Police Life

Steven Smith

Hij keek toe hoe Rowan op het bed ging zitten en hij schudde zijn hoofd even. Toen Rowan vroeg of hij iets gevonden had, beet hij even op zijn lip. Hij had zo graag iets gevonden, hij had zo graag nu willen zeggen dat hij wist waar Andrea was en dat hij straks op het vliegtuig zou stappen om haar te gaan halen. Helaas had hij nog niets gevonden. Bijna niets. Kleine dingetjes. Nog niet nodig om die te vertellen aan Rowan. Hij wilde hem niet onnodig blij maken. Hij zou het wel zeggen als hij écht iets had.
"Ik heb bijna de hele nacht gezocht, maar nee, ik heb nog niks, sorry," antwoordde hij dan ook heel eerlijk. Hij pakte er een stoel bij en ging er op zitten, terwijl hij nog eens gaapte. Jezus, hij moest echt een manier vinden om wél te kunnen slapen.
Toen de deur open ging er een arts binnen kwam, knikte Steven even groetend naar de arts. Echter toen hij geluiden hoorde achter zich, keek hij weer terug naar Rowan en zag hij zijn reactie.
"Verdomme, Rowan!" riep hij uit. Hij was het zat, hij was het meer dan zat. Hij had hier absoluut geen zin in, hij was niet in de stemming en kon het niet langer meer verbergen. Hij voelde zich fucked up en hij had geen zin om dat nog erger te laten worden. "Doe alsjeblieft normaal, het is een arts man," bromde hij. Hij pakte Rowan's schouder vast en duwde hem terug naar het bed. Daarna draaide hij zich met een ruk om en keek hij de arts fel aan. Net had hij nog vriendelijk naar hem geknikt, maar nu leek alle vriendelijkheid verdwenen. Hij was weer de oude Steven, bot, kil, emotieloos.
"Rot alsjeblieft op, godverdomme. En kom maar over een uur terug," beet Steven de man toe. De arts keek hem aan met ogen zo groot als schoteltjes, niet wetend wat hem overkwam. Dit was waarschijnlijk het laatste wat hij had verwacht van een agent. Een hoofdinspecteur nog wel. En gelijk had hij.
De man draaide zich om en verdween de deur weer uit. Steven keek hem met trillende neusvleugels na. Hij was woest, plotseling. Alsof ineens alle gevoelens van de afgelopen tijd nu pas naar boven kwamen. Het stroomde over bij hem. Het werd te veel. Hij leek een muur te bouwen om zijn emoties heen, een muur van woede, zodat iedereen niets anders zag dan dat. Echter duurde het niet lang voor hij volledig brak. Steven sloot zijn ogen, haalde diep adem. Hij voelde zich nutteloos, machteloos. Hij was het zat om altijd de sterkste te moeten zijn, om altijd maar het goede voorbeeld te moeten geven. Misschien was hij zijn hele werk wel gewoon zat. De verantwoording werd hem misschien wel teveel. De verantwoording over al die agenten, over Andrea, over Rowan, over de agenten die overleden waren, dankzij hem. Hij slikte moeizaam en stapte opzij, zocht steun tegen de muur. Toen opende hij zijn ogen weer en balde hij zijn vuisten. Hij haalde uit het niets flink hard uit tegen de muur, slaakte een kreet. Hij wilde niet meer, hij kon het niet meer. Altijd maar boven zichzelf staan, altijd maar doen alsof alles hem niets deed. Hij was kapot aan het gaan vanbinnen.
Langzaam liet hij zich op de grond zakken. Hij leek even in zijn eigen wereldje te leven, had niets meer door van de omgeving.

Rowan Rivers

De heftige reactie van Steven, maakte het niet veel beter. Hij begon te schreeuwen tegen Rowan, daarna tegen de arts. Rowan schrok daar net zo erg van als de arts deed. Steven sloeg tegen de muur, daarna liet hij zich naar de grond zakken. Rowan kwam weer net zo snel overeind uit het bed, Steven kon hem terug blijven duwen, het was nutteloos. ‘We gaan weg hier…’ zei hij kort. ‘Het gaat wel, ik heb alleen een beetje pijn aan mijn been, dat is alles…’ zei hij zacht. Als Steven hem niet hielp, ging hij zelf wel naar het hotel, zo simpel was het. Hij liet zich naast zijn vriend op de grond zakken en hij keek Steven even aan. ‘Ik zit er ook doorheen, Steven. Ik weet dat je helemaal naar de klote bent, ik kan het zien aan alles. Ik voel mij hetzelfde. Maar ik ga door tot ik weet of Andrea nog leeft of niet. Als ze dood is, heb ik geen idee wat ik zou doen… maar nu heb ik nog iets van hoop. Er is nog een kans dat ze leeft, hoe klein het dan ook is. Ik wil er niet aan denken, ik wil helemaal niet aan haar denken, maar ik weet dat het mij diep van binnen hoop blijft geven. Dat doet het ook met jou. Je moet gewoon je best doen om alles realistisch te blijven zien. Niet meteen de hele wereld is negatief, hoewel dat wel zo lijkt. Het is niet het einde van de wereld. Pas als ze dood is, dan is het het einde van de wereld. Dan is het klaar voor mij,’ sprak hij duidelijk, al wist hij dat Steven dat toch wel wist, het was waarschijnlijk geen verrassing. ‘Ik kan niet zonder jou en niet zonder haar. Maar nu hebben we elkaar en we hebben wel moeilijkere dingen doorstaan. We kunnen dit, Steven. Maar je kan dit niet alleen en ik kan dit niet alleen. We moeten dit samen doen, hoe vreselijk we het ook vinden…’ zei hij tegen Steven, daarna pakte hij zijn hand even vast en kneep hij er zacht in. ‘Nou, help mij even, we kunnen veel beter werken op het bureau dan hier. Zitten kan ik overal wel,’ zei hij, met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Het was vooral dat hij zich daar veiliger voelde dan hier, maar dat maakte even niet uit. ‘Steven, ik zeg het te weinig. Jij betekend vreselijk veel voor mij. Ze kunnen blijven zeggen dat we homo zijn, maar ik hou net zo veel van jou als ik van Andrea hou. Alleen vind ik je niet zo aantrekkelijk…’ zei hij tegen zijn vriend, het laatste met een kleine grijns, hij maakte er maar een beetje een grapje van, omdat hij het lastig vond om tegen Steven te zeggen dat hij echt zo veel van hem hield. Hij was bang dat er ooit een dag kwam dat hem iets overkwam, alweer, en dat het hem opbrak. Dat hij het niet meer kon hebben.

