Police Life

Andrea Penoyer

"Ze zeiden ook dat ik dood zou gaan als ik Felicity zou krijgen," sprak Andrea nu met een grijns op haar gezicht. "Volgens mij leef ik nog," grinnikte ze nu. Ze wist dondersgoed dat ze ontzettend goed moest oppassen met zwanger raken, maar eigenlijk was ze daar te eigenwijs voor. Ze kon er niets aan doen, maar ze nam de woorden van de artsen niet zo serieus meer. Ze hadden gezegd dat ze onvruchtbaar was en toch was ze zwanger geraakt. Toen hadden ze gezegd dat ze het niet zou overleven, maar toch had ze het overleefd.
Andrea keek in de blauwe ogen van Rowan voordat ze elkaar weer intens begonnen te zoenen. Ze hield met heel haar hart van hem. Ze zou niet weten wat ze zonder hem zou moeten. Ooit was ze gelukkig met een andere man, maar daar wilde ze liever niet aan terug denken. En die tijd wist ze niet eens wat écht gelukkig zijn was.

Rowan Rivers

Ze ging er tegenin door te zeggen dat ze nu ook hadden gezegd dat ze dood zou gaan, maar ze leefde nog. Gelukkig wel ja, maar het had ook anders af kunnen lopen. Ze hadden ook gezegd dat ze onvruchtbaar was. ‘Ik weet het wel…’ mompelde hij zacht. De kans was misschien ook niet zo heel groot dat ze nog eens zwanger werd, maar toch. Hij streek met zijn vingers langs haar hals en hij keek haar even aan. ‘Ik denk toch…’ begon hij. Hij wilde zeggen dat ze misschien toch eens moesten bedenken of ze het niet beter veilig konden doen, maar hij werd eigenlijk alweer gezoend en hij ging daar maar al te graag in mee. Zo ver hij wist slikte Andrea de pil niet en hij moest toegeven dat hij verder ook geen voorbehoedsmiddelen had, ze hadden het nooit nodig gehad, dus waarom ook wel? Hij zuchtte zacht, hij voelde zich hier toch niet echt gerust op. ‘Denk je niet dat we er toch beter wel rekening mee kunnen houden?’ vroeg hij nu zacht aan haar. Hij wist ook niet wat ze dan nu moesten doen, want niets doen nu zou niet goed gaan, maar toch. Hij wachtte amper het antwoord af, zijn handen gleden al weer over haar lichaam heen, daarna legde hij haar op het bed zodat hij zijn boxer uit kon trekken. Hij keek haar even aan, hij had zo ontzettend veel geluk met haar.

Andrea Penoyer

Ze keek Rowan aan toen hij weer begon te praten en ze merkte dat hij toch wel echt twijfelde. Dat liet haar grijnzen.
"Je bent ook wel een schatje hè," lachte Anderea terwijl ze haar hand over zijn wang liet glijden. "Misschien heb je gelijk. Maar heb jij zin om nu wat te gaan halen dan? Of heb je nog wat in huis?" vroeg ze nu. Daarna kroop ze weer wat meer tegen hem aan en begon ze hem weer te zoenen. Ze hield echt ontzettend veel van hem en hoewel ze altijd vrij onzeker was over haar lichaam en vrij terughoudend was in seksueel gebied, was dat bij Rowan heel anders.

Rowan Rivers

Ze zei dat hij wel echt een schatje was, waardoor hij grijnsde. Hij voelde haar vingers over zijn wang glijden en hij keek haar in haar ogen aan, die prachtig waren. Hij kon echt verdrinken in haar blik. Ze zei dat hij misschien wel gelijk had, maar ze vroeg meteen of hij zin had om wat te gaan halen nu, of dat hij nog iets in huis had. Daardoor zuchtte hij zacht. ‘Dat is een beetje het probleem…’ zei hij. ‘Ik geloof niet dat ik iets in huis heb,’ zei hij. ‘Zin om wat te halen heb ik nog minder…’ voegde hij er met een zwakke glimlach aan toe. Ze kroop weer tegen hem aan en hij werd door haar gezoend, waar hij gretig in mee ging. Hij had gewoon geen zin om dit moment te onderbreken, als hij eerst nog naar een winkel moest zou er nog zo veel tussendoor kunnen gebeuren en het zou niet goed zijn als hij nu zo lang moest wachten. Het ging eigenlijk ontzettend goed tussen hun, hij wilde dat niet kapot maken omdat hij te ver ging. ‘Als we het één keer zonder doen kan het vast geen kwaad… dan zorg ik dat ik vanmiddag wat haal, zodat we het in huis hebben…’ mompelde hij nu zacht, met zijn lippen tegen haar. Hij wilde weten wat ze er van vond, want als ze echt vond dat het niet kon, zou hij ophouden. Zijn handen gleden wel alweer over haar lichaam heen en hij trok haar iets meer bovenop zich.

