Police Life

Rowan Rivers

Opeens kwam Jeffrey binnen, maar daar begon hij aan te wennen. Hij keek de man wazig aan, pas toen hij begon te praten, wekte hij Rowans aandacht. De woorden drongen langzaam tot hem door, direct begon hij tegen te werken, al kon hij toch bijna niets. Dit wilde hij niet, dit wilde hij echt niet. Was Andrea hier? Hij wist dat het helemaal fout zou gaan als hij nu drugs kon krijgen. Andrea zou hem haten, misschien zou ze zelfs vrijwillig met Jeffrey mee gaan. Hij voelde de naald in zijn arm, Jeffrey vroeg of hij zin had om haar te zien. Natuurlijk wilde hij dat, maar niet zo. Jeffrey zou Andrea verwelkomen en klaarmaken. Wat moest dat betekenen? Hij haalde diep adem, zodra hij alleen was, bleef hij zich focussen op de muur. Hij wilde helder blijven. Hij moest normaal kunnen nadenken. Toch merkte hij al na een minuut dat het volledig nutteloos was. Hij kon echt niet tegen de werking van de drugs vechten, het ging gewoon niet. Hij haalde trillend adem, hij voelde zich langzaam beter, wat een heel slecht teken was. De pijn verminderde, zijn blik werd iets wazig. Na nog even wachten, voelde hij zich onrustig worden. Opgefokt. Een enorm slecht gevoel.

Andrea Penoyer

Langzaam kwam ze bij. Haar hoofd bonsde, alles om haar heen was wazig. Ze knipperde met haar ogen en heel langzaam kwam haar zicht terug. Een paar seconden was ze nog ontspannen, wist ze niet waar ze was en wat er was gebeurd. Echter toen het weer tot haar door drong spande haar hele lichaam aan en schoot ze overeind. Iemand zat naast haar, ze lag op een bank, ze werd vastgehouden. Langzaam keek Andrea opzij. Het was Jeffrey. Andrea trok zich los en sprong op van de bank. Echter had dit weinig nut, omdat er nog drie mannen in dezelfde ruimte stonden, dus weg komen kon ze sowieso niet. Maar ze wilde niet dat Jeffrey aan haar zat. Ze was bang van hem.
Ze werd nog meer onzeker toen ze de blikken van de mannen zag. Ze staarden naar haar lichaam. Andrea slikte even moeizaam en keek naar de kleding wat ze aan had, al was het haast geen kleding te noemen. Ze had geen BH aan en geen slipje, alleen een heel erg kort rokje en een veel te strak en te klein topje. Een paniekerig gevoel ging door haar heen. Dit kon nooit goed zijn. Beelden van vroeger, met die bende van Rowan, schoten door haar hoofd. Nee.. Ze wilde geen herhaling. Van paniek begon ze te trillen als een ritje en een duizelig gevoel overspoelde haar.
"Wil je nog even naar Rowan, voor je met mij mee gaat?" vroeg Jeffrey nu. Zijn stem klonk té lief, er moest een addertje onder het gras zitten. Andrea reageerde niet op de vraag, al wilde ze maar al te graag naar Rowan toe. Ze wilde hem zien, ze wilde met hem praten.
Twee van de mannen grepen haar armen plotseling vast. Andrea spartelde even kort, maar gaf het toen op. Jeffrey kwam aan met een injectie en zonder te vertellen wat hij haar bloedbaan in spoot, stak hij de naald in haar arm en spoot de vloeistof haar lichaam in.
"Zodat je rustig blijft," mompelde hij nu. Het duurde een paar seconden voor Andrea verandering merkte. De wereld draaide een beetje om haar heen en haar spieren leken te verslappen. Ze kon zich amper meer verzetten tegen de mannen. Ze leek onwijs moe of dronken.
"Kom, we gaan naar Rowan," sprak Jeffrey nu. Hij nam het van de twee mannen over en trok Andrea mee de gang over. Andrea struikelde constant door de naaldhakken waarop ze liep, maar Jeffrey hield haar zo stevig vast dat ze niet kon vallen, hoe slap ze zich ook voelde. Jeffrey opende een deur en duwde Andrea naar binnen. Met een doffe klap viel ze op de grond en bleef ze even versuft liggen. Ze voelde zich echt raar, heel afwezig. Alsof haar lichaam sliep, maar haar geest nog wakker was. De deur sloeg achter haar dicht. Heel langzaam krabbelde Andrea overeind en keek ze om zich heen. Het duurde even voor ze de omgeving goed kon zien en ze zag Rowan. Direct sprong ze naar hem toe en omhelsde ze hem, hoewel ze maar net haar evenwicht kon bewaren. Langzaam liet ze hem weer los en keek ze hem aan.
"Hoe is het met je?" vroeg ze zachtjes. Haar stem klonk net zo zwak als ze zich voelde. "Rowan... Steven leeft nog.. Hij had een kogel vrij vest aan.. Er is maar één kogel daadwerkelijk in zijn lichaam gekomen. Het komt goed.." sprak ze zachtjes. Daarna pas merkte ze op dat Rowan raar uit zijn ogen keek. "Wat hebben ze je gegeven?" vroeg ze nu gedempt. Haar hart bonsde in haar keel.

