Police Life

Andrea Penoyer

Het trillen van de kou en de angst leek alleen maar erger te worden. Het was gewoon een grote chaos in haar hoofd aan het worden en ze wist niet hoelang ze dit mentaal vol ging houden.
Ze schrok toen Rowan ineens naast haar zat en zijn armen om haar heen sloeg. Bijna wilde ze hem wegduwen, maar net op tijd merkte ze dat hij het was en liet ze het zo. Ze ademde trillend in en snikte zachtes, terwijl ze haar hoofd tegen Rowan aan legde. Ze was zo bang, doodsbang. De minuten hier leken wel uren te duren en het had allemaal zo ongelooflijk veel impact op haar. Ze had echt het gevoel dat ze het niet meer aan kon.
"I-Ik.." nog een aantal tranen gleden over haar wangen. "Ik.. Ik ben zo b-bang.." hakkelde ze zachtjes. Het trillen bleef aanhouden, ze had het echt onwijs koud.

Rowan Rivers

Hij luisterde naar haar zachte stem, hij wist wel dat ze bang was, maar nu sprak ze het ook uit. Hij streelde zacht met zijn vingers langs haar gezicht om haar een klein beetje gerust te stellen. 'Ik zal er alles aan doen om je te helpen, echt alles...' zei hij. Hij bleef haar dicht tegen zijn lichaam aan houden, hij wilde gewoon dat alles goed kwam. Hij had er nu alleen niet echt vertrouwen in. Deze keer leek alles te veel te zijn voor hem. Hij sloot zijn ogen, zijn been deed hartstikke veel pijn, maar hij zei er niets van. 'Ik ben ook bang, Andrea... maar we moeten de hoop niet opgeven...'

Andrea Penoyer

Ze ademde snel en paniekerig, het voelde ietsjes beter nu Rowan naast haar zat en er verder niemand in de ruimte was, maar alleen al het idee dat er elk moment iemand de kamer in zou kunnen komen met kwade bedoelingen en die ook uit zou kunnen voeren, maakte haar onwijs bang. Vanbinnen was ze volledig in paniek, ze maakte zich overal druk om en leek helemaal door te draaien. Van buiten zag je daar alleen niks van. Behalve dan dat ze snel ademde en erg trilde. Ze voelde zich misselijk en duizelig, waar dat vandaan kwam wist ze niet. Misschien wel een of andere gekke bijwerking nog van de drugs die ze toegediend had gekregen. Of Jeffrey had teveel toegediend, teveel dan ze aan kon. Of ze kreeg gewoon weer een paniekaanval, want dat was ook nog mogelijk. Ze wist het niet, ze wist niet wat ze had, en dat zorgde ervoor dat ze zich nog meer druk begon te maken. Haar hoofd bonkte en het trillen van haar lichaam werd nog heviger. Ze luisterde naar de woorden van Rowan, maar gaf geen antwoord meer. Ze leek geen woorden meer uit haar mond te krijgen. Plotseling draaiden haar ogen weg en werd het pikzwart voor haar ogen. Ze zakte nog meer tegen Rowan aan en was even volledig van de wereld.

Rowan Rivers

'Andrea.... blijf bij mij, alsjeblieft... ik heb je nodig, heel erg hard...' zei hij iets paniekerig toen ze wegzakte. Hij kon helemaal niets meer hebben, hij had haar gewoon nodig, heel erg hard. Hij maakte zich zo veel zorgen om alles, hij kon gewoon niet meer. Hij kreunde zacht van de pijn toen hij zijn been iets bewoog, hij was gewoon op, volledig. Na die drugs van Jeffrey, was hij al helemaal uitgeput. Het ging gewoon niet meer. 'Ik kan niet meer, Andrea... je moet met mij blijven praten, anders word ik echt gek...' zijn stem trilde vreselijk erg, hij was zo bang dat hij helemaal zou doordraaien, ook als ze hier wel uitkwamen. Het zweet liep weer over zijn gezicht heen, hij zag er vreselijk uit.

