netjes af. Hij stuurde Carmen een berichtje dat ze welkom was. Hij ging vandaag misschien ook nog wel even naar het bureau, maar hij wist dat een dagje wat rustig aan doen ook wel goed was, dan kon hij alles van gisteren een beetje een plekje geven.

Katelynn Camryn Leighton

Ze liep naar buiten en stapte in haar auto. Onderweg naar het gerechtsgebouw was ze veel aan het bellen en voor ze het wist stond ze op de parkeerplaats. Daar pakte ze haar tas en stapte ze uit. Ze gooide de deur van de auto achter haar dicht, vergrendelde hem en liep toen met grote stappen het gebouw in. Door de controle en de dubbele deuren. Ze haalde even een kopje koffie maar vertrok toen naar de vergaderzaal. Daar was ze ruim op tijd, zodat ze nog wat dingen kon voorbereiden. Uiteindelijk stroomde de zaal vol en begon de vergadering. Dat duurde zo'n twee uur, gevolgd door een borrel. En net op het moment dat mensen afscheid van elkaar gingen nemen, ging het schelle alarm ineens af. De reactie van de bewakers en het personeel liet haar al gauw weten dat het geen brandoefening of iets was. Iedereen verliet de zaal en op dat moment viel de verlichting uit. Een aantal mensen raakten al in paniek, maar Katelynn wist zichzelf nog rustig te houden. Dit hoefde niets te betekenen.. Ze zouden gewoon het gebouw rustig verlaten en zouden later wel horen wat er aan de hand was geweest. Misschien een storing of zo?
Op het moment was er ook een rechtszaak bezig geweest en die zaal liep ook leeg. Een aantal agenten, onder andere Caspar, zorgden dat de verdachte zo gauw mogelijk naar buiten gebracht zou worden. Het was echt een chaos en Katelynn was blij dat ze de weg goed wist door het grote gebouw.
Als één van de eersten arriveerde Katelynn bij de dikke, elektrische deuren, die normaal open gingen in geval van nood, omdat de controlepoortjes dan niet meer werkten. Echter waren de deuren nu potdicht. Ze rammelde aan de deuren, maar het had geen enkel effect. Het alarm bleef maar galmen en begon haar nu toch op haar zenuwen te werken.
De agenten, bewakers en het personeel die aan de andere kant van de deur stonden leken net zo min te begrijpen wat er gebeurde. Ze probeerden de deuren te bedienen, maar zelfs met het noodaggregaat weigerde de deuren. Alle nooddeuren in het gebouw bleven ook potdicht.

Caspar Ladesz

Hij had vandaag een dagje werk op de rechtbank. Het was niet echt het leukste werk om te doen, want over het algemeen was het best wel saai. Je stond de halve dag niks te doen. Maar goed, het was afwisselend en hij kreeg er voor betaald, dus het moest maar. Toen opeens het alarm af was gegaan was het wat minder saai geworden, maar al vrij snel bleek dat ze geen kant op konden. De verdachte werd daarom tijdelijk in het gebouw opgesloten en daarna moest hij samen met een collega uitzoeken wat er nou precies aan de hand was. Hij overlegde met de beveiliging, maar niemand leek te begrijpen wat er gaande was. Er leek niet echt een directe oorzaak te zijn waardoor het alarm af ging en dat was raar. Hij liep langs de deuren en hij zag Leighton staan, waardoor hij kort aarzelde. Na wat er gebeurd was op de borrel, schaamde hij zich toch wat. Hij vond haar bijzonder aantrekkelijk, maar hij had dat misschien niet zo moeten laten zien.

Rowan Rivers

Carmen was er vrij snel en hij merkte dat het voor hem toch wel goed was om alles te bespreken. Natuurlijk was Carmen geschrokken en heel bezorgd om Steven, maar het scheelde iets dat hij kon vertellen dat de artsen hadden gezegd dat het wellicht helemaal goed kwam. Hij sprak met haar over van alles en nog wat en eigenlijk luchtte het hem toch wel heel erg op. Het was fijn om het met haar te kunnen bespreken. Uiteindelijk ging het gesprek richting Katelynn, en over de ruzie. Carmen vertelde hem een beetje waar het over gegaan was en ze zei heel eerlijk dat ze nog steeds het gevoel had dat Katelynn en hij niet bij elkaar zouden passen en dat dat in haar ogen nooit beter zou gaan worden. Hij vond dit een heel moeilijk onderwerp. Moeilijker dan hij van te voren gedacht had. Hij smeekte Carmen om het gewoon met rust te laten. Hij was gelukkig met haar en hij wilde echt dat Carmen en Katelynn met elkaar op konden schieten. Gelukkig zei ze uiteindelijk dat ze wel een poging wilde wagen, ze wilde wel een keer langskomen om eens normaal met elkaar te praten. Daar was hij blij mee. Carmen sprak ook haar zorgen over hem uit. Ze vond dat hij er niet goed uit zag en ze vroeg hem heel direct of hij weer dronk of iets gebruikte. Hij had ontkennend gereageerd, omdat hij het onzin vond dat ze zich zorgen maakte en omdat hij dat soort dingen liever helemaal voor zichzelf hield. Dat was te privé, zelfs voor Carmen. Ze was weggegaan en nu zat hij alleen thuis, wat te werken.  Het was vooral saai papier werk, maar het moest ook gebeuren. Hij had Femke laten weten dat ze tussendoor best langs mocht komen, als ze dat wilde. Hij zag wel hoe het ging en anders stuurde hij haar net zo makkelijk weer weg.

