De Middeleeuwen

Prins Brandon Lamoyne

Zijn vader las het plan door, duidelijk op nogal hoog tempo om alles zo snel mogelijk tot zich te nemen. Toen hij dat gedaan had keek hij op naar Brandon. 'Het ziet er goed uit.' zei hij nu. 'We hebben alleen minder mankracht.' voegde hij er daarna aan toe. Daardoor ademde Brandon langzaam in. 'Hoeveel minder?' wilde hij weten. 'Zo'n tweehonderd ridders minder.' zei zijn vader. Waarschijnlijk omdat die ergens anders iets aan het doen waren. Het was best wel een groot aantal om te moeten missen als je aangevallen werd. 'Ik laat Nicolas halen.' zei zijn vader daarna, die vervolgens overeind kwam en het doorgaf aan een wachter bij de deur. Die vertrok meteen. Zijn vader liep weer terug en ging weer tegenover hun zitten. 'We gaan dit plan doorzetten.' zei hij nu. 'En ik ga Nicolas vertellen dat hij meevecht.' voegde hij er aan toe. 'Ik zal er voor zorgen dat iedereen bij de wachttorens en bij de outposts het direct laat weten als ze beweging zien en ik zal er voor zorgen dat de muren vast volledig bemand zijn.' zei zijn vader nu. Dat was ook wat er in het plan van Brandon stond. 'Het leger buiten de muren zal met tweehonderd man minder zijn, ik wil dat de muren wel volledig bemand blijven.' voegde zijn vader er aan toe. Hij knikte nog eens. Dat leek hem ook het beste, al betekende het wel dat er maar een klein leger buiten de muren zou vechten, tegen een vrij groot leger. Dat zou intens gaan worden.

Koningin Elissa Beaufort

Gregory vond het een goed plan, ze hadden alleen minder mankracht dan in het plan van Brandon, het ging om tweehonderd ridders minder. Elissa ademde daardoor diep in, dat was best een groot aantal. De koning kwam overeind om Nicolas te laten halen door een achter en daarna gaf hij aan dat ze het plan gingen doorzetten en dat hij Nicolas ging vertellen dat hij meevocht. Elissa bleef zwijgend zitten en hield de hand van Brandon nog steeds vast. De koning ging ervoor zorgen dat iedereen bij de wachttorens en de outposts het direct zou laten weten als ze beweging zagen. Hij ging er ook voor zorgen dat de muren volledig bemand zouden zijn. Elissa bleef naar alles luisteren. Ze probeerde alles een beetje voor haar te zien, ze kende het plan van Brandon ook. "Is er iets wat ik voor jullie kan betekenen?" Vroeg ze nu rustig aan de twee. "Er zijn met de karavaan zo'n twintig man meegekomen die kunnen vechten. Ze kunnen het beste presteren met een pijl en boog." Vertelde ze rustig. Ze wilde graag helpen als dat kon, als ze haar mensen nodig hadden dan kon dat. Even twijfelde ze of ze ook wat over de vier spionnen moest vertellen die hier in de buurt waren. Het liefste wilde ze dat zo min mogelijk mensen daar vanaf wisten. Ze beet even op haar lip terwijl ze erover nadacht.

Prins Brandon Lamoyne

Elissa vroeg nu of er iets was wat ze voor hun zou kunnen betekenen. Zijn vader keek op naar haar en leek na te denken. Elissa gaf aan dat er zo'n twintig man waren meegekomen en die konden vechten. Het beste met pijl en boog. Hij kon de twijfeling in haar ogen zien, waarschijnlijk omdat ze niet wist of ze de spionnen moest noemen. Daardoor kneep hij even in haar hand. 'Dat is meer dan genoeg.' zei hij, omdat hij wilde dat ze wist dat het niet nodig was om dat te noemen. 'Die zouden goed van pas komen vanaf de muren.' zei zijn vader nu ook. 'Dus dat zou heel welkom zijn.' voegde hij er aan toe. Het volgende moment ging de deur open en kwam Nicolas binnen. Hij zag er echt verschrikkelijk uit. Zijn gezicht stond ook nog eens op onweer. 'Ga zitten.' zei zijn vader tegen hem. Nicolas ging op de stoel zitten en hij sprak geen woord. 'We gaan het plan van Brandon uitvoeren en jij gaat meevechten.' zei zijn vader. Nicolas keek hem kort aan, om daarna naar Brandon te kijken. Nogal donker. 'Stond dat in je plan?' vroeg hij sissend. Brandon schudde alleen maar zijn hoofd. 'Hou je mond, Nicolas.' zei zijn vader nu heel duidelijk. Nicolas bleef heel even stil en hij kwam daarna overeind. 'Ik zie jullie wel als het zo ver is.' zei hij opeens kortaf. Het leek zelfs zijn vader te verbazen dat Nicolas gewoon wegliep. Toch zei hij verder niets, maar Brandon wist heel goed dat Nicolas het straks echt wel te merken kreeg.

