Police Life

Andrea Penoyer

Ze glimlachte even waterig naar Rowan toen hij zei dat hij wel mee wilde naar het bos. Ze knikte daarna kort en draaide zich om, om alvast richting haar locker te lopen en haar jas aan te trekken. Ook pakte ze haar wapen en haar ID had ze al bij haar.
"De boswachter heeft gebeld naar de centrale," begon ze nu tegen Rowan, om hem op de hoogte te brengen. "Hij heeft een schot gehoord in het bos en vlak daarna is zijn hond aangereden door een bestelbusje die buiten de paden reed. Ik weet niet of er nog iets te vinden is in het bos, maar we kunnen wellicht even gaan kijken.."

Rowan Rivers

Ze vertelde kort waarom ze naar het bos wilde en hij knikte even als teken dat hij het begreep. 'Kijken kan geen kwaad,' zei hij daarom ook. Misschien zouden ze wel helemaal niets vinden, maar misschien ook wel. Je wist het nooit. Je kon het beter checken dan er al vanuit gaan dat je niets zou vinden. Andrea pakte haar spullen en hij bleef op haar wachten, daarna liep hij met haar naar zijn auto toe.

Andrea Penoyer

Ze knikte kort toen Rowan zei dat kijken geen kwaad kon. Daar was ze het mee eens.
Ze sloot haar locker af en liep toen achter Rowan aan naar buiten en naar zijn auto. Ze liep naar de bijrijderskant en stapte in, waarna ze direct haar gordel om deed. Ze voelde zich een beetje moe omdat ze de laatste tijd heel slecht sliep, maar nu naar huis gaan in plaats van naar het bos zou niet helpen want ze zou toch niet kunnen slapen.

Rowan Rivers

Het was niet echt gezellig tussen hem en Andrea, hoewel hij wist dat het heel logisch was. Hij was blij met haar gezelschap, dat wel. Het was gewoon te merken dat ze allebei nogal stil waren. Hij reed flink door, maar niet heel extreem, daar had hij totaal geen reden voor. Hij reed zo ver mogelijk door, maar ze zouden de rest toch te voet moeten doen. Hij parkeerde zijn auto een beetje aan de kant en daarna keek hij kort opzij naar Andrea. Hij streek langzaam langs haar hand en hij stapte uit, als ze hier klaar waren konden ze naar huis gaan en wat rust nemen.

Andrea Penoyer

Het was de hele weg naar het bos toe- zo'n twintig minuten- vrij stil in de auto. Andrea was de hele weg zo'n beetje in gedachten en was ook niet echt in de stemming om veel te praten. Daarbij viel er ook weinig te praten. Ze wisten allebei dat ze zich zorgen maakten om Steven en ze wisten allebei net zoveel- of eigenlijk net zo weinig- over die zaak. En over de boswachter konden ze ook weinig zeggen.
Eenmaal in het bos zette Rowan de auto een beetje aan de kant en stapten ze uit. De boswachter stond op hun te wachten.
Andrea liep naar de man toe en schudde hem de hand. Ze stelde zich voor en liet hem zijn verhaal nog een keer doen.
"Een tijd terug waren hier vaker jagers actief, het was net een aantal jaar weer rustig. Waarom ze nu plotseling terugkeren weet ik niet. We hebben dezelfde populatie aan dieren en nog steeds houden we het streng in de gaten en staan er hoge boetes op.." sprak de boswachter.
"De kans dat we ze vinden is klein denk ik, het enige wat we zullen vinden is misschien wat bandensporen. We kunnen daarmee wel vaststellen wat voor auto ze reden, maar zonder kentekenplaat kunnen we weinig verder. Heeft u die misschien gezien?"
"Nee.. Helaas. Ik was teveel met mijn hond bezig," antwoordde de boswachter. Andrea knikte. De boswachter stelde voor om Andrea en Rowan te begeleiden naar de plaats waar de hond aangereden was en het busje dus had gereden. Andrea zei dat dat goed was en volgde de boswachter toen. Na zo'n tien minuten lopen arriveerde ze op die plaats. Andrea zag duidelijke bandensporen en een beetje bloed van de hond.

