Police Life

Lincoln Smith

Hij reed de auto de parkeerplaats voor het hotel op en parkeerde de auto netjes in een parkeervak.
"Ik ben gewoon bang dat ze straks ineens een mes mee hebben of zo.." sprak Lincoln nu zacht, alsof hij bang was dat iemand hem kon horen. "Ik zie Danny er echt voor aan namelijk om een wapen bij zich te dragen.." Hij zuchtte even en trok de sleutel van de auto uit het contact.
"Ik denk dat Andrea niet echt reageert. Die wilt het misschien alleen maar verzorgen als ze erachter komt dat je wat heb.. Mijn vader.. Weet ik niet eigenlijk. En ik weet ook niet hoe Rowan reageert.. We zullen het wel zien.." zei Lincoln nu. Hij glimlachte even naar Leroy en duwde daarna het portier open. Het enige wat je bij Lincoln nog zag was een blauwe rand onder zijn oog. Maar heel erg viel dat niet op. Als zijn vader erom zou vragen zou hij wel zeggen dat hij gevallen was op het station of zo.

Leroy Rivers

‘Hm, ik snap dat je daar bang voor bent, maar we moeten er maar vanuit gaan dat het niet zo ver komt…’zei hij zacht. Hij was niet bang voor wapens, of wat dan ook. Hij zou ze zelf net zo hard terugpakken, zonder moeite. Voor Lincoln lag dat anders, want hij wilde dat natuurlijk liever niet. Ze kwamen al aan op de parkeerplaats, hij stapte uit, het deed allemaal wat pijn. ‘Raven heeft het al verzorgd, het is wel goed zo…’ mompelde hij. Hij hoopte gewoon dat het niemand opviel en hij kon gaan slapen. Dan zou hij morgen wel zien hoe het ging en wat hij deed. Hij wilde wel langs bij Raven, maar dat kon sowieso wel. Hij liep het hotel in, hij probeerde rechtop te lopen, maar zijn schouder stak wel, het was niet echt een lekker gevoel. ‘Hoe was je dag verder?’ vroeg hij aan Lincoln, omdat hij niet stil wilde blijven.

Lincoln Smith

"Ik ben op school geweest. Het was weer erg leerzaam en ook wel leuk. Hoe was jouw dag?" kaatste hij terug naar Leroy, terwijl hij samen met hem naar het hotel begon te lopen. Hij nam de lift in plaats van de trap, puur omdat hij dacht dat Leroy dat wat prettiger zou vinden nu. Lincoln klikte op het knopje van de vierde verdieping en leunde tegen de muur aan, terwijl hij zijn handen in zijn zakken stak. Hij zuchtte even en wachtte tot de lift op de vierde etage stil kwam te staan en de deuren open gingen. Toen de deuren open waren stapte hij uit en liep hij naar de hotelkamer van Steven en Rowan. Hij grabbelde in zijn broekzak, viste er een sleutel uit en stak die in het sleutelgat van de deur, waarin hij het omdraaide. Meteen hoorde hij van achter de deur geblaf van Mack. Het was een verdomd goede waakhond, wat toch wel een veilig gevoel gaf.
Langzaam duwde hij de deur open en stapte hij binnen. Mack kwam op hem af lopen en draaide een paar keer kwispelend om hem en Leroy heen. Als de hond je eenmaal kende en wist dat je geen kwaad in je had, was hij hartstikke lief tegen je. Als hij echter wist dat je iemand kwaad wilde doen, was hij zeer agressief.
"Hallo!" groette Lincoln luid, zodat iedereen meteen wist dat hij binnen gekomen was, voor hij weer een rare reactie uitlokte en straks Steven of Rowan met een wapen aan zou komen lopen, want hij wist hoe wantrouwend ze waren. En dat leek erger te zijn geworden sinds Andrea zwanger was geworden. Opzich ook wel logisch.

