Police Life

Katelynn Camryn Leighton

De arts schrok zich werkelijkwaar rot toen Wessel hem naar Katelynn had gebracht. Hij had maar een beperkte hoeveelheid apparatuur mee om dingen te checken en kon niet zoveel eigenlijk, behalve een infuus aanleggen om vocht toe te dienen omdat Katelynn al behoorlijk uitgedroogd was.
Hij vertelde Wessel dat ze echt naar het ziekenhuis moest, hij kon hier gewoon te weinig en hij vermoedde een buikholteontsteking. Wat op zich al gevaarlijk was, en in haar conditie helemaal. De arts had er weinig vertrouwen in dat Katelynn het zou redden. Ze was ontzettend mager en leek haast wel breekbaar. De koorts tikte de 41 graden aan en haar hart was volledig uit ritme.
Wessel maakte de arts vast aan een ketting aan de muur en zei dat ze helemaal nergens heen gingen, hij moest het hier gaan oplossen. Echter maakte Wessel een cruciale fout door alle chaos, hij was niet zo scherp meer. Toen hij het huis weer verliet, liet hij de arts achter bij Katelynn, maar de arts had zijn telefoon nog bij zich en sloeg direct alarm. Al wist hij niet echt waar hij zat, maar hij hoopte dat ze dat uit konden zoeken.

Rowan Rivers

Hij staarde voor zich uit, hij zag onscherp en het enige wat hij echt doorhad waren de flitsen van herinneringen die hij soms terug kreeg. Het maakte alles alleen nog maar verwarrender. Hij hoopte dat het snel over zou zijn en dat hij dan alles weer wist. Al leek ook dat niet zo fijn te zijn, blijkbaar was hij niet voor niets zo in de war en was er heel wat gebeurd. Nu werd hij opnieuw gebeld. Er was een rare melding binnengekomen, het had te maken met een arts. De arts die verdwenen was. Rowan kwam meteen overeind en toen hij bij het bureau was, hadden collega's een locatie voor hem. Hij besloot alleen te gaan. Ze wisten helemaal nog niet wat de situatie was en hij zorgde voor genoeg back-up, zodra er iets mis ging, zouden ze met een paar minuten bij hem zijn. Hij wilde alleen de situatie niet escaleren. Katelynn was daar en die arts ook. Hij wilde niet dat Wessel gehaaste actie's uit zou voeren. De agenten hadden allemaal de locatie waarvan de arts gebeld had nu, dus zelfs al ging er iets fout bij hem, waren ze er snel genoeg. Hij reed nu naar de plek toe, het lag vrij afgelegen, midden in het bos. Hij had geen idee of Wessel hier was of niet, maar hij moest op alles voorbereid zijn. Hij pakte zijn revolver stevig vast en hij liep langzaam naar de deur toe. Hij probeerde naar binnen te kijken, maar hij zag eigenlijk niets. Hij aarzelde even kort, maar daarna beukte hij de deur in. Nu moest hij maar hopen dat Wessel hier niet was en hem niet gehoord had.

Katelynn Camryn Leighton

Heel af en toe kwam Katelynn een beetje bij bewustzijn, maar niets drong meer echt tot haar door. De arts probeerde haar wat medicatie toe te dienen om de koorts te verlagen, maar wist dat dat eigenlijk symptoombestrijding was, want het echte probleem kon hij nu niet aanpakken. Ook gaf hij haar een shot adrenaline, zodat ze misschien iets langer de tijd kregen.
“R.. Rowan..?” klonk Katelynn haar stem heel zacht en schor. De arts trok zijn jas en overhemd uit en legde dat over haar heen om haar wat warmer te houden.
“Nee, ik ben Rowan niet..” sprak de arts zacht terug. Vlak daarna draaide Katelynn haar ogen weer weg en begon ze hevig te trillen en te schokken. Dit ging niet de goede kant op.. De arts deed wat hij kon, maar was bang dat hij haar niet langer dan een paar uur in leven kon houden hier.
Toen hij rumoer en kabaal hoorde, stond hij op en begon hij op de zware deur te beuken, waar hij maar net bij kon door de ketting aan zijn been.
“Help! Hier zijn we! Schiet op! Hier!” schreeuwde hij hard. Hij wist niet eens zeker of het hulp was, misschien was het die man wel weer, maar hij moest het proberen. Ze hadden niet veel kansen meer.