Koningin Elissa Beaufort

Ze zag de koningin nadenken door wat ze aangaf. Haar vertwijfeling was door Brandon gezien en hij zei haar dat het meer dan genoeg was. Ze ademde daardoor weer rustig door. Waarschijnlijk wist hij maar al te goed waar ze aan dacht en was hij hier al tevreden mee. Gregory gaf aan dat ze goed van pas zouden komen vanaf de muren, dus het zou heel welkom zijn. "Prima, betrek ze overal bij, dan zullen ze jullie bevel opvolgen." Knikte ze nu. Dat was het makkelijkste, daar hoefde ze zich niet in te mengen. De deur ging open en Elissa liet de hand van Brandon daardoor los toen ze Nicolas zag. De kroonprins ging zitten wanneer zijn vader dit van hem verlangde. Er werd vertelt dat het plan van Brandon uitgevoerd zou worden en dat Nicolas mee ging vechten. Nicolas blik was haast dodend toen hij vroeg of dat idee ook in het plan van Brandon stond. Na een korte stilte stond hij op en ging hij weg terwijl hij kortaf nog wat zei. Elissa slikte even en pakte toen maar haar glas wijn om er een slok van te nemen. Ze wist niet goed wat ze hiermee aan moest. Ze vond het ongelooflijk respectloos van Nicolas.

Prins Brandon lamoyne

Hij staarde naar de deur waar Nicolas weer vertrokken was en hij hoorde zijn vader diep inademen. 'Maak je geen zorgen, Brandon. Hij leert zijn lesje nog wel.' zei zijn vader. Brandon knikte langzaam. Hij maakte zich er geen zorgen over. Hij maakte zich zorgen over de algehele houding van Nicolas en het feit dat hij koning zou worden op een bepaald moment. Zijn moeder verscheen nu weer. 'Alles is geregeld.' zei ze. 'Heel goed.' zei zijn vader. Die dronk zijn wijn op en hij keek naar Elissa. 'Het is goede wijn.' complimenteerde hij haar nu zelfs. Zijn vader was nog vrij vriendelijk tegen hun, zelfs voor zijn doen. Misschien juist omdat hij op dit moment meer van Nicolas baalde. Brandon wilde net iets zeggen toen er hard op de deur geklopt werd en er volgens een wachter naar binnen schoot. 'Er is beweging bij de wachttoren in het noorden.' sprak de man, compleet buiten adem en volledig bezweet. Hij kwam daar duidelijk zo snel mogelijk vandaan. Hij zag zijn vader verbaasd opkijken, omdat hij dit duidelijk nog niet verwacht had nu. Het gebeurde ook maar zelden dat een leger aanviel in het donker. Het was eventjes stil en daarna kwam zijn vader overeind. 'Maak alles klaar voor een aanval.' zei hij tegen de wachter, die meteen weer wegrende. Brandon kwam zelf ook overeind. 'Praat de generaals bij.' zei zijn vader kort tegen hem. Brandon knikte direct. Daarna keek zijn vader naar Elissa en zijn moeder. 'Vertrek naar de noordelijke kasteeltoren.' zei zijn vader. Brandon wist dat die vluchtroutes bevatte en het beste bewaakt werd, mocht er toch echt iets compleet mis gaan.

Koningin Elissa Beaufort

Gregory gaf aan dat Nicolas zijn lesje nog wel zal leren, maar ze wist dat Brandon zich heel erg zorgen maakte om meer dan alleen het lesje dat hij zou leren, hij moest toch het koninkrijk overnemen. Ze keek op wanneer Eleanor weer binnen kwam. Ze sprak simpel dat alles geregeld was. Dat was al heel fijn. Het klonk goed. Met een glimlach hoorde ze hoe de koning de wijn goed vond, "de beste in de regio." Zei ze, haar stem klonk daar lichtelijk trots op. Ze had echt de beste wijn meegenomen naar de koning en koningin.
Ze wilde zelf ook het glas pakken, tot er hard op de deur geklopt werd. Ze pakte de hand van Brandon instinctief stevig vast en zag een wachter naar binnen schieten. Er was beweging bij de wachttoren in het noorden. Nu al. Dat was heel snel. De man was buiten adem en kwam daar duidelijk vandaan gerend. Gregory kwam overeind en zei dat alles klaargemaakt moest worden voor de aanval. Ze kwam ook overeind, haast tegelijk met Brandon. Hij moest de generaals bijpraten. Elissa pakte zijn hand nog steviger vast daardoor en keek naar hem. Toch kon ze niet lang naar hem kijken, want er werd haar vertelt dat ze naar de noordelijke kasteeltoren moest vertrekken. Waarschijnlijk was dat de veiligste plek. Ze wilde veel meer doen, maar ze zweeg toch. Haar blik ging weer naar Brandon. Zouden ze nog heel even kort alleen kunnen zijn? Dat ze hem kon zeggen dat ze in hem vertrouwde en dat hij het kon.

