Police Life

Rowan Rivers

Andrea zei helemaal niets meer, eerst maakte dat hem nog veel bozer, hij had het gevoel dat hij helemaal gek werd. Daarom boog hij iets over haar heen, trok hij het dashboard kastje open en haalde hij er een strip pillen uit. De fles drank liet hij gewoon liggen, hij sloot het ding weer en hij nam een paar pillen in zijn hand. Hij slikte ze door, hij bleef een paar minuten stil zitten, daarna keek hij opzij naar Andrea. Hij zag de traan over haar wang glijden, voorzichtig pakte hij haar hand vast. ‘Sorry,’zei hij zacht tegen haar. ‘Het spijt mij, ik mag niet zo gemeen tegen je doen, het is niet terecht. Ik weet dat ik niet zo verschrikkelijk boos moet worden, maar ik kan er gewoon niet tegen als iemand jou pijn doet, echt niet…’ mompelde hij. Hij kneep zachtjes in haar hand en hij drukte zijn lippen kort op haar vingers, om haar daarna weer aan te kijken. Hij zette de auto stil bij het ziekenhuis, maar hij bleef even zitten. ‘Ik hou van je, heel veel… daarom word ik ook zo boos…’

Andrea Penoyer

Ze bleef uit het raam staren, ook toen Rowan haar hand vast pakte. Pas toen hij sorry zei, keek ze langzaam weer op. Haar blik was gebroken, dat was duidelijk te zien. Ze zat wat in elkaar gedoken en leek niet helemaal te weten hoe ze zich moest gedragen nu.
"Ik hou ook van jou, Rowan.. Daarom wil ik dat je oppast.. Ik wil je niet kwijt.. Ik weet dat je slim bent en ik weet dat je sterk bent. Maar het kan altijd fout gaan. En ik kan niet zonder je.." fluisterde ze zacht en hees. Al haar woorden meende ze. Ze zou echt niet meer zonder Rowan kunnen, hoewel hij haar ook soms pijn deed met zijn woorden en hij zich soms aardig stom kon gedragen.
Ze zuchtte even zachtjes en vroeg zich af hoe het nu verder moest. De dreigementen en woorden van Jeffrey hadden er aardig ingeslagen bij haar. Ze wist dat hij elk woord dat hij zei meende. En ze wist dat hij haar terug wilde. Daar zou hij waarschijnlijk alles aan doen. Net zoals dat hij er alles aan zou doen om Rowan pijn te doen. Op wat voor manier dan ook. Andrea slikte en haar gezicht was bleek weggetrokken. Ze kon hier echt niet meer tegen, die constante spanning. Ze dacht dat dat eindelijk voorbij was, maar blijkbaar toch niet. Was het maar zo.. Ze wilde weer genieten, net zoals de vorige avond, voordat ze Jeffrey had gezien. Toen had de avond echt goed voor haar geweest, ze was zo enorm blij geweest. Echter was het nu alleen maar slechter geworden.

Rowan Rivers

Haar woorden lieten hem lichtjes glimlachen. ‘Ik pas op, lieverd. Echt. Ik wil jou geen pijn doen, nooit. Maar ik wil ook niet dat ze jou iets aandoen, dat kan ik gewoon niet aanzien…’ zei hij tegen haar. Daarna kwam hij overeind. Hij liep naar de andere kant van de auto en hij opende de deur voor haar, langzaam hielp hij haar overeind. Hij drukte zijn lippen op die van haar, hij zoende haar lang, vrij uitgebreid. Hij had het gewoon even nodig. Het maakte hem iets rustiger. Hij ondersteunde haar wel goed, hij wilde niet dat ze pijn had. ‘Ik vind het echt jammer. Ik wilde zo graag dat we een leuke avond hadden, maar dat schijnt nooit te lukken… ik had ook niet zo veel moeten drinken, dan had ik het wel gemerkt. Het spijt mij echt…’ zei hij zacht tegen haar.