Rowan Rivers

Toen hij geluid hoorde schoot hij op de deur af. Hij maakte de zware deur open en hij keek recht in het gezicht van de arts. Daarna ging zijn blik naar Katelynn. Hij slikte even, dit zag er niet echt goed uit. 'Ik weet niet waar Wessel is. Heeft hij gezegd hoe lang hij weg zou zijn?' vroeg hij aan de man. Direct liet hij de collega's weten dat ze hier zaten en dat Wessel er nog niet was, die zouden hem dan op kunnen vangen. Dan had hij daar zelf geen last meer van. Hij keek weer naar de arts en daarna maakte hij hem zo snel mogelijk los van de ketting, al was dat niet makkelijk. Het was allemaal best wel zwaar voor hem. Toen hij alles los had keek hij de man aan. Hij wilde vragen hoe het met haar ging, maar hij kon zelf ook al zien dat het niet zo goed was. Er kwamen agenten binnen, net als ambulance personeel. Daarom nam hij wat afstand en liep hij naar buiten toe, hij kon wel wat frisse lucht gebruiken.

Katelynn Camryn Leighton

De arts bleef op de deur bonken als een gek, pas toen er gerommel klonk aan de deur hield hij ermee op en niet veel later stapte er een agent naar binnen. Tenminste, de arts ging er vanuit dat het een agent was.
“Nee, hij heeft niets gezegd, ik weet het niet,” vertelde de man aan Rowan. Hij werd losgemaakt van de ketting en ze keken beide even naar Katelynn.
“Ze vroeg om ene Rowan, vlak voordat ze buiten bewustzijn raakte,” vertelde de arts Rowan nu. “Enig idee wie dat is?” Hij knielde weer bij Katelynn neer en toen er een ambulance arriveerde kwam er eindelijk ondersteuning. De arts gaf door wat hij allemaal geconstateerd had en gedaan had tot nu toe. Katelynn werd volgeplakt met plakkertjes en er werden nog wat zakjes bijgehangen voor haar infuus. Ze kreeg te weinig zuurstof binnen en kreeg dus gauw extra zuurstof toegediend. Onderweg naar de ambulance liet haar hart het er weer vanaf weten. Reanimerend werd ze de ambulance in gebracht.

Rowan Rivers

Wessel had niets gezegd. Hij knikte daardoor langzaam. 'Toch bedankt.' zei hij zacht. Katelynn had om Rowan gevraagd en de arts vroeg wie dat was. Daardoor wreef hij langs zijn hoofd. 'Dat ben ik.' zei hij. Ze had naar hem gevraagd. Logisch, als ze een relatie hadden. Hij kon het zich nog steeds niet voorstellen. Hij geloofde het nu wel, maar zijn herinneringen zaten nog niet helemaal op hun plek. Hij vertelde alles wat hij wist aan zijn collega's en daarna besloot hij dat het enige juiste dat hij kon doen naar het ziekenhuis gaan was. Hoewel hij misschien niet het gevoel had een relatie te hebben met Katelynn, kon hij haar misschien wel steunen. Ze hield van hem en hij blijkbaar ook van haar. Als hij haar kon helpen, zou hij dat altijd doen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze kregen uiteindelijk na veel moeite haar hart weer aan de praat. De ambulance reed in een hoog tempo naar het ziekenhuis en daar werd ze in quarantaine op een aparte kamer gelegd. Voor haar eigen veiligheid, want één virusje hierbij en het was klaar, haar lichaam kon gewoon echt niets meer hebben. Ze werd aan de beademing gelegd omdat ze zelf steeds stopte met ademen en er werd een foto gemaakt van haar en een echo. Haar buikholte bleek inderdaad flink ontstoken te zijn en eigenlijk zou ze geopereerd moeten worden, maar dat zou te zwaar zijn voor haar nu, dat zou ze niet overleven. Daarom werd ze op zware medicatie gezet en hoopten ze dat ze met intensieve begeleiding wat aan zou kunnen sterken.

Rowan Rivers

In het ziekenhuis konden ze hem eigenlijk niet zo veel vertellen, ze waren druk bezig met Katelynn en alles was kritiek. Dat was eigenlijk ook wel wat hij verwacht had, het had er niet goed uit gezien. Als ze het niet zou redden, was het misschien maar beter als hij zich niets kon herinneren van hun tijd samen. Dan zou het hem ook niet zo veel pijn doen. Hij zuchtte even, hij wist dat hij niet zo mocht denken, maar het gebeurde onbewust toch. Hij ging in de wachtruimte zitten en hij belde met zijn collega's, hij wilde bewijs hebben om Steven vrij te krijgen. Hij had zijn vriend hard nodig en hij wilde niet dat Steven onterecht vastzat. Hij kon alleen niet zo veel vanuit hier. Uiteindelijk zat hij uren te wachten en hij leunde wat tegen de muur aan, zo kwam hij zelf iets meer tot rust.

