De Middeleeuwen

Koningin Elissa Beaufort

Eleanor vond het ook fijn dat ze haar status mee had, het liet Elissa glimlachen. Ze vond het een hele fijne vrouw en ze was best wel gek op haar geworden. Ze merkte ook dat ze best wel veel bij haar kwijt kon en dat ze redelijk hetzelfde over dingen dacht. Dat waren ook wel echt dingen die ze miste in een moeder.
Ze glimlachte weer wanneer Eleanor aangaf dat ze graag af en toe langskwam. "Natuurlijk, wanneer je wilt." Bevestigde Elissa nogmaals. Ze vertelde ook dat het altijd goed was om haar horizon te verbreden en om te kijken of ze overal iets van kon leren. "Dat vind ik ook zo leuk aan andere rijken bezoeken, je leert altijd wel wat." Klonk haar stem nu wel wat opgewekt.
Wanneer ze aangaf of ze niet wist of ze liever keek of wat anders deed, gaf Eleanor aan dat ze het begreep. Ze worstelde zelf daar ook een beetje mee. Ze had boeken in de kast, voor als ze iets wilde lezen en ze afleiding zocht. Elissa zuchtte even. "Ik weet niet of ik de rust daarvoor heb momenteel... Is er echt niets dat ik kan doen?" Ze wilde graag wat om handen hebben.

Koningin Eleanor Lamoyne

Elissa gaf aan dat ze welkom was wanneer ze wilde. Ze glimlachte daardoor. 'Ik hoop dat het binnenkort kan, als alles hier weer een beetje rustig is.' zei ze. Ze gaf ook aan dat ze het daarom leuk vond om andere rijken te bezoeken, je kon er altijd iets leren. 'Ja, dat vind ik zelf ook leuk. Ik hou er van om nieuwe plekken en nieuwe mensen te leren kennen en je steekt er altijd iets van op.' zei ze tegen Elissa. Ze ging zelf heel vaak op bezoek bij andere rijken, ook omdat ze het zo leuk vond, maar ook omdat het was hoe het hier praktisch geregeld was. Toen Elissa aangaf dat ze iets wilde doen zei ze ook meteen dat ze niet de rust had om te lezen, ze wilde weten of ze echt niets kon doen. 'We kunnen de toren niet uit, puur voor de zekerheid. Dus er is niets wat je kunt doen.' zei ze. Daarna liep ze naar de kast toe en pakte ze daar een boek uit. 'Maar als je het gevoel wilt hebben dat je iets nuttigs doet, dan kan je dit boek lezen.' zei ze. Ze gaf het boek aan. Het ging over de basis van het lichaam en hoe je het beste verwondingen kon verzorgen. Wellicht dat ze daar iets aan had. 'Ik hoop natuurlijk dat het niet nodig gaat zijn, maar dan heb je misschien het gevoel dat je iets doet wat meer nuttig is dan gewoon een boek lezen.' zei ze met een glimlach op haar gezicht. Daarna liep ze zelf weer naar hem raam toe. Er waren nu ook heel veel geluiden te horen buiten, vooral de horens waar op geblazen werd om aan te geven dat het moment daar was.

Koningin Elissa Beaufort

Eleanor hoopte dat het binnenkort al kon, als alles hier een beetje rustig was. "Vast wel." Knikte Elissa haar toe. Ze begreep ook wel dat alles hier een beetje gekalmeerd moest zijn, voor ze weg kon. "Eleanor, hoe zit het eigenlijk met de paarden van jullie? Ik begreep dat ze geen eigendom zijn van iemand, maar er zijn er drie waar ik speciale interesse in heb." Gaf ze nu zacht aan. Het schoot haar ineens te binnen. Ze was er wel nieuwsgierig naar eigenlijk, of ze dit met Eleanor kon bespreken of dat ze dat echt met Gregory moest doen.
Eleanor hield er ook van om nieuwe plekken en nieuwe mensen te leren kennen, je stak er altijd wat van op. Elissa knikte daardoor weer en glimlachte. "Ja, je leert er heel veel van." Was ze het met haar eens.
Er werd haar gezegd dat ze voor de zekerheid de toren niet uit konden, dus er was niets wat ze echt kon gaan doen. Elissa knikte, ze begreep het wel, maar ze baalde er wel van. Ze zag hoe Eleanor naar de kast liep en pakte daar een boek uit. Nieuwsgierig kwam Elissa dichterbij en pakte heb boek aan. Ze glimlachte door wat er op het boek stond en knikte. Eleanor hoopte dat het niet nodig ging zijn, maar dan had ze wel het gevoel dat ze iets deed wat nuttiger was dan gewoon een boek lezen. "Dankjewel, ja, dit vind ik wel prettig." Zei ze meteen dankbaar tegen haar. Ze wist zo weinig van wonden verzorgen, ze wilde daar graag meer over leren.
De vrouw liep weer naar het raam toe, de geluiden trokken Elissa's aandacht en ze kwam heel even bij Eleanor staan. Ze zag dat het moment aangebroken was en haalde even diep adem. Ze sloot haar ogen even en wenste Brandon veel geluk toe. Daarna liep ze weer naar de stoel en opende het boek om in eerste instantie naar de duidelijke tekeningen te kijken over hoe wonden verzorgd werden.

