Police Life

Andrea Penoyer

Ze sloot haar ogen en wreef over de rug van Felicia, ze was echt dolblij met het kind en ze was super opgelucht dat ze er nog was en dat Jeffrey van haar af was gebleven. Misschien wist hij ook nog wel van niks.
"Ze lijkt ook op jou.." glimlachte Andrea. Ze opende haar ogen weer en keek naar haar kindje. "Ze is perfect.." mompelde ze zachtjes. Ze wiegde de baby zachtjes heen en weer en keek op toen ze voetstappen hoorde. Een van de artsen kwam naar hun toe lopen.


Steven Smith

Direct toen hij het sms'je had ontvangen van Rowan, geschreven door Andrea, was hij vanaf het hotel naar het bureau gereden. Hoe was het in godsnaam mogelijk dat Jeffrey nog leefde? Steven zat achter zijn bureau op zijn laptop en zocht alle informatie die hij van dit moment had van Jeffrey op. Hij voerde al zijn schuilnamen die hij gebruikt had in het verleden in en vond hits onder de naam Jason. Een klein appartementje, dicht naast het centrum van de stad werd aan hem verhuurd sinds een aantal dagen. Steven scheurde een papiertje uit een schrift, schreef het adres snel op en riep een aantal agenten op. Daarna stak hij het briefje in zijn broekzak, pakte zijn wapen en sprong op van zijn stoel, om het bureau te verlaten en in zijn auto te stappen, met vier andere agenten.

Rowan Rivers

'Net zo perfect als jij bent...' Zei hij zacht tegen haar. Andrea was echt perfect, helemaal voor hem. Hij was zo gelukkig met haar, hij hoopte dat het gewoon even goed kon gaan, maar hij ging er maar niet vanuit. Het ging nooit helemaal goed in hun leven, helaas. Hij begon er wel aan te wennen, maar fijn was het zeker niet. Zodra de arts bij hun stond, legde Rowan uit dat er dringende redenen waren waarom hij hun dochter nu al mee naar huis wilde nemen, maar de arts leek het niet echt te willen. Hij werkte daardoor op de zenuwen van Rowan, wat nu vrij makkelijk ging. Hij fokte zich direct op, wat niet bepaald meehielp nu. 

Andrea Penoyer

Ze glimlachte even naar Rowan, maar had daarna haar volledige aandacht weer bij Felicia. Ze was echt onwijs blij met haar. Ze had nooit verwacht dat ze nog een kindje zou kunnen krijgen, maar blijkbaar was er toch wel iets gegund aan haar en Rowan.
Rowan begon te praten met de arts die verschenen was. Rowan legde uit dat er dringende redenen waren waarom Felicia nu al mee naar huis moest, maar de arts leek het niet te willen begrijpen en hij vertelde dat het via de regels moest gaan en het kindje nog een week moest blijven. Andrea sprong er maar gauw tussen, gezien ze merkte dat Rowan zich aardig op begon te winden. Ze vertelde dat het kindje in gevaar was zolang ze hier lag, zonder bescherming. De arts zei dat ze dan maar de politie in moesten schakelen. Andrea vertelde dat ze zelf van de politie waren, en dat deed de man zwijgen. Hij haalde zijn schouders even op en neer en rolde met zijn ogen, waarna hij zei dat ze zelf moesten uitzoeken wat ze deden en weg liep.


Steven Smith

Het duurde niet heel lang voor ze arriveerden bij het huisje dat Jeffrey gehuurd zou hebben. Steven parkeerde zijn auto half op de stoep en stapte uit. Hij keek naar het huisje en probeerde in te schatten of er iemand binnen was, maar dat was lastig, gezien de gordijnen dicht waren. Steven wenkte zijn agenten en liep samen met hen naar de voordeur. Hij besloot niet eens aan te bellen. Hij gaf die eikel geen kans om te vluchten. Als hij hier nog binnen was.
Steven gaf het teken dat ze mochten gaan aan de agenten. De deur werd ingetrapt en onder luid kabaal liep iedereen naar binnen. Steven in het midden.

Rowan Rivers

Andrea kwam er op het goede moment tussen, hij dacht echt dat hij hem werd. Uiteindelijk mochten ze doen wat ze wilden. 'Vieze klootzak...' Gromde Rowan zacht, toen de man weg was. Hij was echt woedend, waarom deed iedereen altijd zo vreselijk moeilijk? Hij ademde trillend in, hij kreeg hoofdpijn van de spanning in zijn lichaam. Hij wilde heel snel weg hier, en nooit meer terugkomen. 'We gaan...' Zei hij zacht, omdat hij echt geen seconde wilde wachten. 'Ik wil naar huis...' Mompelde hij, al was de spanning nog steeds te horen. Hij trok iets van een dekentje van een stapel en legde die over Felicia heen, daarna duwde hij Andrea weer naar de lift toe. Hij keek wat onrustig om zich heen, opeens vertrouwde hij niemand meer. 

