Vampieren nieuw

Lilian Nova

Alex legde ook even zijn hand op de schouder van Juliet en gaf aan dat ze er wel kwam en dat hij erop vertrouwde. Ze stonden voor haar klaar, dag en nacht. Juliet knikte even dankbaar en haalde diep adem. Ze ging even rustig zitten. "Ik weet het, het komt wel, bedankt." Zei ze nu, ze kreeg een zwak glimlachje rond haar lippen en daarna wees ze naar de klok. "Gaan jullie maar, als ik het echt niet red, dan bel ik. Echt waar." Zei ze zachtjes. Lilian keek op naar de klok, ja, het was al tijd om te gaan. Een zenuwachtig gevoel vestigde zich in haar lichaam en ze haalde even diep adem. Ze pakte zacht de hand van Alex vast. "Tot zo weer, Juliet. Echt bellen hoor." Zei ze zachtjes. Daarna nam ze Alex met haar mee naar buiten om richting het park te wandelen. Ze hield zijn hand steviger vast dan normaal, ze vond het onwijs spannend om deze man te leren kennen.

Alexios Evans

Juliet ging zitten, ze zei dat ze het wist, het kwam wel. Ze bedankte hun. Ze moesten gaan, als ze het niet zou redden dan zou ze bellen. Hij knikte daardoor. Hij vertrouwde haar daar ook op. Als ze echt voelde dat ze niet alleen kon zijn, zou ze dat eerlijk aangeven. Juliet zou ook niet graag willen doordraaien doordat ze veel verdriet voelde, die wilde ook niet iemand iets aandoen. Ze zou het echt wel laten weten als ze het gevoel had dat het gevaarlijk was als ze alleen was. Lilian pakte zijn hand weer vast en hij werd meegenomen naar het park. Hij voelde dat haar greep op zijn hand sterker was, waarschijnlijk door de zenuwen. Hij was ook wel nerveus, lichtelijk. Haar vader wist dus wat hij was en hij had geen idee wat de man daar precies van vond. Hij wist zelf nog niet eens wat hij er van vond dat hij nu een heks zou gaan ontmoeten. Het ging nogal tegen zijn instincten in, maar hij zette dat volledig aan de kant omdat hij Lilian wilde steunen.

Lilian Nova

Eenmaal in het park liep ze met Alex naar de afgesproken plek. Ze zag een man op een bankje zitten, in totale rust in de natuur. Alles om hem heen leek rustgevend en het was alsof hij in zijn eigen bubbel zat. Hij opende rustig zijn ogen en lilian bekeek even de ringen om zijn vingers en de kettingen om zijn hals. Hij bleef zitten en knikte de twee toe. "Lilian en Alexios." Zijn stem was helder en vriendelijk. Lilian haalde even trillend adem en bleef op zeker drie meter afstand van hem staan. Het was vreemd om deze man te zien. Hij moest haat vader zijn en ze bekeek hem nieuwsgierig. Hij was nooit in haar leven geweest, waarom eigenlijk niet? Ze was niet eens echt boos daarom. Hij wilde haar helpen en die hulp wilde ze absoluut niet afstaan. Ze hield de hand van Alex nog steeds vast. Haar blik ging weer omhoog naar zijn gezicht. "Ik zie dat je vragen hebt en die zijn ook volkomen logisch. Ik had graag in je leven willen zijn, Lilian, helaas maakte je moeder mij dat onmogelijk. Ze wilde dst je je sowieso zou aansluiten bij de jagersgemeenschap en daarom moest ik uit beeld blijven. Ze wilde niet dat je nieuwsgierig zou worden. We konden alleen de magie niet langer uit je lichaam houden dan tot je aankomende verjaardag." Legde hij rustig uit. Lilian bleef wat stil en dacht hier over na.

