De Middeleeuwen

Prins Brandon Lamoyne

Ze keek naar zijn borstkas en hij zag haar gezicht daardoor wat betrekken. Ze vroeg hoe het kwam. Hij ademde langzaam in en hij dacht aan wat er gebeurd was. Hij dacht aan hoe Nicolas hem en zijn vader rugdekking moest geven. Aan het moment dat er een generaal van het aanvallende leger door was gebroken en hun van achteren aanviel. Hoe hij en zijn vader omgedraaid waren en hoe Nicolas aan de kant sprong, om het gevecht te ontwijken. Hoe hij weggevlucht was, hoe de generaal daarna uitgehaald had. Recht naar zijn vader, die op dat moment ook van de andere kant aangevallen werd. Hij was er voor gesprongen en het zwaard was met zo'n klap tegen zijn harnas aangekomen dat het de slag niet helemaal had kunnen stoppen. 'Euh... het zwaard kwam met zo veel kracht op mij af dat het harnas het niet hield.' zei hij zachtjes. Ze vroeg of zijn ribben pijnlijk voelden bij ademhalen. Hij knikte daardoor, omdat het pijnlijk voelde. 'Maar het gaat wel.' zei hij zachtjes. Ze vroeg of ze zou beginnen met het schoonmaken. 'Ja, dat is goed.' zei hij. Hij wist dat dit nieuw voor haar was, maar ze leek toch wel te weten wat er een beetje moest gebeuren. De wachter had de spullen al en Elissa pakte die van hem aan, daarna kwam ze terug. Ze zei nu dat ze haar jurk uit zou trekken, waardoor hij kort glimlachte. Het was nogal onhandig, dat begreep hij wel. Hij had het ook nog eens vies gemaakt. Ze trok de jurk uit en ze kwam dichterbij. Ze streelde langs zijn wang en hij staarde in haar ogen. 'Vind je het goed als ik even ga liggen?' vroeg hij nu zachtjes, omdat hij echt uitgeput was en hij zich wat licht in zijn hoofd voelde.

Koningin Elissa Beaufort

Wanneer ze vroeg hoe het kwam, zag ze hem langzaam inademen en ze kon hem zien nadenken. Hij zei er niets over wat er echt was gebeurd, ze zag het in zijn hoofd afspelen, maar hij zei alleen maar dat het zwaard met zoveel kracht op hem afkwam dat het harnas niet hield. Ze knikte daardoor bezorgd en bekeek de wond weer, daarom was het ook al zo verkleurd om de wond heen. Zijn ribben waren ook pijnlijk bij het ademhalen. Door de kracht zouden die best wel eens gekneusd kunnen zijn. Hij zei zacht dat het wel ging. "Oké." Zei ze zachtjes met een knikje tegen hem. Wanneer ze vroeg of ze zou beginnen met schoonmaken, gaf hij aan dat het goed was. Het liet haar lichtelijk naar hem glimlachen, fijn dat dat goed was.
Toen ze haar jurk uittrok, zag ze hem kort glimlachen, waarschijnlijk begreep hij wel hoe onhandig het was. Wanneer ze zachtjes langs zijn wang streelde, staarde hij in haar ogen en vroeg hij of ze het goed vond als hij ging liggen. "Ja, natuurlijk lieverd. Ik zorg voor je." Vertelde ze hem zacht en liefdevol. Hij was hartstikke uitgeput. Ze pakte hem zachtjes vast en legde de dekens aan de kant op zijn bed. Ze pakte een schoon laken en spreidde die uit over zijn bed, zodat zijn bed niet al te vies zou worden. Rustig liet ze hem liggen. "Gaat het goed zo?" Vroeg ze hem zacht.

