Police Life

Katelynn Camryn Leighton

Er was weer een aanzienlijke tijd voorbij gegaan. Katelynn had wekenlang in het ziekenhuis verbleven maar mocht uiteindelijk gelukkig naar huis. Maar het was nog niet meteen allemaal 'goed' toen ze weer thuis was. Ze ging meerdere keren per week naar de psycholoog om te praten en ze deed haar best om alles zo goed mogelijk te verwerken, maar dat was een ontzettend zware opgave. Bijna elke nacht had ze nog vreselijke nachtmerries, waardoor ze ook medicijnen slikte om beter te kunnen slapen. Ook had ze overdag soms flashbacks of paniekaanvallen omdat alles realistisch terugkwam of ze haar gedachten gewoon niet echt meer op een rijtje had.
Ondertussen was ze wel weer rustig aan begonnen met werken, omdat dat toch ook een goede vorm van afleiding was en ze zo tegelijkertijd haar leven weer een beetje op kon pakken. Ze wilde namelijk zo graag dat het gewoon weer zo zou worden als 'vroeger', maar was doodsbang dat dat niet meer ging lukken. Toch deed ze er alles aan om het te doen slagen. Ze wilde niet meer bang zijn, geen nachtmerries meer hebben. Maar ze was er nog lang niet. Toch moest ze wel toegeven dat het al wat beter ging, ze leek iets beter in haar fel te zitten. Natuurlijk viel ze soms een beetje terug, maar over het algemeen ging het vrij redelijk.
Op dit moment was ze net thuis van een ochtendje werken in de rechtbank. Ze had haar auto op de oprit geparkeerd en was binnen op de bank neergeploft nadat ze de hondjes in de tuin had gelaten. Mack was ondertussen alweer terug bij Steven en Steven zelf was alweer fulltime aan het werk.

Rowan Rivers

De tijd leek heel langzaam voorbij te gaan en hij had het gevoel dat het soms wel stil leek te staan. Hij was enorm blij dat Katelynn weer thuis was, hij kon er heel erg slecht tegen om alleen te zijn. Hij vond het moeilijk om toe te geven, maar op de momenten dat hij alleen was viel hij enorm terug in wat er gebeurd was. Dan herleefde hij alles en dat was vreselijk. Hij zag alles voor zich, alle dingen van vroeger en van nu. Als hij samen met haar was ging het wel, maar alleen zijn ging heel slecht. Dan dronk hij veel te veel dan goed voor hem was en kon hij amper aan het werk. Dat ging op het moment ook niet echt lekker. Hij wist dat het even tijd nodig had en hij had geluk dat Steven er weer was, want anders had hij zeker in de problemen gezeten. Toch zou ook Steven hem niet constant kunnen beschermen. Dat wist hij heel goed. Hij was gewoon zo gefrustreerd en gespannen. Hij kon met niemand samenwerken, hij accepteerde geen enkele partner terwijl hij die wel echt nodig had en hij kon zich niet concentreren.  Hij wist dat hij enorm uit zijn slof kon schieten om niets en het was waarschijnlijk geen pretje om met hem samen te moeten werken. Hij realiseerde het zich wel en hij zag in dat het een probleem was, hij hoopte gewoon dat het tijd nodig had. Dat het vanzelf wel weer goed kwam. Hij wist niet hoe veel Steven van hem zou accepteren en hij deed echt zijn best om zich normaal te gedragen, maar hij was niet uit te staan. Hij reed naar huis, zelfs dat ging gefrustreerd en hij reed veel te hard.  Hij parkeerde de auto en stapte het grote huis binnen. Hij begroette de hondjes even wat kortaf en daarna gooide hij zijn jas over de kapstok. Hij wist dat Katelynn al thuis was en ergens was dat een opluchting voor hem. 'Hoe was je dag?' Vroeg hij haar. Het klonk een beetje matjes, hij stelde de vraag ook meer automatisch dan dat het echt tot hem doordrong, maar hij liep wel naar haar toe en hij drukte even kort zijn lippen op haar wang. Omdat hij niet zo goed wist waar hij precies aan toe was en hij haar niet bang wilde maken, hield hij vrij veel afstand. Ook dat viel hem zwaar, hij kon er niets zo bijzonder goed tegen om afstand te houden, maar hij wilde wel doen wat het beste voor haar was. Hij moest gewoon wat meer moeite doen om verleidingen van buiten af te weerstaan. Dat was soms nog niet zo makkelijk, maar ook daar in deed hij zijn best. Hij wilde Katelynn vooral alle ruimte geven om te doen wat voor haar goed voelde.

