Police Life

Ik zou jou toch nooit haten...



Misschien een beetje nu xd

Andrea Penoyer

Het incident was alweer een week geleden, maar nog elke dag zat het haar dwars wat ze daar gezien had. Ze was meteen weer een stuk terughoudender geworden. Het waren verdomme de vrienden van Jeffrey geweest.. Ze hadden haar herkend..
Andrea liep over de stoep en naast haar liep Mack. Ze was de hond aan het uitlaten voor Steven. Met Steven ging het eigenlijk wel goed, de wonden waren uiteindelijk meegevallen en alleen bij echte inspanning had hij er nog last van. Hij was alweer druk bezig met werken, vooral administratief nu dan. Andrea had zelf voorgesteld Mack even mee te nemen, omdat ze even alleen wilde zijn.
Eerst was ze nog wel een beetje ontspannen en liep ze rustig de straten door, parkjes door en langs wegen. Echter begon ze zich steeds drukker te maken over het feit dat die mannen misschien wel naar haar op zoek zouden gaan hier in de buurt. Wat zouden ze doen als ze haar tegen kwamen of ergens vonden? Automatisch keek ze wantrouwend om haar heen en begon haar hart sneller te slaan. Alle mensen om haar heen leken plotseling een potentieel gevaar voor haar en ze begon sneller te lopen, steeds sneller en sneller. Op een gegeven moment had ze echt het gevoel dat ze gevolgd werd, ze maakte zichzelf helemaal gek en begon te rennen, straten in, steegjes door. Op een gegeven moment bleef ze in een doodlopend steegje stilstaan en staarde ze trillend en met knikkende knieën naar het eind van het steegje. Het duurde niet lang voor ze zich door haar knieën liet zakken en haar hoofd begroef in haar handen. Tranen begonnen over haar wangen te rollen en ze snikte zachtjes, ze wilde niet dat iemand haar zou horen. Bandit piepte zachtjes en begreep er niets van. Hij likte over haar wang maar kreeg weinig reactie.

Rowan Rivers

Hij was gewoon aan het werk. Hij had geen reden gehad om dat niet te doen en als hij ergens niet tegen kon was het de hele dag thuis zitten, daar had hij een hekel aan. Hij was wel met vrij simpele dingen bezig, al deed hij dat de laatste tijd wel vaker. Geen echt zware zaken meer, hij kon het niet opbrengen. Hij hielp alleen Steven, als het nodig was. Hij merkte dat hij last begon te krijgen van hoofdpijn, hij sliep slechter. Hij wist niet wat het was, maar het was vervelend. Hij kon geen hele lange stukken tekst meer lezen, dan had hij pijn. Hij wilde er alleen niet aan toe geven, het zou wel niets zijn, vast spanning. Na een paar uur werken ging hij buiten wat frisse lucht halen, misschien hielp dat. De hoofdpijn zakte niet echt, het was dreunend en hij baalde er van. Misschien moest hij een keertje eerder naar huis en wat rust nemen. Hij pakte daarom zijn spullen maar en hij besloot dat stukje naar het hotel te lopen, maar daar had hij na een paar minuten spijt van. Hij voelde zich echt niet goed, elke stap leek hem moeite te kosten.

Andrea Penoyer

Ze probeerde haarzelf rustig te krijgen en aaide Bandit langzaam. Ze had zelf zo vaak mensen in paniek geholpen of zelfs mensen die zo gek waren dat ze erge dingen van plan waren, toch kreeg ze het niet voor elkaar om haarzelf uit dit gedoe te krijgen. Ze haalde even diep adem en kwam weer langzaam iets meer overeind. Ze veegde de tranen van haar wangen en sloot haar ogen even. Na even zo gestaan te hebben besloot ze weer terug te lopen naar het hotel. Ze nam zichzelf voor rustig te blijven, ze werd heus niet gevolgd en als ze dat wel opeens werd zou ze dat dan wel weer zien..
Toch spande ze direct al haar spieren aan toen ze de steeg uit liep en keek ze wantrouwend naar iedere man die langsliep of ook maar even naar haar keek. Waarom was ze zo ver gelopen? Nu moest ze het hele stuk terug..