Rowan Rivers

Hij probeerde alles onder controle te houden, hij probeerde zijn ademhaling te controleren, zijn gedachten normaal te houden, maar het leek hopeloos te zijn. Toen de deur open vloog en hij Andrea naar binnen zag komen, wist hij dat het ook echt hopeloos was. Zijn blik ging over haar lichaam heen, hij slikte even. Ze kwam naar hem toe, terwijl hij wist dat ze veel beter heel erg veel afstand van hem kon houden. Ze vroeg hoe het met hem was, haar stom klonk zwak. Hij wist dat Jeffrey haar iets gegeven had. Dat moest wel. Waarschijnlijk zorgde het ervoor dat ze minder tegen zou stribbelen, dat maakte het dus makkelijker voor hem. Hij gaf geen antwoord op de vraag hoe het ging. De pijn was nu wat minder, maar als het spul uitgewerkt was, zou hij echt vergaan van de pijn, zoals elke minuut van de dag. Maar hij wilde het niet tegen haar zeggen. Ze zei dat Steven leefde, het drong allemaal maar moeizaam tot hem door. ‘Maar…’ begon hij zacht, maar hij stopte zijn zin toen ze vroeg wat ze hem gegeven hadden, direct keek hij weg. Hij dacht na over Steven. Hij had echt gedacht dat hij dood was. Dat het zijn schuld was. ‘H-hij mag ons n-niet gaan zoeken… ik… ‘ sprak hij, de woorden kwamen amper normaal zijn mond uit. Op de vraag wat ze hem gegeven hadden, gaf hij ook geen antwoord. Zijn blik ging nog eens over haar heen, langzaam veranderde zijn hele houding. Dit kon hij echt niet. Uit het niets greep hij haar vast en trok hij haar bovenop zich, meteen gingen zijn handen gretig over haar lichaam heen.

Andrea Penoyer

Ze was bezorgd over hem, hij zag er helemaal niet goed uit. Ze haalde haar hand even door haar haren en luisterde naar de hakkelende en onduidelijke woorden van Rowan. Hij vertelde dat Steven hun niet mocht zoeken en Andrea keek hem even lichtelijk verbaasd aan. Daarna zag ze ineens dat zijn hele houding en blik veranderde. Andrea kneep haar ogen ietsjes samen en stapte wankelend op de hakken iets achteruit. Wat daarna gebeurde had ze nu niet verwacht, hij greep haar vast en trok haar naar hem toe, over hem heen. Andrea slaakte een kreet en probeerde zich los te trekken, maar haar spieren werkten niet mee. Geschrokken keek ze hem aan, terwijl hij met zijn handen over haar lichaam ging. Andrea trilde van angst en wist niet wat haar overkwam.

Rowan Rivers

Hij hoorde haar gillen, maar het deed bijzonder weinig met hem. In zijn hoofd was het één grote chaos, hij was constant in strijd met zichzelf, hij wilde dit niet doen. Hij wilde haar echt niet dwingen, het kon gewoon niet. Hij herinnerde zich situaties van lang geleden, het had zo veel tijd en moeite gekost voor Andrea hem weer vertrouwde. Voor hij haar weer normaal aan kon raken. Hij wilde dit niet nog eens kapot maken, maar het leek alsof hij er amper invloed op had. Ze probeerde tegen te werken, maar het ging duidelijk niet goed. Hij trok het korte rokje omhoog, zijn ademhaling versnelde enorm, zijn hartslag was ook abnormaal hoog. Toen hij haar voelde trillen van angst, stopte hij, alsof het even wel tot hem doordrong wat er gebeurde. Direct liet hij haar los. Hij keek haar met een onrustige blik in zijn ogen aan. ‘Hij heeft mij drugs gegeven. Ik weet niet wat, maar ik kan er niet tegen… ga alsjeblieft aan de andere kant van de kamer zitten en….’ Hij maakte zijn zin niet af, hij keek weg, hij trilde over zijn hele lichaam. Dit kon hij nooit volhouden. ‘Raak mij vooral niet aan..’ zei hij nog, zijn stem trilde minstens net zo erg als zijn lichaam.