Katelynn Camryn Leighton

Ze had een fles Jack Daniels tevoorschijn getoverd en had een glas ingeschonken. Terwijl ze eraan nipte beloofde ze zichzelf opnieuw dat ze hiermee moest stoppen, maar tegelijkertijd wist ze dat ze het niet zou doen. De drank zorgde voor een fijn ontspannen gevoel wat ze de afgelopen periode gewoon heel erg miste. Ze dronk niet tot ze erbij neer viel, ze dronk gewoon een paar glaasjes en daardoor keurde ze het zelf ook wel goed.
Ze pakte de afstandsbediening van de televisie en zette hem aan terwijl ze haar benen op de bank naar zich toe trok. Rustig nam ze nog wat slokken en genoot ze van het brandende, warme gevoel in haar keel.
Toen ze de deur hoorde keek ze op, Rowan kwam de laatste tijd ook vaak op verschillende tijden thuis, meestal ook vroeger dan 'gewoonlijk'. Maar dat vond ze wel fijn, ze was niet graag alleen en had hem graag om haar heen. Haar liefde voor hem was geen moment verminderd.
"Hey," groette ze Rowan toen hij de woonkamer binnenstapte en vroeg hoe haar dag was. "Ja, wel oké denk ik, gewoon zoals een normale werkdag, maar dan iets korter dan normaal," glimlachte ze naar hem. Ze ontving een kusje op haar wang en toen Rowan weer wat afstand nam pakte ze hem vast en trok ze hem weer terug naar haar toe. Vervolgens drukte ze haar lippen op die van hem om hem vervolgens weer glimlachend aan te kijken.
"En hoe was jouw dag?" kaatste ze zijn vraag terug.

Rowan Rivers

Katelynn zei dat haar dag wel goed was, gewoon een normale werkdag, maar dan iets korter. Hij glimlachte even en hij was lichtelijk verbaasd doordat ze opeens haar lippen op die van hem drukte. Hij vond het wel heel fijn. Ze vroeg hoe zijn dag was en hij haalde even zijn schouders op. 'Niet boeiend.' was zijn reactie. Hij had ook geen zin om er over te praten. Hij pakte de fles Jack Daniels van tafel en hij grijnsde even. 'Dat je die troep kunt drinken.' zei hij plagend. Hij zette de fles terug. 'Er zijn zo veel beter opties.' voegde hij er nog aan toe. Hij streek even langs haar wang en daarna legde hij zijn wapen op tafel. Hij legde zijn mobiel er naast en daarna liep hij naar de keuken. Hij twijfelde tussen een glas water of een glas cognac, maar doordat Katelynn ook een glas had ingeschonken voor haarzelf, koos hij voor de cognac. Hij schonk het glas vol en daarna kwam hij naast haar op de bank zitten. 'Ga je morgen ook werken?' vroeg hij haar. 'Tot hoe laat?' was direct zijn volgende vraag. Hij was niet eens echt controlerend, maar hij vond het wel fijn om te weten zodat hij er rekening mee kon houden.

Katelynn Camryn Leighton

Hij zei dat zijn dag niet zo boeiend was geweest en eerlijk gezegd geloofde ze dat niet echt, omdat ze wist dat hij er de laatste tijd een beetje een puinhoop van maakte. Maar ze besloot daar maar niet over te beginnen, daar hadden ze waarschijnlijk beide geen zin in.
"Het is best oké hoor," grijnsde Katelynn toen Rowan de fles Jack Daniels oppakte en zich afvroeg hoe ze dat kon drinken. Ze nam nog een paar grote slokken. Nee, de smaak was zeker niet optimaal, maar de gevolgen ervan waren genoeg voor Katelynn. Dat ze er steeds meer van nam had ze zelf niet echt door, of ze verzon excuses tegenover haarzelf.
Rowan verdween naar de keuken en Katelynn sloeg haar glas whisky achterover en schonk een volgende in, waar ze aan nipte. Rowan keerde niet veel later terug met een glas cognac en vroeg haar of ze morgen ook weer ging werken.
"Ja, ik denk het wel. Als ik ga zal ik wel weer tegen de middag thuis zijn," vertelde ze hem, waarna ze weer een slok nam. "Jij?"