Andrea Penoyer

Ze lachte toen Rowan toe gaf dat dat een beetje het probleem was, hij had niets in huis en zin om iets te gaan halen had hij nog minder. Andrea dacht nog even na, twijfelde een kort moment, maar duwde toen alle gedachten van zich af. Ze had geen zin om zich druk te maken over dingen, ze wilde gewoon weer even nérgens aan denken en gewoon genieten.. Of dat een slimme keuze was wist ze niet, maar dat zou ze later wel merken.
Tintelingen trokken door Andrea's lichaam heen toen Rowan haar weer begon te betastten. Ze sloot haar ogen even en kreunde gedempt, waarna ze zonder enige moeite haar slipje ook uit trok en die van het bed gooide. Ze trok zichzelf bovenop Rowan en begon hem weer te zoenen, terwijl ze voelde hoe haar nog koude huid die van hem raakte.

Rowan Rivers

Ze leken het allebei niet zo belangrijk te vinden en daardoor glimlachte hij even. Hij werd naar achteren geduwd en hij grijnsde even. Hij zag dat ze er voor zorgde dat ze nu helemaal naakt was en daarna kwam ze naar hem toe. Hij sloot zijn ogen en hij ademde diep in. Hij werd weer door haar gezoend, hij ging er eigenlijk direct in mee, op een nogal gretige manier. Andrea zou het vast niet erg vinden, zolang hij maar een beetje voorzichtig bleef en daar deed hij toch wel heel erg zijn best voor. ‘Je bent echt heerlijk,’ zei hij zacht tegen haar, zijn stem klonk verlangend, maar duidelijk bewonderend. Hij vond haar echt zo verschrikkelijk mooi en aantrekkelijk. Het interesseerde hem nu allemaal niet zo heel erg veel meer, ook al was dit misschien niet zo heel slim. Dit was gewoon de enige keer, voortaan zou hij er voor zorgen dat ze beter voorbereid waren.

Andrea Penoyer

Ze merkte dat Rowan wat gretiger werd en ietwat hardhandiger, maar zo lang het niet té erg werd- wat hij heel af en toe wel eens had- vond ze het prima. Als hij iets ruiger werd vond ze het meestal toch nog lekkerder allemaal.
De woorden van Rowan hoorde ze wel, maar ze reageerde er niet op. Niet praten in ieder geval. Ze begon hem nog intenser te zoenen en haar handen gleden over zijn lichaam heen. Ze kon geen genoeg van hem krijgen. Nooit.
Op een gegeven moment liet ze zich van Rowan af rollen en trok ze hem nu over haar heen. Ze keek hem even glimlachend en stralend aan, waarna ze hem een kus op zijn lippen gaf en toen zachte en tedere kusjes in zijn hals drukte.

Rowan Rivers

Hij genoot enorm van haar warme handen op zijn huid en na een tijdje werd hij over haar heen getrokken. Hij drong bij haar naar binnen en hij keek haar even aan, daarna zoende hij haar. Hij bewoog heftig, zijn aanrakingen waren ook vrij heftig, maar het kon nog zat erger dan dit. Hiermee zou hij geen blauwe plekken veroorzaken, waarschijnlijk. Zijn lippen gleden af naar haar hals en hij zoende haar daar, ze was echt geweldig. Hij kon nu niet geloven dat hij ooit ergens aan getwijfeld had, dat hij ooit interesse had gehad in iemand anders, al wist hij dat het wel eens was voorgekomen. Er waren tijden geweest waarin ze het vertrouwen in alles en iedereen kwijt was geweest, waar hij moeilijk mee om kon gaan. Als een andere vrouw dan aandacht voor hem had ,was hij daar nou eenmaal heel gevoelig voor. Gelukkig zou dat nu niet meer aan de orde zijn. Het ging nu eigenlijk gewoon heel erg goed, al waren ze waarschijnlijk allebei getekend voor het leven. Ze zouden nooit meer worden zoals vroeger. Toen hij klaar was kwam hij van haar af, zijn borstkas ging ritmisch op en neer, al snel werd zijn ademhaling weer rustiger.

