Police Life

Rowan Rivers

Hij besloot zelf ook maar wat uit te rusten en eerst ging dat eigenlijk prima, hij kwam wat tot rust en hij voelde zich eigenlijk ook echt best wel ontspannen. Hij had niet zo veel nare herinneringen waar hij door lastig werd gevallen, omdat hij gewoon nog niet zo veel wist. Wel dacht hij aan Andrea. Het was raar dat ze dood was. Dat ze zelfmoord had gepleegd. Toen hij gisteren wakker was geworden, had hij echt gedacht haar te zien. Maar ze was er al heel lang niet meer. Dat hield hem best wel bezig. Uiteindelijk werd hij wakker doordat Katelynn onrustiger werd. Hij boog daardoor over haar heen en hij legde zachtjes zijn hand langs haar gezicht, heel voorzichtig. 'Katelynn, rustig maar... het is maar een droom. Alles is voorbij. Ik ben nu bij je.' sprak hij zo kalm mogelijk.

Katelynn Camryn Leighton

Haar ademhaling versnelde alleen maar en ze fokte haarzelf steeds meer op. Ze voelde zich vreselijk. Wanhopig, eenzaam en doodsbang. Ze woelde wat door het bed heen en weer en werd alleen maar steeds onrustiger. Ook toen Rowan haar probeerde te kalmeren.
Uiteindelijk schrok ze wakker en schoot ze overeind. Met ogen zo groot als schoteltjes keek ze om haar heen en in haar ogen stonden tranen. De pijn in haar buik doordat ze zo rechtop zat drong nog niet eens tot haar door. Ze hapte naar adem en ze trilde hevig.

Rowan Rivers

Ze keek om haar heen en hij zag de tranen in haar ogen. 'Rustig maar... je moet even gaan liggen, alles komt goed. Ik ben bij je nu.' fluisterde hij. Hij liet haar liggen en hij streek voorzichtig langs haar wang. 'Ik weet niet precies wat er is tussen ons, maar ik hou van jou, Katelynn. Ik vind het vreselijk om je zo te zien, het breekt mijn hart. Probeer alsjeblieft te kalmeren. Denk gewoon aan mij. Ik ben bij je, ik zal voorlopig constant bij je blijven, er kan niets meer gebeuren.' zei hij zachtjes, zijn stem heel rustig en lief.

Katelynn Camryn Leighton

Ze had haar ogen open, maar had op het moment nog even totaal niet door waar ze was. Ze zag nog steeds de beelden voor haar en het was echt vreselijk. Een paar tranen rolden over haar wangen en toen Rowan haar liet liggen spande ze zich nog meer aan. Pas toen ze eenmaal weer lag begon het haar weer te dagen en drong het pas weer tot haar door dat ze in het ziekenhuis lag. Haar ademhaling werd langzaam wat rustiger en ze keek nu naar Rowan.
"Sorry.." mompelde ze zachtjes. Ze zuchtte even gedempt en er trokken wat nare steken door haar buik.

Rowan Rivers

'Geen sorry zeggen. Het maakt niet uit. Je moet aan jezelf denken.' fluisterde hij. Hij streek met zijn vingers heel zachtjes en liefdevol langs haar gezicht. Ja, hij zag zich wel samen met haar. Samenwonen en echt een relatie was wel heel heftig, maar het was duidelijk dat hij wel wat voor haar voelde. Dat liet hem glimlachen, het was fijn om te merken. Het was fijn dat hij iets van het oude gevoel terug kreeg. 'Ik denk echt dat ik van je hou.' zei hij na een tijdje grijnzend tegen haar. Hij ging nu weer zitten en hij pakte haar hand weer vast. 'Heb je wel een klein beetje uit kunnen rusten?'