Leroy Rivers

Hij was oprecht blij dat Lincoln het zo leuk had op school, terwijl Leroy het tegenover gestelde was. Hij stond wel ingeschreven, maar eigenlijk ging hij amper. Hij had er gewoon geen zin in. Lincoln vroeg naar zijn dag, maar hij haalde zijn schouders op. Meteen betrok zijn gezicht, dat kon hij beter niet doen, het was aardig pijnlijk. Ze liepen richting de hotelkamer, Lincoln opende de deur, hij kon Mack al flink hard horen blaffen. Hij ging na Lincoln naar binnen, moeizaam trok hij zijn jas uit, die hij over de kapstok heen gooide, niet erg netjes. Lincoln riep al, dan wist iedereen dat ze terug waren, hij deed het zelf ook altijd. Hij had niet zo veel zin om meteen paniek te zaaien. Hij bleef even staan wachten, op de één of andere manier ging hij liever achter Lincoln aan naar binnen, dan dat hij zelf als eerste ging. Misschien viel het minder op dat er iets aan de hand was, als hij achter hem aan liep. Hij wist dat ze echt wel wisten dat hij vannacht niet hier geslapen had, hij wilde er gewoon geen commentaar op.

Lincoln Smith ~ Steven Smith

Lincoln hing zijn jas aan de kapstok en aaide Mack even snel over zijn kop, waarna hij verder liep, richting de woonkamer. Hij zag Steven aan de eettafel zitten met zijn laptop, waarschijnlijk was hij weer aan het werk. Steven keek even op toen hij Lincoln zag verschijnen en glimlachte.
"Fijne dag gehad, jongens?" vroeg hij belangstellend. Lincoln knikte kort. "Het was een lange dag, maar het was wel leuk," antwoordde hij, waarna hij naar de bank liep en daarop neer plofte. Hij haalde zijn hand door zijn haren en zuchtte even vermoeid. Hij maakte lange dagen door school, maar hij had het er voor over. Hij liep precies op schema en wilde dat ook zo houden.

Leroy Rivers

Hij zag alleen Steven zitten, daardoor keek hij om, de sporttas van zijn vader was weg, dus waarschijnlijk was hij sporten. Dat scheelde, dan hoefde hij alleen maar met Steven om te gaan nu, niet met zijn vader. Andrea vond hij opzich wel aardig, als ze zich maar niet al te veel bemoeide met zijn leven, want daar kon hij niet zo goed tegen. Hij kon het ook niet waarderen als ze deed alsof ze zijn moeder was, want dat wilde hij gewoon niet hebben. Steven vroeg hoe hun dag geweest was, Lincoln gaf antwoord over school, maar Leroy had niet echt iets te zeggen. ‘Niet zo heel erg bijzonder…’ zei hij dus, daarna liep hij door naar de keuken. Hij schonk een glas water voor zichzelf in, maar hij besloot niet zo vreselijk egoïstisch te doen. ‘Willen jullie iets drinken?’ vroeg hij dus ook. Het liefste ging hij meteen naar zijn kamer, maar dat vond hij ook niet echt leuk voor Lincoln, waarschijnlijk vond hij het wel gezellig als hij nog even bij hem bleef zitten, al wilde hij ook misschien wel met zijn vader praten. Hij wist het niet, hij zou nog even wat drinken en daarna zou hij wel naar zijn kamer gaan. Zonder te wachten op antwoord pakte hij eigenlijk al blikjes cola, omdat ze dat toch meestal dronken, hij zette een blikje op tafel, daarna liep hij naar de bank en gaf hij Lincoln het blikje aan.