Andrea Penoyer

Ze had de nacht heerlijk geslapen. Normaal gesproken had ze toch nog redelijk veel last van nachtmerries, maar dat leek de laatste tijd gelukkig een beetje buiten beeld. Haar leven begon bijna té perfect te worden en ergens diep van binnen was ze bang dat het een voorteken zou zijn van iets dat weer heel goed mis zou gaan lopen. Toch probeerde ze zichzelf niet te erg druk te maken want eigenlijk sloeg die gedachtegang nergens op.
'S ochtends werd ze alsnog vrij vroeg wakker, ze was een ochtendmens en had nooit moeite met 's ochtends opstaan. Nadat ze opgestaan was en zichzelf aangekleed en opgefrist had, ging ze naar de babykamer waar Felicity lag. Eigenlijk was het een heel klein kamertje, maar het was precies goed genoeg. Andrea wilde het kamertje niet al te uitgebreid maken omdat ze niet van plan was om voor altijd in het hotel te blijven wonen.
"Goedemorgen, schoonheid," sprak Andrea liefkozend tot haar kleine dochter. Ze pakte Felicity op, drukte een kus op haar voorhoofd en legde haar toen tegen haar schouder aan.

Rowan Rivers

Hij zat bij Carmen in de kamer, ze had hem opgebeld omdat ze wat hulp nodig had met een zaak. Hij wist niet of het zo verstandig was, maar ze had een rare brief gekregen. Ze had een client niet kunnen helpen, de man was uiteindelijk niet veroordeeld, maar hij was niet echt blij met haar werk als advocaat. Hij was boos, dat liet hij in de brief ook goed merken. Carmen wilde niet meteen naar de politie stappen en had daarom gevraagd of hij even wilde kijken, hij had gezegd dat ze maar even met Steven moest overleggen. Hij kon uiteindelijk toch niet echt beslissingen nemen, hij zou het altijd overleggen met Steven. Hij had gezegd dat ze vanavond wel mee kon eten en daarna was hij vertrokken. Hij stapte hun hotel kamer binnen. ‘Ik ben het!’ riep hij meteen. Waarschijnlijk was alleen Andrea thuis, Leroy zou er wel niet zijn, Lincoln was vast op school en Steven aan het werk. ‘Carmen komt vanavond eten. Ze heeft een nogal akelige dreigbrief gehad…’ zei hij meteen, terwijl hij naar Andrea toe liep. Het was nog vroeg, daarom gaapte hij even, alleen Carmen had vroeg af willen spreken, ze moest gewoon werken.

