Medieval Times

Abbygail Ladell

Hij dacht dat ze misschien wel gelijk had en het zat ook echt in zijn karakter. “Dat begrijp ik ook wel, maar nu het hier allemaal zo ongelooflijk goed gaat, kan je het wel langzaam loslaten toch? Genieten van je leven, als je vrij hebt even geen koning zijn.” Sprak ze hem glimlachend toe. Hij pakte haar weer vast en zei daarna dat hij de rest van haar pijnlijke plekken ook weg kon halen. Ze beet even op haar lip en knikte vervolgens. Als ze er niet aan werd herinnert, zou ze het ook sneller vergeten waarschijnlijk. “Dat zou ik fijn vinden.” Fluisterde ze.

Koning Stephen Lahero

'Ik denk dat het koning zijn in mij zit, ondertussen. Vroeger was dat misschien niet zo, maar het gaat echt in je groeien, geloof ik.' zei hij tegen haar. 'het is niet erg, op het moment gaat het heel goed en ik voel mij goed met wat ik doe. Ik doe het heel graag.' zei hij tegen haar. Natuurlijk waren er ook echte diepte punten en het was vooral na het vertrek van Felicia echt heel erg zwaar geweest, maar ook met Fay soms. Ze beet op haar lip en knikte. Hij pakte haar hand vast en hij liet haar voorzichtig op de bank liggen, nu aarzelde hij even. Het ging veel makkelijker als haar kleding uit was, maar dat durfde hij echt totaal niet te vragen.

Abbygail Ladell

“Het is wel een teken dat je goed bezig bent.” Zei ze glimlachend tegen hem en luisterde naar de rest. Hij voelde zich goed met wat hij deed en hij deed het heel graag. “Toch zal je op den duur het wel over moeten dragen aan je dochter.” Zei ze hem met een glimlachje. Hij pakte haar hand en ze werd op de bank geplaatst waar ze ging liggen. Ze keek naar hem wanneer hij aarzelde. “Moet ik mijn jurk anders uittrekken? Is dat makkelijker?” Ze had er niet echt heel erg veel problemen mee, ze wist hoe verzorgend en lief Stephen was, die zou haar niet zomaar iets aandoen

Koning Stephen Lahero

'Ja, ik denk het ook.' zei hij tegen haar. Ze zei dat hij het op den duur over zou moeten dragen aan zijn dochter. 'Ja, dat komt goed. Ik ben nog niet zo heel oud toch? Ik heb nog tijd zat.' zei hij grijnzend tegen haar. Ze had door dat hij aarzelde en ze vroeg of het makkelijker was als ze haar jurk uit trok. Hij knikte nu langzaam. 'Ja, dat is goed, dat gaat een heel stuk makkelijker.' zei hij nu wel. Hij was blij dat ze het vroeg, want dit vond hij echt heel lastig.

Abbygail Ladell

Hij gaf aan dat het wel goed kwam, zo oud was hij ook nog niet, hij had nog tijd zat. “Zolang je niet vergeet te genieten dan.” Plaagde ze een beetje. Hi jgaf aan dat het beter ging wanneer ze haar jurk uitdeed. Ze knikte en maakte haar jurk langzaam los. Ze liet hem op de grond vallen en legde hem vervolgens over de bank. Daarna ging ze liggen.

Koning Stephen Lahero

'Ik zal mijn best doen om te genieten.' zei hij met een grijnsje op zijn gezicht tegen haar. Ze knikte even en maakte daarna haar jurk los, ze liet hem vallen en legde hem weg, daarna ging ze liggen. 'Ik vind het een klein beetje ongemakkelijk, maar ik moet de plekken aanraken om ze weg te halen. Waarschijnlijk tintelt het een beetje en voelt het koud.' zei hij zachtjes. Daarna begon hij bij de plekken waar hij makkelijk bij kon en zich niet zo ongemakkelijk bij voelde.

Nathan Gerono

Hij was het gesprek met de onbekende vrouw alweer een beetje vergeten, al kon ze altijd langs komen in de smederij, hij was er toch nog heel veel nu ze alles aan het opbouwen waren. Er werd heel hard gewerkt en het ging hard, maar nu was hij zelf terug naar de smederij om met Elvira wat gereedschap op te halen en mee te nemen. Hij merkte dat hij echt nog veel momenten had waarin hij het enorm moeilijk had en aan Fay dacht, dat deed hem pijn. Hij mistte haar enorm en hij wilde zo graag bij haar zijn, maar aan de andere kant was hij zo boos en begreep hij het echt niet. Ze had hem heel veel pijn gedaan.

