Police Life

Rowan Rivers

Hij liep door het park heen, richting huis. Hij had vandaag een dag vrij genomen. Dat deed hij bijna nooit, het was vrij zeldzaam. Normaal deed hij het alleen als hij echt flink ziek was. Dat was nu niet het geval. Vandaag was de sterfdag van Andrea en daar had hij het zwaar mee. Heel erg zwaar. Hij was echt Heel erg gek op Katelynn, maar nog steeds miste hij Andrea enorm. Op sommige momenten meer dan anders. Het ging oké met hem. Soms had hij een flinke terugval, maar verder ging het gelukkig redelijk goed, al hielp Katelynn hem enorm. Ze had een hele sterke invloed op hem, dat kon hij soms wel gebruiken. Hij was bijna thuis na zijn rondje door het park en daarom graaide hij in zijn binnenzak naar het pakje sigaretten. Hij probeerde het roken te beperken omdat hij wist dat Katelynn het waarschijnlijk niet zo fijn zou vinden, hij had liever niet dat ze doorhad dat hij af en toe best wat weg rookte. Hij stak een sigaret op en hij nam een trekje. Gedachten schoten door zijn hoofd. Gedachten aan Andrea. Aan Katelynn. Aan alles. Hij nam nog een trekje en hij zag dat hij bijna thuis was. Katelynn was toch nog niet terug, dus hoefde hij niet stiekem te doen. Met de sigaret tussen zijn lippen stapte hij naar binnen. Achter uit de kast haalde hij een fles sterkte drank. Met Katelynn dronk hij meestal wel een wijntje, maar de sterke drank liet hij altijd staan. Dat was niet verstandig voor hem, hij kon zo weer terug vallen in oude gewoontes. Het was gevaarlijk. Vandaag vond hij een uitzondering, nu mocht het wel. Hij schonk zijn glas vrij vol en hij drukte zijn sigaret uit, die hij meteen weg gooide. Hij wist dat Katelynn scherp was en alles zou zien. Hij nam een slokje van zijn drinken, het brandde lichtelijk in zijn keel. Daarna nam hij het glas met zich mee en opende hij de deur naar de tuin. Buiten ging hij op een bankje zitten en stak hij meteen zijn tweede sigaret op. Hij nam nog een paar grote slokken en daarna sloot hij zijn ogen. Hij liet zijn gedachten afdwalen naar vroeger. Naar Andrea en naar alle momenten samen. Het bleef pijnlijk. Waarschijnlijk altijd. Hij nam een trekje van de sigaret en hij luisterde naar de vogels in de tuin, terwijl hij diep in gedachten verzonken bleef.