Steven Smith

Hij had de hele dag gewerkt, zoals eigenlijk elke dag. Zijn hoofd bonkte lichtjes, waarschijnlijk door de hoeveelheid informatie die hij dagelijks te voortduren kreeg. Hij werkte achterlijk veel, zijn nachten waren enorm kort, misschien kwam daar de hoofdpijn ook wel door. Waarschijnlijk werkte hij zoveel om zijn emoties weg te drukken, eigenlijk de reden die hij altijd al gehad had. Maar de afgelopen tijd was het drukker dan normaal op het werk en hij werkte zich echt uit de naten. En toch werd er nog commentaar geleverd van bovenaf, hij werd constant in de gaten gehouden.
Rond half elf 's avonds sloot hij eindelijk het politiebureau af na een rondje gelopen te hebben ter controle of er echt niemand meer was. Hij zette het alarm aan en sloot de deur zorgvuldig. Daarna bleef hij even staan en wreef over zijn pijnlijke slapen. Hij tuurde de duisternis in en inhaleerde de koude lucht. Uit het niets kreeg hij de neiging om nog een wandeling te gaan maken in het park naast het politiebureau. Meestal vermeed hij dat park juist 's avonds vanwege de ongure types die er dan rondhingen. Dus hij besloot hij het ook maar niet te doen. Hij had sowieso beloofd niet te laat thuis te zijn aan Rowan en hij was nu al veel later dan gepland. En hij had geen zin om straks nog wel in de problemen te raken. Iedereen hier in de buurt kende hem zo ongeveer als hoofdagent van de politie en niet iedereen was even blij met hem.
Hij gaapte even en griste in zijn jaszak om zijn auto sleutel te pakken. Toen hij die in zijn hand had liep hij naar zijn auto toe en ontgrendelde die. Hij stapte in, startte de motor en zette de radio zachtjes aan, waarna hij wegreed.
Het duurde maar ongeveer een kwartier om bij het hotel te komen. Eenmaal daar parkeerde hij zijn auto op het parkeerterrein en liep hij het hotel in. Hij nam de trap naar boven en liep door de gang richting de hotelkamer.

Carmen Roberts

Ze had gegeten bij Rowan en Andrea en nu zat ze er eigenlijk nog steeds, het was ook heel gezellig. Na het eten had ze besloten nog even te blijven om wat te drinken, maar de tijd ging toch iets sneller dan ze verwacht had. Toen ze doorhad hoe laat het eigenlijk was kwam ze overeind, ze bedankte Rowan en Andrea voor het eten en daarna verliet ze de kamer om naar haar eigen kamer te lopen. Ze sloot de deur achter zich en draaide zich om, waardoor ze vol tegen iemand aanliep. Ze stapte meteen naar achteren en keek langzaam omhoog. 'Sorry,' mompelde ze, nog wat beduusd, tot ze zag dat het Steven was. Ze haalde een hand door haar haren heen. 'Ik zag je niet, ik was eigenlijk op weg naar mijn kamer...' zei ze glimlachend tegen hem.

Steven Smith

Hij was moe en zijn maag rommelde van de honger. Diep in gedachten over allerlei zaken liep hij over de gang. Hij leek haast in automatische piloot te lopen, recht naar de hotelkamer. Omdat hij niet oplette zag hij niet dat er net iemand- namelijk Carmen- net hun hotelkamer verliet. Hij liep gewoon door en merkte pas dat er nog iemand was toen ze tegen elkaar op botsten. Dat liet Steven uit zijn gedachten opschrikken.
"Sorry," zei hij precies tegelijk met Carmen. Hij probeerde een glimlach op zijn gezicht te toveren, maar faalde daar nogal in. "Nee, mijn fout, ik lette niet op."

Carmen Samira

'Je hoeft niet te glimlachen als het je zo slecht afgaat,' zei ze tegen hem, ze had een plagend grijnsje op haar gezicht staan, maar daarna werd haar blik iets serieuzer. Het was zijn fout, hij lette niet op. 'Ach, ik ook niet. Ik had hier eigenlijk niemand verwacht. het maakt niet uit, gelukkig hebben we er allebei niets aan over gehouden, anders hadden we een groter probleem gehad,' zei ze tegen hem, met een glimlachje op haar gezicht. Toen de deur opeens openvloog en Rowan daar met getrokken wapen stond keek ze hem vragend aan. 'Ik dacht dat er iets aan de hand was...' verontschuldigde hij zich meteen, hij stopte zijn wapen weg en Carmen zuchtte zacht. 'Je liet mij schrikken,' zei ze tegen hem, waardoor Rowan even zijn schouders op haalde. Het leek hem niet zo veel te interesseren.