Kenna Merchant

Het duurde wat langer voor ze weer 'vrij' was om te gaan en staan waar ze zelf wilde. Ze hoopte maar dat ze niet net weer ongelegen zou komen. Ook al wist ze dat het waarschijnlijk niet veel zin had iets te kopen, want houden mocht ze normaal gesproken toch niet. Ze verstopte haar wapens wel altijd zo goed als mogelijk en dat hield ze lang vol zolang het kleine wapens waren.
Ze liep door het dorp en kwam op de straat uit waar de smederij ook zat. Verwachtingsvol liep ze op het gebouw af, hopend dat ze op een geschikt moment kwam.

Abbygail Ladell

Hij ging zijn best doen om te genieten en daardoor gaf ze hem een knipoog. Wanneer ze weer lag, zei hij dat hij het ongemakkelijk vond. Hij moest de plekken aanraken om ze weg te halen. Het zou tintelen en koud aanvoelen. “Dat is oké, ik vind het niet heel erg ongemakkelijk, je doet het toch alleen maar om mij te helpen?” Klonk haar stem lief. Ze voelde hoe hij het deed en ze sloot haar ogen, ze voelde gewoon hoe hij haar beter maakte en dat was prettig.


Elvira Solore

Ze was met Nathan mee terug gegaan naar de smederij, de rest was nog op de plek, hard aan het werk, maar ze vond het fijn om eventjes alleen met Nathan te zijn, om te zien hoe het nu écht met hem ging, want ze wist ook wel dat hij het niet liet zien wanneer hij hard aan het werk was. Zacht en liefdevol pakte ze hem eventjes vast wanneer ze binnen waren en ze streek langs zijn wang met een glimlach.

Koning Stephen Lahero

'Echt alleen om je te helpen.' zei hij zacht. Waarschijnlijk begreep ze niets van zijn gedrag, maar zelfs dit vond hij al echt moeilijk. De plekken trokken weg en langzaam durfde hij iets meer en raakte hij elke plek aan, die langzaam verdween. Zodra hij klaar was ademde hij langzaam in, het had hem best wel wat energie gekost en hij voelde zich wazig, zijn lichaam tintelde. Hij keek haar even aan en daarna kwam hij voorzichtig overeind om wat water te drinken.

Nathan Gerono

De manier waarop ze naar hem keek zorgde er al voor dat hij langzaam adem haalde. Hij had het echt nog heel moeilijk. Zolang ze aan het werk waren, was er echt geen enkel probleem, maar als hij dan op hield dacht hij meteen weer heel erg na over alles. Dan miste hij Fay zo enorm.. Hij werd er ook gewoon intens verdrietig van als hij aan alles dacht.

Abbygail Ladell

Ze knikte een beetje door zijn woorden en glimlachte hem toe. Zodra hij klaar was, zag ze aan hem dat het hem veel energie gekost had. "Gaat het wel? Heb je niet teveel van jezelf gevraagd?" Vroeg ze aan hem. Ze trok langzaam haar jurk weer aan. Ze voelde zich echt heel veel beter.


Elvira Solore

Hij haalde langzaam adem en ze zoende hem zachtjes. "Ik hou van je, Nathan." Klonk haar stem vol liefde. Ze streek langs zijn wang en glimlachte een beetje. "Ik ben blij dat je nog een beetje bezig gehouden kan worden, dat het dan minder is..." Fluisterde ze hem toe.

Koning Stephen Lahero

'Nee, het gaat wel... het is gewoon... ik ben het niet gewend.' fluisterde hij. Hij deed het bijna nooit. Het was nu wel goed gegaan, maar het was gewoon niet echt zijn ding. Dat voelde hij direct. Hij liet zich zelf nu op de bank zakken en hij zag dat ze haar jurk aantrok. Hij had eigenlijk niet eens echt een seconde naar haar lichaam gekeken, hij was zo geconcentreerd en gespannen geweest.

Nathan Gerono

Hij werd zachtjes gezoend en ze zei dat ze van hem hield. Het klonk echt vol liefde en dat deed hem wel goed. Ze was blij dat hij nog een beetje bezig gehouden kon worden, dat het dan minder was. 'Ja, ik ook. Maar er komt toch elke keer weer een moment waarop het weer tot mij door dringt en dat doet pijn... ik had nooit verwacht dat het allemaal zo zou gaan lopen... ik... ik dacht dat ze er altijd zou zijn.' fluisterde hij.

Abbygail Ladell

Hij zei dat het wel ging, hij was het niet gewend en ze knikte daardoor een beetje, dat kon ze ook duidelijk aan hem zien. Hij was dit soort dingen echt niet gewend. Wanneer ze aangekleed was, keek ze hem eventjes aan.
"Echt, ontzettend bedankt hiervoor, het betekent heel erg veel voor mij dat je dit wilde doen. Echt waar." Klonk haar stem zachtjes tegen hem.