Alexios Evans

Het was duidelijk dat haar vader al op de plek zat te wachten, hij kon ook meteen voelen dat hij inderdaad niet gewoon een mens was. De man opende zijn ogen toen ze dichterbij kwamen en noemde hun namen. Zijn stem klonk vriendelijk. Lilian bleef staan, waardoor hij hetzelfde deed. Hij streek zachtjes met zijn duim over haar hand heen, om haar zo onopvallend mogelijk wat te kunnen steunen. Het was stil, Lilian reageerde niet op de man en Alexios wilde zelf graag even de tijd nemen om aan deze situatie te wennen, zodat zijn instinct niet opeens heel heftig zou reageren. Nu ging het goed, maar hij hield dat graag zo. Uiteindelijk zei de man dat hij aan Lilian kon zien dat ze vragen had en dat het ook logisch was, dat hij graag in haar leven had willen zijn, maar dat haar moeder dat tegen had gehouden. Die had gewild dat ze zich sowieso bij de jagers zou aansluiten. Daarom moest hij uit beeld blijven, ze konden alleen de magie niet langer uit haar lichaam houden. Lilian bleef wat stil en hij keek kort opzij naar haar, hij kon zich heel goed voorstellen dat dit moeilijk was voor haar. 'Zou je vanaf nu alsnog in haar leven willen zijn?' vroeg hij nu zelf maar. Hij wilde graag meer weten, hij wilde ook zo snel mogelijk wennen aan het feit dat de man een heks was, dus was het beter om zelf ook wat te zeggen.

Lilian Nova

Ze voelde hoe Alex over haar hand streelde en ze keek daardoor even naar hem op met een lichte glimlach. Hij wilde ook weten of haar vader vanaf nu in haar leven wilde zijn. Ja, dat was wel een goede vraag. Zelf vond ze het gewoon een beetje moeilijk op dit moment.
"Dat wil ik wel, heel graag zelfs, maar als jij dat niet wilt, Lilian, dan zal ik je nergens toe dwingen, ik begrijp ook heel goed dat jij het misschien niet zou willen, Alexios." Gaf hij aan. Hij wilde niets liever, maar het was alsnog de keuze aan Lilian.
"Die keuze kan ik niet zo maken..." Fluisterde Lilian zachtjes daardoor. "Nee, dat hoeft ook helemaal niet. Mijn naam is trouwens Sebastian Salvatore." Stelde de man zich nu voor. "Aangenaamd." Zei Lilian nu tegen hem. "Wat gaat er met mij gebeuren op mijn verjaardag?" Wilde ze als eerste weten van hem. Hij glimlachte lichtjes en dacht al dat dat haar eerste vraag zou zijn. "Je zult je vanaf nu al een beetje anders gaan voelen, elke dag wordt dat gevoel sterker, alsof er een lichtje binnen in je aan gaat en gaat branden. Je zult de natuur beter aan kunnen voelen en je gaat weten wanneer het gaat regenen of wanneer er een andere weersomstandigheid zal zijn. Onze familie is heel sterk verbonden met de natuur. Vanaf je verjaardag zul je planten en bloemen kunnen laten groeien en als je het toe laat en het écht wilt leren, kun je wonden genezen bij dieren en bij mensen, misschien zelfs iemand die bijna dood gaat, weer in leven krijgen. Je kunt iets met alles wat groeit en bloeit, je zult, ook als je er niets te maken mee wilt hebben, toch alles onder controle moeten krijgen. Zodra het onder controle is, is er niets aan de hand. Die tijd daarvoor kun je foutjes maken, per ongeluk het laten regenen of misschien zelfs brand veroorzaken. Maar als je het wilt, blijf ik altijd dicht bij je in de buurt om grote problemen te voorkomen." Vertelde de man rustig aan haar. Lilian slikte even en nam het allemaal in haar op. "Maar ik wil Alex bijvoorbeeld nooit pijn doen, zou dat gebeuren?" Vroeg ze nu zachtjes. De man keek haar daardoor aan. "Ja, dat kan gebeuren, maar ik ben echt in de buurt, bovendien kan hij wel tegen een stootje, toch?" Vroeg de man nu aan Alex.

Alexios Evans

Lilian glimlachte naar hem, dan vond ze het dus niet erg dat hij zomaar een vraag stelde aan haar vader. De man gaf aan dat hij het wilde, graag zelfs, maar als Lilian het niet wilde dan zou hij haar nergens toe dwingen en hij kon het ook begrijpen als Alex het niet zou willen. Hij knikte daardoor langzaam. Hij was in ieder geval begripvol. 'Ik sta achter de keuzes van Lilian.' zei hij, zodat de man wist dat het niet aan hem was, maar aan Lilian. Alex zou meegaan in wat ze zou kiezen, zeker als het hier om ging. Wat hij wilde, deed er niet echt toe. Lilian gaf aan dat ze de keuze niet zo kon maken, waarop de man zei dat het niet nodig was. Hij stelde zichzelf ook eventjes voor. Lilian vroeg wat er precies ging gebeuren en haar vader gaf uitgebreid antwoord. Uiteindelijk wilde ze graag weten of het kon gebeuren dat ze hem pijn deed. Blijkbaar kon dat, maar de man zou in de buurt zijn en hij kon volgens haar vader wel tegen een stootje. Hij knikte langzaam. 'Ik kan wel iets hebben'. zei hij zachtjes. Natuurlijk vond hij het niet leuk, maar hij kon echt wel wat hebben. Zeker van Lilian. 'Zijn er dingen waar we rekening mee moeten houden?' vroeg hij nog.

