Police Life

Rowan Rivers

Hij zag dat Andrea naar buiten keek, maar hij was strak gefocust op de weg, meer dan normaal. Alles leek hem meer energie te kosten en hij kneep af en toe kort zijn ogen dicht. Hij bleef diep ademhalen om zijn lichaam kalm te houden, maar echt veel effect had het niet en hij was opgelucht toen ze eenmaal bij het bureau waren. Zijn hele hoofd bonkte en hij sloot zijn ogen weer even voor hij uitstapte. Hij liet Mack naar buiten en hij sloot de deur weer, het licht maakte het nog veel erger. Hij liep bijna automatisch naar het bureau toe, maar echt om zich heen kijken deed hij niet.

Andrea Penoyer

Eenmaal aangekomen bij het bureau stapte ze uit de auto en gooide ze het portier achter haar dicht. Ze volgde Rowan zwijgend naar het bureau en ging daar naar binnen. Rowan liep verder, maar Andrea ging naar de balie om haar wapen en ID weer terug te vragen. Toen ze die beide mee had gekregen liep ze verder en haalde ze haar mobiel tevoorschijn. Ze besloot toch Carmen te bellen, ze bleef er maar mee in haar hoofd malen en ze bedacht zich dat als het hier om Rowan zou gaan, ze ook voorbereid wilde zijn voordat ze een filmpje op het internet voorbij zag komen waarbij hij neergeschoten of zelfs doodgeschoten zou worden. Want of hij überhaupt nog leefde na dat schot was- nu- nog niet duidelijk.
Ze tikte op Carmen's contactgegevens en belde haar.

Carmen Roberts

Ze probeerde zo veel mogelijk in korte tijd te doen en eigenlijk ging het wel redelijk, ze kwam wel ergens, er waren wat mogelijkheden, maar ze werkte dan ook keihard. Ze had nog nooit zo veel in deze korte tijd gedaan. Ze schrok zelfs lichtelijk toen haar mobiel ging, omdat ze zo hard aan het werk was. Het was Andrea, zodra ze dat zag nam ze ook op. 'Hey Andrea,' begroette ze, terwijl ze ondertussen nog wat dingen opschreef. 'Is er iets aan de hand?' vroeg ze daarna.

Andrea Penoyer

Carmen nam vrij snel op dit keer. Ze vroeg haast direct of er wat aan de hand was. Andrea beet even op haar lip en moest er even over nadenken hoe ze dit ging brengen.
"Ehm-" begon ze twijfelend. "Er is nieuws over Steven. Ik dacht.. Naja.. Ik wil je graag op de hoogte houden, omdat.. Naja gewoon.." zei ze zachtjes. "Hij is gezien hier vlakbij omdat hij hoogst waarschijnlijk ontsnapt was. Helaas is hij weer gepakt. Maar er is nogal wat gefilmd door de omstandigers en ja.. Dat is niet zo fijn om te zien. Voordat je het ineens tegen komt op internet.. Steven wordt namelijk.. Ehm-" ze slikte even en haalde diep adem, dit was nog lastiger dan ze had verwacht. "Op het filmpje is te zien hoe hij meerdere keren geraakt wordt door kogels," maakte ze nu haastig haar zin af.

Carmen Roberts

Ze staarde nu naar de papieren voor haar, Andrea vertelde langzaam haar verhaal en Carmen bleef stil, zelfs nadat Andrea al even uitgepraat was. 'Is er te zien of hij nog leeft?' vroeg ze zacht. Waarschijnlijk wisten ze het niet of Andrea wilde het haar niet in één keer vertellen, dat kon ook nog. Ze hoopte op het eerste, dan was er nog een mogelijkheid dat hij leefde. Ze schoof de papieren aan de kant, waarom zo ze zo veel moeite doen als ze hem toch neerschoten? Ze wilde dit echt wel doen, maar niet voor niks. Ze ademde diep in, maar Carmen werd niet zo snel echt boos, gelukkig niet. Dat zou niet handig zijn.

