Police Life

Steven Smith

De vorige dag was een regelrechte ramp geweest. Hij was uit het hotel gezet met al zijn spullen en Mack was van hem afgepakt. En als klap op de vuurpeil had hij nog gehoord dat Lincoln weer wat slechter ging.
Steven was naar het bureau gegaan en had zichzelf gedwongen rustig te blijven en niet door te slaan, maar dat was onwijs lastig in deze situatie. Hij was nog even naar het ziekenhuis gegaan, maar het beeld van hoe Lincoln daar lag had het niet veel beter gemaakt.
De volgende ochtend werd hij met knallende koppijn wakker. Hij zat op zijn bureaustoel en al zijn spieren voelden stijf aan. Langzaam kwam hij overeind en begon zich direct weer op Olaf te storten. Alle informatie. Maar tegelijkertijd had hij zijn hoofd er totaal niet bij.
Zijn collega’s negeerde hij allemaal, hij reageerde op niemand. En hij wist dat als hij eenmaal zou gaan reageren, het niet positief zou zijn. De maat was gewoon echt vol. Hij was op het moment in staat tot dingen die hij anders nooit zou doen.

Katelynn Camryn Leighton

De volgende ochtend werd ze ontslagen uit het ziekenhuis. Haar hoofd bonkte nog als een gek, door het gebroken jukbeen en ze voelde zich nog vrij zwakjes. Maar verder wel oké. Via haar collega’s en collega’s op het bureau had ze vernomen dat Rowan weg was en dat Steven een tikkende tijdbom was. Ze maakte zich ontzettend veel zorgen om Rowan en had meteen een heel team opgesteld om hem te vinden. En ze wilde nu direct naar Steven gaan, om met hem te praten voor hij door zou draaien. Ze wist dat Rowan dat zou willen van haar.
Toen ze het ziekenhuis uitstapte stopte er een auto vlak voor haar neus. Het portier ging open en er stapte een man uit.
“Hey, Katelynn, stap je in?” vroeg hij haar overdreven glimlachend. Katelynn huiverde en wilde zich omdraaien om weer terug het ziekenhuis in te lopen, maar de man pakte haar ruw vast bij haar schouder.
“Als je niet meewerkt snijden we de keel van je ventje open,” gromde hij nu in haar oor. Katelynn verstijfde en wist niet goed wat ze moest doen. Ze voelde de loop van een wapen tegen haar buik en dat dwong haar er toch wel toe om in de auto te stappen. De man bond haar vliegensvlug vast en deed een zak over haar hoofd. Daarna reed hij vol vaart weg.
Katelynn wist totaal niet hoe lang ze in de auto zat. Ze was doodsbang en wist totaal niet wat haar te wachten stond. Maar uiteindelijk stopte de auto en werd ze eruit getrokken. Ruw werd ze meegesleept en uiteindelijk keihard op de grond neergesmakt. De zak werd van haar hoofd gehaald en ze zag direct Olaf voor haar staan. De angst bekroop haar weer en was van haar gezicht af te lezen. Hij kwam met een mes op haar af stappen en bond haar strak vast tegen de muur. Met een paar snelle bewegingen sneed hij haar kleren van haar lijf tot ze alleen nog in haar ondergoed stond.
“Haal Rowan maar, Wessel,” zei Olaf nu tegen de man. “Laat ze maar even samen. Gaan wij nog even koffie drinken en komen we zo terug.”
Wessel knikte en liep weg. Niet veel later kwam hij terug met Rowan en smeet hij hem de ruimte in. Olaf en Wessel verdwenen weer en de zware deur viel dicht.

Rowan Rivers

Hij had niet echt een lekkere nacht gehad. Hij had geen oog dicht gedaan, en tegen de muur aan zitten was niet zo fijn voor zijn spieren. Bovendien werd hij toch wel flink onrustiger, hij maakte zich zorgen om Steven, om Katelynn. Hij werd met rust gelaten, maar hij had geen idee voor hoe lang dat zo zou zijn. Als Olaf Steven veel pijn wilde doen, was het altijd nog een goede optie om Rowan gewoon te vermoorden en dat realiseerde hij zich echt wel, hij probeerde zich alleen niet te veel zorgen te maken. Dat zou hem niet helpen, maar het was niet makkelijk. Hij had geen idee hoe laat het precies was, maar opeens kwam Wessel binnen. Hij werd losgemaakt en meegenomen, nog steeds had hij geen mogelijkheid om iets te doen. Een naar gevoel bekroop hem, waarom werd hij meegenomen? Dat werd al vrij snel duidelijk toen hij een ruimte in gegooid werd. De deur sloot achter hem en hij krabbelde overeind, meteen schoot hij op Katelynn af en sloeg hij zijn armen om haar heen. 'Het spijt mij zo... het spijt mij zo ontzettend dat ik er niet voor je was, dat ik er niet was om je te helpen... ik dacht... ik dacht echt dat we deze keer snel genoeg zouden zijn. Dat we hem te pakken zouden krijgen... ik wilde de kans niet mislopen en ik kon Steven niet alleen laten.' zei hij zacht. Hij voelde zich vreselijk schuldig tegenover Katelynn.