Prins Brandon Lamoyne

Ze vroeg gelukkig niet verder, hij had nu ook niet de energie om er veel over te vertellen en hij wist überhaupt niet of hij het wel kon bespreken. Hij wist niet echt wat hij er van vond, hij was alleen maar heel erg geschrokken en flink teleurgesteld. Het was bijna alsof het Nicolas niet had uitgemaakt wat er met Brandon en met zijn vader zou gebeuren. Ze zei dat het goed was dat hij op het bed ging liggen en ze maakte alles daar klaar voor. Daarna liet ze hem rustig liggen. Het was fijn dat ze zo voorzichtig deed. Dat waardeerde hij, hij kon het nu wel gebruiken. Heel voorzichtig ging hij liggen en ze vroeg of het goed ging zo. 'Ja, het gaat goed.' zei hij zachtjes. Hij sloot zijn ogen even, het deed flink pijn allemaal, maar het was niets wat hij niet kon hebben. 'Als je het vervelend vindt om het schoon te maken moet je het zeggen, je hoeft dit niet verplicht voor mij te doen'. zei hij nu wel zachtjes, omdat hij niet wilde dat ze iets tegen haar zin in zou moeten doen.

Koningin Elissa Beaufort

Ze merkte dat hij er wel flink over aan het denken was, wat er was gebeurd met hem daar bij die aanval en ze zag ook aan hem dat het hem pijn deed. Toch bleef ze er maar stil over, hij was vast hartstikke moe.
Wanneer hij eenmaal lag en ze wilde weten of hij goed lag, gaf hij aan dat het goed ging. Ze zag dat hij even zijn ogen sloot en ze streek liefdevol langs zijn wang terwijl ze naar hem bleef kijken. Ineens zei hij dat als ze het vervelend vond om het schoon te maken, dat ze het moest zeggen, ze hoefde dit niet verplicht te doen voor hem. "Oh Brandon, lieverd... laat mij je alsjeblieft verzorgen, ik wil niets liever dan er voor je zijn nu. Ik vond het zo vreselijk om daar in die toren te zitten terwijl jij zoveel mee hebt gemaakt. Ik miste je zo vreselijk." Zei ze met tranen in haar ogen tegen hem. "Dit is het minste wat ik voor je kan doen. Blijf maar rustig liggen, ik wil heel graag voor je zorgen." Zei ze hem. "Ik voel me echt niet verplicht." Gaf ze duidelijk aan.
"Ik pak even wat spulletjes, blijf rustig liggen, ik ben zo terug." Zei ze hem nu zachtjes. Ze vulde een emmer met warm water en pakte een spons en een handdoek. Dan kon ze hem voorzichtig schoon en droog maken. Ze kwam weer bij hem terug en ging voorzichtig bij hem op het bed zitten.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei meteen dat hij het alsjeblieft toe moest laten dat ze hem zou verzorgen. Ze wilde niets liever dan er voor hem zijn nu. Ze vond het vreselijk om in de toren te zitten en niets te kunnen doen, terwijl hij zoveel mee had gemaakt. Ze had hem vreselijk gemist. Ze zei dat dit het minste was wat ze voor hem kon doen. Hij moest rustig blijven liggen en ze voelde zich echt niet verplicht. Hij glimlachte daardoor. 'Gelukkig.' zei hij zachtjes. Anders zou hij proberen of hij het zelf kon doen, omdat hij echt niet wilde dat het vervelend voelde voor haar. Hij was wel blij dat ze dit wilde doen, het voelde voor hem fijn als Elissa het deed. Hij was zelf ook echt wel uitgeput en het was lastig om alles dan nog goed schoon te krijgen. Ze zei dat ze wat spullen zou pakken en dat ze zo terug zou zijn. Ze was al heel snel weer bij hem en ze kwam bij hem op het bed zitten. Hij raakte even heel zachtjes haar hand aan en hij glimlachte zwakjes naar haar. Daarna sloot hij zijn ogen, zodat hij een klein beetje bij kon komen van alles.