Steven Smith

Hij was de volgende dag al heel erg vroeg vertrokken uit het hotel. Al om half zeven was hij op het bureau gearriveerd, waar hij even een gesprek had gehad met de officier van justitie over de voortgang van alle zaken en daarna was hij weer gewoon aan het werk gegaan. Hij had even een uurtje 112 meldingen afgehandeld en liep af en toe rond in het bureau om te kijken of het overal goed ging en of zijn hulp ergens nodig was.
Om ongeveer elf uur zat hij aan de koffie in zijn kantoortje en was hij aan het puzzelen met zaken over diefstal. Er waren er de laatste tijd erg veel en hij probeerde een link tussen alle aangiftes te vinden, wat toch wel erg lastig was, want hij wist helemaal niet zeker óf er wel een link tussen de zaken was.

Rowan Rivers

Hij had Steven weg horen gaan, terwijl hij zelf in bed bleef liggen. Op de een of andere manier stond hij niet te springen om aan het werk te gaan. Hij was gewoon bang voor alles wat er fout zou kunnen gaan. Hij wilde Steven niet teleurstellen. Hij wilde wel heel graag weer werken, hij wilde de afleiding hebben en misschien zou het hem wel gewoon goed doen, bovendien wilde hij ook geld verdienen en niet gewoon constant hier zitten. Dat maakte hem alleen maar gek. Daarom was hij uiteindelijk maar uit bed gegaan, hij had zich aangekleed en hij had een vrij simpel ontbijt gemaakt. Hij had een briefje voor Andrea geschreven dat hij naar het bureau ging, daarna stapte hij in de auto en reed hij daar naar toe. Weer bleef hij eerst een tijdje in de auto zitten, voor hij uit stapte en hij naar de ingang van het bureau liep. Het voelde bijna alsof hij hier ook een trauma voor ontwikkeld had. Eenmaal binnen liep hij weer zonder iets tegen iemand te zeggen naar het kantoor van Steven. Hij klopte aan, daarna stapte hij naar binnen. Zijn blik ging naar Steven, hij voelde zich duidelijk wat ongemakkelijk. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’ vroeg hij, terwijl hij naar het bureau liep. Hij had nooit gedacht dat hij zelfs dit zo moeilijk zou vinden.

Zenovia Gaia

Inmiddels werd het steeds later en later. Ze bleef zitten zoals ze zat en ze was misschien zelfs wel even in slaap gevallen, ze wist het niet zo goed. Balen deed ze wel, nu ze met haar pols in het gips zat, kon ze onmogelijk motorrijden, iets wat ze wel graag had gewild. Even toeren door de stad… haar gedachten op nul zetten. Met een diepe zucht trok ze maar een lange zwarte regenjas aan om vervolgens een rondje door de stad te gaan lopen. Ze was benieuwd naar de politieagenten, wie Leroy zouden kennen en wie niet. Maar zomaar naar binnen stappen, daar deed ze absoluut niet aan. Ze was niet achterlijk.
Wanneer ze langs een parkje kwam, viel haar blik op de raven die daar bijeen zaten alsof ze aan het vergaderen waren, geobsedeerd door die beesten, zakte ze door haar knieën om naar ze te kijken. Ze zat op haar hurken en keek van een afstandje toe wat die beesten allemaal deden. Ze wilde dat ze net zo koel en afstandelijk kon overkomen, dat ze iedereen op afstand kon houden zodat er helemaal niemand door haar muur kon heen prikken. Leroy was daar nu namelijk al met een halve vinger doorheen.

Steven Smith

Hij las de dossiers een aantal keren door, hij wilde geen punten missen. Echter vond hij nogsteeds geen link tussen de verschillende zaken. Hij zuchtte even en schreef een paar punten op die bij al de zaken voorkwamen, zoals bepaalde voertuigen of kleding.
Op een gegeven moment klopte er iemand op de deur. Nog voor Steven kon zeggen dat diegene binnen mocht komen, ging de deur al open en zag hij Rowan verschijnen in de deuropening. Hij keek hem aan en Rowan vroeg of hij ergens mee kon helpen. Steven glimlachte.
"Er is genoeg werk, dus ja, je zou wel kunnen helpen," antwoordde hij. Hij stond op, opende de kluis en pakte een hoge stapel dossiers die hij op het bureau neerlegde. "Hier, deze zijn allemaal nog niet afgewerkt," zei hij.