Carmen Denova

Ze had eigenlijk al vrij snel gehoord dat er iets aan de hand was met Rowan en Andrea, en dat Steven in het ziekenhuis lag. Toen de agenten in de hotelkamer kwamen zoeken, had ze al het één en ander opgevangen. Omdat ze de laatste tijd wel eens wat ging drinken met Rowan en Andrea, vond ze eigenlijk dat ze niet zomaar kon negeren dat Steven in het ziekenhuis lag. Daarom had ze een fruitmand gekocht, waar hij waarschijnlijk toch niets mee deed, maar het ging om het gebaar. Ze liep het ziekenhuis binnen, ze kreeg vrij snel te horen waar hij lag. Er stond een agent bij de deur, maar zodra ze vertelde wie ze was en wat ze kwam doen, mocht ze naar binnen. Haar blik ging langzaam naar het bed, ze wist hoe hij kon zijn, ze had hem een paar keer eerder gesproken, ze hoopte dat hij het wel kon waarderen dat ze hem beterschap kwam wensen, misschien kon ze verder nog iets voor hem betekenen.

Steven Smith

Hij was een tijdje buiten westen geweest, of eigenlijk expres in een soort coma gehouden. Hij had teveel bloed verloren en had eerst aan moeten sterken voor een tijdje, voor ze hem weer rustig lieten ontwaken. Ook had hij een aantal operaties achter de rug.
Die middag had hij een kogelvrij vest aan getrokken toen Rowan hem had gebeld, aangezien hij het al meteen niet vertrouwd had. En dat was een goede keuze geweest, want anders had hij het zeker weten niet overleefd. Het had namelijk dik een half uur geduurd voor hij daadwerkelijk gevonden was door iemand. Eerder was er al politie wezen kijken omdat buurt bewoners schoten hadden gehoord, maar zij hadden maar vluchtig gekeken en hadden hem over het hoofd gezien. Pas toen iemand langs kwam met zijn hond, was hij gevonden.
Twee kogels waren in zijn vest blijven hangen en daaronder had hij alleen flinke blauwe plekken gekregen. Echter was één kogel net naast het vest gekomen en was naast zijn schouder in zijn lichaam terecht gekomen. Doordat hij toen die kogel afgevuurd werd al viel, door de vorige twee kogels, was de kogel half vanaf de zijkant geschoten en dus richting zijn long gegaan. De kogel had zijn long letterlijk doorboord en wel meer wat in de weg had gezeten.
Het ging al beter momenteel. Hij was nog steeds super benauwd en ademde moeizaam, maar hij was bij kennis en met pijnstillers was het wel aardig te doen. Hoe het mentaal met hem ging, hoefde niemand om te vragen. Dat was gewoon slecht. Hij was woedend, witheet van woede. Maar ook enorm bezorgd en angstig. Hij wilde Rowan niet verliezen, Rowan was de enige die hem echt mocht, verder had hij niemand. En Steven had te horen gekregen dat Andrea ook plotseling verdwenen was en dat er sporen van inbraak in het hotel waren gevonden. Dat kon geen toeval zijn, dus maakte Steven zich nog meer zorgen, nu ook over Andrea. Hij wist niet precies wat Jeffrey van plan was, maar hij wist wel dat hij er alles aan zou doen om hem te stoppen. Alleen nu mocht hij nog even het ziekenhuis niet uit. Misschien over een paar dagen, als hij zich beter voelde. Dan zou hij gewoon gaan. Of het nou mocht of niet. Hij was nutteloos nu, hij kon niets en hij deed niets. En daar kon hij niet tegen.
Steven was even gaan slapen toen hij Lincoln weggestuurd had. De jongen had de hele tijd aan zijn bed gezeten, ook toen hij bewusteloos was geweest. Hij had amper geslapen, en dat was duidelijk aan Lincoln te zien. Het had even geduurd voor Lincoln had geluisterd, maar uiteindelijk- toen Steven hem ervan had verzekerd dat hij niet dood zou gaan als Lincoln naar huis zou gaan om te slapen- had hij toegegeven dat hij moe was en was hij huiswaarts gegaan.
Heel diep sliep hij niet. Hij was enorm oplettend en toen hij in de verte wat stemmen hoorde en op een gegeven moment de deur open en dicht hoorde gaan, opende hij zijn ogen langzaam. Hij ademde oppervlakkig en knipperde met zijn ogen. Langzaam werd zijn beeld minder wazig en zag hij wie er naast het bed stond: Carmen. Steven fronste zijn wenkbrauwen en keek haar aan. Eigenlijk was zij wel de laatste die hij had verwacht. Eigenlijk verwachtte hij alleen Lincoln aan zijn bed. Toch waardeerde hij het wel. Hij stootte mensen wel altijd af, maar diep van binnen vond ook hij gezelschap wel prettig. Vooral nu hij het moeilijk had. Alleen zou hij Steven niet zijn als hij het niet zou verbergen.
"Hoi.." sprak hij zacht, haast fluisterend. Zelfs praten leek hem teveel zuurstof te kosten.