Prins Brandon Lamoyne

Zijn vader vertrok al direct nadat de wachter had verteld wat er gebeurde. Die had nu waarschijnlijk genoeg te doen. Elissa pakte zijn hand nog steviger vast en hij staarde in haar ogen. Zijn moeder legde nu kort haar hand op zijn schouder en op die van Elissa. 'Neem even een paar minuten, ik zal de generaals vragen om over tien minuten hier te verzamelen, die moeten toch nog hier naar toe komen.' zei Eleanor. Brandon knikte dankbaar naar haar. Ze vertrok ook de ruimte uit en de deur werd gesloten. Hij pakte Elissa daardoor stevig vast en hij sloeg zijn armen om haar heen. Hij liet zijn hand over haar rug heen glijden en hij ademde diep in. 'Het komt goed.' zei hij nu zachtjes. 'Dat beloof ik je. Ik kom terug bij je, hoe dan ook.' zei hij daarna, omdat hij niet wilde dat ze bang was om alleen achter te blijven.

Koningin Elissa Beaufort

De koning was al meteen vertrokken en Brandon staarde terug in haar ogen. Ze voelde niet veel later de hand van Eleanor op haar schouder. Ze mochten een paar minuten nemen, over tien minuten zouden de generaals hier verzamelen. "Dankjewel." Zei ze dankbaar tegen Eleanor, dat was wel heel erg fijn. Zodra de deur sloot, pakte Brandon haar stevig vast en ze sloeg haar armen om zijn hals heen. Hij zei dat het goed kwam. Hij beloofde het, hij kwam bij haar terug, hoe dan ook. "Dat weet ik." Fluisterde ze. Ze knuffelde hem stevig. "Doe alsjeblieft voorzichtig." Klonk haar stem hees. "Ik hou van je, Brandon, zo ongelooflijk veel." Wilde ze hem graag nog vertellen. Ze keek nu diep in zijn ogen en streelde langs zijn wang. Ze wist niet goed hoe ze dit moest doen, hoe ze afscheid van hem moest nemen. Ze had geen idee wanneer ze hem weer zou zien en ze vond het ongelooflijk spannend. Ze merkte dat ze lichtelijk trilde, al geloofde ze volledig in hem. Ze wist dat hij er alles aan zou doen om bij haar terug te komen.

Prins Brandon Lamoyne

Ze sloeg haar armen om zijn hals heen en hij staarde in haar ogen. Ze zei dat ze wist dat hij bij haar terug zou komen en dat het goed kwam. Ze knuffelde hem heel stevig en ze zei dat hij alsjeblieft voorzichtig moest doen. 'Dat doe ik, echt.' zei hij zachtjes. Ze zei dat ze van hem hield, ongelooflijk veel. 'Ik ook van jou.' fluisterde hij. Ze streek langs zijn wang en hij bleef in haar ogen staren, daarna drukte hij zijn lippen op die van haar en zoende hij haar vol liefde. Hij bleef haar heel dichtbij zich houden. 'Ik beloof je dat ik voorzichtig doe en dat ik bij je zal zijn, voor de rest van je leven.' fluisterde hij. Hij wilde haar zo veel mogelijk vertrouwen geven. Toen er op de deur geklopt werd liet hij haar weer langzaam los. Scott was de eerste die binnen kwam, gevolgd door nog een handjevol generaals. Hij keek naar Elissa. 'Vraag de wachter bij de deur of hij je naar de toren brengt, daar zal mijn moeder ook zijn nu.' zei hij tegen haar. Hij wilde niet dat ze ergens alleen zou zitten en daar was het veilig, altijd.

