Medieval Times

Elvira Solore

Hij streelde over haar rug heen en gaf aan dat het vanzelf beter werd, het was een droom. Ze knikte een klein beetje en keek hem aan toen hij haar kin pakte. Ze luisterde naar zijn woorden. Hij zou haar tegen alles beschermen. Ze vond het ergens moeilijk om te geloven, hij liet haar daar ook helemaal alleen achter in de kelder terwijl ze een gevaar voor zichzelf was. Als Fay toen niet op tijd was binnengekomen, had ze zichzelf echt ernstig pijn gedaan…

Nathan Gerono

Hij zag het in haar ogen, ze geloofde hem niet. Hij wist dat het logisch was en toch deed het hem pijn. 'Ik weet dat ik je liet stikken, maar juist daarom wil ik het vanaf nu anders doen... het is gewoon... iedereen die jou pijn zou willen doen, zou ik willen vermoorden om je te helpen. Maar als jij dat zelf bent... dan weet ik niet goed wat ik moet doen. Dan raak ik in de war en weet ik niet hoe ik je moet helpen.'

Elvira Solore

Hij zei dat hij wist dat hij haar liet stikken, daarom wilde hij het nu ook anders doen. Hij zou iedereen willen vermoorden die haar pijn deed. Maar als ze zichzelf pijn deed, dan wist hij niet wat hij moest doen, dan raakte hij in de war en wist hij niet hoe hij haar moest helpen. “Ik begrijp je…” Fluisterde ze nu tegen hem. Een stuk meer gekalmeerd. Ze streek even zachtjes langs zijn wang en gaf hem lief en zacht een kusje.

Nathan Gerono

Ze zei dat ze hem begreep en daardoor ontspande hij weer een beetje. 'Ik hoop dat het nooit meer nodig is, want tegen de rest van de wereld kan ik je wel beschermen, denk ik.' zei hij met een grijnsje op zijn gezicht tegen haar. Hij kreeg een kusje en daarna liet hij haar weer liggen. 'Laten we nog een paar uur slapen, misschien gaat het nu wel zonder al te veel nachtmerries.' zei hij zachtjes en lief tegen haar. Hij wilde gewoon het beste voor Elvira, al had hij soms vooral het gevoel dat hij dat niet was.

Elvira Solore

Ze glimlachte door wat hij daarna zei. “Ik weet dat je daar je best voor zou doen.” Glimlachte ze naar hem. Dat wist ze ook wel, hij zou haar tegen alles wat hij kon beschermen, maar sommige dingen laten gewoon niet in zijn macht. Hij stelde voor om nog een paar uur te gaan slapen zonder teveel nachtmerries. “Dat vind ik een heel goed idee…” Fluisterde ze hem toe. Ze kroop dicht tegen hem aan en sloot haar ogen weer.

Nathan Gerono

Ze zei dat ze wist dat hij daar zijn best voor zou doen. 'Gelukkig.' zei hij zacht. Ze vond het een goed idee en ze kroop weer dicht tegen hem aan. Hij sloeg de dekens over hun heen en hij hield haar vast. Hij kon zelf niet zo makkelijk meer in slaap komen. Hij wist dat Chayenne morgen begraven zou worden. Dat zou waarschijnlijk een zware dag voor Fay en Stephen zijn en hij had ze niet meer gezien, hij hoopte gewoon dat alles goed ging.

Elvira Solore

Vanaf dat moment sliep ze rustig, Nathan waakte over haar en zou haar beschermen, ze had een beetje rust en sliep heel erg diep. Ze werd ook pas heel erg laat in de ochtend wakker en kreunde even zachtjes doordat het felle zonlicht de kamer inscheen, precies op haar gezicht. Langzaam draaide ze zich om zodat ze geen last meer van het licht had.

Koning Stephen Lahero

Toen hij in de ochtend wakker werd, voelde hij een doffe hoofdpijn. Hij wist niet of het kwam van de wijn van gisterenavond of door al zijn zorgen, maar hij hoopte dat het een beetje weg zou trekken. Hij kwam langzaam overeind, trok zijn nette kleding aan. Het was zwart. Eigenlijk droeg hij bijna nooit volledig zwarte kleding en hij aarzelde daarom ook even. Uiteindelijk trok hij het overhemd uit en koos hij voor grijs. Chayenne vond het vast beter als het niet volledig zwart was, dat was zo triest. Hij haalde een hand door zijn haar en hij gooide wat water in zijn gezicht, maar het zorgde er niet voor dat hij zich beter voelde.