Carmen Denova

Steven begroette haar kort, maar niet onaardig. Daardoor glimlachte ze een beetje. ‘Ik wilde je even beterschap komen wensen… toen ik hoorde wat er gebeurd was, dacht ik dat je dat wel kon gebruiken…’ zei ze zacht, terwijl ze dichterbij kwam en de fruitmand op zijn nachtkastje zette. Ze bleef bij zijn bed staan, hij zag er nog niet goed uit, maar het had waarschijnlijk ook zat erger kunnen zijn, als ze de verhalen moest geloven. ‘Ik wilde vragen of er misschien iets is wat ik voor je kan doen…’ zei ze zacht. Ze kon Rowan en Andrea niet terughalen, maar misschien had hij behoefte aan iets anders, of had hij liever dat ze meteen weer wegging, dat zou ook nog kunnen. Hij zou zich vast vreselijk veel zorgen maken, zeker nu hij hier lag en niets kon doen. Misschien was afleiding juist wel wat hij nu wilde, dat kon ook nog.

Steven Smith

"Bedankt.." mompelde hij zachtjes en schor toen Carmen vertelde dat ze hem even beterschap wilde komen wensen. Ze zette een fruitmand op zijn nachtkastje en heel even was het stil. Alleen de geluiden van al het apparatuur om Steven's bed heen was te horen. Iets wat hem erg op zijn zenuwen werkte trouwens. Vreselijk. Dat infuus was ook echt iets waar hij zich ongelooflijk erg aan irriteerde. Zijn haat, of eigenlijk angst van naalden was nog niet weg.
"Ik zal niet weten wat.." antwoordde hij hees toen Carmen hem vroeg of ze misschien iets voor hem kon doen. Hij wist echt niet wat ze zou kunnen doen, hij zou sowieso nergens vrolijk van worden nu.
"Misschien.. Misschien kan je Linc een beetje in de gaten houden.." mompelde hij nu zachtjes. Hij was namelijk best bang dat Lincoln nu ook iets zou overkomen. En hij gaf echt immens veel om die jongen. Er was geen aanleiding dat Jeffrey Lincoln iets zou doen, maar je wist nooit met wat voor gekke plannen die vent zou komen. Steven kende hem langer dan vandaag en hij kon zomaar omslaan.
"En.. Misschien.." begon Steven nu weer gedempt. Hij twijfelde even of hij zijn zin af moest maken. Maar besloot het toch te doen. "Misschien wat informatie proberen te winnen.. Camera's op straat.. Informatie over Jeffrey.. Alles wat ik al van hem heb staat op mijn laptop.. Ik.. Ik moet weten waar ze zijn.." Zijn stem klonk enorm schor en als hij praatte klonk het alsof hij in ademnood kwam. Toch ging het hem nog aardig goed af. Hij wist dat wat hij nu vroeg, hij eigenlijk niet mocht doen. Hij moest waarschijnlijk sowieso de zaak laten rusten omdat hij er emotioneel bij betrokken was. En een ander- die er volledig buiten stond- informatie geven en camerabeelden laten bekijken mocht sowieso niet. Maar hij was bereid tegen elke wet in te gaan voor Rowan en Andrea.

Carmen Denova

Hij bedankte haar, daarna zei hij dat hij niet wist wat ze kon doen. Nog iets later vroeg hij of ze Lincoln een beetje in de gaten wilde houden, ze knikte daarom. Dat kon ze zeker doen, ze woonde er toch praktisch tegenover, het was makkelijk om een beetje op hem te letten. ‘Dat doe ik, geen probleem,’ zei ze dus ook tegen hem, misschien zou het hem wat gerust stellen. De volgende vraag had ze eigenlijk niet helemaal verwacht. Door haar werk als advocate, wist ze heel goed wat wel en niet mocht, wat hij nu van haar vroeg, mocht niet. Toch zei ze niet direct nee op zijn vraag, want ze wilde Rowan en Andrea ook helpen. Hij zei dat alles wat hij al wist op zijn laptop stond, ze knikte langzaam. ‘Ik zal kijken wat ik voor je kan betekenen…’ zei ze langzaam tegen hem. ‘Misschien heb ik nog wel wat contacten hier en daar die wel wat informatie kunnen geven, als ik iets weet, zal ik het je direct laten weten…’ zei ze tegen hem. Ze kende een hele hoop mensen, er was vast iemand die haar verder kon helpen.