Koningin Elissa Beaufort

Hij zou voorzichtig doen en hij hield ook van haar. Ze staarde in zijn ogen en daarna werd ze vol liefde door hem gezoend. Ze drukte haar lichaam tegen hem aan en zoende hem met evenveel liefde terug. Wanneer hij de zoen stopte, hield ze haar voorhoofd tegen de zijne aangedrukt en keek in zijn ogen. Ze bleef hem stevig vasthouden. Hij beloofde dat hij voorzichtig zou doen en bij haar zal zijn voor de rest van haar leven. Ze knikte daardoor. Ze knuffelde hem nog even stevig. "Je kunt het. Ik weet hoe goed je bent. Succes lieve Brandon." Fluisterde ze tegen hem. Ze werd langzaam losgelaten toen er op de deur geklopt werd. Scott kwam als eerste binnen, achter hem aan kwamen nog meer generaals. Brandon keek nog even naar haar. Ze moest de wachter bij de deur vragen om haar naar de toren te brengen waar zijn moeder ook was. "Doe ik." Fluisterde ze. "Maak je om mij geen zorgen, oké?" Klonk haar stem zacht. "Sterkte en succes." Ze vond het heel moeilijk om van hem weg te lopen nu, maar de generaals waren er. Ze keek Scott even aan en knikte hem bemoedigend toe. Daarna liep ze de deur uit. Nog één keer keek ze achterom naar Brandon en met haar lippen vormde ze de woorden dat hij voorzichtig moest doen. Vervolgens liep ze met de wachter mee. Eerst nog even langs haar eigen slaapkamer waar ze toch een mes bij zich stak onder haar jurk voor de zekerheid en daarna liep ze met de wachter en met één van haar eigen wachters naar de toren waar ook Eleanor was.

Koningin Eleanor Lamoyne

Ze was alvast naar de toren vertrokken, waar zowel onder in de toren als bovenin de toren een kleine woonkamer was. Boven had ze een bediende het vuur aan laten maken, waardoor het een beetje warm kon worden. Er stond wat eten en wat drinken klaar, tijdens dit soort situaties was het eigenlijk de bedoeling dat iedereen die hier was de toren niet uit zou komen. Dat waren een aantal belangrijke gasten, al waren dat er op dit moment gelukkig niet zo veel. Dat zou ze alleen maar vervelend vinden. Die zaten ook allemaal in de onderste woonkamer. Die kwamen niet boven. In de bovenste had je een goed uitzicht over de stad en over de muren. Vanaf hier zou je alles kunnen volgen. Ze liep nu wel even naar beneden toe, ze zag dat de deur open ging en dat Elissa naar binnen kwam. Daardoor liep ze meteen naar haar toe. 'Kom, dan gaan we boven zitten.' zei ze meteen tegen haar.

Koningin Elissa Beaufort

Er werd door de wachter de deur geopend voor haar. Ze liep rustig naar binnen toe en zag daar Eleanor al. Die kwam meteen naar haar toegelopen. Ze bedankte de twee wachters vriendelijk en haalde even diep adem. Ze merkte nu pas dat ze trilde over haar hele lichaam, het voelde afschuwelijk om niets te kunnen doen voor Brandon. Om niet bij hem te zijn, om hem niet te kunnen helpen. Eleanor gaf aan dat ze boven gingen zitten. "Oké." Zei ze zacht met een knikje. Ze liep met Eleanor mee de trap op naar boven toe.

Koningin Eleanor Lamoyne

Ze kon heel goed de spanning bij Elissa zien, maar dat was in deze situatie ook helemaal niet gek. Ze begreep het heel goed en ze was zelf ook gespannen, ook al had ze dit al veel vaker meegemaakt. Elissa kwam mee naar boven toe en daar schonk Eleanor twee kopjes thee voor hun vol. Ze wenkte Elissa mee naar het raam, zodat ze over de stad heen kon kijken. Ondanks dat het donker was kon je veel activiteit zien. Overal branden vuurtjes, zodat de mensen konden zien waar ze heen moesten. Je kon de poorten open zien staan en grote groepen mensen liepen door de poorten heen. Op de muren was ook veel activiteit te zien. 'Vanaf hier kunnen we zo'n beetje alles zien wat er gebeurd.' legde ze uit. 'En ik weet hoe spannend dit allemaal is.' voegde ze er aan toe, zodat Elissa wist dat ze dat best kon uitten. 'Hopelijk is het snel voorbij.'

