Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat het al te laat was. Daardoor glimlachte Katelynn schaapachtig. "Dat zie ik ja.." reageerde ze zachtjes. Ze schudde even haar hoofd en ging zorgvuldig door met het schoonmaken van zijn wonden en het wegdeppen van het bloed. Het zag er naar uit en ze vond het rot om Rowan zo te zien.
Rowan zei dat hij dit werk niet was gaan doen om dingen te laten uit angst. Daardoor keek ze hem weer even aan. "Dat klopt, maar je weet ook dat je je eigenlijk niet eens bezig mag houden met deze zaak, als we het over werk gaan hebben. Dus vanaf dat punt is dit eigenlijk geen kwestie van werk," kaatste ze enigszins koppig terug, waarna ze even knipoogde om het toch nog luchtig te houden. Rowan gaf niet lang erna aan dat het hem speet en dat hij dit niet had moeten doen, hij zou het voorlopig laten rusten. Daardoor knikte ze kort.
"Ik denk dat dat wel beter is, ja. Voordat je ze gaat uitdagen en het juist verkeerd afloopt." Ze stopte met deppen en nam even wat afstand. Het zag er al een stuk beter uit zo. Het bloed was tenminste weg. Tegen de gezwollen en gekleurde plekken kon ze weinig doen.

Rowan Rivers

Ze zei dat ze dat kon zien en daardoor schudde hij zijn hoofd even, al had hij daar direct spijt van. Het was nogal pijnlijk. Ze zei dat het klopte, maar hij mocht dit niet eens doen. Hij mocht zich niet bezighouden met deze zaak. Dat wist hij, net zo goed als Katelynn het wist. 'Daar is het ook te laat voor.' zei hij zacht. Ze dacht dat het beter was om het te laten rusten, voordat hij ze zou uitdagen en het juist verkeerd afliep. Ze nam wat afstand en hij wreef zachtjes langs de pijnlijke plekken. 'Steven komt zo thuis. Ik weet dat je er niet van houdt om te liegen, maar het is beter om dit stil te houden voor hem. Hoe meer hij er bij betrokken wordt, hoe meer hij in de problemen kan komen. Ik heb ruzie gehad op straat, oke?' vroeg hij nu zachtjes. Daarna kwam hij overeind. Hij greep zich even vast aan de bank omdat hij duizelig werd, maar daarna ging het wel. Hij legde zijn wapen op tafel en daarna trok hij zijn overhemd uit en pakte hij een schone. Hij knoopte het overhemd dicht en hij keek naar haar, hij hoopte zo enorm dat hij niet voor nog meer problemen gezorgd had. Hij vond het gewoon enorm moeilijk om dit los te laten. Hij wilde niets liever dan die gasten straffen voor wat ze deden, maar hij wilde daarvoor niet levens op het spel zetten. Niet levens van de mensen waarvan hij hield dan. Hij dronk wat water en daarna pakte hij Katelynn zachtjes vast. Hij legde zijn hand in haar hals en hij zoende haar langzaam.

Katelynn Camryn Leighton

Ze pakte Rowan zijn hand vast en staarde naar hem. Ze hield echt ontzettend veel van hem. Zachtjes zuchtte ze even en staarde nu voor haar uit, in gedachten over alle gebeurtenissen. Hoe ging ze het ooit trekken als die bende ook weer hun leven zou gaan verkloten? Tegelijk met dat gedoe met Martin? Haar spieren stonden gespannen en ze deed haar best om wat te ontspannen, maar het lukte gewoon niet.
Langzaam keek ze weer op richting Rowan toen hij weer begon te praten. Hij begon over Steven, dat ze het hem niet moesten vertellen. Hij had ruzie gehad op straat, tenminste, dat zouden ze hem dan vertellen. Katelynn beet op haar lip; ze hield inderdaad totaal niet van liegen en wist ook niet of dit het beste was voor Steven. Maar op dit moment besloot ze er maar voor even mee akkoord te gaan en dus knikte ze. "Oké." Aan haar stem was goed te horen dat ze het er niet honderd procent mee eens was, maar voor nu liet ze het maar even zo.
Rowan begon zich om te kleden en kwam toen weer terug naar haar en begon haar te zoenen. Katelynn ging er in mee en sloeg haar armen om hem heen. Na de zoen keek ze hem diep in zijn ogen aan.
"Ik wil je nog niet kwijt, dus doe alsjeblieft voorzichtig voortaan, oké?" sprak ze hem zachtjes toe.