Andrea Penoyer

Ze knikte kort toen Rowan zei dat ze zouden gaan, en ze wachtte tot Rowan haar zou duwen. Hij pakte eerst nog een dekentje en legde die over Felicia heen, daarna duwde hij de rolstoel richting de lift. Andrea deed het dekentje goed om Felicia heen, ze wikkelde het kindje er in. Daarna klemde ze Felicia weer in haar armen en ze had het gevoel dat ze nooit meer los zou willen laten. Felicia was zo kwetsbaar, ze kon nog lang niet voor haarzelf opkomen. Andrea was echt doodsbang dat haar iets zou overkomen, vooral nu Jeffrey er weer was. Ze hoopte dat hij snel gepakt werd. Dan konden ze weer in rust verder leven en een echt gezinnetje worden.


Steven Smith

Het huis was leeg. Er was niemand. De vier agenten en hijzelf hadden alle kamers in het huis gecheckt, maar er was geen teken van leven meer te vinden. De kasten stonden open en waren leeg, geen kleding, geen voedsel, niets. Jeffrey was weg.. Steven sloeg met zijn vuist op de houten tafel die in de woonkamer stond en vloekte even luid. Daarna liep hij een rondje door de kamer en keek hij om zich heen, of er nog dingen waren die hij niet moest missen. Maar er was niets, helemaal niets.
Plotseling viel zijn blik op een cameraatje in de hoek van de woonkamer. Een rood lampje brandde en het ding leek alle bewegingen te volgen en draaide zelfs mee. Steven trok zijn wenkbrauwen op. Sinds wanneer hingen er camera's in huurwoningen? Hij vertrouwde het niet. Opnieuw keek hij rond, en hij verstijfde toen hij iets onder de tafel zag zitten. C4. Jeffrey hield hen waarschijnlijk in de gaten en wachtte op het juiste moment. Steven's hart klopte in zijn keel. Langzaam hief hij zijn portofoon op en schakelde wat met de knopjes, zodat iedereen die een porto bij zich zou hebben het zou horen, en niet alleen de agenten waar hij nu mee was. Zodat er- als het nodig zou zijn- hulp zou komen.
"Het gebouw verlaten!" sprak hij luid en duidelijk. "Het zit hier bomvol met C4.." sprak hij er achteraan, aangezien hij nog meer zag zitten in de keuken en verderop op de trap. "Nu!" riep hij nog, waarna hij zelf zo snel mogelijk naar de voordeur beende. Hij wilde niet rennen, dan zou Jeffrey gelijk weten dat hij hem door had en had hij des te minder kans om het te overleven. Hij pakte net de deurklink vast en opende de deur een stukje, toen alles tegelijk af ging en hij weggeblazen werd.

Rowan Rivers

Zodra hij Andrea in de auto geholpen had, ging hij zelf ook zitten. Toen hij opeens een heel bekende stem door de auto hoorde galmen, keek hij raar op. Het was Steven. Hij zocht wat tussen de spullen, hij haalde de porto tevoorschijn. Wat was er aan de hand? Toen hij een enorme knal hoorde, liepen de rillingen over zijn lichaam heen. Hij startte de auto. ‘Ik rij naar het bureau,’ zei hij kort tegen Andrea, ondertussen haalde hij zijn mobiel tevoorschijn en toetste hij het nummer van Steven in, maar hij kreeg geen gehoord. Rowan vloekte hard, zijn spieren trilden en zijn ademhaling was weer helemaal versneld. ‘Ik denk dat hij naar Jeffrey gegaan is, omdat wij dat berichtje gestuurd hebben…’ mompelde hij, daarna schudde hij zijn hoofd. ‘Godverdomme…’ gromde hij. Hij belde naar het bureau, waar ze natuurlijk moeilijk deden. Niemand vertelde hem ooit nog wat. Alsof hij niet te vertrouwen was. Het maakte hem nog veel bozer dan hij al was. Hij reed gevaarlijk, zonder echt op te letten en hij reed keihard, maar daardoor stonden ze ook al heel snel bij het bureau.

Steven Smith

Toen hij zijn ogen opende, zag hij een aantal mensen om hem heen staan. Langzaam maar zeker kwam ook zijn gehoor terug. Zijn oren suisde en piepte. Stemmen galmde door zijn hoofd. Hij hijgde, hapte naar adem.
"Smith, blijf liggen, je gaat mee naar het ziekenhuis," sprak iemand, die over hem heen gebogen stond. Steven sloot zijn ogen even en schudde zijn hoofd. Hij kreunde gedempt en krabbelde toen overeind. Hij voelde zich nog ietwat duizelig, maar dat zakte al snel weg.
"Ik voel mij prima.." bromde hij kortaf. Hij stond te trillen op zijn benen van de schrik en hij keek om zich heen. Het hele huis was verwoest, er was niet meer veel van over. Hij had dood kunnen zijn. Steven voelde een enorme woede opkomen. Hij beende weg van de ambulance medewerkers die bij hem hadden gestaan en hij liep het puin in. Andere agenten probeerden hem tegen te houden, maar hij liep overal doorheen. Een aantal busjes van de pers arriveerden.
"Duncan? Raff? Patrick?" zijn stem klonk gebroken en hij stapte verder en verder, tot hij ergens tussen het puin twee benen uit zag steken. Hij slikte moeizaam. "Duncan?" Steven begon stukken puin weg te duwen en te slepen, tot het bovenlichaam ook vrij was van het puin.
"Nee.. Nee.." Steven's ademhaling versnelde. "Godverdomme.."
Hij knielde bij het lichaam van Duncan neer. De jongen was nog maar in de twintig, hij had nog zo'n lang leven voor zich gehad. Tranen sprongen in Steven's ogen. Hij was geen goede leider, hij had het meteen in moeten zien.
"Het spijt mij.." fluisterde hij hees.