Steven Smith

Zijn ogen brandde, maar hij liet de tranen niet toe. No way dat hij hier een potje zou gaan zitten te janken. Hij verborg zijn gezicht in zijn handen en ademde snel, wat ervoor zorgde dat er enorme steken door zijn borstkas trokken. Negeren was lastig, toch deed hij zijn best.
Hij hoorde de woorden van Rowan, dat ze weg zouden gaan, dat hij alleen een beetje last had van zijn been. Steven keek hem even kort aan, met een strak gezicht. "Waar jij je goed bij voelt," mompelde hij kort. Hij was Rowan's vriend, niet zijn vader. Rowan moest zelf maar uitvogelen wat hij wilde. Als hij naar het hotel wilde, moest hij dat vooral doen. Dat was niet Steven's keuze. Want tegenhouden zou toch niet werken.
De opvolgende woorden van Rowan lieten hem wegkijken, hij staarde naar de grond. Hij deed altijd alsof hij geen emoties en gevoelens had, maar natuurlijk had hij die wel. En de woorden van Rowan beukte er aardig in, op een vrij positieve manier.
"Ik ga niet naar het bureau.." sprak Steven gedempt, toen Rowan zei dat ze veel beter konden werken op het bureau dan hier zitten. "Als ik daar kom.." hij schudde zijn hoofd en zuchtte even. "Dan krijg ik alleen maar vragen naar mijn hoofd geslingerd. En dat is wel het laatste waar ik zin in heb. Als ik ontslagen wil worden moet ik naar het bureau gaan. Want ik weet zeker dat het dan volkomen mis gaat." Steven keek Rowan even aan en glimlachte even waterig toen Rowan vertelde dat hij net zoveel van hem hield als van Andrea, alleen dat hij hem niet zo aantrekkelijk vind.
Heel langzaam krabbelde hij overeind. Steken trokken door zijn borstkas. Steven hield zijn adem even in, als hij niet ademde ging het beter. Helaas hield hij dat maar even vol. Hij legde zijn hand op de verbonden wond en klemde zijn kaken op elkaar. Hij haatte Jeffrey. Met zijn hele hart. Het liefst zou hij hem kapot slaan, kogels door zijn lichaam schieten en hem laten dood gaan met een langzame, pijnlijke dood. Echter verdiende Jeffrey dát niet eens. In de gevangenis was het vele malen erger, Jeffrey verdiende het niet om er vanaf te zijn.
Langzaam liep Steven naar het tafeltje, waar hij zijn laptop neergezet had. Hij pakte het op en keek toen Rowan weer aan.
"Naar het hotel dan maar?"

Rowan Rivers

Hij merkte dat hij toch tot Steven door kon dringen, het liet hem glimlachen. Het lukte hem, gelukkig maar. Steven kon hetzelfde bij hem, al bleven er momenten dat ze er niet voor elkaar konden zijn. Dat waren de gevaarlijkste momenten, de momenten dat zelfs Steven niet tot Rowan door kon dringen, waren echt levensgevaarlijk. ‘Oké, dan gaan we niet naar het bureau,’ was zijn reactie, het maakte hem helemaal niets uit. Het hotel was ook prima, hij wilde gewoon naar een plek waar geen onbekende mensen waren, want die vertrouwde hem niet en dat maakte hem verschrikkelijk angstig. Steven pakte zijn laptop op, heel moeizaam ging Rowan op zijn pijnlijke been staan, maar meteen vertrok zijn hele gezicht. Het voelde echt vreselijk. Hij probeerde het echt wel te negeren, hij wilde zó graag weg hier, daarom zette hij ook door. ‘Kan ik op jou leunen?’ vroeg hij aan Steven. Hij wist dat Steven ook pijn had, daarom deed hij het liever niet. Hij vertikte het om op krukken te gaan lopen, daar voelde hij zich nog veel zwakker door, morgen zou het vast al wat beter gaan. Dat moest wel. Hij dacht aan Jeffrey, Jeffrey wist waar Andrea was. Hij wist precies waar ze was. Hij ademde langzaam in, die gedachte fokte hem direct helemaal op. Hij kon naar de gevangenis toe gaan, hij kon de informatie gewoon uit hem slaan. Er kwam altijd een moment dat ze gingen praten, het was slechts een kwestie van tijd. Maar hij zou de kans nooit krijgen. Misschien samen met Steven wel, dan konden ze wel voor elkaar krijgen dat de bewaking weg was, of wat dan ook. Maar hij stelde het maar niet voor, hij wilde niet dat Steven zijn baan kwijt zou raken. Zelf interesseerde het hem eigenlijk helemaal niets meer, want niet goed was, want daardoor ging hij moeiteloos over elke grens heen.

Andrea Penoyer

Ze wist het zeker. Dit zou de plek zijn waar ze zou sterven. Of tenminste, hier ergens. Ze voelde zich vreselijk. Gebruikt, gewond, zoveel pijn. Haar gebroken been was bijna drie keer zo dik als normaal, elke kleine beweging deed onwijs veel pijn. Verder zat ze onder de blauwe plekken en wondjes. Ze had een blauw oog en haar lip bloedde. Op haar wenkbrauw zat een forse korst.
Haar gezicht zag spierwit, de blik in haar felblauwe ogen zei genoeg. Ze was op, meer dan op. Ze was doodmoe, kreeg geen moment slaap. Ze werd hier gewoon gebruikt als een speeltje, als een 'ding'. Niet als een mens.
Ze had het ijskoud, maar haar huid was kokend heet. Zweet liep over haar voorhoofd en de wereld draaide en tolde constant om haar heen. Alles deed pijn, elke spier in haar lichaam. Haar keel was kurkdroog.
Toen de deur van de schuur waarin ze werd gehouden open ging, knipperde ze met haar ogen. Ze zag wazig de contouren van een man. Zachtjes mompelde ze, jammerde ze. Haar polsen waren aan elkaar gebonden aan de voorkant en ze wist dat ze het touw nooit los zou krijgen. Toch probeerde ze het iedere keer weer en spartelde ze even flink. Maar elke keer was dat moment korter. Het hielp niet.
De man pakte Andrea vast, hij trok haar omhoog. Andrea gilde van de pijn, haar been deed zoveel pijn dat ze haast out ging. De man begon met haar te zoenen en duwde haar toen hard tegen de grond. Andrea kon zichzelf niet opvangen en klapte op de grond. Ze sloot haar ogen. De rest wilde ze niet zien. Niet meemaken. Helaas kon ze het niet negeren. Ze voelde alle aanrakingen, ze voelde alles wat de man deed. Ze schreeuwde nog eens een paar keer, maar nut had het niet. Ze raakte alleen haar stem steeds meer kwijt.
Op een gegeven moment hoorde ze iets vallen. Wat het was, wist ze niet. Ze dacht er ook niet echt aan nu de man haar aan het verkrachten was. Haar been deed zoveel pijn dat ze kronkelde van de pijn, maar dat leek de man niets uit te maken.

Ze opende haar ogen. Blijkbaar was ze buiten westen geraakt. Haar lichaam deed nog meer pijn. Hoewel dat amper mogelijk was. Als een stuk vuil was ze achter gelaten in de donkere schuur.
Ze voelde dat er iets naast haar lag. Wat was het? Ze kreunde gedempt van de pijn en probeerde het te pakken met haar samengebonden handen. Na een aantal keer proberen lukte het haar. Was het nou een mobieltje? Haar hart maakte een sprongetje. Ze drukte het ding aan en zag tot haar opluchting geen wachtwoord of zo dat het ding vergrendelde. Uit automatisme toetste ze 112 in, maar daarna besefte ze dat dat geen nut had in het buitenland. Ze wist niet eens in welk land ze was. Maar ze wist wel dat ze niet in Nederland was.
Ze sloot haar ogen. Haar hoofd bonkte. Ze probeerde erbij te blijven, maar dat was lastig. Alles deed pijn, ze voelde zich zo enorm zwak. Haar lichaam was het langzaam maar zeker aan het opgeven. Langzaam zakte ze weg.
Toen ze weer bij kwam, hoeveel later wist ze niet, had ze het mobieltje nog in haar handen. Ze opende haar ogen, keek naar het mobieltje en probeerde goed na te denken wat het nummer van Rowan was. Normaal had ze hem altijd gewoon als contact in haar telefoon staan, ze toetste niet vaak zijn nummer in. En nu was nadenken gewoon erg lastig. Toch toetste ze wat in, waarvan ze dacht dat het klopte. Haar hart klopte in haar keel en ze ademde oppervlakkig. Ze hoopte dat ze nu niet weer out zou gaan, ze moest met Rowan praten, ze moest hem horen. Alleen al om weer wat doorzettingsvermogen te krijgen.
Het mobieltje ging na lange piepjes te geven toch over. Andrea wachtte tot ze een stem zou horen, hopend dat het dan die van Rowan zou zijn.