Katelynn Camryn Leighton

Het was vrij koud hier zonder kleren, al was ze natuurlijk ook niet helemaal fit, dus dat kon er ook aan liggen. Ze keek op toen Rowan binnen werd gebracht en hij schoot op haar af en sloeg zijn armen om haar heen.
"Het is oké.." sprak ze zachtjes tegen Rowan. Ze zou het hem toch niet kunnen verwijten. Ze haalde even diep en wat trillerig adem en probeerde de angst niet te laten overheersen, daarmee zouden ze niets bereiken.
"We moeten echt zo snel mogelijk hieruit komen.. Steven.. Hij gaat echt doordraaien.. Ze drijven hem tot waanzin. Hij heeft ook nog eens te horen gekregen dat Lincoln achteruit is gegaan.." sprak ze zachtjes. Ze beet even op haar lip en merkte echt dat ze bang was voor wat komen ging. Olaf had altijd snode plannetjes en het beviel haar niks. Ze was hier vast niet zonder reden, en dat maakte haar echt angstig.

Rowan Rivers

Katelynn had het over Steven en daardoor ademde hij diep in. Misschien was dit allemaal wel anders gelopen als Steven niet zo roekeloos geweest was in de parkeergarage. 'Ik weet het. Ik hoop dat hij zijn hoofd er bij houdt, hij is de enige die ons hier uit kan krijgen nu. De enige die slim genoeg is en Olaf genoeg begrijpt.' zei hij zacht. Hij streek langs haar wang en hij nam daarna wat afstand. Hij trok zijn overhemd uit en hij sloeg het kledingstuk om haar schouders heen, vol liefde en heel zorgzaam. Hij had zelf wel genoeg aan een t-shirt en misschien zou ze zich iets veiliger voelen als ze tenminste iets aan had. 'Ik hou zo ontzettend veel van je... ik moest constant aan je denken en ik... ik vind het vreselijk dat je hier bij betrokken wordt.' zei hij zacht. Hij bekeek daarna haar lichaam even. 'Hebben ze je iets aangedaan?' vroeg hij.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat hij hoopte dat Steven zijn hoofd erbij zou houden, want hij was de enige die Olaf goed genoeg begreep en hun hieruit kon halen. Daardoor slikte Katelynn even, hij had wel gelijk, Steven was de enige die zich een beetje kon verplaatsen in Olaf, die de situatie kende. Op het OM konden ze niet rekenen en de andere collega's zouden vast hun best doen, maar misschien wel te laat. Ze beet opnieuw op haar lip en glimlachte zwakjes toen Rowan zijn overhemd over haar heen sloeg.
"Ik hou ook van jou.." kaatste ze zacht fluisterend terug. Hij vroeg haar of ze haar iets aangedaan hadden en ze schudde haar hoofd. Behalve haar ruw meegenomen te hebben hadden ze haar verder nog niets misdaan.
"Zo, over met de pret, laten we beginnen met de echte leuke dingen," klonk Olaf zijn stem nu opeens. Hij kwam binnen en grijnsde breed. Wessel kwam ook. Die greep Rowan vast en maakte hem stevig vast aan de andere kant van de muur. Olaf liep naar Katelynn en trok Rowan zijn overhemd van haar af en smeet dat op de grond. Daarna liet hij zijn handen even over haar buik glijden en zoende hij in haar hals, terwijl Katelynn spartelde.
"Goed.. Rowan. Jij mag de keuzes maken vandaag. Wie vind je belangrijker? Steven of Katelynn? Als je Steven kiest, zullen wij even goed van Katelynn gaan genieten. Als je Katelynn kiest zullen we Steven steeds meer in het nauw drijven, tot hij zichzelf in de nesten werkt. En je mag elk halfuur kiezen. Tot er een van beide dood is of wegens andere redenen niet meer mee kan doen. Dan zien we wel weer verder." Olaf grijnsde breed. "Dus... Maak een keuze, anders kies je automatisch voor geen van beide en maken we ze allebei het leven zuur. Jouw keuze..."

