Police Life

Rowan Rivers

Hij liet Lincoln maar even, hij ging weer op de stoel zitten en hij staarde naar de grond, volledig in gedachten verzonken. Dat was gewoon hoe hij dit soort dingen deed, hij moest niet nadenken over wat er zou kunnen gebeuren, hij moest oorzaken zoeken, bezig blijven en hij wilde achterhalen wat er nou eigenlijk gebeurd was. Hij zou alleen Steven niet alleen laten, hij bleef hier tot hij wakker werd of tot duidelijk was dat hij dat niet werd. Steven zou hetzelfde voor hem doen, waarschijnlijk. Dat hoopte hij tenminste. Hij wist wel dat hij zich nogal afzonderde van Andrea, terwijl ze misschien zijn steun hard nodig had, maar hij kon het gewoon nu even niet en hij moest oppassen dat hij niet zelf te ver ging.

Maar even een stukje verder spoelen, omdat het onrealistisch is om hem nu al bij te laten komen met zulke verwondingen en nu kunnen we niet zoveel


Steven Smith

Er waren weken voorbij gegaan, de eerste dagen hadden ze hem in kunstmatige coma gehouden zodat zijn lichaam rustig weer op krachten kon komen. Daarna hadden ze er voor gezorgd dat zijn lichaam steeds weer meer zelf moest gaan regelen, in plaats van al het apparatuur. En dat was nu ook al een hele poos zo, maar er leek tot op heden geen verschil in te zitten. Des te langer hij in coma bleef, des te meer impact het op zijn lichaam zou hebben en hoe kleiner de kans dat hij weer zou ontwaken. De artsen hadden er op een gegeven moment vrij weinig vertrouwen meer in.
De hartslag monitor piepte ritmisch maar begon op een gegeven moment ineens ietjes te versnellen. In al die weken had Steven geen enige tekenen van leven gegeven, maar nu begonnen zijn oogleden lichtjes te trillen en bewogen zijn vingers een heel klein beetje.

Rowan Rivers

Hij zat in de kamer van Steven te werken. Zoals hij eigenlijk met zichzelf afgesproken had, was hij bijna elk moment van de dag hier. Het was niet echt goed voor zijn relatie met Andrea of de band met Leroy, maar hij kon gewoon niet anders. Hij gaf ontzettend veel om Steven en hun vriendschap was toch best wel bijzonder, hij wilde gewoon hier zijn. Hij werkte wel gewoon, hij deed zoveel mogelijk vanuit de kamer en hij sliep af en toe wat bij in het hotel, maar echt veel was het niet en dat was ook goed aan hem te zien. Hij had zich duidelijk al iets te lang niet geschoren, hij was wat bleker dan hij normaal was en hij zag er aardig moe uit, maar hij voelde zich eigenlijk niet echt moe, daarom ging hij ook maar gewoon door. Hij keek langzaam op toen er opeens iets veranderde, meteen schoot zijn eigen hartslag ook omhoog en kwam hij overeind. Heel langzaam liep hij naar het bed toe.

Steven Smith

Zijn ogen opende tot spleetjes, heel klein. Aan het felle licht kon hij nog niet meteen wennen. De eerste seconden voelde fijn, hij leek geen pijn te hebben en staarde alleen maar naar het witte plafond, terwijl hij eigenlijk niet echt iets zag.
Het duurde helaas niet lang voor de pijn ook tot zijn hersens doordrong en zijn hoofd begon te bonken. Zijn spieren zeurden allemaal en steken trokken door zijn buik. Hij spande zich wat aan en klemde zijn kaken op elkaar. Zijn hartslag schoot nog wat omhoog. Hij kneep zijn ogen even stijf dicht, om daarna ze langzaam- en iets meer- te openen. Heel erg langzaam zag hij meer van zijn omgeving, hoewel zijn beeld nog erg wazig was.
Hij voelde zich zwak, ongelooflijk zwak. Zelfs zijn hand verplaatsen leek hem heel veel kracht te kosten. Langzaam zakten zijn ogen weer dicht. Dit keer leek hij niet gewoon weer terug te zakken in de zwarte duisternis. Beelden schoten door zijn hoofd. Geluiden, stemmen, herinneringen. Zijn ogen schoten weer open en met een paniekerige blik staarde hij voor zich uit, volledig gedesoriënteerd.
"N-Niet doen.. Carmen.. Nee.." klonk zijn stem plotseling zwak en zachtjes. Waarschijnlijk zou niemand- behalve Carmen en hijzelf- zijn woorden begrijpen.