Lilian Nova

Alex stond achter haar keuzes en daardoor kneep ze even zacht in zijn hand, blij dat hij zo begripvol was en dit haar keuze liet, het was haar vader, maar ze snapte ook als hij er wat over wilde zeggen. Als hij het niet prettig vond bij haar vader in de buurt. "Ik vind het in ieder geval wel prettig als je redelijk in de buurt bent wanneer ik het leer, ik wil geen schade aanrichten aan mijn omgeving of aan de mensen die ik liefheb." Zei ze heel stellig nu tegen haar vader. Hij knikte daardoor heel begrijpelijk. Zo had ze meteen de tijd om hem beter te leren kennen en kon ze dat op haar tempo doen. Alex gaf aan dat hij wel wat kon hebben en ze glimlachte zwakjes naar hem. Hij wilde weten of er nog dingen waren waar ze rekening mee moesten houden. "Je bent straks jager en heks, Lilian, dat zijn best wel veel verantwoordelijkheden, je zult het ook officiëel aan ze moeten laten weten. Ik mag hopen dat ze je niet willen gebruiken, maar dat kan zijn." Legde hij uit. "Gebruiken? Voor toverdranken en dat soort dingen?" Vroeg ze. Hij knikte daardoor. "Ze gaan er vanuit dat je gewilliger bent omdat je ook jager bent, dus dat zou kunnen." Legde hij aan haar uit. Ze haalde haar neus even op, daar had ze geen zin in. "Dranken zijn ook niet onze sterkste eigenschap." Gaf hij aan. Hij haalde een boek tevoorschijn, oud en wat versleten. "Deze behoort jou toe, je kunt hem rustig doorlezen, hier staat veel informatie voor je in, maar ook hoe je alles kunt aanpakken." Gaf hij aan. "Er is verder niet iets waar je rekening mee moet houden, het zal raar en anders zijn, maar van binnen blijf je dezelfde persoon, echt waar." Lilian glimlachte daardoor lichtelijk. Gelukkig maar. "Tussen mij en Alex zal ook niets veranderen?" Vroeg ze zacht.Hij schudde zijn hoofd. "Nee, niet specifiek hierdoor." Gaf hij aan. Hij reikte het boek aan en ze stapte dichterbij om die aan te pakken. Het was een zwaar boek.

Alexios Evans

Lilian gaf aan dat ze het fijn vond als hij in de buurt bleef als ze het zou leren, ze wilde geen schade aanrichten. Dat liet hem eventjes glimlachen, hij vond het fijn om te merken dat ze zo voorzichtig was. De man vond dat ze veel verantwoordelijkheden had, ze moest ook officieel aangeven dat ze een heks was en het kon zijn dat ze dat wilden gebruiken. Dat gaf Alex de rillingen, maar hij wist dat hij er geen invloed op had. Hij had daar niets over te zeggen en dat wilde hij ook niet. Ze kreeg meer informatie en ze kreeg ook een boek. Er was niks waar ze verder rekening mee hoefde te houden, ze zou dezelfde persoon blijven, ondanks dat het raar en anders zou zijn. Dat was toch wel een geruststelling. Tussen hun zou ook niets veranderen. Dat was helemaal fijn. Hij kneep daardoor zachtjes in haar hand. Ze pakte het boek aan, waarschijnlijk stond er best wel veel informatie in. Hij vond het fijn dat er niets heel erg zou veranderen tussen hun en hij merkte ook dat hij best oké met haar vader om kon gaan, het viel best wel mee.