Koningin Elissa Beaufort

Eenmaal boven werden er twee kopjes thee volgeschonken. Elissa bedankte haar zacht hiervoor. Ze liet haar kopje nog even staan en liep achter Eleanor aan die haar wenkte om bij het raam te komen staan. Je kon zo over de stad uitkijken. Het was donker, maar je zag daardoor heel duidelijk de vuurtjes en hoe de mensen begeleid werden door de poorten heen. Elissa bekeek alle activiteiten en probeerde rustig adem te halen zoals ze het Brandon elke keer leerde. Haar handen legde ze zacht op de stenen vensterbank neer en ze zag ze trillen. Eleanor legde uit dat ze vanaf hier bijna alles konden zien wat er gebeurde. Elissa knikte daardoor. Ja, ze hadden hier wel goed zicht. De vrouw wist ook hoe spannend het allemaal was. "Ik heb mij nog nooit zo gevoeld." Fluisterde ze wat benauwd tegen de vrouw. Ze had nog nooit iemand gehad die ze zo erg liefhad en waar ze nu niets meer voor kon doen. Eleanor hoopte dat het snel voorbij was. "Dat hoop ik ook." Klonk haar stem zacht. Ze was nu heel blij dat ze de vrouw al een beetje kende, dat ze wist over haar relatie met Brandon en dat ze zo vriendelijk was. Het gaf toch een beetje steun.

Koningin Eleanor Lamoyne

Elissa kwam bij het raam staan en ze keek naar buiten toe, dan kon ze zien dat er inderdaad een goed uitzicht was vanaf hier. Dan konden ze alles een beetje volgen. Niet precies wat er gebeurde, maar wel in grote lijnen. Elissa gaf nu zachtjes aan dat ze zich nog nooit zo gevoeld had. Ze glimlachte daardoor. 'Dat begrijp ik. Ik kan je zeggen dat het een klein beetje went, maar de spanning zal altijd blijven.' zei ze. Hoewel ze zelf een andere relatie had met haar man en dat toch anders zat daardoor, maakte ze zich wel altijd zorgen en zeker om haar kinderen. Dat vooral. Nu was het nog extra heftig omdat iedereen mee zou vechten. Ze gaf aan dat ze hoopte dat het snel voorbij zou zijn. 'Meestal duurt het een paar uur.' zei ze daarop. 'Dus hopelijk zijn ze snel weer terug.' voegde ze er aan toe. 'Kom, ga zitten, drink wat van je thee. Dat zal je wat rustiger maken.'

Koningin Elissa Beaufort

De vrouw gaf aan dat ze het wel begreep dat Elissa zich nog nooit zo gevoeld had. Het zou een beetje wennen, maar de spanning bleef. "Daar zul je vast gelijk in hebben." Zei ze met een voorzichtig glimlachje. "Bedankt ook dat ik nu niet alleen hoef te zijn." Daar was ze Eleanor echt dankbaar voor, nu helemaal alleen zijn, zou ze niet trekken. Waarschijnlijk was de spanning haar dan teveel geworden.
Eleanor vertelde haar dat het meestal een paar uur duurde. Elissa knikte daardoor alleen eventjes, dat was wel een beter vooruitzicht dan een paar dagen. Ze hoopte dat ze snel terug waren. Elissa hoopte dat ook, uit de grond van haar hart. Eleanor gaf aan dat ze beter konden gaan zitten en thee drinken, dar maakte haat vast rustiger.
"Laten we dat maar doen... ik vind het zo moeilijk dat ik niet kan helpen. Dit voelt zo machteloos." Zuchtte ze nu. Ze nam plaats in een gemakkelijke stoel en pakte het kopje thee op. Ze rook de kalmerende geur en sloot haar ogen daardoor even.

Koning Eleanor Lamoyne

Ze zei dat ze vast gelijk had en ze werd bedankt dat ze niet alleen hoefde te zijn. Daardoor glimlachte ze eventjes. 'Ik vind het ook fijn om niet alleen te zijn, Elissa.' zei ze. Ze vond het ook een goed idee om thee te drinken en te gaan zitten. Ze vond het moeilijk dat ze niet kon helpen, dat het machteloos voelde. 'Dat is niet helemaal waar. Je kunt genoeg doen. Je doet al genoeg, je geeft hem kracht voor hij vertrekt en je zal hem helpen als hij terugkomt. Dat is misschien nog wel belangrijker dan al het andere.' zei ze. Ze ging zelf ook in een stoel zitten en ze pakte de haar kopje met thee op. 'Ik vind het zo fijn om jullie samen te zien.' zei ze nu tegen Elissa. Om haar even af te leiden van de spanningen, maar ook omdat ze dat echt vond. Het deed haar goed, het maakte haar gelukkig om ze zo samen te zien, om te zien dat ze gelukkig waren met elkaar.

