Police Life

Rowan Rivers

Het was twee en een half jaar geleden. Hij wreef langs zijn voorhoofd en hij ademde trillend in. Hij was dus zo erg in de war dat hij dacht dat hij leefde in een situatie van langer dan twee jaar geleden. Wat was er in die tijd wel niet allemaal gebeurd? Heel erg veel blijkbaar. Andrea had zelfmoord gepleegd. Zelfmoord. Waarom wist hij dat niet meer? Hij voelde de tranen in zijn ogen branden en hij liet zich nu weer op de bank zakken, hij had het gevoel dat hij anders door zijn benen zou gaan. 'Dus, ik woon hier, samen met Katelynn?' vroeg hij, zijn stem trilde. Hij kon het zich nog steeds niet voorstellen. 'Maar ik heb vanochtend haar man gesproken, Wessel... Heb ik een affaire met haar? Ik...' stamelde hij. Hij begreep er nog steeds helemaal niets van. Hoe kon hij een relatie hebben met haar? Hij zag het echt totaal niet voor zich.

Femke

Ze had het echt met Rowan te doen en hoopte maar dat hij zich gauw weer alles zou herinneren. Hij ging weer op de bank zitten en Femke ging ook weer zitten.
"Ja.. Je woont hier samen met Katelynn. En haar hondjes.." knikte Femke toen Rowan vroeg of hij hier dus woonde. Ineens begon Rowan erover dat ze vanmorgen de man van Katelynn had gesproken, Wessel. Femke keek hem verbaasd aan. Ze kende geen Wessel.. Ze trok haar wenkbrauwen op.
"Wessel?" vroeg ze hem nu. "Ik weet niet wie dat is.. Maar ik weet wel dat hij niet haar man is, want ze is niet getrouwd, haar ex is dood en jij bent haar vriend.." verduidelijkte Femke het verhaal nu.

Rowan Rivers

'Ik kan mij niet voorstellen dat ik hier zou wonen. Dat is niets voor mij... serieus, met haar? Zie je het al voor je? En we zijn gelukkig? Ze past totaal niet bij mij. Ze zou nooit iets willen met iemand zoals ik.' zei hij zacht. Hij leunde met zijn hoofd in zijn handen en hij probeerde wat te kalmeren. Andrea was dood. Hij kon het zich nog steeds niet voorstellen. Het klonk alsof ze het over het leven van iemand anders had. Ze zei dat ze niet wist wie Wessel was, maar het was niet haar man, ze is niet getrouwd. Haar ex was dood en hij had een relatie met haar. 'En iedereen weet dat? We zijn echt samen voor de buitenwereld?' vroeg hij zacht. 'Misschien is ze wel getrouwd en ben ik...' zei hij. Hij schudde zijn hoofd. 'Hij was in het ziekenhuis vanochtend. Hij vroeg wat ik daar deed en hij was nogal boos, maar daarna vertelde hij mij hoe we in het ziekenhuis kwamen. Het was echt haar man...' zei hij tegen haar.

Femke

Ze glimlachte even waterig. "Ja.. Je woont hier echt met haar. En je bent heel gelukkig met haar.. Ze wilt niemand anders dan jou," vertelde ze hem. Ze haalde haar hand even door haar haren en zuchtte zachtjes. Dit was nog vermoeiender dan ze had verwacht.
"Iedereen weet dat jullie een relatie hebben ja. Iedereen op het werk weet het, iedereen bij Katelynn op kantoor weet het.. Ja, eigenlijk iedereen dus.." knikte ze. "Jullie hebben het eerst wel een paar maanden geheim gehouden begreep ik."
Ze luisterde naar Rowan zijn woorden over die Wessel, dat die in het ziekenhuis was vanmorgen en vroeg wat hij daar deed en nogal boos was. Het was echt haar man. Femke schudde langzaam haar hoofd.
"Nee.. Dat kan echt niet, ze heeft echt niemand anders. En is al helemaal niet getrouwd. Daar durf ik mijn hand voor in het vuur te steken. Het is een felle dame en ze laat zich ook niet zomaar versieren door anderen."

