Police Life

Carmen Roberts

Misschien was ze er zelfs blij om dat hij er zo op door ging, dan gaf hij tenminste aan wat hem precies dwars zat. Met de rest kon hij er waarschijnlijk niet over praten. Ze liep met hem mee en ze leunde tegen het aanrecht aan. 'Ik begrijp je wel, Steven. Ik begrijp heel goed dat het je kwaad maakt, dat je niets anders kunt bedenken dan woedend op hem worden. Maar dat zal je niet verder helpen en hem ook niet. Misschien helpt er wel niets en is het enige dat nodig is een stabiel leven. Dat zullen we misschien ook wel nooit weten, omdat jullie dat nooit hebben...' zei ze tegen hem. 'Maar je moet op het juiste moment hulp kunnen accepteren. Je kunt hem niet genezen, niemand kan hem genezen. Dat kan hij zelf ook niet meer, daarvoor is dit allemaal al te lang aan de gang. Je hebt hulp nodig voor jezelf, zodat je op dat soort momenten niet stikt in je eigen woede. Begrijp je dat?' vroeg ze zacht aan hem. Ze sprak heel rustig, maar wel duidelijk. Het kon geen kwaad om hem duidelijk te maken hoe ze er over dacht, ze wist dat Steven dat ook wel zou kunnen waarderen. Hij vroeg wat ze wilde hebben, waardoor ze hem even grijnzend aankeek. 'Wat dacht je van een glas sterke drank?' vroeg ze nu. Het was duidelijk dat hij van onderwerp wilde veranderen en ze kon hem best een beetje pesten, dat zou het iets luchtiger maken. 'Nee, doe mij maar een cola... Ik ben niet zo gek op alcohol...' zei ze tegen hem, weer een stuk serieuzer.

Steven Smith

Hij wachtte tot de macaroni goed warm was en haalde het uit de magnetron, waarna hij er een vork bij pakte en nog een glas water in schonk voor erbij.
Carmen's woorden lieten hem even zijn hoofd schudden. "Hulp heeft geen zin," mompelde hij, doelend op hulp voor zichzelf. "Het is gecompliceerd," zei hij er nog gedempt achteraan. Het zat zo diep allemaal, hij geloofde er gewoon niet in dat iemand hem zou kunnen helpen daarmee. Echt niet.
Hij grijnsde toch even lichtjes toen Carmen zei dat ze een glas sterke drank wilde, maar daarna toch voor een cola ging. Hij knikte kort en schonk een glas cola in, die hij aan haar overhandigde. Daarna liep hij met zijn glas water en het bakje macaroni naar de bank en plofte erop neer. Langzaam begon hij te eten. Hij staarde voor zich uit en dacht aan zijn vader. Echter werd hij daar altijd zo kwaad en verdrietig van dat hij die gedachtengang maar snel weer wegduwde en aan zijn werk begon te denken, aan de zaken van vandaag en de zaken die al langer speelde en maar niet opgelost werden.

Carmen Roberts

Ze reageerde niet op hem, ze had geen zin om een nutteloze discussie te beginnen, maar ze zou hem het tegendeel bewijzen. Misschien wel langzaam, zonder dat hij het echt doorhad. Maar dan op een dag zou hij zich realiseren dat ze misschien wel gelijk had gehad. Zo zou het gaan, hoopte ze dan maar. Ze ging bij hem op de bank zitten en nam een slokje van haar cola. 'In plaats van constant over dingen na te denken zou je ook heel erg goed met mij kunnen praten nu. Dat geeft afleiding en is ook nog eens gezellig voor mij,' zei ze glimlachend tegen hem. Ze leunde iets achterover en keek even met een wat vies gezicht naar de macaroni die hij opat. Het zag er echt niet zo heel smakelijk uit.

Steven Smith

Carmen kwam naast hem op de bank zitten en zei vrijwel direct tegen hem dat hij in plaats van constant over dingen na te denken ook heel goed met haar kon praten nu, dat gaf afleiding en zou ook nog eens gezellig zijn voor haar. Steven kauwde op de macaroni en slikte die door, waarna hij haar aankeek.
"Jeetje, wat let jij op mij, zeg," zei hij, waarna er een kleine grijns rond zijn mondhoeken vormde. Eigenlijk was hij dat niet gewend, dat iemand op hem lette. Hij lette altijd op iedereen. Zowel op zijn werk als thuis. Alleen Rowan lette ook weleens op hem.
"Nou, vertel, waar wil je het over hebben," begon Steven nu. Hij nam weer een hap macaroni en keek naar Mack die voor hem op de grond zat met zijn kop schuin. Mack kreeg zijn zin en kreeg ook wat toegereikt.