Katelynn Camryn Leighton

Natuurlijk moest ze meteen denken aan Olaf nu dit gebeurde, het schoot direct door haar hoofd. Maar ze probeerde het ook meteen weer uit haar hoofd te zetten. Hoe groot was die kans nou? Dan moest hij wel héle goede hackers hebben. Waarschijnlijk was het gewoon een foutje of zo..
Ze rammelde nog eens aan de deuren maar gaf het daarna op. Een bewaker stond aan de andere kant aan de deuren te trekken en probeerde met knoppen de deuren te openen, maar het werkte allemaal niet. Katelynn haalde even diep adem en probeerde rustig te blijven. Ze keek op haar horloge en schudde haar hoofd. Echt op tijd zou ze niet meer zijn nu..
"Wat is er aan de hand?" vroeg ze aan de bewaker die aan de andere kant stond.
"We weten het niet.. Alle deuren zitten vergrendeld en niets lijkt meer te werken.. We zijn er mee bezig.." liet de man weten. Door de grote ramen zag Katelynn dat buiten de pers zich al verzamelde. Dat was het moment dat ze besloot Rowan te bellen. Ze pakte haar mobiel en toetste zijn nummer in, waarna ze haar mobiel tegen haar oor drukte.

Rowan Rivers

Hij probeerde zich echt te concentreren op het werk zodat hij wat afleiding had, maar hij dacht constant terug aan wat er gisteren gebeurd was. En daarvoor. Het was vreselijk irritant en hij werd er onrustig door. Gelukkig ging na een tijdje te bel, misschien zorgde de komst van Femke wel gewoon voor goede afleiding. Hij liep naar de deur en hij opende die, hij begroette haar vriendelijk en liet haar binnen. 'Wat een prachtig huis hebben jullie...' zei ze bewonderend. Hij glimlachte daardoor zwakjes. 'Er is niets van mij bij hoor. Alles hier is van Katelynn.' Zei hij. 'Zijn jullie niet getrouwd?' Vroeg ze daarna. Hij schudde zijn hoofd. 'We hebben het er over gehad, maar daarna is er weer zo veel gebeurd en tussen gekomen...' Zei hij tegen haar. Hij liet haar zitten en hij schonk wat te drinken in. Daarna ging opeens zijn mobiel, het was Katelynn. Hij nam daarom ook meteen op en hij liep de woonkamer in. Bellen deed hij graag in alle rust en niet met iemand er bij. 'Hey, is er iets aan de hand? Ik had je eigenlijk al wel thuis verwacht...' zei hij tegen haar. Hij had haar ook liever thuis, dan was hij een stuk rustiger.

Katelynn Camryn Leighton

Het duurde even voordat Rowan op nam, ze wilde al bijna weer ophangen toen ze toch opeens zijn stem hoorde. Al moest ze wel moeite doen om hem te verstaan, aangezien het nogal rumoerig was nu. Iedereen stond door elkaar te praten en sommige waren serieus in paniek. Iedereen reageerde anders. Een aantal mensen leek vrij rustig te zijn en stonden rustig af te wachten, maar anderen gingen volledig door het lint en waren bang dat het een terroristische aanval was.
“Hey,” reageerde ze op Rowan. Hij vroeg of er iets aan de hand was, aangezien hij haar eigenlijk al thuis had verwacht. “Ja.. Ik denk dat ik wat later thuis ben,” vertelde ze. “Er is een of andere storing, we zitten opgesloten in een deel van het gebouw. Niets werkt meer.”
Katelynn keek toe hoe de bewakers met een koevoet de deuren probeerden open te breken, maar die deuren waren ervoor gemaakt om niet zomaar iemand binnen te laten, dus het lukte niet. De deuren bewogen geen eens.

Rowan Rivers

Katelynn dacht dat ze wat later thuis was. Dat vond hij jammer, maar blijkbaar liep het werk uit. Toen zei ze opeens dat er een of andere storing was, het kwam dus niet doordat ze nog niet klaar was. Een storing? Dat was heel raar. Zeker precies nu. Er was nooit een storing en die systemen daar waren er voor gemaakt om geen storing te krijgen. Even twijfelde hij over wat hij moest zeggen, hij wilde haar niet bang maken. Katelynn was alleen ook niet achterlijk. 'Het is wel toevallig. ' zei hij dus ook tegen haar. Het was heel erg toevallig. Hij wist nog heel erg goed wat Olaf gezegd had. Blijkbaar had hij ook iets bij het ziekenhuis gedaan, dan kon hij dit ook wel regelen. Hij wreef langs zijn voorhoofd, nu was hij in één klap weer volledig onrustig en daar baalde hij van. Hij wilde er naar toe, maar waarschijnlijk kon hij helemaal niets doen en mocht hij niet eens in de buurt komen. Hij voelde zichzelf daardoor nog onrustiger worden. 'Ik geloof niet meer zo in toeval. Dit moet Olaf wel zijn.' Zei hij nu. Hij moest die Olaf op de een of andere manier zien te bereiken.  Misschien kon hij dan iets. Olaf was boos op hem en Steven, hij moest de rest er buiten laten.  'Hou mij alsjeblieft op de hoogte van alles. Ik ga kijken of ik Olaf kan bereiken. Dit moet ophouden. ' zei hij. Daarna drukte hij het gesprek weg. Katelynn vond het vast niet leuk dat hij contact zou zoeken, maar hij moest wel. Hij wilde dit oplossen.  Misschien kon hij wel gewoon met Olaf praten. Hij had nooit zijn excuses aangeboden. Het enige wat hij van Olaf had was een oud email adres waarvan hij niet eens zeker wist of het nog wel gebruikt werd. Toch stuurde hij een kort mailtje dat hij wilde praten.  Dat moest duidelijk genoeg zijn. Femke kwam nu naar hem toe en hij legde haar heel kort de situatie uit, daarna probeerde ze hem wat gerust te stellen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze probeerde nog steeds de ontkennen dat dit iets met Olaf te maken had, maar toen Rowan zei dat het wel heel toevallig was en dat hij niet meer zo in toeval geloofde, knikte ze toch langzaam. Al wist ze nog niet helemaal wat Olaf hiermee zou willen bereiken.
“Ik hoopte eerlijk gezegd gewoon op een storing, maar dat zou inderdaad wel heel toevallig zijn..” mompelde ze zachtjes. Het begon haar nu toch een beetje te benauwen. Ze zat hier opgesloten en het voelde alsof ze nu aan Olaf’s lot overgelaten werd.
“Ja.. Ik zal je op de hoogte houden.. Doe voorzichtig,” sprak ze tegen Rowan. Op dat moment klonk er een harde knal en hoorde ze gegil. Op twee plaatsen waren waterleidingen gesprongen, waarvan één heet water was. De mensen die daar hadden gestaan hadden een behoorlijke hoeveelheid heet water over zich heen gehad. Katelynn stak haar mobiel weg en schoot er op af, om de mensen te helpen.