Rowan Rivers

Katelynn gaf aan wat haar plannen voor morgen waren en hij knikte even. Hij draaide zijn glas rond in zijn hand en hij staarde voor zich uit. ' Ik ben denk ik laat. Ik kan niet elke keer alle avonddiensten op iemand anders afschuiven.' Mompelde hij. Hij was elke keer al heel vroeg thuis en in de ochtend vroeg niet zo productief. Zijn collega's vonden dat niet fijn en dat snapte hij ook wel. Als er elke keer iemand voor hem in moest vallen waren ze daar wel een keer klaar mee. 'Wacht maar niet op mij morgen avond...' zei hij. Misschien ging hij daarna nog wel wat drinken met wat collega's. Hij zag het wel. Hij dronk zijn glas vrij snel leeg en hij haalde een hand door zijn zwarte haar heen. Hij voelde zich leeg. Normaal zou hij het heel leuk hebben met Katelynn, maar na wat er gebeurd was lukte het hem niet meer om vrolijk en opgewekt te zijn. Katelynn deed tenminste haar best om ergens aan te werken en dingen te verwerken maar hij was daar te laf voor. Te zelfverzekerd misschien wel. Hij dacht dat het niet zou werken en dat het nutteloos was. Hij zuchtte even en hij schonk het glas weer vol. 'Ik ga even roken. ' mompelde hij daarna. Hij kwam overeind en hij pakte het glas mee, eenmaal buiten stak hij een sigaret op en staarde hij weer voor zich uit. Misschien moest hij wat met Steven afspreken. Gewoon samen gaan sporten of wat dan ook. Het was een eeuwigheid geleden dat hij normaal met Steven gesproken had, als vrienden, buiten het werk om. Hij wist dat het door hem zelf kwam, hij hield alles af en hij had er geen zin in.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan vertelde dat hij waarschijnlijk laat zou zijn morgen. Hij zou avonddienst hebben, aangezien hij dat niet elke keer op iemand anders kon afschuiven.
"Oké," knikte Katelynn. Ze had liever dat hij ook gewoon rond de avond thuis kwam, want vooral 's avonds was ze nog liever niet alleen, maar ze zou zichzelf wel bezig houden en zag het ook wel als doel voor haarzelf. Ze moest er immers ooit weer overheen komen.
Rowan vertrok niet veel later met een sigaret naar buiten en Katelynn keek hem na. Ze dronk haar glas leeg en ging languit liggen op de bank. Ze was moe, hoewel ze niet eens zo veel gedaan had. Puur omdat er zoveel omging in haar hoofd.

Rowan Rivers

Toen hij het glas leeg had en zijn tweede sigaret ook op was liep hij terug het huis in. Hij schonk zijn glas weer vol en daarna liep hij naar de bank waar Katelynn lag. Hij schudde zijn hoofd even een beetje en hij tilde daarna haar benen wat op en hij kwam weer zitten. Hij legde haar benen over die van hem heen en hij streek met zijn vingers er langzaam over heen. 'Ben je echt moe of is dit een manier om mij uit te dagen?' Vroeg hij nu. Hij werd ietsjes losser door de alcohol, want het was juist niet zijn bedoeling om dit onderwerp aan te snijden.  Waarschijnlijk was het beter om daar mee te wachten, maar hij was niet goed in wachten. Hij boog wat naar haar toe en hij drukte even zijn lippen in haar hals, maar daarna hield hij op en pakte hij zijn glas weer vast. 'We kunnen zo ook gaan slapen, rust is waarschijnlijk alleen maar heel goed voor je en ik moet morgen toch vroeg op...' Zei hij zacht. Zijn vingers gleden nog steeds over haar been heen en hij staarde weer wat in gedachten verzonken voor zich uit.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan kwam even later weer binnen en liep weer richting haar toe. Hij kwam bij haar zitten en vroeg of ze echt moe was of dat dit een manier was om hem uit de dagen. Daardoor grijnsde ze even.
"Wat denk je meteen weer slecht over mij," plaagde ze hem. Hij boog naar haar toe en drukte zijn lippen in haar hals. Een tinteling ging door haar lichaam, positief gelukkig. Dat was wel een tijdje anders geweest.
"Ja, is goed," knikte ze toen Rowan uiteindelijk voorstelde om zo te gaan slapen. Ze kwam weer wat overeind en schonk nog een laatste glas voor haarzelf in, die ze al vrij gauw weer op had. Daarna stond ze op en ruimde ze het glas en de fles op. Ze gaapte even en besloot morgen misschien ook wel even langs te komen op het bureau.

Rowan Rivers

Hij ademde diep in door wat ze zei en hij grijnsde even. 'Het is niet slecht, juist postief.' Zei hij plagend. Ze vond het goed om zo te gaan slapen en hij knikte even, het leek hem ook beter als hij morgen zelf een lange dag had. Anders zou het sowieso niet te doen zijn. Eenmaal in bed lag hij weer een hele tijd wakker, maar hij had besloten dat je ook van wakker liggen wel wat uit zou rusten. Hij was voor de verandering wel een keer eerder wakker dan Katelynn in de ochtend, meestal was dat andersom. Hij trok automatisch en wat slaperig zijn kleding aan, daarna pakte hij zijn spullen en ging hij naar het bureau. Ontbijten deed hij al bijna nooit, tegenwoordig sloeg hij het maar helemaal over. Toen hij het bureau binnen ging was het rustig. Het was ook nog vrij vroeg. Hij had het gevoel nog steeds niet echt wakker te zijn en daarom pakte hij maar meteen koffie en liep hij het kantoor binnen. Hij gooide zijn sleutels op het bureau en hij pakte zijn laptop uit de tas. Hij keek om zich heen en het drong tot hem door dat hij het echt niet meer naar zijn zin had. Alsof het allemaal toch niet boeiend was. Elke zaak leek zo onbelangrijk te zijn en daar ergerde hij zich aan. Hij mocht zich niet met bende zaken bezig houden en op het moment lag dat ook nogal stil.  Misschien waren er zelfs wel geen bendeleden over. Dat kon goed. Hij hoopte het enorm. Hij hoopte ook dat er iets van een grote zaak zou komen die hij wel interessant vond. Een grote moordzaak of wat dan ook. Hij wist niet of het verstandig was om zich daar nu op te storten, maar alles beter dan deze situatie. Hij kon vandaag voor de verandering ook wel een dienst op straat draaien. Misschien was dat wat. Dan was hij tenminste buiten. Hij voelde zijn mobiel trillen en hij zag dat hij een appje had van Leroy. De jongen stelde voor vanavond wat te drinken en Rowan liet hem weten dat hij laat dienst had, maar dat Leroy wel naar het bureau kon komen en dan konden ze ergens wel één drankje drinken. Daarna liep hij naar het kantoor van Steven toe en klopte hij aan. Steven was er vast al wel en dan kon hij aangeven dat hij liever de straat op ging vandaag.