Rowan Rivers

Hij had Andrea in de auto laten zitten, hij had haar wel zijn reserve wapen gegeven. Daarna was hij naar buiten gerend. Eerst was hij een paar keer tegengehouden, maar hij liet zich echt niet stoppen. Hij zag Steven heel snel, niemand ging naar hem toe, maar hij wel. Hij zou alles voor hem doen, echt alles. Hij zou zonder te aarzelen zijn leven geven voor Steven. Hij knielde bij Steven neer en hij pakte hem vast bij zijn schouders. 'Steven...' Sprak hij, zacht, maar doordringend. 'Niet jouw schuld... Oké.... Dit is niet jouw schuld. Dit komt door Jeffrey... Niet door jou... Je wilde gewoon helpen, je kon dit niet weten...' Zei hij, hij duwde Steven zacht naar achteren. 'Kom, je gaat met mij mee...' Zei hij, het was duidelijk dat het nutteloos was om er tegen in te gaan. Hij bleef Steven vasthouden, hij bleef hem strak aankijken. Hoewel hij kookte van woede, was hij nu alleen bezig met Steven. 

Steven Smith

Hij kon het niet geloven. Echt niet. Toch drong de waarheid keihard bij hem binnen. Duncan was dood. Hij zou niet meer wakker worden. Hij was dood. Hij was zevenentwintig, en hij was nu al dood. Steven schudde zijn hoofd, een brok ontstond in zijn keel.
Plotseling kwam er iemand naast hem zitten. Steven reageerde niet, hij leek het niet eens door te hebben. Hij leek in een waas te leven. Hij vond het altijd vreselijk om collega's te verliezen, vooral als ze voor hem werkte.
De woorden van Rowan drongen langzaam maar zeker tot hem door. Steven keek even kort op, zijn blik vol pijn en wanhoop. Hoe moest hij dit gaan vertellen aan de vriendin van Duncan? Ze was zwanger.. Dat had hij een aantal weken nog trots aan Steven verteld. Steven slikte nog eens en nam wat afstand van Duncan.
"Ik..." Steven sloot zijn ogen even, de wereld draaide. Meestal was hij diegene die sterk was en zich er doorheen sloeg. Nu echter leek hij volledig in te storten.
Een paar meter van hem af zag hij hoe Rafik uit het puin werd geholpen. Hij werd op een brancard gelegd en mee genomen naar een ambulance. Blijkbaar was hij nog wel in leven.
Steven trilde. Hij beet op zijn lip. Zijn blik gleed over de rest van het puin, waar was Patrick? Steven verstijfde weer even toen hij zijn collega zag liggen. Hij had aardig wat nare beelden gezien, maar dit zou hij nooit meer vergeten. Patrick lag midden in het puin, volledig gespiest op een uitstekende plank of iets in die richting. Hij mistte zijn hele onderlichaam en zijn hoofd lag in een onnatuurlijke houding.
"Oh my god.." was het enige wat Steven uit zijn mond kreeg. Zijn keel was opslag kurkdroog. Rowan probeerde hem weg te krijgen van deze plaats, maar Steven wilde alleen maar helpen. Hij vond dat dit zijn schuld was en hij wilde helpen. Waar was Lewis? Straks leefde hij nog.. Hij móest hem vinden.
"Lou? Lewis?!" riep Steven nu, maar hij kreeg geen reactie. Het enige wat hij hoorde was het gepraat van de pers en stukje verderop en het gepraat van mensen die zich verzamelde achter het afzetlint. Een traan rolde over Steven's wang. Dit was vreselijk.

Rowan Rivers

Steven leek iets te zien wat erg was, door zijn reactie keek Rowan om. Meteen werd hij kotsmisselijk, de zoveelste keer vandaag. Dit was echt een verschrikkelijke dag. 'We gaan...' Zei hij zacht. Zijn stem trilde, hij kon wel doen alsof het hem niets deed, dat was gewoon niet zo. Hij zag hoe moeilijk Steven het had, wat misschien ergens ook wel goed was. Eindelijk liet hij zijn gevoel zien, ook al waren de omstandigheden vreselijk. Hij nam Steven mee naar zijn auto, daar bleef hij staan. 'Ik neem je mee naar huis, ik regel alles wel. Niemand zal je nu iets kwalijk nemen, je gaat gewoon mee zonder te zeuren en we hebben het hier zo over...' Zei hij zacht, terwijl hij de deur opende zodat hij kon gaan zitten. Toch deed hij eerst nog iets anders, iets wat vreselijk zeldzaam was. Hij sloeg zijn armen om Steven heen en hij hield hem even vast. 'Het spijt mij... ' zei hij zacht. Jeffrey had dood moeten zijn. Echt. 'Ik doe alles om je te helpen, echt waar...'fluisterde hij, zijn stem trilde lichtjes. Hij had het zelf ook hartstikke moeilijk, maar hij hoopte dat hij Steven iets van steun kon geven zo, Hoewel dat niet zijn sterkste punt was. Toch deed hij er alles voor.  