Olaf Nestor

Het was net een spelletje. Hij vermaakte zich er enorm mee. Dit was vooral gedoeld op Katelynn natuurlijk, maar de rest van het OM had hij ook slechte ervaringen mee dus dit voelde als zoete wraak. Hij stond achter zijn drie hackers die druk bezig waren met de systemen te saboteren en de aanvallen van de politie tegen te houden, zodat niemand in kon grijpen.
Op de vele camerabeelden zag Olaf hoe de waterleidingen sprongen en hoe er in één klap een aanzienlijk aantal mensen flink verbrand raakte. Hij baalde een beetje dat Katelynn er niet stond, maar aan de andere kant was een beetje meer spanning voor haar wel zo leuk.
Uit het niets piepte zijn telefoon. Hij had een mailtje binnen gekregen. Van een onbekend persoon. Hij opende het en moest toen lachen. Dit werd alleen maar leuker. Hij regelde via de hackers het telefoonnummer van Rowan en belde daar heen, zonder dat hij getraceerd kon worden.
“Hallo Rowan. Wil je meespelen?” grijnsde hij toen Rowan opnam. “Enig idee hoeveel mogelijkheden zo een gerechtsgebouw heeft?” lachte hij. “Gooi die deuren dicht in die ruimte en zet daar de luchtcirculatie stil,” sprak hij tegen de hackers. Er werd druk getikt op het toetsenbord en na slechts een paar minuten was te zien op de beelden hoe een aantal zware deuren dichtschoven en zo een groepje van twintig man opgesloten was in een nog kleinere ruimte. De ventilatie stopte en de luiken gingen dicht. Olaf grijnsde breed.

Rowan Rivers

Hij liep heen en weer door de woonkamer, hij werd hier niet echt heel erg veel rustiger van. Femke was weg, hij wilde haar niet om zich heen hebben als hij zo in de stress was. Opeens werd hij gebeld en hij staarde naar het nummer, hij kende het niet. Hij nam op en hij hoorde direct zijn naam. Nu kende hij de stem beter. 'Olaf.' zei hij doordringend. Hij vroeg lachend of hij wist hoe veel mogelijkheden het gerechtsgebouw had. Daardoor wreef hij langs zijn voorhoofd. 'Ik kan mij er iets bij voorstellen.' zei hij. Daarna hoorde hij wat er gezegd werd en hij sloot zijn ogen weer. 'Olaf, kunnen we dit niet samen oplossen? Laat al die mensen er toch buiten. Je bent kwaad op mij, op Steven. Als je dat recht in mijn gezicht wil zeggen, dan kan dat, geen probleem. Wil je ergens afspreken?' vroeg hij nu. Hij wilde alles doen om Katelynn te beschermen. Bovendien ging dit niet alleen om Katelynn, er waren daar veel meer onschuldige mensen.

Olaf Nestor

Rowan vroeg of ze dit niet samen konden oplossen, aangezien hij wat tegen Steven en Rowan had. Hij moest de andere mensen erbuiten laten.
“Vooral Steven heb ik een hekel aan, ja,” sprak Olaf nu. “En jij bent net zo een vervelend ettertje. Maar ik heb ook een hekel aan de officier van justitie, en goh, laat dat nou net jouw meisje zijn. Twee vliegen in één klap!” Olaf lachte weer en bekeek de camerabeelden. De vloer van de ruimte waar iedereen opgesloten zat, stond onder water. Iedereen stond tot z’n enkels in het water.
“En ik heb ook een hekel aan iedereen die in dat gebouw rondloopt. Allemaal mensen die denken dat ze heel wat zijn. Vervelende mensen. Niemand zal ze missen.”
Op de camerabeelden van de kleinere afgesloten ruimte waar nu de circulatie stopgezet was, was te zien dat mensen wanhopig werden en sommige al op de grond gingen zitten omdat staan niet meer lukte. Olaf voelde er niks bij, hij had in de afgelopen jaren al zoveel moorden gepleegd. Daar konden er nog wel wat bij.
“Als je alle apparatuur van Steven stop zet ben ik misschien wel bereid te onderhandelen,” sprak hij nu sluw. “Maar als we ons daar op focussen moet dat ons zelf ook wel lukken.”
Olaf boog even naar de hackers toe. “Kan je ergens kortsluiting laten ontstaan? Dat geeft wel wat reuring,” vroeg hij zacht en grinnikend. Hij zag al voor zich hoe de laag water op de grond onder stroom zou komen te staan.
“Houd die OVJ in de gaten jongens, als ze ergens een ruimte in loopt wil ik haar apart hebben. Wat staat ze nou te doen? Die verbrande mensen te helpen? Kan die leiding aan de andere kant ook springen?”