Koningin Elissa Beaufort

Eleanor vond het zelf ook fijn om niet alleen te zijn. Daardoor glimlachte Elissa naar haar. "Fijn." Gaf ze zacht aan, het was ook wel prettig dat de vrouw niet tegen haar wil bij haar zat. Ze vond het ook niet helemaal waar dat Elissa verder niets kon doen. Ze deed genoeg en ze zou hem ook helpen als hij terug kwam, dat was misschien nog wel belangrijker dan al het andere. "Is..." Ze aarzelde even. "Is Brandon altijd erg van slag als hij terugkomt?" Ze was zo bang daarvoor, ze wist dat hij het fysiek makkelijk aan kon, maar de nachtmerries die hij iedere nacht had, die kwamen van dit soort gevechten. Ze hoopte dat ze hem echt genoeg kon helpen.
Elissa dronk een paar slokjes van haar thee en Eleanor zei ineens dat ze het fijn vond om haar en Brandon samen te zien. Het liet Elissa blozen. "Echt waar? Ik ben wel heel erg opgelucht dat jullie het goedkeuren." Gaf ze eerlijk aan. Zelfs zijn vader leek er tevreden mee te zijn.

Koning Eleanor Lamoyne

Elissa gaf aan dat ze het fijn vond om zelf niet alleen te zijn en daarna. begon ze aarzelend iets te vragen. Ze wilde weten of Brandon altijd erg van slag was als hij terugkwam. Daardoor ademde ze diep in. 'Dat hangt er vanaf wat er allemaal gebeurd tijdens de gevechten.' zei ze zachtjes. 'Maar dat is niet iets wat hij met mij bespreekt.' voegde ze er aan toe. 'Hoewel ik het natuurlijk altijd duidelijk kan merken en het tijd nodig heeft voor hij weer een beetje zichzelf wordt. Het hangt er maar net vanaf. Soms komt hij thuis en lijkt er niets aan de hand te zijn en soms maakt hij zulke heftige dingen mee dat het lijkt alsof hij een paar weken lang liever zijn kamer niet uit zou komen.' zei ze eerlijk. Toen ze vertelde dat ze het fijn vond om hun samen te zien, werd Elissa rood en vroeg ze of het echt waar was. Ze zei dat ze heel erg opgelucht was dat ze het goedkeurden. Ze glimlachte daardoor weer. 'Gregory zal het niet met zo veel woorden zeggen, maar het doet hem ook goed om jullie zo te zien.' zei ze nu, omdat ze wist dat haar man dat nooit uit zou spreken.

Koningin Elissa Beaufort

Ze luisterde naar de vrouw die over Brandon vertelde. Het maakte Elissa verdrietig dat hij het altijd alleen heeft moeten doormaken, helemaal alleen op zijn kamer, ze zag hem zo voor haar hoeveel pijn hij wel niet zou hebben mentaal. Ze slikte even hoorbaar en wreef over haar gezicht om een beetje te verbloemen hoe heftig ze het vond voor Brandon. "Ik zal er voor hem zijn, ik zal hem met alles helpen en bijstaan." Ze dacht ergens dat het ook beter voor hem zou zijn om weer thuis te komen, in haar Koninkrijk.
Eleanor vertelde haar dat zelfs Gregory het goed deed om ze zo samen te zien. Ze keek de vrouw daardoor dankbaar aan met een lichte glimlach. "Het verbaasde me ergens echt. Ik was echt bang dat hij het een vreselijk slecht idee zou vinden. Dat hij mij niet aardig zou vinden." Gaf ze eerlijk haar twijfels toe.

Koning Eleanor Lamoyne

Ze hoorde Elissa slikken door wat ze vertelde. Ze kon zich wel voorstellen dat het heftig was om te bedenken dat iemand dat moest doormaken, iemand waar je van hield. Ze had het zelf ook altijd moeilijk gevonden, maar het hoorde er een beetje bij. Brandon was vanaf jongs af aan getraind en hij was ook al op jonge leeftijd meegegaan naar gevechten. Ze was het ondertussen een beetje gewend. Ze zei dat ze er voor hem zou zijn, hem met alles zou helpen en hem bijstaan. Dat liet haar glimlachen. 'Dat vind ik fijn om te horen.' zei ze. 'Hopelijk valt het mee, hopelijk gebeuren er nu geen hele heftige dingen.' zei ze zachtjes. Ze dacht terug aan één van de gevechten waar Brandon bij was, waar hun leger verloren had. Ridders waren gevangen genomen en afgeslacht en Brandon was gevangen genomen en voor weken gemarteld voor ze de mogelijkheid hadden gehad om hem te bevrijden. Maar hij was sterk, hij kon een hoop hebben. Dit ook. Toen ze vertelde dat haar man ook achter hun relatie stond zei ze dat het haar verbaasde. Ze was bang dat hij het een slecht idee zou vinden en dat hij haar niet aardig zou vinden. Daardoor glimlachte ze eventjes. 'Gregory heeft altijd een beetje hoop gehad dat Brandon een geschikte partner zou vinden. Hij was heel bang dat hij nooit zou gaan trouwen, dat hij opeens zou verdwijnen.' zei ze eerlijk. 'En hij is allang blij dat het niet zomaar iemand is.' voegde ze er aan toe. Ze nam een slokje van haar thee en ze ademde langzaam in.