Koningin Elissa Beaufort

Hij vond het duidelijk prettig dat ze zich echt niet verplicht voelde om hem te verzorgen. Ze glimlachte lichtelijk naar hem terug.
Wanneer ze met de spullen weer bij hem terug kwam, raakte hij eerst even zacht haar hand aan en zag ze hem zwakjes naar haar glimlachen. Daarna sloot hij zijn ogen. "Goed zo, het komt allemaal goed." Klonk haar stem zachtjes. Ze praatte met een rustige stem tegen hem en legde elke keer voor ze iets deed aan hem uit wat ze ging doen. Zo maakte ze zijn hele lichaam zachtjes en voorzichtig schoon en droog. Wanneer zijn hele lichaam zo goed mogelijk schoon en droog was, bekeek ze even de wonden op zijn lichaam weer goed.
"Is het goed als ik er wat opsmeer tegen ontstekingen en daarna de wonden verbind?" Vroeg ze hem zachtjes. De wonden leken schoon zo, maar je wist het maar nooit.

Prins Brandon Lamoyne

Ze sprak zachtjes tegen hem en het maakte hem wat rustiger. Dat kon hij wel gebruiken, want hij voelde nog steeds al zijn spieren een beetje trillen en strak staan omdat het best wel veel invloed had op hem allemaal. Ook omdat het voor zijn lichaam ook vrij zwaar was. Het was niet niks. Ze maakte zijn hele lichaam voorzichtig schoon en hij bleef zijn ogen gesloten houden, dat was beter. Het ging wel. Alles was enorm gevoelig, maar het ging wel. Het was vol te houden, ook omdat ze zo voorzichtig met hem deed. Hij opende zijn ogen toen ze vroeg of het goed was als ze er iets op zou smeren en het zou verbinden. 'Ja, dat lijkt mij goed.' zei hij, omdat hij dacht dat het hierbij wel goed zou zijn als de kans op ontstekingen kleiner werd. Het verbinden leek hem ook voldoende. De wonden leken nu allebei niet echt meer te bloeden. Niet zo heftig in ieder geval. Verbinden was dan goed genoeg. Hij zou rust moeten houden zodat het kon herstellen, dat vooral.

Koningin Elissa Beaufort

Ze keek af en toe liefdevol naar zijn gezicht, hij was redelijk rustig en dat was wel heel prettig om te zien bij hem. Af en toe trilden zijn spieren wel en stonden ze strak van de spanning, maar met rust en warmte zou er al veel verholpen zijn wist ze.
Wanneer ze vroeg of het goed was dat ze er iets op zou smeren en het verbinden, gaf hij aan dat het een goed idee leek. "Oké, dan ga ik daarmee beginnen." Gaf ze aan. Ze pakte tussen de spullen die de wachter had gebracht de juiste dingen en met schone handen begon ze zachtjes het spul langs de randen van zijn wonden te smeren. Na een tijdje begon ze weer zachtjes te neuriën. Wanneer alle wondjes behandeld waren met het spul, verbond ze zijn ergste wonden zo secuur en voorzichtig mogelijk op de manier waarop ze het gelezen had in het boek. Af en toe vroeg ze hem voorzichtig zijn been iets op te tillen of iets rechtop te gaan zitten. Maar uiteindelijk was ze zelf erg tevreden over het resultaat.
"Ik denk dat het gelukt is zo." Zei ze hem zacht. Ze streelde even liefdevol door zijn haren heen.

Prins Brandon Lamoyne

Ze gaf aan dat ze daar mee zou beginnen en hij zag dat ze eventjes in de spullen zocht. Daarna begon ze de wonden in te smeren. Het was gevoelig en af en toe vertrok zijn gezicht een beetje, maar hij wist heel erg goed dat dit hard nodig was om te voorkomen dat er iets zou gaan ontsteken. Dat wilde hij echt niet hebben, dat zou voor heel erg veel ellende zorgen. Het was beter om het nu schoon te maken, nu het allemaal nog vers was. Ze bond de wonden netjes dicht en hij ademde diep in. Ze dacht dat het gelukt was zo en hij glimlachte daardoor zwakjes naar haar. 'Dankjewel, Elissa.' fluisterde hij. Ze streek door zijn haren heen en hij ademde diep in en uit. 'Kom je bij mij liggen?' wilde hij van haar weten.