Rowan Rivers

Door wat hij allemaal zei voelde Rowan de woede in hem oplaaien. 'Komop, Olaf . Je doet dit nu allemaal van ver af. Je zit nergens bovenop. Dat is niets voor jou... je wilt mij vast een paar klappen uitdelen of nog meer dan dat. Dit is vast niet het enige. Doe dat en laat de rest gewoon gaan. Je hebt genoeg gespeeld toch? Je kan een plek noemen en ik kom er naar toe. Dan kan je pas echt doen wat je wilt. Nu zit je daar als een bange zwakkeling op wat knoppen te drukken terwijl je met mij het echte werk zou kunnen doen. Je gaat mij niet vertellen dat je geen wraak wilt nemen op mij zelf. Lichamelijk. Dit is je kans.' Zei hij tegen Olaf. Hij deed zijn best redelijk rustig te blijven, maar dat ging niet zo makkelijk. Hij wilde alles doen om er voor te zorgen dat de rest in veiligheid was. Hij zou zijn leven geven als hij daardoor de garantie kreeg dat Steven en Katelynn in leven zouden blijven. Maar die garantie kreeg hij waarschijnlijk nooit .

Olaf Nestor

“Hoe weet je dat dit niets voor mij is?” vroeg hij aan Rowan. “Hoe goed ken je mij? Niet goed geloof ik. En denk je nou echt dat ik ga doen wat jij wilt dat ik doe? Ik heb altijd al gezegd dat ik jouw leven kapot zou maken en Steven zou vermoorden. En nu is het ook nog het geval dat ik hier gewoon van geniet. Al die stomme rechters, advocaten en officier van justitie... Van mij mogen ze branden in de hel.”
Olaf ging zitten op een bureaustoel achter de hackers en keek tevreden naar de camerabeelden, tot hij zag dat Katelynn via een deur de grote ruimte uit liep, een deur die hoogst waarschijnlijk niet electronisch was. Ze liep een trap op en was aan het bellen, maar hing al gauw op.
“Wat gaat ze doen?” vroeg Olaf nu. Hij ging dichter op de schermen zitten en zag hoe Katelynn naar het dakterras probeerde te komen.
“Zozo Rowan, je dame houdt wel van avontuur geloof ik,” sprak hij. Daarna richtte hij zich op de hackers. “Hou haar koste wat het kost binnen, desnoods maak je het meteen af, zij mag niet ontsnappen.”

Rowan Rivers

Hij kneep zijn ogen dicht en hij probeerde te bedenken wat hij moest doen om deze situatie op te lossen, maar hij wist het niet. 'Nee, je hebt gelijk. Ik ken je niet goed. Het spijt mij, ik had je wel moeten leren kennen. Ik had je een eerlijke kans moeten geven. Ik had je moeten leren kennen zodat ik je kon respecteren en het had nooit een strijd moeten worden. Dat spijt mij zo enorm. Ik weet dat ik niet heilig ben. Alles behalve dat. Maar ik heb spijt. En ik wil niet dat je al die mensen straft voor iets wat ik fout heb gedaan. Alsjeblieft, Olaf. Ik smeek het je. Reageer dit af op mij en niet op iemand anders. Wat wil je dat ik doe? Je weet dat ik Steven niet kan vermoorden. Dat heb ik niet in mij. Daar ben ik te zwak voor. Maar doe met mij wat je wilt. Laat mij doen wat je wilt, om haar te sparen, alsjeblieft... Je kan dit altijd nog doen. Stel het dan uit. Ga de confrontatie met mij aan. Laat mij dit oplossen... Alsjeblieft Olaf...' sprak hij nu wanhopig. Olaf had hem echt op zijn knieën. Hij wilde alles doen voor Katelynn.

Olaf Nestor

Hij grijnsde en schudde zijn hoofd. “Een beetje wanhopig, Rowan? Misschien had je je dit allemaal íets eerder moeten bedenken. Er was zat tijd. Nu niet meer.”
Olaf haalde even diep adem en richtte zich weer op de beelden. Het was een grote chaos en vanaf buiten probeerden speciale agenten binnen te komen. Waarschijnlijk zou het niet heel lang meer duren voor dat zou lukken en de hackers werden ook al steeds meer tegen gehouden.
“Maar.. Rowan.. Ik geef je een halfuur de tijd. Om al het bewijs tegen de bende te verbranden. Alles. Als je dat gedaan heb zal ik de hackers laten stoppen, voor nu, en leeft je meisje misschien nog. Ik zal wel opschieten als ik jou was, want ik kan niet zo heel goed rekenen dus misschien hebben ze minder lang.” Olaf grijnsde weer breed en draaide nu wat knoppen om. Via de ventilatieroosters werd chloorgas richting de ruimte gestuwd, wat zich langzaam maar zeker begon te verspreiden.
“Voor de zekerheid kan je alvast afscheid nemen,” lachte Olaf nog, waarna hij het gesprek wegklikte en een timer op een halfuur zette.