Katelynn Camryn Leighton

Het was de laatste tijd vrij rustig geweest. Ze hadden niets meer van de bende gehoord en het leven leek het afgelopen half jaar gewoon weer normaal te zijn. Ze wist niet dat dat ook nog kon... Maar ze vond het heel fijn.
Qua werk had ze het juist super druk, waardoor ze de afgelopen weken wel wat stress had. Maar ze vond haar werk leuk en uitdagend dus dat maakte het wel weer een beetje goed. Ze woonde vele rechtzaken bij en moest vanaf de rechtbank vele dingen regelen. Ook was ze iets nauwer betrokken bij meerdere politiebureau's om mee te kijken naar zaken, huiszoekingsbevelen uit te schrijven en gewoon alles goed te volgen. Ze merkte dat de politiecollega's het fijn vonden om meer direct contact met het OM te hebben, dus daarom bleef ze dat contact goed houden.
Op het politiebureau waar Rowan werkte had ze twee maanden terug Steven weer de leiding gegeven, ofwel: Hij was weer hoofdinspecteur. Ze had hard voor hem moeten vechten, maar het was haar gelukt een goed woordje over hem te doen. En ze merkte dat het Steven ook echt geestelijk goed had geholpen, hij had zijn werk nodig en hoewel hij niet altijd even aardig was tegen zijn collega's, was het een vreselijk goede en ijverige hoofdinspecteur.
Op dit moment was Katelynn aanwezig bij een ander politiebureau, waar ze af en toe ook gewoon even haar neus liet zien en wat mee keek met bepaalde zaken en advies gaf. Na een paar uur meegeholpen te hebben was ze nog even met de hoofdinspecteur wezen praten en daarna had ze het politiebureau verlaten.
Eenmaal in haar kleine, witte autootje keek ze op haar horloge. Half vier alweer.. Ze moest nu nog naar de rechtbank, een zaak bijwonen. Dat zou nog wel een paar uur duren. Het zou weer een latertje worden, zoals wel vaker de laatste tijd. Haar dagen waren enorm volgepland. Ze zuchtte even zachtjes en pakte haar mobiel. Haar gedachten gingen naar Rowan. Ze wist dat hij vandaag vrij had en waarom. Samen hadden ze besloten dat zij wel gewoon aan het werk kon gaan, want hij wilde toch liever even alleen zijn op deze dag en had er ook niet veel aan als zij de hele dag ook thuis zou zitten. Ze besloot Rowan wel een berichtje te sturen; laten weten dat ze aan hem dacht kon nooit kwaad. En dan kon ze laten weten hoe laat ze ongeveer thuis dacht te zijn en vragen wat ze zouden gaan eten. Koken had ze straks waarschijnlijk geen zin meer in en Rowan had er waarschijnlijk ook geen zin in. Zij was sowieso meestal diegene die kookte.
"Heey, hoe is het met je? Ik ga nu weer richting de rechtbank voor een rechtzaak, ik denk dat ik rond een uur of acht wel thuis ben. Zullen we dan pizza bestellen? Love you! xxxx" stuurde ze naar Rowan. Daarna stopte ze haar mobieltje weer in haar tasje en zette die op de bijrijdersstoel. Vervolgens startte ze de auto en reed ze richting de rechtbank.

Rowan Rivers

Hij zat maar wat voor zich uit te staren toen hij zijn mobiel voelde trillen. Het was Katelynn en hij glimlachte even zwakjes. Hij zou echt niet weten wat hij zonder haar moest. Zeker niet. Met mij is het oké.  Het Klinkt als een goed plan. Succes nog even en ik zie je straks. Ik hou ook van jou. Hij stuurde het berichtje en daarna kwam hij overeind. Hij zette het glas en het pakje sigaretten op de tafel buiten en hij liep weer naar binnen toe. Hij had nog een paar uur voor ze thuis zou zijn. Hij overwoog een paar opties, misschien kon hij toch even langs het bureau rijden. Hij wist dat het onverstandig was om te werken, maar er even  zijn kon vast geen kwaad. Hij haalde een hand door zijn zwarte haar en hij stond een tijdje zo te aarzelen. Hij keek naar de fles drank, nu had hij nog maar een glas gedronken, als hij de komende paar uur doorging werd het vast meer. Hij liep weer naar buiten en pakte zijn spullen. Zijn glas zette hij weg op het aanrecht en daarna trok hij zijn jas aan en liep hij naar de auto toe. Hij reed meteen naar het bureau toe, een weg die hij ondertussen bijna met zijn ogen dicht kon rijden. Hij keek op zijn horloge, misschien was Steven wel klaar rond deze tijd. Hij pakte nu maar een kopje koffie en hij liep naar het kantoor van Steven toe, daar klopte hij kort aan. Wachtend op reactie van Steven keek hij weer de gang in. Het bleef ontzettend raar dat hij Andrea nooit meer zou zien. Soms voelde het alsof alles gisteren gebeurd was. Dit was echt zo'n dag.