Steven Smith

Hij zweeg, wist niets meer te zeggen. Hij leek wel dichtgeklapt. En dat had hij niet bepaald vaak. Rowan zei dat ze weg gingen, en trok Steven haast mee, weg van deze vreselijke plaats. Steven werkte niet eens tegen. Hij wist gewoon niet meer wat hij moest doen. En dan moest hij eerdaags waarschijnlijk ook nog gaan praten met de pers, en hij wist niet of dat wel goed zou gaan dan.
Eenmaal bij de auto keek Steven weer om zich heen. Vooraan bij het afzetlint stond een jonge vrouw. Schreeuwend, krijsend, huilend. Ze riep Duncan's naam. Steven schudde zijn hoofd, het brak zijn hart. Hij had Duncan niet mee moeten laten gaan. En hij had de zaak eerst beter moeten onderzoeken.. Hij klemde zijn kaken op elkaar en probeerde de tranen tegen te houden, maar toen Rowan plotseling zijn armen om hem heen sloeg rolden er toch een aantal tranen over zijn wangen. Steven wilde van alles zeggen, maar hij kreeg niets meer over zijn lippen.

Rowan Rivers

Hoewel Steven niets zei, wist Rowan wel hoe hij zich moest voelen. 'Ik hou van je, Steven... Echt...' Mompelde hij zacht, iets wat Steven waarschijnlijk wel wist, maar wat Rowan nooit zei. 'Kom, we gaan...' Zei hij daarna, hij duwde hem zacht de auto in, daarna sloot hij de deur en ging hij zelf ook zitten. Hij voelde zich verschrikkelijk, hij had een brok in zijn keel en hij zei zelf ook niets meer. Hij had meer van betekenis gezegd vandaag, dan hij normaal in een jaar deed. Hij had even een minuut nodig voor hij zichzelf rustig genoeg vond om weg te rijden, naar huis. Zijn handen trilden op het stuur, zijn blik was strak op de weg gevestigd. Toen ze bij het hotel aankwamen, bleef hij doodstil zitten. 

Steven Smith

Zijn hoofd bonkte. Hij had zich in geen tijden meer zo slecht gevoeld. Normaal wist hij zich aardig te blokkeren tegen alles wat er gebeurde, maar nu lukte dat echt niet.
Het drong pas laat door dat ze bij het hotel aangekomen waren. Steven keek om zich heen en duwde daarna langzaam het portier van de auto open, en stapte uit. Twee zwarte busjes met grote logo's erop reden de parkeerplaats op en stopten dicht naast hen. Steven keek even op, maar begon toen te lopen richting de ingang van het hotel. Echter werd hij ingehaald door journalisten, die hem de weg naar de ingang blokkeerde en microfoons voor zijn neus duwden.
"Klopt het dat er mogelijk drie agenten omgekomen zijn vanmiddag?" werd er gevraagd. "En klopt het dat u de leiding had? Over welke zaak ging het?" alle vragen werden door elkaar heen gesteld. Steven staarde alleen maar voor zich uit. Hij was niet in de stemming om antwoorden te kunnen geven.
"Is het waar dat Duncan Gray vader zou worden?" werd er nu gevraagd. Wat waren die journalisten toch ook een stel ongelooflijke klootzakken. Emotieloze klootzakken.
"Hou hier godverdomme over op!" schreeuwde Steven nu plotseling. Hij gaf een van de journalisten een flinke duw en probeerde door het heen te komen, naar het hotel toe.
"Er wordt gezegd dat u niet goed gehandeld heeft, is dat waar?"
Steven probeerde de vraag te negeren en hij beende stevig door, het hotel in. Toch kon hij niet negeren wat er allemaal gezegd werd, vanbinnen brak hij. Waarom was hij ook alweer hoofdinspecteur geworden? Het OM zou waarschijnlijk binnenkort ook wel contact opnemen. Steven zuchtte luid en probeerde zich rustig te houden, maar dat leek onmogelijk.