Rowan Rivers

Met steun van Steven kon hij wel wegkomen. Hij kon niet op zijn been staan, niet eens een klein beetje, maar dat kwam wel weer. Eenmaal bij de auto was hij al helemaal uitgeput, terwijl hij niets gedaan had. Hij wreef met zijn hand langs zijn gezicht, langzaam. Hij was diep in gedachten verzonken, hij keek even opzij naar Steven. Hij wist dat Steven ook pijn had, ze waren weer een lekker team zo. Het was een wonder dat ze tot nu toe overal levend uit kwamen, maar het had niet veel gescheeld. Toen opeens zijn mobiel over ging, zuchtte hij diep. Grote kans dat het alleen maar iemand was om hem af te zeiken, want dat was meestal zo. Toch pakte hij zijn mobieltje, zijn hart begon als een gek te kloppen toen hij zag wie het was. Meteen zette hij het ding op luidspreker. ‘Andrea…’ zei hij zacht, hij kreeg het voor elkaar om niet eens heel verdrietig te klinken, al voelde hij zich wel zo. ‘We komen je halen, Andrea. Je moet volhouden. Echt volhouden. Je weet dat ik er alles aan doe om je daar weg te halen, ik mis je zo verschrikkelijk erg…’ zei hij zacht tegen haar, maar wel kalm. Hij wilde haar niet opfokken, dat was niet nodig. Ze moest ook niet het idee hebben dat het slecht met haar ging. ‘Kan je mij iets vertellen over waar je bent? Elk klein beetje informatie is goed… of zeg waar we moeten zoeken…’ zei hij nu, omdat dat ook heel erg belangrijk was. Hij had zijn ogen gesloten, puur omdat hij hier emotioneel van werd, maar ook omdat hij zich dan beter op het gesprek kon concentreren. Ze leefde nog. Andrea leefde nog. Dit gaf hem opnieuw een enorme boost, nu wist hij tenminste weer dat ze niet voor niets zochten. Hij herinnerde zich nog dat hij wilde vragen naar Felicia, maar dat besloot hij niet te doen, dat kwam straks wel. Hij had geen idee waar zijn dochter was.

Carmen Denova

Ze was heel blij geweest met het nieuws dat met Steven en Rowan alles goed ging, maar ze wist wel at dit nog lang niet het einde was, pas als Andrea terecht was, zou dit voorbij zijn. Tenminste, ze hoopte dat het dan voorbij zou zijn. Steven was al weer vroeg naar het ziekenhuis vertrokken, wat ze logisch vond, ze had even gewerkt, maar daarna was ze naar Lincoln en Leroy gegaan, omdat ze wist dat Steven dat waarschijnlijk wel fijn zou vinden, ze kon zich voorstellen dat het ook voor de jongens goed was als ze niet de hele tijd alleen waren, ze kregen natuurlijk veel mee van wat er gebeurde, maar ze konden er zelf niets aan doen. Ze wilde vooral niet dat ze elkaar gek gingen maken, dat kon ook nog goed. Leroy sprak geen woord, over niets, maar ook niet tegen Lincoln. Misschien deed hij dat wel als Carmen er niet bij was, dat kon ook natuurlijk. Maar nu viel het haar vooral op dat ze allebei stil waren. Ze vond het niet zo gek, in deze situatie was het logisch dat ze niet zo vrolijk waren en veel stil waren. Ze had boodschappen gedaan, zodat hier tenminste iets van eten in huis was, want dat leek helemaal niet te gebeuren.

Andrea Penoyer

Ze haalde opgelucht adem toen Rowan opnam. Het voelde goed om zijn stem te horen, al klonk het ver weg en was hij ook ver weg. Andrea kreeg een brok in haar keel toen Rowan zei dat ze haar kwamen halen en dat hij haar verschrikkelijk erg mistte.  Andrea mompelde schor, met een zwakke, zachte stem terug dat ze hem ook heel erg mistte, en dat ze bang was. Onwijs bang. Ze merkte namelijk dat de mannen niet echt wisten wat ze met haar aan moesten nu. Nu Jeffrey niet kwam. Want Jeffrey had alle plannen gemaakt, maar die zat nu achter de tralies.
"I-Ik.. Ik weet het niet.. Ik heb n-niets gezien.." sprak Andrea met heel veel moeite. Het kostte haar veel energie, maar het gaf haar ook wel weer energie dat ze nu contact had met Rowan. Ze was zo bang geweest dat ze hem nooit meer zou horen en nooit meer zou zien. Een traan rolde over haar spierwitte, ingevallen wang.  Ze snikte zachtjes.
"Ik.." ze sloot haar ogen even, een duizelig gevoel overspoelde haar alweer, maar ze wilde niet weer buiten bewustzijn raken, ze wilde praten met Rowan. Het liefst zou ze hem aan de telefoon houden tot ze hier weggehaald werd. Maar ze wist dat er elk moment wel iemand binnen kon komen. Dus dat zou niet lukken. Als ze überhaupt weggehaald zou worden hier.
"Ik b-ben zo bang.." fluisterde ze zachtjes, hees. Vol emotie, vol angst en pijn. Ze ademde snel, schokkerig. Haar hele lichaam trilde, ze had het ijskoud. "H-Help me.. A-Alsjeblieft.." hakkelde ze smekend, al wist ze dat Rowan dat maar al te graag deed, maar hij eerst uit moest zoeken waar ze was.
"Ik g-ga dood.." sprak ze nu gedempt. "I-Ik ga d-dood.." Nog een paar tranen rolden over haar wangen. Ze was doodsbang, nu ze Rowan sprak kwam echt alle emotie en pijn naar boven. Ze wilde tegen hem aan kruipen, zich veilig voelen bij hem. Maar ze was zo ver weg.. Elk moment kon het over zijn.
Haar gedachten sloegen op hol. Misschien kwam dat wel door de hoge koorts. Haar been leek flink ontstoken. Zweet liep over haar lichaam heen, terwijl ze rilde van de kou en zelfs klappertandde.
Ze hoorde nog geen geluiden, dus bleef ze het mobieltje aan haar oor houden. Ze wilde niet ophangen. Nooit meer.