Rowan Rivers

Hij stond naar Steven te staren, duidelijk verward door de woorden. Wat was dit nou weer? Waarom zei hij dit? Dat hij niet helder was begreep Rowan, maar zelfs als je in de war was zei je meestal dingen die wel ergens op sloegen. Wat was er met Carmen aan de hand? Hij had haar zelf al even niet gezien, was er iets wat hij niet wist? Iets tussen Steven en haar? Nee, Steven zou dat echt wel verteld hebben... toch? Hij begon er nu heel erg aan te twijfelen, maar Steven zou niet voor niets haar naam noemen. Het klonk bijna alsof ze iets gedaan had. Had Carmen hier iets mee te maken. Meteen was hij wat op zijn hoede. Als dat zo was zou hij haar echt afmaken. 'Steven?' vroeg hij nu, het klonk aardig zacht, hij wilde hem niet laten schrikken, maar hij wilde hem wel wat wakker laten worden.

Steven Smith

Zijn ademhaling was wat versneld, hij mompelde nog wat woorden, maar die waren onverstaanbaar. Weer zakte zijn ogen even dicht. Het leek even alsof hij weer gewoon buiten bewustzijn was, ook zijn hartslag werd rustiger. Maar na een paar minuten gingen toch zijn ogen weer een beetje open. Hij keek langzaam om zich heen, liet alles rustig tot zich doordringen. Zijn hoofd begon enorm te bonken en de steken door zijn buik leken steeds heviger te worden, maar hij wist de pijn aardig te negeren.
Zijn ogen begonnen te wennen aan het licht, begonnen scherp te stellen en de omgeving dit keer serieus waar te nemen. Het duurde even voor Steven zich realiseerde dat hij niet meer vastgehouden werd, maar dat hij in het ziekenhuis was.
Hij kreunde even gedempt toen er opnieuw een flinke steek door zijn buik trok. Daarna keek hij opzij, in de richting van Rowan. Een moment keek hij hem aan, met een lege blik, alsof hij hem niet herkende. Alles duurde gewoon nog wat langer dan normaal.
"Rowan.." mompelde hij toen zachtjes. Hij wilde zijn hand optillen maar toen hij dat deed merkte hij al hoeveel energie hem dat kostte dus liet hij het maar hoe het was.

Rowan Rivers

Voor een paar seconde was hij bang dat Steven niet wist wie hij was, maar daarna noemde hij zijn naam en haalde Rowan opgelucht adem. Hij zag dat hij zijn hand op wilde tillen, maar daarna deed hij dat toch maar niet. Rowan bleef stil, hij was ontzettend opgelucht, maar hij was ook duidelijk wat in de war door alles, misschien omdat hij het wel niet echt meer verwacht had. Hij wist dat hij dit Andrea en Lincoln moest laten weten, maar nu drong het nog niet echt tot hem door en waarschijnlijk was het voor Steven niet zo verkeerd om even een paar minuten te hebben om wat meer bij te komen. Hij keek weer naar Steven, met heel veel moeite wist hij een glimlach op zijn gezicht te krijgen, maar dat hij oprecht opgelucht was, dat was wel aan zijn ogen te zien.