Rowan Rivers

Hij luisterde naar haar en hij knikte langzaam. Hij moest haar maar gewoon geloven, dat was het beste. De vlagen van herinneringen die hij soms kreeg klopten met haar verhaal, maar het voelde gewoon zo vreselijk raar. 'Dus als ik een relatie met haar heb. En heel gelukkig ben met haar, wie was dan die man?' vroeg hij zacht. 'Het was geen agent, dat weet ik heel zeker.' voegde hij er aan toe. 'Vertel eens over wat er gebeurd is met ons... ik, ik snap het nog steeds niet echt. Wat heeft Olaf met alles te maken?' vroeg hij haar nu. Misschien hielp het als hij meer wist over de zaak, over wat er gebeurd was.

Femke

Hij ging nu door over die man, en dat vond Femke ook wel een beetje een apart dingetje, als het inderdaad zo was gegaan als hij had gezegd. Hij gaf aan dat die man zeker geen agent was geweest.
"Ik weet niet wie het zou kunnen zijn.. Was hij niet gewoon in de verkeerde kamer misschien?" Ze vond het zo apart, aangezien Olaf echt honderd procent dood was.. Als hij nog had geleefd had ze hem verdacht, maar dat kon dus niet meer.
"Ehm ja.. Ik heb van Steven begrepen dat Olaf vroeger goede vrienden met hem was. Toen werd Steven ook vrienden met jou en zijn er wat dingen voorgevallen die Olaf niet zo leuk vond. Olaf en Steven hebben elkaar toen nooit meer gezien. En Olaf heeft die bende toen dus opgezet, door steeds mensen in te huren. Pas laatst kwamen jullie erachter dat Olaf overal achter zat. Hij had Steven nog proberen te vermoorden en nam uiteindelijk alsnog wraak op Steven door zijn zoon Lincoln neer te schieten. Hij probeerde Steven in alles te dwarsbomen en zoals ik al zei hadden jullie hem laatst bijna te pakken in de parkeergarage, maar liep het uit op een vuurgevecht, ben jij meegenomen door Olaf en opgesloten in die loods. En daarna Katelynn ook."

Rowan Rivers

Hij luisterde aandachtig naar haar verhaal en hij knikte langzaam. Hij liet het allemaal tot zich door dringen en hij sloot zijn ogen. Hij moest zich herinneren wat er gebeurd was. Er klopte van alles niet en hij wilde zijn geheugen terug. 'Stel dat alles wat je zegt nu waar is...' zei hij zacht, omdat het voor hem nog steeds raar was. 'Dan had die man niets bij Katelynn te zoeken. Hij was niet in de verkeerde kamer. Hij gedroeg zich raar, aggresief tegenover mij, bijna nep... het viel mij wel op, maar ik dacht dat ik fout zat, dat hij daarom zo deed. Maar ik zat niet fout, als ik haar partner ben. Dan had hij daar totaal niets te zoeken en hij gedroeg zich echt als haar man. Hij ging naar haar toe en raakte haar aan. Hij maakte een opmerking... iets over dat hij geluk had dat hij van haar kon genieten... het gaf mij een vreselijk ongemakkelijk gevoel.' zei hij tegen haar. Hij kwam nu overeind. 'Ik denk dat ze in gevaar is. Die vent hoorde daar niet te zijn.' zei hij nu gehaast.

Femke

Rowan zei dat als alles wat zij had gezegd klopte, die man niets te zoeken had bij Katelynn. Hij was niet in de verkeerde kamer, hij had zich raar en agressief gedragen en had Katelynn aangeraakt. Ook had hij een rare opmerking gemaakt. Femke keek Rowan verbaasd aan en wist echt even niet heel goed wat ze hiermee aan moest. Waar was Steven als je hem nodig had? Ze haalde even diep adem en probeerde logisch na te denken.
"Rustig.. Misschien is het logisch te verklaren, is het toch gewoon een misverstand of zo.. Ik bel wel even naar het ziekenhuis, dan kan iemand even bij haar kijken," glimlachte ze nu naar Rowan. Ze pakte haar mobiel en tikte het nummer van het ziekenhuis in, waarna ze begon te bellen. Er werd opgenomen. De vrouw aan de andere kant van de lijn gaf aan dat ze wel even langs de kamer van Katelynn zou lopen. Femke wachtte rustig af.