Rowan Rivers

Olaf zei dat hij te laat was. Daar zat natuurlijk iets van waarheid in. Nu werd hij gedwongen . Hij zag wel in dat hij fout had gezeten met Olaf, maar hij had nooit vrijwillig zijn excuses aangeboden in een normale situatie. Olaf zei dat hij een halfuur had om al het bewijs tegen de bende te verbranden. Een halfuur was niet veel. Helemaal niet veel. 'Ik doe het, Olaf. Ik vertrek nu meteen.' Zei hij. Daarna rende hij naar zijn auto. Die was inmiddels gelukkig weer hier naar toe gebracht.  Hij drukte het gesprek weg en hij reed veel te hard naar het bureau. Dit ging nog niet makkelijk worden. Hij moest bij het bewijsmateriaal komen en daar had hij geen toestemming voor. Dan moest hij alles verzamelen en verbranden. Opeens drong er iets tot hem door. Waarom wilde Olaf zo graag het bewijsmateriaal van de bende weg hebben? Had hij daar iets mee te maken? Hij realiseerde wat voor gevolgen dit had. Jaren van werk zou hij weggooien en misschien had het ook wel invloed op hem persoonlijk. Hij ging iets doen waar hij totaal geen toestemming voor had. Hij parkeerde zijn auto voor de deur en daarna rende hij het bureau in. Al het bewijsmateriaal lag beveiligd en eerst probeerde hij er nog met een smoesje bij te komen, maar daarna trok hij zijn wapen. Hij bedreigde zijn eigen collega, met een wapen tegen zijn hoofd. Gelukkig gaf hij wel toe en mocht Rowan er bij. Hij verzamelde alles wat hij van de bende kon vinden en hij aarzelde even. Hij keek op zijn mobiel en hij zag dat hij niet veel tijd had. Hij propte alles in dozen en die tilde hij op. Toen hij bij de deur kwam zag hij dat er niet langer maar één collega stond. Dat maakte de situatie iets lastiger. Opnieuw greep hij het wapen stevig vast. Hij keek zijn collega's strak aan. Ze waren duidelijk verbaasd. De laatste die dit zou willen stelen was hij, maar toch stond hij hier. Hij was vastberaden. Hij zou schieten als het Katelynn haar leven zou redden. Zijn collega's leken ook door te hebben dat hij het meende. Hij lieo het kantoor van Steven in en daar pakte hii de laatste papieren. Daarna liep hij met de spullen en getrokken wapen naar buiten toe en sprong hij even later in zijn auto, met alle spullen. Eenmaal thuis gooide hij alles op een hoop. Hij pakte een fles spiritus en hij goot de hele fles leeg. Daarna gooide hij zijn aansteker op de hoop en zette hij een stap naar achteren. Hij staarde naar wat er gebeurde en daarna belde hij Olaf weer. Hij had het binnen 25 minuten gedaan. Dat tenminste wel. Maar nu had hij jaren aan bewijsmateriaal weggegooid. Zo'n beetje alles waar hij zijn hele leven voor opgegeven had.

Katelynn Camryn Leighton

Het was echt een chaos. Aan de ene kant van de ruimte lagen wat mensen op de grond met ernstige brandwonden door het kokend hete water. Er waren maar weinig mensen die naar ze om keken, aangezien er ondertussen toch wel grote paniek heerste. Iedereen walste over elkaar heen en niemand wist de orde meer te houden. Katelynn had nog even haar best gedaan om de gewonde mensen te helpen, maar ze kon niets hier, ze had niets en aan die brandwonden kon ze weinig doen nu. Ook was er een groep mensen in de zaal ernaast die stuk voor stuk overleden leken te zijn. Katelynn had gezien hoe ze nog naar adem zaten te happen maar het uiteindelijk opgaven.
Uiteindelijk had ze geprobeerd via het dakterras te ontsnappen, maar het was niet gelukt, er was geen goede doorgang. Daardoor werd haar paniek ook wel steeds erger, ze werd steeds banger dat ze hier niet levend vandaan kwam. Uiteindelijk bleef ze ergens in een hoekje staan, zodat ze niet omver geduwd werd door anderen. Ze staarde naar de agenten aan de andere kant van het glas die hun best deden er in te komen. De tijd tikte door en het werkte haar op haar zenuwen. Wat ging er nog meer gebeuren? Haar ademhaling was wat versneld en ze wilde Rowan bellen, omdat ze bang was. Maar toch deed ze het niet, misschien was hij met belangrijke dingen bezig en ze wilde hem niet afleiden. En ook niet bezorgd maken.
Op een gegeven moment merkte ze dat de luchtvochtigheid wat hoger leek te worden. Haar blik ging naar de ventilatieroosters, waar een soort rook uit leek te komen. Ze stond vrij dicht bij zo een rooster en merkte direct dat haar ogen begonnen te prikken. Gauw zocht ze een ander plekje in de ruimte, maar het kwam werkelijk overal vandaan. Het ademen werd lastiger en haar huid kleurde wat grijzer. Iedereen om haar heen begon langzaamaan zwaarder te ademen en te hoesten. Sommige begonnen weer opnieuw tegen de deuren te slaan, uit pure paniek. Het leek wel een oorlogsveld. Katelynn wist niet of ze al die beelden ooit nog zou vergeten.
Er ging een kwartier voorbij. En ze verslechterden snel. Katelynn had haar jas uitgetrokken en hield die voor haar neus en mond, maar ze kon het verder niet tegenhouden. Uiteindelijk zakte ze via de muur naar beneden en ging ze zitten, terwijl ze moeite moest doen om adem te blijven halen. Af en toe hoestte ze en proefde ze bloed. Ze werd onwijs misselijk en duizelig. Haar ogen en haar keel deden ontzettend veel pijn. Dit ging echt niet goed.. Ze zocht naar haar mobiel en belde nu toch Rowan. Ze was bang dat ze niet meer lang hadden en wilde zijn stem nog horen, bang dat het de laatste keer zou zijn. Maar na een paar pieptonen hoorde ze dat hij in gesprek was. Verloren liet ze haar mobiel op haar schoot vallen en leunde ze met haar hoofd tegen de muur. Tranen liepen over haar wangen. Van verdriet en angst, maar ook omdat haar ogen flink geïrriteerd waren.