Rowan Rivers

Hij zag Steven glimlachen, hij vond het dus echt niet vervelend dat Rowan weer aan het werk ging. Dat stelde hem iets gerust, al bleef hij het ongemakkelijke en opgefokte gevoel wel houden. Het maakte ook niet zo veel uit, het zou vast snel genoeg weer weg gaan. Steven zei dat er genoeg werk was dus dat hij kon helpen, al vrij snel werd er een hele grote stapel met dossiers op het bureau gelegd. ‘Ik heb jou nog nooit horen zeggen dat er geen werk is…’ zei Rowan. Hij pakte het bovenste dossier vast en hij bladerde dat even door. ‘Moet ik hier gaan zitten?’ vroeg hij. Zijn oude kantoor was waarschijnlijk al in gebruik door iemand anders, maar als Steven liever alleen was, kon hij ook wel in de kantine gaan zitten, of op de gang. Hij wilde vooral niet tot last zijn, hij was nog steeds bang dat Steven dit eigenlijk helemaal niet wilde. Rowan twijfelde zo enorm aan alles, door wat er gebeurd was, was het vertrouwen dat hij ooit in zichzelf had, volledig verdwenen. Hij vond zichzelf geen goede agent meer en hij wist gewoon dat hij al zo veel fouten gemaakt had, dat het nooit lang kon duren voor dat weer gebeurde.

Ik spoel ff een stukje verder in de tijd hoor... anders kan Zenovia helemaal niets met d'r gebroken pols

Zenovia Gaia (Raven)

Eindelijk was ze verlost van het gips en waren haar wonden genezen. Ze was er dolblij mee, eindelijk kon ze haar geliefde motor weer ophalen. Vanuit het ziekenhuis was ze meteen haar nieuwe helm op gaan halen, het toeval wilde dat ze die al eerder bestelt had, voor het ongeluk nog. Een zwarte glimmende helm met veren erin gegraveerd. Het hoorde echt bij haar. Ze liep de garage binnen, er werd weer om haar gefloten, natuurlijk. Ze lachte liefjes en vertelde dat ze haar motor op kwam halen. De mannen haalden meteen haar geliefde maatje tevoorschijn. Haar motor glom helemaal en zag er geweldig uit. Ze bedankte de mannen van harte, dit had ze niet verwacht. Ze stapte al heel erg gauw op en scheurde weg, als ze nu maar geen Leroy tegen zou komen. Ze grijnsde breed daardoor.

Leroy Rivers

Zodra Raven haar motor opgehaald had, had hij een berichtje gekregen van zijn vrienden dat ze daar geweest was. Daarom had hij besloten naar haar huis te gaan, ze kwam daar vast terug. Hij besloot deze keer niet met de auto te gaan, maar gewoon met de bus, dat was misschien wat beter. Hij wilde niet dat er weer iets gebeurde, hij zat daar eigenlijk echt niet op te wachten. De eerste keer was goed genoeg geweest, dat hoefde niet nog eens. Hij ging eerst nog bij wat vrienden langs, hij had verder toch niets te doen, daarna liep stapte hij uit bij de halte vlakbij het huis van Raven. Hij liep de straat in, hij wist eigenlijk nog precies waar het was. Hij kon ook al zien dat ze waarschijnlijk nog niet thuis was, maar hij zou wel gewoon op haar wachten.