Katelynn Camryn Leighton

Ze glimlachte even zwakjes naar Rowan en bleef hem een tijdje aankijken. Haar hoofd bonkte nog wat en ze had weer even een tijdje nodig om weer echt een beetje minder wazig te worden. Ze voelde zich werkelijk alsof er een vrachtwagen over haar heen was gereden. En alsof ze drugs had gehad. Een beetje een combinatie daarvan.
"Ja.. Een beetje.." knikte ze langzaam toen Rowan vroeg of ze wel een beetje had kunnen uitrusten. Die nare dromen zouden haar waarschijnlijk nog wel een langere tijd gaan teisteren. Ze hoopte maar dat ze dat emotioneel een beetje zou trekken.
Op een gegeven moment ging de deur open en kwam er een vrouwelijke arts binnen. Zij groette hen even vrolijk en kwam alle apparatuur even checken en gegevens opschrijven. Ook vroeg ze aan Katelynn hoe ze zich voelde. En vertelde ze dat ze eerdaags een nieuwe echo gingen maken van haar buikholte om te kijken of de operatie nog nodig was of dat het de goede kant op ging. Katelynn knikte eigenlijk alleen maar wat en keek de vrouw na toen ze weer vertrok.

Rowan Rivers

Ze had gelukkig een beetje uit kunnen rusten en daardoor knikte hij tevreden. Hoewel ze duidelijk onrustig was in haar slaap, zou het haar lichaam wel goed doen, daar was hij van overtuigd. Er kwam een arts binnen en hij bleef de hand van Katelynn vasthouden. Zodra ze weer vertrok keek hij naar haar. 'Je bent sterk, je komt hier wel doorheen.' zei hij zachtjes. Hij leunde op haar bed en hij bleef naar haar kijken. 'Dus, waar wil je het over hebben? We moeten elkaar natuurlijk wel een beetje leren kennen, als we hierna weer gaan samenwonen.' zei hij grijnzend tegen haar.

Katelynn Camryn Leighton

Ze keek Rowan weer even aan en glimlachte lichtjes. Zelf was ze er nog niet zo zeker over of ze hier wel doorheen zou komen, maar ze zou haar best doen, dat was iets wat zeker was. Door zijn volgende woorden schudde ze even grijnzend haar hoofd.
"Misschien over het feit dat je wel iets meer mag koken?" grinnikte ze. Haar stem klonk nog steeds zwak, maar wel al minder schor. Ze haalde haar hand door haar warrige haren en bleef Rowan aankijken.

Rowan Rivers

Wat hij zei liet haar grijnzen en dat deed hem goed, dit zag hij graag. Ze wilde het misschien hebben over het feit dat hij wel iets meer mocht koken. 'Hm, dan moet je mij leren koken, want ik kan het niet.' zei hij tegen haar. Hij had nooit echt kunnen koken, het was nooit nodig geweest. Andrea had gekookt voor hem, en als hij alleen was wilde hij niet koken, dan haalde hij wel wat te eten. Hij slikte even bij de gedachte aan Andrea en hij keek Katelynn weer aan. 'Heb je haar gekend? Andrea, bedoel ik?' vroeg hij zacht. Hij bleef zachtjes met zijn vingers over haar hand heen strijken, vol rust, al was alles in zijn hoofd nog steeds wat in de war. Door Katelynn voelde hij zich best wel kalm.

Katelynn Camryn Leighton

"Ik schrijf je wel in voor een kookcursus," grinnikte ze tegen hem. Ze gaapte even en voelde met haar vingers langs haar gezicht. Ze zag er echt niet uit waarschijnlijk met al die zwellingen en blauwe plekken op haar gezicht. Ze zuchtte even zachtjes en keek Rowan aan toen hij ineens over Andrea begon. Dat was lang geleden..
"Ehm. Ja, een beetje. Als collega. Maar niet heel goed," vertelde ze hem.
Ze had ook eigenlijk nooit meegekregen dat Andrea en Rowan samen waren toen. Van andere collega's op het bureau wist ze ook niet zoveel over hun persoonlijke leven.