Rowan Rivers

Femke zei dat hij rustig moest blijven, misschien was het logisch te verklaren en was het een misverstand. Hij wilde net tegen haar in gaan, maar bedacht zich dat hij inderdaad rustig moest blijven. Hij ging nu al kapot van de hoofdpijn en zijn lichaam voelde niet zo lekker, bovendien was hij zelf ook in de war geweest. Heel erg, misschien had hij de situatie wel fout ingeschat. Nee, dat was niet zo. Het klopte niet. Femke belde naar het ziekenhuis en hij bleef aandachtig naar haar kijken. Als ze daar nog lag, was het goed. Maar hij had een akelig gevoel hier over. Hoewel hij zich nog steeds niet in een relatie met haar zag, wilde hij niet dat haar iets overkwam. Niet als hij het kon voorkomen.

Femke

Het duurde even, maar uiteindelijk gaf de vrouw aan dat ze bij de kamer aangekomen was. Femke hoorde op de achtergrond het geluid van de deur en wachtte tot de vrouw zou zeggen dat Katelynn daar rustig lag te slapen.
"Jahoor," klonk er aan de andere kant. "Hier ligt ze gewoon lekker, opgerold onder de dekens." Femke glimlachte opgelucht. Ze hoorde de vrouw nog doorpraten. "Mevrouw Leighton, zal ik uw dekens even rechttrekken? Oh.. Oh jeetje.."
Femke haar gezicht vertrok nu en ze luisterde naar wat er gebeurde. "Wat is er aan de hand?" vroeg ze nu.
"Ze.. Ze ligt er niet meer.. Ze is weg. De dekens lagen opgerold alsof ze er onder lag, maar ze is weg.." liet de vrouw haar weten. Femke trok wit weg en wist nu echt niet goed wat ze moest zeggen of doen. Zij was normaal gesproken alleen betrokken bij 'normaal' politiewerk, dit soort dingen werden wel heel heftig..

Rowan Rivers

Hij staarde naar het gezicht van Femke, hij bleef haar doordringend aankijken en toen ze wit wegtrok kwam hij overeind. Hij trok haar ook overeind en hij pakte direct haar autosleutels af. Hij had geen idee waar zijn auto was, maar dit was prima. 'We gaan naar het bureau.' zei hij tegen haar. Hij rende naar de auto toe en hij reed weg zodra ze zat. Wessel. Het leek alsof hij die naam eerder gehoord had, maar hij kon zich niet herinneren waar. Hij wist nog steeds niet veel, maar hij moest maar verder gaan met de feiten die hij kreeg. Dit was blijkbaar zijn leven nu. Eenmaal bij het bureau keek hij Femke aan. 'Iedereen die ook maar iets van de zaak weet, laat ze zoeken naar een Wessel. Ik ga een poging doen om te praten met Steven...' zei hij. Hij begreep nog steeds de situatie rond Steven niet, maar hij had begrepen dat er iets gebeurd was en dat hij opgepakt was. Hij snapte niet waarom en hij wist ook niet goed wat hij er mee moest, maar Steven was de enige die meer wist. Wessel had gezegd dat ze weggehaald waren door een collega. Als dit ook maar iets te maken had met de rest van zijn leven, dan wist Steven meer, dat kon niet anders. Hij liep het bureau in en hij begon te bellen, hij wist dat dit niet makkelijk werd. Dit zou niet zomaar lukken.

