Police Life

Rowan Rivers

Hij kreeg een kusje van haar en daarna vertrok hij naar het hotel. Hij zette de muziek keihard aan, alleen maar om wakker te blijven. Zijn hoofd bonkte echt heel erg en hij was doodop, maar hij moest dit allemaal geregeld hebben en in het hotel blijven was niet veilig. Eenmaal daar liep hij meteen naar hun kamer. Hij pakte spullen, gooide belangrijke dingen in een grote tas en hij pakte voor hun allebei flink wat kleding, dan konden ze er even tegenaan. Alle belangrijke dingen gooide hij in tassen en hij pakte zijn reserve wapen ook mee. Hij wilde dat hier ook niet rond laten slingeren. Hij nam de honden mee, deed alles in de auto en daarna bleef hij even op de parkeerplaats staan. Hij haalde het pakje sigaretten uit zijn zak en hij stak er eentje op, hij wreef langs zijn pijnlijke hoofd en daarna stapte hij de auto in en reed hij naar het bureau. Hij pakte de tassen uit de auto en hij nam de honden met hem mee, hij opende het kantoor en liet ze binnen. Hij gooide wat kussens neer zodat ze rustig konden gaan liggen en daarna liep hij terug voor de rest van de spullen. Toen hij alles had sloot hij de auto af en liep hij weer terug naar Katelynn. Hij pakte haar vast en gaf haar een kusje. Mack was meteen al rustig gaan liggen, die voelde zich hier prima thuis. Hij legde zijn spullen op het bureau en hij liet zich in de stoel zakken, hij was echt kapot.

Katelynn Camryn Leighton

Ze plofte neer op de bureaustoel in het kantoortje en draaide wat heen en weer met de stoel. Haar vingers tikten op de leuning en ze pakte even haar mobiel tevoorschijn. Gauw ging ze door wat mailtjes heen, maar daarna stond ze op, stopte ze haar mobiel weer weg en legde ze het dekentje op de stoel neer. Rustig verliet ze het kantoortje en liep ze richting de koffieautomaat in de hoek. Ze twijfelde wat ze zou nemen en koos uiteindelijk voor een cappucino. Het apparaat maakte wat geluid terwijl het bekertje gevuld werd en Katelynn pakte een zakje suiker en gooide er wat suiker in. Met een roerstaafje roerde ze door het bekertje heen en daarna nam ze een slok van de koffie en keek ze wat om zich heen. Het was heel rustig op het bureau, maar af en toe zag ze wel iemand langslopen. Er waren natuurlijk ook altijd mensen met avond- of nachtdiensten. Sommige agenten keken wat verbaasd als ze haar zagen staan, maar liepen gauw door.
Het duurde niet heel lang voor Rowan weer terugkeerde. Katelynn liep ook weer terug naar het kantoortje.

Rowan Rivers

Hij keek langzaam op toen Katelynn weer binnenkwam. Ze had koffie in haar hand. 'Ik heb een tas met spullen voor je meegenomen, ik hoop dat ik de goede dingen heb gepakt.' zei hij tegen haar, met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij kwam overeind en hij pakte haar vast, hij trok haar dichter naar zich toe. 'Het spijt mij voor al deze ellende, maar het is vast snel weer voorbij.' zei hij zacht. Hij geloofde het zelf niet eens echt, maar ze moesten toch ergens aan vast houden, anders zou het helemaal verschrikkelijk zijn. Hij streek langs haar wang en daarna zoende hij haar even intens, dat was voor hem toch de beste manier om wat afleiding te krijgen. Hij liet zijn handen naar haar heupen glijden en hij sloot zijn ogen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze stapte het kantoortje binnen en sloot de deur weer achter haar. Haar drie kleine hondjes sprongen direct enthousiast om haar heen en tegen haar op en ze aaide ze even. Daarna negeerde ze hun gedrag en keek ze naar Rowan, die zei dat hij een tas met spullen voor haar mee had genomen en dat hij hoopte dat hij de goede dingen had gepakt. Daardoor grinnikte ze even.
"Dat zal vast wel, en anders doe ik wel wat van jou aan," lachte ze. Rowan kwam overeind en pakte haar vast. Hij zei dat het hem speet dat ze deze ellende nu hadden, maar dat het vast weer snel voorbij zou zijn. Daarna zoende hij haar even en Katelynn ging er in mee. Na de zoen keek ze hem weer aan.
"Je hoeft geen sorry te zeggen, het komt van beide kanten. Martin is mijn probleem," zei Katelynn nu. Ze moest even lachen en schudde haar hoofd. "Op dit moment zijn wij wel het meest rampzalige koppel op de wereld denk ik."