Steven Smith

Voor hem was het een normale werkdag. Vanochtend was hij al op acht uur op het bureau omdat het best druk was qua werk, maar dat vond hij alleen maar fijn. Hij miste Rowan wel op het bureau vandaag, hij wist natuurlijk waarom en vond dat ook goed, maar had hem toch liever op het bureau. Ook qua werk, Rowan deed zijn werk gewoon erg goed. Maar vooral omdat het zijn beste vriend was en hij eigenlijk de enige was waar Steven 'normaal' mee omging. De rest was gewoon zijn collega, die moesten gewoon hard werken en verder hun bek houden. Dat was een beetje hoe Steven werkte.
Op dit moment zat hij in het kantoortje met een van de collega's. De man deed akelig traag over een onderzoek en dat beviel Steven niet zo goed. Hij vroeg hem dus waardoor dat kwam en liet hem duidelijk weten dat hij door moest werken. Ze hadden geen tijd om traag te doen, er waren nog genoeg zaken op te lossen.
"Sorry, ik zal mijn best doen, soms heb ik gewoon even geen concentratie," liet de beste man weten. Vervolgens hoorde Steven dat er op de deur geklopt werd. Hij stond op, maar wachtte nog even met open doen.
"Je best doen? Je gáát het gewoon doen, verdomme. En gauw ook. Geen concentratie, wat is dat voor flauwekul, gewoon werken!" sprak Steven de man nog even toe. "Hup, aan het werk," zei hij nu, terwijl hij naar de deur knikte als teken dat de man zijn kantoortje kon verlaten. Die sprong overeind en liep met grote passen weg, alsof hij niets liever wilde. Steven liep mee naar de deur om te kijken wie er aangeklopt had. Hij hoopte maar niet iemand die zou komen zeiken of iets, want hij wilde eigenlijk straks naar huis gaan. Toen de man de deur open deed en vlug zijn kantoortje verliet, zag Steven Rowan staan.
"Hey," knikte Steven met een vriendelijk glimlach richting Rowan. Hij had hem hier vandaag eigenlijk niet verwacht. "Hoe is het ermee? Wat kom je hier doen?" vroeg hij hem.

Rowan Rivers

Een collega schoot langs hem naar buiten en hij staarde de man even wat verbaasd na. Daarna zag hij Steven, die hem begroette. Hij vroeg hoe het ging en wat hij hier kwam doen. Hij haalde even zijn schouders op. Steven wist ook wel dat het echt niet zo geweldig met hem ging op zo'n dag als vandaag, maar hij had geen zin om eindeloos te klagen. 'Ik weet ook niet echt wat ik kom doen. Ik dacht als jij klaar bent kunnen we samen wel wat drinken, toch? 'vroeg hij nu met een zwakke glimlach aan Steven. 'Katelynn is toch pas laat thuis.' voegde hij er aan toe. Hij zag Steven natuurlijk altijd wel veel op het bureau, maar ze deden gelukkig daarbuiten ook genoeg samen. Hij dronk zijn koffie op en hij keek even naar de klok. 'Dus, de kroeg om de hoek doen?' vroeg hij. Hij had geen zin om in zijn eentje te wachten tot Katelynn thuis was, hij had de hele dag al van alles gedaan om zichzelf bezig te houden. Vanochtend had hij een uur gesport en daarna nog hardgelopen, hij was met de hondjes buiten geweest en hij had thuis nog wat papier werk gedaan, maar als hij nu in zijn eentje thuis zou blijven zitten zou hij zich alleen maar heel rot gaan voelen. Dan kon hij beter met Steven samen wat drinken.

Steven Smith

Rowan haalde zijn schouders even op toen Steven had gevraagd hoe het met hem ging. Steven wist natuurlijk wel dat het niet top ging met hem vandaag en hij wist maar al te goed hoe het voelde, hij was immers ook zijn vrouw ooit- jaren terug- verloren. Maar de dood van zijn dochter Michelle was hem nog vele malen zwaarder gevallen en daar had hij ook elk jaar flink veel moeite mee.
Rowan gaf aan dat hij niet echt wist wat hij kwam doen. Hij stelde voor om samen wat te gaan drinken. Katelynn zou pas laat thuis zijn.
"Moet je dat wel doen?" was Stevens eerste reactie, doelend op het drinken. Maar al gauw haalde hij zijn schouders even op. "Ach, fuck it, waarom ook niet. Al houd ik het wel bij een colaatje," liet hij nu weten. Hij gunde Rowan die ene keer in het jaar ook een keer wat drankjes. Zo lang het daar maar bij bleef en hij niet weer zichzelf erin zou gaan verliezen.
Steven liep terug zijn kantoortje in, gooide al het losse papierwerk op een stapel, legde dat op wat dossiers en stopte het in de kluis. Die deed hij op slot, waarna hij zijn laptop dichtklapte en ook weglegde. Daarna liep hij weer terug richting Rowan. "Laten we dan maar gaan," knikte hij.