Femke

Rowan kwam direct in actie en pakte haar autosleutels. Hij zei dat ze naar het bureau gingen en ietwat verbluft bleef Femke achter. Ze drukte het gesprek met het ziekenhuis weg, stopte haar mobiel in haar zak en liep gauw achter Rowan aan en stapte de auto in.
Ze reden naar het bureau en daar riep Femke iedereen bij elkaar die gewerkt had aan de zaak over de bende, ofwel over Olaf. Ze zei hen te gaan graven in alle informatie naar een Wessel. En het direct te laten weten als ze iets zouden vinden.

Rowan Rivers

Hij haalde een hand door zijn haar heen en hij merkte dat hij kapot was. Hij kon amper op zijn benen staan en zijn hoofd bonkte, maar hij was te onrustig om zelf rustig aan te gaan doen. Hij wist wel dat hij verstandig moest blijven en dat hij niet te veel gekke dingen moest doen, dan bracht hij zichzelf en anderen alleen maar in gevaar. Uiteindelijk had hij het voor elkaar. Hij moest naar de gevangenis, maar hij zou een paar minuten met Steven kunnen praten. Die kon hem meer informatie geven, dat moest wel. Hij liep nu naar Femke toe en hij pakte haar vast bij haar arm. 'Ik ga naar de gevangenis. Ik kan een paar minuten met Steven praten, maar ik wil graag dat je met mij mee gaat. Al is het maar onderweg.' zei hij tegen haar, met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Als er iets gebeurde, was hij tenminste niet alleen.

Femke

Ze bekeek de groep agenten die samen aan de slag gingen en alle informatie opnieuw door begonnen te zoeken en hun best deden om Wessel ergens te vinden. Rowan kwam weer naar haar toe en pakte haar vast. Hij zei dat hij naar de gevangenis ging, hij kon een paar minuten met Steven praten. Alleen wilde hij dat zij mee zou gaan, al was het alleen voor onderweg. Femke knikte, dat vond ze wel goed. Beter dan hem alleen de weg op laten gaan.
"Ik rijd wel," knikte ze naar hem. Vervolgens liep ze met hem mee naar haar auto en reed zij hem richting de gevangenis. Daar eenmaal aangekomen bleef zij in de auto zitten.
"Ik wacht hier op je, goed?"

Rowan Rivers

Ze zei dat ze wel zou rijden en hij knikte even, dat leek hem ook wel verstandig. Hij was niet echt scherp nu, het zou niet veilig zijn om constant zelf te rijden. Hij was doodmoe. Eenmaal bij de gevangenis moest hij eerst een hele hoop regelen, maar daarna werd hij een kamer binnengebracht. Hij ging zitten en hij staarde voor zich uit, wachtend tot Steven binnen gebracht zou worden. In zijn hoofd ging hij alles na wat hij van Femke gehoord had. Waarom wist hij niets? Het frustreerde hem zo enorm, hij had het gevoel dat hij dingen moest weten om te kunnen helpen. Het was heel vervelend dat hij het niet wist. Bovendien deed het hem ook pijn, want het feit dat Andrea dood was, negeerde hij nu maar, maar het deed wel pijn. Hij snapte het nog steeds niet echt.