Rowan Rivers

Hij wist dat Katelynn niet wilde liegen. Zeker niet tegen Steven, maar het was beter zo. Hij zou Steven inlichten als het echt nodig was, maar dat vond hij nu nog niet. Nu was het beter om hem hier zo veel mogelijk buiten te houden. Katelynn ging mee in zijn zoen en hij voelde haar armen om zijn lichaam heen. Na de zoen keek ze diep in zijn ogen en hij keek terug in die van haar. Ze wilde hem nog niet kwijt, dus hij moest voortaan voorzichtig doen. Hij grijnsde daardoor. 'Ik doe mijn uiterste best.' plaagde hij zachtjes. Hij wist wel dat ze het meende, hij zou voorzichtig doen. Hij wilde hun niet nog meer in de problemen brengen. Hij trok haar iets dichter naar zich toe en hij zoende haar direct weer. Zijn lippen gleden af naar haar hals en hij liet zijn handen over haar lichaam heen glijden, maar al snel gleden ze onder haar kleding door. Katelynn had een geweldig lichaam, het was sowieso een prachtige vrouw. Hij was ook echt stapelgek op haar, hij wilde haar niet kwijtraken.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan grijnsde en zei dat hij zijn uiterste best deed. Daarna kwam hij weer dichter naar haar toe en zoende hij haar weer. Zijn lippen gleden af naar haar hals en ze voelde zijn handen over haar lichaam gaan en al gauw onder haar kleding. Ze ging er even in mee, maar stopte hem daarna weer.
"Ik meen het, Rowan," sprak ze zacht. "Ik hou van je. Ik kan niet zonder je. Ik wil je niet kwijt." Ze keek hem weer aan en liet het even een aantal seconden stilvallen, waarna ze dicht tegen hem aankroop en zo bleef zitten. Nu pas kwam de vermoeidheid weer op. Ze gaapte even en hoopte maar dat ze de komende nacht wel zou kunnen slapen.

Rowan Rivers

Katelynn leek het fijn te vinden, maar toch werd hij gestopt. Ze zei dat ze het meende, ze hield van hem, ze kon niet zonder hem en wilde hem niet kwijt. 'Dat weet ik. Ik wil jou ook niet kwijt.' zei hij tegen haar. Hij streek langs haar wang en hij zag dat ze moe was, daarom liet hij het nu maar. Hij wist dat ze het waarschijnlijk niet zo kon waarderen als hij door zou gaan. Hij gaf haar nog een kus en hij streek met zijn vingers langs haar gezicht. 'Je kan ook even gaan slapen nu, ik weet dat je moe bent en slecht slaapt.' stelde hij voor. Misschien kwam ze dan wat meer tot rust, hij hoopte het wel. Hij zou nog wel even wat gaan werken, dan kon hij inhalen wat hij de afgelopen dagen niet gedaan had. Hij boog nog eens naar haar toe om haar uitgebreid te zoenen, maar daarna kwam hij overeind. Hij pakte zijn laptop en zijn mobiel, hij kon er niet zo goed tegen om niets te doen.

Katelynn Camryn Leighton

Hij zei dat hij het wist en dat hij haar ook niet kwijt wilde. Lichtjes glimlachend keek ze hem aan. Natuurlijk wist ze dat wel, maar het was toch altijd fijn om het te horen. Hij streek met zijn hand langs haar wang en gaf haar daarna nog een kus. Hij zei dat ze ook even kon gaan slapen nu. Daarop knikte ze.
"Ja, misschien wel een goed idee om op tijd naar bed te gaan," liet ze weten. Het was nog redelijk vroeg op de avond maar een lange nacht zou haar hopelijk goed doen.
Ze zoenden nog even uitgebreid maar daarna nam Rowan afstand en pakte hij zijn laptop erbij. Katelynn gaapte even en stond toen op. Ze liep naar de badkamer, ging eerst even douchen en trok daarna haar kanten pyjama aan. Rustig poetste ze haar tanden om vervolgens weer even richting Rowan te lopen en hem een kus te geven. Daarna verdween ze naar de slaapkamer en kroop ze in bed.

Rowan Rivers

Katelynn ging douchen en hij ging aan het werk. Al vrij snel ging ze naar bed en hij stond op en hij pakte een biertje voor zichzelf. Hij had een soort van regel dat hij niet veel dronk als hij de volgende dag moest werken, maar bier was daarop wel een uitzondering. Hij was al een flinke tijd aan het werk, maar zijn gedachten bleven afdwalen. Toen hij een appje kreeg van Sofie, de nieuwe stagiaire, was dat helemaal zo. Ze stuurde hem een berichtje met wat informatie, wat foto’s en dingen waar hij om gevraagd had. Blijkbaar was ze nog laat bezig. Hij bedankte haar even en hij staarde naar het scherm van zijn laptop. Hij zuchtte even, hij had Katelynn net nog gezegd dat het misschien beter was als hij het liet rusten, maar hij kon het gewoon niet. Hij had het gevoel dat hij hier verder mee moest. Daarom sloot hij af waar hij mee bezig was en ging hij verder met de info van Sofie. Hij vergat de tijd een beetje, zo druk was hij bezig. Steven was nog steeds niet thuis, maar die zou wel andere dingen hebben dan. Rowan stond er ook niet echt bij stil, hij was zelf veel te druk bezig.