Koningin Elissa Beaufort

Ze merkte dat het pijn deed toen ze de wonden insmeerde, dat begreep ze ook wel, het was om de wond te beschermen tegen ontstekingen en het ontsmette de wonden ook. Wanneer ze aangaf dat ze dacht dat het gelukt was, zag ze hem zwakjes glimlachen. Hij bedankte haar. "Geen dank, lieverd, ik doe het met alle liefde voor je." Zei ze zachtjes tegen hem. Ze zag hem even diep in en uitademen en daarna vroeg hij of ze bij hem kwam liggen. "Dat is goed. Heb je geen dorst?" Vroeg ze hem nu zachtjes. Waarschijnlijk had hij een behoorlijke uitputtingsslag geleverd en ze had ergens het vermoedde dat hij misschien wel wat wilde drinken. Ze dekte hem nu wel weer voorzichtig toe met een deken zodat hij het in ieder geval niet koud zou krijgen.

Prins Brandon Lamoyne

Zze bedankte hem en ze zei dat ze het met alle liefde deed. Dat liet hem weer glimlachen, hij vond het ontzettend fijn om te horen. Hij kon die bevestiging niet vaak genoeg krijgen. Hij wilde haar echt op geen enkele manier tot last zijn en hij had dat gevoel hierbij wel een klein beetje, maar daar kon hij niets aan doen. Ze gaf aan dat ze wel bij hem wilde komen liggen en daarna vroeg ze of hij geen dorst had. 'Wel een beetje.' gaf hij zachtjes toe. Zijn lichaam leek nog een beetje in de war te zijn van alles en daardoor wist hij zelf niet zo goed wat hij allemaal voelde op dit moment. Ze legde een deken over zijn lichaam heen, dat was wel een goed idee, dan koelde hij tenminste niet zo af. Hij voelde zich nu nog niet echt heel erg koud, maar hij wist dat het sowieso voor zijn spieren beter zou zijn als ze een beetje warm zouden blijven. 'Ik wil graag morgen terug.' zei hij nu zachtjes tegen haar. Hij wilde hier niet langer blijven. Hij wilde terug naar haar. Dat was hun thuis nu.

Koningin Elissa Beaufort

Hij glimlachte weer toen ze aangaf dat ze het met alle liefde deed. Ze streelde daardoor weer zachtjes langs zijn wang. Hij vertelde haar dat hij wel een beetje dorst had. Daardoor knikte ze eventjes en ze bleef zacht langs zijn gezicht strelen. Ze zou zo wat water voor hem pakken. Nadat ze de deken over hem heen had gelegd, zei hij zacht dat hij morgen graag terug wilde. Even keek ze hem niet begrijpend aan, terug naar het slagveld? Daarna begon het haar te dagen. "Als je sterk genoeg bent, gaan we morgen terug naar huis." Fluisterde ze zachtjes en liefdevol tegen hem. Ze wilde niet dat er wat met zijn wonden zou gebeuren als ze die lange reis moesten maken. Ze drukte zacht een kusje op zijn wang. "Ik ga even een kan met water pakken." Zei ze vervolgens. Ze liep weer bij hem vandaan en merkte dat ze zelf ook wel moe geworden was. Het zou wel fijn zijn om even naast Brandon te liggen. Ze kwam bij hem terug met een kan water en een glas. Ze schonk voorzichtig het water in het glas zodat deze halfvol was. Daarna ging ze naast Brandon op het bed zitten. "Kun je een klein beetje overeind komen?" Vroeg ze zacht.