Katelynn Camryn Leighton

De eerste periode werd ze expres in slaap gehouden, zodat haar lichaam de tijd kreeg om te herstellen. De eerste dagen leek er nog weinig verbetering in te zitten, maar uiteindelijk zakte de koorts eindelijk en begon haar lichaam zichtbaar wat fitter te worden door de goede en intensieve zorgen.
Pas toen ze ietwat sterker was en niet meer aan de beademing hoefde te liggen maar alleen via een buisje onder haar neus nog extra zuurstof kreeg ter ondersteuning, lieten ze haar wakker worden. Het duurde alsnog vrij lang voor dat ook echt gebeurde, maar uiteindelijk begon ze wat meer te bewegen en opende ze haar ogen soms al een klein stukje.

Rowan Rivers

Hij zorgde voor de hondjes, hij maakte het huis schoon, hij deed eigenlijk alles om zichzelf een beetje bezig te houden en hij hoopte dat hij op die manier zijn geheugen terugkreeg. Waarschijnlijk ging het het beste als hij echt met Katelynn kon praten, maar dat zat er nog even niet in. Ze werd in slaap gehouden. Hij bracht heel veel tijd door in het ziekenhuis, hij deed alles om zich een beetje te gedragen, vooral. Hij wist dat dit voor hem een perfect recept was om helemaal door te draaien, hij had ook wel de neiging om te gaan drinken of te gaan gebruiken, maar hij deed het niet. Als hij blijkbaar echt een relatie met de officier van justitie had, zou hij zich tegenwoordig waarschijnlijk niet meer tot zo'n niveau laten zakken. Hij hoopte het maar. Hij zat nu weer in de wachtruimte van het ziekenhuis, hier bracht hij ook een paar uur per dag door. Hij probeerde ook te sporten, maar zijn lichaam had het daar nog wat zwaar voor en al zijn spieropbouw was zo'n beetje verdwenen. De arts van Katelynn kwam naar hem toe en vertelde hem nu dat ze bezig waren om haar te laten ontwaken. Het duurde lang, maar dan wist hij het. Hij mocht bij haar zijn, maar ze wisten niet hoe ze wakker zou worden. Hij knikte even en liep zachtjes haar kamer in, hij bleef wel op afstand staan. Het voelde nog steeds wat raar allemaal.

Katelynn Camryn Leighton

Het voelde heel raar allemaal, ze was volledig in de war en wist eerst totaal niet waar ze was, wie ze was en wat er gebeurd was. Daardoor bleef ze ook nog vrij rustig. Met een glazige blik keek ze naar het plafond en naar mate de minuten verstreken, kwamen er steeds meer dingen terug en begon haar houding te veranderen. Haar spieren spanden aan en haar ademhaling versnelde wat.
Haar hoofd begon keihard te bonken, maar het voelde allemaal nogal wazig, waarschijnlijk ook door de medicatie. Gelukkig wist het haar tot nu toe nog wel rustig te houden, want dat was de grootste zorg voor de artsen, dat ze de trauma’s niet aankon.

Rowan Rivers

Hij zag dat ze wat meer wakker leek te worden en daardoor kwam hij langzaam dichterbij. 'Katelynn?' vroeg hij nu zacht. Het voelde ook nog steeds raar om haar bij haar voornaam te noemen, maar het was voor haar waarschijnlijk juist raar als hij dat niet deed. Hij kwam naast het bed staan en hij staarde weer naar haar gezicht. 'Ik... het spijt mij dat ik ben weggegaan, dat ik hem bij je liet. Ik wist niet wie hij was...' zei hij zacht. Hij voelde zich er vreselijk schuldig over. Hij slikte even en hij ging naast het bed zitten, hij had geen idee wat hij allemaal tegen haar moest zeggen, wat hij wel en niet kon uitspreken. Hij wilde haar gewoon helpen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze bleef naar het plafond staren en probeerde rustig te blijven terwijl alle beelden terug kwamen in haar hoofd.
Toen ze haar naam hoorde, echoënd en ver weg, keek ze zwakjes op. Ze keek Rowan aan, maar leek hem eerst niet eens te zien, ze leek dwars door hem heen te kijken. Pas later was de herkenning van haar gezicht af te lezen en kwam er nog een golf van emoties terug.
De woorden van Rowan draaiden eerst om haar heen en het leek even te duren voor het haar bereikte. Ze keek hem glazig aan en wilde wat zeggen, maar ze wist niet wat en het lukte ook niet zo goed.