Steven Smith

Carmen zei dat het geen probleem was om wat op Lincoln te letten. Daar was Steven blij mee. Lincoln zou het waarschijnlijk wel accepteren. Hij was op dat gebied anders dan zijn vader, hij begreep dat soort dingen sneller en was minder koppig.
"Bedankt.." reageerde hij op Carmen. Dat liet al een deel van zijn zorgen wegvallen. Als Lincoln er dan onderdoor zou gaan qua emoties zou er iemand zijn waarop hij terug kon vallen. En als er andere dingen zouden spelen, zou hij er ook niet alleen voor staan. En daar was Steven blij mee. Want dat verdiende Lincoln.
Carmen leek even verbaasd bij zijn tweede vraag. Ook wel logisch. Steven wist dat ze advocate was. Daar ging alles helemaal precies zoals de boeken. Toch knikte ze, en zei ze niet direct nee, wat Steven toch ergens wel verwacht had, dat ze dat niet wilde doen omdat ze dat niet kon maken. Toen ze vertelde dat ze zou kijken wat ze voor hem kon betekenen, knikte Steven kort. Ze vertelde dat ze het direct zou laten weten als ze meer informatie had.
"Dankjewel.." bedankte Steven haar nog eens. Ze moest eens weten hoeveel dit voor hem betekende. "Mijn laptop ligt als het goed is in het hotel.. Lincoln is thuis, dus je kan waarschijnlijk zo naar binnen.."

Carmen Denova

Hij leek echt opgelucht te zijn, omdat ze Lincoln wilde helpen, maar ook omdat ze zou kijken of ze informatie voor hem kon vinden. Ze glimlachte daardoor, ze was blij dat ze hem kon helpen, want ze kon zich heel goed voorstellen dat het verschrikkelijk was om niets te kunnen doen als mensen waar je zo veel om gaf vast zaten. Of nog erger, want dat was allemaal nog onduidelijk. Hij gaf aan waar zijn laptop lag, ze knikte. Ze zou meteen wel naar Lincoln toe gaan, dat leek haar het beste. Ze werd nog eens door hem bedankt. Ze haalde een kaartje uit haar zak, legde dat op zijn nachtkastje en daarna liep ze naar de deur. ‘Als er iets is, kan je mij bellen. Ik kom naar je toe als ik iets weet,’ zei ze tegen hem. ‘Probeer je in de tussentijd niet al te druk te maken, hoe moeilijk het ook is…’ zei ze nog, daarna vertrok ze, ze wilde hem niet helemaal uitputten, waarschijnlijk wilde hij snel weg uit het ziekenhuis, dan moest hij dat ook wel kunnen. Eenmaal in het hotel klopte ze direct aan bij Lincoln. ‘Lincoln, niet schrikken, ik ben het… Carmen…’ zei ze direct, omdat ze de jongen niet bang wilde maken.

Lincoln Smith

Hij had even een paar uurtjes geslapen toen zijn vader hem naar huis had gestuurd. Eerst kon hij steeds niet in slaap komen, maar op een gegeven moment toen hij op de bank lag en televisie aan het kijken was, was hij toch weggezakt. Die paar uur slaap had hem goed gedaan, maar nu hij weer wakker was geworden voelde hij zich nog steeds moe en zag hij er ook nog erg vermoeid uit. Toch al wel iets beter dan ervoor. Hij had ook nog aardig wat uurtjes slaap die hij in moest halen.
Lincoln pakte de afstandsbediening van de televisie die nog steeds aan stond en deed de tv uit. Daarna aaide hij Mack over zijn kop. De hond lag dicht tegen hem aan en week geen moment van zijn zijde sinds Steven in het ziekenhuis lag. Alsof het dier door had dat Lincoln Steven's zoon was en dat hij op hem moest passen.
Mack was dan ook de eerste die geluiden opving van buiten en opsprong van de bank. Zijn nekharen gingen overeind en toen er aangeklopt werd op de deur sprong hij blaffend naar de gang. Lincoln verstijfde even, ook hij was vrij angstig nu, hij wist niet precies wat er allemaal aan de hand was, maar hij had geen zin om ook gewond te raken of gekidnapt te worden. Toen hij de stem hoorde van Carmen ontspande hij alweer. Hij had die vrouw wel vaker gezien. Niet zo heel vaak, maar vaak genoeg om haar te vertrouwen. Want Rowan en zijn vader leken haar ook te vertrouwen.
"Mack, klaar," sprak Lincoln tegen de hond, die blaffend voor de deur stond te springen. Dat beest was echt heel waaks. Hij hoorde alles. Mack stopte met blaffen en keek achterom naar Lincoln, die naar de deur toe liep. De hond ging voor Linc aan de kant, maar bleef wel naast hem staan. Lincoln ontgrendelde de deur en opende hem.
"Hoi," groette hij Carmen, toen hij de deur geopend had en haar aankeek.