Rowan Rivers

Hij zag vlekken voor zijn ogen door de hoofdpijn, het voelde afschuwelijk en het maakte hem misselijk. Misschien moest hij toch wat meer rust nemen. Hij wist niet wat het was. Het werd drukker op straat en hij zag duidelijk niet echt waar hij liep, hij kwam tegen iemand aan. Meteen werd de hoofdpijn nog erger en hij ademde trillend in. 'Kijk uit je doppen, idioot!' werd er naar hem geschreeuwd, hij stond maar wat wazig te kijken. Hij had geen idee wat er echt gebeurde. Hij kreeg een duw en hij zette een paar stappen naar achteren, hij kneep zijn ogen dicht. Er stonden wat mensen om hem heen, maar ook dat had hij niet echt door. Hij reageerde eigenlijk helemaal niet, terwijl hij normaal waarschijnlijk kwaad was geworden.

Andrea Penoyer

Voor haar gevoel duurde het een eeuwigheid voordat ze terug was bij het hotel. Ze voelde zich constant onveilig en het was geen prettig gevoel. Haar hart bonsde bijna úit haar borstkas en ze leek Mack aan te steken met haar belachelijke gedrag.
Eenmaal bij de hotelkamer van Rowan en Steven grabbelde ze in haar zak en viste er een sleutel uit, waarmee ze de deur open wist te maken. Mack sprong naar binnen en begon meteen in de keuken te drinken van zijn water. Andrea stapte achter de hond aan naar binnen en sloot de deur zorgvuldig en deed zelfs de extra sloten erop, die ze normaal eigenlijk alleen voor noodgevallen gebruikte. Waarom was ze toch zo bang? Ze vervloekte haarzelf en liep de woonkamer in en plofte op de bank neer. Het was stil in de hotelkamer. Steven was waarschijnlijk toch naar het bureau vertrokken. Andrea zuchtte even en ging nu languit op de bank liggen. Ze sloot haar ogen even voor een moment.

Rowan Rivers

Hij werd alleen nog maar misselijker. Hij dronk wat water, maar dat hielp niet. Het zweet stond op zijn gezicht en hij voelde zijn overhemd aan zijn huid kleven. Hij bereikte het hotel, maar hij voelde zich steeds zieker worden. Hij begreep niet waar dit vandaan kwam en dat maakte het alleen maar erger. Hij stond te trillen op zijn benen en hij klopte op de deur. Hij kon waarschijnlijk zijn sleutel niet eens te pakken krijgen. Hij begreep echt niet waarom hij zich zo ziek voelde. Hij steunde tegen de deur aan in de hoop dat er iemand open zou doen. 

Andrea Penoyer

Ze was even weggedommeld en schrok weer wakker toen er op de deur geklopt werd. Mack was al opgestaan en stond blaffend voor de deur. Andrea schoot overeind, fatsoeneerde haar haren een beetje en haalde haar hand over haar vermoeide gezicht. Wie was dat? Waarom klopte er iemand aan? Steven en Rowan hadden allebei een eigen sleutel en klopte eigenlijk nooit aan.. Andrea's hart klopte in haar keel en ze begaf zich langzaam tot de deur. Eenmaal daar haalde ze de deur van de extra sloten af en daarna van het vaste slot, waarna ze de deur op een kiertje opende om te kijken wie er aan de andere kant van de deur stond. Rowan.
"Rowan?" klonk Andrea verbaasd. Ze had niet verwacht dat hij aan zou kloppen. "Ben je je sleutel kwijt?" vroeg ze nu. Ze probeerde er meteen weer zelfverzekerd te staan, alsof ze nooit bang was geweest dat er iemand anders had gestaan.
"Gaat het wel?" vroeg ze er vrijwel direct achteraan, omdat Rowan wat bleekjes zag en tegen de muur aan leunde. "Is er iets gebeurd?" Ze keek meteen langs hem de gang door, bang dat hij misschien wel achtervolgt werd of zo.