Steven Smith

Hij zag langzaam een glimlach op Rowan's gezicht verschijnen. Steven bleef hem even aankijken, maar staarde daarna weer naar het plafond. Hij probeerde zich te herinneren hoe hij hier was gekomen, de laatste momenten voordat hij buiten bewustzijn was geraakt voor die lange tijd. Na een tijdje nadenken was het laatste wat hij zich kon herinneren dat hij in het bos gedumpt was en dat die jongen hem niet dood durfde te schieten. Hoe hij in godsnaam in het ziekenhuis terecht was gekomen was hem de vraag.
Hij zuchtte even zachtjes en hij dacht aan de rechtzaak van die mannen. Hij vroeg zich af hoe dat afgelopen was en hoopte eigenlijk dat ze niet vrijgesproken waren.
"Waar is Carmen?"

Rowan Rivers

Steven leek alleen maar bezig te zijn met Carmen en daar had Rowan niet echt een goed gevoel over. Er was iets waar hij niets van wist. Opeens vroeg hij waar ze was, waardoor Rowan hem alleen nog maar doordringender aankeek. 'Volgens mij weet jij dat beter dan ik,' zei hij nu. 'Ik heb geen idee waar ze is, Steven, maar wat heeft Carmen hier mee te maken? Wat is er in godsnaam aan de hand?' vroeg hij nu. Hij begreep er helemaal niets van en Steven leek echt alleen maar oog te hebben voor Carmen. 'Ik weet dat Andrea haar heeft laten weten dat jij hier ligt en hoe het gaat, maar ik moet zeggen dat ik haar niet meer gezien of gesproken heb sinds wij jou gevonden hebben. Ik heb geen idee waar ze is en ze zal het wel druk hebben,' zei hij tegen zijn vriend. Hij had echt geen idee.

Steven Smith

Rowan zei dat hij dat waarschijnlijk beter wist dan dat hij het wist. Hij had geen idee waar ze was en vroeg zich af wat Carmen ermee te maken had en wat er aan de hand was. Andrea had Carmen laten weten dat hij hier lag en had laten weten hoe het ging, maar verder wist hij niets.
Steven wreef even langs zijn hoofd met zijn hand, zijn hoofd bonkte enorm erg, vooral wanneer hij dingen wilde herinneren. Hij haalde even diep adem en keek toen weer richting Rowan.
"Carmen.." begon hij zachtjes, met een zwakke stem. "Ze wist meer dan jullie, gok ik.." Hij wilde door praten, maar zijn lichaam protesteerde even. Een aantal flinke steken trokken door zijn buik en hij sloot zijn ogen even. Even later opende hij zijn ogen weer en ging hij verder.
"Ray Dalmer.." begon hij nu. "Die ontsnapte gedetineerde.. Hij hield mij vast. Met wat vrienden." Steven moest weer even kort een pauze nemen tussen het praten door, het viel hem nog vrij zwaar maar hij wilde zich niet laten kennen en ging dus eigenwijs door met praten.
"Hij had steeds contact met Carmen.." zijn stem klonk steeds zachter. "Carmen.. Ze.. Ze-" Steven's ogen draaiden langzaam weg, hoewel hij zich ertegen probeerde te verzetten, verloor hij de strijd en zakte hij weer weg.

Rowan Rivers

Steven zei dat Carmen meer wist dat hun. Dat was hem al duidelijk. Ze wisten namelijk helemaal niets en Carmen blijkbaar wel, Steven probeerde wat te vertellen, hij noemde een naam en Rowan begon nu wat na te denken, blijkbaar had die man steeds contact met Carmen. Hij wilde vragen of ze misschien in gevaar was, toen Steven wegzakte. Hij wreef langs zijn voorhoofd en hij liep heen en weer door de kamer, hij wist niet zo goed wat hij nu moest doen. Moest hij kijken of ze in orde was? Misschien was er wel niets aan de hand. Misschien had Carmen hier wel heel veel mee te maken, nog steeds had hij geen idee wat het was. Het kon goed of fout zijn, maar Steven kon het hem nu even niet vertellen. Daarom ging hij maar weer gewoon zitten.