Koningin Eleanor Lamoyne

Elissa gaf aan dat het vast wel kon als het binnenkort rustiger was. 'dat verwacht ik wel ja.' zei ze. Daarna vroeg ze opeens hoe het zat met de paarden. Ze had begrepen dat ze geen eigendom waren van iemand, maar er waren er drie waar ze interesse in had. 'De paarden zijn in principe allemaal van het rijk.' zei ze. 'Dus dat klopt. Maar welke paarden er verkocht worden bepaal ik, in principe. Ik geef dat aan bij Gregory, hij geeft toestemming en op die manier gaat het.' legde ze uit. 'Hij neemt hierin altijd over wat ik hem adviseer.' voegde ze er aan toe. 'In welke paarden heb je interesse?' wilde ze daarna weten. Ze was wel benieuwd elke dieren haar aandacht getrokken hadden. Toen ze het boek aan Elissa aangaf en uitlegde dat ze hier misschien meer aan had, gaf ze aan dat ze dit wel prettig vond. Dat was begrijpelijk. Elissa kwam even bij haar staan toen het vechten echt begon en daarna begon ze te lezen. Eleanor bleef zelf bij het raam staan, ze wilde graag een beetje volgen wat er gebeurde, al kon ze niets doen.

Koningin Elissa Beaufort

Eleanor verwachtte wel dat het binnenkort rustiger werd. Elissa knikte, ja, na deze aanslag zou er heel veel bepaald zijn hier in de regio en dan zou de rust langzaam weer terugkeren waarschijnlijk. Wanneer ze het had over de paarden, gaf Eleanor aan dat ze inderdaad allemaal van het rijk waren. Echter bepaalde zij in principe welke er verkocht werden en dat gaf ze weer aan bij Gregory, hij ging er meestal wel mee akkoord met wat Eleanor adviseerde. Elissa glimlachte hierdoor, zoiets had ze inderdaad al wel verwacht. De vrouw wilde weten in welke paarden ze interesse had. Daardoor keek ze de vrouw met een glimlach en een twinkeling in haar ogen aan, ze was echt wel stapelgek op Moonlight geworden. "Moonlight, Vulcan en Bandit." Antwoordde ze.
Ze bladerde door het boek heen wat ze van Eleanor gehad had en prentte de meest belangrijke dingen in haar hoofd, alsof ze aan het studeren was, dat zorgde ervoor dat ze even afgeleid was, even niet zo heel bang was en gespannen. Toch keek ze bij elk geluid wat vreemd voor haar was op en keek ze naar Eleanor, de vrouw wist hoe het ging hier en Elissa zou aan haar reactie zien of ze erbij wilde komen staan of dat ze nog even kon blijven zitten.

Koningin Eleanor Lamoyne

Toen ze vroeg in welke paarden ze interesse had, noemde ze op dat het ging om Moonlight, Vulcan en Bandit. Ze glimlachte daardoor. 'Dat verbaast mij niets.' gaf ze toe. 'Ze kunnen verkocht worden. Ik vind het niet meer dan terecht, het zijn eigenlijk de paarden van Brandon. Hij heeft Moon en Vulcan volledig zelf gefokt, het zou oneerlijk zijn om ze hier te houden en ik snap ook dat jullie Bandit graag mee willen.' zei ze. 'Mijn man zal het geen probleem vinden.' voegde ze er aan toe. Ze wist zeker dat Gregory niet moeilijk ging doen, dat deed hij eigenlijk bijna nooit als het hierom ging. De paarden regelde Eleanor en hij nam over wat ze zei, het was nooit anders. In dit geval zeker niet, want hij zou waarschijnlijk ook wel begrijpen dat Brandon die dieren wel mee wilde hebben. Elissa begon met lezen en ze keek bij elk geluid op, maar dat vond ze niet zo gek. Het was logisch, dit was heel nieuw voor haar. Het was zo een tijdje aan de gang, ze waren nu waarschijnlijk al een uur of twee aan het vechten. 'Vind je het fijn als ik je wat dingen uitleg over hoe dit gaat?' vroeg ze nu aan Elissa, omdat ze er misschien wel wat van zou kunnen leren.