Rowan Rivers

Hij liet Andrea maar het gesprek doen, hij had zijn handen in zijn zakken gestoken en hij staarde maar wat voor zich uit. Hij had ook niet echt veel zin om zich er in te mengen, Andrea kon dit prima zonder hem en hij wist dat hij vaak niet al te vriendelijk overkwam, dus was het misschien maar beter zo ook. Hij liep achter ze aan en hij keek kort om zich heen, het zag er allemaal niet zo bijzonder uit, maar hij begon langzaam iets beter te kijken. 'Als ze op een dier geschoten zouden hebben dan moet er toch ergens nog meer bloed liggen? Wat als wij dat spoor van die banden zo ver mogelijk volgen om daar eens rond te kijken?' stelde hij voor. Ze waren hier nu toch al. Als ze iets geschoten hadden en dat dier mee hadden moeten slepen naar het busje, moest dat te zien zijn. Misschien waren ze wel slordig geweest, hadden ze iets achtergelaten of konden ze hulzen vinden, je wist het nooit.

Andrea Penoyer

Ze zweeg, Rowan ook. Veel leken ze op deze plek niet te kunnen vinden. Eigenlijk niets, behalve het bloed van de hond en de bandensporen. Net toen Andrea wilde voorstellen de bandensporen meer te volgen, stelde Rowan dat al voor.
"Het schot klonk wel een stukje verderop, het duurde zo'n twee minuten voor het busje hier was. Ik liep samen met mijn hond die richting al op namelijk," zei de boswachter. Daarna begonnen ze te lopen, het bandenspoor volgend. Die was nog vers en zeer goed te zien op de zachte bosgrond.
"Toch is het raar dat ze met een busje komen, normaal gesproken komen ze met terreinwagens. Een busje rijdt niet bepaald comfortabel in het bos. Maar goed.." peinsde de boswachter nu. Andrea had eigenlijk weinig ervaring wat betreft jagers en kon moeilijk met hem meepraten daarover.
Op een gegeven moment kwamen ze op de plek aan waar het busje duidelijk gekeerd was. De bandensporen liepen een beetje in een rondje namelijk en gingen niet meer verder. Andrea keek om zich heen maar kon niet veel zien, alleen de bandensporen en dichte bosjes. Pas later viel haar blik op een ander spoor. Een soort sleepspoor, er zaten ook wat druppels bloed tussen. Het waren twee sporen evenwijdig naast elkaar, hetzelfde wat ze altijd zagen als er met mensen gesleept was, de voeten lieten namelijk precies zo'n spoor achter. Hoe kon dat in godsnaam van een dier zijn?
"Rowan.." mompelde Andrea gedempt, terwijl ze naar het spoor toe liep. De boswachter liep er nu ook naartoe en leek nog verbaasder dan hij al was geweest. "Dat is wel een heel raar spoor.. Zo heb ik het nog nooit gezien.." mompelde de boswachter nu. Andrea beet even op haar lip. "Wij wel.." reageerde ze daarop.

Rowan Rivers

Andrea vroeg zijn aandacht en daardoor bekeek hij de sporen even. De boswachter mompelde dat hij dit nog nooit gezien had, Andrea gaf aan dat het voor hun anders was. 'Blijft u maar even hier staan, dan volgen wij het spoor. Dat lijkt mij beter,' zei hij tegen de man, met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij wilde de man niet onnodig een trauma bezorgen en het leek bijna alsof hier ergens een lichaam gedumpt was, dat hoefde hij niet te zien. Hij had zelf liever dat Andrea ook bleef wachten, maar dat hoefde hij niet te proberen, ze zou toch wel meegaan en hij wist ook wel dat ze tegen een stootje kon.