Carmen Denova

Ze hoorde de hond blaffen, maar daarna hoorde ze hoe Lincoln zorgde dat hij stil was. De deur ging een paar seconde later open, ze werd door hem begroet. ‘Hallo Lincoln,’ zei ze glimlachend tegen hem. ‘Ik kom net bij je vader vandaan, hij vroeg of ik misschien een beetje op je wilde letten…’ zei ze tegen hem. Hij zag er moe uit, hoewel ze het idee had dat hij net wat geslapen had. ‘Ik dacht dat het misschien fijn voor je zou zijn als ik even wat eten kook. Als ik hier ben, slaap je misschien ook wat beter, je vader weet nu dat ik hier ben, dus hij is ook wat gerustgesteld,’ zei ze tegen hem, zodat hij precies wist waar ze het over gehad hadden, misschien zou hij het zelf ook wel fijn vinden dat er even iemand bij hem was, ze kon zich voorstellen dat hij gespannen was door alles. ‘Hij vroeg ook of ik even in zijn laptop wilde kijken, dus ik dacht dat het fijn was als ik hier een paar uur zou blijven. Dan kan je daarna met mij meerijden naar het ziekenhuis, als je wilt…’ stelde ze voor.

Lincoln Smith

Carmen groette hem terug en ze vertelde dat ze net bij zijn vader vandaan kwam en hij had gevraagd of ze even op hem wilde letten. Lincoln glimlachte lichtjes. Dat was echt zo'n actie voor zijn vader. Maar hij vond het wel prettig, om even niet alleen te zijn. Want hij was vrij gespannen constant nu hij alleen was. Al  scheelde het wel dat Mack er was, want die hoorde altijd nog meer dan een mens, maar met Mack kon hij niet praten.
"Dat zou ik wel prettig vinden," knikte Lincoln toen Carmen voorstelde om voor hem te koken en misschien nog een paar uur bij hem te blijven, zodat hij goed kon slapen en niet alleen was. Lincoln opende de deur nu verder voor haar en liep zelf weer naar binnen, als teken dat zij ook naar binnen mocht komen. Mack dribbelde met Lincoln mee en sprong gelijk weer op de bank. Lincoln volgde zijn voorbeeld en ging ook weer op de bank zitten.
"Was hij wakker?" vroeg Lincoln nu aan Carmen, doelend op zijn vader.

Carmen Denova

Zoals ze al verwacht had, vond Lincoln het fijn. Daar was ze blij mee, want ze wilde er voor zorgen dat zowel Steven als Lincoln zich wat beter zouden voelen, voor zo ver dat ging. Hij vroeg of zijn vader wakker was, daardoor knikte ze. ‘Ja, hij was wakker en goed aanspreekbaar,’ zei ze tegen hem. Hij was dan wel kortademig, ze had wel normaal met hem kunnen praten. ‘Lincoln…’begon ze. ‘Heb je enig idee waar Leroy is?’ vroeg ze zacht. Ze had het net bewust niet met Steven besproken, want ze wilde niet dat hij over nog meer dingen na ging denken, maar ze wist dat de jongen al een paar dagen niet in het hotel geweest was en ze vroeg zich af waar hij was, of er misschien iets aan de hand was. Het zou best kunnen dat Lincoln meer wist, maar dan moest ze het wel aan hem vragen. Ze trok ondertussen de koelkast open en ze besloot maar iets simpels te koken, want veel was er niet in huis.