Prins Brandon Lamoyne

Ze streelde zachtjes langs zijn gezicht, die aanraking was heel erg welkom nu. Elke kleine aanraking liet hem wat meer ontspannen en dat kon hij goed gebruiken, zijn lichaam had het vrij zwaar op het moment. Ze leek zijn vraag niet zo goed te begrijpen en hij wilde net wat energie bij elkaar rapen om haar uit te leggen wat hij bedoelde toen ze hem wel leek te snappen. Ze gaf aan dat als hij sterk genoeg was, ze morgen naar huis gouden gaan. 'Graag.' zei hij zachtjes, nog steeds vrij schor. Ze zei dat ze eventjes water zou pakken, waardoor hij knikte, wel heel voorzichtig. Elke beweging begon ondertussen pijn te doen. Ze kwam terug en ze schonk wat water in een glas, om daarna te vragen of hij een beetje overeind kon komen. 'Ja, dat gaat wel.' zei hij zachtjes. Hij kwam voorzichtig wat rechtop zitten en hij pakte het glas met trillende handen van haar over, om daarna een paar slokjes te nemen.

Koningin Elissa Beaufort

Hij wilde echt heel graag terug en ze knikte weer eventjes. Ze wilde wel nog wat dingen bespreken met zijn ouders, maar wellicht kon dat ook op een later moment wel. Ze hadden nu nog hun handen vol aan alles wat er gebeurd was, aan de wonden van Gregory en aan wat ze met Nicolas zouden doen die te laf was om mee te strijden, zoals ze gehoord had van Scott. Waarschijnlijk was het slimmer om alles op een ander moment te bespreken. Ze wist nu dat Gregory en Eleanor de relatie van haar en Brandon geheim zouden houden, een contract kon later wel gemaakt worden. Nu wilde ze graag eerst dat het goed ging met Brandon en dat hij weer snel zou opknappen. Als dat betekende dat ze naar huis zouden gaan, dan wilde ze dat zelf ook maar al te graag.
Wanneer ze terug kwam met het water, lukte het hem een beetje overeind te komen. Hij pakte het glas van haar over en ze begeleidde het glas voorzichtig omdat ze hem heel graag wilde helpen. Zodra hij een paar slokjes genomen had, pakte ze zacht het glas van hem over en zette dat weer op het kastje naast zijn bed neer, naast de kan met water. Daarna liep ze naar de andere kant van het bed. Ze bekeek haar onderjurk even, die was ook vies geworden. Ze trok die uit en kwam naast Brandon onder de dekens liggen. "Lig je goed zo?" Vroeg ze hem zacht. Als hij zijn kussen anders wilde hebben of het koud had, dan zou ze dat voor hem regelen. Ze ging op haar zij naast hem liggen en keek naar hem. "Als er iets is, moet je het meteen zeggen hoor, ik wil je met alles helpen. Ik wil niet dat je nu iets alleen doet." Waarschuwde ze hem met een bezorgde stem.

Prins Brandon Lamoyne

Ze knikte weer even, ze leek wel te begrijpen dat hij echt heel graag terug wilde. Het voelde veel rustiger voor hem daar. Hij zou daar veel meer kunnen bijkomen. Hij wilde gewoon samen met haar kunnen zijn. Hij wilde kunnen ontspannen, dat zou het beste werken om overal van bij te komen. Gelukkig ging ze nu niet tegen hem in en accepteerde ze het gewoon. Waarschijnlijk zou hij nu van een discussie alleen maar van slag raken. Dat was niet de bedoeling, juist niet. Ze pakte het glas weer van hem over en ze liep naar de andere kant van het bed. Hij zag dat ze haar onderjurk nu ook uittrok en hij liet kort zijn blik over haar heen glijden. Ze was zo mooi. Ze kwam bij hem liggen en ze wilde weten of hij goed lag zo. 'Ja.' zei hij zachtjes. Hij was niet zo spraakzaam meer. Puur omdat hij de kracht niet had, maar ook omdat hij toch wel flink van slag was door alles. Dat hoorde er bij, het zou wel weer minder worden. Ze zei dat hij het meteen moest zeggen als er iets was, ze wilde met alles helpen. 'Bedankt.' fluisterde hij. Hij legde heel zachtjes zijn hand op die van haar neer en hij glimlachte waterig naar haar.