Rowan Rivers

'Ik zal er de volgende keer zijn, oké? Als dit over is, zal ik er altijd voor je zijn...' zei hij zachtjes. Hij wist dat het niet echt een belofte was die hij altijd na kon komen, al deed hij zijn uiterste best om Katelynn tegen alles te beschermen. Hij had niet altijd alles in de hand, al wilde hij haar dolgraag veilig houden. Opeens hoorde hij de stem van Olaf en werd hij vastgegrepen en aan de muur vastgemaakt. Hij staarde in het gezicht van Wessel. Hij deed zijn uiterste best om rustig te blijven, maar dat werd steeds moeilijker nu Katelynn hier was. Door wat Olaf met Katelynn deed, schoot zijn hartslag direct omhoog. Hij was normaal al vreselijk jaloers, dit maakte hem helemaal gek en Olaf wist dat ook. Door wat er gezegd werd dacht hij na, maar zijn gedachten schoten alle kanten op door wat er met Katelynn gebeurde. Hij wilde voor haar kiezen, hij kon het niet aanzien als ze iets met haar deden. Dat zou hem laten doordraaien, dat wist hij zelf ook. Maar Steven kon hun hier uit krijgen. Steven was de enige die het voor elkaar kreeg, dat ging niet als hij nog meer opgefokt werd. Als hij nog meer afgeleid werd. Hij kon niet voor Katelynn kiezen, dan kwamen ze hier nooit weg. Maar hij kon het ook niet aanzien dat er iets met haar gebeurde. 'Ik kies voor Steven.' zei hij uiteindelijk. Hij keek naar Katelynn, het voelde vreselijk om dit in haar gezicht te moeten zeggen en het zou nog vreselijker voelen als hij zag wat er met haar gedaan werd. De vorige keer dat hij dat had moeten zien zorgde er nu nog steeds voor dat hij er constant aan dacht. Het maakte hem gek en het maakte zijn relatie met Katelynn niet beter. Zeker intiem niet. Vanaf dat vorige moment hadden ze niets samen kunnen doen en dit zou het niet beter maken. 'Laat Steven met rust...' zei hij nu nogmaals. Hij had Steven nodig om hun hier weg te krijgen. 'Ik zweer je Olaf, ik maak je af... ik maak je helemaal kapot...'

Olaf ~ Katelynn

Het bleef even een tijdje stil, maar daarna zei Rowan dat hij voor Steven koos. Olaf grijnsde nog breder en zag Katelynn haar gezicht wit wegtrekken. Ze zei niets en staarde alleen maar naar de grond.
"Hmm, goede keuze, al zeg ik het zelf," lachte Olaf. Hij knikte even naar Wessel. Die kwam naar voren en pakte weer een mes tevoorschijn, waarmee hij Katelynn haar beha en haar slipje simpel van haar lichaam sneed. Katelynn spartelde weer even kort, maar leek zich ook steeds meer te beseffen dat ze niet weg kon komen en dat dit haar allemaal niet zou werken.
Toen Olaf zijn handen over haar lichaam liet glijden deed ze toch nog een korte poging het zo goed als mogelijk te ontwijken, maar ze kon amper bewegen doordat ze zo strak vastgebonden zat. Hij werd steeds ruwer en Katelynn jammerde zachtjes. Toen hij uiteindelijk zijn broek liet zakken protesteerde Katelynn weer flink en gaf Wessel haar een flinke klap om haar weer tot bedaren te brengen. Olaf drong bij haar naar binnen en Katelynn schreeuwde en gilde. Tranen liepen over haar wangen. Hij deed haar ontzettend veel pijn en leek nooit meer te stoppen. Olaf greep haar bij haar keel en drukte haar luchtpijp dicht. "Niet zo luidruchting, stomme teef," siste hij.
Na Olaf was Wessel ook nog aan de beurt, wat net zo moeizaam en hardhandig ging. Elke keer als ze gilde of schreeuwde sloegen ze haar of knepen ze haar keel dicht. Toen Wessel ook klaar was maakten ze Katelynn los van de muur. Ze zakte meteen door haar benen.
Ze maakten ook Rowan los. "Over een uurtje komen we weer terug en mag je weer een keuze maken," werd hem nog verteld, waarna Wessel en Olaf de ruimte weer uit verdwenen.