Steven Smith

Het was vrij druk qua werk en hij legde dan ook veel druk op zichzelf. Ook omdat hij naast het 'reguliere' werk ook nog bezig was met de zaak van de bende. Hij wilde het afsluiten, volledig. Er waren vele mannen gesneuveld en hij wist bijna zeker dat het iedereen wel was, maar er klopten dingen niet, hij kon alleen zijn vinger er niet op leggen. Sommige leden van de bende kende hij van de verschillende keren dat ze met de bende te maken hadden gehad. Maar andere leden van de bende leken volkomen nieuw te zijn en had hij nog nooit eerder gezien. Ze waren dan wel allemaal gestorven ondertussen, maar het hield hem enorm bezig. Wie was het meesterbrein achter alles? Dit leek namelijk gewoon een groep malloten samen. Hij was alle informatie aan het doorspitten dat ze hadden en omdat hij zelf zo'n beetje alle bendeleden wel gezien had in het echt nam hij ook de foto's door om te kijken wie er dood verklaard waren. Het bleef een mysterie, die bende, misschien ook omdat hij het gewoon niet vertrouwde. Omdat hij niet wilde geloven dat het nu over was, omdat hij niet kón geloven dat het nu over was. De bende had hun al jaren in hun greep, elke keer weer. En nu leek het echt over. Steven kon er maar niet bij dat het echt over was. Hij wilde bewijzen. Harde bewijzen. Maar hoe kon hij harde bewijzen hebben als de bende niet over alleen maar vaste bendeleden bestond?
Hij zuchtte even, krabbelde wat informatie op een papiertje wat hij in zijn broekzak stopte en sloot daarna alles af wat hij open had staan op zijn laptop en klapte het dossier dicht, dat hij zorgvuldig weer opborg. Eigenlijk moest hij het gewoon accepteren en los laten, maar dat ging lastig.
Steven haalde zijn hand door zijn haren, nam een slok van zijn koffie en ging toen op zijn laptop door alle nieuw binnen gekomen aangiftes en zaken. Er zaten best wat interessante dingen tussen.
Hij was geconcentreerd dingen aan het doorlezen over een zaak toen er aangeklopt werd op de deur van zijn kantoortje. "Ja?" reageerde hij nors, terwijl hij geen moment op keek van zijn werk.

Rowan Rivers

Hij stond eigenlijk gewoon te wachten tot steven aan zou geven dat hij binnen mocht komen, maar toch schrok hij lichtelijk op door de stem van zijn vriend. Hij opende de deur en hij stapte naar binnen, Steven zat geconcentreerd naar zijn laptop te staren. Het was een beeld dat hij al veel vaker in zijn leven had gezien. Ontelbaar vaak waarschijnlijk. 'Goedemorgen.' zei Rowan met een wat zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij sprak heel erg weinig met Steven en daardoor voelde het soms zelfs lichtelijk ongemakkelijk om elkaar op het werk wel te zien. Dit was zo'n moment. 'Ik wilde vandaag graag de straat op, als jij dat oké vindt.' gaf hij aan. Hij werkt gek als hij op kantoor zat en hij deed toch niets boeiends, dus wat maakte het ook uit? Hij realiseerde zich ook wel dat Steven op het moment waarschijnlijk niets aan hem had omdat hij er een zooitje van maakte, maar hij moest toch iets.

