Medieval Times

Koning Stephen Lahero

Toen hij binnen kwam zag hij dat Elvira en Nathan er alweer waren, het leek wel redelijk met ze te gaan. Hij ging langzaam zitten, hij wilde zo veel mogelijk rust pakken. 'Ik wil heel graag met Fay een paar dagen weg om wat bij te komen van alles. Diablo neemt een deel van het werk over, maar ik zou het enorm waarderen als jullie dat ook willen doen en een oogje voor mij in het zeil houden. Diablo heeft het nooit gedaan terwijl ik weg was en ik wil mij even nergens druk om hoeven te maken. Zouden jullie dat willen doen?' Vroeg hij zacht. Als het even mee zat kon hij dan vanavond al met Fay weg. Hij had het echt nodig.

Elvira Solore

Ze keek toe toen Stephen binnenkwam, hij begon te praten, hij wilde met Fay een paar dagen weg om bij te komen. Diablo zou werk van hem overnemen, maar hij zou het wel waarderen als zij dat ook deden en een oogje in het zeil hielden. Diablo had nog nooit alleen voor het kasteel gezorgd.
"Natuurlijk willen we dat doen... we wilden toch nog een tijdje hier blijven, dus dat kan dan mooi." Sprak Elvira met een glimlachje tegen hem en ze knikte eventjes, ze vond het geen enkel probleem.

Koning Stephen Lahero

Ze wilden hem helpen en dat was toch wel een opluchting, hij had veel vertrouwen in Nathan en Elvira en ze hadden dit ook vaker gedaan. Dat was goed. 'Heel erg bedankt, ik ben er enorm blij mee.' zei hij zachtjes. Hij streek weer langs zijn voorhoofd en hij realiseerde zich dat ze moesten gaan. Hij wilde Chayenne helemaal niet begraven, maar misschien kon hij het maar beter gehad hebben. Nu zag hij er elke keer vreselijk tegenop. Hij wilde het graag klein houden, dus dat zou het ook zijn. Dat was nu ook wel goed, hij kon echt geen drukte hebben.

Koningin Fay Lahero

Stephen bedankte de twee en Elvira knikte eventjes dat het goed was. Daarna pakte Fay zachtjes zijn hand vast en keek eventjes naar hem. “Lieverd, zullen we maar gaan? Ik weet hoe verschrikkelijk het is, maar zullen we er wat moois van proberen te maken?” Vroeg Fay hem heel zachtjes en ze kneep even in zijn hand met een klein glimlachje. Ze probeerde hem zoveel mogelijk te steunen.

Koning Stephen Lahero

Hij ademde diep in en hij knikte even, daarna liep hij mee met haar. Alles leek als een waas langs hem heen te gaan. Hij voelde zich slecht, zijn hoofd bonkte en het drong allemaal eigenlijk niet echt tot hem door. Hij voelde zich gewoon afwezig en misschien wilde hij het ook echt niet al te bewust meemaken. Hij kon het eigenlijk niet echt aan en daarom was het makkelijker om zich af te sluiten. Hij bleef de hand van Fay stevig vasthouden.

Koningin Fay Lahero

Ze liepen samen naar de begraafplaats toe. Het afscheid van Chayenne was prachtig geregeld. Ze vond het heel erg mooi. Fay snikte zacht en hield de hand van Stephen stevig beet. Er werden veel lieve woorden over het meisje gezegd en na een tijdje was het over... Ze keek toe hoe de grond weer werd dichtgegooid en ze keek naar Stephen.
"Tijd om te gaan..." Fluisterde ze.

Koning Stephen Lahero

Hij keek wazig op toen Fay iets aan hem vroeg. Ze wilde gaan en hij knikte langzaam. Hij liep met haar mee terug naar het kasteel. Daar ging hij eigenlijk meteen op de bank zitten en hij wreef langs zijn hoofd. Het deed echt wat pijn. 'Als we de spullen pakken kunnen we gaan, ik wil heel graag ergens anders zijn nu.' zei hij zacht tegen haar. Hij kwam weer overeind en hij pakte een tas met wat kleren. Hij wist nog niet eens echt waar hij heen wilde.

Koningin Fay Lahero

Ze knikte eventjes door zijn woorden en nam hem voorzichtig met haar mee naar de kamer toe. Ze pakte al haar spullen zo snel mogelijk in en keek naar hem. "Ja, laten we gaan, ik wil ook weg... het maakt niet uit waarheen." Vertelde ze hem zachtjes. Ze slingerde de tas op haar rug en pakte zijn hand weer vast. Dan konden ze meteen gaan.

Koning Stephen Lahero

Hij liep met haar mee en hij bleef even staan. ' We kunnen naar mijn oude landgoed, daar is het goed op orde en wel heel rustig.' stelde hij voor. Hij legde de tassen op de koets, hij wilde liever niet gaan rijden nu, hij wilde een beetje tot rust komen en dan ging niet als ze gingen rijden. 'Ik hou van je Fay, heel erg.' zei hij zacht. Hij was ook echt duidelijk vermoeid, het was aan alles te zien. Hij kon niet eens echt meer huilen, zo moe was hij.