Andrea Penoyer

Carmen bleef even stil en vroeg toen of er was te zien of Steven nog leefde. Andrea had deze vraag wel aan zien komen.
"Nee, dat is niet duidelijk te zien. Helaas. Maar onze collega's zijn met het beeldmateriaal bezig dus misschien komt daar nog wat uit. We gaan ervan uit dat hij nog leeft want ze zullen hem anders waarschijnlijk wel hebben laten liggen.." vertelde ze. Ze hoopte maar dat Steven inderdaad nog leefde, en hij ook nog bleef leven tot ze hem vonden. Natuurlijk was het een tikkende tijdbom, ze moesten hem gauw vinden.
"Ik vond dat je het moest weten, voordat je het tegen zou komen op het internet.." liet Andrea nu nog weten. Ze zweeg daarna even en haalde haar hand gespannen door haar blonde haren. Ze vond Carmen een beetje apart reageren, maar wat het precies was kon ze geen vinger op leggen. Het was alsof ze iets achter hield. Maar dat zou Carmen toch nooit doen? Nee.. Waarschijnlijk maakte ze alleen zichzelf maar gek nu.
"Als jij iets weet of te weten komt.." begon Andrea nu toch nog even, gewoon voor de zekerheid. "Kan je het dan alsjeblieft melden? Des te meer we weten des te beter.."

Carmen Roberts

Ze wisten het niet, maar ze gingen er van uit dat hij nog leefde, anders hadden ze Steven wel laten liggen. Dat was misschien wel waar, maar wat als hij daarna alsnog was overleden? Kon ze het risico nemen om maar gewoon niet mee te werken? Waarschijnlijk niet. Ze zou het zichzelf hoe dan ook niet vergeven als Steven iets overkwam en ze hem had kunnen helpen, dat kon niet. Ze moest dit doen, wat de gevolgen ook zouden zijn. Andrea vond dat ze het moest weten, voor ze het filmpje zou zien. Die kans was nu niet zo groot, ze was maar met één ding bezig en verder niets. Daarna zei Andrea opeens iets waardoor Carmen langzaam inademde. 'Natuurlijk, dan meld ik het.' zei ze tegen Andrea. 'Laat jij het weten als je nieuws hebt?' vroeg ze daarna.

Steven Smith

Hoeveel tijd er voorbij gegaan was wist hij niet. Hij was bewusteloos geraakt en had helemaal niets meer meegekregen van de lange rit in het busje.
Hij schrok wakker, zijn lichaam trilde en voelde nat en klam aan van het zweet. Zijn ademhaling was wat versneld en zwaarder dan normaal. Even moest hij weer tot bezinnen raken, voordat hij weer wist wat er gebeurd was.
Met heel erg veel moeite trok hij zich een klein stukje overeind, zodat hij iets rechter op kwam te zitten. Hij kreunde even gedempt en trok zijn bezweette en bebloedde shirt een stukje omhoog. Zijn angst werd realiteit; het enige wat de wond bedekte was een vies stukje verband die er wat losjes omheen hing. Het stukje verband was doorweekt door het bloed en te smerig voor woorden. Steven klemde zijn kaken op elkaar en keek even naar de wond op zijn bovenbeen, maar dat was precies hetzelfde. Hij haalde even diep adem en probeerde een houding te vinden waarin hij weinig pijn had, maar dat leek onmogelijk. Steken trokken door de twee schotwonden en bij elke beweging werd hij misselijk van de pijn.
Zijn reactievermogen was echt om te huilen zo slecht en hij voelde zich duizelig. Hij had een medisch specialist nodig, dat was duidelijk, maar de vraag was of ze hem dat ook zouden geven..
Het drong pas heel erg laat tot hem door dat er mannen binnen waren gekomen. Pas nu merkte hij echt hoe hij eraan toe was. Zijn beeld was troebel en hij kon niet eens meer de gezichten herkennen. De woorden die werden uitgesproken leken een onbekende taal, terwijl hij wist dat ze gewoon Nederlands spraken. Hij probeerde zich erop te concentreren, hij wilde het gesprek volgen.
Met veel moeite ving hij wat dingen op. Over een rechtszaak die vandaag zou plaatsvinden. En hij hoorde zijn naam ook een paar keer herhaald worden.
"Ik.. Ik heb medische hulp nodig.." klonk Steven's stem nu zacht en licht trillend. Hij moest er veel moeite voor doen om de woorden uit te spreken. Hij kreeg een botte 'hou je kop' terug. Daarna hoorde hij geluiden van een telefoon die op luidspreker stond. De geluiden leken te echoën in zijn hoofd. Waren ze Carmen aan het bellen? Steven's hoofd bonkte en hij probeerde bij bewustzijn te blijven, hij wilde dit volgen.