Rowan Rivers

Als hij ergens een hekel aan had, was het aan de media. Hij vond het echt verschrikkelijk. Hij ademde diep in, toen Steven uitviel tegen een man, wat terecht was, maakte hij het toch goed. Hij sprak even tegen de man, maar maakte wel duidelijk dat hij zulk soort opmerkingen niet kon maken. Bovendien zou Rowan hem aanklagen als hij dit zou gebruiken op tv, of wat dan ook. De boodschap was vrij duidelijk, gelukkig. Meteen liep hij achter Steven aan, eenmaal in het hotel was het gelukkig een stuk rustiger. Rowan voelde zich niet zo rustig, de onrust was in zijn blauwe ogen te zien, hij had een enorme chaos in zijn hoofd. Hij kon Steven horen zuchtten, maar hij zei niets. Hij kon hier niet goed mee omgaan. Eigenlijk was hij een waardeloze vriend, want hij kon niet echt iets voor Steven betekenen. ‘Je hebt niets fout gedaan. Ik weet dat het voor jou zo voelt, maar je intenties waren goed en je had geen idee dat dit had kunnen gebeuren… zelfs als je er van te voren over nagedacht zou hebben, had je dit waarschijnlijk niet kunnen voorkomen. Je bent goed in wat je doet, Steven. Dit was gewoon vreselijke pech. Ik vind het ook heel erg, ontzettend erg… en ik…’ zei hij, hij dacht aan Felicia. Hij sprak de rest van zijn zin niet uit, wat als Jeffrey dit voor elkaar kreeg? Als hij een kans zag om Rowan iets aan te doen? Dan had Andrea niemand meer, had Felicia geen vader meer, Leroy ook niet. Hij ademde trillend in, hij leek zich nu pas een beetje te beseffen wat er eigenlijk aan de hand was. ‘Geef je mobiel aan mij, Steven. Ik wil dat je even een paar uur gewoon rustig niets gaat doen. Ik neem wel op als er iemand belt…’ zei hij tegen zijn vriend, terwijl hij de deur van hun kamer opende. Hij sloot de deur achter Steven en hij gooide zijn jas over de kapstok. Rowan trilde over zijn hele lichaam, maar hij zei niet hoe beroerd hij zich voelde. Steven kon op dit moment de problemen van Rowan er echt niet bij hebben. Hij hoopte ergens dat Steven wat vrolijker zou worden als hij Felicia zou zien, maar hij ging er maar niet vanuit. ‘Ik ga hardlopen….’ Mompelde hij zacht, omdat hij wist dat hij dat nu echt nodig had, anders werd hij gek.

Steven Smith

De woorden van Rowan drongen steeds pas laat tot Steven door. Zijn hoofd zat vol met gedachten en hij kon niet stoppen met nadenken.
Rowan vertelde dat het niet zijn schuld was geweest, hij zei dat het gewoon pech was. Steven sloeg zijn ogen neer en beet op zijn lip. Hij kreeg het maar niet uit zijn hoofd dat het zijn schuld was.
"Duncan.. Hij was nog maar zevenentwintig... Hij.. Hij zou binnenkort vader worden.. Ik.. Ik.." hij schudde zijn hoofd. Hij had Duncan nooit mee moeten nemen, hij had een andere agent mee moeten nemen. Of gewoon alleen moeten gaan. Want hij gunde niemand wat er nu met Duncan, Lewis, Patrick en Raff gebeurd was.
Zonder tegen te stribbelen gaf Steven zijn mobiel aan Rowan, wat eigenlijk helemaal niets voor hem was. Hij zei nog wel dat waarschijnlijk de vrouw van het OM hem zou gaan proberen te bellen. En misschien nog een aantal radio stations en andere journalisten. Steven knikte kort toen Rowan zei dat hij zou gaan hardlopen. Zelf plofte hij op de bank neer en staarde hij doelloos voor zich uit.