Andrea Penoyer

Ze had nog lichtelijk getwijfeld of dit wel van een mens zou zijn, maar Rowan's reactie bevestigde dit. Hij zei ook tegen de boswachter dat die beter even kon blijven staan, en dat zij het spoor wel zouden volgen. De man keek Rowan even beduusd aan en Andrea zag zijn mond open gaan om tegen te stribbelen, maar hij leek de woorden in te slikken en bleef toch maar staan. Misschien realiseerde hij zich dat er misschien iets anders lag dan een dood dier, wat hij gewend was. Andrea kon haar eerste keer dat ze een lijk zag nog herinneren. Eerst leek het mee te vallen, maar daarna was ze bijna flauw gevallen en had ze de hele boel bij elkaar lopen kotsen. Gelukkig was ze nu ervaren genoeg en was die tijd voorbij. Ondertussen had ze al zoveel gewonde en overleden mensen gezien. Toch was het elke keer toch geen pretje. Het zou nooit wennen.
Andrea keek nog even naar de boswachter, maar volgde Rowan toen weer, die alweer een stukje voor haar liep. Haar hart bonsde in haar keel. Hoewel ze dit soort situaties vaker hadden gehad, bleef het spannend. Als het toch een lijk bleek te zijn, zou deze zaak heel wat anders lopen dan ze hadden verwacht.

Rowan Rivers

Hij had zijn handen nog steeds in zijn zakken gestoken en aan zijn houding was helemaal niets veranderd, al liep hij nu iets meer door dan hij net gedaan had. Hoewel hij niet het idee had dat er nog iemand in leven zou zijn, wilde hij toch zo snel mogelijk weten wie of wat daar lag. Gewoon, voor de zekerheid. Hij keek niet om, maar hij hoorde Andrea achter zich aankomen. Het spoor volgen was niet heel erg moeilijk, want het was vrij duidelijk. Het was balen dat het niet echt licht was, want dan was het iets makkelijker te zien, nu kon hij niet heel goed om zich heen kijken. Toen bij een boom iets zag liggen realiseerde hij zich dat ze waarschijnlijk gevonden hadden wat ze zochten. Hij kwam dichterbij en hij knielde neer, maar zodra hij het gezicht zag, voelde het alsof hij een hartaanval kreeg. Gelukkig was dat niet zo. Hij legde meteen zijn hand in de hals van Steven en hij ademde trillend in. 'Regel een ambulance,' zei hij direct tegen Andrea, daarna legde hij Steven meteen op de grond neer, zodat hij in ieder geval recht lag.

Andrea Penoyer

Ze liep wat meer door zodat ze weer wat dichterbij Rowan liep en keek om haar heen. Even later keek ze weer even achterom, om te kijken of de boswachter niet toevallig toch eigenwijs de achtervolging in had gezet. Dit was gelukkig niet het geval.
Toen ze weer voor haar keek zat Rowan geknield op de grond bij een persoon. Andrea haalde even diep adem en keek van een afstandje toe, hoewel ze de persoon amper zag. Niet veel later liet Rowan weten dat er een ambulance moest komen. Diegene leefde nog blijkbaar. Andrea draaide zich nu om en belde de meldkamer. Er zou met spoed een ambulance komen. Daarna riep ze de boswachter en vertelde ze hem dat hij de ambulance moest opwachten bij de weg en hierheen moest begeleiden. De boswachter knikte en rende richting de weg.
Andrea liep nu weer terug richting Rowan en kwam wat dichterbij. Toen ze het gezicht van het slachtoffer zag verstijfde ze en kleurde haar gezicht wit.