Lincoln Smith

Hij gaapte even en sloeg zijn hand voor zijn mond. Mack kroop weer tegen hem aan en legde zijn kop op zijn schoot. Lincoln glimlachte waterig en aaide het dier over zijn kop.
Carmen vertelde dat Steven wakker was en goed aanspreekbaar. Lincoln knikte kort. Eerst was hij zo bang geweest zijn vader te verliezen, toen hij net gevonden was en afgevoerd was naar het ziekenhuis. Het had er toen zo eng uit gezien aan al die apparaten en aan de beademing. Gelukkig was de helft van die apparaten nu alweer weg, want dat gaf echt geen fijn gevoel.
Carmen vroeg nu of hij een idee had waar Leroy was. Lincoln haalde zijn schouders op en schudde zijn hoofd lichtelijk.
"Nee, ik heb hem al een aantal dagen niet meer gezien. Of nog langer niet.." vertelde hij. "Ik was steeds druk met mijn studie, hij was vaak buiten huis. Dus we liepen elkaar een beetje mis de afgelopen tijd," legde hij uit. Leroy hing altijd overal en nergens uit, dus Lincoln wist echt niet waar hij nu was.

Carmen Denova

Lincoln wist ook niet waar Leroy uithing, hij legde uit waarom hij hem al zo lang niet gezien had. Het was raar, ze had wel eens gedacht dat die jongens goede vrienden waren, maar blijkbaar was dat toch niet zo. ‘Oké, wil je het mij laten weten als je iets van hem hoort?’ vroeg ze aan hem. Ze vroeg zich af of hij wel wist dat zijn vader verdwenen was, maar dat kon toch bijna niet missen, het was overal op het nieuws geweest. Ze zette het eten op, daarna liep ze naar het tafeltje, waar ze een laptop zag staan. Dat moest wel de laptop van Steven zijn. Ze opende het ding, na even zoeken kwam ze inderdaad bij allemaal gegevens van Jeffrey. Ze nam het even door, zodat ze in ieder geval een idee had waar ze naar opzoek was, daarna besloot ze dat Steven dit zelf ook allemaal al wist, dus daar had ze niets aan. Ze pakte haar mobiel, ze besloot wat mensen te bellen, zodat ze misschien verder kwam. Na een paar minuten rond gebeld te hebben, had ze wat dingen op een papiertje geschreven. Het was niet zo veel, maar er was een wat rare bekeuring die open stond, op een nogal rare naam, zonder persoonsnummer. Dat vertrouwde ze niet helemaal, het klopte precies met de tijd dat Andrea uit het hotel moest zijn gehaald, de flitspaal stond een stukje verderop. Het was raar dat het op een onbekende naam stond. Hoewel ze niet bij de politie werkte, scheelde het toch dat ze hier wel wat verstand van had. Ze schreef alles op, dan kon Steven beoordelen of hij er iets mee kon. Ze klapte de laptop dicht, daarna liep ze naar het eten toe, ze stopte het briefje in haar zak. Ze schepte op en bracht het bord naar Lincoln. ‘Eetsmakelijk…’ zei ze tegen hem, met een glimlachje op haar gezicht.

Lincoln Smith

"Is goed," zei hij, toen Carmen vroeg of hij het wilde laten weten als hij wat hoorde van Leroy. Nu pas besefte Lincoln dat hij eigenlijk echt al een tijd niet meer met Leroy had gesproken en dat hij de afgelopen dagen echt niets van hem gehoord had. Terwijl zijn vader verdwenen was. Lincoln had de afgelopen dagen alleen maar aan zichzelf gedacht. Wat voor slechte vriend was hij? Lincoln slikte even moeizaam en hield zich opvallend stil toen Carmen aan het bellen was. Op een gegeven moment pakte hij zijn mobieltje tevoorschijn en stuurde hij een berichtje naar Leroy, waarin hij vroeg waar hij was en zei dat hij zich zorgen maakte. Daarna borg hij zijn mobieltje weer op en zette hij de televisie weer aan. Het eerste wat hij zag was het nieuws, waarop foto's afgebeeld waren van Andrea en Rowan, en later ook een foto van het park, waar Steven de ambulance in werd geholpen. Lincoln keek meteen weg en drukte de televisie maar weer uit. Net op dat moment kwam Carmen naar hem toe met een bord eten en gaf dat aan hem.
"Dankjewel," zei hij toen ze het aan hem gaf. Hij begon rustig te eten. Hij had niet echt een grote eetlust nu, maar hij wist dat alles alleen maar erger werd als hij weinig zou eten.