Rowan Rivers

Hij was bang dat er niemand thuis was, hij hoorde wat vaag Mack blaffen, maar het drong niet echt meer tot hem door. Toen de deur open ging was hij dus best wel verbaasd, maar hij was blij om te zien dat het Andrea was. Ze vroeg of het ging, of hij zijn sleutel kwijt was en of er iets gebeurd was. Hij schudde heel langzaam zijn hoofd. 'Ik heb een beetje hoofdpijn, geloof ik,' zei hij zacht. Hij wist ook niet wat het was, vast gewoon wat vermoeidheid. Hij stapte langzaam naar binnen en hij wreef langs zijn ogen, hij voelde zich echt niet goed.

Andrea Penoyer

Rowan schudde zijn hoofd en zei dat hij alleen een beetje hoofdpijn had. Dit zorgde ervoor dat Andrea even opgelucht zuchtte en aan de kant stapte om hem binnen te laten. Ze sloot de deur weer achter hem en liep achter hem aan de woonkamer in.
"Wil je iets hebben? Een paracetamol? Kopje thee? Koffie?" vroeg ze nu aan hem. Ze was blij dat er iemand thuis was, dan hoefde ze even niet meer te piekeren en na te denken. En ze voelde zich veiliger.

Rowan Rivers

'Water en een paracetamol graag...' Zei hij zacht. Hij ging langzaam op de bank zitten en hij sloot zijn ogen. De hoofdpijn leek iets minder te worden, maar hij dacht dat het kwam omdat hij nu rust om zich heen had. 'Ik kwam ook gewoon niet door het werk heen, misschien heb ik een dagje rust nodig, ik weet het niet...' Zei hij tegen haar. Hij keek even op naar haar en hij glimlachte zwakjes. 'Al voel ik mij beter nu ik bij jou in de buurt ben...' Zei hij daarna, lichtelijk plagend. 

Andrea Penoyer

Ze knikte kort toen Rowan zei dat hij graag water en een paracetamol zou willen hebben. Andrea liep naar de badkamer, opende een kastje, pakte een doosje paracetamol en haalde er een uit de strip. Met de paracetamol in haar handen liep ze terug naar de kamer, legde het pilletje voor Rowan neer op het kleine tafeltje bij de bank en liep toen naar de keuken om een glas water voor hem te pakken. Ook deze zette ze bij hem neer.
"Jij en Steven overdrijven soms ook wel een beetje met werken hoor.." moest Andrea eerlijk toegeven. Daarbij grijnsde ze toch een klein beetje, omdat het ook wel bij Rowan en Steven hoorde. Ze wilde zelf binnenkort ook weer gaan werken en de afgelopen tijd had ze zich daar stabiel genoeg voor gevonden, maar na het afgelopen incident wist ze het toch niet zo zeker meer. Ze moest er nog even over nadenken.
Ze ging naast Rowan zitten op de bank en drukte een kusje op zijn wang. Rowan zei dat hij zich nu iets beter voelde bij haar in de buurt. Andrea lachte even en schudde haar hoofd. "Slijmbal," grinnikte ze.

Rowan Rivers

'Ik hou gewoon van werken en Steven ook...' Grijnsde hij. Ze kwam bij hem zitten en hij trok haar bij zich op schoot. 'Ik doe nu toch niet zo veel boeiends, alleen maar wat saaie dingen. Misschien moet ik wat spannends doen, ik krijg vast hoofdpijn van afkickverschijnselen...' Plaagde hij haar nu een beetje. Gelukkig was het niet echt zo, het ging eigenlijk best goed. Op het moment dronk hij helemaal niets en als hij dat maar volhield zou het vast wel goed gaan. Hij moest zich er gewoon goed aan houden. Hij streek langs haar wang en daarna sloot hij zijn ogen even. De hoofdpijn was toch wel heel erg vervelend. 