Lilian Nova

Ze hield het boek stevig vast en ze keek weer naar Alex toe. Haar vader glimlachte lichtjes. "Ik denk dat je het wel kan, je ziet eruit als een sterke dame die weet wat ze wilt." Zei hij zacht tegen haar. "Ik vind het heel jammer dat ik verder niet in je leven ben geweest, maar ik zou dat vanaf nu echt graag willen." Gaf hij aan. Lilian knikte daardoor even en ze wist niet zo goed wat ze met zijn compliment aan moest. "Ik wil het graag even aankijken, maar je mag me helpen, dat sowieso. Hoe gaan we nu verder?" Wilde ze graag weten. "Nu gaan jullie gewoon weer terug naar huis en kom ik je op je verjaardag opzoeken, ik help je door die dag heen en begeleid je vervolgens elke dag even in de ochtend. Ik zal continu in de buurt zijn verder, maar ik hoef niet in huis te zijn." Vertelde hij aan haar. "Lees het boek goed door, dat is het begin." Knikte hij nu. Ze trok het boek wat dichter tegen haar lichaam aan daardoor en glimlachte eventjes. "Alvast bedankt. Ik ben blij met begeleiding, dan gaan we nu maar weer naar huis, toch, Alex?" Gaf ze zacht aan. Ze was heel erg opgelucht door dit gesprek, het voelde totaal niet verkeerd en het voelde eigenlijk juist heel erg fijn, haar vader was een hele aardige man die het beste met haar voor had.

Alexios Evans

Haar vader dacht dat ze het wel kon, ze zag er uit als een sterke dame die wist wat ze wilde. Hij geloofde ook wel dat Lilian dit kon. Hij had het volle vertrouwen in haar. Hij wist immers heel goed hoe sterk ze was. Daar was geen twijfel over mogelijk. Lilian zei dat ze alles wilde aankijken, maar de man mocht haar helpen, dat sowieso. Ze wilde weten hoe ze nu verder zouden gaan en dat werd uitgelegd. Hij zou op haar verjaardag langskomen en haar dan met alles helpen. Het was heel fijn dat de man zo voor haar klaar stond. Hij leek ook totaal geen moeite met Alex te hebben, wat voor hem natuurlijk helemaal mooi was. Daardoor bleef hij zelf eigenlijk ook heel rustig. Hij had de man hoe dan ook geaccepteerd, zolang Lilian dat deed. Hij wilde alles voor haar doen. Ze moest het boek goed doorlezen, dat was het begin. Ze bedankte hem en zei dat ze blij was met de hulp, ze zouden naar huis gaan en ze vroeg dat ook aan hem. 'Ja, wij gaan weer en dan zien we elkaar op de verjaardag van Lilian.' zei hij. 'Bedankt.' voegde hij er nog vriendelijk aan toe. Hij kneep weer zachtjes in de hand van Lilian, hij was trots op haar.

Lilian Nova

Hij zei haar en Alex zacht gedag en gaf aan hen weer te zien op haar verjaardag. Alex was heel vriendelijk tegen hem. Ze bedankte hem zelf ook en zwaaide even naar hem. Daarna liep ze met Alex weer het park uit. Hij kneep zacht in haar hand en ze gaf hem zacht een duwtje. "Nou, dat was dus mijn vader." Zei ze met een grijns. Ze schudde haar hoofd, nog steeds kon ze het nog niet helemaal geloven. Het was vreemd en raar, maar hij was gewoon wel aardig. Ineens hoorde ze de telefoon van Alex afgaan, het was Juliet. Ze had gemerkt dat ze wat onrustig en verdrietig werd en ze hoopte dat Alex en Lilian snel thuis zouden komen, ze voelde zich echt niet helemaal goed. Haar hartslag was versneld en ze was verdrietig, ze trilde en merkte dat haar emoties overuren maakten.

Alexios Evans

Ze gaf hem een duwtje en zei dat dat dus haar vader was, waardoor hij even grijnsde. 'Ik vond hem aardig. Ik kan het feit dat hij een heks is wel negeren.' zei hij. 'Ik ben blij dat hij het niet raar leek te vinden dat we samen zijn, dat hij niets zei over wat ik ben. Dat vind ik fijn.' zei hij. Hij kon dat wel waarderen. Toen zijn telefoon ging nam hij meteen op, het was Juliet. Ze had het blijkbaar toch wat moeilijker dan wat ze van te voren verwacht had en hij was alleen maar heel blij dat ze hem belde. Hij gaf dat ook aan. Hij gaf aan dat ze al onderweg terug waren en dat ze er heel snel zouden zijn. Hij stopte zijn mobiel weer weg en hij keek even opzij naar Lilian. 'Het is ook wel heel heftig allemaal.' zei hij zachtjes. Hij wist goed hoe heftig het echt was. 'Ik weet dat de kans heel klein is dat ze jou iets aandoet, maar ik wil wel dat je voorzichtig bent.' zei hij zachtjes tegen Lilian. Hij was altijd zo bezorgd om haar. Eenmaal thuis opende hij de deur weer, Juliet zou ook meteen horen dat ze thuis waren.