Rowan Rivers

'Dat kan, witte overhemden genoeg hier.' zei hij plagend tegen haar, toen ze zei dat ze wel iets van hem aandeed. 'Maar dan niets er onder, anders is het niet leuk.' voegde hij er uitdagend aan toe. Na de zoen keek ze hem aan, hij hoefde geen sorry te zeggen, het kwam van beide kanten. Martin was haar probleem. Daarna zei ze dat ze op dit moment het meest rampzalige koppel op de wereld waren. 'Hm, maar ook het meest aantrekkelijke koppel, toch?' vroeg hij plagend aan haar. Hij streek met zijn vinger langs haar gezicht en hij zoende haar daarna weer langzaam en intens. Hij nam wat afstand en hij legde zijn wapen op het bureau, daarna greep hij haar ineens vast en legde hij haar op de bank. Even trok de pijn door zijn ribben, maar al snel verdween dat naar de achtergrond. Hij boog over haar heen en hij zoende haar direct weer. 'En, ligt de bank een beetje goed?' vroeg hij plagend, na de zoen.

Katelynn Camryn Leighton

"Ja, dat dacht ik al wel," grinnikte ze toen Rowan zei dat er genoeg witte overhemden waren hier, maar ze er dan niets onder moest dragen want dan was het niet leuk. Ze haalde haar hand door haar haren en keek Rowan aan.
"Zeker het meest aantrekkelijke koppel, ja," knipoogde ze nu na zijn woorden. Ze zoenden weer eventjes en na de zoen nam Rowan even iets afstand en kwam later terug om haar op de bank te leggen. Hij boog over haar heen en zoende haar direct weer. Na de zoen vroeg hij of de bank een beetje goed lag.
"Nou, ik heb weleens op lekkerdere banken gelegen, maar het kan ermee door," grapte ze.

Rowan Rivers

Ze leek het met hem eens te zijn en ze gaf aan dat ze weleens op lekkerdere banken had gelegen, maar het kon er mee door. Daardoor grijnsde hij weer. 'Zolang ik er ben is het goed, toch?' vroeg hij zacht aan haar. Hij drukte zijn lippen nu in haar hals en hij liet zijn vingers over haar kleding glijden, die hij langzaam los maakte. Hij wist niet echt of ze dit ook een goed idee vond nu, maar voor hem werkte het gewoon zo. Bovendien moesten die kleren ook uit als ze zouden gaan slapen, dus dan kon hij dat altijd nog als excuus gaan gebruiken. Hij liet zijn handen wel direct over haar lichaam heen glijden, hierdoor kon hij zijn hoofd even helemaal leegmaken en dat kon hij wel gebruiken. Meestal was het wel zo dat Katelynn alles liever besprak, terwijl hij dat niet wilde en afleiding zocht. Hij hoopte dat ze het nu niet zo heel erg vond.

Katelynn Camryn Leighton

Ze grijnsde even door Rowan zijn woorden en voelde zijn lippen even later in haar hals. Kippenvel trok over haar lichaam. Hij begon haar bovenkleding nu langzaam los te maken en ze voelde zijn handen over haar lichaam. Het ene moment genoot ze er oprecht intens van, maar het andere moment begonnen de gedachten en herinneringen haar weer te teisteren en leek het gevoel volledig verdwenen. Ze kwam iets overeind en keek Rowan aan.
"Dit kan echt niet, niet hier," sprak ze zachtjes. Ze stond op van de bank en knoopte haar blouse weer even vast. Haar blik ging naar Mack, die languit onder het bureau lag. Daarna keek ze naar haar drie schatjes die naast elkaar op een kussen lagen.
Ze draaide zich terug tot Rowan. "Zullen we een rondje doen met de honden?" vroeg ze hem nu. Ze snakte naar frisse lucht en even de benen strekken, dat had ze immers de hele dag nog niet echt gedaan.

