Police Life

Rowan Rivers

Hij bleef eigenlijk al die tijd zwijgen, hij wist nog niet precies of het verstandig was om hier aan mee te doen. Om mee te gaan in wat deze mannen wilden. Hij wilde niet dat Katelynn alleen hun kindje moest opvoeden, dat hij niets meer kon of dat hij niet eens meer leefde. Hij was eerder bang dat ze hem mentaal kapot zouden maken dan dat hij vermoord werd, maar dat zou voor Katelynn ook niet zo leuk zijn. Maar misschien kon ze hem dan ook wel helpen. In het busje werd hij heel erg vastgebonden, maar dat vond hij niet zo erg, dit kon hij allemaal wel hebben. Er werd wat tegen Steven gezegd en hij keek gewoon zwijgend voor zich uit.

Steven Smith

Hij zweeg, het busje reed verder en hij wist totaal niet waarheen en hoe ver. Maar langer dan een halfuur duurde het sowieso.
"Als ik daar ben laten jullie de jongens gaan," herhaalde Steven de afspraak die ze hadden gemaakt. Dat er gelachen werd, beviel hem totaal niet. Fel keek hij richting de mannen.
"Je mag eerst even een avondje doorbrengen met de baas, die heeft daar enorm naar uitgekeken. En morgen ochtend heeft Rowan de grote eer om het af te maken." Steven werd even doordringend aangekeken. "Als jij dood bent, mogen de jongens weg," werd er nu gezegd.

Rowan Rivers

Hij hoorde Steven na een tijdje iets zeggen, waardoor hij weer opkeek. Hij mocht een avondje doorbrengen met de baas, die had er enorm naar uitgekeken. Rowan mocht het afmaken. Zodra hij zijn naam hoorde schudde hij zijn hoofd. Hij was niet van plan om ergens aan mee te werken. Als Steven dood was mochten de jongens weg. Ook dat verbaasde hem niet, dit was eigenlijk al wat hij verwacht had. Nu moesten ze nog een manier zien te vinden om dat te voorkomen. Tot nu toe was er nog niets aan de hand wat hij niet echt verwacht had.

Steven Smith

Hij staarde wat voor zich uit nu en zweeg weer. Zijn woorden zouden toch niets aan de situatie veranderen. Hij kende deze mannen langer dan vandaag.
Na een tijdje stopte het busje met rijden en werden ze beide uit de wagen geduwd. Het was echt weer een typische plaats voor de bende. Een verlaten boerderij in the middle of nowhere.
Haast direct werden Rowan en Steven gescheiden. Rowan werd een schuur in geduwd met een zandondergrond en kreeg daar een schep in zijn handen geduwd.
"Jij gaat alvast een graf graven voor die oh zo goede vriend van je, kan je hem nu voor de allerlaatste keer in de steek laten. Zal je toch een fijn gevoel geven, niet?" werd hem vals toegesproken. "Nou.. Graven jij, hup!" werd hem vervolgens toegebeten. De man had een lange zweep in zijn handen en elke keer wanneer het hem te langzaam ging sloeg hij flink hard.
Steven was de boerderij in gebracht en was daar naar boven gebracht. Daar was de baas van de bende. En de man was in niet zo een goed humeur.

Rowan Rivers

Hij had geen idee hoe lang het duurde, maar na een tijdje stonden ze bij een oude boerderij. Hij staarde wat voor zich uit, maar hij werd al meteen verder geduwd, een schuur in. Hij keek om zich heen, wat deed hij hier? Hij maakte zich zorgen om Steven, maar hij wist dat hij toch niets kon doen. Hij had ook geen mobieltje, hij kon Katelynn niet laten weten waar hij was. Daar moest hij iets op vinden, hij moest kijken of hij misschien iets kon jatten hier. Hij kreeg alleen niet echt de kans om na te denken omdat hij meteen moest graven. Hij kreeg een schep en hij staarde even naar de grond. Hij aarzelde blijkbaar te lang, hij kreeg een flinke klap op zijn rug en daardoor hapte hij naar adem.