Andrea Penoyer

Ze glimlachte nog even naar Rowan, al was het redelijk schaapachtig. Op dit moment kon ze niet echt glimlachen. Ze was nogsteeds bang. Bang voor wat er komen ging. Onwijs bang.
Rowan stapte uit de auto en opende de deur aan Andrea's kant. Hij hielp haar overeind en begon haar toen ineens te zoenen. Andrea was even overdonderd, maar zoende hem toen terug. Zo was ze even in haar eigen wereld, en kon ze even ontspannen. Toen Rowan stopte met zoenen begon hij weer te praten. Hij zei dat hij het echt jammer vond, hij had gehoopt op een leuke avond. Andrea knikte. "Het was ook leuk," zei ze. "Ik had het echt heel erg naar mijn zin, ik had mij in geen tijden zo blij gevoeld," gaf ze toe. "Alleen het eind van de avond was minder leuk.." zei ze er zachtjes achteraan. Het verbaasde haar nog dat Jeffrey niet meer met haar gedaan had die nacht. Hij had alle kansen gehad, hij had niet eens moeite hoeven doen. Maar Andrea was alleen maar blij dat het bij slapen was gebleven.
"Het was niet jou schuld, Rowan. Het was mijn eigen schuld. Ik rende die kroeg uit, dat had ik nooit moeten doen, dat was gewoon ongelooflijk dom.."

Rowan Rivers

Hij bleef haar doordringend aankijken, er was één vraag die constant door zijn hoofd spookte. Hij durfde het niet te vragen, want hij was bang voor het antwoord. Toch kon hij het gewoon niet inhouden. 'Andrea.... Heeft hij iets met je gedaan?' Vroeg hij zacht aan haar. Zijn blik was nu al donker, alleen al de gedachte dat Jeffrey het ooit met haar gedaan had, maakte hem gek. Hij was gewoon jaloers, ondanks dat ze nu bij hem was. Toch was hij jaloers. Hij had daar nogal snel last van, ook dat kon hij niet echt negeren. Hij streelde met zijn hand langs haar gezicht en hij drukte weer zacht zijn lippen op die van haar, al werd hij al heel snel ontzettend gretig. Hij wist niet precies waardoor het kwam, het had vast met alles te maken. 

Andrea Penoyer

Ze zuchtte weer even luid en verplaatste haar pijnlijke been een stukje, met behulp van haar handen. Ze kreunde even pijnlijk en gaf het ook al snel op. Toen Rowan weer begon te praten keek ze hem aan. Hij vroeg na een korte twijfeling of Jeffrey 'iets' met haar gedaan had. Andrea knipperde met haar ogen en schudde haar hoofd.
"Gelukkig niet.." zei ze daarna zacht. "Ik had al mijn kleren nog aan toen ik wakker werd." Ze glimlachte weer even schaapachtig naar Rowan. Ze was verdomd blij dat Jeffrey niks met haar geflikt had. Nog niet.
Rowan streelde weer met zijn hand langs haar gezicht en toen drukte hij zijn lippen weer op die van haar. Het begon rustig, maar hij werd al snel wat gretig, waardoor Andrea de zoen weer afbrak. Ze hield er nooit zo van als hij te gretig werd.

Rowan Rivers

Ze zei dat er niets gebeurd was, daardoor was hij wel wat opgelucht. Ze stopte de zoen wel, daardoor keek hij weg. Hij mompelde iets van excuses. 'Ik laat mij een beetje gaan...' Mompelde hij zacht tegen haar. Hij ondersteunde haar weer, zo liep hij met haar het ziekenhuis in. Hij regelde dat er snel een arts kwam, al zou hij haar nog geen seconde alleen laten, dat kon hij nu niet meer. Hij wilde bij haar blijven om haar te beschermen, constant. Anders ging het niet, dan werd hij echt helemaal gek. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij keek haar bezorgd aan. 'Ik ben bij je, consant.... ht helemaal gek. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij keek haar bezorgd aan. 'Ik ben bij je, consant.... ' zei hij, al had hij het meer zelf nodig. 