Steven Smith

Hij was weer een behoorlijke tijd buiten westen geweest en behoorlijk diep ook. Hij kon bijna geen spiertje meer bewegen en zijn lichaam teerde nu echt op zijn allerlaatste restjes energie. Zijn ademhaling klonk enorm raspend en zwaar en hij trilde heel erg, wat ook energie vergde. Het trillen kwam waarschijnlijk door de drugs die hij had gekregen, want normaal als hij gewond was trilde hij niet zo hevig.
Op een gegeven moment leek hij weer ietsje bij te komen. Hij hoorde vaag wat geluiden, stemmen, voetstappen.. Waren de mannen terug? Wisten ze dat de jongen hem niet dood had geschoten? Steven probeerde zijn ogen te openen, maar verder dan een klein spleetje lukte hem niet. Hij zag bar weinig, het was een grote waas. Zijn ogen stonden raar, zijn pupillen waren enorm groot. Hij vormde een woord met zijn lippen, maar er kwam niet meer dan een zacht piepje uit zijn keel. Zijn hard bonsde enorm snel en zijn huid voelde ijskoud aan.

Rowan Rivers

Hij lette totaal niet meer op Andrea, hij wist dat ze wel in de buurt zou blijven, hij was nu alleen maar bezig met Steven. Hij legde hem zo neer dat het ademhalen hopelijk is makkelijker zou worden, maar dat was op dit moment waarschijnlijk niet het grootste probleem. Hij leek iets bij te komen en Rowan bekeek zijn ogen even. Hij had duidelijk iets gekregen. Behalve dat hij verschillende wonden had, zat er zo te zien iets in zijn bloed. Rowan had dit vaker gezien bij Steven, hij herkende het. 'Steven, ik ben het, Rowan. Andrea is hier ook en wij helpen je. Het komt goed, je moet gewoon nog even volhouden, de ambulance is onderweg,' sprak hij tegen zijn vriend. Het klonk doordringend, maar wel kalm. Hij wist dat in paniek raken totaal geen zin had nu, daar had Steven ook niets aan. Rowan trok ondertussen zijn jas uit en legde die over Steven heen, hem warm houden kon geen kwaad.

Steven Smith

Hij voelde zich duizelig, het leek alsof hij boven de grond zweefde. Zijn kaken had hij stijf op elkaar geklemd en zijn spieren zeurden allemaal. Want hoewel hij lag, leken al zijn spieren strak te staan.
Het leek alsof hij de stem van Rowan hoorde. Aan de contouren die hij zag kon hij niets herkennen en zijn ogen vielen ook al gauw weer dicht. Echter kon hij het niet geloven dat het Rowan was. Die kon nooit weten dat hij hier was.. Hij was vast weer aan het hallucineren.
Het trillen leek iets af te nemen, of dat nou een goed teken was wist hij niet. Zijn borstkas leek te verstijven, hij ademde heel oppervlakkig en had constant het gevoel dat hij niet genoeg zuurstof binnen kreeg. Hij deed zo zijn best, maar zijn lichaam begon hem toch echt in de steek te laten. Beelden schoten door zijn hoofd, beelden uit zijn hele leven, leuke momenten, stomme momenten.
Een schok leek door zijn lichaam heen te gaan. Daarna hapte hij paniekerig naar adem. Het duizelige gevoel versterkte met de seconde en Steven merkte dat hij weer bijna opgeslokt werd door de duisternis.


Andrea Penoyer

Ze had haar hand voor haar mond geslagen en stond zo al een tijdje te staren naar Steven. Ze had toch liever een lijk gevonden dan dit.. Hoewel, ze was blij dat Steven nu weer terecht was, maar het was duidelijk de vraag of hij het zou overleven.
Voor haar gevoel duurde het veel te lang. Ze zag Steven elke seconde verslechteren en hoorde ergens in de verte pas sirenes. Ze beet op haar lip en ijsbeerde nerveus heen en weer.
Pas ongeveer tien minuten later zag ze de gele ambulance aan komen hobbelen over de oneven bosgrond. De boswachter liep ervoor uit. Op een gegeven moment stopte de ambulance en stapte de ambulance broeders uit.

