Police Life

Steven Smith

"Goed, bedankt, Rowan, dat vinden wij heel erg aardig van jou," speelde Steven grijnzend mee. Hij schudde zijn hoofd even en ruimde het laatste beetje wat op de tafel stond op.
"Oh dus nu ben ik de baas in huis?" vroeg Steven nep-verbaasd. "Pas maar op met wat je zegt, Rowan, straks ga ik nog gekke regels instellen hier binnen, als ik alles toch mag beslissen. Geen mannen en vrouwen meer op één slaapkamer samen. Dan denk ik toch echt dat jij het moeilijker gaat hebben dan ik," lachte hij.

Rowan Rivers

Door wat Steven zei draaide hij zich even langzaam om en schudde hij zijn hoofd. 'Vergeet het maar, bovendien, als je dat soort dingen gaat verzinnen doen we het voortaan wel in de douche, op de keukentafel of op de bank, jij mag kiezen...' zei hij grijnzend tegen zijn vriend. Hij zag dat Carmen nu degene was die haar hoofd schudde, maar dan wende ze er maar meteen aan hoe het hier ging, want dit kon ze gewoon verwachten. Het ging er ook wel eens anders aan toe, hij kon verschrikkelijke ruzie met Steven hebben, maar de laatste tijd ging het bijzonder goed. 'Wacht maar Steven, nu praat je zo, maar over een paar dagen ben jij degene die het moeilijk gaat krijgen, met constant zo'n vrouw in je buurt...' zei hij even, daarna knikte hij naar Carmen, alsof nog niet duidelijk was waar hij het over had. Mack begon ongeduldig te dribbelen en hij grijnsde even door de hond. 'Ik moet eerst even je baas pesten, Mack...'

Steven Smith

"Nou, Rowan, als ik jou was zou ik niet teveel in die waanzin geloven. Anders wordt het ook weer zo'n teleurstelling straks hè, aangezien er niets gaat gebeuren," zei Steven grinnikend. Hij keek daarna naar Mack die ongeduldig begon te worden, Rowan had namelijk wel al zijn riem vast en dus wist Mack dat hij mee mocht, alleen het duurde hem allemaal wat te lang.
"Nou, hup, luie, ga jij nou maar rennen," zei Steven nu met een grijns op zijn gezicht. Steven keek nog even naar Rowan maar keek daarna naar Carmen.
"Je mag ook wel mee naar het bureau, als je hier niet alleen wilt blijven zitten? Als je dat niet te saai vind natuurlijk," stelde hij voor.

Rowan Rivers

'Een flinke teleurstelling voor jou ja...' plaagde hij Steven nog even, maar daarna vond hij het genoeg en keek hij weer even naar de hond. Hij twijfelde kort, het was veel handiger om zijn wapen niet mee te nemen met het hardlopen, maar aan de andere kant, hij voelde zich dan gewoon niet helemaal op zijn gemak. Hij besloot dus ook maar gewoon zijn wapen te dragen en zodra hij dat besloten had vertrok hij ook. Hij liep het hotel uit en al op de parkeerplaats begon hij aardig te lopen, hij had gelukkig weer een hele goede conditie, maar hij wist dat het een stuk hielp als hij niet dronk. Dan leefde hij toch gewoon een stuk gezonder, hij zat dan beter in zijn vel.

Carmen Roberts

Rowan vertrok ook, Steven zei dat ze wel mee mocht naar het bureau, als ze hier niet alleen wilde zitten. Als ze het niet te saai vond. Daardoor grijnsde ze even. 'Ik kan mij niet voorstellen dat het ooit saai is, bij jou in de buurt,' zei ze. 'Maar, ik wil wel mee. Als er echt helemaal niets aan is, kan ik altijd nog terug.' zei ze daarna. Het was voor hem misschien ook wel gezellig, ondanks dat hij aan het werk zou zijn. Het was waarschijnlijk nogal rustig in het weekend.

Steven Smith

Hij schudde zijn hoofd even om Carmen haar woorden. Ze dacht dat het nooit saai zou zijn bij hem in de buurt. "Dat kan nog weleens tegen gaan vallen, denk ik," zei Steven grijnzend terug. "Zo een spannend persoon ben ik nou ook weer niet." Carmen zei er achteraan dat ze wel mee wilde. Als er echt helemaal niets aan zou zijn kon ze altijd nog terug. Steven knikte. "Oké."
Hij pakte zijn wapen, controleerde die vluchtig maar zorgvuldig en stopte die bij zich. Ook zijn pasje van de politie pakte hij, waarna hij naar de gang liep om zijn jas aan te trekken.

