Police Life

Andrea Penoyer

De hele weg naar het ziekenhuis toe zweeg ze. Ze wist niets te zeggen en was te veel in gedachten verzonken waardoor ze afgeleid was.
Eenmaal in het ziekenhuis liepen ze samen de trappen op naar boven en Andrea liep meteen richting de kamer van Rowan. Voor de deur zocht ze nog even oogcontact met Carmen. "Kan jij anders buiten wachten?" vroeg ze haar nu. Ze wilde eerst even alleen met Rowan zijn, anders stond er alleen maar meer druk op, zowel voor Rowan als voor haar.
Ze opende de deur langzaam en liep de kamer binnen. De deur sloot ze weer achter haar. Daarna draaide ze zich om en keek ze Rowan aan. Haar hart bonsde in haar keel. Ze keek weer even weg en liep iets meer naar hem toe.
"Sorry.." was het eerste woord wat ze uit haar mond geperst wist te krijgen. Hetzelfde woord waarmee ze de kamer eerder was verlaten.

Rowan Rivers

Hij was vrij kalm door alle medicijnen, maar nog steeds lag hij te trillen. Hij had het veel erger gemaakt, hij had nooit uit bed moeten gaan, daardoor had hij waarschijnlijk nog meer schade aangericht. Opeens ging de deur open, Andrea kwam binnen. Kwam ze vertellen dat ze een ander had? Dat ze klaar met hem was? Ze zei alleen maar sorry. Daardoor slikte hij en keek hij weg. Het was dus waar. Ze had een ander. Hij voelde tranen in zijn ogen branden, maar hij stopte het gevoel weg. Dit was zijn eigen schuld. Ze zou zo vast vertellen dat ze hem niet meer zou zien, dat ze hem geen pijn wilde doen, maar dat het beter was zo. 'Waarom? Wat heb ik fout gedaan?' Vroeg hij nu, zijn stem trilde van al de ingehouden gevoelens, maar hij reageerde nog wonderbaarlijk rustig, zeker in vergelijking met eerder vandaag. 

Andrea Penoyer

De sfeer die er direct hing maakte de situatie alleen maar erger. Ze leek te blokkeren, ze wist niet wat ze moest zeggen, ze kreeg geen woord uit haar mond.
Rowan vroeg waarom en vroeg toen wat hij fout had gedaan. Andrea slikte moeizaam en keek met waterige ogen naar de grond. Misschien verdiende Rowan wel gewoon een betere vriendin. Misschien kon ze inderdaad maar gewoon beter stoppen met haar leven. Wat had ze nou bereikt?
Ze schrok even van haar eigen gedachten en merkte dat haar ademhaling alweer wat versneld was. Haar keel was plotseling kurkdroog.
"N-Niks.. Niks, Rowan.." sprak ze zachtjes. "Ik ben de enige die fouten maakt.." Een traan rolde over haar spierwitte wang en kruiste het streepje bloed die over haar wang was gelopen maar ondertussen opgedroogd was.

Rowan Rivers

Hij begreep haar echt helemaal niet meer. Waarom had hij niets fout gedaan? Hij had zo veel verkeerd gedaan. Maar toch was er niets. 'Wil je... Alsjeblieft hier komen en mij gewoon even een knuffel geven?' Vroeg hij aarzelend. Als ze echt klaar met hem was zou ze dit ook wel niet willen en dan was dit een hele pijnlijke vraag. 'Ik hou zo veel van je... Ik weet hoe moeilijk ik ben, maar jij bent alles voor mij.. ik wil dat jij er altijd bent, ik kan niet zonder je....' Zei hij heel zacht. 'Wie is het? Met wie ben je samen?' Vroeg hij daarna heel zacht. 

Andrea Penoyer

Ze kon er niets aan doen dat haar lichaam een beetje begon te trillen. Ze voelde zich echt heel erg zwak en rot. Heel langzaam en met knikkende knieën stapte ze naar voren. Ze had echt het gevoel dat ze elk moment out kon gaan. Ze ging op de rand van het bed zitten en kroop haast in Rowan's armen. Nog wat tranen rolden over haar wangen. Ze wilde voor altijd in zijn armen blijven liggen, dat was het enige wat veilig voelde op het moment.
"Ik hou ook van jou.." zei ze schor tegen Rowan. Daarna vroeg hij plotseling met wie ze samen was. Andrea dacht er vrij onschuldig over en dacht dus dat hij bedoelde met wie ze nu samen naar het ziekenhuis was gekomen.
"Met Carmen, ze staat op de gang te wachten. Ik kwam haar tegen toen ik.. Eh-" ze beet even op haar lip. "Ik kwam haar buiten tegen." maakte ze er maar van.