Carmen Roberts

Ze was eigenlijk meteen weer verder gegaan met het werk, ze werkte constant door, ze wilde alles doen wat ze kon en ze schatte de kansen redelijk in. Toen haar telefoon weer ging vloekte ze binnensmonds, dit werkte niet mee, als ze constant gestoord werd ging het niet echt makkelijker. Toch nam ze wel op, vooral omdat ze het nummer niet zo herkende. Dat kon van alles betekenen. 'Carmen,' zei ze kort, ze werkte gewoon door tot ze iets hoorde.

Steven Smith

Hij trilde. Doordat hij het koud had en doordat hij zwak was. Zijn ogen had hij even gesloten, maar toen hij hoorde dat er werd opgenomen aan de andere kant van de lijn opende hij zijn ogen langzaam weer. De naam die werd gezegd verstond hij niet echt, maar hij herkende de stem. Zijn ogen dreigden weg te draaien, maar hij wist het tegen te houden.
De mannen wilden weten of er een beetje schot in de zaak zat. Hun stemmen klonken wat benauwd, ze leken behoorlijke haast te hebben. De zaak over al die mannen zou komende avond voor de rechter komen en ze leken duidelijk niet te wachten op een falend plan.

Carmen Roberts

Dit had ze eigenlijk al wel een beetje verwacht. Ze leken lichtelijk gespannen te zijn, maar dat was niet zo gek. 'Het gaat goed, ik doe alles wat ik kan. Hoe gaat het met Steven? Kan ik hem spreken?' vroeg ze direct. Ze wilde weten of hij nog leefde, dat vooral. Ze wist het niet eens zeker en ze ging geen moeite doen als hij toch niet meer leefde, ze wilden deze mensen niet eens helpen, ze deed het echt alleen maar voor Steven. Het zou haar wat vertrouwen geven om hem zelf te spreken.

Steven Smith

Hij wilde dat Carmen het contact met deze mannen verbrak. Het kon haar haar baan kosten en daarbij gunde Steven het die mannen niet om vrij te komen. En het had allemaal geen nut, geloofde Steven.
"Met hem gaat het prima," hoorde Steven een van de mannen nors zeggen. Diezelfde man stapte op hem af en trok hem ruw omhoog.
"Staan," gromde hij. Blijkbaar zag hij niet in dat staan een onmogelijkheid was voor Steven. Steven kreunde van de pijn en het werd dan ook even zwart voor zijn ogen. Hij kreeg een klap in zijn gezicht en hij werd vastgehouden, omdat ze blijkbaar nu toch wel inzagen dat hij anders weer op de grond neer zou zakken.
"Praat," gromde nu een van de mannen. Het mobieltje werd in zijn gezicht geduwd.
Steven's ademhaling klonk nu hij 'stond' nog beroerder en hij moest even de energie vinden om te praten. Eerst hakkelde hij maar wat en kreeg hij geen volledige woorden uit zijn mond. Daarna ging het ietsjes beter maar klonk het nog wel enorm zacht en haperend.
"Carmen.." mompelde hij. "Stop.. Stop ermee.. H-Het spijt mij.."

Carmen Roberts

Door de geluiden die ze hoorde schoot haar hartslag omhoog, ze kneep haar ogen dicht en ze bleef die gesloten houden, tot ze de stem van Steven hoorde. 'Zeg dat niet, je weet dat ik dat niet doe. Ik zal niet stoppen, ik zal er alles aan doen om ze vrij te krijgen, hoe vreselijk jij dat ook vind. Ik kan niet anders, ik wil jouw dood niet op mijn geweten hebben, Steven... echt niet. Het hoeft je niet te spijten, maak het maar goed als dit allemaal over is...' sprak ze tegen hem. 'Ik ga ophangen, ik heb nog een zaak te doen,' zei ze daarna. Ze hoorde heel goed hoe veel moeite het praten koste, het was te veel voor hem en ze wilde niet dat hij gemarteld werd omdat hij met haar moest praten.