Koningin Elissa Beaufort

Het verbaasde haar niets dat ze het over die drie paarden had. Ze konden verkocht worden en dat vond Eleanor ook niet meer dan terecht. In haar ogen waren het eigenlijk de paarden van Brandon omdat hij ze zelf gefokt heeft. Het zou oneerlijk zijn om ze hier te houden en ze snapte ook dat ze Bandit graag mee wilden hebben. Elissa knikte daardoor. Gregory zou het ook geen probleem vinden. "Dat is fijn, ik ben echt gek geworden op Moon en de andere twee wil ik graag meenemen voor Brandon." Zei ze.
Na een lange tijd bestuderen van het boek, vroeg Eleanor of ze het fijn vond als ze wat uitleg zou geven. Elissa keek naar haar op en knikte. "Ja, dat zou ik heel erg fijn vinden." Gaf ze aan. Ze kwam overeind en ging bij Eleanor staan. Het was nog steeds hartstikke donker en ze merkte dat ze nog helemaal niet moe was, ze had teveel spanning, ze kon niet aan slaap denken.

Koningin Eleanor Lamoyne

Ze vond het fijn dat de paarden verkocht konden worden, ze was gek geworden op Moon en de andere twee wilde ze graag meenemen voor Brandon. Ze glimlachte daardoor. 'Dat is lief van je. Brandon heeft al een hoop meegemaakt op Bandit en ik weet dat hij hoopt dat Vulcan die positie over kan nemen en Moon is een ontzettend leuke merrie. Ik weet dat ze het goed zullen hebben bij jou.' zei ze. Ze vond het geen enkel probleem. Ze was zelf ook blij met de paarden van Elissa en vooral met Pride. Na een tijdje vroeg ze of Elissa misschien wat uitleg wilde, ze zei meteen dat ze het fijn zou vinden. Ze kwam bij het raam staan en Eleanor wees naar een aantal vuren buiten de stadsmuren, op de grond. 'Ons leger heeft dat aangestoken, zodat de vijand voor de boogschutters goed zichtbaar is als ze de muren bereiken. Dat lukt ze nu nog niet. Er staan groepen ridders bij elke poort en tot nu toe is het nog niet gebeurd dat er ook maar iemand doorheen is gekomen om bij de muur te komen, maar wij hebben relatief weinig mankracht nu. Daarom is het belangrijk om de muren goed te benutten.' legde ze uit. 'Mochten ze het voor elkaar krijgen om de muren te beklimmen, dan staan daar overal kleine groepjes ridders klaar. Die kunnen ze dan uitschakelen. Boogschutters zijn daar niet goed voor, die hebben geen geschikte uitrusting en zijn niet zo goed getraind op die manier. Die zullen zich dan terugtrekken naar een veiligere plek op de muur, zodat de ridders hun werk kunnen doen en de boogschutters ergens anders kunnen helpen.' legde ze uit. 'En daar, bij de grote poort, vindt het grootste gevecht plaats.' voegde ze er aan toe. Daar vochten Gregory, Nicolas en Brandon ook. Zo te zien ging het er heftig aan toe, maar het was heel donker en het was niet goed te zien. Misschien maar beter ook.

Koningin Elissa Beaufort

Ze vond het lief van haar dat ze de twee hengsten mee wilde nemen voor Brandon. Elissa knikte toen ze aangaf dat Brandon hoopte dat Vulcan de positie van Bandit over kon nemen en ze vond Moon een ontzettend leuke merrie. "Ja, zeker weten." Grijnsde ze meteen. Eleanor dacht ook dat de drie paarden het goed bij haar zouden hebben. "Net zoals mijn paarden het hier goed hebben." Zei ze tegen haar. Ze had gezien hoe het met Pride verging en die vermaakte zich prima.
Eleanor gaf haar uitleg over het gevecht. Ze wees eerst naar vuren binnen de stadsmuren, die waren aangestoken voor de boogschutters, zodat ze goed konden zien wie er als vijand doorheen drong en ze daar meteen op konden reageren. Dat was slim. Ze knikte even begrijpend terwijl ze de situatie bestudeerde. Er stonden ook groepen met ridders bij elke poort en er was nog geen vijand doorheen gekomen om de muur te beklimmen. Elissa scande alles met haar ogen en knikte weer, dat zag ze inderdaad ook. Er was weinig mankracht en daarom werden juist de muren gebruikt. Als de muren beklommen werden, stonden daar ook ridders klaar om ze uit te schakelen. Boogschutters waren daar niet goed voor. Nee, dat wist ze inderdaad. Haar eigen boogschutters hadden ook geen goede uitrusting en konden wel wat met een zwaard, maar niet zoveel als deze ridders.
De boogschutters zouden zich terugtrekken als de ridders hun werk moesten doen en ze konden altijd helpen. Dat was erg slim. Ze bekeek de muren nog eens goed, het was lastig om de mensen en posities te zien, maar ze begreep het wel.
Wanneer Eleanor het over de grote poort had, ging haar blik weer verder weg en kneep ze haar ogen samen. Daar vond het gevecht nu grotendeels plaats. Daar was Brandon wist ze. Ze probeerde te kijken of ze meer kon zien, maar dat was haast onmogelijk vanaf deze afstand en in het donker. "Is de aanvallende partij met veel meer?" Vroeg ze nu zacht, dat kon ze niet goed zien.