Carmen Roberts

'Als Rowan het bij jou volhoudt, moet je toch iets interessants hebben... ik heb nog nooit gezien dat hij goed met iemand kan opschieten, dus blijkbaar heb je iets goed gedaan,' zei ze plagend tegen hem. Hij controleerde zijn spullen en ze pakte zelf eigenlijk alleen haar jas, verder had ze niet zo bijzonder veel bij zich. Ze had het ook niet echt nodig, natuurlijk. Voor hij de deur uit ging pakte ze even zijn hand vast en keek ze hem doordringend aan. 'Ontspan toch een beetje, Steven...' zei ze glimlachend tegen hem. 'Je loopt alleen al gespannen. Ik begrijp echt wel waar dat vandaan komt, maar het is niet constant nodig. Je krijgt nog eens last van je spieren, op deze manier...' zei ze. 'Of is dit een rare manier om er voor te zorgen dat ik je een massage aanbied?' zei ze daarna plagend. Ze liet zijn hand los en opende daarna de deur voor hem, nog steeds met een grijnsje op haar gezicht.

Steven Smith

Hij ritste zijn jas dicht en pakte zijn sleutelbos. Daarna keek hij Carmen even grijnzend aan toen ze zei dat als Rowan het bij hem volhield, hij toch iets interessants moest hebben of iets goed had gedaan. Daarna draaide hij zich om, liep hij naar de deur en wilde hij de deur openen om naar buiten te gaan. Carmen pakte echter plotseling zijn hand vast, waardoor hij stopte en toen hij haar weer aankeek werd hij doordringend aangekeken. Ze zei dat hij een beetje moest ontspannen, ze begreep echt wel waar die spanning vandaan kwam maar het was niet constant nodig. Hij zou last van zijn spieren krijgen op deze manier. Daarna vroeg ze of het misschien een rare manier was om ervoor te zorgen dat ze een massage aan zou bieden.
"Ik ben vrij ontspannen.." mompelde hij eerst nog recalcitrant. Daarna glimlachte hij even. "Maar een massage is altijd goed. Of naja, bijna altijd, denk ik."
Carmen liet nu zijn hand los en opende de deur. Steven liep naar buiten, wachtte tot Carmen ook buiten was en sloot toen de deur af.
"We gaan wel met de auto," zei hij nu. Lopend was ook te doen, maar hij had al met Mack gelopen vanochtend en had eigenlijk niet zoveel zin om te lopen. Daarbij waren ze er ook zo met de auto, dat vond hij ook wel prettig.
Samen liepen ze naar de uitgang van het hotel, om daarna buiten in de auto te stappen en naar het bureau te rijden.

Carmen Roberts

Hij zei dat hij vrij ontspannen was, daardoor schudde ze heel even haar hoofd. Vrij ontspannen was voor hem nog steeds gespannen dus. Daarna zei hij even dat een massage altijd goed was, of bijna altijd. 'Ik zal vanavond eens kijken wat ik voor je kan doen,' zei ze plagend tegen hem. Hij zei dat ze met de auto gingen, daardoor knikte ze even, ze vond alles prima. Lopen was ook geen probleem, maar hij had waarschijnlijk al gelopen. Ze liep met hem mee en ze keek even rond, maar er was eigenlijk bijna niemand in het hotel. Waarschijnlijk was het te vroeg voor de meeste mensen, zeker in het weekend.

Steven Smith

Hij stapte in zijn auto en wachtte tot Carmen ook zat. Daarna startte hij de motor en niet veel later reed hij weg. Op de weg was het nog vrij rustig, zoals altijd in het weekend 's ochtends. Hij reed zelf goed door, maar niet veel te hard. Na ongeveer een kwartiertje in de auto te hebben gezeten parkeerde hij de auto op het parkeerterrein bij het politiebureau. Daar stonden minder auto's dan door de weeks, maar alsnog waren het veel auto's. Op het bureau was bijna altijd wel iemand. Ook in het weekend, ook 's nachts.
Steven stapte uit de auto, wachtte op Carmen en vergrendelde de auto toen. Daarna liepen ze samen het bureau in. Eerst leek het wel rustig, iedereen leek hard aan het werk maar het leek alsof alles onder controle was. Maar toen Steven wat verder liep zag hij een aantal van zijn collega's toch erger stressen dan normaal en werden er jassen aangetrokken.
"Wat is er aan de hand, mannen?" vroeg Steven nu, met zijn toonloze stem, zoals altijd als hij aan het werk was. Tijd voor een 'goedemorgen' had hij ook niet.