Steven Smith

De avond was een hel voor hem. De leider van de bende had hem eerst met woorden finaal de grond in getrapt; wat Steven nog wel kon hebben. Daarna was hij echter vastgebonden en enorm in elkaar geslagen. Er kwamen zelfs stroomstootwapens aan te pas en de man ging zo ver dat Steven op een gegeven moment buiten bewustzijn raakte. Daardoor werd hij even met rust gelaten.
's Nachts ontwaakte hij weer, met een ziekelijke hoofdpijn en enorm veel blauwe plekken, kneuzingen en bloed. Echter was het nog wel te doen, hij kon wel wat hebben.
Toen de man doorhad dat Steven weer bij bewustzijn was, werd hij losgemaakt en meegesleurd naar beneden. Steven ving een glimp op van Lincoln en Leroy, die in de woonkamer vastgehouden leken te worden. Hij werd echter naar een ruimte achterin de boerderij gebracht en daar op de grond neergesmeten. De rest van de bende mocht hun woede uitten op Steven. De grote baas verliet de ruimte en zou rond de morgen pas weer terugkeren.
De hele nacht verliep ongeveer hetzelfde. Hij werd flink mishandeld tot zijn lichaam het niet meer aan kon en hij out ging. Dan stopte de praktijken even, tot hij weer goed ontwaakt was, dan gingen ze weer vrolijk verder. Steven zat op een gegeven moment in een soort waas en kreeg alles nog wel mee, maar leek afwezig te zijn en minder pijn te voelen.
Tegen de ochtend zag hij er werkelijkwaar niet uit. Zijn hele gezicht was gehavend en gezwollen, vol met bloed. Ook zijn ontblootte borstkas zag bont en blauw met flinke schrammen en zelfs een lelijke brandwond waarvan hij niet eens wist hoe die daar was gekomen. Rond zijn keel zag het paars en zelfs zijn benen voelden bont en blauw, maar daar was niets van te zien vanwege zijn broek.
Hij was moe, kapot. Zijn hoofd bonkte als een gek en ademen deed verschrikkelijk veel pijn. Toch vertikte hij het om dat toe te geven en deed hij alsof het hem allemaal niet deerde.

Rowan Rivers

Nadat het gat blijkbaar redelijk goed was, was de man weggegaan. Hij had Rowan nog flink bewerkt met de zweep en daarna vastgebonden in de schuur. Hij kon niets. Hij had alles geprobeerd om los te komen, om iets te vinden waar hij los mee kon komen, maar de draden waarmee hij vast zat gebonden sneden in zijn huid bij elke kleine beweging en hij voelde het bloed over zijn huid lopen omdat hij dus duidelijk te veel bewoog. Hij kon in deze houding onmogelijk slapen, bovendien was hij veel te alert op elk geluid.

Steven Smith

De zon begon door de ramen te schijnen en hij werd even kort met rust gelaten. Echter kwamen ze al gauw weer terug en werd hij overeind getrokken. Met de laatste krachten die hij had probeerde hij nog wat tegen te werken.
Hij werd de boerderij uitgesleurd naar buiten en de schuur in. Daar bonden ze hem strak vast aan de muur zodat hij gedwongen overeind moest blijven staan. Zijn gezicht was vertrokken van de pijn en hij zag er werkelijk niet uit.
Rowan, die aan de andere kant van de schuur zat, werd losgemaakt en overeind getrokken. Een van de mannen kwam de schuur nu binnenlopen met een groot jachtgeweer. Er werden hagelkogels in gedaan en hij werd geladen.
Steven klemde zijn kaken op elkaar en staarde richting Rowan. Zijn beeld was wat wazig, maar hij kon hem zien.
De man met het wapen stapte op Rowan af en drukte het flinke geweer in zijn handen. "Zo, dit is jouw taak. Laat maar zien wat voor een waardeloze vriend jij bent," werd hem toegesproken. "En als je dat niet doet sturen we iemand naar het ziekenhuis toe om daar wat zaakjes op te lossen."