Steven Smith

Hij schudde zijn hoofd even en grinnikte gedempt toen Carmen zei dat hij niet hoefde te glimlachen als het hem zo slecht af ging. "Ik zou het onthouden," antwoordde hij erop. Daarna vertelde Carmen dat ze hier eigenlijk niemand verwacht had, maar het maakte niets uit want ze hadden allebei niets. Steven knikte kort en wilde hierop reageren, maar hij schrok op toen de deur opeens weer open vloog en Rowan daar stond met een getrokken wapen. Hij liet meteen weten dat hij dacht dat er iets aan de hand was en stopte zijn wapen weg. Dit liet Steven wel écht even lachen. Maar al snel was zijn gezicht weer strak.
"Fuck," mompelde hij gedempt. Hij was met zijn hand naar de plek gegleden waar normaal zijn wapen zat, maar was tot de conclusie gekomen dat hij die vergeten was op het bureau. En dat was al zijn reservewapen, want de ander moest vervangen worden voor een nieuwere versie.

Rowan Rivers

Toen Steven vloekte keek hij op, hij volgde zijn hand en daardoor glimlachte hij even. 'Je mag die van mij wel even lenen. Ook al schiet ik beter, maarja,' zei hij daarna plagend. Hij gaf zijn wapen aan. 'Er ligt nog wel een reserve wapen in de la onder in mijn nachtkastje, dus we komen de nacht wel door....' zei hij plagend tegen zijn vriend. Nu schudde Carmen even haar hoofd. 'Als jij je niet veilig voelt, blijf dan bij ons op de bank slapen...' zei hij, dat was duidelijk wel heel serieus. Hij zag dat ze daardoor helemaal stil viel, waarschijnlijk voelde ze zich echt niet veilig, anders had ze wel een grap gemaakt nu. 'Ik meen het, het is voor ons geen probleem, toch?' vroeg hij nu aan Steven.

Steven Smith

"Thanks," mompelde Steven zachtjes toen Rowan hem zijn wapen aangaf. Rowan zei dat hij alleen beter kon schieten. "Vergeet het," grinnikte Steven daardoor. "Binnenkort mag je je weer bewijzen, want de schiettest komt er weer aan," zei Steven nu meteen. Hij had vandaag namelijk de datum gekregen wanneer ze weer moesten.
Rowan vertelde nog dat hij nog een reserve wapen had in de la onder in zijn nachtkastje, dat was maar goed ook, want anders had Steven het wapen teruggegeven.
Plotseling werd het weer behoorlijk serieus, Rowan zei dat Carmen ook wel op de bank mocht slapen bij hun, als ze zich niet veilig voelde. Carmen zweeg en Steven keek even van Carmen naar Rowan. Wat was er aan de hand? Had hij iets gemist?
"Ehh, nee, dat is geen enkel probleem.." sprak Steven. "Mack waakt wel over je." Hij grijnsde nu lichtjes.

Rowan Rivers

'Helemaal niet, je weet dat ik die schiettest niet eens hoef te doen. Ik mis nooit... jij zou misschien een brilletje moeten overwegen om het te halen,' plaagde hij zijn vriend even. Hij keek weer even naar Carmen, Steven zei gelukkig dat het geen enkel probleem was. Hij zei dat Mack over haar zou waken. 'Ik hoopte dat jullie dat zouden doen, maar ik neem ook genoegen met Mack,' zei ze plagend. 'Ik ga even wat spullen pakken, dan zie ik jullie zo...' zei Carmen daarna, ze vertrok. Hij bleef bij Steven staan, het was te zien dat hij niet wist wat er was. 'Ze wordt nogal serieus bedreigd door een cliënt die uit de bak is en niet zo blij is dat ze hem niet heeft kunnen helpen...' zei Rowan, zodat hij wist waar het over ging. 'Maar als je een beetje je best doet, wilt ze vast bij jou in bed liggen,' plaagde hij zijn vriend daarna.

Steven Smith

Steven zag achter Rowan een hondenkop verschijnen, Mack had zijn naam waarschijnlijk gehoord. De hond glipte langs Rowan en sprong kwispelend tegen Steven op. Steven aaide het dier even over zijn kop maar duwde hem toen van hem af. Hij knikte kort naar Carmen die zei dat ze even wat spullen ging pakken en dat ze daarna terug kwam. Hij keek haar na en keek daarna opzij naar Rowan die vertelde dat Carmen bedreigd werd door een cliënt die uit de gevangenis kwam.
"Oh, dat is vervelend.." mompelde Steven gedempt. Hij grijnsde om de laatste woorden van Rowan. "Dat zou jij wel grappig vinden, hè?"