Andrea Penoyer

Ze wilde schreeuwen, gillen, slaan, schoppen, maar het lukte haar niet, ze leek er niet de energie voor te hebben. In haar hoofd stribbelde ze tegen, maar haar lichaam deed nauwelijks iets. Haar ademhaling was enorm versneld en ze begon steeds meer te trillen van angst en paniek.
Uit het niets liet Rowan haar los. Andrea wankelde naar achteren en zakte op de grond neer, bevend. Hij vertelde dat hij drugs had gekregen, maar niet wist wat. En dat ze aan de andere kant van de kamer moest gaan zitten. Andrea bleef hem even aanstaren en heel even draaiden haar ogen weg en was alles zwart, alsof ze een black-out kreeg. Gelukkig duurde dat niet al te lang, en moeizaam krabbelde ze weer overeind. Ze trok het rokje goed en liep wankelend naar de andere kant van de kamer, al was de kamer niet zo heel groot. Daar liet ze zich tegen de muur aan op de grond zakken en sloeg ze haar armen om haar lichaam heen. Ze voelde zich echt moe en ze zou het liefst gaan slapen, echter zou dat nooit lukken hier.

Rowan Rivers

Even leek ze niet te luisteren naar wat hij tegen haar zei, hij voelde de intense woede in zich opkomen, maar op dat moment ging ze al aan de andere kant van de kamer zitten. Hij haalde trillend adem, gelukkig was ze nu een beetje op afstand, al zat ze eigenlijk nog heel dichtbij. Dit kon hij wel volhouden, als ze maar niets deed. Als Jeffrey maar niets deed. Hij sloot zijn ogen, Jeffrey had vast nog allemaal plannetjes achter de hand, allemaal mogelijkheden, allemaal dingen die hij kon doen. Rowan schudde zijn hoofd, hij was doodsbang, al was dat nu niet echt aan hem te zien. Hij staarde voor zich uit, hij keek bewust geen moment naar Andrea. Hij dacht aan Steven, aan Felicia, hij wilde niet dat er iets gebeurde, want iedereen zou hem haatten, wat eigenlijk nu al het geval was. Alleen Steven en Andrea niet, maar voor de rest kende hij niemand die hem mocht. Hij kneep zijn ogen dicht, hij trilde over zijn hele lichaam en er schoten allemaal gedachten door zijn hoofd heen, die hij beter niet voor zich kon zien. Wat had hij gekregen? Hoe lang zou het duren voor dit uitgewerkt was?

Andrea Penoyer

Ze merkte nu pas dat het gips van haar been weg was. Daarom kon ze dus amper lopen en had ze verschrikkelijk veel pijn, wat steeds erger werd. Het been was meteen weer opgezwollen en bij elke aanraking ongelooflijk gevoelig.
Andrea drukte zich tegen de muur aan en bleef maar trillen. Niet alleen van angst, ook omdat ze het behoorlijk koud kreeg. Ze sloot haar ogen eventjes en zuchtte zacht. Ze zakte bijna weg in slaap, toen de deur plotseling weer open ging. Snel opende ze haar ogen weer en angstig keek ze naar de drie mannen die binnen kwamen, waaronder Jeffrey.
Ze sprong direct overeind, maar vergat daarbij haar been. Ze slaakte een kreet en zakte meteen weer op de grond neer.
"Jeffrey.. Alsjeblieft.. Laat ons gaan.. Doe dit niet.." sprak ze zacht, zwak. Jeffrey draaide zich naar haar toe en grijnsde alleen maar.
"Wat zeg je, schatje?" sprak hij nu luid en duidelijk. Hij stapte op Andrea af, trok haar overeind en begon haar toen te zoenen. Hij hield Andrea stevig vast, maar echt spartelen kon ze toch niet. Toen hij de zoen onderbrak en Andrea los liet, zakte ze weer via de muur naar beneden op de grond en rolden een paar tranen over haar wangen.
Jeffrey keerde zich nu naar Rowan. "Rowan toch.. Heb ik je niet genoeg gegeven? Sorry man.." lachte hij, terwijl hij de andere twee mannen wenkte en zij Rowan vastgrepen, waardoor Jeffrey opnieuw een naald in Rowan's arm plaatste en nog een dosis in zijn lichaam spoot.
"Veel plezier, schatje," zei hij nog tegen Andrea, voor hij met zijn maatjes de deur weer uit vertrok. Andrea bleef trillend en zachtjes snikkend zitten. Ze wilde hier weg. Ze wilde dit echt niet. Het brak haar vanbinnen af. Ze was al mentaal beschadigd, ze vertrouwde de meeste mensen al niet meer, waaronder vooral mannen. Ze wilde niet dat het erger zou worden. Ze wilde hier weg...