Olaf Nestor

Hij verliet samen met de hackers de kleine ruimte. Op dit moment konden ze er namelijk achter komen waar ze zaten, omdat ze vanaf hier het chloorgas naar binnen lieten komen. Dat kon niet zomaar van een afstand natuurlijk. Het chloorgas moest toch geplaatst worden.
Ze vluchtten naar een onwillekeurig hotel en zette daar alle apparatuur weer op. Olaf bekeek de beelden en voelde werkelijk geen greintje medelijden. Echt niets. Hij zag hoe mensen op de grond vielen, sommige begonnen zelfs te trillen of leken spasmes te krijgen.
Toen zijn timer op vijfentwintig minuten stond, ging zijn telefoon. Het was Rowan, sowieso.
"Ha, die Rowan. Is het gelukt, jongen?" vroeg Olaf toen hij op nam. Hij keek weer even op de camerabeelden en zag dat de zwaar verzwakte Katelynn een poging deed om te bellen, maar het er al gauw bij liet zitten. Het zou nog een karwei worden voor Rowan om haar gauw te vinden tussen al die andere mensen. Olaf grinnikte even.
"Oh ja, en mocht er trouwens toch nog bewijsmateriaal opduiken en ik kom daar achter.. Dan hak ik Katelynn haar mooie koppie eraf. Tenzij ze al overleden is straks. Maar dan kies ik wel een ander slachtoffer. Lincoln, Leroy, Carmen.. Genoeg opties."

Rowan Rivers

Zodra Olaf opnam voelde hij de woede weer tot zich door dringen en door wat hij zei werd het nog veel erger. 'Alles is verbrand... Alles. Ik heb gedaan wat je vroeg en er zal niks opduiken.' Zei hij gehaast. 'Laat het stoppen, alsjeblieft. Laat ze gaan.' Zei hij. Hij merkte dat hij emotioneel begon te worden. Hij sprong nu weer in zijn auto en hij reed naar de rechtbank, met de telefoon nog aan zijn oor. 'Ik heb precies gedaan wat je vroeg . Er is niks meer... er is geen bewijs meer over.' Zei hij, zijn stem trilde. Eenmaal bij de rechtbank zag hij dat de chaos groot was.  Hij bleef eerst even op een afstandje staan. Als die agenten de deuren niet open kregen, dan hij ook niet. Dat wist hij vrij zeker. Maar mochten de deuren wel open gaan, dan moest hij zo snel mogelijk naar Katelynn. Hij staarde naar het grote gebouw en hij ademde trillend in. Hij hoopte echt dat Olaf zich aan de afspraak hield .

Olaf Nestor

Rowan vertelde dat hij alles verbrand had. Daardoor glimlachte Olaf breed. Dat was goed. Dat beviel hem echt wel. En door de toon in Rowan zijn stem geloofde hij het ook meteen.
“Ja ja, ik zal doorgeven dat de deuren open mogen,” zei Olaf. Hij stootte de hacker aan en knikte. Die zette al zijn systemen uit en ze keken alleen nog naar de camerabeelden nu.
“Tot ziens, Rowan. Ik zie jullie vast gauw weer,” zei hij, waarna hij zijn telefoon uitzette en het simkaartje weggooide. Zijn blik ging weer naar de camerabeelden en hij zag hoe de agenten de deuren open kregen en mannen in speciale pakken met zuurstofmaskers naar binnen stapten.

Rowan Rivers

Olaf zou doorgeven dat de deuren open mochten. 'Godzijdank.' zei hij zacht. Hij was in staat om Olaf er ook echt voor te bedanken. Olaf zei dat ze elkaar vast gauw weer zouden zien. Hij hoopte het ook, maar dan met een revolver tegen het hoofd van Olaf. Dat was de manier waarop hij hem wilde zien. De deuren gingen inderdaad open en hij zag agenten naar binnen gaan. Hij deed geen moeite om zichzelf te beschermen. Hij moest naar Katelynn. Hij sprong over de dranghekken heen en hij griste zijn Id-kaart uit zijn zak, waardoor hij door mocht. Er werd wel wat geroepen over bescherming, maar het boeide hem niet. Hij rende het gebouw door, maar hij kon Katelynn niet vinden. HEt was hier ook vreselijk druk en de paniek was enorm. Hij keek op toen hij opeens vastgegrepen werd bij zijn schouder. Hij keek in de ogen van Caspar. Hij zag er niet zo lekker uit. Wat deed hij hier? 'Kom, ik weet waar ze is.' zei Casper schor. Zelfs zijn stem klonk pijnlijk. Hij werd meegenomen en hij zag Katelynn tegen de muur aan zitten. Hij knielde direct bij Katelynn neer en hij pakte haar vast. HIj voelde nu meteen ook zijn ogen prikken, het was een akelig gevoel. Hij tilde Katelynn op en hij nam haar meteen met zich mee. Caspar volgde hem, hij had geen tijd om kwaad op hem te zijn nu.

Katelynn Camryn Leighton

Haar beeld was wazig, maar ze had alsnog gauw door dat de deuren open gingen. Ze zag verderop agenten naar binnen komen en wilde overeind krabbelen, maar het lukte niet. Daarom bleef ze maar zitten. Door het zuurstofgebrek had ze er ook de energie niet voor.
Minuten gingen voorbij en ze sloot haar ogen even, maar toen ze vastgepakt werd opende ze die weer. Ze zag Rowan en heel lichtjes glimlachte ze naar hem. Hij tilde haar op en nam haar mee. Ze hing slap in zijn armen, maar besefte hoe blij ze was dat ze überhaupt nog leefde.
Buiten was het nu ook een chaos. Er stonden enorm veel ambulances en er waren ontzettend veel artsen, maar nog altijd niet genoeg. Ambulances reden af en aan en er werd een witte tent op gezet om de overleden mensen tijdelijk op te slaan.
"Ik.. Ik was zo bang.." mompelde ze zacht en hees tegen Rowan. Haar keel deed ontzettend veel pijn. Ze wist niet eens wat ze ingeademd had.