Zenovia Gaia ( Raven )

Haar motor parkeerde ze op de stoep en half in haar tuin, iedereen kon er nog omheen lopen en hij stond niet in de weg. Ze had er nog nooit buren over horen klagen en dat vond ze prima. Ze pakte de helm van haar hoofd af en haar zwarte haar golfde over haar schouders heen. Ze schudde even haar hoofd heen en weer. Dit keer had ze wel een motorpak aan, misschien was dat toch wat veiliger. Verrast keek ze op toen ze Leroy herkende, ze had hem nog helemaal niet gezien eigenlijk, hij viel haar nu pas op. “Ah, dus je komt me toch nog helpen?” vroeg ze hem nu. Ze had hem gewoon niet meer verwacht, ze had namelijk een paar weken moeten wachten tot haar pols genezen was en in die tijd had ze niets meer van Leroy gehoord of gezien en nu stond hij ineens weer voor haar deur. Ze wist al hoe dat kwam, hij was ingelicht door zijn vrienden. Natuurlijk.

Leroy Rivers

Ze was er al heel snel, toen ze hem opmerkte, glimlachte hij een beetje. Ze vroeg of hij toch nog kwam helpen. ‘Dat had ik je toch beloofd?’ vroeg hij haar. ‘Ik dacht dat het misschien beter was om even wat afstand van elkaar te houden. Alles werd nogal… close, of zo…’ zei hij, wel met een glimlach op zijn gezicht. ‘Dat motorpak staat je goed…’ zei hij, hij meende het. Hij vond het stoer staan, het paste bij haar. Hij vond het andere pak haar ook goed staan, nog beter eigenlijk, maar dit was een flink stuk veiliger. Hij dacht weer aan de nacht die hij hier doorgebracht had, het zorgde even voor een flinke grijns op zijn gezicht. Het was een geweldige nacht geweest, dat was zeker.

Zenovia Gaia (Raven)

Hij had het haar beloofd zei hij, maar voor haar waren beloftes hopeloos. Niemand die zich eraan hield. Behalve Leroy dus. Ze slikte even, ze moest zijn beloftes dus serieus nemen. Hij had gedacht dat afstand beter was en ze knikte. “Ik ben blij dat je afstand hebt genomen.” Zei ze daarom ook zachtjes, ze was er echt heel erg blij mee dat hij dat had gedaan. Het werd haar allemaal een beetje te serieus bij hem in de buurt. Het motorpak stond haar goed en ze streek daardoor even langs haar heupen. “Dat het gips weg is, staat me beter.” Zei ze en ze keek even met een wat geheimzinnige glimlach naar hem op. Ineens grijnsde hij en ze wist heel goed waar hij aan dacht. “Je staat bij me in het krijt.” Plaagde ze hem. Hij zou haar helpen met de klus.

Leroy Rivers

Hij zag dat ze het waardeerde dat hij zijn beloftes nakwam. Waarschijnlijk was ze dat niet gewend maar vond ze het wel fijn. Ze vond het ook fijn dat hij afstand gehouden had, dat liet hem glimlachen. Ze streek langs haar heupen, meteen ging zijn blik over haar lichaam heen en slikte hij. Hij wist heel goed dat ze het daarom deed. Dat het gips wegwas stond haar goed. ‘Ja, dat ook…’mompelde hij, al had het gips hem niet in de weg gezeten. Ze zei dat hij bij haar in het krijt stond. ‘Ik help je graag, maar je moet mij niet zo afleiden…. ‘ zei hij, zijn stem klonk ietwat kil, maar daar kon hij niets aan doen. Waarschijnlijk wist ze ook wel dat het niet echt door haar kwam, hij was gewoon zo, af en toe kon hij niet anders.