Steven Smith

In zijn ooghoek zag hij de deur van zijn kantoortje open gaan en zag iemand binnen stappen. Op hetzelfde tempo als ervoor las hij nog wat dingen door, voor hij op keek en zag dat het Rowan was.
"Morgen," groette hij licht knikkend terug. Hij ging rechtop zitten en leunde niet veel later achterover in de rugleuning. Rowan en hij zagen elkaar echt niet heel vaak meer. Voorheen woonden ze natuurlijk samen, maar nu zagen ze elkaar enkel op het werk en heel sporadisch een keer er na. Het voelde haast een beetje alsof ze uit elkaar aan het groeien waren, vriendschappelijk betreft. Maar dat had Steven echt niet graag. Echter wist hij dat hij het moest accepteren dat Rowan nu samen met Katelynn woonde. En hoewel Rowan en hij vaak genoeg ook ruzie hadden gehad in het hotel, miste Steven het wel. Het was ontzettend stil zo in zijn eentje, maar hij moest het er maar mee doen. Het scheelde nog dat Mack er was. En dat hij lange werkdagen maakte, waardoor hij daarnaast dus toch niet zo lang alleen meer thuis was.
Rowan vroeg aan hem of hij vandaag de straat op mocht, aangezien hijdat graag wilde. Steven staarde hem even aan en kneep zijn ogen kort ietwat samen.
"Als je je kan gedragen," reageerde hij daarna nuchter en schouderophalend. Hij grabbelde door een paar dossiers en gaf er een paar aan Rowan.
"Als je toch de straat op gaat, kan je tussen het surveilleren door ook wel even bij deze langs. Drie dossiers gaan over een verkrachting, waarschijnlijk dezelfde dader, we moeten nog even met die slachtoffers praten. En die ander gaat over een overleden persoon onder verdachte omstandigheden. De technische recherche is er al bezig maar er zijn nog veel onduidelijkheden."

Rowan Rivers

Hij keek naar Steven, die aangaf dat hij de straat op mocht als hij zich kon gedragen. Daardoor glimlachte hij zwakjes. 'Uiteraard.' was zijn reactie. Vroeger vond hij het werken op straat geweldig, tot dat op een gegeven moment geen uitdaging meer bood. Toen werd het saai. Heel saai zelfs. Het was lang geleden dat hij voor het laatst echt zo op pad was geweest, maar misschien was het wel even goed. Steven zocht in zijn dossiers en gaf er een paar aan, die Rowan aanpakte en even snel de eerste pagina's bekeek. Steven gaf hem wat informatie en hij knikte nadenkend. 'Ik zal er langs gaan.' zei hij daarna. Het was wel fijn om tenminste iets van een fatsoenlijk doel te hebben, dus dit was wel goed. Hij stak de dossiers onder zijn arm en daarna keek hij weer op naar Steven. Even bleef hij stil, hij dacht duidelijk na over wat hij wilde zeggen. 'Als je tijd hebt kunnen we vandaag wel samen lunchen...' stelde hij voor. 'En misschien morgen wat drinken na het werk?' vroeg hij daarna. Het was lang geleden en hij wist dat het vooral aan hem lag. Hij had het de afgelopen tijd flink afgehouden omdat hij bij Katelynn wilde zijn en omdat hij soms het gevoel had dat Steven hem zo goed kende dat hij recht door hem heen keek. Dat kon nogal beangstigend zijn, omdat hij niet altijd wilde dat Steven al zijn gedachten wist. Maar het was ook niet goed om elkaar nooit meer te spreken. Hij had verder eigenlijk niemand, hij wilde niet dat dit verder zou verwateren. Hij wilde dit houden, ook als het zou betekenen dat hij zich daarvoor wellicht meer moest blootgeven. Dat kon vast geen kwaad, Steven wilde hem over het algemeen alleen maar helpen.

Steven Smith

Rowan gaf aan dat hij zich uiteraard zou gedragen. Daardoor keek Steven hem met een kleine grijns en plagend hoofdschuddend aan. Alsof het vanzelfsprekend was dat Rowan zich goed zou gedragen.. Niet echt dus. Maar hij nam het voor lief, misschien was het juist wel even goed voor Rowan, even weer iets anders en een duidelijk doel.
Rowan zei dat hij langs zou gaan bij die mensen en Steven knikte kort. "Top," reageerde hij. Hij verwachtte dat Rowan nu weg zou lopen, maar hij bleef staan, waardoor Steven hem aan bleef kijken. Na een korte stilte vroeg Rowan of hij zin had om samen te lunchen, als hij daar tijd voor had. En misschien morgen wat te drinken na het werk. Steven knikte opnieuw.
"Prima. Ik kan vast wat schuiven in mijn planning." Hij glimlachte even en haalde diep adem. Nu bleef het van zijn kant even stil. Hij twijfelde om over de bende te beginnen. Maar het was zo'n pijnlijk onderwerp. Toch besloot hij het wel te doen.
"Even iets heel anders.. Mijn excuses, ik kan het gewoon niet los laten en ben alle losse eindjes van de bende aan het doorzoeken.. Nachecken. Ik weet niet waarom, ik kan gewoon niet geloven dat het voorgoed voorbij is nu. Maar het lijkt erop dat het dit keer toch echt zo is.. Dat is goed nieuws, denk ik. Misschien kunnen we daar op toosten morgen," hij glimlachte opnieuw weer even. Misschien zou dit hem ook helpen met het los laten van die zaak, wie weet.