Steven Smith

De afgelopen weken waren ontzettend zwaar en frustrerend geweest voor hem. Hij was eerst constant bij Lincoln geweest, tot hij de klopjacht op Wessel had geopend nadat hij Rowan en Katelynn had gered. Wessel had er namelijk voor gezorgd dat Steven zijn bankrekening bevroren was, hij uit het hotel was gezet en Mack bij hem weggehaald was. En hij had met Olaf meegewerkt, dus die vent moest gewoon ook gepakt worden. Echter had Wessel gebruik gemaakt van Steven zijn frustratie en had hem er flink ingeluisd. Hij had hem twee mannen laten vermoorden die totaal los van de hele zaak stonden. Daardoor was Steven opgepakt en nu zat hij al anderhalve week vast. En hij hoorde niets meer van buitenaf. Niet hoe het ging met Steven en Katelynn, niet hoe het ging met Lincoln. Niemand hier vertelde hem wat. Hij was nog altijd flink gefrustreerd en dat zorgde ook voor de nodige opstootjes in de gevangenis. Daarom liep hij rond met een flink blauw oog en een wenkbrauw die gehecht was.
Op het moment zat hij in zijn cel, tegen de muur aan op de grond. Toen hij het slot open hoorde gaan op een best rare tijd, keek hij wat verbaasd op. De cipier vertelde hem dat hij bezoek had en een paar minuutjes mocht praten. Steven krabbelde overeind, liet de man handboeien bij hem omdoen en liep toen met hem mee over de gangen, richting de aparte kamer voor dit soort dingen. Op de gang werd er druk gejoeld toen hij langs kwam lopen. Steven negeerde het maar, al moest hij wel zijn kaken op elkaar klemmen om er niet op te reageren.
Uiteindelijk werd hij de kamer in begeleid en hij zag Rowan aan de andere kant van het glas zitten. Stevens handboeien bleven om zitten en hij nam plaats op het stoeltje voor het raam.
"Hey.." groette hij Rowan. "Hoe is het?" vroeg hij meteen. Hij wreef even over zijn voorhoofd en keek Rowan aan.

Rowan Rivers

Hij staarde naar de reflectie van zichzelf in het glas, hij zag er echt niet uit. Hij was hartstikke mager en van zijn gespierde lichaam was niet zo heel veel meer over. Hij keek op toen Steven binnenkwam, hij werd begroet en Steven ging zitten. Het duurde even voor hij reageerde, het was lastig dat hij zo in de war was. 'Steven, ik kan mij niets meer herinneren.' zei hij nu. 'Niets van wat er gebeurd is, niets van de afgelopen tijd... afgelopen jaren.' zei hij daarna. 'Vanochtend werd ik wakker in het ziekenhuis en ik heb geen idee wat er gebeurd is. Ik was bij de offici- bij Katelynn... en toen kwam haar man binnen. Nu is ze weg.' zei hij, het was voor hem lastig om het verhaal verder te vertellen, hij was zelf al enorm in de war door alles wat hij gehoord had. 'Blijkbaar heb ik een relatie met haar en heeft ze geen man. Ik ben bang dat ze in gevaar is, want ze is niet meer in het ziekenhuis. Ze is verdwenen. Ik hoopte dat jij mij meer kunt vertellen.'

Steven Smith

Rowan zag er wat verstrooid en verward uit. En dat klopte blijkbaar, want het eerste wat Rowan zei was dat hij zich niets meer kon herinneren. Niets van wat er gebeurd was, maar ook niets van de afgelopen jaren. Steven keek bezorgd naar Rowan en schudde langzaam zijn hoofd.
"Dat komt vanzelf goed, echt, ik heb dat ook een keer gehad.. Met een weekje weet je alles weer.. Geef jezelf de tijd," probeerde Steven hem een beetje op te peppen. Hij ging even verzitten en hoorde het warrige verhaal over Katelynn aan.
"Wacht even.." mompelde Steven nu. "Haar man? Hoe bedoel je? Ze heeft inderdaad geen man.. Jij bent haar vriend en ze is niet getrouwd.. Haar ex is dood." Steven slikte even moeizaam en keek naar zijn handen terwijl hij nadacht. Olaf was ook dood. Alleen Wessel liep nog vrij rond. En had blijkbaar zijn kans schoon gezien nu Steven vast zat, Rowan niets meer leek te weten en niemand verder nog van hem af wist. Hij was verdomme niet eens strafbaar nog omdat er geen bewijzen waren dat hij er iets mee te maken had.
"Wessel.." mompelde Steven nu dus ook gedempt. "Het moet Wessel zijn geweest. Hij is de enige die het kan zijn. Olaf is dood.." Hij schudde zijn hoofd en sloot zijn ogen even. Dit was foute boel. Katelynn was er al niet goed aan toe geweest. Ze had helemaal het ziekenhuis nog niet uit gemogen. En wie wist wat die gast allemaal met haar deed..
"Jezus.." Hij balde zijn vuisten en sloeg even op de tafel. "En dan zit ik hier godverdomme vast en kan ik geen kloot helpen," gromde hij geïrriteerd. Gefrustreerd trok hij even aan de handboeien en zuchtte diep. Hij baalde er echt onwijs van. De gevangenis was geen plek voor hem. Iedereen kotste hem uit hier, als hij niet oplette kreeg hij een mes in zijn rug. En hij wilde gewoon naar Lincoln toe.. En meehelpen.. Dit was echt heel vervelend zo.