Rowan Rivers

Hij leek zijn gang te kunnen gaan, tot ze hem opeens liet ophouden en overeind kwam. Ze maakte haar kleding vast met de woorden dat het niet kon. Niet hier. Hij wilde reageren, hij wilde zeggen dat het onzin was en dat hij het wel wilde, maar hij slikte de woorden in. Hij wilde geen ruzie met haar maken hier om en hij wilde haar mening respecteren, maar dat was op dit vlak niet zo makkelijk voor hem. Zeker nu niet. Hij kon er heel slecht tegen als hij zijn zin niet kreeg en moest wachten. Toch zweeg hij wel, hij had genoeg respect voor Katelynn om er nu niet moeilijk over te gaan doen, maar het moest niet te lang duren. Dan zou hij weinig geduld over houden. Ze wilde graag met de honden naar buiten en nog steeds bleef hij stil. Uiteindelijk knikte hij en kwam hij ook overeind. Hij gaf haar de riemen aan en hij stopte daarna zijn wapen bij zich. Hij deed zijn jas aan, het was best wel koud buiten. Hij pakte nu wel haar hand vast, maar verder hield hij afstand, het was duidelijk dat hij hier moeite mee had. Hij liep met haar en de honden naar buiten toe, wat in gedachten verzonken over alles. Hij maakte zich echt zorgen, maar hij kon nu niet zo veel doen en Katelynn wilde dat hij zich niet met de bende bemoeide. Hij wist nog niet zo goed of hij dat ook echt kon los laten.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan bleef stil, het was duidelijk dat hij het hier eigenlijk niet mee eens was, maar Katelynn kon er ook niets anders van maken. Ze wilde met alle liefde hem zijn zin geven, maar ze ging niet iets tegen haar eigen zin in doen. En ze was gewoon erg eerlijk aangelegd, ze ging gewoon nooit over haar eigen grens heen.
Uiteindelijk knikte Rowan kort en kwam hij overeind. Katelynn knoopte de bovenste knoopjes van haar blouse nog vast en trok toen haar jas aan. Vervolgens pakte ze de riemen aan van Rowan en lijnde ze de drie Chihuahua's aan. Rowan zou Mack wel meenemen, maar bij Steven en Rowan kon die vaak wel loslopen. De kleine hondjes van Katelynn mochten in het park wel los, maar gewoon over straat vond ze dat niet fijn, vooral niet in het donker. Ze luisterden ook niet altijd even goed en ze waren gauw over het hoofd te zien.
Rowan pakte haar hand vast en ze kneep er zachtjes in. Daarna liepen ze samen het bureau door en liepen ze naar buiten. Het was flink koud buiten, maar het voelde wel even lekker zo. Ze zou willen dat ze er echt van kon genieten, maar daarvoor was ze te veel in gedachten verzonken. De drie hondjes hobbelde netjes naast haar mee.
"Misschien horen we wel niks meer van Martin. Misschien was dat zijn laatste wraakactie. We hebben immers al een beste tijd niets meer van hem gehoord," sprak Katelynn nu zachtjes, bang dat anders andere mensen het gesprek op zouden vangen. Aan de ene kant wist ze zeker dat Martin het hier niet bij zou laten. Maar aan de andere kant zei ze dit juist omdat ze hoopte dat ze er zelf in ging geloven.

Rowan Rivers

Hij moest toegeven dat het wel even fijn was om buiten te zijn samen. Hij had liever andere dingen gedaan, maar dit was ook wel even goed zo. Mack bleef dicht bij hem en hij keek naar Katelynn door wat ze zei. 'Ik hoop het. We zullen het allemaal wel zien, we kunnen nu toch niks anders dan afwachten en kijken wat er gebeurd. Vroeg of laat zal hij sowieso gepakt worden en is het definitief klaar.' Zei hij tegen haar. Hij hoopte dat het heel erg snel al zo zou zijn. Dat was dan al een zorg minder. Hij rilde even, hij was echt heel moe en daardoor had hij het ook nog eens extra koud. 'Zullen we zo maar terug lopen? Ik heb het koud en ik denk dat wij allebei wel wat rust kunnen gebruiken. ' Zei hij zacht. Hij kneep even in haar hand, hij was echt gek op Katelynn. Ze was heel bijzonder voor hem. Hij gaf haar een kusje en daarna keek hij haar wat uitdagend aan. 'Weet je zeker dat je niet wilt? Het kan ook hier buiten hoor...' Vroeg hij nu lichtelijk plagend. Hij kon het ook gewoon niet laten.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat ze het allemaal wel zouden zien, ze konden toch niets anders doen dan afwachten. Hij zei dat Martin vroeg of laat sowieso gepakt werd en dat het dan definitief klaar was. Katelynn liet dat onderwerp nu maar voor wat het was en keek even naar Mack, die dichtbij Rowan liep. Ze had echt ontzag voor dat dier, hij was zo ontzettend goed opgevoed. En wist precies wie hij moest beschermen. Dan werd hij echt link, terwijl hij nu zo lief leek.
Rowan stelde op een gegeven moment voor om terug te gaan lopen. Hij zei dat hij het koud had en dat ze beide wel wat rust konden gebruiken. Katelynn stopte met lopen.
"Ja, is goed, ik ben ook best moe," liet ze weten. Ze draaide om en begon samen met Rowan weer terug te wandelen. Ze grinnikte even om zijn woorden. "Volgens mij zou jij het zelfs nog in de vuilcontainer doen," lachte ze.

Rowan Rivers

Katelynn vond het ook goed om terug te gaan en door wat ze daarna zei grijnsde hij even. 'Waarschijnlijk wel. Dat zou dan wel de eerste keer zijn.' Zei hij plagend tegen haar. Hij sloeg zijn arm om haar middel heen en hij drukte kort zijn lippen in haar hals, daarna liepen ze alweer bij het bureau naar binnen. Hij opende de deur van het kantoor en hij sloot die weer achter hun. Daarna vulde hij een bakje met water voor de honden en keek hij naar Katelynn. 'Als je wilt kunnen we hier eerst ook wel even douchen... misschien voelt dat wat fijner.' Zei hij tegen haar. Het kon ook wel morgen ochtend, maar dan zou het in de douche en kleedruimtes wel wat drukker zijn. Nu hadden ze waarschijnlijk alles voor hunzelf. Overdag zou dat anders zijn. Maar dan wilde hij ook zo veel mogelijk gewoon werken. Hij had genoeg te doen. Hij mocht zich dan niet met alles bemoeien, maar hij kon altijd informeren hoe de onderzoeken gingen.