Rowan Rivers

Ze kroop helemaal weg in zijn armen en hij sloot zijn ogen. Hierdoor kalmeerde hij een beetje, het hield hem rustig. Ze was met Carmen. Hij kon het amper volgen en hij begreep er ook echt niets van. 'Ik... Waarom... Wil je niets meer met mij?' Vroeg hij mompelend. Hij wist dat hij ziekelijk jaloers en controlerend was, was ze daar nu klaar mee? Het zou erger worden, veel erger. Hij was er zelf bang voor, maar voor Andrea moest het nog veel erger zijn. 'Ik wil je nooit pijn doen... Maar ik wil je niet kwijt,' fluisterde hij. Hij was er van overtuigd dat ze een ander had. Waarom had ze hem anders uit het niets alleen gelaten? 

Andrea Penoyer

Ze nam weer iets afstand en ging naast het bed staan, wel nog steeds dichtbij. Rowan vroeg plotseling waarom ze niets meer met hem wilde. Dit zorgde voor een verbaasde uitdrukking op Andrea's gezicht.
"Dat heb ik nooit gezegd.." mompelde ze zachtjes. "Voor zo lang als ik nog leef wil ik bij jou blijven.." zei ze er achteraan. Ze keek even weg en haalde haar hand langs haar hoofd. Haar hoofd bonkte lichtjes en ze had constant een beetje een duizelig gevoel. Ze wist dat ze weer de verkeerde kant op ging en hoewel ze er alles aan wilde doen om dat te voorkomen leek het gewoon niet te lukken. Ze was zo erg veranderd als je naar vroeger keek. Vroeger was ze altijd vrij bijdehand geweest, zeker van haarzelf en enorm vrolijk. Dat vrolijke kwam soms nog weleens terug, maar van haar zelfbeeld was eigenlijk vrij weinig over gebleven, net als het vertrouwen in de samenleving.

Rowan Rivers

'Echt? Je klinkt niet zo enthousiast,' mompelde hij. Waarom liet ze hem alleen? Hij begreep er echt helemaal niets van. Hij sloot zijn ogen even en hij ademde diep in. 'Laat het maar dan. Het komt vast gewoon door mij,' zei hij. Hij wist niet hoe hij haar op deze manier moest vertrouwen, maar hij had gewoon geen energie. 'Ik heb het nog erger gemaakt. Ik kan voorlopig zeker niet geopereerd worden. Ik snap het wel. Ik snap dat je klaar met mij bent, ik gedraag mij achterlijk en ik ben er nooit meer voor je...' Zijn stem brak en hij sloot zijn ogen weer, hij was duidelijk onrustig en intens verdrietig. 

Andrea Penoyer

Ze beet even op haar lip en moest moeite doen niet weer weg te lopen. Ze had hier gewoon geen puf voor, ze zat er al enorm doorheen en dit liet haar alleen maar meer afglijden. Altijd deed ze enorm haar best voor Rowan en hij zou ondertussen toch ook weleens moeten weten dat ze niet zomaar met een ander zou gaan. Echter leek zijn vertrouwen in haar minimaal en dat maakte de situatie nog ongemakkelijker en het deed Andrea oprecht pijn.
"Luister naar me, Rowan.." klonk haar stem nu hees. Haar ogen waren weer wat waterig.
"Ik weet niet waar je vandaan haalt dat ik klaar met je ben, misschien geef ik wel verkeerde signalen af of ben ik te min voor je. Je moet weten dat ik zielsveel van je hou. Alleen van jou. Dat moet je ondertussen toch wel weten. Ik ben nooit klaar met jou. Maar misschien.. Misschien heb je wel iemand anders nodig, misschien verdien je wel iemand die beter voor je is dan ik ben. Ik weet dat ik niet meer ben dan een stille, bange en terughoudende vrouw waar je weinig aan heb, dat spijt mij."
Weer liepen er wat tranen over haar wangen. Ze boog nu voorover en gaf Rowan heel voorzichtig een kusje op zijn wang. Daarna zweeg ze even om vervolgens moeizaam te slikken.
"Neem je rust.. Ik zal je wel even niet meer lastig vallen. Ik maak alles alleen maar erger. Ik kom morgen wel weer.."
Ze draaide zich om en liep langzaam naar de deur. Opnieuw overspoelde een gevoel van duizeligheid haar en vlekjes danste voor haar ogen. Ze bleef even stilstaan voor de deur en sloot haar ogen. Daarna ging het beter. Nog even keek ze om.
"Ik hou van je.." mompelde ze nog zachtjes, en dat meende ze, en zei ze rechtstreeks vanuit haar hart, al klonk het maar zacht en hees. Daarna opende ze de deur en liep ze naar buiten. Haar wangen waren vuurrood gekleurd door de tranen.