Koningin Elissa Beaufort

Ze had niet door dat hij naar haar keek toen ze haar kleding uitdeed, het voelde ook allemaal steeds normaler en dit soort momenten zorgden er ook voor dat het gewoon was om bij elkaar te zijn, om elkaars lichaam te zien. Ze voelde zich echt fijn bij hem. Toen ze eenmaal bij hem lag en vroeg of hij zo goed lag, gaf hij zacht aan dat dat het geval was. "Mooi zo." Glimlachte ze liefdevol tegen hem. Wanneer ze aangaf dat als er ook maar wat was, dat hij het tegen haar moest zeggen, bedankte hij haar. "Geen dank." Zei ze meteen tegen hem terug. Ze voelde zijn hand op de hare en ze pakte die zachtjes vast en streelde met haar vingers over zijn huid heen. Met een liefdevolle blik keek ze hem aan. "Rust maar een beetje uit, ik ben hier." Fluisterde ze en ze drukte zachtjes haar lippen tegen zijn slaap. Ze legde haar hoofd weer op het kussen neer en bleef naar hem kijken terwijl ze met haar vingers zachtjes over zijn hand bleef strelen.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei dat hij wat uit moest rusten en hij voelde haar vingers zachtjes over zijn huid heen glijden. Ze zei dat ze hier was en ze drukte haar lippen tegen zijn slaap. Het voelde fijn. Het was heel erg welkom. Hij ademde diep in en uit om zijn lichaam nog wat te kalmeren. De spanning zat er nog steeds goed in. Hij deed zijn best om weer volledig te kalmeren, maar hij was bang dat het er de komende dagen niet echt meer in zou zitten. Het zou tijd gaan kosten. Het moest weer langzaam wat naar de achtergrond zakken. 'Ik weet niet of ik kan slapen.' sprak hij schor tegen haar. Zijn lichaam was echt compleet uitgeput, hij kon alle rust heel erg goed gebruiken, maar hij was bang dat hij te onrustig zou zijn in zijn hoofd. Dat hij daardoor niet in slaap zou kunnen blijven. Zeker omdat het altijd al een beetje een probleem was. Nu was hij er echt bang voor.

Koningin Elissa Beaufort

Ze zag hem diep in en uit ademen en dat hij nog wat rustiger werd, toch voelde ze ook wel nu ze zo over zijn hand streelde dat hij nog steeds gespannen was. Ze zag dat hij zijn best deed om rustiger te worden, maar het ging niet. Ze wist ook dat hij nog heel erg veel te verwerken had. Hij zei ineens schor dat hij niet wist of hij kon slapen. "Je hoeft ook niet te slapen, liggen en rusten is genoeg." Fluisterde ze zachtjes tegen hem. "Zolang je maar niet bang bent, dan genees je het snelste. Je hoeft nergens bang voor te zijn, ik ben bij je, ik bescherm je." Klonk haar stem liefdevol tegen hem. "En als je met mij wilt praten, dan mag dat ook. De keuze is aan jou." Fluisterde ze hem toe. Ze bleef naar hem kijken met een lichte glimlach en haar vingers streelden nu zachtjes van zijn hand omhoog, over zijn onderarm heen.

Prins Brandon Lamoyne

Toen hij zachtjes zei dat hij niet zeker wist of hij kon slapen, zei ze dat het niet hoefde. Alleen liggen en rusten was genoeg. Hij moest niet bang zijn, dan herstelde hij het snelste. het was niet nodig, ze was bij hem en ze beschermde hem. Hij knikte daardoor. Hij was heel blij dat hij niet alleen was, dat zeker. Echt ontzettend blij. Daar moest hij nu niet aan denken. Normaal was dat wel zo na een gevecht, dan was hij alleen. In zijn kamer hier, of ergens in een tentje of in de buitenlucht als het een langere veldslag was. Dat was heel erg heftig en het was fijn dat Elissa er nu voor hem was. Ze zei dat hij met haar mocht praten als hij dat wilde, de keuze was aan hem. Hij voelde haar vingers nu iets omhoog glijden, over zijn onderarm heen. 'Ik weet niet zo goed waar over.' gaf hij zachtjes toe. 'Ik vergeet het liever allemaal.' voegde hij er aan toe. 'Maar ik ben wel blij dat je er voor mij bent.'