Rowan Rivers

Katelynn glimlachte naar hem en dat deed hem goed, het stelde hem iets gerust. Eenmaal buiten wist hij niet zo goed wat hij moest doen, hij overweeg even zijn opties. Voordat hier een ambulance beschikbaar was zou het wel even duren en zijn auto stond hier ook. 'Ik breng je zelf naar het ziekenhuis.' zei hij zachtjes. Hij zette haar in de auto neer en hij keek haar bezorgd aan. Ze zei dat ze zo bang was en hij streek langs haar wang. 'Dat snap ik. Maar het is over nu...' fluisterde hij. Hij wist heel erg goed dat het ook anders had kunnen eindigen. Ze had ook dood kunnen zijn. Als hij niet gedaan had wat Olaf gevraagd had, was ze er niet meer geweest, waarschijnlijk. Hij sprong in de auto en hij reed direct naar het ziekenhuis toe, waar het ongeveer net zo druk was. Hij sprong uit de auto en hij pakte haar weer vast. Hij tilde haar simpel op en hij bracht haar naar binnen, maar daar werd het wachten op een arts. Hij overdacht alles wat er gebeurd was in twee dagen en hij merkte hoe erg het hem van slag liet raken. Hij had het vooral moeilijk met het feit dat hij zijn eigen collega's had moeten bedreigen om al het bewijs, waarvan hij zelf een hoop verzameld had, te moeten vernietigen. Nu hadden ze voorlopig niets meer, terwijl hij het bewijs goed had kunnen gebruiken om de link tussen Olaf en de bende te zoeken. Het was ook slechts een kwestie van tijd voor Katelynn zou weten wat hij gedaan had en hij wist heel goed dat hij niet opeens morgen naar het bureau zou kunnen gaan. Dit zou gevolgen hebben. Hij zette Katelynn op een stoel neer en daarna wreef hij langs zijn bezwete voorhoofd. 'Het spijt mij dat ik niet eerder iets kon doen.' zei hij zacht. Hij voelde zich schuldig voor alles wat haar overkwam.

Katelynn Camryn Leighton

De frisse lucht deed haar goed, al bleef het benauwde gevoel hangen. Rowan zei dat hij haar zelf naar het ziekenhuis zou brengen en bracht haar naar zijn auto. Eenmaal in de auto leunde ze tegen het raam aan en sloot ze haar ogen even. Ze hoestte zachtjes en sloeg haar hand voor haar mond.
Eenmaal in het ziekenhuis was het ook een chaos. Er werden constant nieuwe mensen binnengebracht, de een was er slechter aan toe dan de ander. Zo een beetje het hele ziekenhuis was opgeroepen om mee te helpen. Er moesten namelijk honderden mensen geholpen worden.
"Was het Olaf..?" vroeg ze nu zachtjes aan Rowan, waarna ze weer moest happen naar adem omdat zelfs praten haar teveel zuurstof kostte. "Waarom zette hij niet door?" vroeg ze nog, waarna ze het echt behoorlijk benauwd kreeg. De hoofdpijn was ook echt niet vol te houden, maar ze bleef maar nadenken en wilde alles weten. Zweet liep over haar voorhoofd.

Rowan Rivers

Katelynn vroeg nu aan hem of het Olaf was. 'Ja, het was Olaf.' zei hij daarom direct. Hij ging hier niet over liegen, want het was nogal duidelijk en hij kon het ook niet achterhouden. 'Rustig nou, kom eerst eens een beetje op adem. Daar hebben we het later over. Het doet er ook niet toe, je bent op tijd weggekomen, dat is het belangrijkste.' zei hij zacht tegen haar. Hij pakte haar hand vast en gelukkig kwam er na een tijdje een dokter. Hij liet haar los en hij probeerde zo lang mogelijk bij haar te blijven, maar op een gegeven moment werd ze helemaal onderzocht en daar mocht hij niet bij zijn. In de wachtkamer pakte hij zijn mobiel, hij was vreselijk vaak gebeld. Vooral door collega's en door Femke en Carmen. Femke had waarschijnlijk direct gehoord wat hij gedaan had en Carmen had het nieuws ook heus wel gehoord. Hij zette zijn mobiel uit, hij had hier geen zin in. Hij wist niet hoe lang hij de gevolgen van zijn actie's kon ontlopen, maar voorlopig hopelijk wel even. Ze zouden Katelynn nu met rust laten, voorlopig. Dan zou ze ook nog niet horen wat hij gedaan had. Bovendien was Steven nog niet eens bij bewustzijn, dus die hoorde niets en kon niets. Hij verwachtte niet vanavond nog collega's voor de deur te hebben, in deze chaos. Dat gaf hem even tijd om een goede verklaring voor zijn acties te vinden en de schade enigszins te beperken. Voor de buitenwereld dan. Hij wist heel goed wat voor schade hij had aangericht. Jaren van werk vernietigd, dat deed misschien nog wel het meeste met hem zelf. Hij was buiten gaan roken en daarna kwam hij terug en hoorde hij van een arts dat hij bij haar mocht. Hij had geen idee hoe veel schade ze had opgelopen en hoe ze er aan toe was, of ze al snel weer naar huis mocht. Hij hoopte het. Hij kon het nu echt niet hebben om alleen thuis te zitten. Hij opende voorzichtig de deur van de kamer waar ze lag, een beetje bang voor wat hij daar aan zou treffen.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan vertelde dat het inderdaad Olaf was geweest en hoewel ze dat natuurlijk al verwacht had, schrok ze er toch van. Het was misschien geen gerichte aanval op haar geweest, aangezien er ontzettend veel mensen bij betrokken waren, maar zo voelde het toch wel een beetje. En dat vond ze best heftig.
Uiteindelijk kwam er een arts en werd ze meegenomen. In de behandelkamer werd ze volledig onderzocht en deden ze meerdere testjes. Ze kreeg extra zuurstof, wat haar echt heel goed deed, en kreeg te horen dat ze geluk had gehad. Haar longen waren licht beschadigd, maar die zouden binnen een paar weken zichzelf weer kunnen herstellen. De komende dagen kon ze nog wat benauwd zijn of bloed ophoesten, dat zou normaal zijn. Verder zou het als het goed was rustig aan beter worden. Daar was ze toch wel erg blij mee, want het leek haar vreselijk om iets op te lopen wat ze voor altijd zou hebben.
Ze kreeg nog een tijdje een speciaal zuurstofmasker op, maar daarna werd haar gezegd dat ze mocht gaan. Als er iets zou veranderen aan haar situatie moest ze meteen terugkomen.
Ze zat rechtop op het bed toen Rowan binnen kwam. Ondertussen had ze alweer wat meer kleur teruggekregen op haar gezicht en behalve de wat vermoeide blik was er weinig aan haar te zien.
"Hey.." sprak ze zachtjes en nog steeds wat schor en hees naar Rowan. Ze stak haar hand uit en pakte die van hem vast. Ze merkte dat ze nog wel een beetje kortademig was, maar lang niet meer zo erg als toen ze hier aankwamen.
"Ik mag gewoon naar huis, gelukkig," liet ze hem weten.