Rowan Rivers

Hij keek haar vol ongeloof aan en hij schudde zijn hoofd. 'Jij bent perfect voor mij, jij bent mijn leven. Ik kan ook gewoon niet zonder jou...' Zei hij zacht. Ze liep weg. Ze ging echt weg. Waarom deed ze dit? 'Andrea! Laat mij alsjeblieft niet alleen...' Zijn stem trilde, ze was al weg. Carmen ging meteen naar Andrea toe, maar Rowan lag weer helemaal te trillen in het bed. Hij begreep dit niet. Misschien kwam het door de medicijnen, maar hij kon haar niet volgen, hij snapte er echt helemaal niets meer van. 

Andrea Penoyer

Ze was Carmen al weer bijna vergeten en keek iets geschrokken op toen ze haar ineens zag. Toen ze zag dat het Carmen was ging de spanning uit haar lichaam.
"Laat mij maar even.. Misschien kan jij nog even met Rowan praten?" mompelde ze nu zachtjes en schor. Daarna draaide ze zich om en liep ze weg. Eerst dook ze de toiletten weer in, waar ze de tranen van haar wangen boende. Daarna liep ze de trappen af en liep ze langs de receptie het ziekenhuis uit. Ze hield een taxi staande.
Ongeveer twintig minuten later stond ze voor haar oude huis. Het huis waar ze met Jeffrey had gewoond. Ze had het toen der tijd verkocht, maar ze wist dat het nu leeg stond en meer leek op een kraakpand dan op een normaal woonhuis. Langzaam liep ze de oprit op en keek goed of er niet iemand aanwezig was. Daarna duwde ze de deur voorzichtig open en stapte binnen.

Carmen Roberts

Ze liet Andrea maar gaan en ze liep naar Rowan toe. Die werd weer helemaal gek. Hij was kwaad, hij begreep het niet en hoewel Carmen het probeerde uit te leggen en hem probeerde te kalmeren, werd het alleen maar erger. Hij werd na een tijdje in slaap gebracht, het ging gewoon niet. Carmen herkende hem niet eens zo. Nu ze hier toch was besloot ze maar naar Steven te gaan, ook al sliep hij waarschijnlijk. Ze moest langs de beveiliging en daarna stond ze naast het bed. Moest ze hem vertellen over Rowan en Andrea? Ze wist het niet. 

Steven Smith

Hoewel zijn pijngrens hoog lag, verging hij de laatste dagen constant van de pijn. Hij sliep dan ook weer ontzettend vaak en zijn pijnstilling was verdubbeld qua dosis. De artsen vonden het allemaal een beetje apart en toen hij deze ochtend begon met hoge koorts hadden ze meteen maar bloed geprikt, waarvan de uitslag over een paar dagen zou komen. Ook zouden ze de volgende dag waarschijnlijk een scan maken om te kijken hoe het van binnenuit ging met de wonden.
Steven lag te slapen toen Carmen kwam, maar door de geluiden werd hij toch langzaam wakker. Hij knipperde met zijn ogen en toen hij eenmaal zag wie er naast zijn bed stond kwam hij een klein beetje overeind.
"Carmen.. Godzijdank.." mompelde hij zacht en nog wat hees. Hij voelde zich enorm schuldig tegenover haar en hij was al die tijd onwijs bang geweest dat haar ook iets zou overkomen.