Rowan Rivers

Hij sloot zijn ogen om niet te zien wat er met haar gebeurde, maar dat ging niet. Hij moest het zien, het was zijn keuze. Hij deed haar dit aan. Het zou laf zijn om het te proberen te negeren en hij wilde niet laf zijn. Hij moest de consequenties van zijn acties onder ogen zien, hij moest zien wat ze haar aandeden, al zou dit hem de komende tijd goed achtervolgen, dat wist hij zeker. Hij probeerde los te komen van de muur, hij deed alles om iets te doen, maar het enige dat hij echt deed was zichzelf pijn. De boeien schuurden langs zijn huid en toen het klaar was en hij losgemaakt werd, had hij niet eens kracht om verder nog iets te doen. Hij liet zich langs de muur op de grond glijden en hij voelde zijn handen trillen. Hij durfde Katelynn niet eens echt aan te kijken, bang dat ze hem dit kwalijk nam. Natuurlijk nam ze hem dit kwalijk. Dit was zijn keuze geweest. Maar Steven moest hun vinden, Steven moest zich concentreren. Steven had hem boven Lincoln gekozen, hij had zijn leven gered. Hij ademde trillend in en hij staarde naar zijn handen. Wat moest hij doen? Hij kon niet nog eens kiezen voor Steven. Hij kon dit niet nog eens aanzien.

Katelynn Camryn Leighton

Haar lichaam deed pijn, werkelijk elk spiertje. Ze lag in een soort rolletje op de grond en snikte zachtjes. Haar ogen waren gesloten en haar lichaam trilde hevig. Bloed liep over haar gezicht, maar dat was wel het laatste waar ze aan dacht. Haar ademhaling was versneld en raspend. Ze was volledig van slag en nog helemaal in paniek. Ze voelde zich zo vernederd, haar zelfvertrouwen leek in één klap met de grond gelijk gemaakt te zijn. Normaal was ze altijd een sterke, daadkrachtige vrouw. Nu leek daar niets meer van over te zijn. Ze zag er zwak, kwetsbaar en angstig uit.

Rowan Rivers

Na een tijdje keek hij op naar Katelynn, ze zag er doodsbang uit. Logisch ook. Dat zorgde ervoor dat hij nu toch overeind kwam. Hij liep langzaam naar haar toe en hij sloeg heel voorzichtig zijn armen om haar heen toen hij naast haar kwam zitten. 'Het is goed... het is over nu...' fluisterde hij. Hij streek voorzichtig langs haar wang, maar ze zag er niet uit door het bloed op haar gezicht. Hij probeerde het wat weg te vegen, maar het hielp niet echt. Hij wilde zijn excuses aanbieden, nogmaals, maar hij kreeg het niet over zijn lippen. Hoe vaak moest hij nog zijn excuses aanbieden voor wat er gebeurde? Het schuldgevoel verscheurde hem, het maakte hem helemaal kapot van binnen. Hij wist dat hij er bij moest blijven, dat hij niet moest doordraaien, maar dat was niet zo makkelijk. De volgende keer dat Olaf binnen kwam zou hij er alles aan doen om hem te overmeesteren en hem te laten voelen wat dit met hem deed.

Katelynn Camryn Leighton

Ze trilde en al haar spieren waren strak aangespannen. Ze hoorde dat Rowan dichterbij kwam en wist dat hij het was en dat hij haar nooit iets zou doen, maar toch ging er een schok door haar lichaam toen hij haar vastpakte en naast haar kwam zitten. Elke kleine aanraking deed haar pijn en maakte haar doodsbang.
Ze zei niets. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Ze voelde zich zo enorm ellendig. Haar hoofd was volledig op tilt geslagen, allerlei emoties gingen door haar heen maar ze uitte niets. Alsof ze bevroren was. In shock. Haar keel voelde kurkdroog aan en deed ook pijn. Zo nu en dan sijpelde er een traan over haar spierwitte wang.

Rowan Rivers

Hij bleef Katelynn in zijn armen houden, zwijgend. Hij wist niet wat hij tegen haar moest zeggen en het was duidelijk dat Katelynn ook niet zo veel te zeggen had. Hoe zou het hier na gaan? Als ze hier allebei leven uit kwamen, konden ze dan zomaar hun leven weer oppakken? Hij wist al dat het niet zo zou gaan. Zo was het de andere keer ook niet gegaan. De afgelopen maanden waren vreselijk geweest, voor hun allebei. Het zou alleen maar erger worden. Hij ademde diep in, daarna keek hij weer naar haar. Hij hield zo vreselijk veel van deze vrouw, maar aan de andere kant zorgde ze er voor dat hij zich zo kwetsbaar en verloren voelde. Net zoals met Andrea. De dood van Andrea had hem zo verschrikkelijk veel pijn gedaan, het had hem zo veel tijd gekost voor hij daar over heen was. Nu was hij bij alles bang dat het hetzelfde zou gaan. Het was een vreselijk gevoel. Hij sloot zijn ogen en hij deed zijn best om weer wat tot rust te komen, zodat hij in kon grijpen als Olaf weer binnen kwam. Hij moest iets doen, hij kon hier niet zitten afwachten.