Steven Smith

De helft van wat Carmen zei drong nog tot hem door, de andere helft leek weg te vervagen. Steven voelde bloed over zijn buik sijpelen en hij legde zijn hand voorzichtig en trillend op de wond.
"Zorg dat ze vanavond vrij komen," gromde een van de mannen nog door de telefoon, daarna werd er opgehangen en werd de simkaart direct uit de telefoon gehaald en onder de voet van de man verpulverd.
De andere mannen lieten Steven nu in één keer los en stapten bij hem weg. Steven probeerde nog steun te zoeken bij de muur, maar hij kon in geen mogelijkheid overeind blijven en klapte dus op de grond neer.

Carmen Roberts

Ze bleef even doodstil zitten, ze had een brok in haar keel en het was maar goed dat ze aardig wat gewend was, anders was dit nooit gelukt en zou die hele rechtszaak een regelrechte ramp en afgang worden. Maar ze had er wel vertrouwen in, ze wist dat ze dit kon en ze zou er alles aan doen. Na nog een paar uur werken raapte ze haar spullen bij elkaar om te vertrekken, het moest maar gedaan worden en ze hoopte op het beste. Ze wist dat Steven het vreselijk zou vinden als die mannen vrij kwamen, maar ze hoopte er toch echt op en hij zou haar uiteindelijk wel vergeven.

Steven Smith

Hij kon wel smeken om medische hulp maar hij wist dat deze mannen daar toch niet voor gingen zorgen, dus besloot hij zijn energie maar te sparen. Hij voelde zich elke minuut meer afzwakken en kreunde gedempt. De pijn was niet vol te houden.
Het enige wat hij nog merkte was dat er twee mannen weg gingen, die zouden bij de rechtszaak zijn. Daarna kwam er een man naar hem toe die een injectienaald in zijn arm prikte en kort zei: 'tegen de pijn', waarna hij de vloeistof in Steven's bloedbaan begon te spuiten. Steven probeerde nog tegen te stribbelen, drugs kon hij er absoluut niet bij hebben, zijn lichaam had het al zwaar genoeg en hij kon zijn allergie er niet bij hebben. Helaas kreeg hij het niet voor elkaar goed genoeg tegen te werken.
Hij mompelde zachtjes wat woorden, balde zijn vuisten en deed enorm veel moeite om bij bewustzijn te blijven. Zijn hartslag schoot niet veel later plotseling omhoog en het zweten werd alleen maar heviger. Zijn lichaam beefde en zijn gezicht kleurde nog bleker dan hij al was geweest.

Carmen Roberts

Het was maar goed dat ze dit duizenden keren gedaan had en het allemaal routine was, anders zou ze het helemaal verkloten. Toch was ze in haar hoofd wel bij Steven, dat kon ook gewoon niet anders. Ze was aan het bidden dat hij dit zou overleven, ze moest er niet aan denken dat hij het niet zou halen, die gedachte was vreselijk en ze besefte nu zelf pas dat ze echt veel om hem gaf. Dat zou ze hem vertellen als dit over was. Als het dan nog kon. Ze stond eigenlijk al helemaal klaar en ze besloot nu dat ze al die gedachten aan de kant moest zetten om zich te concentreren, gelukkig ging dat wel perfect.

Steven Smith

Hij zakte steeds voor momenten weg, die momenten werden steeds langer. Het was lang geleden dat hij zich zo enorm slecht had gevoeld. Hij probeerde hoop te houden dat hij het zou overleven, dat hij Carmen zijn excuses aan kon bieden, dat hij Lincoln en Mack weer zag.. Maar zijn vertrouwen in die kans werd elke minuut een beetje kleiner.
Hij verloor nog steeds bloed, waardoor hij alleen maar zwakker werd. De drugs zorgde er wel voor dat hij minder voelde van de schotwonden, maar andere pijn keerde daarvoor terug, vergezeld met hallucinaties en hevige ademhalingsproblemen. Steeds weer als hij weer wegzakte voor een paar uur in een diepe bewusteloosheid dacht hij dat het over was; dat hij nooit meer wakker zou worden.