Elvira Solore

Hij was er ook blij mee, maar elke keer weer kwam er een moment dat het tot hem doordrong en dat deed pijn. Hij had dit nooit verwacht en ze knikte daardoor eventjes. "Ik begrijp het wel... Het is ook wel logisch dat je het niet verwachtte en dat het pijn doet, maar het zal langzaam minder worden, Nathan, dat beloof ik je..." Fluisterde ze.


Koningin Fay Lahero

Ze kon het echt niet laten, ze moest gewoon even kijken hoe het met hem was, hoe het ging met Nathan, of hij het volhield... Ze droeg donkere hooggesloten kleding en had een sjaal over haar hoofd heen zodat ze onherkenbaar was. Zo stond ze in een steegje en keek ze van een afstandje door het raam van de smederij. Hij was er samen met Elvira, dat was wat ze kon zien.

Nathan Gerono

Ze begreep het wel, maar ze zei ook dat de pijn minder zou worden en dat voelde voor hem echt nog niet zo. Het deed nog elke dag net zo veel pijn. Heel vaak kon Elvira hem afleiden of was hij bezig, maar op andere momenten dacht hij aan alles en brak het zijn hart. Hij voelde de tranen over zijn gezicht lopen en hij liet zich op de bank zakken. 'Laat het maar even... ik vind het ook lullig voor jou, ik wil dat het goed gaat... maar het gaat met mij gewoon niet goed.' fluisterde hij.

Elvira Solore

De tranen liepen over zijn wangen heen en hij ging zitten op de bank. Ze moest het laten, hij vond het lullig voor haar, hij wilde dat het goed ging, maar het ging met hem gewoon niet zo goed. "Ik kan het niet laten." Zei ze zachtjes tegen hem en ze ging naast hem zitten en trok hem een beetje tegen haar aan. "Ik wil ook graag dat het goed gaat, maar dat kan alleen als jij je beter gaat voelen." Fluisterde ze lief .

Nathan Gerono

'Het ene moment denk ik dat het wel gaat en het volgende moment doet het zo veel pijn en voelt het alsof ik hier nooit overheen ga komen... Ik kan het nog steeds niet begrijpen.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij legde zijn hoofd tegen haar aan en hij snikte nu zachtjes. Hij vond het echt zo'n vreselijk gevoel, het voelde ook alsof het niets hoor hem was, het zorgde ervoor dat hij zich zo enorm zwak voelde. 'Ik wil gewoon gelukkig zijn.' zei hij schor tegen haar.

Elvira Solore

Ze trok hem zachtjes in haar armen en streelde door zijn haren heen. Hij kon het nog steeds niet begrijpen en ze knikte een beetje, zelf begreep ze het ook echt nog niet zo heel erg goed. Ze glimlachte hem toe en drukte een kus in zijn haren. Wanneer hij begon te snikken, trok ze hem dichter tegen haar aan. Hij wilde gewoon gelukkig zijn.
"Wat is voor jou de beste manier om dat te kunnen zijn, Nathan?" Vroeg ze aan hem. Ze wilde weten hoe hij het voor zich zag, het gelukkig zijn.



Koningin Fay Lahero

Ze ging rustig ergens anders staan toen ze zag dat Nathan en Elvira naar de bank gingen. Hij was echt verdrietig en het brak haar hart. Ze vond het zo naar om hem zo te zien, maar wat kon ze doen? Ze wilde nu alleen nog maar vrienden met hem zijn, niet meer... dat kon ze niet hebben. Dat wilde ze niet. Ze beet op haar lip en bleef naar de twee kijken terwijl ze nadacht over een oplossing.

Nathan Gerono

Ze trok hem dicht tegen haar aan en hij kwam weer een klein beetje tot rust daardoor. 'Ik was gelukkig zoals het was... maar als ze dat niet wilt, dan kan ik haar moeilijk dwingen. Ik wil helemaal niet meer... misschien wilde ik dat ooit wel, maar ik wil jou ook niet kwijtraken, maar Fay ook niet... misschien ben ik wel gewoon echt enorm egoïstisch.' fluisterde hij, zijn stem trilde en hij klonk best wel schor. 'Ben je boos op mij?' vroeg hij daarna.

Elvira Solore

Hij was gelukkig zoals het was en ze knikte langzaam. Hij wilde haar niet kwijt en Fay ook niet. "Je bent niet egoïstisch lieverd, echt niet..." FLuisterde ze hem zacht en lief toe. "Zou je er ook vrede mee hebben als je alleen met haar mocht zoenen?" Vroeg ze zachtjes. "Want ik moet eerlijk zeggen dat het me wel onzeker maakte dat je het met haar deed..." Gaf ze heel eerlijk aan. Ze wilde zo eerlijk mogelijk tegen hem zijn. Hij wilde weten of ze boos op hem was. "Nee, ik ben écht niet boos op jou, echt niet." Ze drukte een kus op zijn wang.