Rowan Rivers

Steven  zei dat hij rustig aan moest doen, met een weekje had hij zijn geheugen wel weer terug. Maar als de officier van justitie echt in gevaar was, dan had hij niet een week de tijd om te wachten. Dan was een week al te lang. Steven begon te vertellen en hij hoorde de naam nu. 'Wessel... zo noemde hij zich toen hij zich voorstelde als haar man.' Zei hij direct. Blijkbaar was het dus inderdaad foute boel. Steven werd nu kwaad en dat zorgde ervoor dat Rowan geschrokken opsprong. Hij stond te trillen op zijn benen en hij staarde Steven aan. Blijkbaar kon hij dit niet meer zo goed hebben. Hij ademde trillend in en hij staarde naar zijn vriend. 'Wat weet je over Wessel? Ik heb niets en ik weet niets, maar ik moet ze vinden. Jij bent de enige die misschien meer weet... en als ik ze vind kan ik jou hier uit krijgen.' Zei hij zacht, nog steeds wat overdonderd door de woede van Steven. Hij had het niet verwacht en hij raakte duidelijk snel van slag.

Steven Smith

Rowan zei dat 'de man' zich inderdaad Wessel had genoemd. Die klootzak had gewoon zijn echte naam gebruikt. Steven snoof even en had moeite met zichzelf rustig houden. Dat hij niets kon doen frustreerde hem enorm. Hij wist dat Wessel Katelynn leuk vond, meer dan dat zelfs. Misschien was Wessel nog wel zieker dan Olaf. Daarom voelde dit echt totaal niet goed. Hij had het echt heel erg te doen met Katelynn. Wat moest die zich rot en eenzaam voelen, waar ze ook was. Hij hoopte maar dat ze sterk genoeg was..
"Wessel.. Tsja.. Wat weet ik van hem.. Hij rijdt in een zwarte Volkswagen Tiguan. Kenteken weet ik niet zo gauw.. Hij belt altijd via prepaid nummers. Is hacker dus enorm slim met alles wat apparatuur of elektronica bevat. We hadden hem gevonden via Hugo, een oud klasgenootje van mij. Hugo en Wessel waren voorheen vrienden. Alleen naar Hugo hoef je niet meer op zoek te gaan, want Olaf heeft hem doodgeschoten.."

Rowan Rivers

Hij luisterde naar alles wat Steven te vertellen had en hij ging weer zitten. Hij herhaalde de info in zijn hoofd om zeker te weten dat hij het zou onthouden. 'Ik moet alles weten, ook dingen waarvan je denkt dat het niet belangrijk is... Ik heb weinig tijd en als ik mij niets meer herinner wordt het lastig.' Zei hij zacht. Hij kon ook niet zo makkelijk meer bij Steven terug komen.  Dit had hem al genoeg moeite gekost. Hij keek naar zijn vriend en hij dacht nog eens na over die Wessel. Ze moesten kijken of ze die auto konden vinden, hij moest maar eens in het huis van die Hugo gaan zoeken. Die adres gegevens moesten wel ergens staan. Hij wreef langs zijn ogen en hij keek daarna weer naar Steven. 'Ik kan niet geloven dat dit allemaal echt gebeurt...' Zei hij zacht. 'Dat ik een relatie heb met haar... met Katelynn... ' hij snapte het nog steeds echt niet goed. Waarom viel ze eigenlijk op hem? Hij had haar echt helemaal niets te bieden.