Carmen Roberts

Ze liep zwijgend met Steven mee en ze staarde eigenlijk alleen maar wat naar buiten toen hij reed. Het was wel duidelijk dat hij het gewend was om enorm veel auto te rijden, al was ze er niet echt heel erg mee bezig. Ze keek pas weer op toen ze de parkeerplaats op reden. Steven stapte uit, ze deed hetzelfde en hij vergrendelde de auto. Ze keek even rond, maar het was niet nieuw voor haar, ze was hier wel eens eerder geweest. Ze liep naast Steven het bureau in, je kon gewoon aan hem zien dat hij hier veranderde. Dit was ook hoe ze hem had leren kennen, hij leek alleen bij Rowan en Andrea anders te zijn. Thuis was hij anders, maar waarschijnlijk ook niet altijd. Het was gewoon bijzonder om te zien.

Steven Smith

Ze hadden hem waarschijnlijk nog niet eens opgemerkt, want zijn collega's keken verbaasd op bij het horen van zijn stem, maar begonnen toen te vertellen dat er zojuist een overval was bij het winkelcentrum. Er waren al een aantal politie auto's heen gegaan maar er was meer versterking nodig. Steven knikte kort. Hij twijfelde of hij mee zou gaan. Hij wilde Carmen hier eigenlijk niet alleen laten. En overvallen gebeurde wel vaker eigenlijk.
"Weten we al met wie we te maken hebben? En bij welke winkel is het?" vroeg Steven nu. Mike, een van zijn collega's, vertelde dat het bij een grote kledingwinkel was en zei dat de daders inderdaad herkend waren door de agenten die al ter plaatse waren. Steven kreeg een briefje toegereikt met daarop een aantal namen. Steven knikte weer kort als bedankje en liep toen naar zijn kantoortje, waar hij de namen natrok op zijn computer. Één voor één bekeek hij de mannen. Eerst viel hem nog niets bijzonders op, maar het duurde niet heel lang voor hij verstijfde. Hij herkende ze plotseling. Hij had al eerder met deze mannen te maken gehad. Zijn keel werd plotseling kurkdroog en hij keek naar Carmen.
"Bel Andrea," sprak hij haar nu toe, zijn stem klonk niet zo kalm meer als het net nog was. Zelf greep hij ook naar zijn telefoon en hij probeerde Rowan te bellen, terwijl hij nu ook zijn jas aantrok.

Carmen Roberts

Meteen begon de hectiek, maar Steven leek het eerst nog niet zo heel erg te vinden, tot hij de namen natrok. Ze kon gewoon aan zijn gezicht zien dat er iets aan de hand was, iets wat hij zich persoonlijk aantrok, anders zou hij niet zo reageren. Zodra hij opkeek naar haar zei hij heel kort en duidelijk dat ze Andrea moest bellen, ze knikte en deed ook meteen wat hij van haar vroeg, het was duidelijk belangrijk. Ze pakte haar mobiel en belde Andrea, terwijl ze ook keek naar wat Steven deed.

Rowan Rivers

Hij had een enorm stuk gelopen, het was goed voor hem, want dit hield hem rustig. Hij wist het wel, maar vaak vond hij het toch niet zo boeiend en deed hij het gewoon niet, met als gevolg dat hij wel eens opgefokt kon reageren. Het duurde eigenlijk even voor hij doorhad dat zijn mobiel ging, het was Mack die opeens bleef staan. Hij keek even naar de hond, daarna pakte hij zijn mobiel. Hij zag meteen dat het Steven was, waardoor hij snel opnam. Als het Steven was, dan was er meestal iets aan de hand. Eigenlijk altijd. 'Wat is er?' vroeg hij dus ook direct.

Steven Smith

Hij wachtte ongeduldig tot Rowan eindelijk de telefoon opnam. Rowan vroeg direct wat er was. Meestal als Steven zomaar op zo'n moment belde was er inderdaad ook iets aan de hand.
"Waar ben je nu?" vroeg hij eerst. "Er is een overval in het winkelcentrum. Ik heb de namen nagetrokken. En we hebben al eerder met hen te maken gehad.." Hij beet even op zijn lip en draaide zich om, om tussen de lamellen door uit het raam te kijken. "Het zijn die vrienden van Jeffrey," zei hij nu kort. "Andrea moet daar weg.. Ik weet niet wat ze doen als ze haar herkennen."


