Medieval Times

Fay Fuego

Hij kwam weer naar haar toe en trok haar tegen zijn lichaam aan. Hij hield ook van haar en zij was precies wat hij nodig had. “Fijn...” Fluisterde ze zachtjes tegen hem, ze vond het echt heel erg fijn dat hij er zo over dacht. Zijn lippen lagen tegen haar oor en ze huiverde lichtelijk door hem. Ze strekte haar nek toen hij zijn lippen verder liet gaan over haar nek.
“Jij leid mij ook af.” Kreunde ze zachtjes. Ze glimlachte naar hem. Hij was zo ongelooflijk leuk... “Kom, dan trommelen we Nathan en Layka op.” Glimlachte ze nu.

Koning Stephen Lahero

Doordat ze kreunend zei dat hij haar ook afleidde, ademde hij diep in. Hij wilde haar net weer vast pakken en zeggen dat ze nog wel even hadden, toen Fay net op tijd zei dat ze Nathan en Layka op moesten trommelen. Daardoor grijnsde hij even. ‘Nou, vooruit dan maar,’ zei hij tegen haar. Hij drukte nog heel kort zijn lippen op die van haar, maar daarna liep hij de kamer uit. ‘Ik denk dat Nathan allang wakker is, volgens mij staat hij elke ochtend zo vroeg op.’ Zei hij tegen haar. ‘Maar jij kan maar beter naar Layka gaan, volgens mij zou ze zich rot schrikken als ik haar wakker maak,’ zei hij daarna.

Fay Fuego

Ze kreeg nog een klein kusje van hem. Met een grote glimlach haalde ze haar hand door haar haren heen.
“Wil jij even met Nathan praten anders? Hij kan nog zo weinig, het klopt niet...” Zei ze zacht tegen Stephen. “Dan ga ik inderdaad wel naar Layka.” Glimlachte ze breed.
“Ik hou van je.” Zei ze nog een keer tegen hem en ze gaf hem een knipoog, daarna liep ze de andere kant uit. Onderweg kwam ze Chayenne tegen met de hond van Nathan, ze begroette de prinses vrolijk en praatte even kort over Storm. Niet veel later klopte ze aan op de deur van Layka. De vrouw was zich net aan het omkleden.
“Ik ben het, Fay.” Zei ze en ze liep vrolijk binnen, ze keek nu naar de rug van de vrouw, ze zag er verschrikkelijk uit.
“Layka, wat is er met je gebeurd?” Vroeg ze geschrokken. Layka draaide zich vluchtig om. “Euh... ik... euh...” Stamelde ze.
“Komt dit door je man?” Wilde ze weten, meteen schudde Layka heftig haar hoofd. “Nee, dit is de schuld van een ander. Fay, jij kan genezen toch? Wil je me ervan af helpen?” Klonk het nu haast smekend. Fay kwam bij haar zitten. “Natuurlijk, Layka, dat wil ik wel, het zal niet helemaal goed komen, maar beter dan dit. Je bent echt een sterke vrouw, dat je hier nog zo doorheen bent gekomen.” Sprak Fay nu bewonderend. Ze begon nu de vrouw voorzichtig te genezen.

Koning Stephen Lahero

Ze ging wel even naar Layka toe, maar ze vroeg aan hem of hij met Nathan wilde praten. Hij kon nog zo weinig, het kopte volgens haar niet. Stephen knikte langzaam, dat wilde hij wel. Waarschijnlijk was er gewoon iets aan de hand waardoor de man blokkeerde, of wat dan ook. Fay ging haar Layka toe en hij liep naar buiten, waarschijnlijk was Nathan daar. Zoals hij zag, was Nathan inderdaad buiten. Hij was aan het trainen met een zwaard, niet met zijn krachten. Hij bleef op afstand staan kijken, hij was wel goed. Heel goed zelfs. Maar hij had waarschijnlijk goede training gehad. Toch had Stephen het idee dat hij beter kon trainen met zijn krachten dan met dit. Hij keek opzij omdat er een wachter naar hem toe kwam. De man zei heel kort dat hij gisterenavond bij de kamer van Chayenne had gestaan en dat hij toch wilde zeggen dat Nathan daar naar binnen was gegaan. De wachter vertrok weer en Stephen stond te staren naar Nathan. Wat had hij te zoeken bij Chayenne in de kamer? Hij kwam langzaam dichterbij, Nathan keek op toen Stephen bij hem kwam staan en hij begroette hem vriendelijk. Stephen bleef de man strak aankijken en hij slikte even. Hij vond het misschien wat lastig omdat Nathan zo met Felicia bezig was en nu ook nog met zijn dochter. Het wekte wantrouwen op, hoewel hij dat vervelend vond. Dit was ook nog eens het oude vriendje van Fay. ‘Wat is er, Stephen?’ vroeg Nathan aan hem, omdat hij het echt wel doorhad. ‘Niets.’ Zei de man daarop, omdat dit dingen waren die hij beter niet uit kon spreken. Dat zou alles niet beter maken. ‘Ik wilde even met je praten, Nathan. Over vroeger… ik heb het gevoel dat er iets is waardoor jij je krachten niet toelaat,’ sprak Stephen rustig. Nathan keek hem doordringend aan, maar hij zei niets.