Rowan Rivers

Hij luisterde naar wat ze zei, toen ze twee keer zei dat ze dood ging, sloot hij zijn ogen. Hij wist niet meer wat hij moest zeggen, dus bleef hij heel kort stil. ‘Je kan niet dood gaan, Andrea…’ fluisterde hij zacht. ‘Ik heb je nodig… ik heb je keihard nodig… Ik doe er alles voor om je terug te halen, Steven ook. Je weet het, Andrea… je weet dat we je komen halen, we hebben alleen even tijd nodig… Je moet gewoon volhouden. Ik weet hoe zwaar je het moet hebben, ik kan niet wachten tot ik bij je ben en je vast kan houden. Tot je eindelijk veilig bent… ik zweer je dat ik naar je toe kom, dat ik je vind… je moet alleen maar volhouden…’ zei hij, met zijn ogen dichtgeknepen. Hij vond dit verschrikkelijk, het maakte hem intens verdrietig, maar hij wilde niets aan Andrea laten horen, hij moest sterk blijven, zodat ze vertrouwen had dat het hun zou lukken om haar te vinden. ‘Ik hou zo veel van je… als je… als je weer terug bent… wil je dan met mij trouwen, Andrea?’ vroeg hij zacht aan haar. Hij wilde haar iets geven om naar uit te kijken, hoewel dit verschrikkelijk zwaar voor hem was. Hij was al eens getrouwd, nog steeds deed de gedachte aan Karin hem verdriet, hij had het nooit verwerkt. Maar hij had Andrea nu. Hij wilde met haar trouwen, ondanks dat het voor hem zo veel negatieve gedachten meebracht. Hij wist dat het voor Andrea waarschijnlijk wel veel betekende en dan had ze tenminste iets om zich aan vast te houden. ‘Weet je niets? Echt niets? Hoe lang heb je in dat vliegtuig gezeten, ongeveer? Elk klein beetje kan helpen…’ vroeg hij haar, omdat hij zo graag zo snel mogelijk bij haar wilde zijn.

Andrea Penoyer

Ze luisterde naar de woorden van Rowan, nog meer tranen rolden over haar wangen, ze wist hoeveel Rowan van haar hield. Zij hield net zo veel van hem. Ze slikte moeizaam en leunde met haar hoofd tegen de koude muur aan.
Ze leek een beetje weg te zakken, haar oogleden werden ongelooflijk zwaar en wilden steeds dicht zakken. Toen Rowan echter vroeg of ze met hem wilde trouwen als ze terug was, leek ze weer meer wakker te worden, al was het maar voor even.
"N-Natuurlijk.." antwoordde ze zachtjes, schor. Ze likte langs haar droge, gescheurde lippen en zuchtte zacht en pijnlijk. Alles deed pijn.
"I-Ik.. Ik weet het niet.." reageerde ze nu weer op de vragen van Rowan, hij vroeg hoelang ze in het vliegtuig had gezeten ongeveer. Andrea dacht even diep na. Ze had totaal niet op de tijd gelet, maar het was vrij snel gegaan, de vlucht. Het had sowieso geen hele dag geduurd of zo.
"Ik.. Ik denk z-zo'n twee uur.." sprak ze zachtjes. Al wist ze het niet voor honderd procent zeker.
Ze hoorde voetstappen. Gerammel aan het slot aan de buitenkant. Haar lichaam verstijfde. Nee..
"R-Rowan..." zei ze op fluistertoon. "I-Ik houd van je.. Ik h-houd van je.." Daarna vloog de deur open en kwamen er twee mannen binnen. Het mobieltje was niet te missen, het gaf licht en de hele ruimte was donker. Andrea kreeg niet eens de tijd om het gesprek weg te drukken.
Er werd gescholden, in het Nederlands, maar ook in een of andere buitenlandse taal. Het leek wel Kroatisch of zo. Andrea liet het mobieltje vallen en dook in elkaar. Ze jammerde zachte woordjes, hoopte zo erg dat ze van haar af zouden blijven, maar dat leek sowieso niet te gebeuren. Een van de twee mannen stapte namelijk naar voren en pakte ruw haar haren beet en trok haar zonder moeite omhoog. Andrea schreeuwde, haar been deed zoveel pijn dat ze haast niets anders merkte. Praten lukte niet eens meer.
"Godverdomme, vieze slet!" gromde de man die haar vast had. "Straks weten ze waar we zijn.. Straks krijgen wij de schuld! Verdomme.." Hij haalde uit, flink hard. Andrea leek direct buiten bewustzijn. Zoveel was daar niet voor nodig geweest. De man liet haar op de grond vallen en draaide zich nu om naar de andere man.
"Ze moet verdwijnen. Ze mogen haar niet vinden bij ons," sprak hij. Daarna bukte hij en pakte hij het mobieltje op, dat hij loeihard tegen de betonnen muur aan smeet, waardoor het finaal sneuvelde.

Rowan Rivers

Ze zei dat ze van hem hield, de manier waarop ze de woorden uitsprak, zorgde voor een brok in zijn keel. Hij vocht tegen de tranen, tegen de emoties. Hoewel hij ontzettend blij was dat hij wist dat ze nog leefde, kostte het hem moeite om positief te blijven. Om er van uit te gaan dat ze haar zouden vinden. Tegen Andrea deed hij vreselijk positief, maar in zijn hoofd werkte het nog niet zo. Daar voor was er veel te veel gebeurd. Hij hoorde geluiden, het klonk niet goed, wat er ging gebeuren had hij eigenlijk al wel kunnen verzinnen. Hij kneep zijn ogen dicht toen het ook echt gebeurde, het laatste dat hij wilde was dat Andrea geslagen werd, maar dat was de afgelopen dagen waarschijnlijk veel meer gebeurd. Hij was gespannen, toen hij een harde klap hoorde na wat gepraat van de mannen, ademde hij trillend in. Hij sprak geen woord tegen Steven, hij zou niet eens weten wat hij moest zeggen. Langzaam stopte hij zijn mobiel weg, hij staarde als verdoofd voor zich uit. Hij zat er doorheen, helemaal, maar hij wilde haar zo vreselijk graag vinden, dat het hem wel op de been hield, hoewel het niet van harte ging. Hij staarde naar buiten, hij zat weggedraaid van Steven. Hoewel hij normaal degene was die er voor probeerde te zorgen dat Steven en hij alles met elkaar bespraken, kon hij het nu niet meer. Zijn lichaam trilde lichtjes, maar toch was er aan zijn gezicht niet veel te zien. Hij stopte de emoties ver weg, diep in hem. Het kwam wel, als hij alleen was. Hij wilde Steven net zo erg als Andrea het gevoel geven dat ze haar wel zouden vinden. Anders zou hij zich alleen maar schuldig voelen, dat wilde Rowan zeker niet .Bovendien wilde hij bewijzen dat hij echt wel kon helpen, dat Steven iets aan hem had, dat hij gewoon rustig was. Het was niet zo, hij was helemaal niet rustig, hij was opgefokt, diep in hem voelde hij heel sterk de pijn en het verdriet, maar zolang hij het wegstopte moest hij er mee om kunnen gaan. Toch kon hij niet eeuwig blijven zwijgen, er was één vreselijk belangrijk ding. Daar moest hij wel over praten. ‘Steven…’ begon hij zacht, zonder zijn vriend aan te kijken. ‘Waar is Felicia?’ vroeg hij daarna. Hij kon niet voorkomen dat zijn stem trilde, hij wilde gewoon zijn gezin beschermen, hij wilde zo graag dat deze keer iedereen wel bleef leven. Het kind van hem en Karin was dood. Karin zelf was dood. Hij kon dat niet nog eens doormaken. Hij dacht heel erg terug aan vroeger, het kon gewoon niet anders, het leek er zo erg op. Hij zou volledig kapot gaan als zijn dochter ook nog iets overkwam. Leroy kon zichzelf wel redden, maar Felicia niet. Ze was nog zo vreselijk klein en breekbaar.

