Police Life

Carmen Roberts

Hij haalde in eerste instantie zijn schouders op, maar daarna gaf hij wel aan dat hij het fijn vond dat ze wilde koken, hij wist alleen niet of er nog iets in huis was. 'Ik haal wel wat boodschappen,' zei ze daar op. Het was geen probleem, ze had tijd genoeg vandaag en ze hielp graag even. Ze keek weer even naar de gesloten deur van de slaapkamer en daarna naar Steven. 'Gaat het een beetje met ze?' vroeg ze zacht aan hem. Waarschijnlijk niet echt, maar het kon of heel slecht gaan of iets minder slecht. Het was moeilijk in te schatten.

Steven Smith

"Dankje," zei hij toen Carmen zei dat zij wel wat boodschappen zou gaan halen. Hij volgde Carmen's blik naar de deur van de slaapkamer van Rowan en Andrea en keek haar weer aan toen ze aan hem vroeg of het wel een beetje met Andrea en Rowan ging.
"Andrea is er kapot van. Al vanaf dat Felicity weg is. Rowan is er ook kapot van, maar uit dit wat anders.." reageerde hij op haar vraag.

Carmen Roberts

Andrea was er kapot van, Rowan ook, maar op een andere manier. 'Kom, we gaan even zitten.' zei ze daarna tegen hem. Ze pakte zijn hand vast en nam hem mee naar de bank. Ze liet hem zitten en ging daarna naast hem zitten. 'Hoe gaat het met jou? Heb je veel pijn of is het te doen?' vroeg ze aan hem, want ze wist dat hij waarschijnlijk veel deed, maar hij lette ook op zichzelf, dat kon niet anders. Steven wist ook dat hij anders niets kon.

Steven Smith

Hij knikte kort na Carmen's voorstel om te gaan zitten en hij liep met haar mee naar de bank. Daar gingen ze naast elkaar zitten. Carmen vroeg hem hoe het met hem ging. Of hij veel pijn had, of dat het te doen was. Steven keek haar aan.
"Het gaat wel," reageerde hij. "Als ik de hele dag bezig ben geweest zit ik er vaak 's avonds wel flink doorheen, maar het is te doen. Ik moet alleen wel wat meer rust houden dan normaal." Steven keek even naar Mack die opstond uit zijn mand en ook naar de bank kwam lopen. De hond legde zijn kop op Steven's schoot. Steven glimlachte even en aaide de hond over zijn kop.

Carmen Roberts

Hij vertelde haar dat het wel ging. Dat hij na een hele dag wel kapot was in de avond, maar dat was logisch. Hij moest meer rust houden, daardoor glimlachte ze een beetje. 'Niet jouw sterkste punt. Zeker niet nu dit allemaal gebeurt...' zei ze tegen hem. Mack kwam naar de bank toe en ze grijnsde een beetje. 'Je weet dat ik je altijd wil helpen, toch? Als ik iets kan doen doe ik het graag,' zei ze. Ze had ook niet altijd tijd, maar af en toe kon ze wel wat doen.

Steven Smith

Hij grinnikte even toen Carmen zei dat rust houden niet zijn sterkste punt was, zeker nu dit allemaal gebeurde. "Dat klopt.." reageerde hij erop. "Maar mijn lichaam straft mij als ik niet genoeg rust neem, dus ik heb niet veel keus," grijnsde hij. Hij bleef Mack wat over zijn kop aaien en keek Carmen aan. Hij vond het lief dat ze altijd zei dat ze wilde helpen, alleen hij wist echt niet op wat voor een manier ze zou kunnen helpen. Qua werk kon ze natuurlijk niet helpen.
"Dat is lief van je," zei hij dan ook glimlachend tegen Carmen. "Maar ik zal niet weten wat je voor ons zou kunnen doen.."

Carmen Roberts

'Dat is maar goed ook, anders zou je veel te ver gaan,' zei ze grijnzend tegen hem. Hij zei dat hij het lief vond, maar hij wist niet wat ze zou kunnen doen. Daardoor pakte ze zijn hand vast. 'Je zou kunnen beginnen met af en toe eens met mij praten,' plaagde ze hem. 'Het zou je goed doen, want de mensen met wie je normaal dingen zou bespreken zijn nu nogal met zichzelf bezig, of niet soms?' zei ze daarna tegen hem.

Steven Smith

"De artsen zeggen dat ik al te ver ben gegaan als ik last krijg, maar zo kan je het ook bekijken," grinnikte hij. Hij keek Carmen aan toen zij zijn hand vastpakte. Ze zei dat hij zou kunnen beginnen met af en toe met haar praten. Het zou hem goed doen, want de mensen met wie hij normaal dingen zou bespreken waren nu nogal met zichzelf bezig.
"Dat klopt.. Maar Rowan staat altijd wel voor mij klaar hoor," zei hij daarop. Al was Rowan wel wat afstandelijk geworden tegenover hem de laatste tijd, maar dat kwam inderdaad door al het gedoe waarschijnlijk. Steven durfde erop te vertrouwen dat als hij er echt doorheen zat, Rowan hem zou helpen.
"En ik praat nu met je toch? Is dat een goed begin?" grijnsde hij nu grappend.