Steven Smith

Hij was wat later dan normaal klaar met werken, maar het viel nog mee. Hij draaide wel eens langere dagen. Toen hij eindelijk vond dat hij klaar was op het bureau nam hij nog een kopje koffie en verliet toen het gebouw. De parkeerplaats was al aardig leeg en er stonden alleen wat auto's van mensen die hier in de buurt woonden. En de auto van Steven.
Terwijl hij wat berichtjes op zijn mobiel las en het lege koffiebekertje in een prullenbak wierp liep hij richting zijn auto. Hij stapte in en deed de riem om. Hij scrolde nog even verder door zijn berichten, maar niets leek heel belangrijk dus stopte hij zijn mobiel weer weg. Hij startte de motor van zijn auto en reed voor zijn doen vrij rustig het parkeerterrein af. De weg terug naar het hotel kon hij met zijn ogen dicht rijden, hij reed het zo vaak. In half automatische piloot reed hij dan ook over de ringweg. Het was erg rustig; niet heel gek ook rond dit tijdstip. Hij had op elke kruising groen licht en kon zo dus lekker doorrijden. Zoals altijd wat te hard. Maar er reed toch amper iemand, dus dan kon het geen kwaad. En hij wist hier precies waar de flitspalen stonden.
Bij het volgende stoplicht had hij echter minder geluk en moest hij remmen voor het oranje en later rode stoplicht. Hij tikte wat ongeduldig op zijn stuur terwijl hij opzij keek naar de fors beladen vrachtwagen die van links aan kwam rijden en groen licht had. Die wagen reed ook pittig door. Steven fronste zijn wenkbrauwen even. Voor een vrachtwagen ging hij echt flink hard. Toen de chauffeur van de vrachtwagen het roer omgooide en recht op Steven afstuurde keek Steven nog verbaasder op. Pas na een paar seconden besefte hij wat er te gebeuren stond en gaf hij plank gas. Zijn auto reed slippend weg maar het mocht niet meer baten; hij was al te laat. De enorme vrachtwagen ramde zijn auto zonder ook maar een moment geremd te hebben. Hij werd schuin van voren geraakt en zijn auto kwam zelfs van de grond af. Het ging allemaal super snel en hij had niet eens tijd om na te denken. Het volgende moment werd alles zwart. Alleen sommige geluiden drongen nog tot hem door. Enorm veel gekraak en lawaai, gevolgd door een doodse stilte en wat gesis. Niet lang daarna hoorde hij een auto stoppen en hoorde hij voetstappen en stemmen.
"Leeft hij nog?"
"Volgens mij wel."
Het geluid van een wapen die geladen werd.
"Nee, niet doen, nog niet. Dit was wel een goede waarschuwing."
Ook de geluiden vaagden weg en hij werd opgeslokt door de duisternis.

Met ontzettend veel moeite opende hij zijn ogen. Zijn hoofd bonkte als een gek en alles draaide om hem heen. Zijn besef van tijd was volledig verdwenen en ook in zijn geheugen zaten momenteel behoorlijke gaten. Hij was flink verward.
Moeizaam probeerde hij de flink vervormde deur van zijn auto te openen. Maar het lukte niet. Of omdat hij gewoon geen kracht had, of omdat de deur gewoon muurvast zat. De pijn drong steeds meer tot hem door en hij zag dat zijn trillende handen vol bloed zaten. Zijn gezicht was wit weggetrokken, al was dat haast niet te zien door de hoeveelheid bloed. Op zijn voorhoofd zat een flink diepe wond. Hij was ontzettend benauwd en kortademig. Ademen klonk gorgelend en oppervlakkig.
Hij deed een poging tot het vinden van zijn mobiel, maar hij kon zich amper bewegen. Pijnscheuten trokken door zijn rug en nek en hij kreunde gedempt. Pas later besefte hij dat zijn onderlichaam tot aan zijn romp koud en nat was. Zijn auto was aan de andere kant van de vangrail half in de kleine sloot beland.
"Meneer?" klonk er nu dichtbij hem. Een jongere man stond naast zijn auto en keek richting Steven.
"Hulp.. Onderweg.. Volhouden.." Hij probeerde de jongeman te volgen, maar het lukte niet. Zijn beeld was wazig en hij zakte weer even weg.
Toen hij weer wat bij kennis kwam hoorde hij de man nog altijd praten. Steven wist zijn ogen weer even te openen en probeerde zijn verwondingen te peilen, maar het was ontzettend lastig te zien in het donker en met een wazig beeld.
Het geluid van sirenes drong tot hem door, eerst ver weg, maar steeds dichterbij. Het maakte hem misselijk. Of dat kwam door de pijn. Hij wist het niet.
Met zijn minst pijnlijke hand greep hij naar zijn borst, waar flinke steken vandaan kwamen, voor zover dat lukte. Opnieuw een scheut pijn door zijn nek en rug. De smaak van bloed in zijn mond, hij voelde het langs zijn wang lopen.
"Niet veel bewegen.."