Carmen Roberts

Steven werd wakker en ze glimlachte even naar hem. 'Ik ben echt niet zomaar verdwenen,' zei ze zacht. Ze pakte zijn hand vast en ze kneep er zachtjes in. 'Ik wilde wel eerder komen, maar ik vond het lastig,' zei ze eerlijk tegen hem. 'Ik wilde je nu gewoon zien, ik kon bijna niet anders meer.' Glimlachte ze naar hem. Ze vond het wel echt fijn om hem te zien, nog meer dan ze eigenlijk verwacht had. 

Steven Smith

Hij haalde even diep adem en zuchtte zachtjes. Hoewel hij bijna constant sliep was hij onwijs moe.
Carmen zei dat ze echt niet zomaar verdwenen was. Ze wilde wel eerder komen, maar vond het lastig. Maar nu wilde ze hem gewoon weer zien.
"Hoe gaat het met je?" vroeg Steven nu aan Carmen. "Je had er nooit op in moeten gaan.. Ik.. Het spijt mij zo dat je erbij werd betrokken.."

Carmen Roberts

Hij zei dat ze er nooit bij betrokken had moeten raken en ze had er niet op in moeten gaan. 'Ik kon niet anders, ik wil jouw dood zeker niet op mijn geweten hebben. Ik geef veel te veel om jou. Ik wil je niet kwijt en ik vond gewoon dat ik echt geen keuze had.' Zei ze zacht tegen hem. 'Ik voel mij prima, echt. Ik maak mij alleen zorgen om jou, maar dat is niet zo erg, geloof ik...' Zei ze glimlachend tegen hem. 

Andrea Penoyer

De dagen gingen langzaam voorbij, elke dag leek te lang te duren en Andrea wist niet eens hoe ze het voor elkaar kreeg het zo lang vol te houden. Toch bleef ze volhouden. Alleen dat deed ze niet voor haarzelf, dan was ze er waarschijnlijk allang klaar mee geweest. Ze deed het voor Felicity. Ze had even vrij 'genomen' van haar werk en paste nu 24/7 zelf op Felicity in plaats van haar naar de opvang te brengen. Ze was nog altijd dolblij met Felicity en het kind was dan ook het enige wat Andrea nog blij kon maken.
Ze was ook nog een paar keer naar Rowan geweest, maar ze had zich er niet meer fijn gevoeld. Er hing geen fijne sfeer en Andrea was alles behalve zichzelf. Normaal gesproken zouden dan de alarmbellen moeten gaan rinkelen bij Rowan of haarzelf, maar de situatie was raar en niemand leek wat door te hebben.
Andrea voelde zich waardeloos, nutteloos. Ze had het idee dat niemand meer om haar gaf, dat ze net zo goed kon verdwijnen. Alleen Felicity zorgde ervoor dat ze zich een beetje waardevol voelde, want Felicity kon niet zonder haar.
Ze nam de medicijnen die ze eerder ook gebruikt had tegen haar flinke depressies, maar het leek niets te helpen. En net toen het een beetje leek te werken en ze weer iets meer haarzelf leek te worden, werd haar allergrootste nachtmerrie realiteit; Felicity was weg.

Rowan Rivers

Hij zat rechtop in bed en hij staarde voor zich uit, zoals hij het meeste van zijn tijd doorbracht. Hij kon niets. Hij kon nog niet uit bed, daarmee zou hij alles beschadigen en dat was niet goed. Hij was wel geopereerd en de pijn trok steeds iets meer weg, maar hij voelde zich afschuwelijk. Hij kon er niet tegen dat hij stil lag. Dat hij niets kon. Andrea zag hij amper en dat deed hem ontzettend veel pijn. Hij had het idee dat het klaar was en dat brak zijn hart. Hij zocht alle schuld bij zichzelf en daarom liet hij het ook maar een beetje, wat kon hij ook doen? Hij had hier niet eens een telefoon. Hij kon echt niets. Hij hoopte elke keer als de deur open ging dat het Andrea was. Dat ze er stond om te vertellen dat ze zielsveel van hem hield en dat het wel weer goed kwam. Maar die dag kwam niet. Op de een of andere manier zorgde het er voor dat hij geen motivatie had om te herstellen, om ergens aan mee te doen, wat dan ook. Hij sprak geen woord, tegen niemand. Carmen kwam af en toe langs, maar die zag hij liever niet. Hij wilde toch niet praten. Hij wilde niets.