Chayenne Lahero

Ze liep naar buiten toe en sprong op haar vader af, hij zag haar aankomen en daarom vloog ze hem om zijn hals. Storm rende achter haar aan. "Goedemorgen lieve papa!" Zei ze vrolijk tegen hem, ze keek nu weer naar Nathan met een grijns.
"Weet je, vannacht heeft Storm bij me geslapen en toen kon ik heel erg goed slapen. Van Nathan mocht het, lief hé?" Zei ze grijnzend en met twinkelende ogen.
"Papa, mag ik ook een hond?" Klonk haar stem nu ineens vol enthousiasme.

Koning Stephen Lahero

Chayenne kwam naar hem toe en zijn dochter vloog om zijn hals. Ze was weer eens heel enthousiast, maar nu was het door Nathan, zijn hond had bij haar mogen slapen en nu wilde ze ook een hond. 'Daar zullen we het nog eens over hebben...' Zei hij glimlachend tegen zijn dochter. Hij begreep wel dat ze het leuk vond, maar hij ging niet overal meteen ja op zeggen, want ze was al verwend genoeg. Hij keek weer naar Nathan en hij ademde diep in, de man kwam er nu wel erg makkelijk vanaf, omdat Chayenne hun onderbrak. 'Chayenne, mag ik misschien nog even met Nathan praten? Ik wil hem ook graag wat beter leren kennen...' Zei hij tegen zijn dochter. Hij wist helemaal niets van de man en hij leek ook niet van plan te zijn iets te gaan vertellen, misschien moest hij dit dan toch door Fay laten doen. 

Chayenne Lahero

“Maar papa... ik wil het heel graag, dan heb ik tenminste een echte vriend hier op het kasteel.” Zei ze nu, ze keek haar vader smekend aan. Nu ineens zei hij dat hij nog even met Nathan wilde praten, hij wilde hem beter leren kennen. Ze knikte.
“Oké, mag ik dan met Storm wandelen? Ik blijf in de buurt hoor.” Vroeg ze nu, ze keek Nathan even aan, het was natuurlijk zijn hond.

Fay Fuego

Ze had Layka genezen en nu hing de vrouw huilend in haar armen. Ze bleef maar zeggen dat ze de vrouw dankbaar was en dat ze iets terug wilde doen voor haar. Fay glimlachte erdoor, al vond ze het wel lastig, al die huilende mensen...
“Het was niets, Layka, als dat je wat meer zelfvertrouwen geeft, dan vind ik dat fijn. Dat schept ook een band en we moeten natuurlijk wel straks samen vechten. Dat gaat alleen maar beter als jij je zelfverzekerder voelt. Kom, we gaan naar Stephen en Nathan, die zijn buiten als het goed is al aan het trainen.” Zei Fay glimlachend. Layka knikte en ritste nu haar jurk vast om vervolgens samen met Fay naar buiten te vertrekken. Ze zagen de twee mannen al staan, Fay zwaaide even naar ze en keek daarna Layka aan.
“We laten ze wel even met rust. Ik zal je even helpen met alles, Layka.” Zei ze nu glimlachend. Ze begon de vrouw dingen te vertellen over vechttechnieken