Rowan Rivers

Hij werd wakker van het geluid van zijn mobiel. Blijkbaar was hij in slaap gevallen. Hij keek langzaam op, zijn laptop stond nog voor zich op tafel. Hij voelde de hoofdpijn meteen weer tot zich door dringen en hij slikte even, misschien moest hij toch wat pijnstilling nemen, want dit was niet fijn. Hij pakte zijn mobiel op, het was een onbekend nummer. Wie zou hem nu willen bellen? Hij twijfelde even of hij wel op zou nemen, hij had er eigenlijk geen zin in. Toch deed hij het maar wel. Het kon altijd belangrijk zijn en hij wist dat niet van te voren. Het bleef even stil aan de telefoon en hij stond op het punt om het gesprek weg te klikken toen hij iemand hoorde ademen. 'Je bent gewaarschuwd Rivers. De volgende keer komen jullie er niet levend van af.' Zei de zware stem tegen hem. Daarna hoorde hij alleen nog maar gepiep. Hij sloot zijn ogen en hij slikte moeizaam. Wat had hij zich allemaal op de hals gehaald ? Hij had nooit verwacht dat dit zo snel zo zou gaan. Toen nog eens zijn mobiel ging vloekte hij zacht, maar deze keer herkende hij het nummer wel. Dit kwam vanaf het politiebureau. Daarom nam hij nu sneller op. Het was een collega die aangaf dat hij slecht nieuws had. Steven had een ongeluk gehad en blijkbaar was het nogal ernstig. Hij werd nu naar het ziekenhuis gebracht. Rowan bedankte de man en legde zijn mobiel aan de kant. Heel even deed hij niets en liet hij alles tot zich doordringen, maar daarna voelde hij de woede opkomen en gooide hij met heel veel kracht de hele tafel omver. Het gaf een flinke klap en hij sloeg met zijn vuist tegen de kast, zijn knokkels kraakten door de klap. Mack begon door zijn onverwachtse actie kort te blaffen, maar was net zo snel weer stil. Rowan vloekte nog eens en aarzelde over wat hij moest doen. Hij wilde naar Steven toe, maar kon Katelynn niet achter laten hier. Dan moest hij haar vertellen wat er gebeurd was en ook hoe dat kwam. Hij wist nu al zeker dat Steven niet zo maar een ongeluk had gehad. 'Katelynn.' Riep hij dus ook, toen hij de deur van de slaapkamer open had gedaan. Hij moest hier eerlijk over zijn, het kon niet anders.

Katelynn Camryn Leighton

Ze lag net te slapen toen er een hels kabaal uit de woonkamer kwam, waardoor ze direct wakker schrok. Ze hoorde Mack ook blaffen en schoot direct overeind. Wat was er aan de hand? Allerlei doomscenario's schoten door haar hoofd, straks waren er mensen binnen gekomen en waren ze nu alles en iedereen kort en klein aan het meppen. Met grote ogen staarde ze naar de deur. Echter hoorde ze niet veel later Rowan haar naam roepen en daarna opende de deur en zag ze Rowan staan. Hij zag er gestrest uit en Katelynn sprong uit bed en liep naar hem toe.
"Wat is er aan de hand?"