Rowan Rivers

Steven grijnsde toen hij zei dat hij zich uiteraard zou gedragen en daardoor kwam er nu bij hem zelf ook een grijnsje op zijn gezicht te staan. Hij gaf ook aan dat hij kon schuiven in de planning en hij leek het wel leuk te vinden om samen wat tijd door te brengen, dat deed Rowan goed. Het had hem toch wel teleurgesteld als Steven zou aangeven dat hij het niet zag zitten of geen tijd had, maar eigenlijk had hij dat niet echt verwacht. Steven bleef stil, hij leek ergens over na te denken en daarna zei hij dat hij het over iets anders wilde hebben. Hij begon over de bende en hij vertelde wat hij er over dacht. Rowan knikte langzaam. 'Ik begrijp je gevoel. Ik wil niets liever dan denken dat het over is, maar het heeft zo'n enorm deel van ons leven beïnvloed en het was nooit echt over, het lijkt onmogelijk dat het nu echt zo is.' stemde hij in. 'Laten we daar morgen op toosten en een keertje van het positieve uitgaan, dat kan geen kwaad.' zei hij. Hij wist dat hij dit allemaal niet opeens zou kunnen vergeten als ze er van uit gingen dat het over was, maar hij kon nu toch niets. Ze zouden moeten afwachten, waarschijnlijk. Afwachten wat er zou gebeuren. Of er ooit nog contact met hun opgenomen werd, of ze iets zouden doen. Misschien gebeurde dat wel nooit meer en was het echt klaar. Hij was even wat in gedachten verzonken en daarna keek hij weer naar Steven. 'Ik zorg dat ik rond lunchtijd terug ben, dan zie ik je straks weer.' zei hij tegen zijn vriend, daarna vertrok hij. Hij pakte zijn spullen en hij las de dossiers iets uitgebreider door, het was wel slim als hij zich er iets meer in zou verdiepen als hij er naar toe zou gaan. Toen hij het gevoel had dat hij genoeg wist, vertrok hij naar de locaties toe.

Steven Smith

Rowan knikte en zei dat hij het gevoel begreep. Daarom zei Steven het ook tegen hem, Rowan was de enige die dit echt helemaal zou begrijpen, ze hadden namelijk precies even lang narigheid door die bende.
Een kleine glimlach kwam weer op zijn gezicht te staan toen Rowan ermee in stemde om er inderdaad morgen op te toosten en dat ze nu maar een keertje van het positieve uit moesten gaan. Steven knikte. "Goed plan. Hopelijk kunnen we het dan gewoon afsluiten en komt er wat dat betreft geen narigheid meer. Maar dat kan ik helaas nog niet met zekerheid zeggen."
Beide waren ze weer even stil; in gedachten verzonken. Waarschijnlijk allebei een beetje de zelfde soort gedachten. Over de bende. Uiteindelijk zei Rowan dat hij ervoor zou zorgen dat hij rond lunchtijd weer terug was, dan zou hij hem straks weer zien.
"Is goed, tot straks," knikte Steven. Hij keek Rowan na en toen hij vertrokken was trok hij toch het dossier van de bende om toch nog wat losse eindjes te proberen op te lossen. Hij wilde gewoon zekerheid hebben dat het echt klaar was. Honderd procent zekerheid. Maar tot nu toe wees alles er wel op.

Rowan Rivers

Hij besloot eerst langs te gaan op de plek waar de technische recherche al bezig was. Het langs gaan bij slachtoffers kon altijd daarna nog, dat had iets minder haast. Voor nu. Eigenlijk voelde het bijna als een soort bevrijding om weg te zijn uit het bureau, het voelde als een goede keuze dat hij dit nu deed. Even wat anders aan zijn hoofd was ook wel fijn. Eenmaal op de locatie verdiepte hij zich in wat er gebeurd was, hij maakte notities en hij overlegde met de mensen die er al waren. Hoewel de gebeurtenis niet leuk was, vermaakte hij zich wel zo. Toen hij klaar was keek hij even op zijn horloge. Hij kon even een rondje door de stad doen en dan terug naar het bureau. Dat deed hij dus ook. Hoewel het lang geleden was dat hij echt gesurveilleerd had, was het iets wat je nooit zou verleren, waarschijnlijk. Hij vond het wel al na een halfuur saai worden, dus besloot hij dat het wel genoeg was en dat hij na de lunch langs zou gaan bij de verkrachtingsslachtoffers. Hij ging terug naar het bureau, hij liep meteen naar het kantoor van Steven toe. Hij was redelijk ontspannen vandaag, dat was de afgelopen tijd wel anders geweest.