Koning Stephen Lahero

'Je hebt toch al een echte vriend? Je hebt mij!' Zei hij plagend tegen zijn dochter. Daar besloot hij het nu bij te laten, ze zouden dat over een hond later wel bespreken. Ze vroeg of ze even met Storm mocht wandelen, hij keek daardoor naar Nathan die knikte. 'Natuurlijk mag jij dat...' Zei de man vriendelijk. Hij zag Fay en Layka, maar ze lieten hun met rust, waarschijnlijk wist Fay dat er helemaal niets van praten zou komen als ze er bij kwamen staan. Zodra Chayenne weg was keek hij weer naar Nathan. 'Het is beter als je gewoon praat. Je zal je krachten nodig hebben en dat gaat niet als er iets is wat je tegen houdt...' Zei Stephen tegen de man. Nathan haalde alleen zijn schouders op. 'Nathan, kom op, praat met mij....' Probeerde Stephen nog eens. Hij hoorde Nathan diep inademen, de man keek hem niet aan. Het kwam dus ook compleet onverwachts dat Stephen een keiharde klap in zijn gezicht kreeg van Nathan. Hij had niet eens de kans om te ontwijken. 'Ik praat niet, je kan het niet afdwingen...' Zei Nathan tegen hem, daarna haalde de man weer uit, maar deze keer kon Stephen de klap redelijk blokkeren. 

Fay Fuego

Ineens zag ze dat Stephen een flinke klap kreeg van Nathan. Het was dus niet zo heel erg geweldig gegaan, het praten. Ze had het ook Stephen niet moeten laten doen. Ze rende op de twee af, ze was zo ongelooflijk snel... Ze sprong tussen de twee mannen en keek Nathan fel aan. In haar ogen brandde het vuur en haar lichaam was vlakbij dat van hem.
“We moeten samenwerken, niet elkaar tegenwerken.” Siste ze hem toe. Ze keek ook even naar Stephen, haar woorden golden ook voor hem.

Koning Stephen Lahero

Hij merkte aan zichzelf dat hij op het punt stond om terug te slaan, maar opeens stond Fay voor hem. Ze sprak duidelijk woorden en keek eerst naar Nathan, daarna naar hem. Nathan zei niets meer, hij draaide zich alleen maar om en hij liep een paar meter van hun vandaan. Stephen veegde langs zijn gezicht, zijn neus bloedde. ‘Ik pak even een doekje,’ mompelde hij tegen Fay. ‘Praat jij maar met hem, dat lijkt mij beter,’ voegde hij er aan toe met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Het maakte hem niet zo heel erg veel uit dat Nathan dit gedaan had, hij bleef er vrij kalm onder. Het kon altijd gebeuren en het was duidelijk dat hem iets dwars zat, anders zou hij zo niet doen.

Fay Fuego

Ze haalde even diep adem en knikte door de woorden van Stephen. Heel even keek ze hem nog bezorgd aan en ze drukte zacht een kus op zijn voorhoofd. Daarna ging ze achter Nathan aan.
Ze probeerde bij hem nu een geheel andere aanpak, ze kende Nathan en hij moest ergens doorheen, waar doorheen wist ze niet, maar daarna zou hij misschien wel een van de krachtigste van hun allemaal kunnen zijn. Ze ging hem boos maken. Niet geschoten is altijd mis, dus waarom niet? Ze greep hem hardhandig bij zijn schouder en draaide hem om.
“Wat is het dan, Nathan? Durf je het soms niet? Je gaat toch niet vertellen dat die stoere vent eigenlijk gewoon maar een lafaard is? Want zo kom je nu wel over.” Klonk haar stem, lichtelijk gemeen.

Nathan Gerono

Hij werd opeens bij zijn schouder gegrepen en hij keek in de ogen van Fay. Ze sprak boos tegen hem, misschien kwam het door wat hij met Stephen gedaan had, het kon best dat ze daar boos over was. Hij ademde diep in door haar woorden, hij voelde hoe het hem woedend maakte, maar hij vond het moeilijk om boos te worden op haar, want Fay betekende eigenlijk gewoon vreselijk veel voor hem. Ze was bijna de enige vriendin die hij had. Ze noemde hem een lafaard en hij keek haar met een donkere blik in zijn ogen aan. ‘Wat moet je nou van mij?’ vroeg hij grommend. ‘Je weet dat ik niet wil praten, rot gewoon op…’ zei hij daarna.