Rowan Rivers

Ze keek naar hem, maar ze leek dwars door hem heen te kijken, wat hem een nogal akelig gevoel gaf. Hij vond het niet fijn, het beangstigde hem zelfs ergens een beetje. Toch werd het minder, ze leek hem opeens te herkennen en hij glimlachte zwakjes. 'Ik ben er voor je. Ik laat je niet meer alleen, wat er ook gebeurd. Ik zal voor je zorgen.' zei hij zacht. Hij pakte nu voorzichtig haar hand vast. 'Rust nog een beetje uit, ik zal bij je blijven zitten. Hoe meer je uitrust, hoe beter je je vanzelf gaat voelen.' zei hij. Hij deed er alles aan het positieve te benadrukken, dan had ze iets om zich aan vast te houden.

Katelynn Camryn Leighton

De stem van Rowan werkte rustgevend, als ze hier nu helemaal alleen was geweest had ze misschien wel direct in volle paniek geraakt. Ze voelde zich namelijk totaal niet veilig meer en het angstige gevoel bleef sluimeren op de achtergrond.
Een zwakke, ietwat trieste glimlach kwam op haar gezicht te staan. Ze was er eigenlijk zeker van geweest dat ze dood zou gaan, en ze was best verbaasd dat dat niet zo leek te zijn.
Rowan pakte haar hand voorzichtig vast en even sloeg haar hartslag omhoog, maar dat temperde al gauw en toen vond ze het alleen maar fijn.
"Ik.." begon ze nu zwakjes en met een licht trillende stem te praten. "Ik.. Ik hou van je.." En dat was ook de enige reden dat ze niet direct opgegeven had. Ze hield zielsveel van Rowan en wilde hem niet in de steek laten.

Rowan Rivers

Hij zag een soort van glimlach op haar gezicht staan en daardoor glimlachte hij ook. 'Zie je, dat ziet er al veel beter uit ...' zei hij lichtelijk plagend. Flirterig bijna, Katelynn was een mooie vrouw en hij wilde haar graag wat opvrolijken. Ze begon te praten en ze zei dat ze van hem hield. Hij bleef naar haar kijken, zijn blauwe ogen strak op haar gericht. 'Dat hoorde ik ja.' zei hij, nog steeds met een glimlach op zijn gezicht. 'Ik weet nog steeds niet echt hoe dat zo gekomen is, maar interessant is het wel.' zei hij daarna. Hij streek zachtjes met zijn vingers over haar hand heen. 'Kan je mij vertellen over ons? Ik heb foto's gezien van ons samen en ik heb vage herinneringen, maar meer weet ik niet.' zei hij eerlijk. 'Ik bedoel, je bent een prachtige vrouw, maar ik kan mij niets herinneren van onze relatie. Nog niet, tenminste... de artsen zeggen dat het wel weer terug komt.'

Katelynn Camryn Leighton

Ze sloot haar ogen even heel kort. Ze voelde zich een beetje duizelig en misselijk, maar dat kwam waarschijnlijk ook wel door de medicatie. Het was natuurlijk ook niet zo gek dat ze zich niet helemaal top voelde, want ze had echt op het randje van de dood gestaan.
Toen Rowan weer begon te praten opende ze haar ogen langzaam weer en keek ze hem weer aan. Het kostte haar nog erg veel energie om goed te luisteren, maar ze deed haar best. Rowan vroeg haar of ze iets kon vertellen over hun, maar ze hadden samen zoveel meegemaakt al en ze zou echt niet weten waar ze moest beginnen. Wat ze zou moeten vertellen en wat ze weg moest laten.
Ze probeerde wat rechterop te gaan zitten, omdat dat makkelijker praatte, maar ze kreeg er meteen al spijt van. Er trok een enorme steek door haar buik en de duizeligheid werd flink wat heftiger. Daardoor liet ze zich meteen weer in het kussen zakken en zuchtte zachtjes.
"Op mijn laptop.." begon ze nu zachtjes en hees. "Staat een dagboek.. Staat alles in.." vertelde ze. Ze was al buitenadem door zo een korte zin uit te spreken. Maar voor Rowan zou het waarschijnlijk de beste manier zijn om herinneringen op te halen. Zij had namelijk al die tijd een dagboekje bijgehouden, vanaf dat ze nog met Martin was de laatste maanden en hij steeds agressiever werd, tot ze met Rowan steeds meer begon af te spreken en uiteindelijk echt een relatie met hem aanging. Zo'n beetje alle gebeurtenissen stonden er in, het deed Katelynn altijd goed om dat soort dingen van haar af te schrijven. Alleen de laatste gebeurtenissen stonden er natuurlijk nog niet in.