Steven Smith

Hij had het hele gesprek tussen Andrea en Rowan mee geluisterd, maar had zich stil gehouden. Hij had niet het idee gehad dat hij iets kon zeggen wat iets zou toevoegen. Daarom was hij blijven zwijgen. Hij voelde de woede opborrelen toen hij hoorde hoe bang Andrea was en hoe zwak ze wel niet klonk. Hij hoopte maar dat ze het nog even zou volhouden. Al klonk het niet zo positief.
Toen Andrea niet meer reageerde en er geluiden klonken die niet erg geruststellend klonken, slikte Steven even en keek hij naar buiten. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij hoorde nog zachtjes het gejammer van Andrea, iets dat hij de komende dagen waarschijnlijk niet uit zijn hoofd zou kunnen krijgen. Daarna hoorde hij hoe ze waarschijnlijk een flinke klap ontving. Niet veel later leek het mobieltje uitgedrukt te zijn of stuk gegooid, want het gesprek viel weg en veranderde in een pieptoon.
Steven zuchtte zachtjes. Aan de ene kant was hij blij dat het gesprek over was, alles wat hij had gehoord had hem alleen maar nog meer ongerust gemaakt. Nu pas leek hij te beseffen hoe slecht Andrea er aan toe was. Hij wist niet wat ze nu met haar deden. Straks haalde ze de volgende dag niet eens.. Steven schudde zijn hoofd langzaam en keek naar Rowan toen hij zijn naam zachtjes zei. De woorden die Rowan sprak leken eerst niet tot hem door te dringen, maar uit eindelijk wist hij wat hij vroeg. Hij vroeg om Felicia.
"Ik weet het niet.." antwoordde hij gedempt. Er zat een lichtelijke trilling in zijn stem. Hij voelde zich zo enorm machteloos en schuldig. "Ik denk dat Andrea haar uit voorzorg weggebracht heeft.. Naar een opvang? Of een bekende?"

Rowan Rivers

Hij keek opzij naar Steven, maar daarna keek hij direct weer weg. ‘Ik zou het niet weten…’ mompelde hij. Eigenlijk had hij niet eens zin om het uit te zoeken. Zonder Andrea maakte het toch niet uit. Steven leek zich ook te beseffen dat het nog maar afwachten was of ze het allemaal zou overleven, Rowan besefte zich dat enorm goed, dat was ook de reden voor zijn te neergeslagen houding. Hij wilde haar zo graag gewoon bij zich hebben, haar kunnen beschermen. Maar hij wist niet eens waar ze was. Hij kneep zijn ogen even dicht, hij vocht tegen de tranen, tegen alle emoties. Hij voelde zich woedend, maar ook intens verdrietig. Hij ademde diep in om zichzelf onder controle te houden, wat nog niet zo makkelijk ging. ‘Ik… ik wil gewoon… dat het goed gaat… dat ze gelukkig is… dat ze eindelijk eens veilig is…’ zei hij uiteindelijk zacht, omdat hij echt niet anders kon. Het deed hem zo veel pijn dat hij er wel over moest praten, hij wist dat hij er anders helemaal aan onderdoor zou gaan, dat wilde hij niet meer. Dan kon hij niets meer voor haar betekenen. ‘Ik heb haar dan misschien wel weggehaald bij Jeffrey, maar ik heb er sinds ze bij mij is alleen maar voor gezorgd dat ze in de problemen zit. Eerst met die bende, daarna door mijzelf, nu weer door hem. …’ zei hij zacht. Hij begreep soms echt niet waarom Andrea nog bij hem bleef. Hij kneep zijn ogen weer dicht, de emoties werden hem bijna te veel, maar hij wilde dat alleen maar als hij alleen was, niet bij anderen. Niet bij Steven, al was dat nog het minst erge. ‘Herkende je de taal die die mannen spraken?’ vroeg Rowan zacht. Ondanks dat hij kapot was van het telefoongesprek, moesten ze wel blijven focussen op de informatie die ze kregen. Anders was alles al helemaal nutteloos. Hij wreef met zijn hand langs zijn ogen, hij keek Steven geen seconde meer aan, hij staarde alleen maar door het raam naar buiten. ‘We moeten toch iets kunnen doen?’ vroeg hij met schorre stem, die zijn verdriet verraadde.

Steven Smith

Rowan mompelde dat hij ook niet wist waar Felicia was. Daarna was het weer even een tijdje stil. Steven probeerde na te denken, maar hij leek alleen maar aan Andrea te kunnen denken. Dit was dus de reden waarom je je niet met zaken mocht bemoeien als je er emotioneel bij betrokken was. Toch zou Steven zich never nooit terugtrekken, hij zou niet opgeven tot Andrea terug was. Hoe dan ook.
"Ik weet het.." sprak hij gedempt, toen Rowan zachtjes zei dat hij gewoon wilde dat het goed ging en dat Andrea een keer gelukkig en veilig moest zijn. Hij snapte het, hij snapte het donders goed. En dat was precies de reden dat hij mensen van zich weg hield, dat hij geen relatie aan wilde gaan met vrouwen. Hij had best gevoelens, hij kon ook liefde voelen. Maar hij was doodsbang dat hij mensen zou verliezen waar hij om gaf. Net als Michelle. En zijn vrouw, vele jaren terug. En Lincoln, die hij heel lang niet gezien had. Het had hem psychisch zoveel schade toegebracht dat hij het liefst gewoon alleen leefde en zich volledig af zonderde.
"Geloof mij, Rowan, ze is beter af bij jou dan bij Jeffrey.. Dan had ze nu mentaal waarschijnlijk niet eens meer geleefd.. Jij bent goed voor haar. Als dit voorbij is zorgen we er samen voor dat haar nooit meer iets overkomt, goed?" sprak hij zachtjes. Hij wist dat die belofte haast onmogelijk was, maar hij wilde zich er maar al te graag honderd procent voor inzetten om het waar te maken. Andrea verdiende het. Ze was nu al zo vaak onnodig het slachtoffer geworden.
Plotseling vroeg Rowan of hij de taal die de mannen spraken herkende. Steven kwam met een klap terug in de realiteit. Hoe durfde hij eigenlijk die belofte te maken als hij nog niet eens wist of Andrea levend terug zou komen? Hij slikte even. Misschien wilde hij zichzelf en Rowan gerust stellen.
"Ik ben niet heel erg bekend met talen.. Maar dit klonk toch wel als Hongaars of Kroatisch of zo.." zei hij. Hij dacht na, eindelijk lukte het een beetje. Er leek hem iets te binnen te schieten. Uit het niets startte hij de auto en reed hij flink hard weg richting het hotel.
"We moeten kijken waar het laatste signaal van dat mobieltje vandaan kwam. Daar moeten we zoeken. Ik heb je mobieltje nodig zo," sprak hij snel, maar duidelijk. Het duurde niet lang voor hij met piepende banden op de parkeerplaats voor het hotel stopte. Elke seconde telde.