Koningin Elissa Beaufort

Hij knikte door haar woorden en ze glimlachte weer naar hem vol liefde. Het was fijn dat hij het begreep en dat hij zich er ook echt prettig bij voelde dat ze bij hem was. Haar vingers bleven zachtjes over zijn arm strelen en ze bestudeerde zijn gezicht. Wanneer ze aangaf dat hij mocht praten, gaf hij aan dat hij niet zo goed wist waarover, hij vergat het liever allemaal. "Dat snap ik." Zei ze zacht tegen hem. "Maar praten kan helpen om ervoor te zorgen dat het sneller naar de achtergrond vervaagd, maar het hoeft echt niet als je niet wilt." Klonk haar stem zacht zodat hij wist waarom ze dat aangaf. Hij zei dat hij wel blij was dat zij er voor hem was. "Fijn om die woorden van je te horen, doe ik alles ook een beetje goed? Ik ben ook heel blij dat ik je weer kan aanraken, dat ik weer bij je kan zijn... ik miste je enorm Brandon." Zei ze met veel emotie tegen hem. Ze had niet verwacht dat het zo heftig zou zijn, maar ze hield zo ontzettend veel van hem.

Prins Brandon Lamoyne

Ze begreep dat hij niet zo goed wist waar hij over moest praten en dat hij het eigenlijk liever wilde vergeten. Ze zei dat praten kon helpen om er voor te zorgen dat het wat sneller naar de achtergrond zou vervagen, maar het hoefde echt niet als hij het niet wilde. 'Nu nog even niet.' zei hij zachtjes. 'Misschien later. Het is nu nog te wazig in mijn hoofd.' zei hij. Het was nog een beetje een chaos in zijn gedachten en hij moest heel veel moeite doen om te zoeken naar woorden, omdat hij zo uitgeput was. Ze vroeg of ze alles een beetje goed deed en ze gaf aan dat ze blij was dat ze bij hem was, dat ze hem weer kon aanraken en ze had hem enorm gemist. Hij glimlachte weer waterig naar haar. 'Je doet het perfect. Altijd.' zei hij zachtjes. 'En ik hoop dat je dit nooit meer hoeft mee te maken, ik vond het ook vreselijk om jou achter te moeten laten.' zei hij.

Koningin Elissa Beaufort

Hij wilde nu nog even niet praten, misschien later, het was nog te wazig in zijn hoofd. "Dat kan ik mij heel goed voorstellen. Zolang je maar weet dat ik er altijd voor je ben." Gaf ze zacht aan. "Neem je tijd, lieverd." Glimlachte ze lichtelijk. Ze merkte dat hij echt heel moe was, maar hij bleef met haar praten. Ze liet het maar even zo. Hij lag rustig nu en zijn aandacht was bij haar, hij leek zo minder gespannen als hij met haar praatte. Dat voelde prettig. Door haar volgende woorden, glimlachte hij haar weer waterig toe. Ze deed het perfect, altijd. "Ik doe mijn best." Zei ze bescheiden en met blozende wangen tegen hem. Ze vond zichzelf verre van perfect. Hij hoopte dat ze het ook nooit meer mee hoefde te maken, hij vond het ook vreselijk om haar achter te laten. "Maak je er maar niet te druk om, ik hoop dat het voorlopig rustig blijft en als er wat gebeurd, dat jij niet hoeft te vechten." Fluisterde ze. "Maar je hebt het wel heel goed gedaan, door jouw plan is er gewonnen en ik ben echt heel trots op je." Gaf ze aan. Haar vingers gleden nu heel zacht langs zijn wang terwijl ze naar hem bleef kijken. Ze voelde zich wel weer een heel stuk rustiger nu hij hier bij haar was, nu het voorbij was.