Andrea Penoyer

"Dat blijkt," grinnikte ze toen Rowan zei dat Steven en hij gewoon van werken hielden. Ze werd op Rowan's schoot getrokken en ze glimlachte lichtjes naar hem. Hoewel er heel veel gebeurd was sinds ze samen met hem was, of zelfs al daarvoor, eigenlijk sinds ze collega's waren, hield ze nog steeds enorm veel van hem. Een aantal keer had hij haar vertrouwen geschaad, maar dat was allemaal alweer bijgetrokken.
"Ja, dat zal het zijn, je heb gewoon een adrenalinekick nodig!" riep Andrea lachend uit. "Het is momenteel gewoon te rustig," sprak ze er nog glimlachend achteraan, al trok haar glimlach meteen weer weg omdat ze moest denken aan die vrienden van Jeffrey die gewoon rondliepen. Misschien was het minder rustig dan ze dacht. Ze zuchtte even.

Rowan Rivers

Hij luisterde naar haar en hij zag haar blik betrekken. 'Hey, het komt goed... Ik heb niet echt spanning nodig, misschien heb ik jou wel gewoon nodig...' Fluisterde hij. Hij streek zachtjes langs haar gezicht en hij drukte daarna zijn lippen op die van haar. 'Het is denk ik tijd dat wij wat meer rust gaan creëren in ons leven... Dit in het hotel is niets, we moeten kijken of we niet een leuk huisje kunnen krijgen ergens, met een tuin, dan kunnen wij lekker naar buiten en hebben we allemaal wat meer rust...' Zei hij zacht tegen haar. Ze waren er wel mee bezig geweest, maar er kwam weer van alles tussen. Misschien was het tijd om het toch eens verder te kijken. 'Wat denk jij daar van?' Vroeg hij zacht aan haar. Misschien vond ze het wel helemaal niets. 

Andrea Penoyer

Rowan had het gelijk door dat ze met haar gedachten afdwaalde en hij zei dan ook meteen dat het wel goed kwam. Hij had niet echt spanning nodig, misschien had hij haar wel gewoon nodig. Andrea voelde hoe hij langs haar gezicht streek en toen zijn lippen op die van haar drukte. Andrea sloot even haar ogen en genoot ervan. Daarna keek ze Rowan weer aan. Zou ze het hem vertellen? Hoe ze zich voelde? Dat ze vanmiddag zo in paniek was geraakt? Ze wilde hem niet ongerust maken maar ze wilde hem ook niets achter houden, want ze wist dat hij alles wilde weten.
Rowan was door gegaan met praten, Andrea was in gedachten verzonken geweest en had maar de helft meegekregen. Iets over een huis?
"Hè..? Wat?" reageerde ze wat afwezig toen Rowan haar wat vroeg. Pas later leek het bij haar aan te komen. "Eh- Ja, een eigen huisje lijkt mij heerlijk.. Meer ruimte, een tuin.. Zelf inrichten." Een kleine glimlach kwam weer op haar gezicht te staan. Ze haalde haar hand even door Rowan's haren heen en ademde diep in en uit.

Rowan Rivers

'Hey, wat is er?' Vroeg ze zacht. Ze had duidelijk niet echt door waar hij het over had, er was iets aan de hand, dat kon niet anders. Door wat ze daarna zei glimlachte hij een beetje. 'Zal ik morgen vrij nemen zodat wij eens kunnen kijken naar een leuk huis?' Vroeg hij zacht. Het leek hem wel een goed idee, een dagje rust kon ook geen kwaad. 'Ik meld mij wel ziek bij mijn baas,' zei hij grijnzend tegen haar. Steven had hem toch niet echt nodig nu, zeker als hij niet eens een dossier door kon lezen. Hij bleef haar aankijken, zijn blauwe ogen stonden strak op haar gericht, maar wel rustig en vol liefde. Hij was stapelgek op Andrea. 