Rowan Rivers

Hij keek heel erg langzaam op toen er wat beweging was in de schuur. Er kwamen wat mensen binnen en daardoor ademde hij langzaam wat in. Hij zag Steven, het zag er niet echt lekker uit. Hij werd losgemaakt, er werd een jachtgeweer geladen en hij kreeg het in zijn handen geduwd. Hij staarde even naar Steven, hij wist echt niet wat hij moest doen. Hij had niets aan dit geweer, hij kon misschien iemand raken en dodelijk verwonden, maar daarna kon hij niets en er waren hier waarschijnlijk wel meer wapens. Hij pakte het wapen iets steviger vast en daarna ademde hij diep in en keek hij naar Steven, alsof hij het zou doen. Het volgende moment draaide hij het wapen razendsnel om en hij haalde hard uit naar de man die dichtbij hem stond, daarna dook hij direct op de volgende.

Steven Smith

Hij stond daar maar en kon eigenlijk weinig doen. Pas toen Rowan protest toonde en een aantal mannen begon te slaan met het wapen keek hij weer op. Zijn hoofd bonkte als een gek. Een man kwam naar hem toe en maakte hem los, waarna hij Steven mee wilde nemen. Maar Steven trok zich uit het niets los en rende de schuur uit. Lopen deed pijn en rennen al helemaal. Ademen was hels. Toch rende hij door. De boerderij in. Naar de soort van woonkamer, waar hij de vorige dag de jongens had gezien. En gelukkig zaten ze daar nog.
Lincoln schrok zich dood door de verwondingen van zijn vader, maar kreeg geen tijd er verder op te reageren. Steven maakte de jongens los en liep naar de deurpost. Hij hoorde buiten mannen naderen. Maar er leek nog een deur aan de achterkant te zijn.
"Rennen, en niet stoppen, wat er ook gebeurd. Neem de achterdeur. Rennen!" riep Steven de jongens toe. Zij schoten de gang door naar de achterdeur en Steven bleef staan om de mannen tegen te houden. Die kwamen al gauw de andere deur in gerend en grepen Steven vast. Haast direct zagen ze al dat de jongens weg waren. Er werd luid gevloekt en getierd. Steven werd de kamer in geduwd en hard tegen de muur gedrukt. Maar hij was niet van plan snel op te geven nu. Vooral niet nu Lincoln en Leroy weg waren. Dus spartelde hij flink en haalde uit wanneer hij er kans toe kreeg. De man stak zijn hand expres in de flinke brandwond op Steven zijn borstkas, waardoor Steven even door de grond ging van de pijn. Maar hij vermande zich en wist het wapen uit de broek van de man te trekken. Gelukkig kon hij een wapen blind schietklaar maken en het kostte maar een paar seconden. Een doffe knal klonk en de man viel op de grond.
Steven had moeite om op zijn benen te staan, maar zag twee andere mannen binnenkomen en kon dus moeilijk gaan zitten. Zonder twijfeling schoot hij de ene man dood, maar de andere kreeg daardoor de tijd om juist op Steven te schieten. Echter leek hij niet echt een stabiele hand te hebben want de kogel boorde zich in Steven zijn bovenbeen. De kogels van Steven zijn wapen waren op en de man sprong naar voren en greep Steven bij zijn keel. Hij drukte hem tegen de muur omhoog en kneep zijn keel dicht.
"Ik zal je met liefde dood laten bloeden, maar ik heb je liever iets sneller dood," gromde de man Steven toe. Steven hapte naar adem en had het wapen laten. Hij probeerde met zijn handen de man in zijn gezicht te pijnigen, maar voelde dat hij er de kracht niet meer goed voor had. Zijn hoofd begon nog veel erger te bonken en kleurde vuurrood. Vlekjes begonnen voor zijn ogen te dansen en hij staarde met grote ogen voor zich uit. De man staarde hem breed grijnzend aan.

Rowan Rivers

Hij moest echt letterlijk vechten voor zijn leven. Hij merkte heel goed hoe krachtig die mannen waren, hoe erg hij zelf moe was en last had van het uren graven. Steven ging weg, waarschijnlijk wist hij waar hij heen moest, Rowan was de schuur nog niet uit geweest. Na een tijdje had hij iedereen op de grond gewerkt. Hij stond te hijgen, het bloed liep over zijn gezicht heen, hij was echt flink in elkaar geslagen. Hij moest kort op adem komen en daarna rende hij weg. In het huis zocht hij naar Steven, al vrij snel zag hij iemands rug en Steven stond tegen de muur. Hij aarzelde geen seconde en hij raakte de man keihard met het wapen tegen zijn achterhoofd. Hij gaf hem daarna nog een flinke trap tegen zijn hoofd, het volgende moment ondersteunde hij Steven, zodat ze hier weg konden.