Carmen Roberts

Door wat hij zei grijnsde ze even. 'Dan weet je ook eens hoe dat voelt,' plaagde ze hem. Hij vroeg nu waar ze het over wilde hebben. 'Ja, dat is natuurlijk te makkelijk. Jij moet mij maar eens gaan vertellen waar je het over wilt hebben...' zei ze nu tegen hem. Ze dronk wat van haar cola en keek daarna weer naar Steven. 'Maar het lijkt mij beter dat je zo gaat slapen. Het is al laat...' zei ze glimlachend tegen hem. Het was morgen dan wel weekend, maar ze had zo het idee dat hij niet zomaar uit ging slapen. Hij zou waarschijnlijk vroeg wakker zijn en ze wilde niet dat hij langer wakker bleef voor haar.

Steven Smith

Hij grinnikte nu even om haar woorden. Het bakje van de macaroni zette hij op het kleine tafeltje bij de bank neer toen hij het op had.
"Ik weet mijn god niet waar we het over zouden moeten hebben," zei hij met een grijns op zijn gezicht. Hij sloeg nu het glas water in één keer achterover en keek daarna hoofdschuddend naar Carmen die zei dat het haar beter leek als hij ging slapen zo, omdat het al laat was.
"Of jij wilt mij gewoon uit de woonkamer hebben omdat je zelf moe bent," lachte hij. Toch stond hij op, ruimde het bakje, lege glas en gebruikte bestek op en wees Mack naar zijn mand in de gang, waarna hij de hond nog een hondenkoekje toewierp.
"Goed, dan ga ik maar. Welterusten," zei hij nog tegen Carmen, voor hij zijn slaapkamer in verdween.

Carmen Roberts

Hij wist niet waar hij het over moest hebben en daarna zei hij dat het ook kon dat ze hem gewoon de woonkamer uit wilde hebben omdat ze zelf moe was. 'Dat zou inderdaad heel goed kunnen,' zei ze plagend tegen hem. Hij begon de spullen op te ruimen en daarna stuurde hij Mack naar de gang. 'Slaap lekker, Steven. Ik zie je morgen ochtend...' zei ze tegen hem. Hij ging zijn slaapkamer in en ze pakte een deken, daarna ging ze op de bank liggen. Ze staarde nog een hele tijd gewoon naar het plafond, omdat ze eigenlijk niet kon slapen.

Steven Smith

Hij had onrustig geslapen, maar dat was hij wel gewend. Vooral als hij het drukker had dan normaal op het werk leek hij meer nachtmerries te hebben en wilde hij maar niet in slaap vallen.
'S ochtends was hij al rond een uur of half zes wakker en hij kon echt niet meer slapen. Het was weekend, maar eigenlijk betekende dat voor hem niet echt iets. Hij werkte namelijk alsnog wel, of het nou weekend was of niet.
Toen hij zich aangekleed en opgefrist had liep hij zijn kamer uit naar de woonkamer. Zachtjes, om Carmen door te laten slapen, als ze nog niet wakker was. Hij liep naar de keuken, gooide een glas water achterover en liep toen naar de gang, waar hij de hondenriem van Mack pakte en die vastklikte aan de halsband van Mack. De hond begon te piepen en te draaien van blijdschap.

Carmen Samira

Ze kon de voetstappen horen, maar ze wist ook dat het Steven was die wakker werd. Ze kwam overeind toen hij weer langs haar liep om Mack uit te laten, aan de reactie van de hond was goed te horen dat hij uitgelaten werd. 'Ik zorg dat er ontbijt klaar staat voor als je terug komt...' zei ze glimlachend tegen Steven, daarna liep ze de keuken in. Ze zou wel eens kijken wat er in huis was, ze hoopte dat ze niet echt alleen maar kant en klaar eten hadden hier, maar het zou haar niets verbazen als dat wel zo was. Ze kwam er uiteindelijk achter dat ze hier wel iets van kon maken, ze wilde alleen even wat vers brood halen, dus ging ze dat ook doen.