Steven Smith

Het wisselde de hele tijd een beetje, het ene moment stortte hij zich vol op een lopende zaak, en het andere moment ging hij het hele dossier van de bende weer na om het allemaal te checken. Een aantal agenten zouden nog wat dingen voor hem checken daarvoor, maar hoe langer hij er mee bezig was, hoe meer hij merkte dat het echt afgesloten leek te zijn.
Eind van de ochtend had hij een gesprek met een nieuwe agente en daarna stortte hij zich in zijn kantoortje weer op wat papierwerk. Rowan zou wel ieder moment kunnen komen, aangezien het ondertussen rond het middaguur was.
Hij was niet van plan verder nog iets te doen voordat hij samen met Rowan zou gaan lunchen, maar op een gegeven moment kwam Eric zijn kantoortje binnen en begon gal te spuwen. Hij was net terug van zijn verlof en hij liet weten dat hij niet blij was met de gang van zaken. Hij vond dat hij terug gehouden werd en dat hij vond dat Rowan voor getrokken werd, terwijl hij volgens zichzelf het allemaal een stuk beter deed dan Rowan.
Steven reageerde wat ontwijkend en bleef kalm, hoewel hij wel opgestaan was ondertussen. De ruzie ging nog een tijdje door, Eric bleef kwaad en niets leek hem te kalmeren. Steven raakte er ook een beetje klaar mee en begon wat geïrriteerd te raken. Toen Eric uiteindelijk probeerde uit te halen maar geblokkeerd werd door Steven, duwde Steven hem flink hard tegen de muur aan en stapte op hem af.
"Je bent ontslagen, Eric, oprotten nu, m'n kantoortje uit," siste Steven geïrriteerd naar de opvliegerige man. Eric werd alleen maar bozer, zijn gezicht liep rood aan en de aderen bij zijn slaap leken opgezwollen.
"Echt, Steven, wat ben jij een ongelooflijke klootzak!" schreeuwde hij zo hard dat het op het hele bureau te horen moest zijn, hoewel de deur van het kantoortje dicht was.
"Je mag vinden wat je wilt van mij, maar je mag nu wel je spullen inleveren en het bureau verlaten," reageerde Steven droog.
Eric leek geen rem meer te hebben en vloog Steven nu aan. Eerst blokkeerde Steven alleen maar alle klappen zo goed als hij kon, maar daarna haalde hij af en toe ook zelf uit omdat zijn geduld ook op raakte en om hem van hem weg te krijgen. Toen Eric Steven tegen zijn bureau aan gooide slaakte hij even een kreet van de pijn die door zijn rug schoot. Zijn rug was nog altijd een zwakke plek en hij had er de afgelopen tijd nog constant veel last van gehad, hoewel de artsen hem hadden beloofd dat het weg zou trekken.
Een tinteling trok door zijn onderlichaam en hij had even tijd nodig om te herstellen, waardoor Eric kort vrij spel had. Daarna was de maat vol bij Steven en gooide hij zichzelf bovenop Eric, terwijl hij zijn keel probeerde dicht te knijpen en met zijn andere hand zijn handboeien bij hem om probeerde te doen. Zijn rug protesteerde flink, hij werd er misselijk van, maar hij verbeet de pijn en deed zijn best Eric op de grond te houden, wat niet gemakkelijk was aangezien de man helemaal doorgedraaid leek te zijn.

Rowan Rivers

Hij wilde net de deur van het kantoor van Steven openen toen hij daar geschreeuw achter vandaan hoorde komen. Hij bleef stil staan en hij ging niet naar binnen, dit waren Steven's zaken en niet die van hem. Hij wilde zich omdraaien, hij zou straks wel terugkomen, maar toen hoorde hij dat het er heftiger aan toe ging. Het liet hem aarzelen, al vertrok die aarzeling meteen toen tot hem door drong dat Eric de andere stem was die hij hoorde. Het klonk niet goed. Dat zorgde ervoor dat hij de deur wel opentrok. Eric lag op de grond, Steven boven op hem, die duidelijk de grootste moeite moest doen om Eric in bedwang te houden. Hij kon aan het gezicht van Steven de pijn zien, dit was ook niet goed als je rustig aan moest doen. Rowan aarzelde niet langer en stortte zich zelf ook op Eric. De man leek de weg volledig kwijt te zijn, maar samen met Steven waren ze sterker dan hem. Hij drukte Eric op zijn buik en daarna greep hij een arm van Eric vast en trok die heel hard omhoog, richting zijn nek. Het zou flink pijn doen, waarschijnlijk. Daarna stond hij even kort in tweestrijd, hij voelde het gevoel in hem opkomen om wraak te nemen voor wat Eric had gedaan, ook tegen hem, maar hij zette dat gevoel aan de kant en hij pakte in een snelle beweging de handboeien van Steven over en hij boeide Eric. Nog steeds was hij heftig aan het vechten tegen de boeien, maar nu kon hij niet zo veel meer, dus liet Rowan hem liggen. Hij worstelde maar lekker met zichzelf op de grond. Hij hielp Steven voorzichtig wat overeind. Hij vroeg maar niet hoe het ging, dat hij pijn had was duidelijk. 'Wat moet ik met hem doen?' Vroeg hij nu, met een knikje naar Eric. Het liefste zou Rowan hem een trap tegen zijn kop geven, maar dat was waarschijnlijk niet wat Steven in gedachten had.