Rowan Rivers

Ze kwam wat overeind, maar dat leek haar pijn te doen. Daarom pakte hij haar meteen wat bezorgd vast. 'Rustig aan, je moet een beetje voorzichtig doen.' zei hij zacht. Ze ging weer liggen en hij luisterde naar haar, ze had het over haar laptop. Er was een dagboek, daar stond alles in. Hij knikte langzaam. 'Dat bekijk ik wel als ik weer terug naar jouw huis ga.' zei hij zacht. 'Voor nu vind ik het fijner om bij je te zijn en naar jouw stem te luisteren.' zei hij daarna met een glimlach op zijn gezicht. 'Dus, de officier van justitie is gevallen voor een agent?' vroeg hij plagend, met een fonkeling in zijn ogen. Hij wilde het niet hebben over wat er met haar gebeurd was, dat kwam later wel. Hij wilde het haar nu juist een beetje laten vergeten. Hij wilde haar zo veel mogelijk laten ontspannen. 'Ik weet dat ik zo mijn charmes heb, maar zoiets had ik van mijzelf toch niet verwacht.' voegde hij er grijnzend aan toe.

Katelynn Camryn Leighton

Ze knikte langzaam toen Rowan aangaf dat hij thuis wel naar dat dagboek zou kijken. Dat vond ze zelf ook wel oké, want ze was hier liever niet alleen. Eerlijk gezegd vertrouwde ze niemand anders dan Rowan en dat maakte het vrij lastig, want ook met de artsen had ze moeite, vooral als het mannen waren.
Ze glimlachte even lichtjes toen Rowan vroeg of de officier van justitie dus gevallen was op een agent. Daarna knikte ze weer kort. "Tot iedereen zijn verbazing wel.." sprak ze zachtjes. Haar ogen twinkelden kort eventjes.

Rowan Rivers

Hij zag haar glimlachen en ze kreeg een twinkeling in haar ogen. 'Je bent vreselijk aantrekkelijk zo. Ik ga er maar vanuit dat ik dat mag zeggen, gezien het feit dat we samenwonen, toch?' plaagde hij haar nu weer. Ze zag er heel leuk uit als ze wat meer ontspande. 'Iedereen probeerde mij te vertellen dat je niet getrouwd was en dat je een relatie had met mij, maar ik kon ze gewoon niet geloven. Het leek zo erg niets voor mij. Maar nu, nu zie ik wel waarom ik je leuk vind.' zei hij tegen haar, nog steeds met een glimlach op zijn gezicht. Hij meende het ook echt. Hij zag duidelijk wat in haar, anders had hij geen relatie met haar gehad. Nu voelde hij het ook. Ze deed iets bijzonders met hem, ze gaf hem een enorm vertrouwd gevoel. 'We zullen helaas wel moeten verhuizen. Ik kan niet in zo'n huis wonen, niets voor mij.' zei hij plagend tegen haar.

Katelynn Camryn Leighton

Ze glimlachte opnieuw even toen Rowan haar vreselijk aantrekkelijk noemde en ze knikte kort toen hij zei dat hij er maar vanuit ging dat hij dat mocht zeggen omdat hij met haar samenwoonde.
"Alleen jij mag dat zeggen," sprak ze zachtjes. Ze ging weer even verliggen en de glimlach bleef nog best lang op haar gezicht staan, ook door zijn volgende woorden. Ze kneep zachtjes in zijn hand, harder lukte op het moment niet eens omdat ze zich zo zwak voelde.
"Is goed.. Ik koop wel een wat grotere als ik hier weg mag," grijnsde ze naar Rowan toen hij over de villa begon. Ze keek hem diep in zijn ogen aan en het voelde zo goed om weer bij hem te zijn, om even geen zorgen te hebben en even alles naar de achtergrond te duwen. Alleen wist ze maar al te goed dat het waarschijnlijk niet zo simpel zou blijven.