Rowan Rivers

Hij sloot zijn ogen, het hielp niet om naar Steven te kijken, daar werd hij toch alleen maar onrustiger van. In de verte hoorde hij de ambulance aankomen en het leek nog een eeuw te duren voor ze er ook echt waren. Hij stapte direct achteruit toen ze er bij wilden en hij staarde even naar Steven. Rowan bleef hopen dat hij het zou redden, al zou het niet helemaal als een verassing komen als het niet zo was. Hij ademde langzaam in, hij sprak geen woord tegen Andrea, hij staarde alleen maar naar Steven.

Andrea Penoyer

Ze stond als aan de grond genageld en keek toe hoe Rowan aan de kant ging en de ambulancebroeders bij Steven neerknielde. Hij werd niet veel later op een brancard getild en naar de ambulance gedragen. Talloze draadjes werden aan hem gekoppeld en Andrea keek even kort opzij naar Rowan.
"Rijd jij mee met de ambulance?" mompelde ze nu gedempt. "Ik rij er wel achteraan.." Zonder echt op antwoord te wachten liep ze langs de ambulance. Het laatste wat ze zag was dat Steven gereanimeerd werd. Dit liet haar toch wel behoorlijk schrikken. Met een bleek gezicht liep ze langs de boswachter, vroeg hem of hij zo snel mogelijk morgen langs het bureau wilde komen voor een verklaring en vervolgde daarna haar weg richting de auto.

Rowan Rivers

Andrea vroeg of hij meereed met de ambulance, hij knikte even, drukte zijn autosleutels in haar hand en daarna klom hij achter iedereen aan de ambulance in. Steven werd gereanimeerd en Rowan staarde maar wat voor zich uit. Stel dat hij het niet haalde, die kans was nogal groot... Wat dan? Hij kon zich niet eens een leven zonder zijn vriend voorstellen, het idee alleen al zorgde ervoor dat hij het benauwd kreeg, al was dat totaal niet aan hem te zien. Toch was het in zijn hoofd een enorme chaos, hij was ontzettend onrustig. Zonder Steven zou alles stoppen, hij zou zijn baan op kunnen zeggen, hij kon zich het echt niet voorstellen. Ze gingen nu al zo lang zo hecht met elkaar om, hij moest het gewoon halen.

Steven Smith

Direct toen ze aan waren gekomen in het ziekenhuis, was Steven naar een operatiekamer gebracht en geopereerd. De operatie had lang geduurd en Steven was er meerdere malen bijna tussen uit geknepen. Na de operatie kwam hij op de IC te liggen en had daar een kamer voor zichzelf. Er stond constant beveiliging voor de deur omdat ze nog steeds niet wisten of er nog een dreiging was of niet.
Steven lag aan de beademing en een heleboel andere apparaten. Zijn lichaam kon bijna niks zelf. Hoewel de operatie geslaagd was- de kogels waren verwijderd en de wonden ontsmet en gehecht- was hij nog niet buiten levensgevaar. Alleen konden ze verder niks voor hem doen, hij moest er nu zelf voor knokken.

Rowan Rivers

Hij zat naast de kamer van Steven te wachten, bij de deur. Er stond een agent naast hem, maar ze spraken geen woord tegen elkaar. Rowan kon het met sommige agenten goed vinden, maar dit was iemand die hij niet heel goed kende en dan was hij nog afstandelijker dan normaal. Na een tijdje kwam hij overeind, hij wilde liever gewoon in de kamer zijn. Hij wist dat Steven heel veel rust moest hebben, maar Rowan wist dat als hij wakker werd, hij waarschijnlijk meteen onrustig zou zijn, hij zou niet weten waar hij was en daar wilde Rowan liever bij zijn, daarom ging hij maar in de kamer zitten. Hij wist niet waar Andrea was, maar die zou waarschijnlijk vanzelf hier naartoe komen.