Carmen Roberts

'Ja, zo kan je het inderdaad ook bekijken,' zei ze grijnzend tegen hem. Hij zei dat het klopte, maar Rowan stond altijd voor hem klaar. 'Oh, dat geloof ik ook wel. Hij zou een moord voor je plegen, waarschijnlijk,' zei ze tegen hem. Hij zei daarna tegen haar dat hij nu met haar praatte, dat was een goed begin volgens hem. 'Dat is het zeker. Meestal praten wij als jij in de problemen zit, of niet soms?' vroeg ze nu aan hem.

Steven Smith

Carmen zei dat Rowan waarschijnlijk een moord voor hem zou plegen. Steven knikte daar kort om. "Dat denk ik wel ja," zei hij. Daarna zei Carmen dat dit zeker een goed begin was, meestal praatte ze pas met elkaar als hij in de problemen zat. Steven glimlachte schaapachtig.
"Tsja.." grinnikte hij. "Ik weet niet of je er goed aan doet om zo vaak hier te zijn hoor," grijnsde hij daarna. "Ik geloof dat wij problemen nogal aantrekken of zo."

Carmen Roberts

'Ik denk dat het andersom ook zo is,' zei ze tegen hem. Steven zou waarschijnlijk hetzelfde doen, als het nodig was. Hij wist niet of het goed was om hier zo vaak te zijn, hij dacht dat ze problemen aantrokken. 'Ik zit er nu toch al midden in,' plaagde ze hem. 'Ik vind het niet erg, het is mijn werk, ik ben wel wat gewend. Het maakt mij niet zo veel uit...' zei ze daarna eerlijk. Ze vond het echt niet zo erg, bovendien, wat had ze te verliezen? Ze hoefde niet bang te zijn dat haar familie of vrienden iets aangedaan werd, want die had ze niet echt, of in ieder geval niet met een goede band. Anders had ze ook tijdens haar werk moeten vrezen voor hun leven, maar dat was niet zo.

Steven Smith

"Waarschijnlijk heb ik er nogal wat voor over ja, als er iets met Rowan gebeurd," knikte hij. Dat was dezelfde reden dat hij nu zo enorm hard werkte aan de zaak van Felicity. Hij wilde dat Andrea weer gewoon veilig door het leven kon en dat ze beide weer konden genieten en normaal konden werken. En de dood van hun dochter konden verwerken, in plaats van ook nog eens constant in angst te zitten.
"Je heb het natuurlijk al gemerkt.. Je ging maar net met mij om en meteen wordt je bedreigd en gechanteerd dat je mensen vrij moet laten spreken.." zei hij nu met een flauwe glimlach op zijn gezicht. Aan zijn blik was te zien dat dat onderwerp hem toch nog wel flink wat deed. Hoewel Carmen al zo vaak had gezegd dat het niet zijn schuld was geweest dat zij erbij betrokken was geraakt, toch voelde hij zich nog altijd enorm schuldig erover.

Carmen Roberts

Ze kon zien dat het hem veel deed, ondanks de glimlach op zijn gezicht. Daardoor bleef ze naar hem kijken en ze schudde langzaam haar hoofd, met een glimlach op haar gezicht. Ze legde haar hand in zijn nek en daarna drukte ze heel zacht haar lippen op die van hem. Het was maar heel erg kort, daarna keek ze hem weer aan. 'Voel je daar niet schuldig over, alsjeblieft. Het is mijn eigen keuze geweest om daar op die manier mee om te gaan en ik voelde mij verplicht om jou te helpen, maar ik kan het wel hebben. Echt. Het zijn maar bedreigingen...' zei ze zacht tegen hem. 'Je kon er niets aan doen...' fluisterde ze.

Steven Smith

Hij vond Carmen leuk, misschien wel meer dan leuk. Maar dit was precies de reden waarom hij niet graag een relatie meer aan ging. Ze zou een makkelijk doelwit worden voor iedereen die hem iets wilde aandoen. En met zijn werk had hij nogal wat vijanden. Hij zuchtte even zachtjes.
Carmen gaf hem plotseling een kus, Steven wist niet echt hoe hij erop moest reageren en keek haar even aan.
"Ik kan er niets aan doen, ik blijf mij er schuldig over voelen," zei hij nu. Iedereen kon nog zo vaak zeggen dat hij er niets had kunnen doen, maar hij bleef zich schuldig voelen tegenover Carmen. Het kwam uiteindelijk tenslotte wél door hem, dat zij ook in de problemen was geraakt.