Rowan Rivers

'Ach, er zijn wel vervelendere dingen dan dat,' zei hij droog. Het maakte hem niet zo heel erg veel uit, hij ging er niet vanuit dat er ook echt iets zou gebeuren. Steven grijnsde door wat hij zei en daardoor deed Rowan hetzelfde. 'Ja, dat zou ik best grappig vinden ja. Als je het maar een beetje rustig houdt. Ik ben nogal gesteld op mijn rust...' plaagde hij zijn vriend. 'Wat is er zo grappig?' hoorde hij de stem van Carmen opeens, waardoor de grijns op het gezicht van Rowan alleen maar groter werd. 'Oh, niets. Steven zei dat hij het wel leuk zou vinden als je bij hem in bed zou willen slapen, maar daar laat ik mij natuurlijk buiten,' zei hij plagend, daarna ging hij de hotelkamer in omdat hij verwachtte dat Steven wel een reactie zou gaan geven.

Steven Smith

Steven trok zijn wenkbrauwen even spottend omhoog en grijnsde tegelijkertijd. "Wat denk jij van mij," grinnikte hij. Kort daarna hoorde hij Carmen aankomen lopen en hoorde hij haar vragen wat er zo grappig was. Steven zag de grijns op het gezicht van Rowan groter worden en voor hij zelf kon reageren zei Rowan dat Steven het leuk zou vinden als Carmen bij hem in bed zou willen slapen. Steven staarde Rowan met een open mond aan en lachte toen. Rowan keerde zich om en liep de hotelkamer in.
"Hó, wacht eens even, dat heb ik nooit gezegd!" protesteerde Steven lachend. Daarna keek hij naar Carmen. "Rowan ziet ons graag samen, geloof ik," grinnikte hij naar haar. Daarna liep hij achter Rowan aan naar binnen, trouw gevolgd door Mack.

Rowan Rivers

'Ik denk dat jij zelden last hebt van ons. Wij houden jou niet uit je kostbare nachtrust, wij doen dat soort dingen bewust onder werktijd. Dan heb jij er geen last van,' plaagde hij Steven even, hij kon het gewoon niet laten. 'Bovendien is het allemaal net wat spannender op het bureau, vind je niet?' vroeg hij daarna. Hij vond het genoeg en hij liet ze nu maar echt alleen, want hij wist dat die twee dat best leuk zouden vinden. Hij ging meteen naar Andrea toe. Hij pakte haar hand vast en hij trok haar naar zich toe. 'Wat dacht je er van om te gaan slapen?' stelde hij voor.

Carmen Roberts

Ze stond even hoofdschuddend te luisteren naar wat er gezegd werd, ze wilde net tegen Rowan ingaan toen hij wegging, natuurlijk precies op tijd. Daardoor stond ze alleen nog met Steven. Hij riep nog tegen Rowan dat hij dat nooit gezegd had en daarna zei hij grinnikend tegen haar dat Rowan hun graag samen zag. 'Hij ziet jou vast gewoon graag samen met iemand, dan heb je minder aandacht voor hem, denk ik,' zei ze nu lachend, daarna liep ze achter hem aan. Ze sloot de deur en daarna legde ze wat van haar spullen op de bank neer.

Steven Smith

Hij schudde even zijn hoofd om de woorden van Rowan en keek hem na toen hij snel zijn slaapkamer in vertrok. Nu stond hij alleen met Carmen nog in de kamer. Steven keek haar even aan maar begon daarna de bank leeg te halen. Er lagen een paar kussentjes op en een kleed voor Mack. Steven gooide het zonder pardon op de grond en schoof het aan de kant, zodat het minder opviel.
"Zo, klaar voor gebruik," zei hij glimlachend tegen Carmen, doelend op de lege bank.
Carmen zei dat Rowan hem vast gewoon graag samen met iemand zag, omdat hij dan minder aandacht voor hem zou hebben. Het was grappend bedoeld, maar Steven ging er vrij serieus op in, serieuzer dan hij zelf eigenlijk had voorgenomen. "Ja, zodat hij naar de fles kan grijpen zeker," mompelde hij voordat hij het zelf door had. Hij keek even weg en haalde even diep adem, waarna hij naar het raam liep en naar buiten staarde. Hij beet op zijn lip en dacht even aan zijn vader, de man waar hij héél lang geleden van had gehouden, tot hij naar de drank had gegrepen. Vanaf toen had hij hem alleen maar gehaat, met heel zijn hart.
"Dus..." Steven draaide zich weer om naar Carmen en probeerde zichzelf weer vrolijker voor te doen dan hij was. "Wil je wat te drinken of te eten?"