Rowan Rivers

Steven vroeg hem eerst of hij dat wel moest doen, maar daarna haalde hij zijn schouders al op. Hij zei dat hij het zelf wel bij een colaatje zou houden en daardoor grijnsde Rowan even kort. 'Kom, een paar drankjes kan jij zelfs wel aan.' plaagde hij zijn vriend nu. 'En ik dacht dat ik het maar beter samen met jou kon doen, dan alleen. Dat zou helemaal triest zijn.' zei hij daarna. Hij wist dat elke slok die hij nam eigenlijk al gevaarlijk gebied was, dat wist hij heel goed. Het was vaak genoeg zo begonnen en toch fout gegaan, maar vandaag was anders. Hij zou zichzelf wel in de gaten houden en als hij morgen op zou staan, zou het weer voorbij zijn. Dan ging hij weer gewoon aan het werk en zou hij niet meer drinken. Steven ruimde wat spullen op en liep daarna met hem mee. Hij liep met Steven naar de kroeg toe, als hij het idee had dat hij niet meer terug zou kunnen rijden straks kon hij zijn auto altijd bij het bureau laten staan en dan nam hij wel een taxi, of zou hij gaan lopen. Het maakte hem niet zo veel uit. Hij ging met Steven aan de bar zitten en hij keek opzij naar zijn vriend. 'Heb je mij een beetje gemist vandaag?' vroeg hij nu plagend. Hij wilde niet dat het te serieus zou worden. Daar kon hij nooit tegen.

Steven Smith

Rowan grijnsde en zei dat zelfs hij wel een paar drankjes aan zou kunnen. Daardoor grinnikte Steven kort. "Cola is al sterk genoeg voor mij," grijnde hij terug. Het was niet dat hij drank niet lekker vond, al was hij er ook echt niet gek op. Maar het was meer de negatieve beleving die hij ervan had.
Samen met Rowan verliet hij het bureau en begonnen ze te lopen richting de kroeg. Hij stak zijn handen in zijn jaszakken; echt warm was het niet, hoewel de zon wel scheen.
Eenmaal bij de kroeg aangekomen gingen ze aan de bar zitten. Rowan vroeg hem of hij hem nog gemist had vandaag.
"Nou echt wel, niets leek op te schieten vandaag, ik weet niet wat ze allemaal hadden hoor," grinnikte hij. "Ik denk dat ze vandaag liever de vorige hoofdinspecteur terug hadden gehad," lachte hij vervolgens.
De barman kwam bij hen staan aan de andere kant van de bar en vroeg hen wat hij voor hen in kon schenken.
"Een colaatje graag," bestelde Steven voor zichzelf.

Rowan Rivers

Hij schudde zijn hoofd door de reactie van Steven, wel met een grijnsje op zijn gezicht. Steven gaf ook aan dat hij hem gemist had, niets leek op te schieten vandaag en hij wist niet wat ze allemaal hadden. 'Het doet mijn ego wel goed om te horen dat je mij blijkbaar nodig hebt.' plaagde hij zijn vriend nog even. Steven bestelde cola, voor zichzelf bestelde hij een whisky. Daarna keek hij weer opzij naar Steven. 'De vorige hoofdinspecteur was niet echt een succes voor mij, als hij er nog een week langer had gezeten was het niet goed met hem afgelopen.' zei hij grijnzend. Rowan was niet echt het type om goed met mensen samen te werken. Zeker niet iemand die boven hem stond, hij kon daar heel erg slecht tegen, al kwam dat ook door alles wat er in zijn leven gebeurd was. Hij was er gewoon te fel voor, te koppig waarschijnlijk. Steven was daarop een grote uitzondering, al ging ook dat niet altijd soepeltjes. Zeker vroeger niet. 'Voortaan zal ik geen dagen meer vrij nemen, ik wil natuurlijk niet dat alles fout gaat omdat ik er niet ben.' zei hij grijnzend. Het drinken werd voor hun neer gezet en hij nam een slok, daarna draaide hij het glas wat rond in zijn hand.