Rowan Rivers

‘Steven, zo blijft er niemand over. Iedereen heeft een reden om te leven, anders zouden we er allemaal niet meer zijn. Zou je mij niet meer laten werken omdat ik Felicia nu heb? Natuurlijk niet. Zo werkt het niet. Het ontzettend vervelend, maar je kan er niets aan doen, of je moet alles alleen doen, omdat iedereen een reden heeft waarom hij niet dood zo mogen gaan…’ zei hij zacht. Hij zag nog steeds het beeld van het lichaam voor zich, daarom liep hij naar de keuken om een glas water voor zichzelf in te schenken. Hij trilde vreselijk, hij hoopte dat het hardlopen hem even wat kon kalmeren. Hij dronk het water op, daarna pakte hij een anders glas en vulde hij dat, hij liep naar Steven toe en hij zette het glas bij hem neer. ‘Het maakt mij niet uit wie er belt. Ik zal alles kunnen verantwoorden, zoals jij dat ook kan, al voelt het nu niet zo. Rust wat uit, het zal je vast goed doen…’ zei hij zacht. Daarna trok hij andere kleding aan, zodat hij kon gaan hardlopen. Hij besloot zijn revolver mee te nemen, net als de mobiel van Steven. Hij liet zijn eigen mobieltje liggen, aan die van Steven had hij wel genoeg. Hij draaide de porto rond in zijn hand, het was zo vervelend om met hardlopen alles mee te nemen, maar misschien was het toch handig. Hij zuchtte, hij besloot het maar wel te doen. ‘Ik ben over een halfuurtje wel weer terug,’ zei hij nog tegen Steven, daarna vertrok hij. Hij begon meteen op een heel hoog tempo, hij moest echt even al zijn frustraties kwijt, hij werd gek van zichzelf, gek van de chaos in zijn hoofd. Hij liep richting het park, het was rustig op straat. In het park was eigenlijk helemaal niemand, wat vast kwam omdat het gewoon overdag was, iedereen was aan het werk. Toen hij opeens iets achter zich hoorde, draaide hij zich om, snel, binnen een seconde. Hij keek rond, maar hij zag helemaal niemand. Zijn ademhaling versnelde, zijn hartslag schoot direct omhoog. Waarom was hij zo bang? Er was helemaal niets… Hij wilde zich net omdraaien, toen hij een harde knal hoorde. Het duurde even voor hij zich realiseerde wat het was, het volgende moment voelde hij een vreselijke pijn in zijn been, waardoor hij in elkaar dook. Hij zakte op de grond en hij greep naar zijn kuit, het bloed liep over zijn huid heen. Hij schreeuwde het uit, al stopte dat direct toen hij achter zich voetstappen hoorde. Hij realiseerde zich dat hij veel voorzichtiger had moeten zijn. Dit was dom, echt heel dom. Hij hield de wond in zijn been met trillende handen dichtgedrukt, maar toen iemand hem hardhandig achterover drukte, kon hij niet anders dan zich laten vallen. Hij kon het gezicht van de man niet zien, hij had een bivakmuts op, helaas. De man trok een wapen, hoewel Rowan zelf zijn revolver meehad, deed hij niet eens een poging om het ding te trekken, het was nutteloos, hij was veel te langzaam nu. De man zette de loop tegen de borst van Rowan aan, die heftig op en neer ging. Hij wilde niet dood. Hij kon niet doodgaan. Waarom deed Jeffrey dit? Hij wist eigenlijk niet eens zeker of het Jeffrey wel was. Het konden zo veel mensen zijn. Hoewel hij zich probeerde te bedenken dat hij rustig moest blijven, was een wapen tegen je borstkas aan niet niks. Er gebeurde niets, helemaal niets. Hij sloot zijn ogen, hij wilde dat het over was, hier kon hij niet tegen. De pijn in zijn been was vreselijk, maar dit afwachten was ook heel erg. Hij probeerde een mogelijkheid te verzinnen om iets te doen, maar hij wist niets. Toen er opeens een schot klonk, dook hij helemaal in elkaar, maar hij voelde niet nog meer pijn. Hij opende zijn ogen, de man was verdwenen, hij had naast Rowan geschoten. Hij begreep er helemaal niets meer van. Met trillende handen pakte hij zijn revolver, hij merkte dat hij slapper werd, hij kon niet goed meer bewegen. Zodra hij de revolver vast had, pakte hij moeizaam de porto, hij kon het ding amper vasthouden. Het duurde nog lang voor hij er voor gezorgd had dat alleen Steven het kon horen, hij wilde niet dat andere agenten zouden komen. Dat vond hij vreselijk. ‘Steven… ik heb je hulp nodig… ik ben… in… het park…’sprak hij moeizaam, meer kreeg hij niet over zijn lippen. Zijn beeld was wazig, hij vervloekte zichzelf voor zijn achterlijke actie. Toen er uit het niets iemand over hem heen boog, schrok hij zich rot. Puur uit reflex schoot hij, het lichaam viel over hem heen. Rowan hoopte zo erg dat het Jeffrey was, maar toen hij zag dat het een man was, van zijn eigen leeftijd, die hij niet kende, slikte hij. De man lag levenloos op hem, Rowan probeerde niet naar zijn gezicht te kijken, maar hij kreeg het lichaam ook niet van zich af. Hij hapte naar adem, maar hij wist dat hij toch weg zakte.

Jeffrey

Een grijns stond op zijn gezicht. Hij hield ervan om wraakgevoelens te kunnen uitten. Met grote stappen liep hij het park in. Een stukje voor hem zag hij iemand anders lopen. Gehaast, paniekerig. Als hij het goed had was dat Steven. Een grote klootzak, vond Jeffrey. Die man moest altijd alles verpesten. Maar dit keer zou het niet lukken. Dit keer zou Jeffrey ervoor zorgen dat hij kreeg wat hij wilde. Wraak op die rotzak Rowan. En Andrea, die zou hij ook krijgen. Want dat was zíjn meisje en dat zou ze voor altijd blijven. Hij zou met haar naar het buitenland trekken en hij had een aantal waanzinnige ideeën. De vliegtickets waren al geboekt, voor hem en Andrea. Hij moest alleen nog even het rotzooitje hier opruimen.
Hij had niet de moeite genomen om zijn gezicht af te schermen, ze mochten hem best zien, dat deed hem niets.
De man voor hem stopte en knielde neer bij iemand die op de grond lag. Jeffrey grijnsde. Een stelletje sukkels, dat waren het. Hij had al geweten dat het precies zo zou lopen.
"Oké, stelletje sukkels, luisteren," gromde Jeffrey nu. Hij zag hoe Steven verstijfde. En langzaam omhoog kwam. Jeffrey richtte zijn wapen op hem. "Gooi je wapen eens even weg, Steven," gromde Jeffrey, toen hij zag dat Steven zijn hand op zijn revolver had liggen. "Nu! Of ik doorzeef jou en je fucking homovriendje met kogels."
Steven draaide zich nu nog verder om zodat hij Jeffrey aankeek, en gooide zijn wapen weg. "Braaf," grinnikte Jeffrey nu grijnzend. Heerlijk vond hij dit.
"Maar Steven, eigenlijk heb ik niets aan jou.. Je loopt alleen maar altijd in de weg.." Hij had de woorden nog maar net uitgesproken of hij haalde de trekker over. Er klonk een doffe knal en de kogel doorboorde Steven's borst. Hij viel achterover en klapte op de grond neer.
"Het had gewoon beter geweest als je je er nooit mee bemoeid had.." sprak Jeffrey nog, voor hij nog twee keer de trekker over haalde en daarna Steven compleet negeerde en Rowan vast pakte. Hij trok hem half overeind en trok hem mee. "Lopen," beval hij hem.