Katelynn Camryn Leighton

De volgende ochtend werd ze al ontzettend vroeg wakker. Ze had beter geslapen dan de vorige nachten, maar dat was puur omdat ze uitgeput was en haar nachtrust echt nodig had gehad.
Ze had de vorige avond met Rowan gedoucht dus dat hoefde nu niet meer. Daarom poetste ze alleen even haar tanden, fixte haar make-up een beetje, kleedde zich om en deed haar haren. Vervolgens pakte ze de riemen van de honden en lijnde de Chihuahua's aan. Ze deed extra stilletjes om Rowan niet wakker te maken, hij had ook zijn slaap hard nodig.
Langzaam en zachtjes opende ze de deur en nam de kleine hondjes mee. Mack liep los mee, het was niet handig hem ook aan te lijnen als ze al drie hondjes vast had, en hij luisterde over het algemeen toch goed.
Ze verliet het gebouw en wandelde tot aan het park. Daar liet ze de kleine hondjes ook even los zodat ze konden uitrazen, en liet ze zichzelf neerzakken op een houten bankje. Mack rende eerst een paar rondjes mee met de kleintjes, maar had het al gauw gezien en ging toen braaf naast Katelynn zitten en hield de omgeving constant nauwlettend in de gaten. De hond was altijd volledig alert.

Rowan Rivers

Toen hij wakker werd rekte hij zich wat uit, maar meteen dook hij in elkaar. Zijn ribben deden nu toch wel ontzettend pijn. Hij had ook niet echt heel lekker gelegen. Hij kwam wat overeind en hij bekeek zijn lichaam even, rond zijn borstkas was het echt volledig blauw, het zag er best akelig uit. Hij haalde een hand door zijn haren en hij zag dat Katelynn al weg was, met de honden. Ze was bijna altijd eerder wakker dan hij, nu blijkbaar ook. Hij stond nu helemaal op en hij trok zijn broek en overhemd aan, daarna ruimde hij het kantoor een beetje op. Hij moest hier toch ook echt aan het werk zo. Ze konden het niet echt als huiskamer gaan gebruiken. Hij liep naar de kantine toe en hij haalde daar wat koffie en broodjes, hij at zelf nooit echt ontbijt, maar Katelynn zou het zo wel lusten. Hij zag wat collega's langslopen en hij werd begroet, maar hij was zelf wat in gedachten verzonken. Hoe zou het met Steven gaan? Zou er een tijdelijke hoofdinspecteur komen? Hij hoopte het niet. Hij had er een vreselijke hekel aan, maar als Steven lang weg was moest het wel en dat leek nu wel het geval te zijn. Hij nam een slokje van zijn koffie en daarna kwam opeens Sofie naar hem toe. 'Ik heb wat informatie waar je naar gevraagd had kunnen vinden.' zei ze tegen hem. Hij keek even naar de deur, maar Katelynn was nog niet te zien. Hij nam haar mee het kantoor in en hij legde de dossiers meteen in zijn la, daarna keek hij haar aan. 'Het is belangrijk dat dit alles vanaf nu tussen ons blijft. Hier moet discreet mee omgegaan worden, voor de veiligheid.' zei hij tegen haar. Ze knikte even. 'Dankjewel Sofie, ik spreek je later vandaag nog.' zei hij. Ze vertrok en hij ging aan zijn bureau zitten. Hij startte zijn laptop op en hij sloot zijn ogen even. Hij kon het niet laten, hij moest dit nog nalopen, daarna was het klaar.