Steven Smith

Rowan kwam precies op tijd, Steven wist niet hoe lang het hem nog had gelukt om Eric in zijn eentje op de grond te houden. Samen konden ze hem vrij makkelijk hebben en het duurde dus ook niet heel lang voordat Rowan zijn handboeien overpakte en Eric in de boeien sloeg. Eric bleef spartelend op de grond liggen maar kon nu toch niet echt een kant op. Steven krabbelde ietwat moeizaam overeind met wat hulp van Rowan en keek naar Eric.
"Zet hem maar in een cel, dan bel ik wel voor een transportje naar het huis van bewaring," reageerde Steven op Rowan zijn vraag. Voor dit soort personen had Steven echt geen genade. Hij zou aangifte doen en hij zou er persoonlijk voor zorgen dat Eric hiervoor zou moeten zitten. Als hij hem meteen door had kunnen sturen naar de gevangenis had hij dat met liefde gedaan, helaas zou hij eerst voor moeten komen.
Steven wreef even met zijn hand over zijn rug en bleef eerst een tijdje staan, omdat hij wist dat zitten ook niet echt een pretje was met deze pijn. Maar doordat hij ook wat duizelig was ging hij uiteindelijk toch maar even zitten, zodat zijn lichaam even bij kon komen.

Rowan Rivers

Steven vertelde wat hij moest doen en hij knikte even. Hij vond het allemaal wel best, het was voor hem al heel leuk om Eric zo te zien. Dat deed hem goed. Steven ging zitten en Rowan boog voor over om Eric overeind te trekken. Hij kreeg meteen een scheld tirade over zich heen, maar ook dat vond hij nu alleen maar vermakelijk.  'Ik ben zo terug.' Zei hij tegen Steven. Hij duwde Eric hardhandig voor zich uit, eenmaal bij de cellen gooide hij hem net zo hardhandig weer op de grond. 'Ik wist al dat je niet slim was, maar je hebt jezelf weer bewezen. Misschien kom ik je wel een keer opzoeken als je vast zit. Eens kijken of je daar ook zo'n stoere vent bent...' sprak Rowan. Hij liep terug naar Steven en hij nam een bekertje water voor hem mee. Hij zette het water voor Steven neer en hij leunde tegen de rand van zijn bureau.  'En jij zegt tegen mij dat ik mij moet gedragen? Ik kan je nog geen paar uur alleen laten of je rolt vechtend over de grond...' Plaagde hij Steven nu.

Steven Smith

De duizeligheid trok gelukkig al redelijk gauw weer weg, maar echt goed voelde hij zich nog niet. Hij haalde even diep adem en keek toe hoe Rowan Eric overeind trok en de luid scheldende man het kantoortje uit duwde. Toen hij uit het zicht was leunde Steven even naar achteren, de pijn verbijtend en zijn ogen gesloten. Daarna ging hij weer normaal zitten en zocht in zijn bureaulade voor een pijnstiller, die hij ook vond. Hij nam er twee en nam ze in met de laatste slok koude koffie die nog op het bureau stond. Niet veel later kwam Rowan weer terug en zette een bekertje water voor hem neer. Steven knikte kort als bedankje en nam een paar slokken van het water, waarna hij het bekertje weer neerzette.
"Ik denk dat ik het aantrek, misschien moeten we ons niet focussen op de bende maar gewoon op mij, de oplossing is dichterbij dan we altijd dachten," grapte Steven grijnzend.

Rowan Rivers

Steven dacht dat hij het aantrok, misschien moesten ze zich niet focussen op die bende, maar gewoon op hem. De oplossing was dichterbij dan ze altijd dachten. 'Hm, dat had je wat eerder moeten zeggen.' zei hij plagend tegen Steven. 'Ach, Eric is altijd al een beetje een zielig mannetje geweest. Vroeg of laat zou hij zoiets doen en het is jammer dat het precies nu is. Het is net een verwend kind dat zijn zin niet krijgt.' zei hij. Eric zou zijn lesje wel leren, waarschijnlijk. Zijn carrière was in ieder geval voorbij, dat was voor Rowan voorlopig voldoende. 'Dus, gaat het een beetje? Wil je nog wat gaan eten?' vroeg hij. Het zou best kunnen dat Steven te veel pijn had en geen trek meer had, dat vond hij ook prima.

Steven Smith

Hij pakte het bekertje weer vast en nam nog een paar slokken. Hij glimlachte even om Rowan zijn reactie op hem. Vervolgens gooide hij het laatste beetje water achterover en ging even verzitten.
"Ik zal hem niet missen, hij was toch al geen goede agent," zei Steven schouderophalend over Eric. Hij had die man nooit echt gemogen. Maar dit had hij ook weer niet helemaal verwacht. Als hij gewoon fit geweest was had hij Eric er echt van langs gegeven.
"Ja, het gaat wel. Waar wil je wat gaan eten?" vroeg hij Rowan, aangezien hij niet van plan was om zijn dag te laten verpesten door dit opstootje. Hij kon het vast wel aan om ergens wat te gaan eten.