Andrea Penoyer

Ze haalde even kort haar schouders op en neer toen Rowan vroeg wat er was. Ze zou er zo wel over beginnen.
"Ik heb niets te doen morgen, dus voor mij is het prima.." liet ze weten toen Rowan voorstelde morgen vrij te nemen zodat ze konden gaan kijken naar een leuk huis. Hij zei daarna dat hij zich wel ziek zou melden bij zijn baas, met een grijns op zijn gezicht.
"Pas op hoor, straks vind hij dat je te weinig werkt," grinnikte Andrea nu naar hem. Ze stak haar hand uit en liet haar vingers teder over Rowan's kaaklijn glijden. Niet veel later trok ze haar hand terug en staarde ze wat voor haar uit.
"Ik eh-" begon ze warrig. Ze beet op haar onderlip. "Het gaat niet zo goed.." liet ze nu eerlijk weten. Ze kon wel alles verbergen, maar dat maakte het alleen maar erger. "Het ging juist zo goed de afgelopen tijd," vervolgde ze nu haar verhaal. "Maar na vorige week.." ze schudde haar hoofd en haar ogen werden wat waterig. "Ik kan niet meer stoppen met er over nadenken. Die vrienden.. Ze lopen gewoon vrij rond.. Ik voel mij daar niet veilig bij." Andrea slikte even. "Ik dacht dat het allemaal wel meeviel maar vanmiddag toen ik Mack uitliet.." Ze schudde opnieuw haar hoofd, als teken dat het toen niet echt goed was gegaan.

Rowan Rivers

Hij luisterde naar wat ze vertelde en hij bleef even stil. 'Ik begrijp het wel... Het was ook niet niks en ik snap heel goed dat het je heel erg heeft laten schrikken. Jij moet niet bang zijn om mij zoiets te zeggen, ik wil je altijd helpen, met alles...' Zei hij zacht tegen haar. Hij voelde haar vingers op zijn gezicht en hij had de neiging om haar te zoenen, maar dat deed hij maar even niet. 'Het heeft gewoon tijd nodig. We pakken ze wel en jij voelt je vast vanzelf wel weer iets zekerder... Het was gewoon allemaal heel stom toeval...' Zei hij zacht. 'Ik weet dat jij het lastig vind om te vertellen en dat je niet wilt dat ik bezorgd ben, maar ik wil je graag helpen...' 

Andrea Penoyer

Ze was blij dat Rowan het begreep, en eigenlijk had ze dat ook wel verwacht.
"Dat weet ik," mompelde ze zachtjes toen Rowan zei dat ze niet bang moest zijn hem zoiets te vertellen, want hij wilden haar altijd met alles helpen. Ze glimlachte even waterig naar hem.
"Ja," beaamde ze, "het was stom toeval dat ik daar precies was. Maar ze hebben mij wel gezien en herkend. Ik ben bang dat ze mij gaan zoeken of zo iets.." sprak ze eerlijk. Want daar was ze echt bang voor. Ze wist waar die mannen toe in staat waren, als ze eraan dacht wat die gasten haar al aan hadden gedaan een lange tijd terug, kreeg ze al kotsneigingen.
Andrea begroef zich nu in Rowan's armen en ze drukte haar hoofd tegen zijn borstkas aan. Ze voelde zich veilig bij hem, dat was altijd zo geweest.

Rowan Rivers

'Hm, het zou kunnen. Maar het zou ook kunnen dat ze veel liever uit de buurt blijven... We zullen het vanzelf wel zien en als jij je echt niet veilig voelt dan kan je gewoon een beetje bij mij in de buurt blijven. Je hoeft niet zelf naar buiten, je hoeft geen extra risico te lopen...' Zei hij zacht. Hij sloot zijn armen stevig om haar heen en hij ademde langzaam in, hij was ontzettend blij dat ze wel eerlijk was. Het deed hem goed dat ze toenadering zocht, zeker na alles dat er gebeurd was. Er waren genoeg momenten geweest dat hij bang was geweest dat hij het nooit meer goed zou kunnen maken. 'Wat dacht je er van om even samen in bed te gaan liggen? Volgens mij zal het ons allebei goed doen om wat extra rust te krijgen en dan kunnen wij nog even praten...' Stelde hij zachtjes voor. 