Rowan Rivers

Hij had vreselijk veel moeite om wakker te blijven, maar toen hij weer voetstappen hoorde, kwam hij iets overeind. Het was Steven. Meteen was hij opgelucht, maar toen Jeffrey verscheen, sloot hij zijn ogen. Hij hoorde wat er gezegd werd, daarna hoorde hij meerdere schoten. Hij had Steven neergeschoten. Doodgeschoten. Hij leek het niet eens te beseffen. Hij werd opeens overeind gesleurd, waardoor hij meteen weer in elkaar zakte. 'Klootzak! Hoe moet ik verdomme lopen man...' Beet hij Jeffrey toe. Nu Steven daar lag, had hij niet eens meer een reden om mee te werken. 'Je had hem met rust moeten laten... Als je problemen hebt met mij, moet je dat oplossen met mij...' Zei hij, terwijl hij zich omdraaide naar Jeffrey, en hij uithaalde. Toch wist hij ook wel dat hij geen schijn van kans maakte, want hij kon echt bijna niet staan. Hij was veel te zwak, maar nu hield de adrenaline hem op de been. 

Jeffrey

Ergens had hij wel verwacht dat hij moeilijk zou gaan doen. Het maakte Jeffrey niets uit, hij zou toch zijn zin wel krijgen, daar zou hij wel voor zorgen.
Rowan haalde plotseling uit. Jeffrey stapte een stukje achteruit en wreef even met zijn hand over zijn gezicht. Het deed pijn, maar verder deed het hem niets.
"Weet je, Rowan, als ik jou was zou ik gewoon even mee werken. Anders gaan we nu even een wedstrijdje doen wie het eerst bij het hotel is, en ik weet zeker dat ik dan win. Je heb een keuze, of je werkt niet mee en ik ga nu naar het hotel en draai de nek om van die godvergeten klote baby van je, voor de ogen van Andrea, of je werkt nu mee en dat kind blijft leven.." gromde hij vals. En hij meende elk woord wat hij zei. Hij zou er geen moeite mee hebben nog iemand om te leggen, al was het een baby. Hij had al genoeg mensen vermoord in zijn leven, eentje meer of minder maakte ook niet veel uit.
Opnieuw greep Jeffrey Rowan vast en begon hem mee te trekken.
"En wees maar blij dat ik je mee neem, want waarschijnlijk scheelt dit je een ritje gevangenis en denken ze nu dat Steven in een gevecht is geraakt en dat jij er niets mee te maken heb."

Rowan Rivers

De harde woorden van Jeffrey lieten hem inzien dat hij wel mee moest werken. Hij had tranen in zijn ogen, het maakte toch niet meer uit. 'Waarom maak je mij niet gewoon af? Je weet dat het mij niks meer uitmaakt...' Zei hij zacht, zijn stem trilde. Jeffrey wist het allemaal hartstikke goed. Hij wist dat Jeffrey echt naar Andrea zou gaan, maar dan had hij liever dat hun dochter nog leefde. Het maakte voor hem niks meer uit. Hij moest wel lopen, maar echt lopen was het niet te noemen. Zijn hele been deed pijn, hij wankelde vreselijk erg. Hij had liever dat Jeffrey hem nu gewoon afschoot, maar hij was bang dat het niet zo makkelijk zo gaan. Hij bleef strompelen, maar het ging gewoon niet meer. Hij bleef stil staan, hij kon echt niet meer. Hij kon amper wakker blijven. 

Jeffrey

Hij trok Rowan mee, toen hij stil ging staan deed hij alleen nog maar hard handiger en trok hij nog harder, tot ze aan waren gekomen bij zijn auto. Hij duwde Rowan naar binnen en nam zelf plaats achter het stuur. Hij startte de auto en reed weg met piepende banden. In de verte klonken sirenes. Waarschijnlijk waren er mensen die schoten hadden gehoord. Maar Jeffrey zou al ver weg zijn als de hulptroepen gearriveerd zouden zijn.
Ongeveer een kwartier later reed Jeffrey een hobbelig zandpad op, dicht naast het bos. Er stond een grote villa, waar hij recht op af reed. Het automatische hek ging voor hem open en hij reed zo het erf op. Hij grijnsde van oor tot oor, en parkeerde de auto in de garage die onder het huis zat. Daarna trok hij Rowan uit de auto en sleurde hem mee de villa in.
"Milo!" riep hij hard, terwijl hij Rowan een aparte kamer in duwde en hem toen gewoon los liet. Een grote gespierde kerel kwam aan lopen en groette Jeffrey. Hij grijnsde ook al.
"Verzorg mijn grote vriend even, voordat hij straks niets meer doorheeft. Dat zou ook zo jammer zijn, aangezien het voor hem nog vrij leuk kan gaan worden," lachte Jeffrey.