Andrea Penoyer

Ze was eerst even naar het hotel terug geweest. Daar had ze Lincoln ingelicht en Mack even uitgelaten en brokjes gegeven. Ook was ze even langs geweest bij Carmen, maar die had niet open gedaan dus had ze haar een berichtje gestuurd dat Steven weer terecht was en in het ziekenhuis lag.
Pas daarna was ze weer in de auto gestapt en was ze richting het ziekenhuis gereden. Ze had Rowan's auto omgewisseld voor die van haar.
Eenmaal bij het ziekenhuis moest ze eerst alles uit de kast halen om ook maar naar Steven toe te mogen. Ze moest haar legitimatie laten zien en allerlei dingen over haarzelf en haar werk vertellen, daarna werd ze nog eens nagetrokken in het systeem, voor ze door mocht lopen. Ook bij de deur werd ze weer tegen gehouden, maar toen die agent haar herkende liet hij haar er toch door.
"Hey," groette ze Rowan zachtjes. Ze stapte een paar passen verder en keek naar Steven. Hij zag er werkelijk niet uit en alle apparatuur dat aan hem vast gekoppeld zat maakte dat beeld nog erger. Toch was ze er vrij blij mee, hij leefde tenminste nog.. Toen hij de ambulance in was gegaan had ze daar nog anders over nagedacht. Maar ze mocht niet te snel blij zijn, je wist nooit welke kant het nog op zou gaan.
"Hoe is het gegaan?" vroeg ze nu aan Rowan.

Rowan Rivers

Hij hoorde wat gepraat bij de deur en net toen hij overeind kwam omdat hij het gevoel had dat er iets aan de hand was, ging de deur open en kwam Andrea binnen. Hij haalde onbewust toch even diep adem, blijkbaar was hij zelf ook nogal waakzaam. Ze wilde weten hoe het gegaan was en hij haalde simpel zijn schouders op, daarna ging hij naast haar staan. 'Het is gewoon afwachten...' mompelde hij, meer zei hij niet. Er was ook niet echt veel te zeggen, het was afwachten en hopen op het beste, maar hij wist niet of hij nog wel zo veel hoop wilde hebben.

Andrea Penoyer

Rowan was gaan staan, zag ze. Hij kwam naast haar staan en zei dat het gewoon afwachten was nu. Andrea knikte kort en keek weer even naar Steven. Om een of andere reden voelde ze zich schuldig, terwijl Steven haar waarschijnlijk echt niets zou verwijten. Maar ze hadden helemaal niets over deze zaak, ze hadden hem nooit gevonden als hij nogsteeds vast zou zitten. Het voelde alsof ze niet genoeg hun best hadden gedaan. Terwijl het hun beste vriend was.
"Ik heb Lincoln en Carmen ingelicht.." liet ze nu zachtjes aan Rowan weten. "Lincoln zal straks ook wel komen.."


Lincoln Smith

Toen Andrea hem had verteld dat zijn vader weer terecht was, had hij van blijdschap bijna een gat in de lucht gesprongen. Echter had ze hem verteld dat hij niet al te blij moest zijn, omdat zijn vader er slecht aan toe was en hij nog in een vrij kritieke toestand verkeerde. Dat had Lincoln alweer iets zenuwachtiger gemaakt. Niet lang daarna was Andrea weer vertrokken en was Lincoln in het hotel achtergebleven met Mack. Lincoln was even op de bank gaan zitten en had Mack geaaid, maar kon nergens anders meer over nadenken dan over zijn vader. Hij wilde hem zien. Straks kneep zijn vader er toch ineens tussenuit en had hij hem niet eens meer gezien, dat zou hij zichzelf nooit vergeven.
Eenmaal in het ziekenhuis vroeg hij aan de balie waar Steven Smith lag. Direct leek hij de grootste aandacht te krijgen. Er kwam een tweede baliemedewerker bij en een beveiliger en er werd gevraagd of hij bekend was bij Steven. Lincoln zei dat hij zijn zoon was en antwoordde op nog wat vragen van de mensen, maar ze leken er weinig vertrouwen in te hebben. Lincoln kon het niet begrijpen. Hij wilde gewoon naar zijn vader toe.
Op een gegeven moment liep hij zuchtend weg bij de balie en begon hij door de gangen van het ziekenhuis te dwalen, tot hij bij de intensive care uit kwam. Daar duurde het niet lang voor hij een agent zag zitten bij een deur. Bijna automatisch liep Lincoln dus op die deur af, maar toen hij de deur open wilde doen trok de agent hem naar achteren.
"Wie ben jij?" werd er bot gevraagd. Lincoln werd er nu een beetje gek van en trok zich los. "Lincoln," gromde hij geïrriteerd. De agent pakte hem weer vast en leek hem voor geen goud naar binnen te willen laten.
"Ik wil gewoon naar mijn vader toe!" schreeuwde hij nu. In zijn stem was een hoop emotie te horen. Hij probeerde de agent aan de kant te duwen, maar kon niks tegen hem beginnen.