Chayenne Lahero

Vandaag was eigenlijk de laatste dag dat ze bij haar vader kon zijn. Ze keek toe hoe hij zijn volledige zwarte kleding wisselde voor tóch een andere kleur overhemd en ze grijnsde eventjes. Ze verscheen bij hem in de badkamer.
“Je kent me veel te goed, papa.” Zei ze tegen hem en ze keek hem eventjes aan met een glimlach. “Het is mooi weer vandaag, ik wil ook dat jullie daar vrolijk van worden, het is geen slechte dag.” Zei ze zachtjes.

Koning Stephen Lahero

Hij schrok op toen hij opeens een bekende stem hoorde en hij keek naar Chayenne. Hij zuchtte even en hij schudde zijn hoofd, daarna ging hij op de rand van het bad zitten. 'Het is een verschrikkelijke dag. Het had moeten regenen.' mompelde hij. Hij wilde dit niet. Hij wilde deze dag niet meemaken, nooit. Chayenne had hem ooit moeten begraven en niet andersom. Niet zo. 'Ik denk niet dat ik het kan.' zei hij nu zachtjes, met tranen in zijn ogen.

Chayenne Lahero

“Nee, ik houd niet van regen.” Zei ze eigenwijs tegen haar vader. Hij zei daarna zachtjes dat hij dacht dat hij het niet kon. “Jawel… je zult afscheid nemen van mijn lichaam, maar de herinneringen aan mij zullen bij je blijven. Dat weet ik, ik zit in je hart, papa.” Fluisterde ze en ze ging naast hem zitten op de badrand.

Koning Stephen Lahero

Hij wreef over zijn voorhoofd heen, de hoofdpijn kwam dus niet van de wijn. Het werd erger, niet minder. 'Ik wil geen afscheid nemen. Ik wil nergens afscheid van nemen, ik wil je bij mij houden.' fluisterde hij, zijn stem klonk schor. Hij was hier echt nog helemaal niet aan toe, hij vond het afschuwelijk. 'Ik wil niet dat je weggaat...' zei hij. Hij had haar nodig, heel erg hard. Hij wist niet of hij dit allemaal nog wel kon zonder Chayenne.

Chayenne Lahero

“Dat weet ik… ik had ook graag bij je gebleven, papa… maar het deed echt heel veel pijn, nu voel ik me echt heel erg veel beter.” Fluisterde ze hem toe. “Ik ga pas weg als jij eraan toe bent…” Klonk haar stem heel zachtjes tegen hem en ze keek bezorgd naar haar vader. “Gaat het wel?” Vroeg ze aan hem. Hij leek hoofdpijn te hebben.

Koning Stephen Lahero

Ze wist het, ze was ook graag bij hem gebleven, maar ze had te veel pijn en nu voelde ze zich veel beter. 'Dat is goed.' zei hij schor tegen haar. Ze zou pas weg gaan als hij er aan toe was en hij knikte langzaam. Ze vroeg daarna of het wel ging en hij ademde langzaam in. 'Hoofdpijn... te veel spanning, waarschijnlijk.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij kwam langzaam overeind en hij dronk wat water, hij voelde zich misselijk, maar hij wilde niet dat Chayenne zich zorgen zou maken om hem.

Chayenne Lahero

Hij was gelukkig wel blij dat het nu met haar ging. Hij zei dat hij hoofdpijn had, dat hij teveel spanning had. “Rustig aan, papa… maak je niet te druk, want het is niet nodig. Ik ga niet weg… ik wil niet dat je pijn hebt.” Klonk haar stem bezorgd tegen hem. Ze bleef bij hem staan tot ze een stem hoorde.
“Stephen? Gaat het?” Vroeg Fay en ze kwam langzaam de badkamer in. Ze legde haar hand zacht op zijn rug en keek hem aan in de spiegel.

Koning Stephen Lahero

Chayenne zei dat hij rustig aan moest doen, ze wilde niet dat hij zich druk maakte, het was niet nodig. Ze ging niet weg, ze wilde niet dat hij pijn had. 'Je bent lief.' zei hij schor. Het volgende moment ging de deur open en kwam Fay binnen. Ze vroeg of het ging en hij knikte moeizaam, hij voelde haar warme hand op zijn rug en hij ademde diep in, maar het volgende moment boog hij voorover en moest hij overgeven. Hij haalde trillend adem en hij sloot zijn ogen.

Koningin Fay Lahero

Ze werd nog bezorgder wanneer hij begon over te geven. Ze hield hem vast en streek zachtjes door zijn haren heen. “Rustig maar lieverd, rustig maar…” Klonk haar stem zacht. “Waar maak je je allemaal zorgen over?” Vroeg ze zacht aan hem. Ze zette de kraan zachtjes aan en pakte een doekje die ze natmaakte en even zijn voorhoofd daarmee depte.