Steven Smith

Opnieuw was hij even weggezakt. Toen hij zijn ogen weer wat wist te openen waren er ineens veel meer mensen. Brandweer, politie, ambulancepersoneel. De zwaailichten maakten het gebonk van zijn hoofd nog erger en de misselijkheid kwam meteen weer op. Voordat hij kon bewegen werd hij tegen gehouden. Er werd een neksteun bij hem om gedaan en ook probeerden ze een soort plaat achter zijn rug te krijgen zodat dat ook niet meer te veel kon bewegen. Steven jammerde flink van de pijn. In zijn arm zat al een infuus en er werd hem verteld dat ze pijnstillers toedienden. Ook had hij al een zuurstofmasker op zijn gezicht.
De brandweermannen sloopten de auto voorzichtig steeds iets meer, zodat uiteindelijk Steven eruit gehaald kon worden. Toen Steven eenmaal eruit gehaald was, werd hij op een brancard gelegd en de ambulance in gereden. Zijn lichaam trilde en hij zweette, terwijl hij ontzettend koud aanvoelde.
De ambulance begon met een flinke vaart te rijden richting het ziekenhuis. Steven raakte steeds meer afwezig en steeds vaker en langer buiten bewustzijn. Zijn hele lichaam was gehavend en zijn sleutelbeen was zeer duidelijk gebroken. De artsen waren bang voor een inwendige bloeding omdat hij zo snel achteruit ging.
Eenmaal in het ziekenhuis werden er direct scans en foto's gemaakt om de ernst van zijn situatie te beoordelen en daaruit bleek inderdaad dat hij een fikse bloeding had in zijn buik. Ook had hij een aantal ruggenwervels gebroken en was zijn long geklapt. Direct werd hij naar de operatiekamer verplaatst waar ze hem begonnen te opereren. Dat duurde dik twee uur, pas toen waren ze klaar en werd hij op een kamer op de IC gelegd.

Rowan Rivers
 
Katelynn leek al wakker te zijn door alle geluiden die hij gemaakt had. Ze vroeg wat er was en hij slikte even. 'Steven ligt in het ziekenhuis. Ik werd gebeld dat hij een ongeluk gehad heeft. Een paar minuten daarvoor werd ik gebeld door een onbekend nummer met een bedreiging. Het was geen ongeluk en Steven is er slecht aan toe.' Gaf hij haar een korte samenvatting. Hij pakte haar vast en hij sloeg zijn armen om haar heen. Hij voelde zich slecht, hij maakte zich ook duidelijk veel zorgen. Als Steven iets overkwam door hem, zou hij zichzelf dat nooit vergeten. Echt niet. Hij bleef Katelynn zo vast houden en na een tijdje liet hij haar weer los. 'Wil je mee naar het ziekenhuis? Ik durf je hier eigenlijk niet achter te laten...' Zei hij eerlijk. Hij wist dat naar Steven toe gaan ook gevaarlijk was, maar hij kon niet anders en hij dacht dat ze nu wel even met rust gelaten zouden worden. Dat hoopte hij tenminste.

Katelynn Camryn Leighton

Ze liep nog meer naar Rowan toe en pakte hem voorzichtig vast. Hij vertelde dat Steven in het ziekenhuis lag. Hij had een ongeluk gehad en was er slecht aan toe. Maar Rowan had vlak daarvoor een telefoontje gehad met een dreigement dus was het heel sterk dat dit een ongeluk was.
Rowan sloeg zijn armen om haar heen en zij deed hetzelfde eventjes. Daarna keek ze hem weer aan. Hij vroeg haar om mee te gaan naar het ziekenhuis. Hij wilde haar niet hier alleen laten. Katelynn knikte direct.
“Natuurlijk,” zei ze. Ze drukte even gauw een kusje op Rowans wang en liep toen weer richting de slaapkamer, waar ze gauw wat simpele kleding aantrok en daarna weer terugkwam bij Rowan.
“Wat erg allemaal..” mompelde ze huiverend toen ze weer terug bij Rowan was. Ze hoopte dat Steven er helemaal bovenop zou komen.

Rowan Rivers

Hij was echt enorm blij dat hij Katelynn had. Dat hij hier niet alleen voor stond. Ze wilde natuurlijk met hem mee en hij knikte even dankbaar. Ze vertrok om kleding aan te doen en hij liep naar de tafel. Hij zette de spullen weer een beetje recht en daarna pakte hij zijn wapen op. Hij liet het ding even door zijn vingers glijden en hij controleerde alles, daarna stopte hij hem bij zich. Hij dronk een slokje water om het gevoel in zijn hoofd wat te laten zakken, hij had pijn en hij voelde zich wazig. Toch moest hij zich juist goed concentreren. Juist nu. Toen Katelynn klaar was pakte hij zijn sleutels, hij wilde zelf rijden. Hij wist dat hij niet op zijn best was nu, maar het gaf hem een veiliger gevoel. Hij pakte de hand van Katelynn vast en nam haar mee naar de auto. Hij was enorm op zijn hoede en bijna constant lag zijn hand bij zijn wapen. Pas toen ze onderweg waren werd hij iets rustiger. Hij moest zich enorm op de weg concentreren omdat hij zich niet goed voelde, maar het ging wel zo. Hij keek kort opzij naar haar. 'Hoe goed kan je met een wapen omgaan?' Vroeg hij zacht aan haar. Waarschijnlijk niet zo heel goed. Het werd tijd om dat te veranderen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze liep met Rowan mee naar beneden en stapte daar in zijn auto. Eenmaal in de auto was het vrij stil. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Er viel niet echt wat te zeggen. Zachtjes zuchtte ze even. De vermoeidheid en de stress begon haar op te breken.
Op een gegeven moment keek Rowan haar aan en vroeg hij haar hoe goed ze met een wapen om kon gaan. Daarop schudde ze haar hoofd een beetje.
“Ik heb nog nooit echt geschoten, behalve die keer op Martin maar dat was niet bepaald gericht of doordacht,” liet ze weten. Martin had toen bovenop haar gezeten en zij had het wapen alleen maar over moeten halen. Ze had geluk gehad dat hij schietklaar en geladen was geweest want ze wist totaal niet hoe zoiets werkte.
Ietwat somber staarde ze uit het raam. Het ziekenhuis verscheen voor hen.