Steven Smith

Hij voelde dat hij het bewustzijn ging verliezen. Hoe hard hij er ook tegen vocht. Zijn ogen begonnen wat weg te draaien. Maar net op het moment dat hij bijna out ging verslapte de greep van de man doordat Rowan ingreep. Steven zakte direct op de grond neer en hapte verwoed naar adem, hoewel dat ontzettend veel pijn deed. Rowan hielp hem weer overeind en ondersteunde hem. Steven bleef naar adem happen en toen hij eenmaal weer genoeg zuurstof binnen had bleef hij wat onregelmatig en zwaar ademen.
Hij probeerde echt zo goed mogelijk zelf te lopen, maar het lukte gewoonweg niet. Zijn rechterbeen protesteerde heftig door de schotwond in zijn bovenbeen. Maar het was meer in het algemeen de kracht die hij mistte door alle verwondingen.
"Die kant.." mompelde Steven schor terwijl hij naar de achterdeur knikte. Daar waren Lincoln en Leroy ook de boerderij uit gevlucht en het leek hem de rustigste route, aangezien alle mannen vanaf de andere kant leken te komen. Echter wist hij niet dat de gehele omgeving een groot bos- en duingebied was in de middle of nowhere, zonder enig bereik of iets.

Rowan Rivers

Hij had al zijn energie nodig om Steven te ondersteunen, maar dat was niet zo heel erg. Hij wilde zijn vriend helpen, achterlaten was zeker geen optie voor hem. Steven leek te weten waar ze heen moesten en hij probeerde dat ook zo snel mogelijk te doen, wat redelijk ging. Hij struikelde zelf af en toe bijna omdat hij graag weg wilde. In de omgeving leek alleen echt niets te zijn. Waarschijnlijk moesten ze nog een flink stuk lopen voor ze ook maar iets tegen zouden komen en Steven was zwak, bovendien was het voor Rowan bijna onmogelijk om Steven echt te tillen, zeker als het een heel eind zou zijn. Na een tijdje legde hij zijn vriend voorzichtig neer. Hij keek om zich heen en daarna trok hij zijn overhemd uit en bond hij het strak om de schotwond van Steven heen. Misschien scheelde het iets, hadden ze zo iets meer tijd.

Steven Smith

Eenmaal buiten de boerderij keek Steven wat om zich heen en voelde de teleurstelling door hem heen gaan. Ze waren ver van de bewoonde wereld vandaan en hij begon zich af te vragen of hij dit ging overleven. Misschien waren ze nog wel uren, zo niet dagen onderweg. Hij klemde zijn kaken op elkaar en probeerde zich te vermannen, probeerde sterk te blijven, maar de moed zakte hem wel even in zijn schoenen.
Na een pittig lang stuk lopen waarbij het vooral Rowan was die echt liep, stopten ze. Rowan legde Steven op de grond. Steven zuchtte even zachtjes en zijn gezicht vertrok even toen Rowan zijn overhemd om de schotwond bond.
"Misschien zijn de jongens al verder.. Kunnen zij hulp halen.." klonk Stevens stem zacht. Hij hoopte het echt. Zij waren in iedergeval een stuk fitter en konden rennen. Al kon het alsnog uren duren voor zij bij de bewoonde wereld aan zouden komen. En dan nog uren voordat de hulpdiensten hun zouden vinden. Steven schudde zijn hoofd even en balde zijn vuisten.

Rowan Rivers

'Laten we het hopen.' zei hij zacht op de woorden van Steven. Hij hoopte heel erg dat de jongens ergens waren waar ze voor hulp konden bellen of wat dan ook. Hij merkte heel erg goed dat zijn spieren begonnen te verzuren, dat het steeds meer pijn deed om te lopen en hij moest ook nog het gewicht van Steven dragen. Dat was niet makkelijk, zijn lichaam had het zwaar. Hij probeerde even wat op adem te komen, dan kon hij zo weer verder. Hij keek naar zijn vriend en hij hielp hem overeind, hij ondersteunde Steven weer volledig. Zo liep hij verder, maar het ging steeds langzamer en langzamer, omdat hij zwakker werd.