Andrea Penoyer

"Maakt niet uit.." aanvaarde ze de excuses van Rowan zachtjes. Daarna ondersteunde hij haar het ziekenhuis in. De pijn was echt enorm en Andrea's gezicht straalde dat ook uit. Eenmaal in het ziekenhuis kreeg Rowan het voor elkaar dat er snel een arts kwam. Deze stelde zich aan hen voor en gaf hen vriendelijk een hand, waarna hij Andrea een rolstoel aanbood en Rowan en Andrea meenam naar een aparte kamer, waar Andrea een of ander lulverhaal bij elkaar hing, dat ze van een ladder gevallen was hij het verven van de raamkozijnen aan de buitenkant. De arts bekeek haar been even en trok hier en daar er wat aan, waarbij Andrea verschoot van de pijn. Daarna vertelde hij dat ze even een foto moesten laten maken, omdat hij dacht dat het gebroken was. Hiervoor moesten ze weer naar een andere kamer. Andrea liet zich meevoeren in de rolstoel en liet de foto maken. Daarna mochten ze in een soort wachtkamer wachten tot de specialisten de foto beoordeeld zouden hebben.

Rowan Rivers

Hij week echt geen seconde van haar zijde, hij zou haar voorlopig niet meer alleen laten. 'Gaat het een beetje?' Vroeg hij zacht aan haar. Hij kon wel zien dat ze heel erg veel pijn had. Hij kon meestal redelijk goed inschatten hoe het met haar ging, ook als het niet zo goed ging. 'Weet je echt niet waar hij woont? Heeft hij misschien iets gezegd?' Vroeg hij zacht. Hij voelde zich gewoon onrustig, hij wilde zo graag Jeffrey afmaken, dan waren ze tenminste van al dit gezeur af. Bovendien wilde hij niet het idee hebben dat er iemand anders was die ook iets met Andrea gehad had. Het liefste was hij gewoon de enige die leefde. Hij wist niet eens of ze voor Jeffrey nog iemand gehad had. 'Heb je eigenlijk nog meer exen?' Vroeg hij zacht. Hij zei er maar niet bij wat hij wilde gaan doen. 

Andrea Penoyer

Ze zat in de rolstoel in de wachtkamer, naast Rowan. Het was stil in de ruimte, bijna niemand praatte, en degene die praatten, praatte erg zacht. Rowan vroeg aan haar of het weer een beetje ging. Andrea knikte kort.
"Zolang ik mijn been niet beweeg gaat het wel.. En zolang niemand eraan zit," zei ze zachtjes. Ze zuchtte even kort toen Rowan opnieuw vroeg of ze echt niet wist waar Jeffrey woonde. Hij kon het maar niet uit zijn kop krijgen blijkbaar.
"Nee, Rowan, ik weet het niet. En al wist ik het, in dat huis is hij nu vast niet meer, nu ik het gezien heb en ik niet meer bij hem ben. Hij zal vast alweer een ander onderkomen hebben gevonden," vertelde ze hem gedempt. Straks zat hij in hetzelfde hotel als zij.. Andrea huiverde en zette die gedachte snel uit haar hoofd. Daar moest ze niet vanuit gaan.
"En meer dan wat tienervriendjes wat allemaal niet bepaald serieus was, heb ik niet gehad, voor Jeffrey," vertelde ze Rowan nu. Ze keek op toen er een arts binnen kwam lopen en hun wenkte. Hij vroeg hen om mee te komen, en hij duwde Andrea's rolstoel voor hem uit, naar weer een andere ruimte. Daar liep hij even naar achter en toen hij terug kwam had hij een foto bij zich. Hij liet deze zien aan Andrea en Rowan.
"Je been is op twee plaatsen gebroken," vertelde hij, terwijl hij de punten aanwees op de foto waar het gebroken was. "We zullen je been in het gips zetten en we zullen je een rolstoel en een paar krukken meegeven. Het geneest vanzelf, als je goed rust neemt en je been niet gebruikt. Mocht het nou niet genezen vanzelf, wat dan gaat blijken uit volgende foto's, moeten we het opereren."
Andrea knikte wat en liet daarna vrijwillig haar been in het gips zetten. Zo kon ze haar been niet eens gebruiken, mocht ze het willen.