Steven Smith

"Ik denk dat dat het wel is.. Misschien is er in Hugo zijn huis nog informatie te vinden. Of in het huis van Wessel zelf. Daar zal hij niet meer komen denk ik. Het adres staat op mijn laptop op kantoor. Ik heb jullie gevonden door zijn eigen apparatuur. Het gaf ontzettend veel signaal af in een onbewoond gebied, dat viel op. Maar die fout zal hij geen tweede keer maken.." vertelde Steven. Hij keek naar Rowan en glimlachte lichtjes toen hij over Katelynn begon.
"Ja, al een behoorlijk tijdje zelfs," knikte hij, doelend op hun relatie. "Ik heb serieus mijn twijfels gehad bij jullie relatie, maar ik moet zeggen dat ik al mijn bedenkingen terug moet nemen. Ik kan niet anders zeggen dan dat jullie perfect bij elkaar passen," zei hij nu.

Rowan Rivers

Hij luisterde naar wat Steven zei en hij knikte even. 'Ik zal alles na lopen en hopen dat ik ergens iets mee kan.' Zei hij. Hij hoopte het echt. Als hij gewoon had geweten wat er gebeurd was had niemand haar mee kunnen nemen. Dat was ze nu veilig geweest. Hij glimlachte zwak door wat Steven vertelde over hun relatie. 'Het is gewoon heel raar... Ik kan het mij maar moeilijk voorstellen.' Zei hij. Katelynn was vreselijk aantrekkelijk, maar samenwonen met elkaar was toch wel heel wat. Maar blijkbaar was het zo en was hij gelukkig. Zonder Andrea dus. Blijkbaar was hij doorgegaan, al kon hij zich daar ook nog niks bij voorstellen. Hij was er zo verdrietig door. Hij kwam nu langzaam overeind en hij keek weer naar Steven. 'Ik ga mijn uiterste best doen om ze te vinden en om je hier uit te krijgen... Dat beloof ik. Hou je nog even taai hier, voor je het weet ben je weer weg...' Zei hij. Hij wilde helemaal niet weg nu, hij wilde dit niet zonder Steven doen. Dit was de enige echt vertrouwde persoon en de rest waren vage herinneringen. Toch wist hij dat hij iets moest doen om Katelynn te helpen. Hij moest het proberen.