Rowan Rivers

Ze vertelde hoe veel ervaring ze had en dat was eigenlijk niets. 'Ik ga het je leren.' Zei hij daarom tegen haar. Het was veiliger, mocht er iets gebeuren. Dan kon ze zichzelf net wat meer verdedigen en beschermen. Hij wist niet of ze het ooit zou gebruiken, maar als ze de kennis had scheelde het al een beetje. Hij was blij dat ze bij het ziekenhuis waren, zijn hoofd bonkte flink en hij zag echt niet meer scherp. Hij bleef ook even zitten om wat bij te komen en hij keek opzij naar Katelynn. 'Ik hou van jou.  Heel erg veel.' Zei hij zacht. Daarna stapte hij uit de auto. Opnieuw controleerde hij of hij zijn wapen bij zich had en hij keek even onderzoekend om zich heen, maar hij zag niets opvallends.  Hij sloeg zijn arm om haar heen en zo nam hij haar met zich mee het ziekenhuis in. Hij was duidelijk nog steeds enorm op zijn hoede.

Katelynn Camryn Leighton

Ze knikte kort toen Rowan zei dat hij haar ging leren om te gaan met een wapen. Eigenlijk was ze totaal niet van de wapens en ze was er ook totaal niet trots op dat ze geschoten had toen. Maar het was toch wel veiliger als ze wist hoe een wapen werkte. Normaal gesproken was dat niet nodig maar nu Martin op de loer lag én de bende weer actief was, werd het wel link om ongewapend rond te lopen. Al wist ze niet of het in haar op zou komen om te schieten in een stress- situatie.
Eenmaal bij het ziekenhuis zei Rowan dat hij van haar hield. Ze glimlachte even zwakjes naar hem. “Ik ook van jou,” zei ze terug, met een kleine twinkeling in haar ogen. Daarna stapte ze uit en liep ze samen met Rowan het ziekenhuis in. Ze werden richting de IC gestuurd en mochten daar even bij Steven zijn, al mocht het niet lang. Ze vertelden dat hij nog niet helemaal stabiel was en dat ze ook nog niet veel konden zeggen over zijn herstel. Of de gebroken ruggenwervels gevolgen gingen hebben voor hem. De operatie was goed verlopen en op zich waren de breuken gunstig. Maar dat moest de tijd uitwijzen.
Katelynn liep de kamer in waar Steven lag en bleef wat op afstand staan. Ze wilde Rowan de tijd en de ruimte geven. Zij had toch minder met Steven dan dat hij had natuurlijk. En eerlijk gezegd vond ze het er ook naar uitzien. Steven had zijn ogen gesloten en had een zuurstofmasker op zijn opgezwollen en verkleurde gezicht. Hij zat aan allerlei bedrading vast en zat vol plakkertjes en infuus.
Steven opende langzaam zijn ogen toen hij beweging opmerkte, al was zijn beeld nog wazig en onduidelijk. Door de hersenschudding, maar ook door de hoeveelheid medicatie en door de narcose.
Hij bracht zijn trillende en gehavende hand naar zijn gezicht en trok het zuurstofmasker iets van zijn gezicht af zodat hij kon praten.
“Hey,” klonk zijn stem zwakjes en zacht richting Rowan.