Rowan Rivers

Hij merkte dat het langzaam minder werd, hij kreeg zijn gevoelens onder controle. Het was een hele opluchting, want hij wilde haar echt niets doen, hij wilde haar geen pijn doen, nooit. Hij wilde haar juist helpen en haar beschermen, maar Jeffrey wist perfect al zijn zwakke plekken te gebruiken. Toen hij dan ook opeens binnenkwam, wist Rowan al dat wat hij wilde toch wel ging gebeuren. Hij had er echt wel voor gezorgd dat het precies zo ging lopen. Jeffrey greep Andrea beet, Rowan kwam meteen overeind, maar hij stond te wankelen op zijn benen, hij kon amper blijven staan. Jeffrey zoende Andrea, Rowan voelde de woede en de jaloezie erger worden. Hij wilde op Jeffrey afschieten, maar natuurlijk werd hij al meteen tegengehouden door zijn vriendjes. Toen Jeffrey zijn aandacht op Rowan richtte, probeerde hij te vechten tegen wat ze deden. ‘Hou op… hou hier mee op…’ zei hij, zijn stem trilde. Zijn hartslag was niet gezond hoog meer, het zweet liep over zijn gezicht heen, maar hij kon toch niet voorkomen dat de naald in zijn arm gestoken werd. Hij voelde wat er gebeurde, hij voelde hoe het bijna direct invloed op hem had. Hij hoorde wat Jeffrey zei, de mannen verdwenen, Rowan liet zich weer op de grond zakken. Hij kneep zijn ogen dicht, maar het werkte niet. ‘Het spijt mij zo… ik wil je helpen… ik wil niet dat je mij haat… dat je bang bent…’ zei hij met trillende stem. Nu kon het nog, over een minuut zou hij helemaal gek worden.

Andrea Penoyer

Ze verborg haar gezicht in haar handen en snikte zachtjes. Ze probeerde zich van alles om haar heen af te sluiten, maar het leek onmogelijk. Geestelijk was ze er volledig bij. Lichamelijk was ze doodmoe, zwak. Haar spieren deden pijn en werkten niet mee. Zelfs praten leek vermoeiend. Ze kreunde gedempt, elke keer als ze haar been ook maar een beetje bewoog schoot er een enorme pijnscheut doorheen.
Ze haalde haar handen pas weer voor haar gezicht weg toen Rowan begon te praten. Hij praatte onduidelijk, maar Andrea verstond wat hij zei. Hij zei dat het hem speet, dat hij haar wilde helpen, dat hij niet wilde dat zij hem zou haten en dat ze bang was. Andrea keek zijn richting op en sloeg haar armen weer om haar lichaam heen. Ze twijfelde of ze wel of niet moest antwoorden. Ze besloot het wel te doen. Ook zij wilde haar woorden kwijt. Al voelde het onwijs vermoeiend voor haar.
"H-Het is niet jouw schuld.." sprak ze zachtjes en hees. "Ik... Ik hou van je, R-Rowan.. I-Ik.. Ik hou van je.." Haar stem klonk ongelooflijk zwak en vol emotie. Nog een paar tranen rolden over haar wangen. Ze wilde dit niet, ze wilde hier weg.

Rowan Rivers

Ze zei dat het niet zijn schuld was, dat ze van hem hield. Daardoor glimlachte hij. ‘Ik hou ook van jou, zielsveel…’ zei hij zacht tegen haar. Hij wierp even een blik op zijn been, ondanks dat het er verschrikkelijk uit zag, voelde hij er steeds minder van. Hij kon Andrea zien huilen, het was verschrikkelijk. Hij kwam voorzichtig naar haar toe, hij pakte haar hand vast en hij ging tegen haar aan zitten. Hij trilde wel heel erg, maar het maakte niet uit. Hij hoopte dat hij haar nu nog iets gerust kon stellen. ‘Het komt goed. Echt… er komt vast hulp voor hij de kans krijgt jou mee te nemen… hij wil mij toch eerst helemaal door laten draaien, dat kost hem nog wel even tijd… in die tijd worden we echt wel gered…’ zei hij zacht. Zolang het Steven maar niet was. Hij wilde niet dat hem nog iets overkwam, echt niet. Rowan voelde zich vreselijk schuldig. Hij merkte dat hij amper nog normaal kon praten, zijn gedachten dwaalden af. Hij boog naar haar toe, hij drukte zijn lippen in haar hals, daarna zoende hij haar. Eerst was het redelijk normaal, maar al heel snel werd hij ontzettend gretig.