Zenovia Gaia (Raven)

Hij keek naar haar lichaam en daardoor grijnsde ze. Hij hiel haar graag maar ze moest hem niet zo afleiden. “Wat doe ik dan?” Vroeg ze plagend aan hem. Ze opende haar deur en stapte naar binnen toe. Ze trok het warme motorpak uit en daaronder had ze een strak hemdje aan met een nog strakkere broek eronder, alles in het zwart natuurlijk. Ze liep naar haar tafel toe waar ze haar ideeën had uitgestald. “Wat denk je ervan? Zullen we vanavond meteen gaan? Het is een perfecte dag voor een roof.” Zei ze glunderend. Ze wilde zo veel mogelijk glimmers in haar bezit hebben. Tussendoor had ze met haar gebroken pols weer een diamant gestolen, van een rijke dame, het zou waarschijnlijk niet eens opvallen. De leren ketting die ze droeg, was haast identiek aan de ketting die ze eerder aan de mannen had gegeven die haar motor hadden gemaakt. Dit keer was de diamant alleen in een druppelvorm. Maar zo’n strak leren kettinkje stond haar fantastisch.

Leroy Rivers

Door haar plagende vraag gaf hij haar een duwtje. ‘Je weet heel goed wat je doet…’ zei hij tegen haar. Ze trok het motorpak uit, zijn blik ging weer over haar lichaam heen en hij schudde grijnzend zijn hoofd, daarna liep hij met haar mee. Ze boog over de papieren heen en vroeg daarna of ze het maar meteen vanavond zouden doen. ‘Hm, als we gepakt worden, hoop ik toch dat we samen in een cel komen…’ mompelde hij. Zijn blik ging naar haar ketting en hij gleed met zijn vingers over haar hals heen, zijn blik was strak op haar gericht. Hij boog naar haar toe en hij zoende haar kort, daarna deed hij alsof er niets gebeurd was. ‘Nou, vertel mij maar wat ik moet doen…’ zei hij, terwijl hij een beetje om de tafel heen liep.

Zenovia Gaia (Raven)

Ze merkte heus wel dat hij naar haar keek, natuurlijk merkte ze dat, als ze dat niet deed, dan moest ze wel blind of stom zijn. Ze glimlachte naar hem. Hij hoopte dat als ze gepakt werden, ze samen in een cel kwamen. “Nee, want jouw familie of de familie van Lincoln haalt je er dan wel uit en ik ga naar een gevangenis waar ze gekken bewaren.” Zei ze simpel tegen hem en ze haalde haar schouders even op alsof het niets was. “Mooier dan de vorige.” Zei ze en ze raakte haar ketting even aan. Ze voelde zijn vingers over haar hals strijken en voelde zijn lippen op die van haar. Daarna was het alsof er niets gebeurd was. Ze moest vertellen wat hij moest doen. “Jij staat hier.” Ze wees de plek aan, buiten het terrein. “Een vriend van me heeft de camera ontwikkeld die de camerabeelden in het gebouw in de gaten houden. Jij vertelt me via een oortje waar ik heen moet en wie er op die plek zijn. Zodra ik gepakt word, verbrand je het materiaal en ga je terug naar huis.” Zei ze doordringend tegen hem.

Leroy Rivers

‘Hm, dat zou ik niet laten gebeuren…’ zei hij zacht tegen haar. Ze wees de plek aan waar hij moest gaan staan, ze legde uit wat de bedoeling was. Meteen greep hij haar vast en werd zijn blik doordringender. ‘Nee,’ zei hij kort. ‘Dat doe ik niet,’voegde hij er aan toe. ‘Ik wil je echt wel helpen, maar als we gepakt worden, dan worden we samen gepakt. Zo simpel is het. Dat is wel zo eerlijk,’ legde hij haar uit. ‘Ik wil niet terug naar huis,’ voegde hij er aan toe. Hij vond het echt verschrikkelijk, het was echt heel erg. Hij had er gewoon niets te zoeken, behalve dat Lincoln er was. De rest mocht hij toch niet. Hij liet haar weer los en hij haalde een hand door zijn haren heen, hij twijfelde niet eens aan wat hij ging doen, hij deed het gewoon. Zo was het met alles. Hij kon koelbloedig iemand neersteken, het deed niets met hem en hij vond het niet eens raar. Dat maakte hem ook zo gevaarlijk.