Koningin Eleanor Lamoyne

Elissa luisterde aandachtig naar het verhaal en ze zag dat ze ook uitgebreid keek naar alles wat ze aanwees. Ze leek het oprecht interessant te vinden. Waarschijnlijk was dit ook wel vrij leerzaam, nu je zo van een afstandje kon kijken. Ze keek ook naar de plek waar het grote gevecht gaande was en ze wilde weten of de aanvallende partij met veel meer was. Ze knikte daardoor langzaam. 'Wij hebben nog steeds meer mankracht, ondanks dat een groot deel van onze ridders op andere plekken is nu. Maar doordat wij de hele stad moeten beschermen en overal de muren veilig moeten houden, is het leger op de grond voor de grote poort in de minderheid. Puur omdat we ridders op de muren nodig hebben. Als die ridders ook op de grond zouden staan zouden we daar de overhand hebben, maar dan zouden kleine groepjes van de aanvallende partij misschien ongezien op de muren kunnen komen en zo naar binnen gaan.' legde ze uit. Het gevecht was echt in volle gang nu en je kon af en toe het geschreeuw horen als de wind een beetje hun kant opdraaide.

Koningin Elissa Beaufort

Eleanor gaf aan dat de aanvallende partij in de meerderheid was. Hier hadden ze wel meer mankracht, maar een groot deel van de ridders was ergens anders en de hele stad moest beschermd worden. Dat betekende dat het leger op de grond voor de grote poort in de minderheid was. Elissa ademde daardoor diep in en knikte. In haar ogen moest het leger voor de grote poort een flinke strijd leveren, ze hoopte maar dat het ze zou lukken, dat de stad verder veilig was. Ze wist ook dat dat het doel van Brandon was.
"Ja, ik snap het wel, dit is de verstandigste opstelling." Knikte ze nu. Ze begreep nu het idee meer achter het plan van Brandon, door het zo in de praktijk te zien. Ze ademde diep en trillend in, elke keer wanneer ze geschreeuw hoorde wat door merg en been klonk door een windvlaag.

Koningin Eleanor Lamoyne

Elissa ademde diep in door het verhaal en ze knikte als teken dat ze het snapte. Ze zei dat het de verstandigste opstelling was en toen ze af en toe flink geschreeuw konden horen zag ze dat Elissa diep en trillend inademde. Daardoor pakte ze nu zachtjes haar hand vast. 'Het komt goed.' zei ze. 'Hij kom altijd weer terug' voegde ze er met een zwakke glimlach aan toe. Dat was natuurlijk helemaal geen garantie, maar ze hoopte haar toch wat zekerheid te kunnen geven. Het klonk gewoon echt vreselijk en het idee dat ze daar voor hun leven aan het vechten waren was ook vreselijk. Het was heftig om af te moeten wachten en niets te kunnen doen. 'Kom, ga even zitten, ik pak nog wat thee.' zei ze. Ze liet Elissa op de bank zitten en ze gaf daarna een kopje thee aan. Het duurde ondertussen al een paar uur en ze kon net uit het raam zien dat het aanvallende leger kleiner en kleiner leek te worden, maar ook aan hun kant leken er veel slachtoffers te vallen en dat zag er niet fijn uit. Toch vertrouwde ze er op dat dit goed zou komen, ze moest ook wel.

Koningin Elissa Beaufort

Ze keek opzij naar Eleanor die haar hand pakte en zacht zei dat het goed kwam. Hij kwam altijd weer terug. Ze knikte daardoor en hield haar hand even stevig vast. "Ja, ik weet het." Zei ze zacht tegen haar. Ze ademde even diep in. Ze wist dat de vrouw haar gerust probeerde te stellen en dat Brandon tot nu toe elke keer weer terug was gekomen. Dat gaf haar wel weer een beetje meer vertrouwen in de situatie. Maar die geluiden die ze af en toe hoorde... het was afschuwelijk. Wanneer ze het haast niet meer trok, gaf Eleanor aan dat ze even zou den gaan zitten en nog wat thee drinken. Ze knikte daardoor en liep met haar mee naar de bank. Ze pakte dankbaar het kopje thee aan en ze blies zacht in de warme mok om vervolgens te drinken, ze kalmeerde wel weer een beetje en besloot even haar gedachte hierbij te houden.