Rowan Rivers

Toen ze zei dat ze hem wel in zou schrijven voor een kookcursus schudde hij meteen zijn hoofd. 'Vergeet het maar.' zei hij lachend. 'Jij gaat het mij leren en anders niet. Anders heb je pech.' plaagde hij haar. Hij zag dat ze haar gezicht aanraakte en daardoor pakte hij haar hand vast. 'Niet doen. Het trekt wel weer weg en ik vind je nog steeds aantrekkelijk. Dat is het belangrijkste, toch?' vroeg hij, nog steeds ontspannen en plagend. Daarna had ze het over Andrea. Ze kende haar een beetje, maar niet heel goed. 'Je weet dat ik samen met haar was?' vroeg hij haar. 'Het is zo raar. Ik voel dat het vertrouwd is tussen ons, alleen al met je praten laat mij volledig ontspannen. Maar er lijkt twee jaar uit mijn geheugen weg te zijn. Ik wist niet dat ze dood was.' zei hij zacht tegen haar. 'Heb ik je verteld over haar?' vroeg hij. Hij was benieuwd hoe hun relatie in elkaar zat. Hij was benieuwd tot in hoeverre Katelynn hem echt kende en hoe erg hij haar vertrouwde, maar dat kon hij niet zo direct vragen, dat was een beetje raar.

Katelynn Camryn Leighton

Ze grinnikte weer even om Rowan en schudde haar hoofd even. Toen ze aan haar gezicht voelde pakte Rowan haar hand vast en zei dat het wel weer weg zou trekken. Hij vond haar nog steeds aantrekkelijk zo.
"Ah, lieg niet, ik zie er niet uit," mompelde Katelynn zachtjes en toch met een beetje een plagende ondertoon. Al meende ze het ook wel een beetje. Ze was gewoonlijk best op haar uiterlijk gesteld namelijk.
Ze knikte toen Rowan vroeg of hij haar toen der tijd over Andrea had verteld. "Ja, dat had je verteld. Alles. Want je geloofde niet dat ik nog met jou wilde gaan als ik het zou weten. Je heb mij zelfs het hele dossier over jezelf en over haar gegeven om te lezen. Maar die informatie kende ik natuurlijk allemaal al," grijnsde ze.

Rowan Rivers

'Ik lieg niet, ik meen elk woord dat ik zeg.' zei hij tegen haar, zijn stem doordringend, maar wel met een grijns op zijn gezicht. 'Al is het schijnbaar het geval dat ik op meer ben gevallen dan alleen je uiterlijk, anders had ik het vast niet zo lang uitgehouden.' plaagde hij haar daarna weer een beetje. Ze gaf aan dat hij haar verteld had over Andrea. Hij had niet geloofd dat ze iets met hem wilde alas ze het zou weten, hij had zelfs zijn hele dossier gegeven. Nu staarde hij haar verbaasd aan. 'Ben je serieus? Zoiets zou ik nooit doen... ik schaam mij dood voor dat dossier.' zei hij nu zacht. Hij zou dat echt niet zomaar aan haar geven, juist niet aan haar. Hij wilde dat niemand ook maar iets wist van wat er in stond.

Katelynn Camryn Leighton

Ze ging weer even anders liggen, haar lichaam voelde ontzettend stijf en gevoelig aan. Waarschijnlijk zaten er ook blauwe plekken en kneuzingen op de meest rare plekken, maar daar probeerde ze zo min mogelijk over na te denken.
Rowan was verbaasd dat hij zijn hele dossier aan haar had gegeven. Daardoor glimlachte ze lichtjes. "Je heb het mij werkelijk in mijn handen gedrukt, ik moest het perse doorlezen. Uiteindelijk heb ik het geweigerd omdat ik al van alles op de hoogte was, maar dat was niet gemakkelijk hoor, je bleef het maar volhouden." Ze kneep zachtjes in zijn hand en keek hem diep in zijn ogen aan.