Katelynn Camryn Leighton ~ Olaf

Aan de ene kant voelde het goed en vertrouwd zo, en aan de andere kant ontzettend ongemakkelijk en niet fijn. Ze was volledig in de war en begreep niets meer van haarzelf.
Na een tijdje ging de deur weer open en kwamen Wessel en Olaf weer binnen. Katelynn dook direct automatisch in elkaar.
“Ach, wat schattig,” lachte Olaf, toen hij Katelynn en Rowan zag zitten. Hij stapte op het tweetal af en trok Katelynn bij Rowan vandaan. Wessel pakte Rowan vast en bond hem weer vast.
“De plannen zijn gewijzigd, ik heb leukere ideeën,” liet Olaf weten. Hij kon het niet laten om tussendoor even aan Katelynn haar lichaam te zitten. Daarna duwde hij haar wat van zich af. Met moeite wist ze op haar benen te blijven staan, trillend en bevend. Olaf pakte zijn revolver en laadde die door. Katelynn keek hem met een lege blik aan. Ze slikte moeizaam.
“Katelynn.. Aan jou de volgende keuze,” sprak Olaf nu. Hij wist natuurlijk ook van de dood van Andrea af en had gezien dat Katelynn er nu ongeveer hetzelfde aantoe was.
Hij drukte zijn wapen in haar hand en zette die tegen haar eigen hoofd aan. Daarna liet hij haar weer los.
Katelynn haar vinger lag om de trekker. Ze voelde het wapen tegen haar slaap drukken.
“Je zal nooit meer pijn hebben, niets meer voelen.. Net als Andrea. Haal de trekker maar over.. Je zal je beter voelen..” sprak Olaf.
Katelynn was voor een moment echt in tweestrijd. Ze was nog zo in de war en van slag van de gebeurtenis dat ze niet goed kon nadenken en vanuit intuïtie keuzes maakte. Ze liet zich leiden door de angst en paniek en voor een moment was ze echt van plan de trekker over te halen. Langzaam sloot ze haar ogen en haalde diep adem. Haar trillende vinger klemde zich om de trekker.
“Goed zo, doe maar..” spoorde Olaf haar aan. Op dat moment besefte Katelynn pas echt wat er gebeurde en wat ze aan het doen was. Een vlaag van woede en onmacht ging door haar heen, haar sterke kant leek terug te komen. Uit het niets opende ze haar ogen weer, keek Olaf strak aan en veranderde het wapen van richting. Ze richtte binnen een paar seconden ineens op zijn hoofd en ze zag zijn blik nog even veranderen, ze zag hoe hij besefte dat hij een gruwelijke fout had gemaakt en zag hoe hij in wilde grijpen, maar voor hij dat kon doen haalde ze vol overgave de trekker over. De kogel boorde zich dwars door zijn hoofd en Katelynn zag zijn blik verstarren en zijn lichaam als een slappe pop op de grond ploffen. Zijn ogen starend naar het niets. Wessel bleef even verstijft staan, maar schoot toen de deur gauw uit en verdween. Katelynn bleef staan met het wapen in haar hand, nog niet helemaal beseffend wat ze zojuist gedaan had. Ze bleef staren naar het lichaam van Olaf en leek aan de grond genageld te staan.

Rowan Rivers

Hij vocht zo hard als hij kon, maar hij had totaal geen kans om ook maar iemand te overmeesteren. In plaats van dat werd hij weer vastgebonden aan de muur, weg bij Katelynn. Weg bij de enige die hem iets van steun kon geven. Zodra de situatie veranderde en Katelynn een keuze moest maken, raakte hij in paniek. Hij maakte de hele situatie niet eens bewust mee, hij vocht tegen de boeien en hij schreeuwde eigenlijk constant, dit liet hem volledig terug denken aan alles met Andrea. Het maakte hem gek. Hij zag constant voor zich hoe hij haar terug vond. Hoe ze bloedend in zijn armen lag. Het maakte hem ziek en misselijk. Opeens veranderde de hele situatie, omdat Katelynn het wapen van richting liet veranderen en schoot op Olaf. Die viel op de grond neer en Wessel vluchtte weg. Hij staarde naar Katelynn, naar Olaf op de grond en hij ademde trillend in. 'Katelynn, kijk naar mij...' zei hij na een tijdje. Minuten leken voorbij te gaan. 'Leg het wapen neer. Het is goed nu, hij is dood... je hebt het goede gedaan.' fluisterde hij. Hij keek even naar zijn armen, hij kon geen kant op. Katelynn was los, maar hij zat hartstikke vast aan deze muur. Zijn polsen waren blauw en bloedende wonden waren te zien. Toch kwam hij echt niet los.