Koningin Eleanor Lamoyne

Als ze Elissa zo zag staan dacht ze weer terug aan de momenten dat ze dit zelf voor de eerste keer had meoten meemaken en daarna nog veel vaker. Het was ontzettend heftig en je kon je dan zo onzeker en angstig voelen. Vooral omdat ze niets anders konden doen dan afwachten. Dat was al heftig genoeg. Nu wist je ook nog dat degene waar je van hield het heel zwaar had en dat maakte het nog intenser. Elissa ging weer zitten en ze dronk van de thee. Eleanor deed hetzelfde. Zo zaten ze een tijdje stil, toen er daarna opeens meer geluid te horen was, gevolgd door het blazen van de horens. Eleanor wist wat dat betekende. Het was voorbij. Daardoor kwam ze ook meteen overeind en keek ze uit het raam. De zon begon nu een beetje op te komen en in het ochtendlicht kon ze een aantal losse ridders weg zien rennen van de muren. Ze hadden gewonnen. Hoewel ze niet anders verwacht had, was het wel een enorme opluchting. Nu was het alleen afwachten of iedereen er ongeschonden vanaf was gekomen. 'Het is voorbij.' zei ze nu tegen Elissa, zodat ze wist wat er gebeurde. Die herkende de geluiden misschien wat minder.

Koningin Elissa Beaufort

Het was een tijdje stil, ze zaten een tijdje in stilte te drinken van de thee. Elissa probeerde diep adem te blijven halen en zo rustig mogelijk te blijven. Ineens was er meer geluid en geblaas van horens. Ze schoot meteen overeind en liep naar het raam toe. Het werd langzaam ochtend, ze zag de zon opkomen en ze zag hoe er gerend werd en dat er wel wat chaos was, maar het was wel duidelijk. Er was gewonnen. Ze slaakte een opgeluchte zucht, maar aan de andere kant, hoe ging het met Brandon? Nerveus keek ze uit het raam of ze iets van hem kon zien. Eleanor gaf aan dat het voorbij was. Ze knikte daardoor, dat had ze in de gaten. "En nu?" Vroeg ze met een trillende stem. Hoe ging het nu verder? Kon ze de toren uit? Kon ze Brandon opzoeken?

Koningin Eleanor Lamoyne

Elissa wilde natuurlijk meteen weten wat ze nu gingen doen. 'Kom, dan lopen we naar beneden toe. Ze zullen vanzelf bij het kasteel verschijnen.' legde ze uit. Ze nam Elissa al mee. Het was nu heel druk in het kasteel, iedereen had waarschijnlijk in spanning af zitten wachten en kwam nu in beweging. Ze nam Elissa mee naar de ingang van het kasteel, waar nu de eerste ridders al verschenen. Ze zagen er sowieso allemaal niet uit. Beschadigde harnassen, compleet uitgeput, maar waarschijnlijk alleen al blij dat ze nog leefden. Toen er uit de groep iemand naar hun toe kwam gelopen keek Eleanor afwachtend op. Het was Scott, met Carlos, twee van de generaals. Carlos bleef op twee meter afstand staan en Scott kwam helemaal naar hun toe gelopen. Hij had heel veel plekken op zijn gezicht, waar duidelijk nog flink wat bloed uit stroomde. hoogstwaarschijnlijk had hij ook verwondingen op zijn lichaam, maar hij zag er nog oké uit. 'Brandon en Gregory zijn oké, maar beiden gewond.' sprak Scott meteen. 'Het ging er nogal heftig aan toe.' gaf hij daarna toe. De uitputting was in zijn ogen te zien. 'Nicolas?' vroeg ze nu zachtjes. Scott ademde langzaam in. 'Die heeft niets, hij heeft ons al vrij snel laten stikken. Maar het is niet aan mij om daar verder iets over te zeggen.' zei Scott. Eleanor knikte langzaam, ze kon de frustratie in zijn stem horen, maar hij leek te moe te zijn om verder nog wat te zeggen. 'Bedankt, Scott.' bedankte ze de man, die kort omkeek. 'Daar zijn ze.' zei hij nu, waarna ze inderdaad Gregory en Brandon herkende. Brandon hing om zijn vader heen, zijn arm om zijn schouders heen geslagen en hij leunde duidelijk flink op hem. Het zag er niet geweldig uit, maar ze leefden tenminste allebei nog en op dit moment leken ze ook niet levensbedreigend gewond. Dat het een heel heftig gevecht was geweest, dat was wel goed duidelijk.