Steven Smith

Hij stapte net de deur uit toen hij Carmen nog hoorde zeggen dat ze zou zorgen dat er ontbijt klaarstond als hij terug kwam. Hij was de laat om erop te reageren want de deur viel al dicht achter hem. Zonder dat hij het zelf doorhad glimlachte hij even, voor hij wegliep. Mack liep braaf naast hem. Ze liepen de trap af en liep richting de uitgang van het hotel. Het was nog erg stil, bijna iedereen sliep nog. Alleen mensen van het hotel zelf bij de receptie waren aanwezig en groette hem. Hij groette mompelend terug en liep door de schuifdeuren naar buiten. De koude winter wind sneed meteen in zijn wangen. Een koude rilling trok over zijn rug, maar het hield hem niet tegen om naar buiten te gaan. Hij klikte Mack los en liep samen met de hond richting het park naast het hotel.

Carmen Samira

De bakker was vlakbij en ging net open, dus had ze geluk. Ze kocht wat vers brood en liep daarna terug, het was aardig koud, maar dat maakte haar niet zo veel uit. Ze kon wel wat hebben. Ze dekte de tafel en maakte eieren klaar, daarna legde ze het brood neer. Het zag er prima uit, ze schonk nog wat drinken in en daarna liep ze naar de badkamer om zichzelf een beetje op te frissen, dat was ook wel zo fijn. Steven zou zo ongeveer wel weer terugkomen en dan kon hij meteen wat eten. Ze twijfelde om Rowan en Andrea wakker te maken, maar die hadden natuurlijk ook weekend, dus besloot ze maar dat ze mochten blijven liggen en straks altijd nog wat konden eten.

Steven Smith

Ook in het park was het nog een uitgestorven boel. Hij kwam werkelijk niemand tegen. Maar dat vond hij niet erg, hij vond het juist fijn. Ook geen gezeur met andere honden eigenaren dat Mack hun hond lastig viel als Mack alleen maar even kwam snuffelen. Iedereen dacht altijd meteen dat Mack dan iets kwaads in zijn zin had- vooral honden eigenaren met kleine honden- terwijl Mack juist een heel goed luisterende hond was.
Aan de andere kant van het park deed Steven Mack weer aan de riem omdat het laatste stukje langs een wat drukkere weg was. Mack luisterde dan wel prima, maar toch vond hij het prettiger de hond hier aangelijnd te hebben.
Na ongeveer een halfuurtje weg geweest te zijn kwam hij weer terug bij het hotel. Hij liep via de trappen weer omhoog naar hun hotelkamer en stapte daar binnen. Mack wachtte braaf tot Steven de riem los geklikt had en rende daarna de woonkamer in. Steven volgde de hond. Hij rook meteen al de geur van vers brood en ei en hoewel hij meestal niet deed aan een ontbijt, rook dit toch wel erg lekker.
"Zo, jij heb je uitgesloofd zeg," sprak Steven toen hij Carmen zag. Hij glimlachte naar haar. "Het ziet er goed uit."

Carmen Samira

Ze hoorde de deur open gaan en Mack verscheen, daarna hoorde ze de stem van Steven, die haar liet glimlachen. 'Voor sommige mensen doe ik dat wel eens ja,' plaagde ze hem een beetje. 'Ach, ik doe graag iets terug voor jullie,' zei ze daarna. Ze hielp ook gewoon graag en ze had nu niet zo veel te doen, dus was het geen probleem. Alleen zitten was dan ook saai. 'Ik heb Rowan en Andrea maar laten slapen...' zei ze tegen hem, terwijl ze aan tafel ging zitten. Ze dacht dat hij het niet zo erg zou vinden, maar dan wist hij het tenminste wel.

Steven Smith

Carmen zei plagend dat ze dat voor sommige mensen wel eens deed ja, Steven glimlachte naar haar. Daarna zei ze dat ze graag wat voor hen deed. "Dat is aardig van je," zei Steven. Hij stapte dichterbij en ging aan tafel zitten. Door de geur van het eten ging zijn maag zelfs een beetje knorren, terwijl hij 's ochtends eigenlijk haast nooit iets door zijn keel kreeg.
"Dat is prima hoor, die worden vanzelf wel wakker straks," reageerde Steven op de mededeling dat Carmen Rowan en Andrea had laten slapen. Mack kwam naast Steven op de grond zitten en keek hem bedelend aan, maar Steven negeerde het.
"Nou, eet smakelijk dan maar."