Katelynn Camryn Leighton

Terwijl ze nog steeds op het bankje zat in het park, werd ze gebeld. Ze keek even op het schermpje van haar telefoon, maar het was een onbekend nummer. Ietwat argwanend door alles de afgelopen tijd nam ze op. Het bleef even een moment stil aan de andere kant van de lijn, maar daarna hoorde ze een stem die haar maar al te goed bekend was. Het was Martin.
"Ik heb je mailtje gelezen," klonk zijn stem. Op een best normale toon. Zo had ze hem lang niet meer gehoord eigenlijk.
"En misschien heb je gelijk. Heb je tijd om te praten vandaag? Nu misschien? Ik doe het liever niet via de telefoon," werd haar nu gevraagd. Katelynn aaide Mack even en dacht goed na. Moest ze dit doen? Hij klonk best oké nu en misschien meende hij het wel. Dan kon ze dit stoppen nu. Ze wilde dat het stopte. Ze wilde die stress niet meer. En er was al genoeg stress wat betreft die bende. Het zou gewoon fijn zijn als ze weer door één deur kon, samen met Martin.
"Oké, is goed. Fijn dat je wilt praten. We zijn twee volwassenen. Dit kunnen we op een normale manier oplossen. Ik ben nu in het park, waar wil je afspreken? Kom je hierheen?" vroeg Katelynn nu.
"Prima. Aan de andere kant van het park, waar vroeger de sportschool zat. Wel alleen komen. Ik heb geen zin in gezeik."
"Ja, ik ben alleen. Ik heb alleen de honden mee. Tot zo."
Katelynn stopte haar mobiel weg, riep de drie Chihuahua's, Diva, Lady en Chico en klikte de riemen vast aan hun halsbanden. Daarna stond ze op en liep ze verder het park door. Tien minuten later arriveerde ze bij het pand waar voorheen altijd de sportschool had gezeten, maar die waren toen verhuisd naar een plek wat centraler in de stad.

Rowan Rivers

Toen hij eenmaal begon met het doorspitten van de informatie, wist hij dat hij dit niet meer los kon laten. Hij moest doorzetten. Hij wist dat het niet mocht. Hij wist dat Katelynn het zeker niet wilde hebben en hij wist ook dat hij zichzelf hiermee misschien wel in gevaar bracht, maar dat was een risico wat hij moest nemen. Hij wilde dit oplossen, voor eens en voor altijd. Hij wilde dat het over was, dat die gasten vast zaten en dat ze veilig waren. Hij wilde boven alles ook nog eens enorm graag wraak nemen voor wat ze hun allemaal hadden aangedaan. Hij krabbelde een paar adressen op een briefje en hij stopte dat in zijn broekzak. Hij moest dat vandaag controleren, misschien kwam hij verder. Katelynn was nog steeds niet terug, hij schreef kort een briefje dat hij voor werk weg was en daarna stak hij zijn wapen bij zich. Hij dacht even kort na, was het slim om dit alleen te doen? Wellicht niet. Hij vroeg Sofie met zich mee. Die zou haar mond wel houden, ze wist toch niet echt waar ze mee bezig waren en het was wel iets veiliger.

Katelynn Camryn Leighton

Hoe langer ze hier stond te wachten, hoe meer ze begon te twijfelen. Deed ze hier goed aan? Was het verantwoord? Ze beet even op haar lip en haalde diep adem. Uiteindelijk bleef ze toch staan. Martin had immers echt vriendelijk geklonken en hij leek het echt op te willen lossen. Als ze nu dan niet op kwam dagen zou hij vast en zeker weer boos worden en daar zat ze niet op te wachten.
Er ging een kwartier voorbij. Twintig minuten. Halfuur. En net toen ze dacht dat hij haar in de maling had genomen en niet zou komen opdagen, zag ze hem aan komen lopen. Met snelle passen, zijn handen in zijn zakken gestoken en zijn capuchon over zijn hoofd. Maar ze herkende hem direct. Aan zijn lichaamsbouw en aan zijn loopje. Hij was immers wel de man geweest waarmee ze jarenlang het huis had gedeeld.
"Hey," groette ze hem toen hij bij haar kwam staan.
"Hoi," groette hij terug. Hij keek even om zich heen en keek daarna naar Mack, die naast Katelynn stond en op zijn beurt naar Martin staarde.
"Oh, dat is Mack. Hij doet niets hoor," glimlachte Katelynn nu. Martin glimlachte schaapachtig terug terwijl hij zijn capuchon af deed.
"Kom, we gaan even het gebouw in, dan hebben we privacy," sprak Martin nu. Hij glimlachte nu oprecht en liep alvast richting de kapotte achterdeur. Het pand stond al jaren leeg.
Katelynn volgde hem naar binnen en sloot de deur achter zich. Ze maakte de hondjes weer los, want hier konden ze immers toch niet zomaar uit komen.
Martin trok een oude, gammele, houten stoel uit een hoek en ging daarop zitten. Katelynn haalde haar hand door haar haren en keek naar de smerige, kapotte bank die er stond. Uiteindelijk ging ze toch maar zitten, op het randje.
"Goed.." doorbrak ze de ietwat ongemakkelijke stilte. "Je was het er dus wel mee eens dat dit alles een beetje te ver is gegaan, toch? Dat we dit op een normale manier kunnen uitpraten?"
Martin staarde voor zich uit naar de muur, maar keek toen weer richting Katelynn. "Ja. Ik heb nagedacht. En ik besef dat ik te ver ben gegaan," knikte hij. Katelynn keek hem strak aan, ze wilde kunnen pijlen of hij het meende. En tot dusver leek dat er gelukkig wel op. Daardoor glimlachte ze en leek er een last van haar schouders te vallen.
"Daar ben ik blij om. Ik wist wel dat deze Martin nog ergens in je verscholen zat," grapte ze. Martin grinnikte even. Katelynn gooide haar ene been over de ander en voelde zich meteen een stuk meer opgetogen en meer ontspannen.