Rowan Rivers

Ze vertelde dat ze Lincoln en Carmen had ingelicht, Lincoln zou zo ook wel komen. Hij knikte even, maar verder reageerde hij niet echt. Toen hij daarna wat geluiden hoorde keek hij op. 'Ik ga wel,' zei hij tegen haar, daarna liep hij meteen de kamer uit. Hij zag meteen wat er aan de hand was en hij legde met aardig wat kracht zijn hand op de schouder van de agent. 'Het is zijn zoon,' gromde hij, hij deed zijn best om kalm te blijven, maar aardig was het niet. Hij had zichzelf tegenwoordig aardig in de hand, dus het was eigenlijk voor zijn doen heel rustig. Hij keek even naar Lincoln. 'Kom maar mee,' zei hij daarna.

Lincoln Smith

Hij dreigde echt flink uit te vallen, dat had hij niet vaak, maar hij had de afgelopen tijd slecht geslapen en de emoties waren hoog opgelopen. Gelukkig schoot Rowan plotseling te hulp en blijkbaar werd hij wel geloofd, want de agent bleef nu wat op afstand staan kijken en Lincoln liep met Rowan mee de kamer binnen. Andrea stond er ook. Hij had even kort oogcontact met Andrea maar keek toen naar zijn vader. Langzaam liep hij naar het bed toe. Tranen sprongen in zijn ogen toe hij zijn vader er zo bij zag liggen. Hij beet op zijn lip en keek met rode ogen even richting Rowan.
"Hij komt er toch wel weer bovenop, toch?" klonk zijn stem licht trillend.

Rowan Rivers

Lincoln liep met hem mee en hij keek de agent nog strak aan, daarna volgende hij de jongen. Hij sloot de deur weer en hij liep met Lincoln mee naar het bed. Hij zag de jongen kijken naar zijn vader en daarna weer naar hem. Door wat hij trillend zei haalde Rowan langzaam adem, hij legde zijn hand op de schouder van de jongen. 'Ik ga je geen dingen beloven die ik niet zeker weet, maar ik wil je duidelijk maken hoe sterk hij is, hoe hard hij vecht en hoe graag hij terug wil komen, voor jou. Hij zal je nooit laten stikken en hij kan een hele hoop hebben. Hij zal niet opgeven,' zei hij doordringend tegen de jongen. Hij wilde niets beloven, dat kon hij niet, maar hij wilde wel dat Lincoln hoop hield, hij kon niet zeggen dat Steven het misschien niet ging halen.

Lincoln Smith

Toen hij de hand van Rowan op zijn schouder voelde moest Lincoln moeite doen de tranen tegen te houden. Hij staarde naar de grond terwijl hij naar Rowan's woorden luisterde. Rowan wilde geen dingen beloven die hij niet zeker wist, maar hij benadrukte nog even goed dat zijn vader sterk was en graag terug zou willen komen. Lincoln knikte even langzaam en beet op zijn lip. Langzaam keek hij weer op naar zijn vader en alsof hij breekbaar was pakte hij heel erg voorzichtig de hand van zijn vader vast.