Steven Smith

Hij knikte langzaam toen Rowan voorstelde om weer te gaan lopen. Eigenlijk wilde hij niet, het deed pijn en koste zoveel moeite. Maar hij hoopte dat ze bij de bewoonde wereld aan zouden komen. Al wist hij absoluut nog niet hoe ver het was.
Rowan hielp hem overeind en ondersteunde hem weer. Steven probeerde zo goed mogelijk mee te lopen op zijn eigen krachten, maar het ging steeds moeizamer en uiteindelijk na nog een best tijdje lopen stopte hij en schudde langzaam zijn hoofd. Hij voelde zich ontzettend duizelig en had het gevoel dat hij om zou vallen.
"Ik kan niet meer.." mompelde hij gedempt. Wat best beangstigend klonk uit zijn mond, aangezien hij niet iemand was die gauw opgaf. Maar door het enorme bloedverlies had hij gewoon de kracht niet meer. Hij was al ruim over zijn grens gegaan. Zijn lichaam begon alleen maar heftiger te protesteren.
Hij liet Rowan los en zakte voorzichtig neer op de grond. Zweet gutste over zijn lichaam heen en hij zag bleekjes. Hij vloekte zacht en binnensmonds.

Jessica Thornton

Dagen gingen voorbij. Een dag na die aanslag bij haar thuis op Franco had ze iemand ontmoet, Josh. Al vrij snel was ze daar behoorlijk ondersteboven van, kwam hij bij haar over de vloer en had ze er een relatie mee. Ze was er wel blij mee, ondanks dat het erg snel ging. Het gaf haar wat afleiding en extra ontspanning.
Tussendoor bezocht ze Franco in haar eentje in het ziekenhuis, zo lang hij daar nog lag. Op een of andere manier wilde Josh alles met haar doen, behalve mee naar het ziekenhuis of haar werk. 2 dagen na de aanslag op Franco was ze ook alweer aan het werk. Wel op een laag pitje, maar ze was weer op de werkvloer bezig. Ze zocht er niet direct iets achter dat Josh zo afstandelijk was wat haar werk en ziekenhuis betreft. Hij wist wel altijd hoe laat ze ongeveer thuis was, want meestal een half uurtje nadat ze thuis was, wat ze ook tussen werk en thuis komen gedaan heeft, belde hij aan. Op het moment vond Jessica dat nog leuk dat hij er zo veel was.
Ze was nu net op haar werk aangekomen en hing haar jas op aan de kapstok. Daarna liep ze door naar haar bureau waar ze de computer alvast startte en daarna naar het koffiezetapparaat liep om een kopje koffie te vullen voor haarzelf.

Franco Crescenzo

Hij was toch een behoorlijk tijdje uit de running geweest door zijn verwondingen. Twee weken had hij in het ziekenhuis gelegen. Daarna was hij naar huis gegaan en had hij nog een aantal weken alleen maar thuis gezeten. De artsen hadden hem geadviseerd om niet te veel te doen, vooral geen zware lichamelijke activiteiten. Dat was best lastig voor Franco. Maar de eerste periode wist hij zich er wel redelijk goed aan te houden, aangezien hij nog flink veel pijn had, ondanks de pijnstillers.
Op dit moment had hij niet veel last meer en gebruikte geen pijnstillers meer. Hij was een aantal dagen terug op controle geweest in het ziekenhuis en alles leek goed te genezen gelukkig.
Vandaag besloot hij weer eens naar het bureau te gaan. Misschien kon hij wel wat werk verrichten. Administratief werk natuurlijk. Niemand zou het accepteren als hij het veld alweer in ging. Al wilde hij daar niet al te lang meer mee wachten.
Tegen de middag parkeerde hij zijn nieuwe auto op het parkeerterrein voor het bureau. Zijn andere auto was rijp voor de sloop geweest na de aanslag op zijn leven.
Automatisch scande hij de omgeving af voordat hij uitstapte. Daarna liep hij rustig richting het bureau en stapte daar naar binnen. Hij zag wat collega's opkijken en een aantal begroette hem vriendelijk en vroegen hoe het nu ging. Andere leken hem juist wat te willen ontwijken, alsof hij degene was die gevaarlijk was.