Katelynn Camryn Leighton

Haar blik bleef gevestigd op het lichaam van Olaf. Haar ogen groot en nog niet half beseffend wat ze had gedaan. Het was puur een reactie geweest van haar, ze had er geen seconden over nagedacht. Dat had er ook voor gezorgd dat Olaf er niets meer tegenin had kunnen brengen. Maar het maakte het voor haar niet makkelijker.
Ze bewoog niet, hoorde Rowan zijn woorden niet eens. Ze staarde alleen maar naar Olaf en het besef begon steeds meer tot haar door te dringen. Haar ademhaling versnelde en ze deinste iets achteruit. Daarna keek ze verward naar het wapen in haar hand en liet ze het geschrokken los alsof het een eng beest was.
Haar lichaam begon hevig te trillen en haar ademhaling versnelde alleen maar. Opnieuw ging haar blik naar Olaf. Naar zijn bebloede gezicht en het kogelgat in zijn voorhoofd. Naar zijn lege ogen, die staarden in het niets. Een vreselijk gezicht en iets dat ze nog nooit eerder zo in het echt gezien had. En nu had ze het nog zelf veroorzaakt ook.
De woorden van Rowan leken totaal langs haar heen te gaan. Ze had niet eens meer door waar ze was en dat hij er ook was.

Rowan Rivers

De reactie van Katelynn verbaasde hem niet echt. Het was logisch. Katelynn was dit niet gewend en zat zo ook niet in elkaar . Ze wilde altijd alles zonder geweld oplossen en hoewel hij het daar niet altijd mee eens was, was het iets wat hij zonder het uit te spreken diep respecteerde aan haar. Het maakte haar tot wie ze was, maar het maakte deze situatie voor haar alleen maar moeilijker. Het ging zo in tegen alles wat ze gewend was. Hij leunde wat tegen de muur en hij sloot zijn ogen, de boeien om zijn polsen deden pijn en hij merkte dat hij dorstig was. Hij voelde de hoofdpijn omdat hij al twee dagen niets had kunnen drinken, geen water, helemaal niets . Hij sprak het niet hardop uit, maar het was geen fijn gevoel en het maakte hem zwakker. Hij gaf Katelynn even de tijd om wat bij te komen en daarna keek hij haar weer aan. 'Gaat het een beetje met je?' Vroeg hij zacht.

Katelynn Camryn Leighton

Pas nu hoorde ze de stem van Rowan. Met een ontzettend verwarde en angstige blik keek ze hem aan. Daarna keek ze om haar heen. Ze deed haar best om niet volledig in paniek te raken en om juist weer wat meer te kalmeren. Maar dat was geen simpele opgave. Totaal niet.
Het drong nu wel eindelijk tot haar door dat Rowan nog vast zat. Ze liep voorzichtig naar hem toe en begon hem los te maken. Daarna liep ze naar de deur en wilde die open trekken, maar hij zat potdicht. Ze begon er harder aan te trekken en duwen maar er kwam geen beweging in. Uiteindelijk gaf ze het op en keek ze om naar Rowan, maar in haar ooghoek zag ze Olaf weer, waardoor ze ontzettend schrok. Ze hapte naar adem en begon paniekerig opnieuw aan de deur te sjorren, ze wilde hier weg, ze kon het niet aanzien dat hij daar zo lag. Dankzij haar.
Een misselijk en duizelig gevoel kwam in haar op. Misschien ook nog deels vanwege de verwondingen en het bloedverlies van de vorige dag. Het was allemaal echt een klap voor haar lichaam.
Haar huid voelde ijskoud aan omdat ze nog naakt was en het hier totaal niet warm was. Maar door de enorme paniek drong die kou nog niet tot haar door.
Elke keer als ze haar ogen sloot zag ze Olaf zijn lege blik en het gat in zijn hoofd. Het maakte haar kotsmisselijk en ze wist bijna niet meer op haar benen te blijven staan.
“Ik.. Ik..” begon ze eindelijk te praten met een onwijs schorre en hese stem. “Ik.. Ik heb hem..” ze schudde haar hoofd en liet zich op haar hurken zakken omdat ze steeds duizeliger werd door haar paniekerige gedoe.