Rowan Rivers

Katelynn hield afstand toen ze eenmaal bij Steven waren en hij liep naar het bed toe. Het zag er slecht uit, maar hij had wel geleerd dat het niet altijd iets betekende. Steven was heel sterk en als de bende hem echt dood wilde hebben, was hij dood geweest. Dat wist hij heel zeker. Hij twijfelde nog steeds een beetje over wat hij nu ging vertellen. Steven was niet achterlijk en waarschijnlijk had hij veel meegekregen van wat er gebeurd was. Als dit opzet was, wist Steven dat ook, waarschijnlijk. Hij besloot het af te laten hangen van de vragen van zijn vriend. Steven opende zijn ogen en hij werd begroet. Rowan ging naast hem zitten en keek naar hem. 'Hey.' was zijn reactie. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij daarna.

Steven Smith

Zijn hoofd bonkte, dwars door de pijnstillers heen. Maar zoals altijd was hij hard voor zichzelf en negeerde hij het. Hij haalde ietwat moeizaam adem en pijnscheuten trokken door zijn borstkas.
Rowan groette hem terug en vroeg hem toen direct wat er gebeurd was. “Vrachtwagen.. Ze reden op mijn in met een vrachtwagen..” sprak hij zwakjes en ietwat hakkelig. “Ik.. Ik zag het te laat..” verweet hij zichzelf. Hij sloot zijn ogen even kort en zag weer opnieuw voor zich hoe hij verblind werd door de koplampen van de vrachtwagen. Zijn adem stokte even en zijn hartslag sloeg omhoog. Langzaam opende hij zijn ogen weer en keek richting Rowan. Hij klemde zijn kaken even op elkaar door een pijnscheut die door zijn rug trok.
“Het.. Het was de bende.. Ze kwamen nog kijken of ik nog leefde.. Ik hoorde ze..” Opnieuw kreeg hij een korte flashback en hoorde hij het geluid van het wapen die doorgeladen werd.
Hij merkte dat het praten hem ontzettend veel energie koste. De wereld begon weer een beetje om hem heen te draaien maar hij knipperde verwoed met zijn ogen en weigerde zich eraan toe te geven.

Rowan Rivers

Steven begon te vertellen. Het was een vrachtwagen geweest, ze hadden op hem ingereden en hij zag het te laat. Heel even was het stil, Steven had natuurlijk veel pijn. Daarna vertelde hij dat het de bende was. Ze kwamen kijken of hij nog leefde, hij had het gehoord. Hij bleef daardoor nu zelf even stil. 'Ze belden mij op, net voordat ik te horen kreeg dat jij een ongeluk had gehad. Daarom wist ik eigenlijk al zeker dat het geen ongeluk was maar dat het opzet was.' zei hij tegen zijn vriend. 'Ik zorg ervoor dat het ophoudt.' zei hij daarna. Hij kwam overeind en hij raakte even kort de arm van Steven aan. 'Ik zorg dat er constant mensen bij de deur staan, ik kom zo vaak als ik kan langs. Rust nu maar wat uit.' zei hij tegen zijn vriend, die duidelijk vermoeid was.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef bij de deur staan en volgde het gesprek van Steven en Rowan een beetje, hoewel de stem van Steven zacht en moeizaam klonk. Op een gegeven moment zei Rowan dat hij ervoor zou zorgen dat het ophield, en daarna zei hij dat hij ervoor zorgde dat er constant mensen voor de deur zouden staan. Hij zei hem uit te rusten.
Katelynn keek naar Steven en zag hoe hij vocht tegen de bewusteloosheid, maar het uiteindelijk verloor. Ze had medelijden met hem, maar voelde ook een flinke angst. Angst dat zij de volgende zou zijn. Een rilling trok over haar rug. Toen Rowan richting de deur liep pakte ze zijn hand vast en liep ze met hem mee. Een aantal artsen kwamen nu de kamer binnen om Steven te controleren. Daardoor dacht ze weer even aan Martin. Hij was ook altijd arts geweest. Een enorm kundige arts. En nu was hij volledig geflipt. Hoe was het mogelijk? Ze zuchtte zachtjes.

Rowan Rivers

Hij liet Steven achter en Katelynn pakte meteen zijn hand vast. Hij wist dat ze zich zorgen maakte, dat deed hij zelf ook. Toch was hij zelf altijd degene geweest die alles bespaard bleef. Zijn omgeving werd gestraft, maar hij kwam er meestal vanaf met een paar klappen. Ze hadden hem altijd laten leven. Daarom was hij minder bang. Deze keer moest het voor goed klaar zijn en hij was vastberaden om daar ook echt voor te zorgen. Hij belde even wat rond om beveiliging voor Steven te regelen, maar dat was zo gedaan. Daarna keek hij naar Katelynn. 'We gaan naar het bureau. Ik moet eerst wat zaken regelen, je kan daar nog wel wat slapen. Het is sowieso veiliger om daar te zijn.' zei hij tegen haar. Hij nam haar mee naar de auto en hij wreef langs zijn pijnlijke hoofd. 'Ik haal de honden en wat spullen op thuis, ik zet je eerst wel af bij het bureau.' zei hij tegen haar.