Jessica Thornton

Ze keek op van het koffie-apparaat toen ze lichtelijke soort van onrust merkte bij de collega's verderop. Niet echt paniek, maar de vragen hoe het met iemand ging maakte haar wel nieuwsgierig aan wie die vragen gesteld werden. Ze glimlachte vriendelijk toen ze zag dat het Franco was die weer terug aan het werk kwam. Ze schonk gelijk een tweede kopje koffie in en nam die mee naar haar bureau, wat tegen die van Franco aan grensde. Een kopje zette ze op haar bureau, terwijl ze die ander bij Franco neer zette. 'Welkom terug.' zei ze. Ze was toch wel blij om te zien dat Franco zich goed genoeg voelde om weer aan de slag te gaan. Ze ging daarna zelf ook zitten aan haar eigen bureau.
Zelf had ze nergens meer last van. Haar schotwond net naast haar schouder in haar bovenarm was netjes genezen met een beetje rust in haar bewegingen en zelf was ze al weer een tijdje rond aan het lopen op het bureau met papieren, dossiers en klappers. Maar wat zij opgelopen had was ook niets vergeleken met Franco natuurlijk. 'Je ziet er beter uit dan een tijdje geleden.' zei ze vriendelijk tegen Franco.

Franco Crescenzo

Hij maakte even een kort praatje met wat collega's en liep toen door naar zijn bureau. Daar zag hij Jessica staan, ze zette net twee kopjes warme koffie neer. Vervolgens verwelkomde ze hem. Hij glimlachte en plofte op zijn bureaustoel neer.
"Dankje," knikte hij richting Jessica. Zowel voor haar woorden als voor de koffie. Hij pakte het kopje koffie vast en nipte er aan, waarna hij het weer neerzette.
"Ja, dat gaat al gauw geloof ik," grinnikte hij op de volgende woorden van Jessica. Zij was wel een aantal keer bij hem geweest in het ziekenhuis, maar ze hadden elkaar nu toch al een tijdje niet meer gezien.
"En hoe gaat het met jou?" vroeg hij nu aan haar. Hij haalde zijn hand door zijn haren en keek even rond in het bureau, waarna hij weer terug richting Jessica keek.
Het baarde hem zorgen dat de dreiging nog steeds niet weg was en dat hij niet wist wat die mafkezen nu weer voor plannen aan het maken waren. Toch probeerde hij zijn dagelijks leven niet te veel te laten beïnvloeden door die zorgen en probeerde hij alles een beetje van zich af te schuiven.

Jessica Thornton

Ondertussen was haar computer klaar met opstarten en kon ze inloggen, wat ze ook deed op het moment dat Franco haar bedankte, van zijn koffie nipte en reageerde op haar woorden dat hij er beter uit zag. Haar glimlach werd even kort een kleine grijns door die grinnikende woorden van Franco.
Franco vroeg daarna hoe het met haar ging. 'Goed, heel goed.' antwoordde ze. 'Van mijn kleine schotwondje wist je denk ik al, dat dat volledig verdwenen is. En in een relatie al bijna 2 weken.' antwoordde ze iets uitgebreider op de vraag. Lichtjes bloosde ze ook toen ze het over haar relatie met Josh had. In die bezoekjes van haar had ze het vaak kort gehouden en ging het vooral over Franco's gezondheid. Over Josh had ze het nog niet eens gehad met Franco. Al was dat ook niet zo heel gek, want ze kende Franco net 2 dagen langer dan Josh en ze vond Franco's gezondheid net iets belangrijker tijdens die bezoekjes.
Ze was zelf te verblind door verliefdheid om in te zien dat die relatie met Josh helemaal niet zo geweldig was als ze zelf dacht. Hij wilde zo snel zo veel, en tegelijkertijd was er ook zo veel dat hij niet wilde wat in een normale relatie wel normaal zou zijn. Maar dat zag Jessica niet in. Verblind door liefde en ook onervaren op gebied van relaties en verliefd zijn. Ze had zichzelf nooit goed genoeg gevonden voor een jongen of man. Na die aanslag op Franco was ze wel kwetsbaarder op dat gebied en toen Josh die dag daarna op haar pad kwam had ze geen moment getwijfeld aan hem en was het heel snel gegaan.