Andrea Penoyer

Ze had eerst boodschappen gedaan en had daarna alles alvast in de auto geladen, omdat het niet bepaald handig was nog met al die spullen rond te lopen zeulen. Ze had namelijk nog meer dingen nodig en wilde nog misschien wat nieuwe kleding scoren. Vandaag had ze toch de tijd.
Ze was eerst nog even langs de juwelier gelopen, waar ze dromerig had zitten staren naar een aantal práchtige ringen. Daarna was ze een schoenenwinkel in gegaan en had ze een paar mooie sportschoenen gekocht voor het hardlopen, aangezien haar oude echt aan vervanging toe waren. Met het tasje met de schoenen erin was ze een kleding winkel in gelopen en daar was ze wat rond gaan zoeken naar leuke kleding. Zowel voor haarzelf als voor Rowan, want Rowan kocht zelf amper nieuwe overhemden of andere kledingstukken.
Ze had net een mooi overhemd in haar handen die haar wel mooi leek voor Rowan toen ze voorin de winkel ineens rumoer hoorde. Ze keek op, maar kon niet echt zien wat er aan de hand was. Met het kledingstuk in haar hand liep ze verder, tot ze geschreeuw en gegil hoorde en zich nu met een ruk omdraaide. Ze zag klanten de winkel uitrennen, het gegil ging door merg en been. Ze stond even bevroren op haar plaats, niet goed wetend wat ze moest doen. Naar voren gaan en proberen de winkel te verlaten? Of juist meer naar achter gaan en ergens schuilen?
Lichtelijk nieuwsgierig liep ze meer naar voren, ze verschool zich achter de kledingrekken en liep meerdere angstige klanten voorbij die gehurkt op de grond zaten. Ze stopte met lopen toen ze goed zich had, maar niet heel dichtbij was. Voorin de winkel stonden vier mannen, breed postuur, lang en gewapend. Twee van hen hielden een winkelmedewerker onder schot en de andere twee waren de deuren van de winkel dicht aan het doen en schreeuwden nog wat dreigementen naar buiten. Andrea zag blauwe lichten flitsen, dus waarschijnlijk waren die dreigementen bedoeld voor de politie die al gearriveerd was.

Rowan Rivers

Steven begon te vertellen, eerst leek het niet zo bijzonder te zijn, maar Steven zou niet bellen om te vertellen over zomaar een overval. Dan zouden ze net zo goed de hele dag aan de telefoon kunnen hangen, dat was nogal nutteloos. Zodra Steven een hele bekende naam hoorde, schoot zijn hartslag omhoog. Mack leek dat precies aan te voelen, want de hond staarde hem heel indringend aan. 'Ik ben vlakbij, ik ga er meteen heen,' zei hij kort tegen Steven, daarna hing hij ook meteen op. Hij wilde geen seconde wachten, hij wist dat het niet goed was, maar hij was zo ontzettend bezorgd om Andrea en hij voelde zo veel woede als hij alleen al dacht aan alles wat er gebeurd was, dat hij niets anders kon dan daar heftig op reageren. Hij rende op hoog tempo het winkelcentrum in, hij keek rond of hij Andrea zag, maar hij zag haar niet. Daarom liep hij naar de agenten toe die al ter plaatse waren, zodat hij kon zien wat er aan de hand was. Het enige wat hij heel duidelijk kon merken, was dat Mack heel onrustig was. Geen goed teken, al kon het ook aan de situatie liggen. Hij kwam zo dichtbij als hij mogelijkerwijs kon, hij wist dat hij zijn zelfbeheersing zou verliezen als bleek dat er echt iets met Andrea was, maar omdat hij dat wist bleef hij ook een beetje op afstand.

Steven Smith'

Hij stopte zijn mobiel weg toen Rowan opgehangen had en hij keek even naar Carmen. "Je kan mee.. Alleen zal je dan wel achter de dranghekken moeten blijven. Je kan ook hier blijven," sprak hij tegen haar. Ze kon moeilijk tussen de agenten gaan lopen. Sowieso zou niemand het daar toelaten. De situatie was waarschijnlijk ook nog eens gevaarlijk.
"Ik ga sowieso," zei hij nog, al was dat waarschijnlijk wel duidelijk. Hij pakte zijn wapen van zijn bureau, maakte die schietklaar en stak die in het holster. Daarna keek hij Carmen vragend aan, terwijl hij zijn autosleutels al tevoorschijn toverde.