Na een fucking naai- gedoe van deze site luister ik maar naar je Nikky; de post in Word typen :') hahahhaa

Steven Smith

Pas rond middernacht schrok hij weer wakker uit een nare nachtmerrie. Hij sperde zijn ogen meteen wijd open en zat rechtop in het ziekenhuis bed. Zijn hartslag was omhoog geschoten en hij haalde piepend adem. Doordat hij rechtop zat klemde hij de buikwond en daardoor trokken er steken door zijn buik heen, wat het alleen maar erger maakte. Toch bleef hij zo zitten. De wereld leek niet helemaal tot hem door te dringen; hij leek in zijn eigen wereld te leven.
Een aantal apparaten begonnen te piepen, waarschijnlijk omdat zijn hartslag veel te hoog was. Het duurde dan ook niet lang voor er twee mannelijke artsen de kamer binnen vlogen en hem terug in een liggende houding duwde. Ze hielden hem vast om hem liggend te houden en probeerde hem gerust te stellen, maar het fokte Steven alleen maar op en zijn hartslag steeg hierdoor alleen maar. Zijn hart klopte in zijn keel en het enige wat hij waarnam was een grote waas. Hij zag wel de contouren van de artsen en hij merkte dat hij vastgehouden werd, wat hem alleen maar paniekeriger maakte.
De artsen leken ook niet echt te weten wat ze ermee aan moesten, uiteindelijk werd er een injectienaald in zijn arm geprikt en werd er een vloeistof zijn bloedbaan in gespoten. Steven verstijfde hierdoor even. De artsen leken daardoor opgelucht- hij was rustig. Maar daarna draaide Steven volledig door. Hij maaide om zich heen met zijn armen en gaf daardoor onwillig één van de artsen een harde mep. Ook probeerde hij uit het bed te komen, maar zijn lichaam kon dat niet aan en hij werd tegen gehouden.

Rowan Rivers

Hij was niet constant meer bij Steven, want dan zou het waarschijnlijk met hem zelf ook niet geweldig gaan, maar hij bracht wel veel tijd door bij zijn vriend en hij bleef heel vaak ook gewoon slapen. Hij kon niet anders, hij voelde zich verplicht. Maar hij was wel enorm uitgeput daardoor, want in het ziekenhuis sliep hij al helemaal niet meer. Nu was hij blijkbaar zo diep weggezakt dat hij in eerste instantie helemaal niets doorhad van wat er gebeurde, pas toen het er echt hard aan toe ging drong het tot hem door en sprong hij uit het niets in een reflex overeind. Het duurde een paar seconde voor het tot hem doordrong en daarna ging hij direct naar Steven toe. 'Steven, rustig aan, het is oké, rustig maar...' sprak hij meteen. Het klonk kalm, maar wel doordringend.

Steven Smith

De paniek leek in een stijgende lijn alleen maar erger te worden. Juist door het handelen van de artsen, maar die wisten ook niet anders en probeerde Steven hoe dan ook in het bed te houden. Het infuus was ondertussen losgeschoten en Steven kalmeerde pas een beetje toen hij uit het niets een bekende stem hoorde. Was dat Rowan? Eerst was hij enorm verbaasd, hij was er echt van overtuigd geweest dat hij nog gevangen zat. Verward staarde hij voor zich uit. De artsen grepen hun kans en brachten het infuus opnieuw in. De twee mannen bleven nog even staan, maar de rust leek wedergekeerd en meer viel er niet te doen voor nu. Ze zeiden tegen Rowan dat hij het moest laten weten als er iets was en daarna vertrokken ze. Steven draaide zijn hoofd en keek de twee artsen na, zich nu pas realiserend dat het artsen waren. Hij ving ook nog een glimp op van een agent die op een stoel voor de deur zat.
Toen de deur weer gesloten was draaide Steven zijn hoofd terug en staarde hij naar het witte, saaie plafond. Hij voelde zich wat duizelig en het nadeel van dat hij weer meer bij bewustzijn raakte, was dat de pijn ook weer sterk tot hem door begon te dringen. De beenwond had hij eigenlijk vrij weinig last van, als hij zijn been stil hield. Echter de buikwond zorgde voor enorm veel pijnscheuten en het bleef zeurend aanhouden. Steven had vrij veel ervaring met schotwonden, maar deze was wel echt een van de meest vervelende.
Langzaam en trillend hief hij zijn hand op en wreef in zijn gezicht. Daarna keek hij opzij, richting Rowan.
“Heb ik nou zojuist een arts geslagen?” klonk zijn stem zwak, maar met een zachte grinnik er tussendoor. Een hele kleine grijns ontstond op zijn gezicht, hoewel zijn ogen lodderig, vermoeid en de pijn was in zijn blik af te lezen.