Rowan Rivers

Ze glimlachte en zei dat hij het in haar handen had gedrukt, ze moest het lezen van hem. Uiteindelijk had ze geweigerd omdat ze van alles op de hoogte was, maar het was niet makkelijk. Hij bleef volhouden. Ze kneep in zijn hand en hij slikte moeizaam, hij schudde langzaam zijn hoofd. 'Ik moet wel heel veel om je geven dan.' mompelde hij zachtjes. Het was niet niets om dat zo belangrijk te vinden, om haar te dwingen het te lezen. Hij pakte haar hand nu met zijn beiden handen vast en hij knipperde met zijn ogen om de tranen te laten verdwijnen. 'Het spijt mij zo erg. Het spijt mij wat je overkomen is, het spijt mij dat ik niet doorhad wie Wessel had. Het spijt mij dat ik niet bij je bent gebleven en dat ik je niet kon beschermen. Ik zou willen dat ik alles terug kon draaien, echt... ik zou willen dat je mij nooit ontmoet had. Dat je nooit in deze problemen gekomen was.' fluisterde hij.

Katelynn Camryn Leighton

Ze glimlachte zwakjes naar hem en toen hij begon te zeggen dat hij zoveel spijt had van alles schudde ze langzaam haar hoofd en wreef ze met haar duim over de rug van zijn hand.
"Shh, niet zeggen.. Het is niet jouw schuld.." sprak ze zachtjes. "Je hoeft geen spijt te hebben.. Ik hou van je en ik heb nog nooit een seconde spijt gehad van onze relatie.." Ze probeerde weer een beetje rechtop te gaan zitten en hoewel er weer felle steken door haar buik trokken, ging het alweer iets makkelijker.
"Zonder jou was ik er misschien niet eens meer.." zei ze nu zachtjes. "Jij heb mij gered van Martin.. Mijn doorgedraaide ex.." Ze slikte even bij het terugdenken aan Martin. Als Rowan er toen niet was geweest, hoe was het dan allemaal gegaan? Misschien was ze wel onder druk bij Martin gebleven. Of had hij haar zodanig mishandeld dat ze het er niet meer levend vanaf had gebracht.

Rowan Rivers

Hij mocht het niet zeggen, het was niet zijn schuld. Hij moest geen spijt hebben, ze hield van hem en ze had nog nooit een seconde spijt gehad van hun relatie. 'Ik breng je in de problemen. Dit was vast niet de eerste keer. Het hele bureau durfde niets tegen mij te zeggen van wat er gebeurd is in de afgelopen tijd. Dat betekent slecht nieuws. Er is van alles gebeurd en dat is mijn schuld.' zei hij tegen haar. Ze zei dat ze er zonder hem misschien niet eens geweest was. Hij had haar gered van Martin, haar ex. Hij keek haar daardoor vragend aan, hij kende geen Martin. Maar blijkbaar had hij wel iets goed gedaan. 'Dat weet je zeker? Ik ben niet vaak iemands reddende engel. Meestal juist niet.' zei hij zachtjes.

Katelynn Camryn Leighton

Ze schudde haar hoofd en had de neiging om echt fel tegen Rowan in te gaan, omdat ze zelf voor hem gekozen had en hem helemaal niets kwalijk nam, maar haar hoofd begon weer wat erger te bonken en ze had er niet zoveel energie voor.
“Stop.. Alsjeblieft.. Het is niet jouw schuld.. Ik heb er toch zelf voor gekozen?” sprak de zachtjes. “En ja.. Je heb ervoor gezorgd dat Martin mij niets meer kon doen..” zei ze zachtjes.