Koningin Elissa Beaufort

Volgens Eleanor konden ze naar beneden lopen en zouden de mannen vanzelf bij het kasteel verschijnen. Ze knikte daardoor en voelde hoe gespannen en bang ze was. Nu pas zou ze te zien krijgen wat de aanval gedaan had. Haast automatisch pakte ze de hand van Eleanor en liet ze zich meenemen naar beneden toe, ze wist de weg zo slecht hier, vooral nu met al die angstige gedachtes in haar hoofd. Het was druk beneden en angstvallig keek ze om haar heen. Ze hadden allemaal een flinke strijd geleverd, maar ze dacht alleen maar aan Brandon. Haar hart klopte in haar keel.
Haar ogen stopten met zoeken toen ze een bekend iemand zag, het was Scott, ze herkende hem meteen. Ze liet de hand van Eleanor plotseling los omdat ze gemerkt had dat ze die nog vast hield. Brandon en Gregory waren gewond, maar oké. De eerste amgst was ze nu voorbij. Ze ademde diep in en keek Scott in zijn ogen aan, ze luisterde nog naar de rest en kreeg te weten dat Nicolas niets had. Toch gingen die woorden half langs haar heen omdat het voor haar niet belangrijk was. Eleanor bedankte Scott en Elissa knikte hem ook even toe. "Bedankt." Zei ze. Haar stem klonk wat dichtgeknepen en helemaal niet zo sterk als ze over had willen komen. Scott keek even opzij en ze volgde meteen waar hij naar keek. "Brandon." Fluisterde ze ademloos en haar hart klopte weer in haar keel. Ze kwam dichterbij en zag hoe hij om zijn vader heen hing. Ineens lukte het haar om al haar eigen belangen aan de kant te schuiven. Ze dacht ook niet meer aan de mensen om haar heen, alleen aan Brandon. "He." Zei ze zacht en lief tegen hem en ze ging voorzichtig aan de andere kant naast Brandon staan en ging zo staan zodat hij op haar kon leunen. Ze wist niet waar hij allemaal last had dus ze liet het aan hem over hoe hij haar vast wilde pakken. Ze wilde hem geen pijn doen. Verder wist ze eigenlijk niet wat ze moest zeggen, ze wilde hem helpen. Ze had ook geen idee hoeveel energie hij nog had om te praten.

Prins Brandon Lamoyne

Bij elke stap die hij zette voelde hij de steken door zijn lichaam heen trekken. Het was niet echt meer goed te onderscheiden waar het nou precies vandaan kwam, op dit moment leek het wel alsof letterlijk alles pijn deed, maar hij voelde wel dat het niet levensbedreigend was allemaal. Hij was veel vaker gewond geraakt en hij wist de verschillende soorten pijn wel te herkennen. Zijn vader ondersteunde hem zo goed als hij kon, maar hij kon zijn vader ook bij elke stap diep horen inademen en soms zachtjes kreunen. Toen hij Elissa dichterbij zag komen keek hij meteen op naar haar. Hij was zo blij om haar te zien. Ze kwam naast hem staan en zijn vader bleef nu ook stil staan. Die liet hem voorzichtig wat op Elissa leunen. 'Oké?' vroeg zijn vader alleen maar, om te checken of het zo ging. Brandon knikte daardoor. Zijn vader legde nu kort zijn vieze en bebloede hand in het gezicht van Brandon en hij keek hem kort doordringend aan. Het was duidelijk om een manier om hem zonder woorden te bedanken voor zijn inzet. Daarna liep zijn vader zelf verder. Hij zag nog even hoe zijn moeder kort met zijn vader sprak, om hem daarna mee naar binnen te nemen. Brandon had Elissa nu vast en hij ademde voorzichtig in. Hij voelde zijn borstkas wat steken en ook zijn been deed pijn, maar het ging wel. 'Ik zei toch dat ik terug zou komen?' vroeg hij nu plagend aan haar, al klonk zijn stem wat schor en duidelijk uitgeput.