Rowan Rivers

Het eerste adres leverde niets op. Het was een huis dat echt al jaren leegstond en na even rondkijken kwam hij er achter dat ze hier niets aan hadden. Er was niets te vinden. Hij liep terug naar zijn auto en hij vertelde Sofie dat ze door moesten. Ze stelde hem nog steeds geen vragen en daar was hij blij om. Hoe minder ze wist, hoe beter het was. Ze reden naar het tweede adres, aan de rand van de stad. Dit huis zag er uit alsof er nog wel iemand woonde. Hij hoopte dat het ze verder zou brengen. Hij knikte naar Sofie en samen liepen ze de auto uit. Eenmaal bij de deur belde hij aan, een oudere man deed open. Hij vertelde dat ze van de politie waren en dat ze graag binnen wilden komen om even wat te praten. Er werd lichtelijk geaarzeld, maar daarna werden ze wel naar binnen gelaten. Hij keek even rond, er stond niet veel in het huis. Hij nam de omgeving wat meer in zich op en hij knikte naar Sofie, die ook binnenkwam. De man liet hun op de bank zitten en zodra hij wat namen opnoemde om te kijken of de man misschien ergens op reageerde of iemand kende, stond hij op. Rowan hield hem strak in de gaten, maar de man bood hun gewoon wat te drinken aan, niets bijzonders. Hij was op zijn hoede, maar het leek onterecht te zijn. De man vertrok de keuken in en kwam even later terug met twee kopjes koffie. Hij bedankte hem vriendelijk en liep daarna het lijstje met namen weer langs, maar nergens werd echt op gereageerd en hij begon het gevoel te krijgen dat dit nutteloos was. Die man wist niets, waarschijnlijk. Zodra ze hun koffie op hadden stonden ze op, op dat moment werd er op de deur geklopt, met veel kracht. De man kwam overeind. ‘Dat moet mijn zoon zijn, momentje.’ sprak hij. Rowan ging daardoor weer zitten, hij zuchtte even, hij vond het niets om zijn tijd hier te verdoen. hij had nog genoeg andere dingen die hij wilde onderzoeken, hij wilde zich hier niet onnodig mee bezig houden. Hij hoorde wat gepraat, maar hij kon niet verstaan wat er gezegd werd. Na een halve minuut kwam de man weer terug, deze keer met zijn zoon. Hij zag de jongen niet goed, door de capuchon op zijn hoofd. Toen hij wat dichterbij kwam keek Rowan naar zijn gezicht en staarde hij hem even aan, hij leek bekend te zijn. Net toen tot hem door begon te dringen dat dit misschien wel iemand van de bende was die hij ooit eerder had gezien, leek de man ook in te zien dat hij moest handelen. Dat dit gevaarlijk was. Rowan liet zijn hand zo onopvallend mogelijk naar zijn wapen glijden, maar hij deed verder nog niets. Als dit gewoon iemand was die er niets mee te maken had, mocht hij niet te extreem reageren. Daar zouden alleen maar problemen van komen. Dat was totaal niet nodig. Hij ontspande dus weer iets meer en precies op dat moment kwamen er nog twee andere mannen binnen, met getrokken wapens. ‘Vergeet het maar, Rivers. Handen in de lucht.’ werd er direct tegen hem gezegd. Hij klemde zijn kaken op elkaar, maar deed wel wat er gevraagd werd. Hij zag Sofie zijn voorbeeld volgen en voor hij het echt doorhad, werd hij vastgegrepen. Hun wapens werden hardhandig afgepakt en daarna werd hij met zijn gezicht tegen de muur aan gedrukt.

Katelynn Camryn Leighton

Ze praatte nog verder met Martin en ze moest toegeven dat het op een gegeven moment gewoon weer als ouds voelde. Ze lachten samen om dingen, haalden herinneringen op en hadden het af en toe ook over de serieuzere zaken. Maar beide leken ze er nu hetzelfde over te denken, Martin gaf aan dat hij fout had gezeten en bood zelfs zijn excuses aan. Katelynn aanvaarde dat en zei dat ze het fijn vond om even met hem gepraat te hebben. Ze stonden beide op en Katelynn glimlachte even naar Martin. Hoe moest ze nu afscheid nemen? Hem een kus geven? Of was dat raar? Een knuffel misschien?
Martin pakte het voortouw uiteindelijk en gaf Katelynn een korte knuffel. Vervolgens knikte hij kort naar haar.
"Vind je het oké ook binnenkort weer eens af te spreken? Al snap ik het ook als je volledig afstand wilt hebben hoor.."
Katelynn glimlachte en schudde langzaam haar hoofd. "Nee, ik hoef niet perse afstand. Ik wil best contact houden." Martin moest nu ook weer glimlachen en ze liepen samen richting de deur. Katelynn riep de hondjes weer bij haar en lijnde die weer aan, waarna ze de deur opende en naar buiten stapte. Mack hobbelde naast haar mee.
"Tot gauw," groette Martin haar. Katelynn keek nog even om naar hem en knikte. "Doeg," groette ze terug. Daarna gingen ze beide hun eigen weg.