Carmen Roberts

Het was precies gegaan zoals ze verwacht had, dit was het beste dat ze kon doen en waarschijnlijk wisten die mannen dat ook wel. Ze had maar kort de tijd gehad, maar ze had toch een aardig sterke verdediging neergezet en nu was het wachten op de uitspraak. Ze zat in de gang te wachten, op een simpele stoel. Er was eigenlijk helemaal niemand, iedereen zat in de zaal te wachten op de uitspraak, alleen zelf hoefde ze daar niet bij te zijn. Blijkbaar vond de officier van justitie het ook niet nodig om de uitspraak van de rechter aan te horen, want dat was zo'n beetje de enige die ook hier stond te wachten. Ze overwoog om maar gewoon weg te gaan en de man die bij haar stond leek hetzelfde te overwegen, maar geen van beiden deed echt iets.

Steven Smith

Na een paar keer een lange tijd buiten bewustzijn te zijn geweest merkte hij op dat er opnieuw een aantal mannen in de ruimte waren waar ook hij zich begaf. Aan het stemgeluid te horen leken ze flink te discussiëren ergens over. Steven probeerde zich er op te concentreren, zodat hij wist waar het over ging, al wist hij toch dat hijzelf niets meer kon beginnen tegen de mannen als er iets was.
Hij moest heel veel moeite doen om ook maar een paar woorden te verstaan en te herkennen. Zijn hoofd bonkte en als hij zijn ogen opende zag hij amper wat, alleen wat contouren. Zijn mond was kurkdroog en zijn shirt was doorweekt door het bloed, evenals zijn linker broekspijp.
Op een gegeven moment werd hij overeind getrokken. Hij opende zijn mond om een pijnlijke kreet te laten, maar er kwam geen geluid uit zijn keel.

Carmen Roberts

Ze was maar weggelopen. Ze hoorde vanzelf wel of ze het goed had gedaan of niet, maar ze kon het niet meer aan om gewoon te wachten. Ze ging wel werken, ze had nog zat andere zaken die ze eigenlijk af had moeten maken en als ze zich daar op concentreerde hoefde ze zich misschien niet zo bezig te houden met Steven. Ze hoopte dat het een beetje hielp, maar niets doen hielp helemaal niet. Ze ging dus maar meteen weer aan het werk, ze was hard bezig en ze werkte gewoon door, af en toe dacht ze kort aan Steven, maar ze probeerde vooral gewoon te werken.

Steven Smith

Hij probeerde bij bewustzijn te blijven, zeker nu hij verplaatst werd. Hij wilde weten wat ze gingen doen. Helaas kreeg hij het niet voor elkaar. Zijn lichaam was veel te zwak door het bloedverlies en kreeg enorm veel te verduren door de schotwonden en de drugs.
Hij werd pas een tijd later weer wakker, toen hij achterin een busje lag. Hij schoof heen en weer door de achterbak door het roekeloze rijgedrag van de bestuurder en door de onverharde wegen. Steven wist niet wat ze van plan waren met hem, maar had ergens het gevoel dat het misschien weleens het einde voor hem kon betekenen.
Op een gegeven moment stopte ze met rijden. Steven werd uit het busje getild en hij probeerde zijn ogen te openen om te zien waar hij was. Het duurde even voor hij ook maar iets zag. Het enige wat hij zag waren bomen. Bomen? Was hij in het bos? Hij kreunde even gedempt, protesterend. De mannen waren nog steeds aan het discussiëren. Op een gegeven moment werd Steven op de grond neer gekwakt tussen een aantal bosjes in. Hij zag af en toe wazen van wat de mannen deden. Er waren drie mannen; twee oudere en één wat jongere jongen. Hij kreeg een wapen in zijn hand gedrukt en leek de taak te krijgen om Steven te vermoorden. Misschien was de jongen nieuw en was dit zijn 'intake'?
De jongen kreeg nog een schouderklopje en bleef daarna alleen achter met Steven. De andere twee leken weg te lopen door het dichtbegroeide bos, terug naar de plek waar het busje stond. Steven probeerde oogcontact te krijgen met de jongen. Als hij buiten bewustzijn zou zijn, zou het voor hem makkelijker zijn om hem te vermoorden. Mensen vonden het nou eenmaal moeilijk iemand in de ogen te kijken als ze iemand wilden vermoorden.
De tijd tikte door, er gebeurde weinig. De jongen leek het wapen wat op te heffen en richtte op Steven. Hij legde zijn vinger op de trekker en haalde even diep adem. Steven leek daar weinig van door te krijgen, hij wachtte alleen op het schot, hij wachtte op de pijnscheut die hem tegelijkertijd direct van alle pijn af zou helpen. Met zijn laatste krachten probeerde hij zijn ogen open te houden en op te kijken naar de jongen, terwijl hij hem amper kon zien.
De jongen bleef zo een tijdje staan, maar liet zijn trillende hand toen weer zakken. Hij leek duidelijk voor het blok gezet en liep nerveus even heen en weer. Daarna leek hij een beslissing te maken. Hij richtte het wapen opnieuw, dit keer alleen niet op Steven maar op een boom naast Steven. Hij haalde de trekker over, stak het wapen toen weg en keek nog even naar Steven. Daarna draaide hij zich om en haastte hij zich weg.
Steven had pas vrij laat door dat hij alleen was. Hij had het busje weg horen rijden. Het maakte hem alleen niet echt bepaald blijer. Hij mocht dan wel 'vrij' zijn, maar hij kon zich niet zelfstandig verplaatsen en was er heel slecht aan toe. Daarbij lag hij ergens midden in het bos, was het avond en lag hij niet bepaald dichtbij paden.
Hij probeerde na te denken, wat niet heel goed lukte omdat hij steeds weer bijna wegzakte. Zijn lichaam rilde en schokte, hij klemde zijn kaken op elkaar. Misschien was het wel beter geweest als die jongen hem gewoon dood had geschoten..