Andrea Penoyer

Een waterige glimlach ontstond op haar gezicht toen Rowan zei dat hij ook van haar hield, zielsveel. Daarna kwam hij langzaam dichterbij en kwam hij naast haar zitten, tegen haar aan. Andrea voelde niet eens dat Rowan trilde, doordat ze zelf ook trilde. Nog een traan rolde over haar wang heen. Het voelde veilig zo, naast Rowan. Rowan probeerde haar gerust te stellen door te zeggen dat het wel goed zou komen en dat er wel hulp zou komen, voor Jeffrey haar mee zou nemen. Andrea sloot haar ogen. Ze hoopte het maar. Want ze wist één ding zeker, als ze met Jeffrey mee zou gaan, zou het een hel worden voor haar.
Heel langzaam opende ze haar ogen weer. Ze was zo moe.. Zo enorm moe.. Ze voelde hoe Rowan naar haar toe boog. Hij drukte zijn lippen op haar hals. Andrea bleef ietwat onzeker zitten. Dit was nog niet zo heel erg.. Pas toen hij haar daadwerkelijk begon te zoenen, spande ze aan. Normaal hield ze ervan om met hem te zoenen, maar nu voelde het niet goed. Nu was het te opdringerig. En dat leek steeds erger te worden. Andrea pakte Rowan's shirt vast en probeerde hem weg te duwen, maar ze wist niet eens of hij überhaupt iets zou voelen, zo weinig kracht had ze in haar spieren. Ze draaide haar hoofd wel af en toe weg, zodat ze het wel een beetje moeilijk maakte.

Rowan Rivers

Hij voelde wel dat ze zijn shirt vast pakte, maar het hield hem niet tegen. Misschien maakte het zijn gedrag zelfs wel wat erger. Hij vond het geweldig als ze hem aanraakte, ook al was het nu dan omdat ze hem weg wilde duwen, zo voelde het toch niet voor hem, het was veel te zacht. Hij pakte haar hand vast en hij legde die op zijn riem, zodra ze haar hoofd wegdraaide, legde hij zijn andere hand langs haar gezicht. ‘Niet doen…’ zei hij zacht. Ondanks dat hij zijn gevoelens niet onder controle had, was het nog niet zo erg dat hij ook echt onaardig tegen haar ging doen. Als hij zijn zin niet zou krijgen, kwam het waarschijnlijk wel, maar nu nog niet. Hij drukte zijn lippen weer op die van haar, hij zoende haar, steeds heftiger, steeds gretiger. Andrea was prachtig, bovendien was het alweer even geleden dat ze voor het laatst iets gedaan hadden, het werkte allemaal niet echt mee. Hij kon ook gewoon niet tegen drugs. Zijn handen gleden weer over haar lichaam heen, over de kleding, al was het eigenlijk niet eens zo te noemen. Hij bedacht zich één seconde dat ze niet nog eens zwanger mocht worden, maar daarna verdween die gedachte alweer, dat was wel het laatste waar hij nu mee bezig was.

Andrea Penoyer

Ze verstijfde lichtjes toen hij haar hand vastpakte en die op zijn riem legde. Toen ze de kans kreeg trok ze haar hand terug en probeerde ze iets weg te schuiven van Rowan, maar voor ze ook maar iets verplaatst was, begon hij haar alweer te zoenen. Elke keer als hij ook maar even stopte met zoenen hapte Andrea naar adem, maar vaak was dat niet. Hij werd steeds gretiger en Andrea begon nu toch echt wel een beetje bang te worden. Ze voelde zijn handen over haar heen glijden. Paniekerig probeerde ze los van hem te komen. Normaal zou het haar misschien gelukt zijn, maar nu voelde ze zich zo zwak en moe, ze kon amper iets doen. Het trillen van haar lichaam werd steeds erger. Op een gegeven moment wist ze een stukje van hem weg te verplaatsen en zat er een kleine ruimte tussen hun in. Andrea trok haar kleding weer recht, omdat het alweer helemaal verschoven was. Het liefst wilde ze opstaan en wegrennen, maar opstaan ging haar waarschijnlijk niet eens lukken.