Rowan Rivers

Het begon langzaam tot hem door te dringen dat hij een probleem had. Waarschijnlijk groter dan waar hij zich op voorbereid had. Hij probeerde naar Sofie te kijken, maar dat lukte niet echt, hij werd hard tegen de muur aan gedrukt en gecontroleerd op wapens. Die had hij verder niet, behalve het dienstwapen dat ze al van hem hadden afgepakt. Hij haalde er flink van dat hij niemand had laten weten waar hij zat. Had hij niet toch eerlijk moeten zijn tegen Katelynn? Hij had haar gewoon willen beschermen en dit had hij niet verwacht.  Hij voelde dat zijn handen vastgebonden werden en daarna werd hij opeens meegesleurd, de trap op. Hij werd boven in een kamer gegooid waar het aardig donker was. Eenmaal daar kreeg hij wat klappen, voor ze Sofie ook bij hem neer gooide. Met haar werd ook nogal hardhandig omgegaan. De deur werd op slot gedraaid en daarna waren ze alleen in de kamer. 'Ze komen ons wel zoeken, toch?' Vroeg ze angstig aan hem. Hij keek opzij naar haar en knikte even. Hij wilde haar niet nog banger maken door te zeggen dat niemand wist dat ze hier waren. Het duurde niet lang voor de deur weer open ging, nog meer mensen kwamen binnen en ze werden weer meegenomen. Hij mobieltjes werden kapot gemaakt en daarna werden ze in een busje gegooid. Hij voelde hoe het busje wegreed en hij probeerde iets overeind te komen, deze houding deed pijn aan zijn ribben.

Katelynn Camryn Leighton

Ze liep het stuk door het park weer terug en besefte dat ze wel vrij lang weg geweest was. Met grote stappen wandelde ze terug richting het bureau. Eenmaal daar aangekomen las ze een briefje van Rowan. Hij was hier dus niet meer. Katelynn pakte even een kopje koffie en toen ze die op had begon ze hun tassen weer in te pakken en klaar te zetten. Ze was namelijk niet van plan hier nog langer te blijven eigenlijk. Ze wilde gewoon in een fatsoenlijk bed slapen.
De honden liet ze weer in het kantoor, terwijl ze hun bakjes vulde met voer en water. Daarna pakte ze haar sleutels, trok ze haar jas aan en vertrok ze richting haar werk.

Rowan Rivers

Ze reden een hele lange tijd. Hij had geen idee hoe lang precies, maar het moest avond zijn ondertussen. Dit was misschien het moment waarop Katelynn zich ging afvragen waar hij was, maar daar had ze alsnog niks aan. Het busje stopte nogal abrupt en de deuren werden open gegooid. Direct keek hij om zich heen, maar hij zag niet veel en hij kreeg niet lang de kans om goed te kijken. Hij kreeg een blinddoek om en hij werd meegesleurd. Het rook muf en wat vies en hij voelde de harde grond toen hij ergens neergegooid werd. De blinddoek ging weer af en hij zag alleen maar de kamer waar hij en Sofie in lagen. Er stond verder niks. Het leek nog het meeste op een ruimte in een oude boerderij, maar hij had geen idee waar. Hij was hier ook nog nooit eerder geweest. Hij leunde wat tegen de muur en hij negeerde het angstige gesnik van Sofie maar, al baalde bij er flink van dat ze hier bij betrokken werd. Dat was nooit zijn bedoeling geweest. Het werd na een tijdje steeds kouder, het moest avond zijn nu. Hij schrok op toen de deur opeens open gegooid werd, twee flinke mannen kwamen binnen, lachend. Ze liepen niet naar hem, maar naar haar toe. 'Kom eens hier lekkerding... je weer ze wel uit te zoeken, Rivers. Heb je haar zelf al eens gedaan? Je hebt in ieder geval het geluk dat je nu mag kijken...' sprak ze lachend. De kleding werd van haar lichaam getrokken en ze waren enorm hardhandig. Hij sloot zijn ogen om niet te hoeven zien wat er gebeurde, maar haar gehuil en gesnik terwijl ze met haar bezig waren was niet te negeren.