Rowan Rivers

Hij wist dat Steven hem begreep, het was niet meer dan logisch. Steven begreep het hartstikke goed, daarom was Rowan ook blij dat hij er altijd was als er iets aan de hand was. Steven kon hem altijd geruststellen, op de moeilijkste momenten. Hij hoopte dat het andersom ook een beetje zo was, maar hij kreeg wel die indruk. Steven zei dat Rowan goed voor hem was, dat ze beter af was bij hem dan bij Jeffrey, daardoor glimlachte hij even zwakjes, al wist hij heel goed dat hij dit had kunnen voorkomen, hij was niet eens in staat om haar te beschermen. Die gedachte maakte hem woedend, want hij wilde alles doen om haar veilig te houden, maar het lukte hem nooit. Elke keer ging het fout, het was vreselijk frustrerend dat nooit iets goed ging. Toen Steven een belofte maakte die hij amper na kon komen, keek Rowan hem weer aan. Hij wist wel dat het niet helemaal realistisch was, maar het deed hem meer dat de bedoelingen van Steven heel goed waren. Hij wilde hun gewoon geruststellen, wat Rowan ontzettend waardeerde. ‘Dank je…’ zei hij dus ook, op zachte toon. Steven gaf aan dat hij niet goed was met talen, maar dat het waarschijnlijk Hongaars of Kroatisch was. Zoiets dacht Rowan zelf ook, al had hij ook eigenlijk niet zo veel verstand van zulk soort dingen. Toen Steven uit het niets de auto startte en wegreed, schrok Rowan duidelijk, al herstelde hij zich snel, want hij vertrouwde Steven blind, wat hij ook zou doen. Er schoot hem iets te binnen, meteen vertelde hij wat hij ging doen, Rowan knikte langzaam. Hij merkte dat hij niet meer logisch na kon denken, hij deed wel zijn best, maar hij was veel te veel met zijn hoofd bij het telefoongesprek van net. Hij ademde trillend in, hij wilde zo graag dat ze op tijd zouden zijn. Hij kon haar niet verliezen. Alleen al de gedachte maakte hem intens verdrietig en hij was ontzettend ongerust. Steven remde hard af bij het hotel, waardoor Rowan uit zijn gedachten gerukt werd. Hij wilde uit de auto springen, direct herinnerde hij zich hoe onverstandig dat was, kreunend van de pijn dook hij in elkaar. Door alles rondom Andrea had hij niet aan zijn eigen pijn gedacht, maar nu hij op zijn been probeerde te staan besefte hij zich dat hij dat natuurlijk nog niet kon. Hij vloekte zacht, het deed echt verdomd veel pijn. Rowan kneep zijn ogen dicht, maar daarna haalde hij het mobieltje uit zijn zak en gaf hij die aan Steven. 'Loop jij maar vast...' zei hij, zijn stem klonk gedempt, alleen maar omdat hij verging van de pijn.

Carmen Denova

Ze had heel veel werk in het hotel gedaan, wat gelukkig wel kon. Ze wilde er graag voor Lincoln en Leroy zijn, eigenlijk vooral omdat Steven in het ziekenhuis duidelijk had aangegeven dat het veel voor hem betekende. Ze zou dat blijven doen tot er meer duidelijkheid was over Andrea, tot de jongens niet meer constant alleen hoefden te zitten. Ze waren allebei vreselijk stil, maar dat vond ze niet zo gek. Ze probeerde wel met ze te praten, maar Leroy zat er overduidelijk helemaal niet op te wachten en tot Lincoln doordringen kon ze waarschijnlijk ook niet echt, al leek hij wel blij te zijn met haar aanwezigheid, meer dan Leroy het liet zien, al wist ze dat hij er diep van binnen vast ook blij mee was, hij liet het alleen totaal niet merken. Ze had zich zorgen gemaakt, om Steven, om Rowan, maar ook om Andrea. Nu ze wist dat het met Steven en Rowan in ieder geval wel redelijk ging, was ze al iets opgelucht, al bleef de hele situatie vervelend, omdat er elk moment weer iets kon gebeuren. Hoewel ze wist dat ze er ook volledig buiten kon blijven staan, wilde ze dat bewust niet. Ze had hier eigenlijk niets mee te maken en ze kon zich er ook gewoon niet mee bemoeien, maar ze wilde graag iets voor hun betekenen en ze wist dat ze het ook wel konden gebruiken. Ze bladerde wat door de papieren, ze was een rechtszaak aan het voorbereiden, maar het was allemaal niet zo veel bijzonders, op dit moment waren het vrij simpele dingen, wat ook wel eens lekker was.

Steven Smith

Eenmaal in het hotel was hij achter zijn laptop gekropen en was hij iets meer dan een halfuur bezig geweest met de laptop en met Rowan's telefoon. Af en toe vloekte hij wat als er dingen niet gingen zoals hij wilde, maar uiteindelijk leek hij te bereiken wat hij wilde en sprong hij op van de stoel. De steek die door zijn borstkas ging negeerde hij compleet.
"Ze is hier.." mompelde Steven gedempt. Hij wees naar het scherm van zijn laptop, naar een grote kaart die erop afgebeeld stond met een knipperend puntje op een plaats. "In Karlovac, Kroatië. In de gemeente Vojnić." Steven haalde diep adem. "Of naja, daar was het laatste signaal van de telefoon waarmee ze belde. Als ze niet verplaatst is, moet ze in die buurt nog zijn.."
Steven staarde naar de kaart. Hij hoopte dat Andrea daar nog was. Dan zouden ze misschien eindelijk iets hebben waaraan ze écht iets zouden hebben.

Rowan Rivers

Hij zat op de bank, eigenlijk staarde hij alleen maar voor zich uit. Hij wist dat hij niet erg nuttig was zo, maar hij kon toch niets. Hij kon Steven niet helpen nu en hij maakte zichzelf alleen maar gek als hij dat wel probeerde, dus het was beter als hij zich afzijdig hield. Toen Steven opeens opsprong en blijkbaar de plek had gevonden waar Andrea was, kwam hij zelf ook overeind, voorzichtig, want de pijn in zijn been was bijna niet meer vol te houden. Hij wilde eigenlijk dat het wat minder werd, dan kon hij tenminste wel helpen als ze haar zouden vinden. Hij staarde even naar de kaart en hij luisterde naar wat Steven vertelde, daarna keek hij zijn vriend aan. ‘Oké…’ zei hij zacht. ‘En nu?’ vroeg hij daarna. Hij haalde een hand door zijn warrige haar heen, zijn uiterlijk was wel het laatste waar hij op dit moment mee bezig was, hij had zich ook al een paar dagen niet geschoren. Het interesseerde hem gewoon niets. Hij wilde zo snel mogelijk naar Andrea, maar hij liet Steven wel bepalen wat ze deden, hij kon zelf toch niet meer helder nadenken. Hij hoopte gewoon dat ze haar zouden vinden, levend. Dat was het enige waar hij nog op durfde te hopen, want hij realiseerde zich echt wel dat er vreselijke dingen met haar gedaan waren. Hij wilde er gewoon niet aan denken, het maakte hem misselijk en woedend, hij wilde juist normaal na kunnen denken, voor zo ver dat nog ging nu. Hij wist dat hij toch volledig afgeleid was, omdat hij alleen maar aan haar kon denken.