Koningin Elissa Beaufort

Eleanor vond het fijn om te horen dat ze Brandon zou helpen en bijstaan. Ze hoopte ook dat het mee zou vallen en dat er dit keer geen hele heftige dingen zouden gebeuren. Even wilde Elissa vragen wat hij allemaal had meegemaakt, maar ze besloot het niet te doen. Ze vond dat het aan Brandon was, als hij haar er meer over wilde vertellen, dan kon dat, maar als hij dat liever niet deed, dan was dat ook helemaal niet erg. "Ik hoop ook dat het allemaal meevalt." Zei ze alleen zacht en ze nam een paar slokken van haar thee, die echt wel wat kalmerend werkte. Ze vroeg zich af hoe het nu ging met Brandon, hoe hij zich voelde op zo'n moment.
Wanneer ze aangaf dat het haar wel een beetje verbaasde en dat Gregory haar misschien wel niet aardig zou vinden, zag ze Eleanor glimlachen. Haar man had altijd een beetje de hoop gehad dat Brandon een geschikte partner zou vinden. "Denkt hij alleen zo over mij vanwege mijn status?" Vroeg ze zacht, aangezien ze wel uit de woorden kon opmaken dat zij wel geschikt gevonden werd. Gregory was ook bang dat Brandon nooit zou gaan trouwen en opeens zou verdwijnen. Elissa glimlachte daardoor weer. "Ja, ik denk dat als het hem hier echt allemaal te heet onder zijn voeten zou worden, dat hij zou verdwijnen." Eleanor had het al over trouwen, zo ver waren ze nog lang niet waarschijnlijk, maar het was iets wat Elissa dolgraag wilde met Brandon. Eleanor gaf aan dat Gregory blij was dat Brandon niet met zomaar iemand samen was. Elissa dronk haar kopje leeg en zette die op tafel neer. "Maar mijn rijk is maar klein, zoveel stelt het niet voor." Zei ze zacht en wat onzeker. Ze wist dat het voor Brandon niet uitmaakte en dat hij gelukkig was met haar, met wie ze was, maar ze was ergens nog steeds bang dat het allemaal nog niet goed genoeg was. Ze haalde even diep adem en kwam weer overeind om uit het raam te kijken. Ze merkte dat ze Brandon nu al miste... ze vond het moeilijk om na te denken over haar status en wie ze was. Het liefste was ze gewoon samen en alleen met Brandon, dan maakte dat allemaal helemaal niets uit. Al wist ze ook wel dat het voor Eleanor niet echt uitmaakte, maar toch... ergens voelde ze zich nog niet goed genoeg.

Koningin Eleanor Lamoyne

Elissa zei zachtjes dat ze hoopte dat het ook allemaal meeviel. Dat was ook het enige wat ze konden doen, een beetje hopen. Ze hadden verder geen invloed op de situatie. Het was een kwestie van heel erg hopen dat ze snel en ongeschonden terugkwamen. Toen ze Elissa vertelde hoe haar man over haar dacht, wilde ze weten of hij alleen zo over haar dacht vanwege haar status. Daardoor keek Eleanor eventjes op. 'Nee, dat geloof ik niet. Maar hij neemt je in de basis wel alleen serieus door je status. Als Brandon met iemand zonder titel thuis was gekomen, had Gregory niet eens de moeite genomen om haar te leren kennen. Het feit dat jij status hebt, zorgt ervoor dat hij die moeite wel doet.' legde ze uit. 'En na dat punt gaat het er om of hij je als persoon geschikt vindt, wat bij jou het geval is.' voegde ze er aan toe. 'Het is niet alleen maar status, hij baseert zijn mening op meer dan dat, maar zonder status had je geen kans gemaakt.' legde ze nu samenvattend uit. Ze dacht ook dat Brandon verdwenen zou zijn als het hem te heet onder zijn voeten werd. 'Dat zou ik heel erg vinden.' zei ze eerlijk. Elissa gaf nu aan dat haar rijk maar klein was. 'Het gaat niet om grote, of om hoeveelheid mensen. Het gaat er om hoe je omgaat met de middelen die je tot je beschikking hebt.' zei ze nu. 'En dat doe je goed.' voegde ze er aan toe. Elissa kwam nu overeind. Eleanor bleef nog even zitten, om vervolgens ook overeind te komen en bij het raam te gaan staan. Je zag nu dat de stroom met mensen die de stad binnen was gekomen ophield en dat er groepen ridders via de poort naar buiten verdwenen. Heel erg in de verte kon je nu ook de eerste bewegingen zien, van fakkels.