Rowan Rivers

'Hm, dat vind ik leuk om te horen.' zei hij grijnzend tegen haar. 'Dus, nu ik een relatie heb met het OM, heb ik vast meer kans op een goede promotie, of niet soms...' zei hij plagend tegen haar. Hij voelde dat ze in zijn hand kneep en hij hield haar stevig vast. Hij merkte hoe fijn hij het vond om met haar te praten. Ze gaf hem echt en goed gevoel. Ze zorgde ervoor dat hij zich zelfverzekerd en kalm voelde. Iets wat hij normaal niet zo had. Door wat ze daarna zei grijnsde hij. 'Pas op jij. Je mag zakelijk gezien dan de baas zijn, maar dat gaan we natuurlijk niet doorzetten in onze relatie. Daar mag ik bepalen wat er gebeurd.' plaagde hij haar nu. Hij bracht nu zachtjes haar hand omhoog en hij drukte zijn lippen op haar vingers. 'Ik wil je niet uitputten. Als je wilt rusten, moet je dat aangeven. Ik blijf gewoon hier.' zei hij daarna.

Katelynn Camryn Leighton

"In je dromen.." grijnsde ze naar Rowan. Het deed haar echt even goed om met hem te praten op deze manier. Gewoon niet al te serieus en al helemaal niet over de gebeurtenissen van de afgelopen tijd. Haar emoties liepen namelijk nogal wat door elkaar en ze had het idee dat het lijntje tussen rustig zijn en volledig in de stress schieten niet zo dik was bij haar op het moment.
"Je bent zeker ook vergeten dat ik de broek aan heb binnen onze relatie?" vroeg ze Rowan nu met een speelse grijns op haar gezicht. Ze haalde even diep adem en keek naar alle apparaten naast haar bed. Rowan zei dat hij haar niet wilde uitputten, als ze wilde rusten moest ze het aangeven. Daarom knikte ze kort. Ze voelde zich inderdaad heel erg moe en had niet het idee dat ze echt nog lang wakker kon blijven, maar ze was eigenlijk best bang om te gaan slapen, bang dat ze alles weer zou herbeleven.

Rowan Rivers

'In mijn dromen? Volgens mij gebeuren daar hele andere dingen...' zei hij lachend tegen haar. 'Ik geloof dat ik ondertussen wel een promotie verdien.' zei hij daarna plagend. Ze zei dat hij vast ook was vergeten dat ze de broek aan had in hun relatie. Daardoor grinnikte hij. 'Ja, ook daar weet ik niets van. Maar dat maakt niet uit, dat kunnen wij dan vanaf nu af aan anders aanpakken. Ik bepaal wel hoe het allemaal gaat.' zei hij plagend tegen haar. Ze knikte even, het was duidelijk dat ze moe was. Hij pakte haar hand iets steviger vast. 'Niet bang zijn voor de dromen, want zodra je wakker wordt zit ik naast je bed. Ik zal er zijn om je dan te helpen, om je te kalmeren. Je hebt je rust echt nodig. Ik ga geen kant op, vertrouw op mij.' zei hij rustig.

Katelynn Camryn Leighton

Ze grinnikte nog even zachtjes om Rowan, maar begon steeds iets minder te reageren op hem. Puur omdat ze nog echt heel weinig energie had en haar lichaam echt nog heel erg veel rust nodig had. Haar oogleden werden ontzettend zwaar en hoewel ze toch nog een beetje vocht tegen de slaap, verloor ze het gevecht na een paar minuten al. De eerste uren lag ze er vrij rustig bij en sliep ze ontzettend diep. Maar daarna sliep ze iets minder diep en begonnen de beelden haar lastig te vallen. Hoe Rowan zei dat hij voor Steven koos en hoe zij daarna ruw verkracht werd. Ze voelde het zelfs weer, het was ontzettend realistisch. De ene keer was het Wessel die ze voor haar zag en de andere keer Olaf. Soms zelfs Olaf met een kogelgat in zijn hoofd en zijn lege blik. Haar hersenen maakten er een raar geheel van zo. Ze begon flink te zweten en te draaien in het bed. Haar ademhaling schoot omhoog en af en toe jammerde ze zachtjes.