Rowan Rivers

Het was vrij snel weer rustig en door wat Steven zei grijnsde hij een beetje. 'Ja, ik ben trots op je,' plaagde hij hem een beetje. Hij pakte de stoel en hij ging naast Steven zitten, bij het bed. 'Ga nou maar weer slapen, jij zorgt er voor dat ik ook geen oog dicht doe,' zei hij daarna, hij zei het duidelijk plagend, Steven kon het wel hebben, hij kende hem goed genoeg. Hij wist dat slapen nu niet zo heel makkelijk zou zijn, maar het kwam wel goed, uiteindelijk. Herstellen ging altijd gewoon ontzettend langzaam. Hij dacht even aan Andrea, hoe zou ze het vinden dat hij constant hier was? Ze zou het vast begrijpen. Ze begreep hem meestal wel en daarom was hij ook ontzettend blij met haar .

Steven Smith

Hij keek Rowan even licht grijnzend aan. Hij sprak het dan wel nooit uit, maar hij was onwijs blij met Rowan als vriend. Ja, het botste weleens met hem en ze hadden weleens meningsverschillen, maar ze stonden altijd voor elkaar klaar en Steven wist dat hij er nooit alleen voor stond.
"Je mag ook best naar huis gaan hoor, Rowan.." sprak Steven nu gedempt. "Ik denk niet dat ik zomaar dood zal gaan nu.."
Steven wist zonder erom te vragen dat Rowan de hele tijd bij zijn bed had gezeten deze periode. Slapen in zijn eigen bed leek hij wel te kunnen gebruiken. En dan kon hij ook weer even met Andrea zijn. En Andrea, Carmen en de jongens vertellen hoe het nu met hem ging.

Rowan Rivers

'Ik denk ook niet dat je zomaar dood zal gaan hoor, maar ik blijf gewoon bij je. Misschien ga ik vandaag wel even naar huis om mij te scheren en eens te douchen, maar dan kom ik daarna weer terug,' zei hij grijzend tegen Steven. Hij leunde wat achterover en hij streek langs zijn kaaklijn, hij moest zich echt nodig scheren en het kon niet zo veel kwaad om ook even te douchen en kort wat tijd met Andrea door te brengen. Dat zou ze ook wel leuk vinden.

Steven Smith

Hij had het eigenlijk niet eens door gehad, maar hij was toch weer vrij snel in slaap gevallen die nacht. Zijn lichaam was dan ook nog erg vermoeid. Normaal gesproken viel hij namelijk vrij moeizaam in slaap en nu was hij zo vertrokken, ondanks de pijn.

De volgende ochtend werd hij gewekt door een aantal artsen. Hij was weer even wat verward en er was opnieuw lastig tot hem door te dringen, maar het ging al sneller dan de vorige keren. Toen hij eenmaal weer volledig bij bewustzijn was werd hem verteld dat ze even een paar testjes wilde doen met hem en daarna de wonden zouden verschonen en bekijken. Steven vond het allemaal prima, hij wist dat ze het toch zouden doen en moeten doen namelijk.