Carmen Roberts

'Oh, soms ben ik zo aardig Steven, je moest eens weten,' zei ze plagend tegen hem. Hij vond het prima dat ze Andrea en Rowan had laten liggen, die werden vanzelf wel wakker. Ze knikte even, ze had al wel zo'n antwoord van hem verwacht, ze vond het ook wel zo netjes om ze gewoon te laten liggen. Ze konden waarschijnlijk wel wat rust gebruiken. 'Ja, eet smakelijk. Ik hoop dat het je goed smaakt,' zei ze glimlachend. Ze smeerde zelf een broodje, meestal at ze eigenlijk zelf niet zo bijzonder, maar ze vond het fijn om wel gewoon goed voor iemand anders te zorgen, voor zo ver dat ging dan. 'Je was zeker van plan om te gaan werken?' vroeg ze nu aan hem, daarna nam ze een slokje water. 'Ik wilde eigenlijk voorstellen om wat leuks te gaan doen, misschien met Rowan en Andrea er bij... het zou jullie goed doen. Je zal het misschien niet toegeven, maar het is ook goed voor jou...' zei ze glimlachend tegen hem. Als hij het echt helemaal niet zag zitten vond ze dat ook prima, maar ze wist dat het belangrijk was om soms een momentje van rust en ontspanning te pakken, anders ging het op den duur fout. Ze wist dat Rowan daar ook gevoelig voor was en Steven zag het misschien niet zo, maar het beïnvloedde elkaar wel heel erg. Als ze met zijn allen iets zouden gaan doen, zou dat beter zijn.

Steven Smith

Hij grinnikte even om de woorden van Carmen en pakte daarna ook een broodje en smeerde die. Rustig begon hij te eten. Het smaakte net zo lekker als het rook. Eigenlijk was het niet eens zo heel erg uitgebreid eten, maar hij was kant en klare maaltijden gewend uit de magnetron en oud brood of niks. Dus dan was het al gauw beter natuurlijk.
Carmen vroeg nu of hij van plan was om te gaan werken. Daarna stelde ze voor om iets leuks te gaan doen, misschien met Andrea en Rowan erbij. Dat zou hun goed doen. En ze zei dat hij het niet zou toegeven, maar het ook goed voor hem zou zijn.
"Ik was eigenlijk van plan zo naar het bureau te gaan ja.." mompelde hij gedempt. "Ik had nog aardig wat op de planning staan eigenlijk.." zei hij er achteraan. Er lag behoorlijk wat druk op hem van het OM en bepaalde zaken moesten echt afgerond worden.
"Maar misschien willen Andrea en Rowan wel iets leuks doen?"

Carmen Roberts

Ze grijnsde even door zijn antwoord, precies zoals ze verwacht had dus. 'Het gaat mij eigenlijk niet echt om Andrea en Rowan, Steven,' zei ze daarna glimlachend tegen hem. 'Als je het niet wilt, maakt het niet uit. Maar denk er gewoon even over na. Je kunt wel een paar uur missen. Ik weet dat er druk op je staat, maar je legt ook jezelf druk op. Ze zullen het je nog meer kwalijk nemen als er iets gebeurd en je daardoor langer niet kunt werken, je weet hoe dat gaat...' voegde ze er aan toe. Ze dronk nog wat water en ze leunde een beetje achterover, daarna keek ze om, omdat ze iets hoorde. Het was Rowan die duidelijk net wakker was, hij liep zonder iets te zeggen naar de keuken toe om wat water te drinken, daarna kwam hij weer terug. 'Waarom zijn jullie zo vroeg wakker?' vroeg hij, iets kortaf, maar Carmen kende hem goed genoeg om te weten dat het niet verkeerd bedoeld was.

Steven Smith

Carmen zei dat het haar eigenlijk niet om Andrea en Rowan ging. Maar als hij niet wilde maakte het niet uit, hij moest er gewoon even over nadenken. Hij zou vast wel een paar uur kunnen missen, dacht zij. Ook zei ze dat ze het hem nog meer kwalijk zouden nemen als er iets zou gebeuren en hij daardoor langer niet zou kunnen werken. Steven reageerde met een korte 'hmm' en at zijn broodje en zijn ei op.
Niet veel later hoorde hij beweging en het duurde niet lang voor Rowan verscheen. Hij liep naar de keuken toe en toen hij terugkwam vroeg hij waarom ze zo vroeg wakker waren.
"Ben ik toch altijd," sprak Steven gedempt.
Ook Andrea kwam nu de slaapkamer uit. "Goedemorgen," groette ze meteen opgewerkt. "Morgen," groette Steven terug. Andrea keek naar het ontbijt op tafel en keek van Steven naar Carmen. "Zozo, luxe hoor," grinnikte ze.