Carmen Denova

Lincoln had duidelijk niet echt honger, maar hij at wel. Dat was goed. Ze liep weer weg, ze belde nog wat mensen, maar veel verder kwam ze nu niet, ze hoopte maar dat dit niets nuttigs was. Als dat zo was, zou Steven er waarschijnlijk verder wel iets mee kunnen, of hij kon haar vertellen wat ze moest doen. Ze realiseerde zich wel dat ze haast hiermee hadden, je had geen idee wat er in de tussentijd allemaal gebeurde. Toen opeens de deur openvloog, schrok ze zich rot. Voor Mack gold duidelijk hetzelfde. Het verdween alleen meteen weer toen ze zag dat het Leroy was. ‘Hey,’ begroette hij Lincoln, hij keek Carmen niet eens echt aan. ‘Waar is iedereen?’ vroeg hij, terwijl hij zijn jas over de kapstok gooide. Carmen keek opzij naar Lincoln, wist Leroy serieus van niets?

Lincoln Smith

Hij at rustig door, haast had het niet. Normaal was hij een vrij snelle eter, nu totaal niet. Uit eindelijk had hij toch zijn bord leeg en zette hij die op het kleine tafeltje voor hem neer. Hij zuchtte even en voelde zich echt een hele slechte vriend op het moment. Straks was Leroy wel boos op hem.. Lincoln haalde even diep adem en toen de deur ineens open vloog sprong hij letterlijk op van schrik. Mack deed hetzelfde, en hij blafte even een paar keer luid, voor hij besefte dat het goed volk was en hij weer ging liggen, dit keer op de grond.
Leroy kwam binnen en groette Lincoln. Daarna vroeg hij waar iedereen was. Lincoln keek hem ietwat onzeker aan en hij haalde zijn hand door zijn haren. Wist Leroy niets? Hoe moest hij dit gaan vertellen? Leroy gaf niet veel om zijn vader, dat had hij vaak genoeg duidelijk gemaakt. Maar dit was toch niet niks.
"Euhm.." begon Lincoln moeizaam. Hij wist echt niet hoe hij het moest verwoorden. "Mijn vader.. Ligt in het ziekenhuis.." begon hij nu gedempt, ietwat terughoudend. "En.. Jouw vader en Andrea.. Die zijn.. Ze zijn.." Hij wist niet hoe hij het moest zeggen en hij sloeg zijn ogen neer. "Ze zijn.. Weg," maakte hij er uiteindelijk van.

Leroy Rivers

Hij was een paar dagen bij vrienden geweest, zoals hij wel vaker deed. Hij vond het meestal maar niets om constant hier te zijn, waar iedereen je in de gaten hield en hij niet eens zonder gezeik een biertje kon drinken. Hij kon er gewoon niet goed tegen. Nu was hij toevallig in de buurt geweest en had hij een berichtje van Lincoln gehad, die zich zorgen maakte. Dat was nou ook weer niet de bedoeling, dus had hij besloten meteen maar even langs te gaan. Lincoln had geen reden om zich zorgen te maken, Leroy had soms gewoon flink wat tijd voor zichzelf nodig. Lincoln leek daarin heel anders te zijn, maar toch was het wel zijn beste vriend, dat zou hij waarschijnlijk ook altijd blijven. Het verbaasde hem dat er niemand was, Carmen stond er wel, maar haar kende hij amper. Toen Lincoln zei dat zijn vader in het ziekenhuis lag, keek hij hem raar aan. Andrea en zijn vader waren dan vast bij hem. Toen Lincoln ook nog eens zei dat ze weg waren, schudde hij zijn hoofd. ‘Wacht even… ik snap er helemaal niets van…’ zei hij daarom dus ook. ‘Waarom ligt hij in het ziekenhuis, waar zijn Andrea en mijn vader heen?’ vroeg hij, het was duidelijk dat hij het echt niet volgde. ‘Leroy, ga even zitten…’ zei Carmen, waardoor hij raar opkeek. Wat was er in godsnaam aan de hand? Toch deed hij wel wat ze vroeg, hij ging zitten, zijn blik ging naar Lincoln. Het was aan Leroy te zien dat langzaam zijn stoere houding wat wegviel en hij echt bezorgd was. Zoiets als dit had hij nog nooit meegemaakt, want alles wat er ooit gebeurd was, was voordat hij contact had gehad met zijn vader.