Eenmaal klaar lieten ze Steven weer met rust. Ze waren vrij tevreden geweest, alleen de schotwond op zijn buik leek niet helemaal te herstellen hoe ze het graag zagen, maar veel was daar nog niet over uitgesproken. Steven had alleen opgevangen dat ze er misschien een scan van wilde gaan maken.


Andrea Penoyer

Vanochtend was ze opnieuw naar het bureau vertrokken. Ze was weer steeds meer aan het werk en draaide nu al een paar weken weer volledig mee. Eigenlijk elke dag weer met andere collega's samen omdat ze nog niet echt een vaste partner had.
Voor Steven in de plaats was een andere- wat oudere- man gekomen, die tijdelijk voor Steven in viel tot Steven weer zou kunnen werken. Hij had beloofd wel gewoon met Steven te gaan overleggen wanneer dat mogelijk was en zo veel mogelijk op één lijn te zitten met hem.
Eenmaal op het bureau aangekomen liep ze door naar het kantoortje van Steven, waar die man- meneer Dresden- nu zat. Ze klopte aan en stapte naar binnen. Daarna vroeg ze wie ze kon helpen op het moment.
Dresden stond op uit zijn stoel en zei dat ze precies op het goede moment kwam. Andrea keek hem vragend aan. Naast Dresden zat nog een jongeman, ongeveer dezelfde leeftijd als Rowan, vrij gespierd en kort blond haar.
"Ik wil je graag voorstellen aan Tim Vermeer, Andrea. Je nieuwe partner."
Andrea stond even met een mond vol tanden, maar herpakte haarzelf nu en glimlachte vriendelijk. Daarna stapte ze naar voren en stak haar hand uit. "Hoi," groette ze de jongeman, die blijkbaar Tim heette. "Mijn naam is Andrea, Andrea Penoyer."
De man knikte kort en glimlachte terug. "Tim Vermeer. Aangenaam kennis te maken."

Rowan Rivers

Hij merkte dat het hem te veel energie kostte, hij sliep verschrikkelijk slecht en hij maakte zich onbewust constant zorgen om Steven. Daarom was het tijd om even naar huis te gaan, maar hij vond het heel moeilijk. Hij keek even naar Steven en hij ademde diep in. 'Ik denk dat ik je even alleen ga laten. Even douchen en wat schone kleren aandoen kan geen kwaad. Ik zie je eind van de dag weer, oké?" vroeg hij zacht aan Steven.

Steven Smith

Hij had wat pijnstilling gehad van de artsen maar hij moest toegeven dat hij er weinig van merkte. De pijn was enorm duidelijk aanwezig en hij probeerde zich eigenlijk zo min mogelijk te bewegen zodat hij er minder van voelde. Normaal kon hij juist altijd goed tegen pijn en hij vroeg nooit om meer pijnstilling, maar nu leek het toch anders.
Steven keek op naar Rowan die nu begon te praten. Hij zei dat hij hem even alleen ging laten, zodat hij even kon douchen en schone kleren aan zou gaan doen. Hij zou eind van de dag weer komen.
"Natuurlijk," sprak Steven. Hij glimlachte even waterig. "Doe Andrea de groetjes.."

Rowan Rivers

'Dat doe ik zeker. Als er iets is moet je meteen contact opnemen,' zei hij zacht. Daarna liep hij meteen weg. Hij stuurde Andrea een smsje dat hij naar huis ging en daarna sprong hij in de auto en reed hij naar het hotel. Hij had nu pas goed door hoe moe hij eigenlijk was. Hij sloot zijn ogen kort en hij wreef langs zijn voorhoofd, hij opende zijn ogen weer en hij ademde diep in. HIj had echt wat rust nodig, een paar uur slaap zou hem vast goed doen. HIj had echt heel slecht geslapen. Hij had helemaal niet door dat hij iets wegzakte, pas toen hij zijn ogen weer opende merkte hij het, veel te laat natuurlijk. Hij reed recht tegen een muur aan en hij schrok zich helemaal kapot, het was te laat om nog te remmen, hij kon helemaal niets meer. De klap was vrij hard en hij was heel even buiten bewustzijn, want het volgende moment stonden er mensen om de auto heen. Hij ademde langzaam in, er liep wat bloed langs zijn gezicht, maar verder leek hij gelukkig ongedeerd te zijn, ondanks dat hij aardig klem zat. Hij wist het nog niet zeker, want de klap was wel hard geweest.