Rowan Rivers

Ze gaf niet echt een antwoord op zijn vragen, niet iets waar hij heel veel aan had. Ze had wel vriendjes gehad, maar ze noemde dus geen namen. Misschien maar goed ook. 'Niets serieus?' Vroeg hij nog eens zacht. Hij kon hier echt niet tegen. 'Ik kan hier niet tegen, Andrea... Ik ben echt verschrikkelijk jaloers...' Zei hij zacht tegen haar. Haar been was gebroken, hij had dat al wel verwacht eigenlijk. Ze liet haar been gipsen, gelukkig deed ze nergens moeilijk over, maar hij wist dat ze dit wel heel erg vervelend vond. Nu kon ze zelfstandig helemaal niets meer, dat was natuurlijk niet echt ideaal. Zeker niet nu. Hij haalde een hand door zijn haar en hij zuchtte. Hij voelde zich echt niet lekker. Hij was nog steeds enorm opgefokt. 

Andrea Penoyer

"Nee, niets serieus," mompelde ze gedempt. Af en toe werd ze een beetje moe van Rowan's overdreven gedrag. Zoals nu, dat hij jaloers was op vriendjes die ze had gehad toen ze nog op de middelbare school zat. Dat was zo enorm lang geleden. En het had niets voor haar betekend. Ze wist de namen van die knullen niet eens meer.
"Ik weet hun namen niet eens. Het was niet omdat ik ze leuk vond. Het ging meer om het hebben van een relatie, geloof ik. Het was niets. Jeffrey was de eerste waarmee ik echt een serieuze relatie had, hij was de eerste waar ik echt wat voor voelde," vertelde ze. Ze keek even naar haar been, die volledig in het gips zat nu. De artsen gaven aan dat ze klaar waren en ze mocht gaan. Ze zouden wel contacten over een nieuwe afspraak over een tijdje, om weer foto's te laten maken. Andrea zei gedag tegen de twee artsen en rolde toen de rolstoel de kamer uit, de gang op. Ze zat nogsteeds met Jeffrey in haar hoofd. Hoe had ze ooit voor hem kunnen vallen? Ze had er zo enorm veel spijt van. Het had haar zoveel pijn en stress kunnen schelen als ze nooit iets met hem begonnen was. Hij had leuk geleken, tot ze bij hem in was getrokken. Ze sloot haar ogen toen ze eraan terugdacht. Hij had haar meerdere keren volledig in elkaar geslagen. En ze had het nog toegelaten ook.. Ze was elke keer weer naar hem terug gegaan toen hij zijn excuses aan bood. Waarom had ze dat in godsnaam gedaan? Misschien als ze Rowan nooit ontmoet had, had ze nu nogsteeds bij Jeffrey geweest. Dan was er vast niets meer van haar over, mentaal. Waarschijnlijk was ze dan nu een soort hoertje die overal voor gebruikt werd. Andrea slikte moeizaam en schudde de gedachten weg.

Rowan Rivers

Ze stelde hem iets gerust, maar toen ze zei dat ze voor Jeffrey echt wat gevoeld had, werd hij weer helemaal woedend. 'Net zo veel als je voor mij voelt?' Vroeg hij zacht aan haar.  Hij pakte haar hand weer vast, hij voelde zich langzaam onzeker worden. Hoewel hij wist dat vrouwen wel veel aandacht voor hem hadden, was hij toch bang dat Andrea hem niets meer vond, door wat hij allemaal met haar gedaan had. 'Ik hou zo veel van je. .' Mompelde hij zacht. Er werd verteld wat ze allemaal moest doen, daarna kwam hij overeind. 'Kom schatje...' Zei hij zacht tegen haar. Hij hielp haar weer, zoals hij eigenlijk altijd deed. Alsof hij zijn andere gedrag goed probeerde te maken. 