Rowan Rivers

Hij probeerde op zijn omgeving te letten, maar het maakte toch niet uit. Steven was dood, niemand zou hem komen helpen. Hij zakte steeds iets weg, tot hij voelde hoe de auto stil kwam te staan. Hij opende zijn ogen weer, hij wierp even een blik op zijn been, het zag er niet zo lekker uit. Hij voelde zich ook echt beroerd, al kwam dat meer omdat hij intens verdrietig was. Hij wilde niet eens meer vechten, het was toch nutteloos. Hij had Steven nooit moeten bellen. Hij had dit kunnen weten. Het was zijn schuld.  Hij werd uit de auto gesleurd en in een kamer geduwd, meteen zakte hij op de grond. Hij rilde over zijn hele lichaam, het zweet stond op zijn voorhoofd. Hij hoorde wat er gezegd werd, hij was bang dat hij hier niet al te goed van af zou komen. Hij wilde liever gewoon in één keer doodgeschoten worden, al had hij nu misschien nog een mogelijkheid om weg te komen. Hij moest Andrea beschermen, en Lincoln. Hij gaf veel om de jongen, maar hij had vast een hekel aan Rowan nu. Logisch ook. Dat had hij ook aan zichzelf. Toen er een man binnenkwam, kwam hij meteen wat overeind, al kon hij amper blijven staan. 

Andrea Penoyer

Er waren twee dagen voorbij. Rowan was verdwenen, Steven lag in het ziekenhuis, Leroy liet niets van zich horen en Lincoln zat 24/7 bij zijn vader aan het bed. Andrea raakte helemaal paranoia. Ze had Rowan nog gezegd dat hij op moest passen, ze was ongelooflijk bang dat Jeffrey hem zou vermoorden. Al wilde Jeffrey meestal eerst mensen flink laten lijden voor hij ze zou vermoorden.
Andrea had Felicia naar een soort speciale opvang gebracht voor baby's, waar ze goed verzorgd werd. Ze wilde niet dat Felicia ook in gevaar gebracht zou worden. Ze mistte haar enorm, maar het was even niet anders.
Toen de bel ging, verstijfde Andrea. Ze durfde niet open te doen. Ze werd helemaal gek, zo in haar eentje. Iemand bonsde op de deur. Steeds harder. Andrea pakte haar krukken en bleef met een angstige blik naar de deur staren, die op een gegeven moment open knalde. Van schrik stapte Andrea naar achteren, probeerde te leunen op haar gebroken been, wat niet ging, en dus viel ze op de grond.
"Nee.. Nee.. Laat me met rust!" gilde ze. Ze spartelde wild toen ze vast gegrepen werd, maar verslapte toen er een vochtig doekje voor haar mond en neus gedrukt werd.

Rowan Rivers

De uren gingen langzaam voorbij, hij lag nog steeds te trillen op de grond, al werd het steeds erger. Hoewel Jeffrey er echt wel voor zorgde dat hij enigszins wakker was, verging hij van de pijn. Hij vond het verschrikkelijk hier, er werd ook niet bepaald aardig tegen hem gedaan. Hij had besloten te vechten tot hij niet meer kon, maar dat kostte hem wel al zijn energie, waardoor hij lichamelijk echt uitgeput was. Hij was niet eens vastgebonden, maar hij zou toch nooit weg kunnen komen. Het was slechts een kwestie van tijd voor ze meer zouden doen, lichamelijk verging hij al van de pijn, er zat opgedroogd bloed op zijn huid, maar ook bloed dat nog nat was, of nat van het zweet. Zijn shirt was helemaal ranzig en ook nat van het zweet, zijn borstkas ging haastig maar onrustig op en neer. Hij wist dat ze het hier niet bij zouden houden, hij kon hem lichamelijk breken, maar hij wist dat het geestelijke deel erger zou zijn. Dat kon hij niet meer hebben. Hij had al zo veel geestelijke littekens, alles zou te veel zijn. Hij was al helemaal de weg kwijt door de gedachte dat Steven dood was, daarom voelde hij zich al verloren, het maakte hem gek, het zorgde ervoor dat hij niet meer na kon denken. Hij was echt volledig van het pad af, misschien was het ergens dan ook maar goed dat hij nu hier vastzat. Anders zou hij sowieso mensen iets aan gaan doen.

Jeffrey

Hij zag een zwarte jeep aan komen rijden en drukte op het knopje zodat de automatische poort open ging. De auto reed het terrein op, terwijl het hek sloot. Jeffrey grijnsde en groette de chauffeur van de auto met een handgebaar, waarna hij de villa weer in liep en naar de ruimte liep waar Rowan lag.
"Zin in wat drugs, jongen?" grinnikte hij. "Dan kunnen we Andrea laten zien dat jij eigenlijk helemaal niet zo'n goede man bent voor haar. Ik heb gehoord dat je nogal.. Hoe laten we het noemen.. Oversekst en agressief raakt door drugs," lachte hij luid. Hij had geen reden om zachtjes te praten.
"Heb je zin om haar te zien?" vroeg hij daarna sarcastisch. "Ik wil dat ze gaat inzien wat voor klootzak jij bent. Ik wil dat ze doodsbang van je word. Dat ze je gaat haten."
Jeffrey trok Rowan een stukje omhoog, haalde een injectie uit zijn zak en drukte de naald in Rowan's ader, waarna hij hem injecteerde. Het zou snel inwerken, dat wist hij uit ervaring. Jeffrey grijnsde en liep toen weer richting de deur. "Ik zal Andrea even verwelkomen en klaarmaken."