Lilian Nova

Hij vond haar vader aardig en hij kon ook gelukkig negeren dat hij een heks was. "Gelukkig maar, ik ben daar heel blij mee, het zou me vreselijk lijken als je hem helemaal niet mocht." Gaf ze zacht aan. "Nee, hij leek geen problemen met jou te hebben, misschien is hij wel wat gewend, hij was toch ook met mijn moeder samen die jager was." GLimlachte ze nu. Het voelde goed en ze merkte dat ze er wel wat meer vertrouwen in had. Juliet belde en ze luisterde eventjes ernaar. Het ging niet zo goed met de vrouw en haar gezicht betrok daardoor een beetje. Alex gaf aan dat het heftig was allemaal. Ze knikte daardoor, ja dat snapte ze wel. Hij wist dat de kans klein was dat Juliet haar iets aandeed, maar ze moest toch voorzichtig zijn. "Dat zal ik doen." Ze bleef op afstand en liet Alex eerst naar binnen gaan. Juliet vloog overeind toen Alex de deur opende. Haar ogen stonden wat wild en ze snoof even. "Ik voel me echt niet oké." Zei ze wat in paniek tegen Alex. Ze wist gewoon niet zo goed wat het was, maar ze voelde zich in de war, ze wist niet waarom het zo heftig was ineens, ze begreep er niets van, maar doordat alles zo verwarrend was, werd het alleen maar erger.

Alexios Evans

Lilian zei dat ze op afstand zou blijven en voorzichtig zou doen, waardoor hij knikte. Daar was hij blij mee. Juliet vloog meteen overeind toen hij binnen kwam, haar blik was verwilderd. Ze zei wat in paniek tegen hem dat ze zich echt niet oké voelde. Hij knikte daardoor. 'Dat is helemaal niet gek.' zei hij zachtjes, terwijl hij langzaam op haar af kwam. 'Ik ben nu bij je, het is oké.' zei hij zachtjes. 'Kom, dan gaan we eventjes een stukje lopen samen.' zei hij daarna. Hij keek even kort om naar Lilian, hij wilde Juliet graag met zich meenemen naar buiten, dat zou al een heel stuk rustiger zijn voor haar. Hij sloeg zijn arm voorzichtig om de schouders van Juliet heen en hij nam haar mee naar buiten toe. 'Het is niet gek dat je in de war bent, dat je je niet oké voelt.' zei hij zachtjes. 'Het gaat elke keer heel erg goed met je en dat is heel bijzonder, maar dit hoort er ook bij.'

Juliet

Alex vond het helemaal niet gek en hij kwam op haar af. Ze greep stevig zijn arm vast om wat houvast te hebben. Haar nagels zette zich in zijn arm, ze had zelf niet door hoe krachtig ze hem vastpakte, ze was wat verdwaasd en vond het moeilijk om zich echt te focussen. Ze liet zich door Alex meeleiden naar buiten toe. Lilian kroop zoveel mogelijk aan de kant toen Juliet langs haar kwam, maar de vampier negeerde haar zoveel mogelijk, of ze zag haar gewoon niet echt. Lilian knikte Alex even toe, zelf zou ze binnen blijven. Eenmaal buiten haalde Juliet even diep adem. Het was niet gek dat ze in de war was en zich niet oké voelde. Het was bijzonder dat het zo goed ging, maar dit hoorde er ook bij. "Ik zie hem daar elke keer liggen." Klonk haar stem nu ineens. "Dood, hij was opeens dood..." Een snik verliet haar mond en ze bleef Alex vasthouden. "Waarom... waarom..." Haar stem klonk nu weer verward. "Zo hoorde het niet." Ze schudde haar hoofd en liep met wankelende passen met Alex mee.