Koningin Elissa Beaufort

Ze luisterde naar Eleanor die aangaf dat haar man niet alleen zo over haar dacht vanwege haar status. Het was wel de basis. Zonder titel had hij niet eens de moeite genomen om haar te leren kennen. Ze vond het jammer dat het zo werkte, maar ze begreep ergens ook wel dat hij zou dacht. Haar status zorgde ervoor dat hij de moeite nam om haar te leren kennen en daarna ging het erom dat hij haar als persoon geschikt was en dat was bij haar het geval. Eleanor legde haar nogmaals duidelijk uit hoe het precies zat en daardoor knikte Elissa even, wat minder onzeker en wat meer gerustgesteld. "Nou, dan is het maar mooi dat ik mijn status mee heb." Zei ze met een glimlach en ze besloot dat het zo oké was. Ze hoefde zich hier niet zo heel onzeker over te voelen.
Eleanor gaf aan dat ze het heel erg zou vinden als Brandon zou verdwijnen. "Ik denk hij ook..." Zei ze net zo eerlijk tegen de vrouw. "Ik vind het belangrijk dat jullie weten dat jullie altijd welkom zijn, altijd." Gaf ze doordringend aan.
Wanneer ze het had over haar kleine rijk, vertelde Eleanor dat het niet om de grootte ging of om de hoeveelheid mensen. Het ging erom hoe je omging met de middelen die je tot beschikking had. Ze gaf ook aan dat Elissa dat goed deed. Het liet haar weer wat meer ontspannen en ze glimlachte. "Bedankt, ik doe er heel erg mijn best voor en ik heb hier ook heel veel goede dingen gezien wat ik interessant vind om over na te denken." Vertelde ze aan haar.
Terwijl ze daar zo stond bij het raam en voelde hoe erg ze Brandon miste, ademde ze even diep in. Eleanor kwam wat later bij haar staan bij het raam en Elissa zag hoe de stroom mensen die naar binnen kwam ophield en dat de ridders naar buiten verdwenen. Daar zat Brandon ergens tussen, waarschijnlijk helemaal vooraan. Ze glimlachte lichtelijk en keek toe hoe vanuit de verte de vijand dichterbij kwam. "Ik weet niet zo goed of ik liever kijk of iets anders doe." Gaf ze eerlijk en zacht aan.

Koningin Eleanor Lamoyne

Elissa leek te begrijpen hoe het zat bij haar man en ze knikte. Ze zei dat het dan maar mooi was dat ze haar status meehad. Ze glimlachte daardoor. 'Ja, dat is zeker mooi ja' stemde ze meteen in. Ze dacht ook dat Brandon het heel erg zou vinden als hij zou verdwijnen en ze vond het belangrijk dat ze wisten dat ze altijd welkom waren. 'Dat vind ik heel fijn om te horen en ik kom graag af en toe langs.' zei ze. Het was haar de vorige keer ook goed bevallen, ze vond het heel fijn bij Elissa en ze zou het ook fijn vinden om Brandon te kunnen zien. Ze bedankte haar voor het compliment over haar rijk en ze zei dat ze er hard haar best voor deed. Ze had hier ook veel goede dingen gezien, wat ze interessant vond. 'Het is altijd goed om je horizon te verbreden en om te kijken of je overal iets van kunt leren.' zei ze, omdat Eleanor zelf ook wel een beetje zo was. Toen er duidelijk buiten meer gebeurde gaf Elissa aan dat ze niet wist of ze liever keek of dat ze iets anders deed knikte ze. 'Dat begrijp ik, daar worstel ik zelf ook altijd een beetje mee. Er staan wat boeken in de kast, voor als je iets wilt lezen en je wat afleiding wilt.' zei ze nu. De spanning zou hoe dan ook blijven, daar was niets aan te doen.