Koningin Elissa Beaufort

Brandon en zijn vader stonden beide stil toen ze erbij kwam staan. Gregory liet Brandon wat op haar leunen en voorzichtig pakte ze haar vriend zo vast dat hij de meeste steun aan haar had. Dat ze bebloed en vies waren, zag ze niet eens. Ze hield Brandon dicht tegen haar aan. Zijn vader vroeg aan Brandon of het zo ging en hij knikte daardoor. Elissa vond het prima, door de adrenaline voelde ze zich nu zo sterk dat ze ergens dacht dat ze hem zelfs helemaal zou kunnen dragen in haar armen, maar dat zou ze maar niet proberen.
Ze zag het moment tussen Brandon en zijn vader en wist hoeveel dat betekende. Ze ademde diep in en voelde de tranen in haar ogen al branden. Wanneer ze alleen werden gelaten door zijn vader, hoorde ze hoe Brandon haar plaagde. De tranen liepen over haar wangen doordat ze zo lang in spanning had gezeten, maar ze glimlachte wel naar hem door die woorden. "Ja, dat zei je en ik ben blij dat je je aan je woord hebt gehouden." Fluisterde ze liefdevol tegen hem terug. "Kom, dan help ik je." Klonk haar stem zachtjes en lief. De tranen over haar wangen kon ze gewoon niet tegenhouden, ze was zo gespannen geweest of haar grote liefde wel terug zou keren en hij was er weer. Het was echt een ontlading en ze had hem zo gemist. Voorzichtig begon ze met hem te lopen. "Kunnen we alle wonden samen verzorgen? Of is er iets zo ernstig dat eerst behandeld moet worden wat wij niet kunnen?" Vroeg ze hem zacht. Het liefste nam ze hem mee naar zijn vertrekken on hem zelf helemaal te verzorgen, met zijn aanwijzingen en wat ze in het boek had gelezen, moest dat haar wel lukken.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa moest huilen. Hij merkte meteen dat het hem ook emotioneel maakte. Hij begreep het wel, waarschijnlijk had ze echt een hele lange tijd in spanning gezeten, dat had natuurlijk veel effect op haar. Ze glimlachte wel door zijn plagende opmerking en ze zei dat hij het inderdaad gezegd had en dat ze blij was dat hij zich aan zijn woord had gehouden. 'Altijd.' zei hij zachtjes. Hij probeerde dat ook echt zo veel mogelijk te doen, hij vond dat belangrijk. Heel erg belangrijk. Ze zei dat ze hem zou helpen en ze nam hem voorzichtig mee. Het ging wel, als ze rustig aan deden en hij een beetje op haar kon leunen. Ze wilde weten of ze alle wonden samen konden verzorgen, of dat er iets zo ernstig was dat het eerst behandeld moest worden wat ze niet konden. 'Dat zullen we zien zodra mijn harnas helemaal los is.' zei hij zachtjes. Een aantal grote delen had hij al niet meer aan, omdat hij die zelf uitgetrokken had omdat ze flink beschadigd waren. Toch kon hij het pas eerlijk inschatten als hij de wonden zelf kon zien, onder het harnas en onder de kleding. 'Ik denk dat we het zelf wel redden.' zei hij, omdat hij het gevoel had dat het wel te doen moest zijn en ook omdat hij liever even niemand onder ogen kwam, behalve Elissa. Dat voelde beter nu.

Koningin Elissa Beaufort

Hij gaf aan dat hij zich altijd aan zijn woord zou houden en die woorden maakten haar warm van binnen. Het betekende zoveel voor haar. "Ik hou van je." Fluisterde ze betekenisvol door haar tranen heen. Ze wist niet wat ze anders moest zeggen. Heel voorzichtig liepen ze in de richting van zijn vertrekken. Ze probeerde echt zijn tempo aan te houden en hem zoveel mogelijk op haar te laten leunen. Hij gaf aan dat ze pas konden zien hoe ernstig de wonden waren als zijn harnas helemaal los was. Ze knikte daardoor, ja dat was ook wel logisch. Hij dacht wel dat ze het zelf zouden redden. "Dat zou ik fijn vinden." Fluisterde ze, ze wilde geen moment bij hem vandaan zijn. Ze wilde eerst weten hoe ernstig alles was. Eenmaal voor zijn vertrekken, bleef ze stil staan. Ze knikte de wachters even toe. Ze wist niet of de wachters nog wat tegen Brandon wilden zeggen of andersom.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa zei fluisterend dat ze van hem hield, wat hem direct een warm gevoel gaf. Juist nu betekenden die woorden ontzettend veel voor hem en gaf het hem een heel erg goed gevoel. Ze liepen heel rustig naar zijn vertrekken toe, heel veel sneller dan dit zou het ook niet gaan. Ze gaf aan dat ze het fijn zou vinden als ze het samen op konden lossen. Daardoor glimlachte hij zwakjes. 'Ik ook. Dat heb ik het liefste.' zei hij oprecht tegen haar.Voor de deur bleven ze even staan, de wachters keken hem nogal bezorgd aan. 'We zullen wat spullen brengen om de wonden te verzorgen en schoon te maken.' sprak de wachter nu. Brandon knikte hem even dankbaar toe. De ene wachter vertrok meteen, terwijl de andere bleef staan. Juist nu ze konden zien dat Brandon gewond waren, leken ze hun taak nog meer serieus te nemen dan ze normaal al deden. De deur werd wel voor hun geopend, waardoor hij zo veel mogelijk op Elissa kon steunen. 'Als je mij wilt helpen om alles los te maken zodat we de wonden kunnen bekijken, zou dat heel fijn zijn.' zei hij zwakjes tegen haar.