Andrea Penoyer

Rowan zei dat het zou kunnen dat ze haar zouden gaan opzoeken, maar hij zei dat het ook zou kunnen dat ze veel liever uit de buurt bleven. Andrea knikte daardoor kort. Die jongens wisten dat Andrea, Rowan en Steven bij de politie zaten, misschien zou dat ze wel op afstand houden. Maar aan de andere kant, daar waren ze toen ook niet bang voor. Maar toen was Jeffrey er nog, wie weet wat voor invloed hij op die groep had gehad.
Rowan zei ook dat als ze zich echt niet veilig voelde ze ook gewoon een beetje in zijn buurt kon blijven, ze hoefde niet zelf naar buiten en hoefde geen extra risico te lopen.
"Maar ik wil ook gewoon normaal kunnen leven," verzuchtte Andrea nu gedempt. Ze wilde dolgraag gewoon constant bij Rowan blijven, bij hem voelde ze zich het veiligst, maar ze wist dat haar angst misschien alleen maar versterkt zou worden als ze helemaal nooit meer alleen zou rondlopen. Ach, ze zou wel zien hoe het allemaal ging lopen.. Rowan wist er nu in ieder geval van. Dat deed haar al goed, erover praten.
"Is goed, ik ben best wel moe," reageerde Andrea op het voorstel van Rowan om samen naar bed te gaan. Ze liet Rowan los en stond rustig op, waarna ze zich omdraaide en richting de slaapkamer liep. Daar kleedde ze zich uit, trok haar pyjama aan en kroop onder de dekens. Steven was nog niet thuis, maar Andrea verwachtte hem eigenlijk wel elk moment. Normaal gesproken kwam hij altijd rond deze tijd uiterlijk wel weer terug. Mack bleef in de woonkamer liggen wachten op zijn baasje.

Rowan Rivers

'Dat begrijp ik, het is ook lastig... Je moet gewoon doen waar jij je het beste bij voelt... Dat is het belangrijkste. Ik wil alles doen om jou te helpen...' Zei hij zacht. Ze vond het goed, ze was zelf ook best wel moe en daarna stond ze op. Hij keek even naar haar toen ze wegliep en daarna kwam hij overeind. Hij dronk nog wat water en hij liep langzaam achter haar aan, hij voelde zich nog niet echt heel goed, zijn hoofd bonkte nog steeds heel erg. Hij keek even toe hoe Andrea haar kleren uittrok, met een glimlachje op zijn gezicht. Daarna deed hij hetzelfde en ging hij bij haar liggen. Hij streek langs haar gezicht en hij zoende haar even, het was best wel intens, maar vol liefde. Hij sloot zijn armen om haar heen en hij ging heel dicht tegen haar aan liggen. 'Het is jammer dat ik hoofdpijn heb, anders hadden we gebruik kunnen maken van dit zeldzame moment dat wij alleen zijn...' Zei hij plagend tegen haar. 

Andrea Penoyer

Ze had wat onrustig geslapen, maar ze had in ieder geval geslapen, beter dan de vorige nachten tenminste. ´S ochtends werd ze al redelijk bijtijds wakker. Een licht misselijk gevoel viel haar lastig. Ze kwam een beetje overeind en rekte zich uit, waarna ze langzaam uit het bed stapte en de slaapkamer uit liep in haar pyjama. Het misselijke gevoel werd even iets erger, maar toen ze even een glas water had genomen en op de bank ging zitten zakte het al iets.
Ze staarde naar de slaapkamerdeur van Steven die op een kier stond. Mack lag op de gang. Ze vroeg zich af of Steven überhaupt nog thuis was gekomen of dat hij al zo enorm vroeg weer vertrokken was. Ze schudde haar hoofd even en wreef in haar vermoeide ogen.

Rowan Rivers

Hij had geen wekker gezet, hij had toch besloten niet te gaan werken en daarom maakte het niet echt uit. Hij werd wakker toen hij iets voelde in bed, maar hij wist dat het Andrea was die opstond. Toen ze weg was kwam hij ook langzaam overeind, zijn hoofd bonkte nog steeds. Het leek niet eens beter geworden te zijn. Daarom liet hij zich langzaam in het kussen zakken en sloot hij zijn ogen weer. Hij haalde langzaam adem, maar uiteindelijk kwam hij toch weer overeind, hij kon niet stil liggen, daar was hij heel erg slecht in. Hij liep naar Andrea toe en hij sloeg zijn armen zachtjes om haar heen.