Rowan Rivers

Ergens had hij misschien gehoopt dat ze mee zou werken, dat ze niet moeilijk zou doen en hem gewoon zou geven wat hij wilde, maar dat was dus helemaal niet het geval. Ondanks dat hij haar geen pijn wilde doen, vond hij dit diep van binnen wel iets hebben. Hij wist dat het een bepaalde kant van hem was die diep verborgen zat en daar ook het beste kon blijven, maar eigenlijk vond hij het wel iets hebben dat ze tegenwerkte. Het zorgde ervoor dat hij nog meer wilde. Het kwam waarschijnlijk vooral omdat hij onder invloed was, hij voelde dit alleen dan zo extreem, maar het zat wel een beetje in hem. Gelukkig had hij het normaal gesproken onder controle en was er niet zo veel van te merken, maar nu was dat wel anders. Nu had hij helemaal niets onder controle. Andrea maakte zich los uit zijn greep, ze schoof bij hem vandaan. Hij keek haar lichtelijk wanhopig aan. ‘Alsjeblieft…’ zei hij zacht, zijn stem trilde. Hij schoof direct weer naar haar toe en hij greep haar vast. Hij trok haar opnieuw bovenop zijn lichaam, zijn handen gleden over haar rug heen, terwijl hij haar heftig zoende. Zijn vingertoppen gingen hard over haar huid, hij had het niet eens echt door.

Andrea Penoyer

Het leek wel alsof Rowan er alleen maar meer opgewonden van werd, nu ze tegenstribbelde. Hij zei zacht 'alsjeblieft' en schoof direct na die woorden weer naar Andrea toe. Hij trok haar bovenop zijn lichaam en meteen voelde Andrea zijn handen alweer over haar lichaam heen gaan. Hij zoende haar hevig, ze leek er niet onderuit te kunnen komen nu. Opnieuw probeerde ze haar hoofd weg te draaien.
"R-Rowan.. S-Stop.." sprak ze wanhopig en angstig. Haar stem klonk zacht en enorm hees. Bijna niet verstaanbaar. Haar ademhaling was flink versneld. Ze wist niet wat ze moest doen. Meewerken was haast onmogelijk, dat ging tegen haar overlevingsdrang in. Maar tegenwerken, zoals ze nu deed, leek alles alleen maar te versnellen. Een aantal tranen rolden over haar wangen en ze kreunde even gedempt toen er weer een flinke pijnscheut door haar been trok.

Rowan Rivers

Haar zachte woorden lieten hem slikken, maar stoppen deed hij zeker niet. Dat ging nu echt niet meer. Zijn handen gleden onder haar kleding, hij werd steeds gretiger en hij werd steeds ruwer. Hij voelde dat haar huid nat was van het huilen, maar ook dat deed hem nu eigenlijk helemaal niets. Ze kreunde, hij realiseerde zich niet eens dat het door de pijn moest komen. Zijn borstkas ging heftig op en neer, zijn handen gingen over haar hele lichaam heen. Hij draaide haar om, zodat ze op haar rug lag, gehaast trok hij zijn shirt uit. Zijn gespierde borstkas was zichtbaar, maar wat vooral te zien was, was hoe versneld zijn ademhaling was. Alsof hij niet genoeg zuurstof kreeg. Hij voelde zich ook aardig beroerd. Hij wist dat het door de grote hoeveelheid drugs kwam, hij vond het ook niet zo gek. ‘Komop… doe ook eens wat….’ Mompelde hij, terwijl hij haar handen weer op zijn lichaam legde. Hij vond dat juist geweldig, misschien moest hij er voor zorgen dat ze hem aan zou raken, als ze los wilde komen deed ze dat ook. Hij maakte met trillende handen zijn riem los, hij bleef haar aankijken, zijn blik heel wazig.

Andrea Penoyer

Ze merkte dat Rowan steeds hardhandiger werd in wat hij deed. Hij draaide haar om, waarbij Andrea's gezicht vertrok van de pijn, gezien haar been mee moest draaien. Dit kon nooit goed zijn voor de genezing van het bot. Andrea slikte moeizaam en haar ademhaling leek steeds sneller te gaan. Ze wilde dit niet.
Rowan trok zijn shirt uit. Hij mompelde dat zij ook eens wat moest doen en pakte haar handen vast, die hij op zijn lichaam plaatste. Andrea spande zich aan en probeerde haar handen terug te trekken, maar het lukte niet. Ze zette onwillig haar nagels in Rowan's huid op zijn borst en probeerde opnieuw los te komen.
"A-Asjeblieft.. R-Rowan... S-Stop.." klonk er nog heel zachtjes uit haar mond, maar het was zo zacht dat het amper hoorbaar was.