Nathan Gerono

Ze vond hem niet egoistisch, maar zo voelde hij zich wel. Alsof hij wilde dat alles om hem draaide, terwijl hij echt heel veel om Fay en Elvira gaf, maar hij vond dit zo'n moeilijk onderwerp. Ze vroeg of hij er ook vrede mee had als hij alleen met haar mocht zoenen, want het maakte haar onzeker dat hij het met haar deed. Daardoor pakte hij haar meteen vast. 'Je moet niet onzeker zijn, echt niet... ik wil niet dat je daar onzeker over bent.' zei hij meteen. 'Het is gewoon... als zoenen mag, dan is de rest ook al zo dichtbij.' fluisterde hij. 'Het zou voor mij makkelijker zijn als dat wel mocht, maar op dit moment kunnen we niet eens met elkaar praten, ze wil het toch niet.' zei hij zachtjes.

Elvira Solore

Hij zei dat ze er niet onzeker over moest zijn. Hij wilde het niet. "Het is minder wanneer je niets met haar doet. Nu voel ik me zeker, alleen vind ik het vreselijk om je verdrietig te zien, echt vreselijk." Klonk haar stem heel zachtjes. Hij gaf aan dat als zoenen mocht, de rest ook heel dichtbij was en ze knikte eventjes. Het zou voor hem wel makkelijker zijn als dat wel mocht. "Alleen zoenen of ook de rest?" Vroeg ze hem zacht. Hij zei dat Fay het niet wilde, ze konden niet eens met elkaar praten en Elvira knikte daardoor langzaam een beetje.

Nathan Gerono

'Dit is dan misschien wel beter... ik wil dat jij je goed voelt.' fluisterde hij. Natuurlijk deed het hem echt vreselijk veel pijn, hij had nooit verwacht dat hij dat zo op deze manier zou voelen. Echt niet, zeker niet door Fay. 'Zoenen zou het makkelijker maken, denk ik. Maar dan zou ik nooit kunnen beloven dat er nooit meer zal gebeuren... ik weet het gewoon allemaal niet meer.' fluisterde hij, zijn stem trilde een beetje bij die woorden. 'Ik vraag mij af of ze net zo verdrietig is als ik ben...' zei hij heel zachtjes.

Elvira Solore

Hij dacht dat dit dan misschien wel beter was want hij wilde dat zij zich goed voelde. "En ik wil weer dat jij je goed voelt." Sprak ze met een kleine glimlach rond haar lippen en ze wreef over zijn rug heen. Hij dacht dat het zoenen het makkelijker zou maken, maar hij kon niet beloven dat er niet meer zou gebeuren. "Maar Fay zou niet meer willen... nu niet meer..." Fluisterde ze terug tegen hem. Hij vroeg zich af of Fay net zo verdrietig was als hij en net op dat moment kwam er een vrouw naar binnen. Ze was donker gekleed en pas toen ze de sjaal van haar hoofd haalde, zag ze dat het Fay was. Ze had gehuild, je zag de tranen glinsteren op haar wangen.
"Ja, ik ben net zo verdrietig als jij, Nathan... Ik denk ontzettend veel aan je..." Klonk haar stem heel schor en ze keek verdrietig naar Nathan.

Nathan Gerono

'Zo blijven we aan de gang.' zei hij, met een hele zwakke glimlach op zijn gezicht. Ze zei dat Fay het niet meer zou willen, nu niet meer. 'Daarom zal ik elke keer afgewezen worden.' fluisterde hij. De tranen liepen over zijn gezicht heen en hij had niet eens door dat er iemand binnen kwam. Pas toen hij een bekende stem hoorde keek hij langzaam op, duidelijk in de war. Wat deed ze hier? Hij begreep er helemaal niets van. Fay zei dat ze net zo verdrietig was als hij, ze dacht ontzettend veel aan hem. Hij dacht ook veel aan haar, maar dat veranderde niets. Hij ademde trillend in en hij staarde weer voor zich uit.

Elvira Solore

"Ja, dat klopt, zo blijven we inderdaad aan de gang." Ze knuffelde hem eventjes. Elvira keek naar Fay die binnen was gekomen. De vrouw slikte even. "Ik kan niet zonder jou Nathan, ik wil het proberen, echt... alleen zoenen en bij elkaar zijn, ik hoop dat het kan." Sprak ze hem heel zacht en lief toe. Ze schraapte haar keel eventjes en bleef wat ongemakkelijk midden in de smederij staan.