Carmen Roberts

Steven zei tegen Rowan dat hij altijd zo vroeg wakker was. 'Normaal ben je stiller,' was de reactie van Rowan, die daarna aan tafel ging zitten, maar niets te eten nam. Hij zag er ook niet uit alsof hij daar veel zin in had. Andrea verscheen ook en Carmen glimlachte even naar haar. 'Goedemorgen,' zei ze. 'Ik dacht, laat ik eens wat normaal eten halen voor jullie,' zei ze daarna grijnzend tegen Andrea. 'Neem ook wat, er is genoeg, ook voor jou, Rowan,' zei ze, maar ze kreeg van hem eigenlijk alleen maar wat onverstaanbaar gemompel terug, precies zoals ze al verwacht had. Hij was in de ochtend duidelijk niet de gezelligste.

Steven Smith ~ Andrea Penoyer

Steven keek even op naar Rowan toen hij zei dat hij normaal stiller was. "Tsja, tegen Mack praat ik niet echt," zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht, al trok die al vrij snel weer weg. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en scheurde een stukje brood af om die vervolgens aan Mack te geven, die het opschrokte alsof hij nooit te eten kreeg.
"Ik probeer ze ook altijd van die kant en klaar maaltijden af te krijgen, maar tot nu toe is het niet echt gelukt," lachte Andrea. Het was wel duidelijk dat zij meer een ochtendmens was dan Rowan, die alleen maar wat liep te brommen.
"Lekker, bedankt," zei Andrea tegen Carmen toen Carmen zei dat ze ook wel wat mocht omdat er genoeg was. Ze ging ook aan tafel zitten en at een broodje. Daar had ze eigenlijk al genoeg aan, ze was niet zo'n grote eter.
"Ik ga zo boodschappen doen. Hebben jullie nog iets specifieks nodig?" vroeg Andrea nu. "Behalve opwarm maaltijden?" grinnikte ze erachteraan. Steven schudde haast direct zijn hoofd om te laten weten dat hij niets anders dan normaal nodig had.

Rowan Rivers

Hij staarde maar wat voor zich uit, in de ochtend was het eigenlijk altijd hetzelfde, hij sprak geen woord, maar meestal was dat ook niet nodig. Steven was altijd eerder wakker, Rowan was vijf minuten voor hij weg moest wakker, hij at helemaal niets en dronk alleen een kopje koffie of een glas water, daarna vertrok hij naar het bureau. Verder deed hij ook niets, hij had een verschrikkelijke hekel aan opstaan en dat had hij eigenlijk in de loop der jaren ontwikkeld. Meestal omdat hij dan gewoon slecht sliep. Dat werd wel beter, met vlagen ging het minder goed, maar dat ochtendhumeur hield hij gewoon. Andrea vroeg of ze iets nodig hadden en hij zag Steven zijn hoofd schudden, hij deed daarna hetzelfde. 'Ik heb koffie nodig,' mompelde hij, daarna kwam hij overeind en liep hij weer naar de keuken, om koffie te pakken. 'Is hij altijd zo gezellig?' vroeg Carmen, wat hij makkelijk kon horen. 'Pas op hé, je bent hier dankzij mij,' zei hij dreigend. Het was waarschijnlijk maar goed dat Carmen hem kende, want hij had zelf soms niet door hoe dreigend hij echt over kon komen. Hij had een kopje vast en hij ging weer aan tafel zitten, hij nam een paar voorzichtig slokken en daarna keek hij weer even naar Andrea, dat was voor het eerst dat een zwakke glimlach doorbrak op zijn gezicht.