Koningin Elissa Beaufort

Wanneer ze aangaf dat ze het graag samen wilde doen, zag ze hem glimlachen. Hij wilde dat ook het liefste. Ze knikte daardoor met een glimlachje, fijn dat ze dat allebei zo vonden.
De wachters keken beide bezorgd en eentje zou spullen halen voor de wonden. "Dankjewel." Zei ze vriendelijk tegen hem, ze zag dat Brandon alleen maar kon knikken. Eenmaal in de kamer gaf Brandon aan dat ze hem kon helpen met alles los te maken. "Natuurlijk. Ik haal alles los, zeg het maar wanneer er iets pijn doet of als ik voorzichtiger moet zijn." Zei ze zacht tegen hem. Ze begeleide hem naar een stevige stoel die hij vast kon houden zodat hij niet meer op haar hoefde te leunen. Ze begon rustig alle riempjes los te maken en ontdeed Brandon langzaam en voorzichtig van zijn harnas. Ze ging heel secuur te werk en merkte niets meer van het vuil waar ze af en toe in greep. Ze wilde alleen maar Brandon er weer zo snel mogelijk bovenop helpen.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei meteen dat ze hem natuurlijk wilde helpen, ze zou alles loshalen en hij moest het zeggen wanneer iets hem pijn deed en ze voorzichtiger moest zijn. Hij knikte daardoor. Waarschijnlijk deed ze toch al heel erg voorzichtig en zou het niet echt nodig zijn, maar hij zou het aangeven als het wel nodig was. Ze liet hem op een stoel leunen en ze begon zijn harnas los te maken. Dat was gevoelig, maar ergens voelde het juist ook wel fijn, omdat er iets minder druk op zijn lichaam stond en omdat het sowieso vrij zwaar was allemaal. Ze deed echt voorzichtig, waardoor hij er gelukkig niet al te veel last van had. Toen ze zijn harnas los had waren er al een aantal plekken op zijn kleding te zien waar flink wat bloed zat en waar de stof kapot was. Wat kleinere verwondingen in zijn hals, op zijn armen. Er zat duidelijk een grotere wond op zijn rechter bovenbeen en in zijn borstkas. Dat was ook waar hij het meeste last van had. Hij trok nu zelf heel voorzichtig zijn shirt uit, waardoor de plek goed zichtbaar was. Het was diep en smerig en om de wond heen verkleurde zijn huid al gigantisch door de enorme impact op zijn lichaam van de klap. Het was letterlijk door het harnas heen gekomen en dat gebeurde niet zomaar.

Koningin Elissa Beaufort

Ze leek het harnas goed los te maken, ze hoorde Brandon helemaal niets zeggen. Terwijl ze zo bezig was, bekeek ze alle wonden die hij had, de kleine verwondingen in zijn hals en op zijn armen waren niet zo heel erg. Eenmaal het harnas los, zag ze hoe zijn kleding onder het bloed zat en de stof was ook kapot gegaan. Er was een grote wond op zijn rechter bovenbeen te zien en zijn borstkas leek flink verwond te zijn. Wanneer ze dat zo bekeek, zag ze hoe Brandon zelf zijn shirt voorzichtig uittrok. Ze stond voor hem en zag hoe zijn borst eruit zag. Haar gezicht vertrok, dat moest vast flink pijn doen. "Hoe komt dat?" Vroeg ze hem zachtjes en ze keek hem bezorgd aan. "Voelen je ribben daaronder pijnlijk als je ademhaalt?" Ze dacht na over wat ze gezien en gelezen had in het boek. Als hij een onderhuidse bloeding had, dan was hij niet meer zo aanspreekbaar geweest, dus dat gevaar zag ze niet echt. Wellicht waren zijn ribben wel gekneusd of gebroken. "Euhm... zal ik beginnen met rustig alles schoonmaken?" Vroeg ze vervolgens, ze wist niet hoe hij dit normaal gesproken deed.
Niet veel later hoorde ze een klopje op de deur. Het was de wachter met alle spullen die ze nodig had. Ze liep naar de deur toe en pakte dankbaar alles van hem aan. Rustig kwam ze weer terug en legde ze alles op de tafel neer waar de stoel naast stond. Dan had ze alles binnen handbereik. Ze merkte wel dat haar jurk ook nat en vies was geworden, ze had nog niets anders aangetrokken na het avondeten en deze jurk werd steeds vervelender. Ze merkte dat ze af en toe per ongeluk op de onderkant stapte. "Ik trek dat ding uit." Mompelde ze tegen Brandon. Dan kon ze zich tenminste op hem focussen. Ze trok de vieze jurk uit, daaronder had ze toch nog een onderjurk aan. "Zo, nu kan ik mij beter op jou focussen." Glimlachte ze naar Brandon en ze streek even liefdevol langs zijn wang.