Katelynn Camryn Leighton

Na haar werk reed ze weer terug richting het bureau en toen ze zag dat Rowan er niet was nam ze maar meteen de honden weer mee uit aangezien die de hele dag hier opgesloten hadden gezeten. Ze maakte een vrij groot rondje en nam op de terugweg wat te eten mee. Toen ze eenmaal terug was op het bureau besloot ze eerst te wachten op Rowan voor het eten, maar hij maakte het zo laat en ze had behoorlijke honger, waardoor ze uiteindelijk toch alvast begon met eten. Ze stuurde Rowan ook een berichtje, waar hij bleef en dat ze het eten al klaar had.
Een paar uur later begon ze het wel heel laat te vinden en belde ze hem, maar er werd niet opgenomen. Hij ging niet eens over. Daar kreeg ze een beetje een nare bijsmaak van. Ze probeerde nog een aantal keer te bellen en merkte dat ze in paniek begon te raken. Wat moest ze doen? Ze wist het echt niet. Normaal was Rowan er altijd om te zeggen wat ze het best konden doen. Wel of niet haar collega's erbij halen? Of zijn eigen collega's? Of afwachten? Haar hart klopte in haar keel en Mack liep piepend rondjes om haar heen, hij leek haar spanning te voelen.
Uiteindelijk liep Katelynn het kantoortje weer uit en begon ze meerdere collega's van Rowan te ondervragen of ze wisten waar hij heen was gegaan of waar hij mee bezig was geweest. Ze vreesde dat hij niet naar haar had geluisterd en dat hij alsnog met de bende bezig was gegaan. Maar op dit moment kon ze zich daar niet eens boos om voelen, ze was eerder doodsbang en ontzettend bezorgd. Ze kon niet zonder Rowan, wat als ze hem nooit meer zouden vinden? Of als ze hem dood zouden vinden? Tranen sprongen in haar ogen en ze kon zichzelf echt geen houding meer geven.

Rowan Rivers

Na een tijdje was het klaar. De mannen hadden genoeg van haar gehad.  Ze zat te snikken in een hoekje van de kamer, nog steeds helemaal naakt. Hij had zo veel medelijden met haar en hij ging kapot van schuldgevoel. Hij had haar dit aangedaan. Hij had haar meegenomen hier naar toe. Hij had er nu zo enorm veel spijt van dat hij dat gedaan had. Er gingen uren voorbij en hij zat te rillen van de kou. Opeens ging de deur weer open en werd hij overeind gesleurd. De mannen waren aan het lachen, ze hadden duidelijk gedronken. Hij werd alle kanten op geduwd en na een tijdje ging het duwen over op slaan. Het duurde enorm lang voor de klappen ophielden en hij was in elkaar gezakt op de grond. Hij lag helemaal te rillen en hij vocht om wakker te blijven. Weer waren ze met Sofie bezig en hij voelde zichzelf nu wegzakken, zijn lichaam hield dit echt niet vol. Net op het moment dat hij bijna weg was klonk er een schot. Hij schrok zich rot en hij werd overeind getrokken. Blijkbaar was het om hem wakker te maken. Zijn handen werden los gemaakt en hij staarde de mannen aan. 'Ze is niks meer waard nu, dus maak haar maar af...' zeiden ze lachend en uitdagend, met een knikje naar Sofie. Hij staarde haar aan en hij schudde zijn hoofd, maar daarna voelde hij opeens een wapen in zijn nek. Hij kreeg een mes in zijn handen gedrukt en hij ademde trillend in. 'Doe het. Het is haar, of Steven en dat sletje van je. Kies maar.' Werd hem toegesnauwd. Hij ademde trillend in en hij hoorde alleen maar het zachte gesmeek van het meisje voor zich. Ze werd overeind getrokken en hij bleef doodstil staan. Dit wilde hij echt niet. 'Niet te lang aarzelen, wij zullen namelijk niet aarzelen als we die twee pakken...' Werd er gezegd. Opeens voelde hij een flinke stroomstoot door zijn lichaam gaan, waardoor hij het uitschreeuwen van de pijn. Dat bleef zich nog een hele tijd herhalen. Hij werd bedreigd en ze deden hem steeds iets meer pijn. Het duurde uren en ze vertelden in detail wat ze met Katelynn gingen doen. Uiteindelijk brak hij. Hij kon het niet meer aan. Hij handelde volledig in een waas, maar de bende vond het geweldig. Ze stonden te juichen en te lachen, terwijl zijn wereld leek te vergaan toen hij het leven uit het lichaam van het meisje zag trekken. Hij liet het mes vallen en daarna ging het heel snel. Hij werd weer meegenomen in het busje en niet veel later gingen de deuren open en werd hij hardhandig op straat gegooid. Hij keek niet eens meer waar hij was. Het busje reed gehaast weg en hij zag voorbijgangers naar hem toe komen, maar hij bleef doodstil liggen. Hij verging van de pijn en hij bleef wensen dat dit allemaal een rare nachtmerrie was. Dat dit niet waar was en dat hij gewoon wakker zou worden.