Alexios Evans

Hij was blij dat Juliet niet op Lilian reageerde, want daar maakte hij zich het meeste zorgen om. Hij voelde hoe ontzettend stevig ze hem vasthield, maar dat accepteerde hij zonder problemen. Hij kon het wel hebben. Ze was eventjes stil, uiteindelijk zei ze opeens dat ze hem elke keer zag liggen. Dat hij opeens dood was. Ze klonk verward en vol verdriet. Eenmaal buiten sloeg hij zijn armen nu stevig om haar heen en hij trok haar heel dicht tegen zijn lichaam aan. Hij vroeg zich af of er niet nog iets mogelijk was. Ze hadden het lichaam van Evan verbrand, maar toch. Door de dingen die de vader van Lilian had gesproken, vroeg hij zich af hoe veel er mogelijk was met magie. Hij wist dat Juliet een pluk haar van Evan had, konden ze niet iets doen om hem terug te krijgen? Hij sprak het niet uit, hij wilde haar totaal geen hoop geven. Echt niet. Hoop maakte je alleen maar kapot. Toch wilde hij het wel met Lilian bespreken. 'Het is logisch dat je het nog voor je ziet, het heeft zo veel indruk gemaakt. Het was niet hoe het hoorde te gaan. Je verdiende het zo om de rest van je leven gelukkig te zijn, met hem. Ik gunde het je zo.' zei hij zachtjes. 'Maar je bent niet alleen, Juliet. We zijn er voor je. Ik ben er voor je. De rest van je leven.' zei hij, heel oprecht.

Juliet

Alex pakte haar buiten vast en trok haar dicht tegen zich aan. Ze murmelde nog wat en liet het gewoon toe. Ze pakte hem ook vast en haar nagels hingen in zijn shirt, het zag er allemaal behoorlijk wanhopig uit. Het was logisch dat ze Evan nog voor haar zag, het had zoveel indruk gemaakt, het was niet hoe het hoorde te gaan, ze verdiende het om gelukkig met hem te zijn. Het was haar echt gegund. Ze snikte weer zachtjes. "Het is mijn schuld..." Mompelde ze nu. Hij was er ook voor haar, de rest van haar leven. Ze wist het wel, daarom had ze ook gebeld, ze wist dat hij haar zou helpen en Lilian ook, wanneer ze dat kon, maar bij Alex was het veiliger. "Hij zou voor altijd bij me blijven, waarom kon het niet? Waarom wisten we dit niet?" Al die vragen die in haar hoofd spookten en haar gek maakte van verdriet. Ze liet Alex nu weer langzaam los en ademde diep en zwaar. "Kunnen we ergens naar een plek waar geen mensen zijn? Rust en stilte? Ik... ik heb het gevoel dat ik iets stuk wil maken." Klonk haar stem zacht en trillend. Ze kon zich toch nog gewoon redelijk goed inhouden, zelfs nu, maar ze had het wel nodig.

Alexios Evans

Ze knikte en ze zei dat het haar schuld was, waardoor hij zijn hoofd schudde. 'Dat is niet waar.' zei hij zachtjes tegen haar. 'Ten eerste heb jij er niet voor gekozen om een vampier te zijn, ten tweede had je geen idee dat dit zou gebeuren met Evan. Dit is niet jouw schuld. Het enige wat jij wilde was samenzijn met je geliefde. Hij wilde dat ook. Het komt niet door jullie.' zei hij zachtjes. Ze zei dat Evan voor altijd bij haar zou blijven en ze vroeg waarom het niet kon, waarom ze dit niet wisten. 'Omdat niemand wilt dat vampiers en jagers samen zijn, daarom worden dat soort dingen niet opgeschreven.' zei hij zachtjes tegen haar. Ze maakte zich weer los en ze vroeg of ze naar een plek konden waar geen mensen waren, ze had het gevoel dat ze iets stuk wilde maken. 'Natuurlijk, ik weet de perfecte plek.' zei hij zachtjes tegen haar. 'Kom maar mee.' voegde hij er aan toe, om haar daarna mee te nemen naar een plek diep in het bos waar nooit mensen kwamen, waar ze niet bang hoefde te zijn dat ze iemand pijn zou doen. Hij had geen idee of ze het leuk vond om op dieren te jagen of dat het niets voor haar was, maar anders zou ze hier vrij haar gang kunnen gaan.