Carmen Roberts

Het werd donkerder, na een tijdje hield ze op omdat ze zich niet meer kon concentreren. Het ging gewoon niet, ze had te veel aan haar hoofd. Ze liep heen en weer door de kamer, ze vond het vreselijk dat ze Steven niet kon bereiken. Dat ze die mannen niet kon bereiken. Vroeg of laat zouden ze vast contact opnemen, maar ze had misschien liever niet gebeurde, want het was waarschijnlijk toch slecht nieuws. Ze liet zich maar weer op de bank zakken en ze staarde voor zich uit. Ze kon ook altijd nog Rowan en Andrea inlichten... maar daar zouden ze totaal niets mee opschieten en waarschijnlijk nam ze dan nog meer risico.

Andrea Penoyer

Ze zat op het bureau, het was eigenlijk al best laat en ze voerde vrij weinig uit. Ze kon net zo goed naar het hotel terug gaan, maar Rowan was ook nog op het bureau en ze wachtte het liefst op hem.
Ze staarde maar wat voor haar uit. Dagen waren voorbij gegaan en ze hadden gewoon helemaal níets meer gehoord van Steven. Ze leken totaal geen contact te zoeken met de buitenwereld, wat eigenlijk best raar was. Hielden ze Steven dan vast zonder reden? Of was hij misschien al overleden? Andrea beet op haar lip en probeerde daar niet over na te denken. Daar mocht ze niet aan denken!
Op een gegeven moment kwam er een berichtje binnen van de centrale. Er was 112 gebeld door een man, namelijk de boswachter. Hij nog een laatste rondje wezen lopen door het bos omdat daar niemand mag komen in het donker. Ongeveer een halfuur geleden had hij een schot gehoord in het bos. Niet veel later was zijn hond aangereden door een bestelbusje die buiten de paden reed. De boswachter was bang dat het hier ging om illegale jagers.
Andrea zuchtte even kort en stond toen op. Ze liep richting het kantoortje van Rowan en klopte aan. Daarna liep ze naar binnen bij hem.
"Heb je nog zin om naar het bos te gaan of wil je naar huis?" was nu haar vraag.

Rowan Rivers

Hij was wat dingen aan het doornemen toen er op de deur geklopt werd, de deur ging open en het was Andrea die binnenkwam. Hij glimlachte een beetje naar haar, maar het was niet echt opgewekt. Ze vroeg of hij nog zin had om naar het bos te gaan of dat hij naar huis wilde. 'Euh, ik wil wel mee naar het bos hoor,' zei hij daarom. Hij had helemaal niet zo veel zin om naar huis te gaan, hij was liever gewoon bezig met het werk, maar hij wist dat Andrea dat niet echt zou accepteren. Hij pakte zijn spullen en hij liep daarna meteen met haar mee.