Felicia Erogate

Ze had best wel een tijdje in de eetzaal gezeten. Ze had nagedacht en bepaalde dingen drongen nu wat beter tot haar door, toch waren er nog heel veel vraagtekens. Haar ogen straalde niet en ze had nog geen één keer gelachen. Met een wat sombere blik liep ze richting het trainingsveld. Of iedereen had al gegeten óf ze lagen allemaal nog op bed. Toen ze richting de tuinen liep kwam ze Stephen tegen in de gang. Abrupt ging ze stil staan en ongemerkt hield ze haar adem in. Pas toen ze vlak tegen over hem stond ademde ze weer diep in. "Stephen, ik..." Begon ze haar zin. Ze zag dat hij een bloedneus had, normaal gesproken had ze gevraagd hoe het kwam, maar in plaats van dat ze er over oordeelde haalde ze een doekje te voorschijn. "Ik weet niet meer wat ik moet zeggen en ik weet niet of ik het ooit goed kan maken. Je bent juist een ontzettend goede koning, het valt niet goed te praten wat ik heb gezegd... Ik heb er geen excuus voor." Legde ze hem zachtjes uit. "Als je niet meer met we wilt praten is het ook goed, maar ik wil je nog niet kwijt. Ik had dat nooit moeten zeggen." Voegde ze er zachtjes aan toe. Ze klonk lichtelijk wanhopig, maar ze was duidelijk oprecht.

Koning Stephen Lahero

HIj had niet verwacht juist Felicia hier tegen te komen. Ze keek naar hem, waarschijnlijk zou ze een opmerking maken over zijn bloedneus, maar in plaats van dat gaf ze hem een doekje aan. Hij pakte het aan en drukte het tegen zijn neus, terwijl hij luisterde naar wat ze zei. Ze had oprecht spijt van haar opmerking en ze zei dat hij juist een goede koning was. Het was niet goed te praten en ze zou het begrijpen als hij niet meer met haar wilde praten. ‘Oh, Felicia. Ik zal jou altijd vergeven,’ fluisterde hij. Ze zei nu zo duidelijk dat ze hem niet kwijt wilde raken, dat ze alles weer goed maakte. ‘Jij betekend ook heel erg veel voor mij en dat zal altijd zo blijven. Ik wil alleen maar dat we goede vrienden kunnen zijn, ik wil jou ook geen pijn doen. Ik ben blij dat je inziet dat zulk soort opmerkingen pijn doen en ik vergeef het je,’ zei hij met een glimlachje op zijn gezicht tegen haar.

Fay Fuego

Ze slikte even, ze zag de vertwijfeling even in zijn ogen, daarna reageerde die toch grommend en woedend.
“Sorry...” Fluisterde ze nu ineens. “Ik dacht... misschien als ik je boos maak, dat je dan over die barrière heen zou stappen. Maar ik wil je geen pijn doen en je zeker niet verliezen als vriend. Ik wil niet gemeen tegen je zijn, al zou het misschien wel de meest snelle oplossing zijn... Ik praat veel liever met je. Het spijt me, oké, het was een stom idee van me.” Vertelde ze hem nu zacht. Ze keek even om en zag dat Felicia er weer was, ze praatte tegen Stephen. Fay klemde haar kaken op elkaar, zij maakte Stephen elke keer zo intens verdrietig, hij verdiende dat allemaal echt niet en ze vond het vreselijk oneerlijk. Toch keek ze weer naar Nathan en probeerde ze de twee zoveel mogelijk te negeren.

Nathan Gerono

Ze bood eigenlijk meteen al haar excuses aan, ze dacht dat ze hem er doorheen had kunnen trekken, maar ze wilde hem geen pijn doen en hem ook niet verliezen als vriend. ‘Dat zou niet gebeuren, daarvoor ben je veel te belangrijk voor mij, Fay,’ zei hij zacht tegen haar. ‘Ik wil wel met je praten, maar het lukt gewoon niet. Het ligt niet zo simpel, anders zou ik het wel doen, echt. Het spijt mij van Stephen,’ mompelde hij tegen haar. Hij voelde zich hier duidelijk niet goed bij, hij wilde nergens over praten, hij wilde vrolijk zijn en leuk met iedereen om kunnen gaan, maar opeens werd alles serieuzer en daar kon hij gewoon niet goed mee omgaan. Hij zag Stephen bij Felicia staan en hij zag ook hoe Fay daarnaar keek, daarom pakte hij haar hand vast. 'Hé, hij is oud en wijs genoeg om goede keuzes te maken. Ik weet dat je niet wilt dat hij pijn heeft, maar jij bent er toch voor hem? Ik weet zeker dat het goed komt,' zei hij tegen haar.