Lincoln Smith

Leroy zei dat hij er helemaal niets van snapte, wat ook best logisch was, want Lincoln had het ook niet echt duidelijk verwoord. Leroy vroeg waarom Steven in het ziekenhuis lag en vroeg waar Rowan en Andrea heen waren. Een brok ontstond in Lincoln's keel en in zijn ogen ontstonden tranen. Hij ging langzaam weer zitten op de bank en hij staarde even doelloos voor zich uit. Zachtjes zuchtte hij en wachtte hij tot Leroy ook op de bank zat, Lincoln voelde zich onwijs ongemakkelijk en wist niet hoe hij dit in godsnaam moest vertellen. Wanhopig keek hij Carmen even aan, maar hij wilde niet dat zij het zou zeggen. Hij moest het van zichzelf zelf zeggen.
"Mijn vader ligt in het ziekenhuis omdat hij, toen hij jouw vader wilde helpen, neergeschoten is," vertelde hij haastig, zodat hij niet midden in zijn zin in huilen uit zou barsten of dicht zou klappen. Lincoln slikte weer even moeizaam. Een traan rolde nu over zijn wang. Hij nam niet eens de moeite hem weg te vegen.
"Jouw vader is.. Meegenomen. Door de ex van Andrea.." mompelde hij nu schor. "En Andrea is een paar dagen terug ook verdwenen.." Zijn stem klonk nu zo zacht dat hij haast fluisterde. Lincoln hoopte maar niet dat Leroy Andrea nu zou gaan haten, aangezien het haar ex was die zijn vader meegenomen had.

Leroy Rivers

Lincoln vertelde moeizaam wat er aan de hand was, zo had Leroy hem nog nooit gezien. Hij kon zelf niet beseffen wat er aan de hand was. Zoiets als dit had hij nog nooit meegemaakt. Hij was volledig sprakeloos, hij legde alleen wel even kort zijn hand op de schouder van Lincoln. Hij vond het heel erg om hem zo verdrietig te zien, zelf voelde hij dat nog niet echt, gewoon omdat het nog niet tot hem doordrong. ‘Leroy, Lincoln en ik gaan zo naar Steven toe, vind je het misschien fijn om mee te gaan?’ vroeg Carmen zacht naar hem, daardoor keek Leroy even naar Lincoln. Hij wist niet wat hij moest met de informatie die hij net gehad had. Zijn vader en Andrea waren verdwenen, Steven was neergeschoten. Hij slikte, het was voor hem verschrikkelijk onwerkelijk, maar hij wist wel dat hij nu zeker niet alleen wilde zijn. Hij voelde zich gewoon heel raar, heel leeg. ‘Ik wil wel mee…’ zei hij dus ook zacht. Hij wende zijn blik af van Lincoln, hij staarde voor zich uit. ‘Denk je… denk je dat ze hem iets aandoen?’ vroeg hij heel zacht.

Lincoln Smith

Hij sloot zijn ogen even en slikte nog eens. Er hing een erg ongemakkelijke sfeer nu in het hotel. Lincoln was nu echt heel blij dat Carmen er was, anders was hij nu alleen met Leroy geweest en hij wist niet hoe dat was afgelopen als ze samen liepen te stressen hier.
Carmen vroeg aan Leroy of hij straks mee ging naar het ziekenhuis, naar Steven. Leroy reageerde niet meteen, maar uiteindelijk zei hij dat hij wel mee wilde. Lincoln keek hem even aan en staarde toen naar zijn eigen voeten. Hij voelde zich echt niet goed nu.
"Ik.. Ik weet het niet.." antwoordde hij zachtjes op de vraag van Leroy.

Leroy Rivers

Lincoln wist het niet. Maar hij zei geen nee. Dus het zou kunnen. Het zou kunnen dat ze hem iets aandeden. Hij ademde diep in, maar hier kon hij niet goed mee omgaan. Carmen kwam dichterbij, ze legde haar handen op de schouders van de jongens, maar Leroy reageerde daar heel heftig op. ‘Blijf van mij af…’gromde hij. Hij kon totaal niet met zijn emoties omgaan, dat had hij wel een beetje van zijn vader, maar bij Rowan kwam het meer door een combinatie van zijn karakter en de gebeurtenissen van vroeger. ‘Sorry,’ mompelde Carmen meteen, maar Leroy leek het alweer vergeten te zijn, hij was veel meer bezig met de chaos in zijn hoofd. Ergens was hij blij dat ze naar Steven gingen, want hoewel hij meestal ook lullig tegen hem deed, gaf hij hartstikke veel om hem. Steven deed tenminste normaal, zijn vader niet, of in ieder geval heel vaak niet. ‘Zullen we gaan?’ vroeg Carmen, Leroy knikte langzaam, daarna kwam hij net zo langzaam overeind en liep hij al naar de deur.