Carmen Roberts

Ze schudde grijnzend haar hoofd. 'Wat moet ik doen om jou duidelijk te maken dat ik het niet erg vind?' vroeg ze zacht aan hem, lichtelijk plagend. 'Moet ik mij soms boven op je storten?' plaagde ze hem even. 'Je moet je echt niet schuldig voelen, ik weet dat je dat toch wel blijft doen, hoe kan ik er voor zorgen dat het in ieder geval minder wordt?' vroeg ze aan hem, nog steeds met een glimlach op haar gezicht.

Steven Smith

Hij lachte even zachtjes en schudde zijn hoofd. "Ik weet het niet, ik denk dat ik zo in elkaar zit. Misschien dat het op een gegeven moment minder erg wordt," grijnsde hij. "Ik denk dat je er niets aan kunt doen verder, ik blijf mij toch wel schuldig voelen. Ik gedraag mij niet alleen koppig, mijn hersens zijn gewoon eigenwijs ingesteld volgens mij. Ik kan zoiets niet zomaar van mij afzetten," zei hij grinnikend, hoewel hij het ook wel serieus meende. Hij leek altijd zo zeker van zichzelf en 'stoer', maar van binnen was hij vrij kwetsbaar omdat hij alles altijd zo erg aan trok en bij zich bleef dragen.

Carmen Roberts

'Het maakt mij niet uit, ik vind je leuk zoals je bent,' zei ze grijnzend tegen hem. Ze pakte zijn hand weer vast en ze keek even voor zich uit, daarna keek ze hem weer aan. 'Oh, eigenwijs ben je zeker. Maar ik weet dat je gewoon zo bent, je kunt er niets aan doen. Het maakt je juist bijzonder. Ik vind het soms wel mooi om te zien hoe je eigenlijk bent.' zei ze tegen hem. 'Je hebt maar weinig mensen waar je aan laat zien dat je om ze geeft. Het doet mij alleen maar goed om te zien dat ik blijkbaar één van die mensen geworden ben. Ik vind het jammer dat jij je schuldig voelt, maar het laat mij wel zien dat je om mij geeft,' zei ze tegen hem.

Steven Smith

Carmen zei dat het haar niet uitmaakte, dat hij hem leuk vond zoals hij was. Ze pakte zijn hand vast en zei dat hij inderdaad eigenwijs was, maar ze wist dat hij zo was en vond dat eigenlijk juist wel mooi om te zien. Er waren maar weinig mensen waaraan hij liet zien dat hij om ze gaf, en ze was blij dat zij daar nu bij hoorde. Steven glimlachte weer even.
"Je zou het misschien niet zeggen, maar Rowan en ik waren eerst echt zo'n beetje aartsvijanden," grinnikte hij nu. "Rowan die overal wat extreem op kan reageren en ik.. Als norse hoofdinspecteur.. Het botste eerst enorm." Steven lachte er even om. Als hij zo terug dacht, vond hij het echt onwijs grappig. Hij had toen nooit gedacht dat hij op een dag zulke hechte vrienden zou zijn met Rowan.

Carmen Roberts

Door wat hij vertelde grijnsde ze een beetje. 'Ik kan mij er wel iets bij voorstellen,' zei ze lachend. Het was niet zo gek dat die twee soms echt niet met elkaar om konden gaan, zeker niet als het om dat soort dingen ging. Maar nu was dat totaal anders, al had ze het idee dat ze soms alsnog enorme ruzie konden maken. 'Ik ben blij om te zien dat je hem wel een beetje stabiel kunt houden... dat hij niet drinkt,' zei ze tegen hem. Ze wist hoe veel waarde Steven daar aan hechte. 'Ik denk dat het voor jullie allebei goed is dat jullie zo'n band hebben...' zei ze.

Steven Smith

Toen Carmen over het alcoholgebruik begon trok de glimlach van Steven's gezicht. Hij kon er niets aan doen, maar het onderwerp 'alcohol' lag nogal gevoelig bij hem. Natuurlijk op de eerste plaats omdat zijn vader vroeger zwaar alcoholist was geweest en Steven daardoor vaak genoeg mishandeld had toen Steven nog jong was. Maar ook Rowan die een glaasje te veel op had was meestal niet te genieten, en had hij slechte ervaringen van.
"Godzijdank dat het wat minder is en hopelijk zo blijft.. Ik hoop dat hij niet nu ook weer naar de fles gaat grijpen. Ik kan daar echt gewoon niet tegen," zei hij.