Fay Fuego

Het zou niet gebeuren, daarvoor was ze veel te belangrijk voor hem, ze glimlachte daardoor lichtjes. “Toch wilde ik het niet, het was gemeen van me.” Ze trok het zich vaak heel erg aan als ze een keer oneerlijk was of alleen al oneerlijke gedachten had. Hij wilde wel met haar praten, maar het lukte niet, het lag allemaal niet zo simpel, anders deed hij het wel en het speet hem van Stephen.
“Het is al goed, als je straks ook even je excuses aanbied aan hem. Ik vind het zo moeilijk, Nathan, ik wil je heel graag hiermee helpen, maar ik weet niet hoe en ik weet ook niet waar het zit. Ik denk dat het door je verleden komt, maar ik weet het gewoon niet zeker, daarom weet ik niet waardoor het komt.” Legde ze hem nu uit. Eigenlijk leken Nathan en Stephen best wel op elkaar, alleen qua uiterlijk waren ze tegenpolen. Nathan pakte haar hand en zei dat Stephen oud en wijs genoeg was om de goede keuzes te maken.
“Weet ik.” Gaf ze zacht aan. “Ja, ik sta altijd voor elkaar, maakt niet uit hoe laat of wanneer het zal zijn, maar het is zo oneerlijk dat ze niet eens doorheeft hoeveel pijn ze hem doet.” Ze zuchtte. “Wist je trouwens al dat ze geprobeerd heeft zichzelf te vergiftigen?” Vroeg ze nu aan Nathan, aangezien ze wist dat hij misschien wel wat voor Felicia voelde.

Felicia Erogate

Ze had verwacht dat er tijd over heen moest gaan voordat het misschien weer goed kon komen tussen hun. Toen hij zacht tegen haar zei dat hij haar altijd zou vergeven ontspande ze weer wat meer. Stephen had zo ontzettend goed karakter. Hij zei ook dat hij altijd veel voor hem zou blijven betekenen en dat hij goede vrienden wilde zijn. Ze knikte even, dat wilde ze ook. Voorzichtig sloeg ze haar armen om hem heen, het was spontaan en vriendschappelijk bedoeld. "Ik wil ook goede vrienden zijn en je betekent ook ontzettend veel voor mij. Ik mis je, maar daar moet ik mee om leren gaan. Ik weet het gewoon even niet op het moment en dat speelt al langer. Ik weet niet wat ik er mee aan moet, maar dit was niet de oplossing." Mompelde ze zacht maar eerlijk.

Nathan Gerono

‘Maakt niet uit, het was ook  gemeen van mij om hem te slaan,’ zei hij met een glimlachje tegen haar.  Ze legde haar gevoel uit en hij knikte langzaam. ‘Het is zo lastig omdat ik zelf ook niet goed weet hoe dit komt. Ik krijg er nu pas last van, doordat het mij dwars zit. Maar ik weet niet wat het is, wat er voor zorgt dat ik mij nu zo voel… Het lijkt zo onbelangrijk te zijn en ik weet gewoon niet hoe ik er over kan praten,’ mompelde hij eerlijk tegen haar. Dit was al een begin, maar hij wist dat hij meer zijn best zou moeten doen. ‘Misschien vanavond, als ik wat gedronken heb. Dan praat ik vast makkelijker,’ zei hij tegen haar met een grijnsje op zijn gezicht. Ze had het over Stephen en hij knikte langzaam. ‘Felicia zal nog ontzettend veel aan haarzelf moeten werken om verder te kunnen komen in het leven, op sociaal gebied vooral..’ zei hij, omdat hij daar ook echt zo over dacht. Maar hij dacht wel dat het goed zou kunnen komen. Opeens vroeg Fay aan hem of hij wist dat ze zichzelf vergiftigd had en hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Ik word overal buitengehouden,’