Koning Stephen Lahero

Fay hield hem vast en ze probeerde hem wat te kalmeren, maar dat werkte niet echt heel erg goed nu. Ze vroeg waar hij zich allemaal zorgen om maakte. 'Om alles.' zei hij wat schor tegen haar. Hij voelde het koude doekje op zijn hoofd en hij sloot zijn ogen weer, zo leunde hij een beetje tegen haar aan. 'Het gaat wel.' fluisterde hij. Hij kwam nu wel weer een beetje bij, al was de hoofdpijn heel vervelend. Hij kwam iets overeind en hij dronk een paar slokken water, daarna keek hij haar weer aan.

Koningin Fay Lahero

Hij zei dat hij zich druk maakte om alles en sloot zijn ogen. Hij leunde wat tegen haar aan en na een tijdje zei hij dat het wel ging. “Ga even rustig zitten.” Klonk haar stem bezorgd. Ze was doodsbang dat die heftige hoofdpijn weer terug kwam bij hem, daar had ze hem toen bijna aan verloren… Hij keek naar haar en ze streelde zachtjes langs zijn wang.

Koning Stephen Lahero

Ze zei dat hij even moest gaan zitten en hij knikte langzaam. Hij liep de kamer in en hij ging op de bank zitten, hij pakte haar hand vast en hij trok haar dicht tegen zich aan. 'Het gaat wel, echt.' fluisterde hij. 'Het is gewoon een hele zware dag en morgen gaat het vast weer beter. Dat moet.' zei hij met een waterige glimlach op zijn gezicht. Hij deed echt zijn best om het zelf ook zo te zien, maar hij kon niet ontkennen dat hij zich echt heel erg slecht voelde. De hoofdpijn dreunde nogal door en hij kon zich maar slecht concentreren.

Koningin Fay Lahero

Hij liep de kamer in en ze ging bezorgd achter hem aan. Zodra hij eenmaal zat pakte hij haar hand en trok haar naar zich toe. Hij gaf aan dat het wel ging, dat het een zware dag was en het morgen vast beter ging. “De dag is pas net begonnen lieverd… ik maak me zoveel zorgen om je.” Fluisterde ze hem toe en ze streek langs zijn wang met haar vingers. Ze sloeg haar armen zacht om hem heen en hield haar dicht tegen zich aan. “Je moet het echt meteen tegen me zeggen als het niet meer gaat.

Koning Stephen Lahero

Ze zei nu dat de dag pas net begonnen was, ze maakte zich heel veel zorgen om hem. 'Dat snap ik, maar het is niet nodig.' fluisterde hij. Hij wilde echt niet dat ze zo ongerust was om hem. Ze sloeg haar armen om zijn lichaam heen en ze zei dat hij het echt meteen moest zeggen als het niet meer ging. 'Dat zal ik doen.' fluisterde hij. 'Ik moet nog wat dingen regelen, daarna kom ik naar je toe en zal de begrafenis beginnen. Ik beloof je dat ik de rest van de dag rustig aan doe.' zei hij. Hij kwam langzaam overeind van de bank, hij haalde diep adem, maar het ging wel. Hij moest gewoon een paar uur volhouden en dan zou hij daarna wel even kunnen gaan liggen.

Koningin Fay Lahero

Hij vond het niet nodig dat ze zich zoveel zorgen om hem maakte. Hij zou het ook zeggen wanneer het niet meer ging maar nu moest hij wat dingen regelen. Hij zou daarna naar haar toekomen en dan kon de begrafenis beginnen. De rest van de dag zou hij rustig aan doen. “Oké, is goed… laat Diablo voorlopig maar wat meer doen.” Sprak ze hem zachtjes toe en ze streek even langs zijn wang. Ze gaf hem een klein kusje.
“Dan zie ik je straks, lieverd.” Zei ze zachtjes en liefdevol.

Koning Stephen Lahero

'Ik zal het zo met Diablo doornemen. Oh, Fay, wil je vragen of Nathan en Elvira zo hier naar toe komen? Ik wil het ook even met hun overleggen.' zei hij. Daarna vertrok hij, hij had nog wel wat te doen en hij wilde niet dat hij zich moest haasten, want daar had hij echt totaal geen energie voor nu. In zijn werkkamer overlegde hij met Diablo, hij gaf aan dat hij wat rust nodig had, Diablo wilde alles maar al te graag voor hem doen en na het gesprek keerde hij terug naar Fay.

Koningin Fay Lahero

Ze vond het goed wat Stephen haar vertelde, maar ze bleef wel bezorgd om hem. Ze haalde Nathan en Elvira en in de kamer wachtten ze op de terugkomst van Stephen. Beide zagen ze er iets beter uit, nog niet veel, maar beter als daarvoor en ze was eigenlijk wel opgelucht om dat te zien bij ze. Het ging de vorige dag zo slecht...