Rowan Rivers

Ze zei dat hij moest stoppen, het was niet zijn schuld, ze had hier toch zelf voor gekozen. Hij luisterde naar haar en hij kalmeerde weer een beetje. 'Gelukkig heb ik ook iets goed gedaan.' zei hij zachtjes. Hij pakte nu haar hand weer vast en hij keek naar haar. 'Ik wil je niet van slag brengen, het spijt mij.' fluisterde hij. 'Ik hoop dat ik snel weer alles weet, dat jij hier snel weg mag en dat wij dan opzoek kunnen gaan naar een normaal huis. Ergens op een rustige plek, ver weg van mensen.' zei hij nu, lichtelijk plagend. Hij drukte heel zachtjes zijn lippen op haar wang. 'Probeer nog wat te slapen.' fluisterde hij.

Katelynn Camryn Leighton

Ze glimlachte weer even naar Rowan om zijn laatste woorden, maar had niet echt de energie meer om er daadwerkelijk op te reageren. Niet veel later vielen haar ogen weer dicht en viel ze weer in een diepe slaap.
Midden in de nacht werd ze weer wakker. Dit keer schrok ze niet wakker uit een nachtmerrie, maar had ze meer last van de overgang van de slaapfase naar ontwaken. Toen ze haar ogen namelijk langzaam opende zag ze Olaf in de hoek van de kamer staan, naar haar kijkend met een grijns op zijn gezicht. Katelynn schrok daar zodanig van dat ze overeind schoot in bed en naar die plek in de kamer bleef kijken. Haar blik ontzettend angstig en volledig in paniek.
"Olaf.." stamelde ze zacht en bang. Ze besefte nog even niet dat deze situatie niet eens mogelijk was, omdat Olaf hartstikke dood was. Haar hartslag schoot gevaarlijk omhoog en ze kreeg het ontzettend benauwd omdat ze veel te snel ademde. Daardoor kreeg ze alleen maar steeds minder zuurstof binnen.

Rowan Rivers

Hij had wat spierpijn van het zitten in de stoel, maar hij deed nu tenminste rustig aan en hij merkte dat zijn lichaam die rust heel erg goed kon gebruiken. Hij sliep zelf ook veel en des te sneller zou hij herstellen, dus dat was goed. Toen hij opeens Katelynn een naam hoorde noemen schoot hij overeind. Hij greep zijn wapen vast en hij keek de kamer door, maar er was niemand. Hij stopte het wapen weer weg en hij pakte Katelynn vast. 'Rustig maar, er is hier niemand. Helemaal niemand, alleen ik.' zei hij zacht. Hij streek langs haar wang en hij glimlachte zwakjes naar haar. 'Rustig aan, je moet even wat kalmeren. Ik weet dat het beangstigend is, maar er is niets aan de hand. Je bent veilig bij mij.'

Katelynn Camryn Leighton

Er gingen wat apparaten harder piepen doordat ze zich zo onwijs druk maakte. Ze wist echt zeker dat Olaf daar stond, ze zag hem en het zag er verschrikkelijk echt uit. Met enige moeite duwde ze zichzelf wat verder naar achter in het bed en bleef naar de plek staren waar ze Olaf zag staan. Pas na een paar minuten begon ze iets meer te beseffen wat er gaande was en merkte ze Rowan weer op. Maar net op dat moment kwamen er twee artsen binnen die gealarmeerd waren door het apparatuur. Katelynn haar hersenen waren nog zodanig van slag dat ze de twee mannen aanzag als Wessel en Olaf. Eerst verstijfde ze volledig, terwijl haar hartslag alleen maar omhoog ging. De artsen kwamen dichterbij en terwijl de ene de gegevens controleerde, boog de ander wat over Katelynn heen en vroeg of alles oké was. Katelynn reageerde niet en keek hem alleen doodsbang aan. Toen hij haar infuus wilde controleren en dus haar arm vastpakte trok ze die fel terug en was de maat vol. Ze raakte volledig in paniek en jammerde zachtjes. De arts pakte haar voorzichtig vast en probeerde haar stil te houden, voor haar eigen veiligheid, maar dat zorgde ervoor dat ze alleen maar meer begon te spartelen en helemaal wild werd. De andere arts begon zich er nu ook mee te bemoeien en probeerde ook te helpen Katelynn weer plat in bed te krijgen en haar te kalmeren, maar het kwaad leek al geschied. Ze hapte naar adem, gilde, schreeuwde en huilde. Haar hartslag schoot hoger en hoger en uiteindelijk gingen er meerdere alarmen af, waardoor de ene arts besloot in te grijpen, voor haar hart dit niet meer trok. Hij injecteerde haar via het infuus met een flinke dosis van een zwaar kalmeringsmiddel en dat werkte eigenlijk heel gauw omdat ze nog zo zwak was. Haar lichaam begon te trillen en vervolgens draaiden haar ogen weg en zakte ze terug in de kussens.