Katelynn Camryn Leighton

Ondertussen zat ze alweer bijna een week bij Wessel in zijn kleine huisje in het bos. Katelynn zelf had totaal geen tijdsbesef meer en ze leefde nu sowieso een beetje in een waas. Wessel kwam regelmatig naar haar toe om zijn behoeftes uit te oefenen en haar te vertellen dat hij van haar hield en niet kon wachten tot ze samen een gezinnetje hadden. Katelynn zei niets, al tijdenlang niet. Er was niets te zeggen en ze leefde constant een beetje in shock.
Haar lichaam kreeg het steeds zwaarder, ze was natuurlijk al zeer zwak geweest en het feit dat Wessel soms dagenlang vergat om haar water en voedsel te geven werkte daar niet goed aan mee. Daarbij had haar lichaam de medicatie gewoon nog hard nodig ter ondersteuning. En dat kreeg ze hier natuurlijk niet.
Sinds een paar dagen had ze koorts. Wat steeds erger werd. Ze had het werkelijk ijskoud, maar ze zweette enorm. Ze voelde zich echt heel beroerd, en toch kon Wessel alleen maar denken aan seks wanneer hij bij haar was. Het was vreselijk, Katelynn had het tegenstribbelen allang opgegeven en ergens hoopte ze gewoon dat ze gauw dood zou gaan. Ze was bang dat de komende tijd niemand haar zou komen redden, ze zou niet weten wie; ze stond er voor haar gevoel helemaal alleen voor. En haarzelf hier uit redden in deze situatie ging niet lukken, ze kon niet eens meer rechtop zitten, zo zwak was ze. En dat werd met de uren alleen maar erger.
Op een gegeven moment verscheen Wessel opnieuw. Hij had eindelijk weer wat water en een sneetje brood meegenomen voor Katelynn. Maar toen hij het aan haar gaf wist ze niets meer binnen te houden. Ze kotste alles er weer uit, haar lichaam was gewoon heel erg van slag. Het overgeven kostte haar ook echt te veel energie. Haar lichaam trilde en beefde en haar ogen draaiden steeds weg.
Opnieuw een aantal dagen later kwam Wessel aan met een strip medicatie. Antibiotica. Hij gaf dat aan Katelynn in de hoop dat hij het voor elkaar kreeg de koorts te laten zakken. Want hij besefte ook wel dat als dit zo door ging, hij niet lang meer van haar kon genieten en dat zijn kinderwens dan ook in duigen zou vallen.
“Ik.. Ik ga dood..” mompelde Katelynn met een zwakke en breekbare stem. Ze hoopte dat Wessel er een arts bij zou halen of zo, zodat die alarm kon slaan. Maar ze vreeste van niet.
“Nee, dat ga je niet, liefje. Ik weet zeker dat je van deze medicijnen wel opknapt. Dat moet wel. En je bent zwanger van mijn kindje dus je moet echt wel beter worden.”
Katelynn keek bij die woorden ietwat geschokt op en Wessel hield een zwangerschapstest omhoog, waar inderdaad op stond dat ze zwanger was. Langzaam schudde ze haar hoofd, wat dacht die vent? Dat ze in deze conditie een zwangerschap aankon? Ze kneep haar vuisten weer samen, waardoor haar nagels haar eigen handen weer openscheurde. Een paar tranen liepen over haar wang, maar zelfs echt huilen leek ze niet meer te kunnen. Ze probeerde na te denken, hoe ze hier nog uit kon komen, maar ze wist het gewoon echt niet meer en nadenken was verdomd lastig.
Uiteindelijk raakte ze buiten bewustzijn en bleef dat ook. Wessel begon haar steeds meer van die pillen te geven, maar dat leek het niet bepaald beter te maken. Misschien juist wel slechter.
Uiteindelijk, toen Wessel gewoon weer seks met haar had, begon ze even flink te schokken en stopte haar hart ermee. Wessel schrok hier toch wel erg van en begon haar te reanimeren. Eerst leek het niet te werken, maar uiteindelijk begon haar hart het ritme weer op te pakken, al bleef het zwak en totaal niet ritmisch. Wessel begreep nu wel dat hij iets moest gaan doen. Hij overviel het ziekenhuis en kidnapte een van de artsen.

Rowan Rivers

Hij was dagen achter elkaar gaan zoeken, hij had alles nagelopen, maar niets gevonden. Uiteindelijk was hij helemaal in gestort. Hij herinnerde zich nog steeds niets, de verwarring werd alleen maar groter. Zolang hij met andere mensen was die hem konden vertellen hoe het zat ging het wel, maar als hij alleen was, maakten alle herinneringen hem helemaal gek. Dan raakte hij juist erger in de war. Hij had lichamelijk ook weinig rust. Nu werd hij wakker gebeld, waardoor hij overeind schrok. Hij lag op de bank, hij kon niet in het bed van iemand slapen, ook al woonde hij hier blijkbaar ook. Hij griste zijn mobiel tevoorschijn en hij nam op. Het was het ziekenhuis. Hij had ze allemaal het hele verhaal verteld en nu zeiden ze dat er iets raars gebeurd was, een arts was zomaar verdwenen. Dat was inderdaad raar. Hij had meteen camera beelden gekregen en hij zag dat het inderdaad dezelfde man was. Het was die Wessel. Hij besloot nog eens alles na te gaan, maar hij was zo wazig in zijn hoofd, hij kon de verbanden niet zien. Hij had het gevoel dat hij alles verkeerd inschatte.