Zenovia Gaia (Raven)

Ze werd ineens door hem vastgepakt en ze keek hem even zwijgend aan. Haar gezicht bevond zich dichtbij dat van hem. “Ben je altijd zo impulsief?” Vroeg ze hees aan hem. Een glimlachje speelde rond haar lippen en ze draaide zich daarna weer naar haar papieren. “Oké, dan doe je het niet. Dan worden we samen gepakt. Volgens mij krijg je daar een hoop problemen mee, maar goed, je moet het helemaal zelf weten. Jouw keuze.” Sprak ze nonchalant. Ze liet hem de plattegrond zien. “Als je deze bij je houdt, kun je me de weg wijzen. Ik weet de weg wel, maar het kan altijd fout lopen dat ik een andere route moet kiezen.” Gaf ze aan. Ze rolde de plattegrond op en gaf die aan Leroy. Daarna liep ze naar haar kast en gaf ze hem een microfoontje en een oortje, samen met de kleine camera.

Leroy Rivers

Ze vroeg hem of hij altijd zo impulsief was, hij haalde zijn schouders op. 'Dat ligt er aan waar het om gaat...' zei hij grijnzend tegen haar. Hij kon wel heel erg impulsief zijn, maar hij vond dat juist leuk. Het maakte het leven minder saai. Ze vond het prima als hij het niet deed, maar ze dacht dat het hem veel problemen op zou leveren. 'Dat zal wel meevallen... , bovendien ben ik niet bang voor problemen. Het zorgt voor wat actie en ik hou van actie...' Zei hij tegen haar, opnieuw met een grijns op zijn gezicht. Hij kreeg de plattegrond, hij knikte bij wat ze zei. Ze pakte nog meer spullen, hij bekeek alles even, dit moest wel goed komen. 

Zenovia Gaia (Raven)

“Zolang je mij maar niet onnodig in de problemen helpt.” Mopperde ze. Ze vond het prima als hij haar hielp, maar het moest wel volgens haar regeltjes gaan, anders was ze niet zo lief meer voor hem. Waarschijnlijk wist hij dat wel van haar, hij kwam ook heel erg betrouwbaar over. Ze had de spullen aan hem gegeven. Daarna keek ze naar buiten toe en zag dat het al schemerde. “Wacht even, dan kleed ik me om en gaan we daarna aan het werk.”Glimlachte ze hem toe en ze gaf hem een knipoog. Dat was haar manier van omgaan met de mensen om haar heen, vooral mannen behandelde ze op deze manier. Ze rende de trap op en trok haar kleding uit, daarna schoot ze weer een van haar strakke pakjes aan. Haar haren bond ze boven op haar hoofd in een stevige staart en ze trok zwarte leren handschoentjes aan die perfect rond haar vingers zaten. Ze bevestigde het oortje in haar oor en het kleine microfoontje aan haar pak. De schoenen die ze aan had getrokken, hadden hoge plateauhakken. Zo liep ze weer naar beneden toe. “Klaar.” Sprak ze met een grijns tegen Leroy.

Leroy Rivers

‘Dat doe ik niet,’ zei hij kort. Hij zou haar niet in de problemen brengen, daar schoot hij niets mee op. Ze ging zich omkleden, hij zorgde er ook voor dat alle spullen goed zaten, toen ze terug kwam, ging zijn blik weer over haar heen, de grijns sierde zijn gezicht. ‘Lekker hoor,’ zei hij plagend, terwijl hij haar vastgreep en haar tegen zijn lichaam aantrok. Zijn handen gleden over het pak heen, hij haalde langzaam adem. Ze had echt een goed lichaam en ze wist heel goed hoe ze daar gebruik van moest maken. ‘Ik neem aan dat ik ook beloond word voor mijn hulp…’ fluisterde hij zacht, zijn lippen kwamen tegen haar oor. Hij liet haar weer los, nog steeds stond dezelfde grijns op zijn gezicht. Hij vond dit ook geweldig.