Andrea Penoyer

Ze keek nog even naar de mannen van een afstandje, maar besloot toen de 'burgers' hier in de winkel proberen te helpen. Ze schoot langs alle kledingrekken en iedereen die ze tegen kwam vertelde ze dat ze naar achteren moesten gaan. Naar buiten ging toch niet meer lukken, maar ze moest voorkomen dat iemand voor de voeten van de overvallers zou lopen en het zou escaleren.
Op een gegeven moment stond ze achterin de winkel met zo'n twintig andere mensen. Jong en oud, werkelijk alles door elkaar. Een aantal bejaarden, maar ook een aantal kinderen. En alles daar tussenin.
Zelfs vanaf achterin de winkel konden ze het kabaal van voorin de winkel horen. Ze hoorde schreeuwen dat ze een vrijgeleide wilden en anders een gijzelaar zouden afschieten. Niet alleen Andrea hoorde dit, want ze merkte dat de mensen om haar heen behoorlijk onrustig werden.
"Rustig.. De politie is er al. Het komt wel goed. Blijf gewoon zo stil mogelijk.. De politie is hiervoor getraind.." suste ze de boel een beetje, voor zover ze kon.

Carmen Samira

Ze hoorde wat Steven allemaal vertelde en ze dacht kort na, hij keek haar vragend aan en hij liep meteen naar hem toe, kort legde ze haar hand op zijn rug. ‘Kom, we gaan. Waar wachten we nog op?’ vroeg ze, meteen daarna liep ze langs hem naar buiten, ze ging meteen naar zijn auto toe en ze stapte in, zodat hij niet nog langer op haar hoefde te wachten en ze meteen weg konden. Waarschijnlijk wilde hij dat zelf ook graag en dat begreep ze maar al te goed.

Rowan Rivers

Hij luisterde mee met alles dat er overlegd werd, hij keek af en toe onderzoekend naar binnen, maar het leek allemaal nog enigszins mee te vallen, al wist hij hoe snel dat kon escaleren. Toen hij hoorde wat ze wilden, dacht hij daar kort over na. De agenten leken te overleggen en zolang Steven hier niet was, zou er waarschijnlijk niet echt een besluit worden genomen over dit soort grote dingen. Steven zou begrijpen dat hij dit deed, tenminste, dat nam hij wel aan. ‘Ik ga naar binnen, ik begeleid ze naar buiten en ik ga mee naar waar ze ook naar toe willen. Er zitten te veel mensen binnen om risico te nemen,’ zei hij. Hij zei niets over Andrea, al wist hij heel goed dat hij het alleen voor haar deed. Hij legde zijn wapen aan de kant, hij gaf Mack het commando om te blijven zitten en hij aaide de hond heel even over zijn kop, daarna keek hij naar de agenten. Zo hadden ze in ieder geval meer tijd en hij nam aan dat Steven wel iets zou verzinnen om die gasten te pakken te krijgen voor ze hem iets aan zouden doen. Hij overlegde nog even heel kort, maar daarna ging hij met zijn handen in de lucht de winkel binnen en liep hij langzaam op de mannen af. ‘Als jullie hier weg willen, is dit je kans…’ zei hij, zijn stem klonk rustig, misschien zelfs ijzig. Hij keek de mannen strak aan, hij keek bewust niet verder de winkel in.