Carmen Roberts

Steven maakte de bank klaar voor gebruik en ze grijnsde even toen hij dat ook aangaf. 'Dankjewel, dat moet heerlijk slapen,' zei ze. Het was beter dan wakker liggen bij elk geluidje, waarschijnlijk. Dat overleefde ze ook wel, maar Rowan had dit aangeboden en eigenlijk vond ze het niet zo'n verkeerd idee. Doordat Steven heel serieus inging op haar opmerking ademde ze diep in en liep ze naar hem toe. Ze kon gewoon zien dat hij nadacht en daarna draaide hij zich weer om en deed hij vrolijker, ze pakte zijn hand vast en keek hem doordringend aan. 'Ik weet dat het moeilijk is, maar je moet er in geloven dat hij dat niet bewust doet. Je moet het zien als een manier van overleven, die ten koste gaat van alles. Maar je weet dat je er niet alleen voor staat, Rowan is een oude vriend en ik wil hem net zo goed helpen. Je hoeft niet elke last alleen te dragen, Andrea is er ook nog...' zei ze tegen hem. Bovendien leek het nu wel goed te gaan, al kon dat natuurlijk schijn zijn, of in één keer omslaan. Ze wist hoe Rowan kon zijn, Steven wist dat ook. 'Maar ja, ik vind het wel gezellig om nog wat met jou te drinken, of je moet graag naar bed willen, natuurlijk...' zei ze tegen hem, met een glimlachje op haar gezicht.

Steven Smith

Carmen pakte zijn hand vast en keek hem doordringend aan, waarna ze vertelde dat het moeilijk was, maar dat hij moest geloven dat Rowan het niet bewust deed. Hij moest het zien als overleven. En hij stond er niet alleen voor, zij was er ook nog en Andrea ook.
Steven klemde zijn kaken even stijf op elkaar en keek Carmen aan. Hij wist niet hoe goed Carmen Rowan echt kende. Rowan greep echt heel snel naar de drank, en op zo'n moment leek hij letterlijk een kopie van zijn vader. Of dat was het enige wat Steven dan in hem zag. En dat deed hem elke keer weer enorm veel pijn. En hoe vaak Rowan ook beloofd had voorgoed te stoppen, tot op heden was hij zijn woord nog nooit nagekomen, al leek hij wel al weer een tijdje 'clean' nu. Steven zuchtte even.
"Het is gewoon dom," klonk zijn stem bitter en nors. "Hij ziet niet wat hij er elke keer mee aanricht. Dat hij zijn eigen lichaam kapot maakt zal mij een worst weten, maar hij maakt meer kapot dan alleen dat. Zelfs een keer bijna de relatie met Andrea. En vaak genoeg heeft hij onze vriendschap op het spel gezet." Steven klemde zijn kaken weer stijf op elkaar om niet te snel door te ratelen, als het eenmaal over drank ging kon hij echt los gaan qua woede. Er zat gewoon nog zoveel woede en verdriet in hem van vroeger, hij kon het er gewoonweg niet bij hebben om nóg een verslaafde erbij te hebben.
"Wat wil je hebben?" vroeg hij nu. Hij probeerde hiermee ook op een ander onderwerp te komen, want hij praatte er eigenlijk niet graag over. Het maakte hem boos en chagrijnig, en dat wilde hij niet. Niet nu het eigenlijk best goed ging met Rowan, Andrea, Leroy, Lincoln en hemzelf.
Hij liep naar de keuken en stopte een kant en klaar bakje macaroni in de magnetron, zijn maag zeurde nog steeds om eten, het was namelijk al bijna half twaalf 's avonds en hij had nog steeds niet avond gegeten.