Prins Brandon Lamoyne

Ze kon zich heel erg goed voorstellen dat hij er nu nog niet over kon praten, zolang hij maar wist dat ze er altijd voor hem was. Hij glimlachte daardoor. 'ik weet het en ik ben er heel erg blij mee.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij meende het ook echt, het voelde heel erg goed dat ze er altijd voor hem was en het betekende veel voor hem. Ze vond dat hij zijn tijd moest nemen. Toen hij tegen haar zei dat ze het perfect deed, bloosde ze. Het stond haar schattig. Ze zei dat ze haar best deed. 'Je doet meer dan dat.' zei hij zachtjes tegen haar. 'Veel meer.' voegde hij er aan toe. Ze zei dat hij zich niet druk moest maken om alles. Ze hoopte dat het voorlopig rustig zou blijven en als er wat gebeurde, dat hij niet hoefde te vechten. 'Ik hoop het ook.' zei hij zachtjes. Ze vond dat hij het wel goed had gedaan en dat er door zijn plan gewonnen was. Ze was heel trots op hem. Die woorden gaven hem een heel warm gevoel. 'Dankje.' zei hij zachtjes. Hij voelde haar vingers langs zijn wang glijden en hij sloot zijn ogen daardoor. Zijn lichaam begon nu toch wel duidelijk aan te geven dat het heftig was en dat hij rust nodig had. Hij voelde de pijn ook steeds meer tot zich doordringen en de pure uitputting begon ook erger te worden, waardoor hij amper zijn ogen nog open kon houden en het praten ook steeds zwaarder werd.

Koningin Elissa Beaufort

Hij glimlachte en gaf aan dat hij wist dat ze er altijd voor hem was en hij was er heel blij mee. "Ik ben ook heel blij met jou." Klonk haar stem zachtjes en liefdevol. Ze was echt stapelgek op hem. Wanneer ze bloosde en aangaf dat ze haar best deed, zei hij tegen haar dat ze meer deed dan dat, veel meer. "Ik wil alleen het beste voor je." Gaf ze aan met een glimlach. Ze wilde echt alles voor hem doen. Brandon hoopte ook dat het rustig zou blijven voorlopig en ze knikte daardoor weer eventjes.
Toen ze aangaf dat hij het goed had gedaan en dat ze trots op hem was, bedankte hij haar zachtjes. "Geen dank." Zei ze nogmaals tegen hem, hij hoefde haar helemaal niet te bedanken. Ze zag hoe hij zijn ogen sloot toen ze langs zijn wang streelde en ze merkte dat hij echt heel moe was. Ze bleef hem zachtjes strelen, als het lukte was het misschien goed voor hem om even te slapen. "Ik let op je, rust maar lekker uit." Zei ze zachtjes.

Prins Brandon Lamoyne

Ze zei liefdevol dat ze ook heel erg blij was met hem. Hij glimlachte zwakjes. Hij wilde op haar reageren, maar hij had er simpelweg de kracht niet meer voor. Het lukte hem niet. Hij staarde wel in haar ogen, hij wilde dat ze aan hem kon zien dat hij van haar hield. Hij wilde het haar duidelijk maken, zo goed als hij kon. Ze streelde langs zijn wang en ze bleef hem zachtjes aanraken. Ze zei nu dat ze op hem zou letten, hij moest uitrusten. Hij knikte door die woorden en hij ademde diep in en uit. Het deed pijn, hij voelde zijn ribben wat steken. hij gokte dat alles morgen nog wat meer pijn zou doen, maar dat hoorde er bij. Hij zou waarschijnlijk ook flink blauw kleuren op de plekken waar hij geraakt was. Dat kon niet anders. Hij sloot zijn ogen weer en hij bleef rustig in en uit ademen. Hij concentreerde zich op de strelingen van Elissa en zo zakte hij langzaam weg. Het was niet eens echt volledig in slaap, het was meer de pure uitputting die zijn tol begon te eisen.