Andrea Penoyer

Twee mannen stonden nog steeds voorin de winkel, één liep door de winkel heen om alles daar in de gaten te houden. Andrea was wat naar voren gegaan in de winkel en bekeek de situatie van een afstandje. Ze zag dus ook Rowan verschijnen en ze voelde meteen meer gespannen. Hij wist namelijk waarschijnlijk wel dat zij hier ook was en Andrea wist hoe veel hij voor haar over had. Alleen dacht hij daarbij altijd weinig om zichzelf en dat maakte Andrea weer bang.
Ze zag de twee mannen voorin de winkel opschrikken toen Rowan binnen kwam en één richtte zijn wapen op Rowan terwijl de ander zijn wapen tegen het hoofd van één van de caissières zette.
"Ga weg! Of we knallen ze allemaal af!" werd er geroepen. Het was wel duidelijk dat de mannen niemand mee wilde hebben. Ze wilde een vrijgeleide en niks anders.
Andrea hoorde achter zich- waar alle burgers stonden- angstige geluiden. Ze keek even om maar schrok op toen er ineens een arm om haar heen werd geslagen.
"Kijk wie we hier hebben!" werd er enthousiast geroepen door de man die rondjes had gelopen door de winkel en haar nu blijkbaar gezien had. Andrea keek de man aan en verstijfde meteen. Alle angst van toen leek terug te komen. Ze gilde kort, haalde daarna krachtig uit en siste dat hij van haar af moest blijven en deinsde achteruit. Met haar rug knalde ze tegen de muur aan.
Dat voorin de winkel de eerste caissière door haar hoofd werd geschoten en de burgers achterin de winkel begonnen te gillen had ze niet eens door.


Steven Smith

Samen met Carmen liep hij haastig naar de auto, stapte in en reed weg. Hij zette het zwaailicht al rijdend op het dak en reed als een bezetene naar het winkelcentrum, waar het ondertussen al vol stond met politie wagens.
Hij parkeerde zijn auto achter de afzetting en vloog zijn auto uit om direct naar zijn collega's te rennen. Toen hij net bij hen stond hoorde hij een schot in het gebouw en dat zorgde voor heel wat onrust in en om het gebouw. Hij vloekte even hardop en vroeg zijn collega's om de situatie uit te leggen zodat hij daarin kon inspelen.

Rowan Rivers

Hij had gehoopt dat het anders zou lopen en zodra er een knal te horen was ademde hij trillend in. Hij bleef staan waar hij stond en hij keek kort naar Andrea, daarna ging zijn blik naar één van de mannen. 'Als je hier weg wilt, loop je met mij mee,' zei hij duidelijk. 'Anders is er geen mogelijkheid dat jullie hier zomaar uit komen. Zeker niet na wat je net gedaan hebt. Als je met mij mee komt kan je mij daarna gewoon afschieten, maar dan ben je hier wel weg...' zei hij. Hij had alles voor Andrea over, ook zijn leven. Nog wel meer dan dat. Hij zou een moord plegen voor haar. Hij hoopte dat ze inzagen dat dit de enige mogelijkheid was om hier weg te gaan, hij wilde niets liever dan deze situatie op lossen.

Steven Smith

Hij luisterde naar wat zijn collega´s te zeggen hadden en hij keek ondertussen door de doorzichtige deuren naar binnen, het gebouw in. Hij zag Rowan staan, met zijn rug naar de deur toe. Een stukje verder stonden twee mannen. Ze leken zich behoorlijk in het nauw gedreven te voelen en Steven zag dat het zou gaan escaleren als er niet gauw ingegrepen zou worden. Waarom ging Rowan ook- in zijn eentje- naar binnen? Hij zuchtte even gedempt, greep zijn wapen beet en legde toen zijn hand op het oortje dat in zijn oor zat.
"Binnenvallen, nu!" sprak hij gedempt, maar duidelijk door het oortje. Hij had geen zin in nog meer dode of gewonden. Hij rende zelf achter de voorste twee mannen aan van het arrestatie team. Het ging vliegensvlug, ze ramde de deur open en schoten naar binnen. Voordat er schoten afgevuurd konden worden werden de twee mannen voorin de winkel al ruw tegen de grond gedrukt door agenten. Steven schoot langs hen, verder de winkel in. Hij zag Andrea staan, tegen de muur. Hij herkende de angst in haar ogen. Nog één van de overvallers stond naast haar, maar hij draaide zich om en sloeg nu op de vlucht.
"Ga naar buiten," sprak Steven tegen Andrea. Hij klopte haar even op haar schouder en liep toen langs haar, naar het groepje burgers achterin de winkel. "Naar buiten," sprak hij ook tegen hun. In een rijtje, begeleid door andere agenten, werden de burgers en Andrea veilig het gebouw uit geleid.
Steven zette nu de achtervolging in naar de laatste man. Hij zag hem nog net verdwijnen door de magazijndeuren. Steven hield zijn wapen stevig in zijn hand terwijl hij door rende, door de deuren, achter het geluid van rennende voetstappen aan. Even leek hij de man kwijt te zijn, maar het duurde niet lang voor hij harde geluiden hoorde. Hij liep voorzichtig naar het geluid toe en zag nog net hoe de man bij een achterdeur tegen de deur aan trapte en uiteindelijk het slot kapot schoot en naar buiten vluchtte. Steven keek even achterom, of er agenten met hem mee waren gekomen, wat helaas niet het geval was.
"Laatste dader is via de achterdeur naar buiten.." sprak hij via zijn portofoon. Daarna zette hij de achtervolging weer in. Steegjes door, straten in en straten uit. Steven had het gevoel dat ze alleen maar rondjes liepen. Op een gegeven moment hoorde hij niets meer. Geen voetstappen. Niets. Hij stopte met rennen en liep voorzichtig door.
Het laatste wat hij toen nog merkte, was dat hij plotseling van achteren besprongen werd, op de grond geduwd. Een mes boorde zich door zijn huid. Hij schreeuwde, hapte naar adem. Het mes werd weer omhoog geheven, en er werd opnieuw gestoken. En opnieuw. Hij probeerde onder de man vandaan te komen, maar het lukte niet en zijn lichaam begon vreselijk te protesteren. Zijn ademhaling haperde, hij zag bloed glinsteren aan het mes wanneer het omhoog geheven werd en er klonk geblaf. Geblaf? Mack!