Rowan Rivers

Hij voelde haar nagels in zijn huid, hij sloot zijn ogen. Het deed iets raars met hem. Hij wilde niet dat ze dit zag, hij wilde echt niet dat ze hem zo zag, maar hij kreunde diep. Ze smeekte hem bijna om te stoppen, hij keek haar even aan. In zijn blik was heel kort de wanhoop te zien, maar daarna veranderde zijn blik weer compleet. Hij greep haar vast, hij trok het rokje van haar lichaam af, alles was vreselijk hardhandig. Hij maakte zijn broek los, het kostte hem moeite, hij had zo weinig geduld dat hij wilde haasten, maar hij kon het niet zo snel. Hij zoende haar weer, steeds harder, als dat nog mogelijk was. Hij wilde net zijn broek helemaal uittrekken, toen hij pijnlijke steken door zijn borstkas voelde trekken. Hij hield meteen op, zijn gezicht vertrok wat en hij hapte daarna naar adem. Hij voelde zijn hart kloppen in zijn keel, zijn lichaam werd helemaal gek. Dit was onmenselijk, hij merkte dat hij niet eens meer trilde, zijn lichaam shakte helemaal. Het zweet liep over zijn huid heen, hij sloot zijn ogen, maar het hielp allemaal niets. Zijn greep op Andrea werd losser, hij had zijn spieren niet meer onder controle, al heel snel zag hij vlekken voor zijn ogen en zakte hij in elkaar, op Andrea. Hij zakte niet helemaal weg, maar bij was hij ook zeker niet.

Andrea Penoyer

Ze begon langzaam weer te snikken toen Rowan haar vastgreep en haar rokje van haar af trok. Ze voelde zich zo enorm kwetsbaar nu, ze had gewoon helemaal niets te zeggen, ze kon niets. Hij zoende haar weer. Steeds in een sneller tempo en steeds hardhandiger. Zelfs in normale situaties zou Andrea daar niet van kunnen genieten. Ze probeerde haar hoofd weer weg te draaien en ze merkte dat Rowan zijn broek aan het losmaken was en uit wilde trekken. Haar spieren spanden aan, maar verder kon ze niet veel. Rowan lag bovenop haar, hij leek ineens naar adem te happen en zijn greep werd losser. Andrea greep haar kans en probeerde onder hem vandaan te komen, wat nog erg lastig ging, maar uiteindelijk toch lukte. Ze krabbelde iets omhoog en wilde opstaan, maar toen ze ook maar een beetje gewicht op het gebroken been zette leek het volledig mis te gaan en deed het zoveel pijn dat Andrea nog bleker werd dan ze al was. Ze had haar mond geopend om te schreeuwen van de pijn, maar meer dan een klein piepje kwam er niet uit. Ze greep naar haar been, tranen rolden over haar wangen en ze sloot haar ogen. Dat ze zonder rokje lag leek haar nu even niet eens uit te maken.

Rowan Rivers

Hij bleef liggen, zijn lichaam nat van het zweet en zijn ogen gesloten. Hij gleed met zijn handen over de vloer, alsof hij ergens houvast zocht, alsof hij zocht naar iets wat dit liet ophouden, maar dat ging hem niet lukken. Hij wilde iets zeggen, hij wilde tegen Andrea zeggen hoe slecht hij zich voelde, maar hij kon het niet. Hij kon geen woorden meer uitspreken en hij wilde niet dat ze bezorgd om hem was. Hij opende zijn ogen even, maar zijn ogen draaiden weg en hij zag alsnog niets, dus sloot hij ze weer en legde hij zijn hoofd op de koude vloer. Hij hoopte gewoon dat dit heel snel over was. Zijn hartslag was zo abnormaal hoog, het opgefokte gevoel maakte hem misselijk. De gedachte dat hij Andrea van alles aan zou doen als hij daar nu de kracht voor had, was verschrikkelijk. Maar hij realiseerde zich ook dat hij met dat gevoel zou blijven zitten. Straks waren die drugs uitgewerkt en voelde hij nog steeds hetzelfde.

Andrea Penoyer

Blijkbaar was ze in slaap gevallen, want ze werd nu wakker. Haar oogleden trilden en ze opende haar ogen heel langzaam. Heel even voelde ze geen pijn, maar toen ze ook maar iets bewoog schoten de pijnscheuten alweer door haar been. Ze kreunde gedempt en besloot te blijven liggen en niet te bewegen. Ze sloot haar ogen weer en zakte weer even weg. Ze was echt super moe en het leek alleen maar erger geworden. Haar spieren deden pijn, terwijl ze die amper gebruikt had omdat ze geen kracht had gehad. Ze vroeg zich af wat Jeffrey haar in godsnaam had gegeven, het kon nooit gezond zijn.
Ze schrok weer wakker toen ze merkte dat iemand haar aanraakte. Ze rolde opzij en knipperde met haar ogen, paniekerig keek ze omhoog. Er stond een man over haar heen gebogen, een vriend van Jeffrey. Hij bukte en greep Andea's haren vast, waarna hij haar omhoog trok. Dit keer gilde ze wel van de pijn. Hij dwong haar om te staan, terwijl ze dat eigenlijk niet kon.
"L-laat mij los.." fluisterde Andrea hees. Ze hapte naar adem en zette haar nagels in de hand van de man die haar vasthield, maar het leek niets te helpen. Hij grinnikte alleen maar en duwde Andea nu weer hardhandig tegen de grond, waarna hij bovenop haar sprong. Andrea probeerde onder hem uit te komen, ze had al iets meer kracht, maar de man was veel sterker en hield haar onder bedwang terwijl hij haar begon te zoenen en te strelen.