Koningin Fay Lahero

Hij bleef ineens staan en kwam met een voorstel. Ze knikte door zijn woorden met een glimlachje. "Ja, dat lijkt me een heel erg goed idee. Laten we dat doen." Ze streek even over zijn rug heen en hielp hem met het inladen van de tassen in de koets. Ze stapte in en keek naar Stephen die haar zei dat hij van haar hield.
"Ik ook van jou..." Fluisterde ze tegen hem terug en ze hielp hem mee de koets in.

Koning Stephen Lahero

Hij sloot zijn ogen even en hij ademde langzaam in en uit om zijn hoofd rustig te houden. 'Ik hoop dat het morgen wat beter gaat, als ik wat meer tot rust kom.' fluisterde hij. Hij voelde zich nog steeds echt misselijk en hij voelde heel erg goed de druk op zijn hoofd wat toenemen. Na een tijdje waren ze op het landgoed en hij stapte uit, de frisse lucht van het bos en het vrije gevoel waren wel echt heel erg fijn. Hij was blij om heel even weg te zijn.

Nathan Gerono

Ergens was het wel weer fijn om wat te doen te hebben, maar hij hoopte gewoon dat het goed bleef gaan met Elvira. dat was het belangrijkste. Nu moesten ze het werk doen, samen met Abbygail en Diablo. Hij wist nog niet echt wat hij van die twee vond, maar Abbygail had wel wat. Ze was aantrekkelijk, dat zeker. Hij vond haar wel interessant, maar dat kon hij beter niet tegen Elvira zeggen. Waarschijnlijk kwam het ook omdat er zo veel problemen geweest waren, dan was hij altijd wat meer afgeleid. Daar had hij sowieso al snel last van, hij keek altijd wel veel naar andere vrouwen. Als er maar niets gebeurde was het niet zo erg. Hij was gewoon nieuwsgierig en hij wilde haar wel wat meer leren kennen. Wie weet zat er wel meer in. Zijn gedachten dwaalden nu tijdens het werk wat af, wat als die twee het samen wel zagen zitten? Abbygail en Elvira samen, dat zag hij wel zitten. Het leek hem heel erg interessant, maar Abbygail met hem alleen leek hem ook wel wat.

Kenna Merchant

De dagen gingen voorbij. Uiteraard had zij niets te zoeken op de begrafenis van Chayenne, maar ze had het wel van een afstandje meegekregen wat er gaande was. Ook daarna de instructies gekregen dat als er een opdracht was van de tijdelijke vervangers van de koning en koningin, die ook gevolgd moesten worden. De rest van de tijd was het trainen, trainen en nog eens trainen.
Zo ook nu, waarbij ze een aantal van de groep waar ze in zat het nakijken gaf tijdens oefengevechten. Ze had door de jaren heen veel informatie van andere trainingen opgeslagen in haar hoofd en paste dit toe tijdens de trainingen. Ze was al in korte tijd flink gestegen in niveau. Als haar ouders dit wisten, dan zouden ze waarschijnlijk nog harder ontkennen dat ze een kind van hun was. Maar goed dat die niet meer in de buurt waren en haar uit de familie geknikkerd hadden. Dan kon ze doen waar ze goed in was, wat ze graag wilde.

Emilie Sheridan

Emilie, ook wel heel simpel Ems genoemd door vrienden en familie, had nooit echt veel om zich druk om te maken in haar leven. Ze hadden het niet breed, maar ook niet heel krap. Familie was niet heel klein, ook niet heel groot. Haar familie lag wel altijd goed bij de rest van de dorpsgenoten, misschien ook deels doordat ze met iedereen wel contact hadden dankzij hun café. Mensen konden er eten, drinken, blijven slapen. Ze boden alles wel aan op dat gebied, in ruil voor een financiële bijdrage natuurlijk.
Emilie hielp mee in dit familiebedrijf en had zo ook haar vaste baantje daardoor. Ze woonde in een kamertje boven het café 'op haarzelf' in ruil voor het meewerken in het café. En ze hield daarbij nog een klein zakcentje over voor kleding en inrichting. De 'status' van de familie was vrij laag, gewoon een café-familie. Maar daardoor had Emilie gelukkig geen last van het feit dat ze snel moest trouwen. Ze kwam iemand tegen, of niet. Trouwde ze, of niet. Wel of geen kinderen, met of zonder partner. Het maakte voor haar huidige status geen zak uit. En Emilie vond dat heerlijk! Ze moest er niet aan denken dat haar familie continue in haar nek zat te hijgen over wanneer ze nou eens een aanzoek accepteerde, om nog maar te zwijgen over verplichte uitjes.

Met haar armen bezaaid met gevulde borden, zocht ze zich een weg door de menigte heen. Links rende een kind langs, rechts was iemand druk met handgebaren aan het uitleggen wat ie nou wel weer niet meegemaakt had. Flexibel, lenigheid, snel handelen en een goed evenwicht was wel erg belangrijk bij haar werk. De borden bereikten zonder schade geleden te hebben gevuld en wel bij de mensen die het eten besteld hadden. Ze wenste hen een smakelijke maaltijd toe, vroeg nog of ze nog wat extra te drinken er bij wilden hebben en verliet daarna die tafel weer terug naar de bar waar het volgende alweer klaar stond.