Andrea Penoyer

Ze mocht Tim eigenlijk vrijwel direct wel. Hij was aardig en hij leek erg open over zichzelf. Na een tijdje gepraat te hebben samen verlieten ze het kantoortje en gingen rustig aan wat aan het werk. Daarnaast praatte ze over privé dingen en werk dingen, om elkaar beter te leren kennen. Tim had al een langere tijd op een ander bureau gewerkt maar omdat hij uit elkaar was gegaan met zijn vriendin moest hij verhuizen en was hij overgeplaatst omdat dat dichterbij was voor hem.

Rowan Rivers

Hij merkte dat zijn hoofd begon te bonken, misschien ging het toch niet helemaal goed. Mensen om hem heen probeerden te praten, maar hij reageerde niet echt. Hij zocht naar zijn mobiel. Hij wilde Andrea bereiken. Dat was het enige waar hij mee bezig was. Er werd vast naar de alarmcentrale gebeld, maar hij wilde echt alleen Andrea. Hij probeerde uit de auto te komen, hij kon zijn armen nog prima gebruiken, maar hij had lang niet genoeg kracht en hij zat aardig klem. Hij merkte pas wat laat dat hij werd tegengehouden, ze wilden hem stil houden en hij besloot er maar niet tegen te vechten, want dat ging hem nooit lukken. 

Andrea Penoyer

Toen er een collega aan kwam lopen en Andrea vertelde dat Rowan een auto-ongeluk had gehad, verstijfde ze. Haar hart begon enorm hard te bonzen in haar borstkas. Nee.. Dit kon ze niet hebben. Niet Rowan. Niet óók Rowan. Ze klemde haar kaken op elkaar en tranen sprongen in haar ogen. Er kwam geen geluid uit haar keel. Tim legde zijn hand op haar schouder en vroeg de andere collega wie Rowan was. Die collega legde het uit en wenste Andrea sterkte, waarna hij weer weg liep. Andrea staarde naar de grond en ze smeekte in haar hoofd dat hij niets ernstigs zou hebben. Ze zou het niet aan durven om alleen in het hotel te blijven, ze zou zich enorm kwetsbaar voelen en erg bedreigd.
"Moet ik anders even met je erheen rijden?" stelde Tim nu voor. Hij leek het niet te vertrouwen om Andrea nu achter het stuur te laten. Andrea keek hem even met waterige ogen aan en knikte toen kort.
"Graag.." klonk haar stem zacht en trillend. Daarna liepen ze samen weg, het bureau uit en richting de auto van Tim.

Rowan Rivers

Hij zat zo stil mogelijk, al vond hij het nogal moeilijk. Hij wilde graag uit de auto, hij trilde helemaal en zijn mond voelde droog. Toch bleef hij vrij makkelijk bij bewustzijn en dat vond hij een goed teken. Hij merkte dat hij aardig kwaad op zichzelf was, hij had wel iemand dood kunnen rijden. Het was niet gebeurd, maar toch. Hij keek even opzij, er verscheen ambulancepersoneel en de brandweer begon de auto open te maken. Hij beantwoorde zo goed als hij kon alle vragen, maar doordat hij flink klem zat had hij geen idee hoe het ging. Hij kon zijn benen niet eens zien. Het deed pijn, maar het leek ook wat verdoofd. Hij had een hoofdwond en wat flinke schaafplekken, maar verder had hij geen idee. Dat was gewoon afwachten, al leek het trillen wel wat erger te worden. Het ging ook steeds meer pijn doen terwijl ze bezig waren om hem los te krijgen, maar dat vond hij niet zo heel gek.