Rowan Rivers

Opeens ging alles heel snel, hij bleef even doodstil staan, tot hij nog de enige in het gebouw was. Daarna realiseerde hij zich dat Steven in zijn eentje achter iemand aan was gegaan. Hij had hem het magazijn in zien rennen. Meteen ging hij achter zijn vriend aan, maar hij merkte dat hij doodmoe was, hij had natuurlijk al even hardgelopen. Hoewel hij liever naar Andrea ging, wist hij dat ze veilig was nu en bij Steven was dat maar de vraag. Hij achtervolgde hem, maar eigenlijk was hij Steven vrij snel kwijt. Tot hij opeens geblaf hoorde, dat herkende hij meteen. Het was Mack. Hij schoot een steeg in, zonder te aarzelen greep hij de man vast en gooide hij die naar achteren. Hij haalde keihard uit, trapte hard op de hand met het mes en daarna keek hij naar Mack. Hij had natuurlijk zelf niets bij zich, geen wapen, geen mobiel, helemaal niets. Als Mack er niet geweest was... De man bleef op de grond liggen en Rowan boog zich meteen over Steven heen. 'Steven?' vroeg hij, hij wilde inschatten hoe ernstig het was.

Steven Smith

Even leek hij niet helemaal meer bij kennis te zijn, want hij merkte pas dat Rowan er was toen het helemaal stil was, de man op de grond lag en Mack grommend met zijn tanden ontbloot bij de man stond.
Rowan zei zijn naam. Steven klemde zijn kaken even op elkaar en hees zichzelf toen iets meer overeind, zodat hij zat. Hij voelde het bloed over zijn buik sijpelen, maar hij had niet het idee dat hij zwaar gewond was. Al kon je dat natuurlijk nooit goed weten.
"Het gaat wel.." mompelde hij gedempt, terwijl hij langzaam opstond. Hij ritste zijn jas dicht zodat het zijn wonden wat verborg.
Er kwamen nu ook andere agenten de steeg in rennen, zij zorgde ervoor dat de man ook meegenomen werd. Mack gromde nog vals naar de man toen hij weggevoerd werd.
Rustig begon Steven te lopen, achter de agenten aan, naar het plein voor de winkel waar alles afgezet was. Hij keek even langs het afzetlint en zag Carmen staan. Hij glimlachte even naar haar maar liep toch door, om nog even de agenten te vertellen dat ze goed gewerkt hadden.

Rowan Rivers

Steven kwam overeind, er kwamen andere agenten aan en hij zei nog dat het ging, daarna liep hij weg. Rowan bleef stil staan, om daarna toch achter zijn vriend aan te lopen. Hij zag dat Carmen er ook was, was ze met Steven meegekomen? Liet hij dat toe? Het verbaasde hem, maar misschien was het wel een goed teken. 'Ga jij alsjeblieft naar Steven, hij is gewond en ik wil zo eerst met hem naar een dokter,' zei Rowan tegen Carmen. Ze had meer kans bij Steven dan hij had, waarschijnlijk. Carmen knikte en ging daarna naar Steven toe, waardoor Rowan glimlachte. Hij ging zelf meteen naar Andrea, want hij was best wel bezorgd.