Juliet

Alex sprak weer tegen haar, hij gaf aan dat het allemaal niet waar was en dat ze niet wist dat dit zou gebeuren met Evan. Ze wendde haar gezicht daardoor een beetje van hem af en voelde de tranen stromen. Ze vond het nog steeds afschuwelijk, ze had het gewoon niet moeten doen, dan was het ook allemaal niet zo fout gegaan. Alex zei nog veel meer maar ze reageerde pas toen hij haar meenam. Ze werd meegenomen diep het bos in en even bleef ze staan en haalde diep en wat trillend adem. Ze was egewoon echt van slag en wist gewoon niet meer goed waar ze het moest zoeken. Juliet had altijd controle over elke situatie. Ze haalde uit naar een boom, in eerste instantie beheerst zodat je alleen de boom hoorde kraken en de splinters wegvlogen. Daarna begon ze harder te slaan met haar vuisten. Ze voelde de splinters in haar knokkels, het voelde alleen maar goed eigenlijk. Ze was niet iemand die achter dieren wilde aanjagen, ze moest nu gewoon haar emoties ergens op kwijt en daar waren de bomen goed genoeg voor. Het zorgde er ook voor dat ze de pijn van de splinters voelde, die voelde echter dan wat ze in de afgelopen periode had gevoeld. Een dierlijk gegrom kwam uit haar mond en ze ging fanatiek door. Het voelde op de een of andere manier goed en fijn. Er bleef van de eerste boom vrij weinig over, de splinters schoten alle kanten op door haar handen die elke keer de boom raakten.



Lilian Nova

Ze had Alex en Juliet rustig weg laten gaan. Daarna pakte ze het boek en legde die in de studeerkamer neer op het bureau. Ze begon rustig te lezen, het was heel interessant en ze begreep zo steeds beter wat haar te wachten zou staan. Er stond op de eerste bladzijde ook een stamboom die ze met een glimlach bekeek. Dat was dus de rest van haar familie. Ze streek er met haar vingers overheen en zag nu dat haar vingers trilden. Ze bekeek haar hand en ineens wist ze waarom. "Shit..." Mompelde ze. Ze was het helemaal vergeten, echt compleet vergeten. Ze hadden gisteren nog een vampier moeten doden, nu waren ze al wat later daarmee en zag ze de gevolgen daarvan. Vandaag moest ze iemand vermoorden en eigenlijk nog best snel ook. Ze beet op haar lip en keek vlug om haar heen. Wanneer zouden Alex en Juliet terug zijn? Ze wist dat hij wilde dat ze zou wachten. Ze moest op hem wachten... hopelijk duurde het niet te lang.

Alexios Evans

Juliet reageerde niet echt meer op hem, maar dat begreep hij wel. Ze was van slag, haar hele lichaam was van slag en waarschijnlijk moest ze al moeite genoeg doen om daar een klein beetje mee om te gaan. Waarschijnlijk vocht ze er flink tegen om zichzelf in te houden. Toen ze diep in het bos was begon ze naar de bomen uit te halen. Het was met vrij veel kracht en hij liet haar gaan. Hij was in de buurt voor als het nodig was, maar het was belangrijk dat ze eventjes haar gevoelens vrij kon laten, dat ze eventjes af kon van het heftige gevoel. Hij wist goed hoe het voelde en het liet hem terugdenken aan vroeger, wat hij weer zo snel mogelijk uit zijn hoofd probeerde te zetten. Hij kon die gedachtes nog steeds niet goed hebben. Na een tijdje vond hij het genoeg, hij wilde niet dat ze zichzelf per ongeluk serieus zou bezeren. Daardoor kwam hij dichterbij en pakte hij haar vast. Hij nam haar wat met zich mee, weg bij de boom en hij sloeg zijn armen stevig om haar lichaam heen. ‘Zo is het genoeg, straks doe je jezelf echt serieus pijn.’ Zei hij zachtjes tegen haar.

Juliet

Ze liet zichzelf wel even echt gaan, meer dan ze normaal zou doen. Het voelde prettig en alsof ze in een soort roes belandde. Het duurde echt wel even. Alex pakte haar op een gegeven moment vast. Het was genoeg, straks deed ze zichzelf echt pijn. Ze kroop nu tegen hem aan en huilde zachtjes. Haar knokkels bloedden lichtelijk en er staken nog wat splinters in, toch voelde dat fijn. Ze hield Alex stevig vast en huilde. Het duurde best wel lang voor ze gekalmeerd was. Daarna keek ze hem aan en veegde ze haar tranen weer weg. "Dat was best even fijn." Fluisterde ze. Langzaam kreeg ze weer de controle terug over haarzelf.