Rowan Rivers

Hij leek nu iets meer tot haar door te dringen en ze kwam naar hem toe. HIj was dankbaar dat ze hem los maakte, hij wreef over zijn pijnlijke polsen heen en hij ademde langzaam in en uit. Katelynn probeerde de deur open te krijgen, maar kreeg het niet voor elkaar. Daarna draaide ze zich om naar het lichaam van Olaf en hij zag hoe ze daar van schrok. Ze raakte duidelijk in paniek. 'Rustig maar, het is voorbij nu. Hij is dood en ik weet hoe vreselijk het is wat je hebt moeten doen, maar anders had hij hetzelfde bij ons gedaan.' zei hij zacht. Hij wist dat hij haar gevoelens niet weg kon nemen, maar hij kon niet niets zeggen. Hij liep nu naar Olaf toe en hij bond het overhemd van Olaf om zijn hoofd heen, zodat ze dat in ieder geval niet hoefde te zien. Daarna sleepte hij het lichaam in de hoek en legde hij Olaf op zijn buik neer. Hij bedekte het lichaam zo goed als hij kon. Daarna raapte hij het wapen op van de grond en stak hij dat in zijn broek. Hij pakte Katelynn vast en hij liet haar op de grond zitten. 'Rustig aan, kom even op adem.' zei hij zorgzaam. Hij deed zelf ook een poging om de deur open te krijgen, maar dat was niet te doen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze zag in haar ooghoek dat Rowan naar Olaf liep en hem afdekte en versleepte. Katelynn keek expres naar de grond zodat ze niets hoefde te zien meer, al was het dikke bloedspoor en de spetters op de muur niet echt onopvallend.
Haar benen trilden en ze werd steeds benauwder. Rowan pakte haar vast en liet haar op de grond zitten. Ze liet het toe en huiverde even kort. Ze bleef naar de grond staren en probeerde aan andere dingen te denken, maar dat was verdomd lastig. Toch werd haar ademhaling langzaam aan wel rustiger. Ze sloeg haar armen om haar lichaam heen en beet op haar lip. Voor een kort moment keek ze weer even naar de deur. Niemand wist waar ze zaten. Zouden ze wel gevonden worden? Haar lip trilde lichtjes. Ze was doodsbang dat ze hier niet meer uit zouden komen.

Rowan Rivers

Hij liet zijn vingers langs de deur glijden en hij legde daarna alle kracht die hij had in een poging om het ding open te krijgen, maar het lukte niet. De deur zat hartstikke dicht en ze zaten hier opgesloten zonder eten of drinken. Dat betekende dat hij zijn krachten moest sparen. Wessel was gevlucht. Dat kon betekenen dat hij nog terug kwam om hun iets aan te doen, of hij bleef weg. Dan zaten ze hier vast. Dan zou Steven er voor moeten zorgen dat ze hier uit kwamen, maar hoe lang ging het duren voor Steven achter de locatie zou komen? Hij liet zich tegen de muur aan zakken en hij staarde voor zich uit. Zijn mond voelde droog en hij voelde dat hij zwakker werd. Het honger gevoel was verdwenen, maar hij wist heel goed hoe hard zijn lichaam iets van water nodig had. Katelynn was hier later gekomen, maar hij wist dat ze lichamelijk zwakker was geweest door wat Olaf gedaan had. Hoe lang zouden ze dit volhouden zonder helemaal door te draaien of zonder in te storten?

Katelynn Camryn Leighton

Haar hoofd bonkte door alle stress en emoties. Ze keek op toen Rowan de deur weer open probeerde te krijgen, maar ook hem lukte het niet. Haar moed zakte haar in haar schoenen. Ze voelde zich totaal niet fijn hier, onwijs kwetsbaar, bang en onveilig. Ze wilde hier weg. Maar dat kon dus niet. Dat maakte haar heel onrustig en angstig.
Met haar hand gleed ze even zachtjes over haar gehavende gezicht. Haar jukbeen deed ontzettend veel pijn omdat ze er nog wat rake klappen tegenaan had gehad. Het was dan ook flink dik. Net als haar onderlip, die gescheurd was.
“Wat als niemand ons vind..?” vroeg ze nu zachtjes en trillend. Al verwachtte ze niet perse een antwoord. Ze slikte even moeizaam. De kou begon nu langzaam tot haar door te dringen. Ze voelde zich vies, ontzettend vies. En kwetsbaar. Het voelde werkelijk alsof ze haar ware zelf kwijtgeraakt was. Een eenzame traan rolde langzaam over haar bleke wang naar beneden.

Rowan Rivers

Hij sloot zijn ogen en hij had het gevoel dat hij iets tot rust kwam nu, maar dat kon ook gewoon zijn omdat zijn lichaam wat verzwakte. Daardoor gleed de spanning iets weg. De stem van Katelynn doorbrak de stilte en hij keek op naar haar, hij zat recht tegenover haar. 'Daar moet je niet aan denken. Ze vinden ons wel, ze hebben alleen tijd nodig.' zei hij tegen haar. Hij kwam langzaam overeind en hij trok zijn t-shirt uit. 'Kom, trek dit aan. Dan blijf je iets warmer.' zei hij zacht. Hij gaf het shirt aan haar en daarna ging hij zelf weer zitten. Hij wilde vooral voor Katelynn zorgen en hij had het zelf niet zo snel koud. Hij sloot zijn ogen weer en hij probeerde zijn hoofd leeg te maken, nergens aan te denken.