Steven Smith

Hij voelde nu al adrenaline door zijn bloed gaan. Een rilling trok over zijn rug. Hij was blij dat hij iets gevonden had, dat ze nu eindelijk iets voor Andrea konden betekenen. Maar aan de andere kant voelde hij zich ook een beetje angstig. Hij was bang dat ze heel erg gewond zou zijn en het misschien niet zou overleven, of dat ze ondertussen al overleden was. Hij wist niet hoe hij dan zou reageren. En hij was ook bang dat er iets met hem of met Rowan zou gebeuren. Maar het hield hem niet tegen. Ze moesten Andrea daar weghalen, anders was ze zeker weten dood.
"Wat denk je zelf?" vroeg Steven aan Rowan toen Rowan vroeg wat ze nu gingen doen. Steven ging weer zitten achter de laptop, zocht op een aantal site's naar vliegmaatschappijen en op een gegeven moment pakte hij zijn mobieltje erbij en toetste hij een telefoonnummer in die op het beeldscherm van de laptop stond.
"We gaan erheen," mompelde hij nog richting Rowan, waarna hij zweeg en rustig afwachtte. Toen er opgenomen werd vroeg hij hoe laat het eerst volgende vliegtuig zou opstijgen richting Kroatië. Daarna zei hij dat Rowan en hij mee zouden gaan op dat vliegtuig en na even discussiëren en na het aangeven dat hij een politieman was leek het geaccepteerd te worden, want Steven groette nog even en hing toen op.
"We moeten gaan," zei hij nu tegen Rowan. "Vanaf Amsterdam vliegen we naar Zagreb. Het vliegtuig vertrekt over twee en een half uur, dus we moeten opschieten. Vanaf Zagreb is het nog zo'n 53 kilometer rijden, dus dat is zo'n 45 minuten rijden. We regelen wel een taxi daar."
Steven stond op, duwde zijn laptop dicht en pakte zijn wapen. Hij zorgde ervoor dat er patronen in zaten en stak ook nog wat extra patronen in zijn zak. Daarna stopte hij zijn wapen bij zich en pakte hij een tas, waar hij wat flessen water in deed en wat kant en klare broodjes die al een aardig tijdje in de kast lagen.

Rowan Rivers

Steven vroeg wat hij zelf dacht, Rowan haalde langzaam zijn schouders op. Hij kon niet echt meer goed nadenken, hij was blij dat Steven dat even deed. Hij was weer bezig achter de computer, maar vertelde daarna de plannen, nu kwam Rowan zelf ook overeind. Hij wilde niets liever dan Andrea vinden, ten kostte van alles. Hij haalde even een hand door zijn warrige haar heen, hij zag dat Steven al spullen pakten, meer had hij niet nodig, hij droeg alles al bij zich. Hij probeerde voorzichtig op zijn pijnlijke been te staan, zijn gezicht vertrok een beetje, bij de gedachte aan het vliegen werd dat nog wat erger. Hij wilde Andrea echt heel graag zo snel mogelijk vinden, maar hij hield echt niet van vliegtuigen. Je zat opgesloten met mensen die je niet kende, je kon nergens naar toe en ze konden doen wat ze wilden. Het was niet iets wat Rowan erg rustgevend vond, maar hij besloot maar niets te zeggen, het viel vast allemaal heel erg mee. ‘Jij mag rijden,’ mompelde Rowan tegen Steven, omdat hij dat nu toch niet echt kon, dan zou zijn been helemaal pijn doen, hij wilde juist dat het snel minder werd. Heel moeizaam liep hij naar de kamer van Leroy, hij trok de deur open en hij keek meteen in de ogen van zijn zoon. ‘Steven en ik gaan. We houden je op de hoogte. Maak je geen zorgen, daar schiet je toch niets mee op. Als er iets is moet je met Lincoln en Carmen praten,’ zei Rowan zacht tegen Leroy, die alleen maar knikte, hij zei verder niets. Rowan sloot de deur weer, om daarna mank naar de deur te lopen. Steven zou toch wel volgen, die was een heel stuk sneller dan dat hij was. Zijn gedachten waren chaotisch, hij dacht constant aan wat ze met haar gedaan hadden, of ze nog wel leefde. Het maakte hem helemaal gek, hij probeerde het te verbannen, maar het ging niet. Hij vond het ook niet zo heel raar dat hij zich zo veel zorgen maakte, maar hij kon daardoor ook niet meer helder nadenken. Als ze dood zou zijn, of als ze haar niet konden vinden, zou hij gek worden. Hij wist het heel goed, hij voelde de woede al als hij er alleen maar aan dacht. Als hij dacht aan de gruwelijke dingen die ze met haar deden. Hij zou ze stuk voor stuk afmaken. Elke man die haar aangeraakt had, zou sterven, op de meest pijnlijke manier die hij op dat moment kon verzinnen.

Steven Smith

Het duurde niet heel erg lang voordat Steven en Rowan met de taxi aankwamen in de afgelegen stad waar Steven voor het laatst ergens signaal had ontvangen van het mobieltje waarmee Andrea had gebeld. Toch had het voor Steven's gevoel veel te lang geduurd. De vliegreis had hij alleen maar gepiekerd, of Andrea überhaupt nog in leven zou zijn. En hoe ze haar zouden aantreffen. Wie weet was het wel een groot bloedbad. Wie weet was ze niet eens meer te herkennen.
Toch had Steven die gedachten uit zijn hoofd weten te krijgen en was hij positief gaan denken. Hij mocht niet denken dat ze dood was, hij wilde het niet. Ze moesten gewoon snel zijn. Ze moesten het voor zijn.
"Hier in de buurt moet het zijn.." mompelde Steven gedempt tegen Rowan, toen hij uit de taxi gestapt was en om zich heen keek. Het was niet zo een heel groot stadje. En helemaal de buurt waarin ze nu stonden was niet heel erg bewoond. Er stonden huizen, maar vele leken onbewoond. Aan het eind van de straat stond een groter huis, wat vrij verlaten leek, maar toch ook weer bewoond leek. In de verte zag Steven normale woonwijken en grotere wegen. Dit was echt een soort achterbuurt.

Rowan Rivers

Hij was volledig in zichzelf gekeerd, de hele reis had hij nog geen woord met Steven gesproken en nu deed hij dat nog steeds niet. Hij staarde alleen maar naar buiten, constant. In zijn hoofd was het één grote bende, omdat hij doodsbang was dat Andrea al dood zou zijn. Dat er niets meer van haar over was. Hij wist dat die kans enorm groot was en hij kon het niet voor elkaar krijgen om positief te blijven. Toen Steven opeens iets zei, schrok Rowan, hij had het niet verwacht, dat was duidelijk. Rowan stapte langzaam uit, hij zag Steven om zich heen kijken, Rowan nam niet eens de moeite om de omgeving in zich op te nemen. Als er iets zou gebeuren, zou het gebeuren. Zo simpel was het. Bovendien kon hij toch niet nadenken nu, daarvoor maakte hij zich veel te veel zorgen. Pas toen Steven ergens naar leek te kijken, keek Rowan ook langzaam op. Hij staarde naar een groter huis, ongeveer het enige hier dat een beetje opviel. ‘Zullen we daar maar beginnen dan?’ vroeg hij zacht, zijn stem klonk bijna emotieloos. Hij liep eigenlijk meteen al weg. Hij liep vreselijk mank, bij elke stap die hij verging hij van de pijn en er lag een verbeten uitdrukking op zijn gezicht, hij had zijn kaken op elkaar geklemd. De pijn was vreselijk, maar hij zou echt wel doorzetten. Andrea was belangrijker dan pijn, hij zou alles voor haar doorstaan, zolang hij kon.