Andrea Penoyer

"Ach, Rowan, hou toch op," mompelde ze gedempt, toen hij vroeg of ze net zoveel van Jeffrey had gehouden als dat ze nu van hem hield. "Je weet toch dat ik het aller meest van jou houd, Rowan, waarom twijfel je daar aan? Twijfel je aan mij?" vroeg ze hem nu, terwijl ze zich door hem voort liet duwen richting de auto. "Ik hou van je, Rowan, en dat zal nooit meer over gaan. Er zijn geen mannen in mijn leven geweest waarvan ik net zoveel heb gehouden dan van jou," sprak ze nu zachtjes. Daarna was ze stil en staarde ze wat voor haar uit. Ze baalde als een stekker dat ze haar been gebroken had. Het was niet alleen hinderlijk in het dagelijks leven, maar het maakte haar ook een stuk kwetsbaarder. En dat zorgde ervoor dat ze bang was, banger dan ze eigenlijk al was. Jeffrey kon nu veel makkelijker zijn slag slaan, mocht hij dat willen. En die gedachten lieten rillingen over Andrea's rug trekken.

Rowan Rivers
'Andrea, alsjeblieft... Ik twijfel echt niet aan jou. Ik hou zo veel van je, ik twijfel aan mezelf... Dat is meer het probleem... Na wat ik je allemaal aangedaan heb, twijfel ik zo erg aan mezelf. Straks doe ik iets waardoor je mij nooit meer wil zien, of waardoor je weer zo bang bent... Je weet hoe ik kan zijn, ik weet hoe ik ben... Hoe onverwachts ik om kan slaan... Daar ben ik bang voor...' Zei hij zacht tegen haar. Hij vond het echt vreselijk om zo eerlijk te zijn, zoiets had hij nog nooit tegen haar gezegd. 'Zeker als ik gedronken heb... Ik wil goed voor je zijn, maar ik weet dat ik dat niet tijd ben... Of zelfs vaak niet. Daarom twijfel ik zo...' Mompelde hij, zonder haar aan te kijken. Hij vond dit echt heel erg moeilijk. 

Andrea Penoyer

"Ik weet hoe je bent, ja. En die momenten dat je doorslaat zie je meestal wel aankomen, vaak heeft het een reden. Dan kunnen we het voorkomen. Je moet niet zo denken, Rowan, als ik ergens mee zit zeg ik het wel, wees maar niet bang dat ik ineens op een dag je in de steek laat," zei ze hem. Ze ging wat verzitten in de rolstoel en liet zich eenmaal bij de auto in de auto helpen door Rowan.
"En daarbij, gister avond was je dronken. Toen heb je ook niets fout gedaan. Dus het kan ook goed gaan als je drinkt. Je was hartstikke gezellig." Andrea glimlachte lichtjes en deed haar riem om.

Rowan Rivers

Ze stelde hem meteen enorm gerust. Hij glimlachte zelfs een beetje, wat heel wat was. Hij boog naar haar toe en hij drukte zijn lippen zacht op die van haar. 'Je bent zo vreselijk lief... Ik hou ook echt heel erg veel van jou...' Zei hij. Hij meende het met heel zijn hart. 'Je hebt gelijk, ik maak mij vast zorgen om niets... Jij weet altijd perfect hoe je mij kan kalmeren... En Steven ook...' Zei hij zacht tegen haar. 'Kom, we gaan, hij gaat zich vast zorgen maken...' Zei hij glimlachend. Zijn humeur was zo veel verbeterd nu, ze had hem echt helemaal gerust gesteld. Hij pakte haar hand even vast, maar daarna liet hij die los zodat hij weg kon rijden. 'Wel jammer, ik had toch echt gehoopt dat onze avond anders zou aflopen... ' zei hij, lichtelijk uitdagend. 