Steven Smith

Hij ging staan bij het groepje agenten die zich verzamelde bij de politiebusjes. Steven vertelde hen allemaal dat hij tevreden was over hoe het gegaan was, ze hadden snel in moeten grijpen en het was allemaal goed gegaan. De ene caissière weggelaten, waren er geen verdere slachtoffers. Alleen emotioneel misschien.
Steven keerde zich nu weg van de agenten en legde zijn hand op zijn borstkas, waar een van de steekwonden zat. Hij klemde zijn kaken stijf op elkaar en probeerde zijn ademhaling onder controle te houden. Een gevoel van duizeligheid ging plotseling door hem heen en hij moest tegen een politiebusje aan leunen om niet om te vallen.
"Smith.. Gaat het wel?" vroeg nu een van de agenten. Steven haalde even diep adem en knipperde met zijn ogen. Hij knikte kort naar hem en liep toen van het busje weg. Hij zag busjes aan komen rijden van de pers en voelde daardoor een gevoel van irritatie door hem heen trekken. Ramptoeristen.
Mack volgde Steven trouw, hij volgde zijn baasje nog beter dan normaal, alsof hij merkte dat Steven gewond was. Steven slikte even en proefde wat bloed. Hij schraapte zijn keel, kreeg een hoestbui en sloeg zijn hand voor zijn mond. Toen hij daarna zijn hand bekeek zag hij dat zijn hand vol bloed zat. Dat was het moment dat hij zich realiseerde dat het toch misschien niet zo goed ging. Hij draaide zich om, om weer terug te lopen richting zijn collega's. Maar na een paar stappen begon de wereld om hem heen te draaien en werd alles wazig, waarna hij nog een paar stappen zette alsof hij dronken was en toen door zijn benen zakte.


Andrea Penoyer

Ze was opgevangen door een aantal van haar collega's en zat in een politiebusje, waar twee politieagentes waar ze het normaal gesproken erg goed mee kon vinden tegen haar praatte. Andrea reageerde er niet heel erg op, ze voelde zich gespannen en hoewel ze veilig zat in een politiebusje met om hun heen enorm veel agenten, voelde ze zich bang. Elke keer als ze haar ogen sloot zag ze weer de oude beelden, de beelden die ze al zo vaak had gezien, 's nachts, als ze wilde slapen. Daar was ze net een tijdje vanaf, en nu leek alles dubbel zo erg weer terug.
Haar gezicht was lijkbleek en ze keek even langs de agentes naar buiten.
"Je bent veilig, echt waar, Andrea, er is niets aan de hand.." suste een van de agentes. Andrea probeerde zichzelf rustig te houden, maar het was verdomd lastig. Tranen brandde in haar ogen, maar ze wilde de tranen niet laten lopen. Ze voelde zich zo zwak, zo kwetsbaar, zo'n mislukkeling. Hoe kon ze ooit weer een goede agent worden als zo'n 'doodnormale' overval haar al zoveel deed?

Carmen


Ze liep meteen achter Steven aan en zodra hij in elkaar zakte knielde ze bij hem neer. 'Kom, ik ben bij je...' Zei ze zacht, zodat hij in ieder geval niet van haar zou schrikken. Ze trok hem nog wat overeind en zette hem daarna met zijn rug tegen een auto aan, zodat niet iedereen zich meteen op hem zou storten. Ze riep wel een arts en ze trok zelf al zijn kleding aan de kant zodat ze er meteen bij konden. 'Wakker blijven, blijf maar gewoon naar mij kijken, dan komt alles goed...' Zei ze rustig maar doordringend tegen hem. Gelukkig verscheen er al een arts. 


Rowan


Hij had vrij snel te horen gekregen waar Andrea was en hij stapte het busje in. Hij keek even naar de vrouwen en daarna weer naar Andrea, maar hij sloeg vrij snel zijn armen om haar heen, het maakte hem niet uit dat er anderen bij waren. Ze zouden waarschijnlijk toch wel weggaan als hij bij haar was. Hij streek zacht over haar rug heen, heel gelijkmatig. Hij sprak nog niet, hij wilde haar eerst gewoon gerust stellen. 

1 april!!!!

Haat je me nu Nikky?

--


--


--


--


--


--



--



--




--



--



--




--




--



--



--



--



--




--




--




--





--


--




--




--




--



Nee grapje, ik ga al tikken.... Denk ik