Andrea Penoyer

Eerst stond ze wat verbaasd en verstijfd te staren naar het lege kinderbedje. Al haar spieren leken strak te staan. Haar hart klopte enorm snel en Andrea stapte nu naar voren en trok het dekentje uit het kinderbedje en gooide die op de grond, ze haalde het matrasje eruit en gooide die neer- alsof ze verwachtte dat Felicity misschien eronder lag. Daarna keek ze om haar heen, zocht ze door de hele kinderkamer, elk laatje, elk kastje, elk hoekje en gaatje.. Terwijl ze wist dat Felicity niet zomaar zelf haar bedje zou verlaten en het was haast onmogelijk dat ze haar hier nog zou vinden.
Ze schreeuwde van onmacht, verdriet, woede en angst. Tranen sprongen in haar ogen. Ze rende door het huis, trok haar jas van de kapstok en trok die al rennend naar buiten aan. Eenmaal buiten het hotel wilde ze richting het politiebureau lopen, maar iemand duwde haar ineens keihard. Hierdoor knalde ze tegen de muur aan en het volgende moment kreeg ze een flinke klap tegen haar hoofd.
"Luister, kreng," klonk er een stem. Andrea verstijfde bij het horen van die stem. Een rilling trok over haar rug. "Wij hebben je kindje. Als je gewoon goed luistert en niemand iets verteld, doen we haar niets. Vanavond om acht uur komen we je ophalen. Zorg dat je er bent," werd er in haar oor gesist. Daarna werd ze losgelaten en niet veel later stond ze alleen. Ze stond te trillen op haar benen en haar al bleke gezicht leek nog bleker te kleuren. Even had ze het gevoel dat ze out zou gaan, maar uiteindelijk gebeurde dat gelukkig niet.
Ze zag er werkelijk niet uit, ze leek enorm veel kilo's afgevallen, wat ze eigenlijk al niet kon missen, en ze had enorme wallen onder haar ogen. Haar linker oog zag nu opgezwollen en paars door de klap van zojuist en haar ogen stonden triest.
Zo'n beetje in automatische piloot rende ze naar haar auto, stapte in en reed weg. Ze lette amper op het verkeer, reed twee keer door rood en veroorzaakte bijna een aanrijding. Niet veel later arriveerde ze bij het ziekenhuis. Ze moest het Rowan vertellen, ze kon dit niet alleen, ze wist dat ze er aan onderdoor zou gaan.
Pas toen ze voor de deur stond van zijn kamer realiseerde ze zich dat ze niets kon vertellen. Ten eerste wilde ze Rowan er niet meer lastig vallen. En ten tweede was ze bang voor de gevolgen. Ze wilde het niet nog erger maken dan het al was; straks zouden ze Felicity vermoorden omdat zij het zo nodig aan Rowan moest vertellen. Dat kon ze niet riskeren. Ze voelde zich al schuldig genoeg over het feit dat ze niet goed genoeg op hun dochter gepast had. Wat was ze in godsnaam voor waardeloze moeder? In haar hoofd vervloekte ze haarzelf. Daarna opende ze de deur en stapte ze bij Rowan naar binnen. Ze kon moeilijk het ziekenhuis weer verlaten zonder hem te hebben gezien.
Ze liep naar Rowan's bed toe en klom op een stoel die er stond. Haar lichaam trilde nog steeds en ze was kotsmisselijk van de spanning die door haar lichaam ging.

Rowan Rivers

Zodra de deur open ging keek hij opzij, hoewel hij niet precies wist waarom hij dat deed. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde wel meteen zodra hij Andrea zag. Hij leefde compleet op, tot hij zag hoe ze er uit zag. Ze liep zonder iets te zeggen naar hem toe en hij draaide zich iets om. Ze zat helemaal te trillen en ze had een plek rond haar oog. Hij stak zijn hand uit en hij pakte voorzichtig haar hand vast. 'Wat is er gebeurd?' vroeg hij. Er was duidelijk iets aan de hand, ze zag er echt niet goed uit. Hij wist alleen niet of hij nog wel iets voor haar kon betekenen. Zeker niet als hij hier lag. Nu was hij echt niets waard, maar hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen van bezorgdheid. Andrea betekende zo veel voor hem.