Andrea Penoyer

"Ik hou ook van jou, Rowan, heel veel," zei ze nog zachtjes. Hij pakte haar hand nog even vast, maar liet die los toen hij de auto weg reed. Rowan vertelde dat hij het wel jammer vond hoe de avond verlopen was nu, hij had gehoopt dat het anders was afgelopen. Andrea grijnsde even lichtjes en keek hem aan.
"Ik had ook gehoopt dat het anders was gegaan, alles was beter geweest dan dit.." zei ze nu gedempt. Haar hart klopte in haar keel als ze weer aan Jeffrey dacht. Ze was echt zo onwijs bang voor hem. Hij had al zoveel aangericht. Ineens schoot Andrea iets te binnen, iets dat haar gezicht lijkbleek liet kleuren en haar ademhaling stokte even.
"Straks.. Straks gaat hij naar ons kindje.." fluisterde ze hees. Ze wist niet hoe ze zou reageren als het kindje ineens verdwenen of vermoord zou zijn door Jeffrey. Waarschijnlijk zou ze helemaal gek worden.

Rowan Rivers

Ze hield ook heel veel van hem, weer glimlachte hij. Toen ze opeens iets zei, remde hij hard af. 'Fuck...' Zei hij meteen. Hij aarzelde duidelijk, hij wist niet goed wat hij moest doen. 'We gaan naar het ziekenhuis, dan overleggen we over hoe lang dit nog gaat duren... We kunnen wel zeggen dat er beveiliging moet staan, maar die vertrouw ik toch niet... Ik wil er zelf blijven...' Zei hij zacht. Hij draaide maar meteen weer om. 'Wil jij Steven een berichtje sturen? Pak mijn mobiel maar...' Zei hij tegen haar. Hij reed direct een stuk harder, maar hij kon aardig goed autorijden, dus was het niet echt een probleem. Hij wilde niet dat er iets met hun kindje zou gebeuren, ondanks dat hij het een raar idee vond dat hij nu weer vader was. Bij Leroy was het ook niet echt goed gegaan. 

Andrea Penoyer

"Waarschijnlijk mag je pas nadat je aangifte of iets in die richting heb gedaan beveiliging vragen," sprak Andrea zachtjes. Daarna vroeg Rowan of ze een berichtje wilde sturen naar Steven Ze knikte kort en pakte Rowan's mobiel, waarna ze Steven opzocht en een berichtje naar hem begon te schrijven. Ze schreef wat er afgelopen avond gebeurd was en dat ze nu naar Felicia toe gingen in het ziekenhuis. Daarna gaf ze Rowan zijn mobieltje terug en keek ze gespannen uit het raam. Ze moest weten of Felicia nog in het ziekenhuis was. Straks had Jeffrey haar al weggehaald.. Andrea sloot haar ogen even en probeerde wat te ontspannen, maar het was onmogelijk.
"Ze zou toch vast wel een weekje eerder mee naar huis mogen? Ik bedoel.. Volgende week zou ze mee mogen. Wat is één weekje nou.. Ik wil haar bij mij houden.."

Rowan Rivers

Hij voelde zich direct weer helemaal gespannen, hij probeerde het echt tegen te gaan, maar het ging gewoon niet. 'Ik regel wel wat...' Gromde hij. Hij kon hier écht niet tegen. 'Ja, dat komt vast wel goed... We moeten gewoon duidelijk maken dat het heel erg belangrijk was...' Zei hij tegen haar. Hij zorgde er wel gewoon voor, ook als het niet al te aardig zou gaan. Hij parkeerde zijn auto weer, hij sprong er uit om Andrea weer te helpen. 'Als je pijn hebt, moet je het tegen mij zeggen... Ik wil je geen pijn doen...' Zei hij zacht tegen haar, terwijl hij haar hielp. Hij maakte zich duidelijk zorgen om alles, maar hij was vooral bezig om zichzelf rustig te houden, wat het moeilijkste was voor hem als er iets gebeurde. 