Franco Crescenzo

Hij nam nog wat slokken koffie en zette daarna ook zijn computer aan. Jessica reageerde op zijn vraag en vertelde eerst over haar schotwond, die weer helemaal genezen was. Daarna zei ze opeens dat ze een relatie had sinds twee weken. Hij keek op naar haar.
"Zo zo, en wie is de gelukkige?" vroeg hij haar glimlachend.
Zijn computer was ondertussen ook opgestart en hij opende wat programma's. Eigenlijk wat hij het eerst wilde doen was die groep mannen die het op zijn leven hadden voorzien ontmaskeren. Maar dat ging nog wel een hele klus worden.

Jessica Thornton

Glimlachend bloosde ze toen Franco vroeg wie de gelukkige was. 'Hij heet Josh.' begon ze. 'Die dag na alles dat ik nog vrij had, was ik heel eigenwijs boodschappen gaan doen. En dat is lastig dragen met maar een arm, want die ander mocht niet te veel bewogen worden. En opeens was hij er en schoot te hulp. We hadden wat gekletst en dat is eigenlijk binnen een paar dagen al heel snel meer geworden.' vertelde ze nog vrolijk verder.
Naïef en onervaren als dat ze is op dit gebied, was het voor haar niet raar dat het zo snel ging. Soms bestaat dat, dat had ze wel eens gehoord of gelezen. Het kon. Wie weet had zij dat geluk. Voor haar idee en gevoel had zij dat geluk met Josh.

Franco Crescenzo

Jessica begon glunderend te vertellen dat ze hem ontmoet had een dag na alle heisa. Ze was boodschappen gaan doen en dat ging lastig met één arm. Die Josh was haar te hulp geschoten en ze waren aan de praat geraakt. Blijkbaar was alles heel snel gegaan. Franco knikte weer even.
"Liefde op het eerste gezicht," grijnsde hij nu richting Jessica. "En wanneer kom je hem introduceren? Ik hoorde dat er volgende week een teamuitje is. Neem je hem mee?" vroeg hij nu nieuwsgierig. "Wat voor werk doet hij?" vroeg hij daarna. Nieuwsgierig zijn en alles willen weten van iedereen zat in zijn aard.

Jessica Thornton

Franco leek zelf ook heel enthousiast en blij voor haar te zijn. Zeker na al die vragen over Josh. 'Ik wil hem wel vragen mee te gaan, maar ik weet nog niet of hij dat wilt.' antwoordde ze als eerste. 'Hij zei dat hij niet echt iets met ziekenhuizen en politiebureau's heeft. Ik had hem al gevraagd een keer mee te gaan naar jou toe toen je nog in het ziekenhuis lag, maar dat wilde hij niet. Of mij eens hier afzetten en ophalen wilde hij ook niet. Maar dat teamuitje is niet hier op het bureau, dus wie weet dat hij dan wel mee wilt.' legde ze nog uit. Ze had daar zelf niet echt iets achter gezocht, maar gewoon geaccepteerd dat hij liever niet mee kwam naar het bureau of ziekenhuis.
Daarna vroeg Franco naar Josh's baan. Ze dacht na en was daardoor ook een tijdje stil. Daar had ze nooit naar gevraagd. Ze hadden heel veel gepraat, maar nooit over wat voor werk Josh deed. Hij werkte wel, dat wist ze wel. Daarvoor moest hij altijd net wat eerder bij haar weg of net wat later dan haar bij haar thuis zijn. 'Ik weet eigenlijk niet wat hij doet of waar voor zijn werk. Hij weet wel dat ik agente ben, dat heb ik toch zeker een paar keer laten vallen, maar wat hij doet heb ik eigenlijk geen idee van.' was haar antwoord dan ook uiteindelijk. 'Ik zal er eens naar vragen, ik zie hem vanavond toch weer.' voegde ze er aan toe.
'Wat wil je nog meer weten van de partner van je partner?' vroeg ze daarna met een kleine, plagende grijns op haar gezicht.