Rowan Rivers

Toen hij geluid hoorde, kwam hij overeind. Hij was misselijk en hij had vreselijk veel hoofdpijn, maar dat leek te verdwijnen toen hij zag wat er gebeurde. Zijn hele lichaam deed nog wel pijn, op zijn been kon hij amper staan. Maar nu maakte dat niet uit. Hij greep de man vast en hij sleurde die van Andrea af, om hem daarna een keiharde klap in zijn gezicht te geven. Hij was hier veel te zwak voor, maar hij deed alles om Andrea te beschermen. 'Blijf van haar af...' Gromde hij, woedend. Hij sloeg hem nog eens, en nog een keer. Nu kon hij eindelijk zijn frustratie en woede een beetje kwijt. Iedereen moest gewoon van Andrea afblijven, dit kon hij echt niet meer aanzien. Het was al te vaak voor zijn ogen gebeurd, hij liet het niet nog eens gebeuren. 

Andrea Penoyer

Ze haalde haar hand langs haar gezicht en krabbelde opzij, zodat ze weer in het hoekje van de kamer zat tegen de muur aan. Elke keer als ze bewoog of verschoof deed het ongelooflijk veel pijn, maar ze voelde zich zo prettiger. Al voelde ze zich helemaal niet prettig.
Rowan had de man van haar af gesleurd en was nu bezig hem in elkaar te slaan. Andrea sloot haar ogen, haar hoofd bonkte, ze voelde zich misselijk en had het gevoel dat ze moest overgeven. Haar lichaam rilde, ze had het ijskoud. Langzaam reikte ze naar het rokje, dat nog los op de grond lag, en legde dat over zichzelf heen, al hielp het voor geen meter. Het rokje opnieuw aantrekken zou haar zelf niet lukken, het haar been.
Plotseling vloog de deur weer open. Het was Jeffrey weer. Hij kwam tussen Rowan en de andere man en trok de andere man mee, de ruimte uit. Daarna kwam hij zelf terug.
"Bij hem mag je dat flikken, Rowan, maar bij mij niet. Luister goed: Andrea was van mij, is van mij en blijft voor altijd van mij. Jij was maar tijdelijk. Ik zal haar meenemen naar het buitenland en we gaan het daar fijn hebben. Over drie dagen gaan we weg," sprak Jeffrey. Hij keek Rowan even vals en vijandig aan, maar keerde zich toen richting Andrea.
"Nietwaar, liefje?" vroeg hij nu, met een nep- aardige toon. Andrea antwoordde niet en bleef trillend zitten, met haar ogen gesloten, bang wat er komen zou. Het rillen werd steeds erger en haar tanden klapperden.
"Ik kom zo terug, schatje, wij willen ook weleens lol beleven hè?" zei Jeffrey nog. Hij grijnsde nog even richting Rowan en draaide zich toen om, om weg te lopen de deur uit.
Andrea's lip trilde en nog een aantal tranen rolden over haar wangen. Het was een hel hier.

Rowan Rivers

Er liep bloed uit zijn neus, maar hij keek woedend op toen Jeffrey binnenkwam. Hij luisterde naar wat er gezegd werd, maar hij zei zelf niets. Hij slikte alles. De uitbarsting zou nog wel komen, het was slechts een kwestie van tijd. Zodra hij weer weg was, knielde hij bij Andrea neer, hij sloeg zijn armen om haar lichaam heen. 'Rustig...' Fluisterde hij zacht. 'Hij zal je niet zomaar mee krijgen, echt niet...' Mompelde hij. Hij zou voor haar vechten, ook al trilde hij over zijn hele lichaam en kon hij amper nog staan. Hij zou alles voor haar doen, echt alles. 'We hebben nog drie dagen, er komt vast iemand om ons te helpen... Of we verzinnen zelf iets... ' zei hij zacht. Nu ze samen waren, had hij tenminste weer de wil om te vechten.