Andrea Penoyer

Ze staarde voor haar uit en wilde praten, ze had zoveel te zeggen. Toch kreeg ze geen woord uit haar keel.
Toen Rowan haar hand vastpakte schrok ze even, maar ontspande ze al gauw weer. Niet lang daarna vroeg hij wat er gebeurd was. Ietwat verward keek ze hem aan, was het zo goed aan haar te zien? Ze beet even op haar lip en haalde haar andere hand langs haar oog die pijnlijk bonkte. Ze realiseerde zich dat haar oog vast verkleurd en dik moest zijn en Rowan daarom vroeg wat er was gebeurd.
"Ik eh-" begon ze zachtjes. "Ik heb mijn hoofd gestoten.. Niets ernstigs.." maakte ze ervan. Ze probeerde te glimlachen, maar nog nooit was dat zo grandioos mislukt. Ze voelde zich ellendig en alsof ze elk moment in huilen uit kon barsten. Moest ze afscheid gaan nemen van Rowan? Zou ze hem nog wel terugzien na vanavond? Ze klemde haar kaken op elkaar en staarde langs Rowan naar de muur.

Rowan Rivers

Hij verraste haar met zijn vraag. Dat had hij niet verwacht. Het betekende dat er echt iets was. Ze vertelde toch dat ze haar hoofd gestoten had, niets ernstigs. 'Je zit helemaal te trillen,' zei hij zacht. Het was niet zo simpel, er was meer. Als hij iemand door en door kende was het Andrea, ze hield iets achter. Wilde hij het wel weten? Hij slikte even, eigenlijk niet. Maar hij was ontzettend bezorgd. Hij streek met zijn duim over haar hand heen. 'Wees alsjeblieft eerlijk... ik voel mij al zo nutteloos, ik wil iets voor je kunnen betekenen...' fluisterde hij.

Andrea Penoyer

Ze slikte moeizaam toen Rowan opmerkte dat ze helemaal zat te trillen. Ze moest echt veel moeite doen om niet te gaan huilen.
Rowan vroeg haar om eerlijk te zijn, hij wilde iets voor haar kunnen betekenen. Andrea keek hem even aan maar kon niet lang in zijn ogen kijken, want er sprongen meteen al tranen in haar ogen. Haar ademhaling versnelde en ze klemde haar kaken stijf op elkaar. Maar hoe goed ze ook haar best deed, het werkte niet. Ze kon de tranen niet tegen houden. De eerste traan gleed al over haar spierwitte wang. "E-er is n-niks.." sprak ze nog zacht en schor en eigenlijk geheel overbodig omdat hij het nu helemaal nooit meer zou geloven. Het volgende moment barstte ze in snikken uit en leek ze volledig te breken.

Rowan Rivers

Hij zag haar gewoon breken en daardoor ademde hij diep in. Hij sloeg zijn benen over de rand van het bed. Hij mocht dan niet staan, hij kon al wel wat meer bewegen. Hij sloeg zijn armen om haar heen en hij bleef haar vasthouden. Er was echt iets heel ergs aan de hand, dat kon niet anders. Hij wist alleen niet wat hij het beste kon doen. Als ze het hem vertelde, kon hij niets, waarschijnlijk. Dat was vast en zeker ook de reden dat ze het achterhield. 'Sluit mij niet buiten, Andrea... alsjeblieft. Ik wil je helpen, er voor je zijn, je het gevoel geven dat ik er altijd ben, zelfs als ik niets kan,' fluisterde hij. Hij voelde haar snikken en hij sloot zelf ook zijn ogen, hij vond het afschuwelijk om te zien en hij wilde haar zo graag steunen.

Andrea Penoyer

Tranen liepen over haar wangen en haar lichaam schokte van het snikken. In geen tijden had ze meer zo hard gehuild. Ze worstelde al dagenlang met haar emoties en gevoelens en ze had het idee dat ze niet meer kon. Ze was doodop. Ze at amper iets en sliep niet. Het ging echt heel erg slecht.
Rowan wilde dat zij hem niet buiten sloot, dat ze hem zou vertellen wat er aan de hand was. Maar hoe graag Andrea het ook allemaal eruit wilde flappen- het kon niet.
Zou Rowan boos op haar worden als hij hoorde dat Felicity weg was? Ze had beter op haar moeten passen.. Ze had dit kunnen voorkomen!
Ze drukte zichzelf tegen Rowan aan en fluisterde steeds herhalend dat ze zo van hem hield. Ze wilde geen afscheid van hem nemen maar onbewust deed ze dat toch.