Alexios Evans

Juliet liet zonder problemen toe dat hij haar vastpakte en een stukje meenam, ze begon te huilen en hij bleef haar heel stevig in zijn armen houden. Het was goed, ze moest het er allemaal uit laten, dan zou ze zich uiteindelijk iets beter voelen. Toen ze weer wat rustiger werd keek ze naar hem en zei ze dat het best eventjes fijn voelde. Dat liet hem zwakjes glimlachen. ‘Soms is het nodig om je even een beetje te laten gaan, soms moeten alle gevoelens er gewoon uit. Het is niet altijd onder controle te houden.’ Zei hij zachtjes. Hij liet haar langzaam los en hij pakte haar handen vast, de grootste splinters trok hij er meteen uit. Het bloedde een beetje, maar het zou waarschijnlijk straks wel weer herstellen. ‘Gaat het weer een beetje zo?’ Vroeg hij nu zachtjes. Hij was oprecht bezorgd om haar, Alexios vond het altijd moeilijk als iemand pijn had en dan wilde hij helpen, zo was hij nou eenmaal.

Juliet

Ze keek even op naar Alex en zag hem een beetje flauw glimlachen naar haar. Soms was het nodig om je even een beetje te laten gaan en alle gevoelens eruit te krijgen. Het was niet altijd onder controle te houden. "Dat weet ik... maar controle houden is toch wel heel prettig. Dan bepaal ik alles." Gaf ze zacht aan. Hij liet haar los en pakte haar handen even vast. Ze voelde hoe hij de splinters uit haar handen trok. Ze glimlachte lichtelijk daardoor en merkte dat haar huid al snel herstelde. Alex wilde weten of het weer een beetje ging. "Ja, het voelt nog steeds afschuwelijk, maar het gaat wel weer. Ik voel me niet meer zo onrustig. Ik kan weer focussen." Gaf ze aan en ze haalde even diep adem. Natuurlijk bleef het gevoel afschuwelijk, maar het was oké, het was te doen.

Alexios Evans

Ze zei dat ze wist dat het soms nodig was om alles te laten gaan, maar ze vond controle houden toch wel heel prettig. 'Dat begrijp ik. Dat is het ook. Controle houden is over het algemeen alleen maar heel erg goed, maar soms is het niet te doen. Zelfs niet voor jou. Soms zijn emoties en gevoelens nou eenmaal te sterk en als je het er niet uit laat, maakt het je kapot van binnen.' zei hij zachtjes. Ze zei dat het wel weer een beetje ging. Ze voelde zich nog steeds afschuwelijk, maar niet meer zo onrustig. Ze kon weer focussen. 'Dat is goed. Als het veranderd moet je het tegen mij zeggen, dan gaan we gewoon weer een stukje lopen samen.' zei hij tegen haar. Hij nam haar mee terug naar huis en buiten bleef hij weer staan. 'Ik ben trots op je, Juliet. Op hoe je het doet.' zei hij oprecht.

Juliet

Hij begreep het wel, controle houden was hartstikke goed, maar soms ook gewoon niet te doen, zelfs niet voor haar. Soms waren emoties en gevoelens te sterk en als ze het er niet uit zou laten, dan ging ze kapot van binnen. "Daarom belde ik ook." Zei ze zacht en onschuldig tegen Alex. Ze wist dat het gewoon even niet meer ging. Hij vond het goed zoals ze zich nu voelde, als het zou veranderen dan moest ze het wel weer zeggen, dan gingen ze weer een stukje lopen. "Zeker, dat vind ik prettig." Zei ze zacht. Ze liep met hem mee terug naar het huis van Lilian. Hij was trots op haar, op hoe ze het deed. "Dankjewel, lief van je. Je wilt me nog steeds niet vertellen wat er met jou is gebeurd, of wel?" Vroeg ze nu. Ze wilde er af en toe naar vragen, gewoon om te zien of hij het wilde vertellen aan haar. Ze schrok op toen ze Lilian in de deuropening zag staan, een staak in haar handen en alles in haar zag eruit alsof ze de twee elk moment kon aanvallen, maar ze hield zich keihard in. Ze wilde niets doen, maar ze werd haast gedwongen, net als de vorige keer. "Alex... het spijt me." Klonk haar stem gekweld. Net was Juliet van slag en nu zij, hij kreeg zo ook nooit rust natuurlijk, ze vond het heel vervelend en voelde zich vreselijk.