Carmen Roberts

Ze zag zijn gezicht betrekken en daardoor legde ze haar hand op zijn gezicht. 'Ik begrijp het wel. Jij kunt hem daarin meer steunen dan je zelf denkt, Steven. Ik begrijp goed dat jij er niet tegen kunt, maar je moet er niet kwaad om worden. Het zijn zijn eigen keuzes, ook al doet hij je daar pijn mee. Dat doet hij nooit bewust, echt niet. Ik weet dat het zo lijkt, dat het zo overkomt en dat het voor jou ook zo voelt, maar je bent hier niet alleen in. Andrea vind het waarschijnlijk ook vreselijk en ik wil hem het liefste ook alleen maar helpen,' zei ze zacht tegen hem.

Steven Smith

Hij staarde even voor zich uit en luisterde naar Carmen. Ze zei dat hij Rowan daar meer in kon steunen dan hij zelf dacht. Maar hij moest niet kwaad worden. Steven lachte daar even zacht om. Dat was een onmogelijke opgave. Als Rowan een paar glaasjes dronk kon hij nog wel normaal tegen hem zeggen dat hij dat niet wilde hebben en dat hij het dom vond van hem. Maar als het meer werd, en vaker, werd hij sowieso kwaad en enorm teleurgesteld. Daar kon hij vrij weinig tegen doen.
"Andrea kan hem daar beter in steunen heb ik gemerkt, ik help hem altijd zo lang mogelijk er vanaf te blijven, maar als hij weer naar de fles grijpt wordt ik nogal.. Kwaad." Hij glimlachte schaapachtig naar Carmen. "Ik hoop echt dat hij dit keer van de alcohol afblijft. Anders gaat het echt weer een keer fout. Hij kan nogal agressief en opdringerig uit de hoek komen met een slok op. Andrea en ik hebben dat vaak genoeg meegemaakt. Ik ben bang dat hij dan een keer over mijn grens heen gaat."

Carmen Roberts

'Het is logisch dat je het lastig vindt, maar laten wij er maar vanuit gaan dat het niet nodig is.' zei ze zacht. Ze begreep wel hoe Rowan kon zijn, want zo was hij eigenlijk normaal al een beetje, met drank op was het waarschijnlijk alleen nog maar erger. 'Kan Andrea daar wel mee omgaan dan? Het lijkt mij juist dat het voor haar extra moeilijk is, zeker als hij zo doet...' zei ze zacht tegen hem. 'Ik snap wel dat jij daar bang voor bent, maar het lijkt alsof hij zich nu alleen maar op Andrea richt. Als dat blijft, zal hij ook niet gaan drinken,' zei ze zacht. Het was moeilijk in te schatten, want ze gingen wel door een vreselijke tijd heen.

Steven Smith

"Andrea kan er redelijk mee om gaan. Natuurlijk vind ze het moeilijk, dat merk je ook aan haar. Zij heeft ook nare ervaringen aan de combinatie Rowan en drank. Hij heeft haar niet altijd even netjes behandeld met drank op, dus ik merk wel dat ze nu iets minder durft dan vroeger toen hij drank op had. Maar de laatste keren had Rowan het gelukkig op tijd door wanneer hij te ver ging.. Maar als hij echt bezopen is denkt hij niet meer na," vertelde hij.
"En inderdaad, zo lang ze close blijven gaat het waarschijnlijk wel goed. Maar Andrea is niet iemand die non-stop intimiteit wilt. Vooral door de negatieve ervaringen op seksueel gebied, en daar bedoel ik niet seksueel gebied met Rowan mee," zei hij nu. Hij staarde even voor zich uit door het raam, naar buiten. Het regende een beetje en in de verte kwam een pikzwarte wolk aan drijven.
"Maar je weet het nooit," mompelde hij nu. "Je weet niet waar zijn grens zit. De ene dag kan je nog denken dat het vrij goed onder controle is, terwijl hij dan de volgende dag verzopen op de bank ligt.."

Carmen Roberts

Hij vertelde vrij eerlijk over alles en ze knikte even. 'Ik kan haar wel begrijpen. Ik zou het zelf ook niet zo geweldig vinden, denk ik,' zei ze met een zwakke glimlach op haar gezicht tegen hem. Hij zei dat het lastig te zeggen was, het kon lijken alsof hij het vrij goed onder controle had, maar de volgende dag was het opeens anders. 'Vertrouw je hem wel als hij werkt?' vroeg ze nu vrij direct aan hem. Hij hoefde natuurlijk geen antwoord te geven, maar ze was wel benieuwd en ze wist dat het Steven misschien wel goed deed om het gewoon te bespreken. Ze legde haar hoofd wat meer tegen hem aan en ze streek met haar duim over zijn hand heen. 'Als zoiets gebeurt, kom dan eerst naar mij, dan hoef je niet meteen boos op hem te worden. Misschien kan ik je dan wel helpen,' zei ze tegen hem, lichtelijk plagend, omdat hij steeds niets wist waarmee ze kon helpen.