Andrea Penoyer

Ze reden weer terug naar het ziekenhuis, Andrea was volledig gespannen, ze was doodsbang dat ze te laat waren. Dit was het enige kind dat ze kon krijgen van Rowan. Hierna kon ze geen kinderen meer krijgen, dat zou haar lichaam niet aankunnen. Daarom gaf ze ook zo onwijs veel om Felicia.
"Het lukt vast wel.." mompelde Andrea nog zachtjes, meer voor zichzelf, omdat ze het zelf wilde geloven. Het was tenslotte hun kind toch? Dan zouden ze toch zelf de beslissingen mogen maken? Ze was gezond. Ze kon best mee naar huis..
Rowan hielp Andrea voorzichtig weer uit de auto, wat een heel gedoe was nu met haar been, maar het ging.
"Het gaat wel," sprak ze toen Rowan zei dat ze het moest zeggen als ze pijn had, omdat hij haar geen pijn wilde doen.

Rowan Rivers

Hoewel Andrea haar best deed om hem wat gerust te stellen, bleef hij weer vreselijk onrustig, alsof ze bijna geen invloed op hem had. Dat was een beetje beangstigend voor hem. Altijd kon ze hem gerust stellen, maar nu werkte dat helemaal niet meer. Misschien was het gewoon even te veel allemaal. Hij liep met haar het ziekenhuis in, ze zei dat het wel ging, maar toch bleef hij heel erg op haar letten, hij wilde gewoon zorgen dat ze zo min mogelijk pijn had, altijd. Hij liep naar de goede afdeling toe, deze keer moesten ze maar met de lift. 'Je hebt vast gelijk, alles gaat gewoon goed... Dat moet wel...' Zei hij zacht, maar toch was hij doodsbang. 

Andrea Penoyer

Ze liepen samen het ziekenhuis in, of naja, Andrea zat in de rolstoel. Ze zweeg en was opvallend stil. Normaal was ze vrij spraakzaam en niet vaak stil. Nu was ze echter veel te gespannen en bang om spraakzaam te kunnen zijn. Ze was alleen spraakzaam als ze blij was en nergens mee zat.
Ze namen de lift naar boven, naar de afdeling waar meerdere baby's lagen. Andrea sloot haar ogen even toen de lift hen naar boven bracht en opende haar ogen weer langzaam toen de liftdeuren open gingen. Dit werd het moment van de waarheid, en ze keek er enorm tegenop. Had ze Jeffrey verteld over de baby? Of niet? Ze wist het niet meer. Ze hoopte maar van niet.. Misschien wist hij het nog niet. Al wist ze dat Jeffrey vaak alles heel snel wist.
Ze liepen langs de couveuses en Andrea zag de couveuse waar Felicia in hoorde te liggen al voor haar. Ze haalde even diep adem en stopte voor de couveuse. Haar hart maakte een sprongetje van opluchting. Ze lag er nog. Andrea glimlachte lichtjes en pakte haar kindje op, en hield haar in haar armen. Ze hoopte zo dat Jeffrey met zijn poten van haar af zou blijven. Felicia had nog helemaal niets misdaan.

Rowan Rivers

Hij voelde hoe de spanning steeds erger werd, hij wilde gewoon dat alles goed ging, niet elke keer deze onzin, hij kon hier echt niet tegen. Jeffrey moest hun gewoon met rust laten. Nu zou hij er alsnog aangaan en het was volledig zijn eigen schuld. Toen hij zag dat hun dochter er was, was hij meteen helemaal opgelucht, al wist hij dat de problemen nog lang niet voorbij waren. Hij legde een hand op de schouder van Andrea neer. 'Gelukkig maar...' Zei hij zacht. De opluchting was in zijn stem te horen. 'Ze is echt prachtig... Gelukkig lijkt ze veel op jou...' Zei hij plagend. Al was het ook wel waar, al leek ze veel op hun allebei. 'Ik zorg dat jullie niets overkomt, echt... Ik ga een arts halen...' Zei hij zacht, maar er kwam al iemand naar hun toe gelopen, dat scheelde.