Rowan Rivers

Hij keek met grote ogen toe naar wat er gebeurde en hij merkte dat het er voor zorgde dat hij van slag raakte. Tot nu toe was hij elke keer best wel rustig geweest, maar doordat Katelynn zo in paniek was, raakte hij ook in paniek. Het versterkte zijn gevoel. Hij zag wat de artsen deden en hoewel ze hun werk deden, was hij onrustig en begon hij hun de schuld te geven. Hij duwde een arts naar achter en hij keek de man dreigend aan. 'Als je haar nog eens zo vastgrijpt draai ik je nek om. Je moet afstand van haar houden, ik krijg haar wel rustig. Jullie niet. Jullie spuiten haar vol met troep. Voortaan laat je mij dit afhandelen.' zei hij doordringend. De arts wilde tegen hem in gaan, maar Rowan pakte zijn hand vast en knikte naar de ring. 'Getrouwd? Denk maar aan je vrouw de volgende keer. Als je Katelynn nog eens zo vastpakt, zal ik hetzelfde bij je vrouw doen. Ik zal haar dezelfde angst laten voelen. Hou dat in gedachten.' zei hij doordringend. De arts stamelde wat, maar gaf uiteindelijk toe. Rowan wist ook wel dat de man alleen maar probeerde te helpen, maar hij leek zich ergens op af te moeten reageren. Hij leunde tegen de muur en nu was hij duidelijk veel onrustiger dan dat hij eerder geweest was. Hij wachtte maar gewoon tot ze weer wat meer wakker zou worden.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was weer een tijdje flink van de wereld, maar na een paar uur begon ze weer tekenen te geven van wakker worden. Echter duurde het nu allemaal een stuk langer door dat kalmeringsmiddel, het zorgde ervoor dat ze zich nog veel erger moe voelde en maakte haar afwezig en mat. Dingen drongen veel minder snel tot haar door. Haar ogen stonden ook direct weer een stuk waziger, toen ze die een tijdje later eindelijk wist te openen. Ze staarde naar het plafond. Die leek wat om haar heen te draaien en te tollen. Ze werd er misselijk van en kneep haar ogen weer even een beetje dicht.

Rowan Rivers

Hij had zijn ogen gesloten en hij wreef met zijn handen over elkaar, na een tijdje begon hij zich onrustiger en onrustiger te voelen. Hij herkende dit gevoel, dit was wat hem een verslaafde maakte. Dit was het gevoel dat er voor zorgde dat hij alles op het spel zou zetten, zijn relatie, zijn werk, zijn hele leven. Hij ademde diep in en hij probeerde zich te realiseren dat dat niet het leven was dat hij nu had. Dat was vroeger. Dat was jaren terug. Hij had een ander leven nu en hij was niet meer die persoon. Hij zag dat Katelynn wat meer wakker werd, hij kon niet weg, hij wilde sowieso hier blijven, voor haar. Hij ging naast haar zitten en hij pakte haar hand vast. 'Ik ben bij je, het is goed nu.' zei hij zacht. Hij keek naar haar hand, die lag in zijn trillende handen. 'Er is niets meer aan de hand.'