Steven Smith

Belletjes, piepjes, gezoem.. De geluiden in zijn omgeving begonnen langzaam tot hem door te dringen. Gepraat op de gangen, maar ook de diepe stilte. Het kostte hem ontzettend veel moeite, maar uiteindelijk wist hij zijn ogen te openen. Eerst was zijn beeld één grote, witte waas. Maar daarna begon hij wat meer contrast te zien en contouren. Nog flink afwezig staarde hij naar het plafond. Zo lag hij een flinke tijd, terwijl hij steeds iets helderder werd. Eigenlijk was hij vrij rustig, nog te afwezig om alles te herinneren. Maar op een gegeven moment leek alles terug te komen, in één keer. Het voelde echt als een klap en leek haast een nare droom. Zijn hart ging sneller kloppen en allerlei emoties kwamen in hem op. Angst, wanhoop, frustratie, onmacht, onbegrip, woede.. Heel erg veel woede. Olaf, zijn oude vriend, zat achter alles van de bende. Al die jaren al. Hij had hun leven kapot gemaakt.
Met enorm veel moeite ging hij rechtop zitten. Het was dat de meeste artsen druk bezig waren, anders was hij waarschijnlijk al lang tegen gehouden. De wereld draaide en tolde om hem heen, maar ook dat werd langzaam beter. Hij gooide zijn benen over de rand van het bed en voelde een pijnlijke steek door zijn bovenbeen trekken, maar de pijnstillers zorgden ervoor dat het niet ondraaglijk veel pijn was. Ook de wond in zijn buik protesteerde flink, maar hij klemde zijn kaken op elkaar en negeerde het volkomen. Hij was nog niet volledig helder, dacht nog niet helemaal na over wat hij deed, maar zijn emoties waren heftig en hij was vastberaden om Olaf te zoeken en af te maken. Hij voelde zoveel woede, zoveel pijn. Olaf had ervoor gezorgd dat Michelle dood was. Dat Andrea dood was. En alle andere vreselijke dingen die er gebeurd waren de afgelopen jaren. Het was te veel, veel te veel. Hij moest dood, Steven wilde hem persoonlijk opzoeken en afmaken. Even niet realiserend dat het nu misschien niet het meest geschikte moment was, aangezien hij zo slap was als een vaatdoek.
Met een snelle beweging trok hij de infuus uit zijn arm en trok de plakkertjes van zijn borst. Daarna zette hij wat gewicht op zijn benen en duwde zich van het bed af. De apparatuur om hem heen begon te piepen en er klonk een alarm, waarschijnlijk omdat zijn hartslag niet meer gemeten werd nu en het apparaat dacht dat hij een hartstilstand had.
Met ontzettend veel moeite wist hij wankel een paar stappen te zetten, voor hij door zijn benen zakte en op de grond neerviel. Het volgende moment stormden er een aantal artsen naar binnen en hielpen hem overeind terwijl ze hem probeerde gerust te stellen. Ook probeerde ze hem terug op het bed te krijgen, maar daar was Steven het totaal niet mee eens.
"Laat mij gaan.." mompelde hij koppig. "Ik voel mij prima.. Ik moet gaan.. Verdomme!" Hij raakte geïrriteerd en sloeg wat om zich heen, maar met zo weinig kracht dat de artsen het makkelijk tegen konden houden.
"U moet terug op bed, meneer Smith, u kan het nog niet aan als u nu gaat lopen. Daarbij mag u uw wonden nog niet zoveel belasten, gezien de kans op complicaties," werd hem verteld, maar hij had er geen interesse in, hij wilde weg, hij wilde Olaf opzoeken. Olaf die overal achter zat, Olaf die praktisch gewoon 'de bende' was. Hij moest dood.