Katelynn Camryn Leighton

Ze wachtte even rustig af toen Rowan wat rond aan het bellen was voor beveiliging van Steven. Toen hij eenmaal opgehangen had keek hij haar aan en zei hij dat ze het best naar het bureau konden gaan. Hij moest wat zaken regelen en zij kon daar eventueel wel slapen, het was veiliger daar te zijn.
"Oké," reageerde ze knikkend. Ze liep met hem mee richting de auto. "Al ben ik niet van plan om daar echt lang te blijven hoor," sprak ze er daarna nog achteraan. Om er heel eventjes te vertoeven vond ze het prima, maar om daar nou echt te overnachten en dat voor een langere periode zag ze niet zo goed zitten.
Ze stapte in de auto en keek opzij naar Rowan. Ze staarde eerst een tijdje naar hem, waarna ze haar hand op de zijne legde.
"Ik wil dat je wel stopt met alles wat met die bende te maken heeft. Er zijn collega's die constant bezig zijn aan die zaken en het is niet jouw taak. Je mag je er officieel gezien niet eens mee bezig houden. En daarbij denk ik dat je alles alleen maar aanwakkert en erger maakt als je er verder mee door gaat. Je moet het laten rusten," sprak ze hem toe. Haar stem klonk aan de ene kant wat streng, maar aan de andere kant ook vriendelijk. Ze wilde niet over komen alsof ze hem op zijn donder gaf, maar ze wilde wel aangeven dat ze het niet zou accepteren als hij door zou gaan met die zaak. Tot nu toe had het heropenen van die zaak alleen maar stof opdoen waaien en ze had eigenlijk niet zoveel zin in nog meer gedoe.

Rowan Rivers

Ze vond het oke, maar ze wilde er niet lang blijven. 'Nee, dat is ook niet nodig, gewoon voor nu.' zei hij tegen haar. Hij keek op toen hij haar warme hand op die van hem voelde en hij keek opzij naar haar. Ze wilde dat hij stopte met alles wat met die bende te maken had. Er waren collega's constant mee bezig en het was niet zijn taak. Hij mocht er officieel niet eens mee bezig zijn en ze dacht dat hij het aanwakkerde als hij zich er mee bemoeide. Hij reageerde niet echt op wat ze zei, hij wist wel dat ze er zo over dacht. 'Ik weet het.' zei hij daarna uiteindelijk. Hij reed bijna automatisch naar het bureau toe, hij merkte dat hij doodmoe was. Hij kon zich maar slecht op de weg concentreren. Bij de parkeerplaats stopte hij en keek hij weer opzij naar Katelynn. 'Kom.' zei hij zachtjes. Hij stapte uit de auto en hij nam haar mee naar binnen. Het was rustig in het bureau, maar het was nooit echt doodstil. Maar beter ook, daarom was dit een goede plek om te blijven, voorlopig. Hij haalde zijn sleutels uit zijn broekzak en hij opende het kantoor. Hij klikte de lamp aan en hij keek even rond. Hij opende de kast en haalde er een dekentje uit, hij gaf het aan Katelynn en hij pakte haar vast. 'Doe alsof je thuis bent, ik rij heen en weer naar het hotel en dan ben ik zo weer terug.' zei hij zachtjes, zorgzaam.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat het gewoon eventjes voor nu was, dat ze op het bureau zouden blijven. Dat vond ze wel goed. Zo lang ze het maar niet als huis gingen beschouwen.
Op haar korte 'preek' over dat hij zich niet meer mocht bemoeien met de bende, reageerde hij kort dat hij het wist. Katelynn wilde haar mond weer open trekken en er op door hameren, maar besloot dat niet te doen. Ze wilde hem niet irriteren en ze wilde al helemaal niet dat ze ruzie zouden krijgen of spanningen onderling. Vooral niet nu. Dat zou geen goed moment zijn en zou alleen maar vreselijk tegen hun werken.
Eenmaal bij het bureau stapte ze uit en liep ze met Rowan mee naar binnen. Ze liepen het kantoortje binnen en Rowan klikte een lamp aan. Katelynn kreeg een dekentje in haar handen gedrukt en hij zei dat hij even heen en weer zou rijden en zo terug zou zijn. Daarop knikte ze weer langzaam.
"Is goed, doe voorzichtig," glimlachte ze naar hem, waarna ze nog een kus op zijn lippen drukte en daarna het dekentje om haar heen sloeg.