Koning Stephen Lahero

Ze sloeg haar armen om hem heen en hij glimlachte zwakjes. ‘Het maakt niet uit. Je hoeft mij niet te missen, als we gewoon goede vrienden zijn, zal dat gemis wel verminderen. Maar je moet eerst dingen op orde krijgen in jezelf. Je moet je zelf goed voelen, daarna kunnen we verder kijken. Ik kan niets voor je doen, hoe graag ik het ook zou willen. Dit zijn dingen die je zelf uit moet zoeken, op eigen kracht. Dan pas kan je verder kijken naar de toekomst, anders blijf je constant vast lopen en dat willen we niet, niemand…’ zei hij tegen haar. ‘Nee, dit was niet de oplossing, je moet zelf op zoek gaan naar een goede oplossing voor alles wat je voelt en je moet serieus naar jezelf kijken. Ik weet dat je dat kunt, als jij daar de tijd voor neemt,’ zei hij op doordringende toon, maar met een glimlachje op zijn gezicht. Hij liet haar los en hij keek haar aan, zijn blik rustig en vol vertrouwen. ‘Je komt er wel, echt.’

Felicia Erogate

Ze liet hem al redelijk snel weer los en ze luisterde naar wat hij vertelde. Hij zei dat haar niet hoefde te missen. Zelf wist ze dat ze het daar ontzettend moeilijk mee zou krijgen, al begon het wel tot haar door te dringen dat hij definitief voor Fay had gekozen. "Ik weet dat het niet goed is te praten, ik zou willen dat ik het kon overzien.. Maar die kracht die ik voor Lamos heb gevoeld is nooit meer teruggekomen." Legde ze hem uit. Langzaam liep ze met hem mee naar buiten. De vertrouwde en rustige blik in zijn ogen en het glimlachje op haar gezicht zorgde er voor dat ze weer even geloofde dat ze er wel zou komen. "Ik hoop het ook, ik wil dit niet, echt niet... Ik wil je geen pijn doen." Zei ze. Haar blik ging naar Fay en Nathan. Ze was duidelijk weer wat gespannender, maar de blik vol afkeur was verdwenen toen ze Fay aankeek. Misschien was ze ook wel jaloers, de vrouw leek alles prima voor elkaar te hebben en dat terwijl zij zo met zichzelf kampte. Kort daarna richtte ze zich weer op Stephen. "Nou, wat kan je met je nieuwe krachten?" Vroeg ze hem nu. Felicia was helemaal niet van dat soort dingen, maar ze wilde toch proberen er voor open te staan. Al was ze er diep van binnen nog fel op tegen.

Fay Fuego

“Dat is zeker waar.” Zei ze nu met een brede glimlach tegen Nathan. Nathan vond het lastig, hij wist het zelf ook niet zo goed hoe het kwam, nu pas kreeg hij er zoveel last van, maar hij wist niet wat het was.
“We gaan er samen achter komen, oké? Ik zal je helpen.” Ze legde haar hand even op zijn schouder neer en glimlachte naar hem. Hij zei dat het haar misschien vanavond lukte, als hij wat gedronken had, dan praatte hij makkelijker. Ze begon te lachen.
“Je weet dat je me nu op een idee brengt hé!” Plaagde ze hem met een grinnik.
“Klopt...” Zei ze zacht tegen hem terug over Felicia. Ze omhelsde Nathan nu even. “Dat gebeurd niet expres hoor, Nathan!” Gaf ze nu aan.

Koning Stephen Lahero

Hij liep met haar mee naar buiten toe, hij zag haar kijken naar Fay en Nathan en hij glimlachte daardoor even. ‘Het is een aardige vent, Felicia. Misschien zou je er een beetje voor open moeten staan. Ik weet dat je er waarschijnlijk nog niet op zit te wachten, maar wie weet hoe het loopt,’ zei hij glimlachend tegen haar. ‘Ik kan simpele dingen met water en ijs,’ zei hij grijnzend tegen haar daarna. ‘En oppervlakkig genezen. Echt lekker gaat het nog niet…’ voegde hij er aan toe. Dat moest hij wat meer oefenen. ‘Ik moet alleen even met de rest oefenen zo, je mag natuurlijk gewoon blijven praten, geen probleem,’ zei hij tegen haar.