Leroy Rivers

Hij had gewoon even een rondje willen lopen. Door het park, omdat hij constant binnenzat. Maar achteraf gezien had hij dat beter niet kunnen doen. Hij was niet eens ver gekomen, voor hij helemaal in elkaar geslagen werd. Het was lang geleden dat hij zo’n pak slaag had gehad en hij was er misselijk van. Zijn hoofd bonkte, bloed liep over zijn gezicht heen. Ze hadden verder niets gedaan, maar toch voelde hij zich knap beroerd. Hij had van alles naar zijn hoofd geslingerd gekregen, over zijn vader, over Steven, over Andrea. Nu ze weg waren, hadden ze geen reden meer om zich in te houden en was het allemaal nog erger dan normaal. Ergens was hij blij dat Lincoln er niet bij was, want hij vond het allemaal al zo sneu voor hem. Linc was hier allemaal veel te goed voor, hij was zo onschuldig. Leroy had er ergens zelf om gevraagd, omdat hij de jongens altijd uitdaagde. Maar dit had hij niet verwacht. Hij liep heel moeizaam naar de hotelkamer, wat eigenlijk bijna niet ging. Maar hij was te koppig om aan iemand hulp te vragen, of wat dan ook. Hij vertrouwde niemand, alleen Lincoln. Niet eens zijn vader of Andrea, nee, Lincoln vertrouwde hij nog het meeste, want die was er altijd geweest. De rest niet. Hij opende de deur van hun hotelkamer en hij viel half naar binnen. ‘Linc…’ zei hij, zijn stem trilde. Het gebeurde niet vaak dat hij zo gebroken klonk, meestal was hij heel stoer en hard. Maar dat was net uit hem geslagen, waardoor hij nu alleen maar pijn had en hij zelfs wat bang was. Hij was nooit eerder echt bang geweest, behalve wanneer hij dacht dat zijn vader dood was. Maar dit was anders, dit was angst om gepakt te worden ,angst om in elkaar geslagen te worden. Dat had hij nog niet eerder zo gehad. Het bloed liep over zijn bleke huid heen, zijn shirt kleurde rood, maar hij wist dat het allemaal met een paar dagen wel weggetrokken zou zijn. Het was meer de emotionele kant waar hij nu last van had.

Andrea Penoyer

Alles ging in een waas aan haar voorbij. Ze was op. Haar lichaam was op. Alles deed pijn, haar spieren waren stijf en haar lichaam bleef maar trillen. Ze had het ijskoud en voelde zich alles behalve goed. Toch probeerde ze na te denken, voor hoe ver dat ging.
Ze was een tijdje buiten westen geweest, maar nu ze weer bij gekomen was leek het erg rustig in het gebouw. Ze hoorde geen stemmen meer, geen voetstappen. En dat terwijl ze normaal werkelijk alles door kon horen dreunen.
Heel langzaam krabbelde ze overeind. Een duizelig en misselijk gevoel overspoelde haar. Ze sloot haar ogen even en probeerde niet op haar pijnlijke been te staan en er ook vooral niet naar te kijken, omdat ze wist dat het er ongelooflijk goor uit moest zien. Het bot was lichtelijk naar buiten gaan steken en Andrea moest al bijna kokhalzen als ze ook maar een paar seconden naar de wond keek.
Haar tanden klapperden op elkaar. Langzaam opende ze haar ogen weer en staarde ze in het donker. Hinkend op één been ging ze richting de deur. Het leek eeuwen te duren, ze had er eigenlijk geen kracht meer voor. Hadden ze haar achter gelaten? Alleen? In dit gebouw? Ze haalde even diep adem, beet op haar lip en duwde de deur, die wonder boven wonder niet op slot zat open. Krakend en piepend gaf het mee.
Hinkend en tastend met haar handen liep ze door een gang. Ze zag geen hand voor ogen, zelfs niet nu ze het donker gewend was. Toch leek het op een gegeven moment lichter te worden, en niet veel later zag ze een houten trap naar beneden. Ze slikte even en liet zich met veel moeite één trede naar beneden zakken, op één been. Haar hoofd bonkte en ze klemde haar kaken op elkaar tegen de enorme pijn die door haar lichaam ging. Voorzichtig zakte ze nog een trede naar beneden. En nog een.. Haar gezicht was spierwit, en opnieuw overviel een duizelig gevoel haar. Toch zette ze door. Ze wilde hier weg. De mannen waren eindelijk weg. Dit was haar kans. Ze moest hier uit... Anders zou ze hier sterven.. Ze hinkte nog een trede naar beneden, maar daarna leek ze een soort blackout te krijgen. Een paar seconden had ze niets meer door, en het volgende dat ze merkte was dat ze naar beneden viel en beneden onder de trap op de grond neer smakte. Ze kreunde gedempt, sloot haar ogen even en hield haar adem in. De pijn was onmenselijk en ze wilde dat het stopte. Haar ogen brandden, maar haar tranen leken op. Ze slikte moeizaam en bleef trillend liggen, wachtend tot ze weer genoeg energie en doorzettingsvermogen zou hebben om weer op te staan. Al wist ze dat dat waarschijnlijk niet meer kwam.

Rowan Rivers

Hij had zijn kaken op elkaar geklemd en zijn revolver trilde in zijn hand. Hij wist dat hij zichzelf rustig moest houden, maar dit kwam ook meer door de pijn. De wond in zijn been had een paar uur rust gehad, niet meer dan dat. Het was niet genoeg, maar het deed er niet toe. Al moest hij zijn been missen, het maakte hem niet uit, als hij Andrea maar levend terug vond. Dat was het belangrijkste. Hij ademde langzaam in, daarna beukte hij met zijn schouder de deur open. Het kraakte en gaf daarna een flinke klap. Rowan keek zoekend om zich heen, maar er was niemand te zien. De gang was leeg. Hij keek kort om naar Steven, maar liep daarna verder. Hij zou wel volgen, en anders ook maar niet. Het maakte niet uit, op dit moment maakte niets meer uit. Alleen Andrea vinden deed er toe, de rest was totaal onbelangrijk. Hij kneep zijn ogen even samen, hij moest wennen aan de donkere ruimte, omdat hij uit de felle zon kwam. De warmte zorgde ervoor dat zijn overhemd aan zijn huid kleefde, het zweet liep over zijn gezicht heen en prikte een beetje in zijn ogen. Hij liep langzaam verder, zijn blik ging constant zoekend heen en weer, maar hij hoorde en hij zag niets. Toen hij opeens een klap hoorde, stond hij doodstil. Even was er niets te horen, maar daarna hoorde hij weer iets, het leek wel gekreun te zijn. Daarom aarzelde hij geen seconde, hij keek niet meer om zich heen, hij rende rechtstreeks naar het geluid toe. Toen hij een gedaante op de grond zag liggen aarzelde hij niet, meteen ging hij er naar toe. Het was Andrea. Zodra hij dat doorhad leek zijn hart even stil te staan. Hij knielde meteen bij haar neer, hij legde zijn handen rond haar gezicht. Tranen branden in zijn ogen, misschien omdat hij niet had verwacht haar nog te vinden. Zijn blik ging over haar heen, meteen voelde hij zich misselijk worden. Het zag er vreselijk uit. Het deed hem zo ongelofelijk veel pijn om haar zo te zien. De vrouw waar hij zo veel van hield was misbruikt en volledig kapot gemaakt en hij had helemaal niets kunnen doen. Het was het meest frustrerende en pijnlijkste dat er kon gebeuren. ‘Andrea…’ zei hij zacht, zijn stem leek te galmen en daarna weg te sterven alsof hij haar naam nooit uitgesproken had. Hij wist niet wat hij moest zeggen, hij kon haar wel hoop geven, maar die hoop had hij zelf niet eens. Daarom bleef hij haar maar gewoon vasthouden en vocht hij tegen het machteloze gevoel.