Andrea Penoyer

Rowan was weer lekker stil, zoals altijd. Eigenlijk viel het Andrea niet eens meer op, zo was hij altijd geweest 's ochtends.
Ook Rowan liet weten dat hij niets specifieks nodig had uit de supermarkt. "Oké," reageerde Andrea erop. Eigenlijk had ze het ook niet verwacht, maar je wist het nooit en vragen kon geen kwaad.
Rowan liet nu weten dat hij koffie nodig had en hij stond op en liep weer naar de keuken, om koffie te gaan halen. Andrea keek hem glimlachend na.
Carmen vroeg of Rowan altijd zo gezellig was. Andrea lachte. "In de ochtend wel, ja!" bevestigde ze grijnzend. Ze hoorde Rowan's opmerking vanuit de keuken en ze keek hem aan toen hij terug kwam lopen. "Je bent niet de enige hier in huis hè," grinnikte ze naar hem. "Anders had ik haar wel uitgenodigd." Ze knipoogde speels naar Rowan. Daarna stond ze op.
"Goed," begon ze. "Ik ga naar het winkelcentrum. Gaan jullie nog iets doen? Ik ben denk ik over anderhalf uur wel weer terug."
Steven keek op. "Ik ga zo denk ik naar het bureau," liet hij Andrea weten. Andrea knikte. Ook dat verbaasde haar niet. Steven werkte de afgelopen tijd achterlijk veel, nog meer als hij normaal altijd al deed, en dat was al veel.

Rowan Rivers

'Ik ben misschien niet de enige, maar ik had haar net zo goed weer weg kunnen sturen,' zei hij tegen Andrea, deze keer iets vrolijker. Ze stond op en vertelde dat ze naar het winkelcentrum ging. Ze vroeg of ze nog iets zouden gaan doen, Steven zei dat hij naar het bureau ging, Carmen haalde haar schouders op en hij zuchtte zacht. 'Hardlopen,' zei hij uiteindelijk alleen maar. Hij twijfelde, hij kon ook met Steven meegaan naar het bureau, maar hij had niet zo veel zin en hij wist dat hij beter kon gaan hardlopen, dan raakte hij wat energie kwijt en dat was meestal goed voor hem, dan was hij een stuk rustiger. Hij kwam dus zelf ook overeind en hij keek even naar Carmen, ze zou dan wel alleen hier blijven en hij wist niet of dat nou wel zo aardig was. 'Misschien wil Steven je wel meenemen, aangezien jullie toch de nacht doorgebracht hebben samen,' zei hij, het volgende moment werd er een broodje naar zijn hoofd gegooid door Carmen. 'Ik zal nog eens iemand uitnodigen,' zei hij, daarna liep hij weg om zich om te kleden.

Steven Smith

Andrea knikte even na het antwoord van Rowan en liep naar de gang, trok haar jas aan, groette nog even en vertrok toen. Steven hoorde de deur achter haar dichtvallen. Andrea was altijd de enige van de drie die geen wapen mee nam als ze uit huis ging. Steven vond haar iets te goedgelovig in de medemens. En dat terwijl zij minstens zoveel had meegemaakt.
Rowan kwam nu ook overeind en Steven zag hem naar Carmen kijken. Steven voelde gewoon al een opmerking aankomen. En ja hoor.. Steven grijnsde toen Carmen een broodje naar Rowan's hoofd smeet.
"Neem Mack mee, Rowan, als je wilt. Hij barst van de energie," zei Steven nu. Hij was weleens waar al een rondje met hem geweest, maar Mack was een energieke hond en Steven nam hem ook altijd mee met het hardlopen, dus een conditie had de hond ook wel gekregen ondertussen.
"Laat ik zo sociaal zijn om even te helpen met opruimen," zei Steven nu, een beetje doelend op Rowan en Andrea die vertrokken zonder te helpen, al vond hij het niet erg. Steven begon de borden en het bestek om te ruimen.

Rowan Rivers

Andrea vertrok al, hij keek haar heel even na, daarna keek hij weer naar Steven en Carmen. Steven wilde dat hij Mack mee zou nemen en hij knikte langzaam, dat was nog helemaal niet zo'n verkeerd idee. Hij ging wel vaker met Mack lopen, hij vond het eigenlijk leuker dan wanneer hij helemaal alleen was. Rowan had zijn sportkleren aangetrokken en hij kwam daarna terug, Carmen en Steven waren aan het afruimen. 'Nou, dan ga ik ook maar, dan hebben jullie nog even een momentje samen. Dat wil ik natuurlijk niet verpesten met mijn aanwezigheid,' zei hij plagend. Hij wist dat hij heel ver kon gaan en hij vond het veel te leuk, dit waren gewoon dingen waar hij vrolijk van kon worden, dat was opzich al zeldzaam genoeg. 'Rowan, als je wilt dat ik nog een nachtje blijf slapen, moet je wel aardig doen,' zei Carmen nu opeens, waardoor hij grinnikte. 'Dat is niet aan mij, dat is aan Steven,' plaagde hij nog even, daarna pakte hij de riem van Mack, zodat hij weg kon.