Nathan Gerono

‘Is goed, doen we…’ zei hij tegen haar. Hij was benieuwd of het ging lukken, nu voelde het nog niet echt zo, maar Fay zou het vast proberen. ‘Ach, ik vind het geen probleem. Misschien zouden we gewoon samen moeten drinken met Stephen, wordt hij ook wat losser van..’ zei hij plagend tegen haar. ‘Het kan vast geen kwaad, we hoeven daarna alleen nog maar naar onze kamer zien te komen…’ zei hij daarna grijnzend. ‘Ach, ik zie wel hoe het loopt, ik ga nergens vanuit, maar dat doe ik nooit echt…’ zei hij over Felicia.

Felicia Erogate

Stephen zei over Nathan dat het een aardige vent was en dat ze er misschien wat meer voor open moest staan. Zelf stond ze daar nog niet zo tegen over. Ze was nog niet zo ver om Stephen helemaal los te laten en ze miste hem in vrijwel alles wat ze deed. Dat dat minder zou worden wist ze ook wel, maar nu viel het haar zwaar. Daarom besloot ze om er ook maar niet op in te gaan.
Stephen vertelde wat over zijn kunsten en ze glimlachte even. "Knap van je." Zei ze uiteindelijk omdat ze echt niet wist wat ze er verder nog over kon zeggen. "Het gaat vast snel beter." Hij zei dat hij verder moest gaan oefenen en ze knikte even. "Ik kijk wel, maar ik wil dat je weet dat ik met mijn vader op reis ga. Alleen als jij het goed vind, ik weet dat ik dan weer weg ga. Maar dit keer niet alleen. Ik heb het misschien wel even nodig, net als vroeger." Legde ze hem nu voorzichtig uit. Ze hoopte dat hij het zou begrijpen en dat hij niet de indruk kreeg dat hij hen in de stuk liet.

Fay Fuego

“Als jullie samen wat gaan drinken, gaan jullie met elkaar op de vuist, dat weet ik zeker.” Zei ze met een grinnik. “Bovendien is de controle verliezen door teveel drank erg slecht voor de krachten die je hebt. Ze kunnen een loopje met je nemen.” Glimlachte ze hem toe.
“Naar ieder zijn eigen kamer, wel te verstaan.” Plaagde ze Nathan nu en ze gaf hem een klein duwtje.
“Kom, eens kijken wat je kan.” Zei ze nu, ze rende een stukje bij hem vandaan en spreidde haar armen, ze verzamelde kracht. Vanuit haar hart kwam er een wit licht, als ze geen kwaad deed, was het licht wit, als ze echt uit gevoelens vocht werd ze vurig rood. Bovendien had ze nu geen vuur bij de hand, daardoor kon ze alleen maar vechten met wit licht. Ze liet een lichtslang de kant van Nathan opgaan, heel langzaam zodat hij tijd had om erop te reageren.

Koning Stephen Lahero

‘Dat begrijp ik wel, het is ook logisch. Je moet gewoon zien hoe het loopt, dat is het denk ik meer… volg je gevoel,’ zei hij tegen haar. Ze zouden wel zien hoe alles ging, in de toekomst zou alles beter worden, ook voor haar. Ze vertelde hem dat ze weer wegging, maar deze keer met haar vader. Hij keek haar aan en hij knikte langzaam. ‘Ik vind het goed. Ik begrijp het wel. Ik ben wel heel erg blij dat je het zegt,’ zei hij met een glimlachje op zijn gezicht tegen haar. ‘Ik denk dat je er heel veel aan kunt hebben. Je moet gewoon je eigen kracht weer terugvinden en dat gaat jou wel lukken,’

Nathan Gerono

‘Ach, doe niet zo saai! Een beetje knokken met iemand zou goed voor hem zijn, echt…’ zei hij lachend tegen haar. ‘Iedereen neemt een loopje met je als je te veel drinkt, je wordt echt saai Fay. Af en toe een beetje drank is helemaal niet verkeerd,’ zei hij plagend. ‘Misschien is het wel heel leuk, met zijn drieën in bed,’ zei hij daarna met een enorme grijns op zijn gezicht. ‘Of is je vriendje een beetje jaloers?’ vroeg hij plagend. Waarschijnlijk zou Stephen het niet zo leuk vinden. Ze wilde zien wat hij kon, door wat ze deed staarde hij even voor zich uit. ‘Euh…’ mompelde hij zwak. Hij wist gewoon niet goed wat hij moest doen. Het lukte gewoon niet echt.