Katelynn Camryn Leighton

Rowan zei dat ze daar niet aan moest denken, ze zouden hun wel vinden, ze hadden alleen tijd nodig. Katelynn haalde even diep adem. Ze wilde het graag geloven, maar ze was bang dat hulp te laat zou komen. Steven was immers zelf ook helemaal van slag en ze wisten niet eens of Olaf hem echt met rust had gelaten of niet.
Even later gaf Rowan zijn shirt aan Katelynn. Dankbaar nam ze het aan. Tegen de kou, maar ook tegen het kwetsbare gevoel. Ze vond het maar niets om hier zo naakt te zitten.
Haar lichaam was doodmoe, werkelijk uitgeput. Het liefst zou ze gaan slapen, maar elke keer wanneer haar ogen dicht vielen kwamen alle vreselijke beelden in haar hoofd weer opnieuw voorbij en schrok ze zich weer rot. Ze bleef gespannen, wat haar alleen maar meer uitputte, maar ze kon er niets aan doen.
"Ik.. Ik word gek.." mompelde ze nu zachtjes en bang. Ze was echt bang dat ze door zou gaan draaien of hetzelfde zou gaan krijgen als Andrea. "Ik.. Ik wilde echt bijna schieten.. Toen ik dat wapen tegen mijn hoofd had.." fluisterde ze zacht en hees. Ze had niet geschoten, of nou ja, niet op haarzelf. Maar het feit dat ze erover had getwijfeld maakte haar bang. Ze was gewoon erg van slag, van alles. Alles maalde constant door haar hoofd en ze twijfelde er serieus aan of dit nog wel goed ging komen.
"Het spijt mij.." klonk haar stem nu zacht en breekbaar. Ze had het idee dat ze zich moest verontschuldigen bij Rowan, ze had het gevoel dat ze te min was voor hem en dat ze hem teleurgesteld had.

Rowan Rivers

Hij had weer het gevoel dat hij bijna wegzakte en hij merkte nu dat het kwam omdat hij kracht begon te verliezen. Hij realiseerde zich dat hij door alle hectiek afgelopen week bijna niet geslapen had en nu was hij al uren achter elkaar wakker. Dat samen met het feit dat hij al een tijd niets gegeten of gedronken had, zorgde ervoor dat hij snel verzwakte. Hij deed zijn best om wakker te blijven, maar dat ging moeilijk. Bovendien wilde hij niet dat Katelynn doorhad dat hij niet zo makkelijk meer wakker kon blijven. Toen hij opeens haar stem hoorde opende hij zijn ogen weer, het ging beter als ze tegen hem sprak. Hij luisterde naar wat ze vertelde en hij keek haar aan. 'Het is niet jouw schuld. Ik begrijp je gevoel echt wel. Ik begrijp ook dat je het gevoel hebt je te moeten verontschuldigen tegenover mij. Maar jij bent niet Andrea, Katelynn. Natuurlijk ben ik doodsbang dat er ooit hetzelfde gebeurd. Dat ik alleen achter blijf. Ik ben doodsbang dat jou iets overkomt of dat je jezelf aandoet. Maar het enige waar ik op kan vertrouwen is dat het niet gebeurd. Dat je sterk genoeg bent. En daar hou ik aan vast. Want je bent niet Andrea en zo zal je ook nooit zijn.' zei hij zachtjes tegen haar.

Katelynn Camryn Leighton

Ze luisterde naar Rowan zijn woorden en knikte langzaam. Hij had ook gelijk, zij was Andrea niet. Maar haar eigen gevoelens en emoties verwarde haar. Dit was een kant die ze van haarzelf helemaal niet kende en ze was ontzettend bang de grip te verliezen.
Ietwat stijf en nog altijd hevig trillend en bevend kroop ze dichter naar Rowan toe en ging tegen hem aan zitten. Een kort moment was ze huiverig, puur omdat ze ergens verwacht had dat ze toch een beetje bang zou zijn of dat ze hierdoor al van slag zou raken, maar hoe raar het ook was, het voelde vertrouwd en veilig. Ze wist dat Rowan haar nooit zomaar iets zou doen en ze hield zielsveel van hem. Daarom voelde het goed.
Ze bleef nu een lange tijd stil. Haar lichaam protesteerde constant, ze was doodmoe en alles deed pijn, maar slapen kon ze echt niet. Niet hier, en niet nu.