Steven Smith

Hij grijnsde nog even toen Rowan zei dat het zijn ego goed deed om te horen dat Steven hem nodig had. "Dat weet je ondertussen toch wel," grapte Steven terug. Daarna begon Rowan over de vorige, tevens tijdelijke hoofdinspecteur. Dat die niet echt een succes voor hem was geweest en als hij er langer had gezeten het waarschijnlijk niet goed met hem was afgelopen.
"Of je was zijn beste vriend geworden uiteindelijk," lachte Steven nu, doelend op hun vriendschap. Toen Steven net op het bureau kwam werken en Rowan onder zijn hoede kreeg, was het ook echt niet allemaal vlekkeloos verlopen. Het had enorm gebotst en ze hadden elkaar echt zo'n beetje gehaat. Maar uiteindelijk bleek het dat ze juist heel goed bij elkaar pasten als collega's en als vrienden. Vooral ook door alles wat ze samen meegemaakt en doorstaan hadden. Maar er was gewoon een hele goede klik.
"Nee, nog beter gezegd: Als je nog eens vrij vraagt, geef ik het je gewoon niet," lachte Steven nu. Daarna pakte hij zijn glas cola die voor zijn neus gezet was en nam wat slokken.

Rowan Rivers

Door wat Steven nu zei grijnsde hij weer. 'Hm, nee, het is wel goed zo. Officier van justitie als vriendin en hoofdinspecteur als beste vriend, meer kan ik er niet bij hebben. Anders ben ik zo'n overloper.' zei hij wat uitdagend en met een fonkeling in zijn ogen tegen Steven. Daarna zei Steven dat hij gewoon geen vrij kreeg als hij het zou vragen. 'Dan vraag ik het aan je baas.' was zijn snelle reactie en hij grinnikte even. Het was wel een beetje een rare situatie geworden zo, maar dat maakte hem niet uit. Hij was enorm blij dat Steven weer terug was, want anders was het met hem ook niet echt goed gegaan. Steven hield hem meestal toch wel een beetje in bedwang. Hij nam een paar slokken en hij zette het glas weer neer. 'Ergens lijkt het alsof alles gisteren gebeurd is, en aan de andere kant lijkt het al tien jaar geleden.' mompelde hij nu zachtjes tegen zijn vriend.

Steven Smith

Hij lachte even om Rowan's woorden en nam nog wat slokken van zijn cola. Dat dronk natuurlijk wel een stukje sneller weg dan de whisky van Rowan.
"Ja, jij zoekt ze wel uit zo, gewoon in je eigen voordeel zeker, een hoofdinspecteur als vriend en een officier van justitie als vriendin," grinnikte hij nu. Hij dronk zijn glas leeg en bestelde nog een cola. Toen Rowan een wat serieuzer onderwerp aansneed verdween de glimlach van Steven zijn gezicht.
"Ja, alles is nog zo helder voor geest te halen. Maar omdat het de laatste tijd vrij goed gaat allemaal lijkt het alweer zo lang terug.." beaamde hij. Hij haalde zijn hand even door zijn haren en dacht even aan de bende. Het laatste wat ze van de bende gehoord hadden was dat ze Steven dood wilde hebben. Aangezien dat de laatste keer mislukt was. Maar blijkbaar hadden ze er niet zo'n haast mee want de laatste maanden hadden ze rustig kunnen leven zonder gekkigheid. Maar wie weet waren ze wel weer bezig met nieuwe plannen bedenken. Of hielden ze het expres rustig, zodat ze toe konden slaan wanneer niemand het meer verwachtte. Met die bende wist je het nooit. Dat was wel iets wat ze ondertussen geleerd hadden.

Rowan Rivers

'Ja, natuurlijk. Gewoon zodat ik altijd goed zit.' zei hij grijnzend tegen Steven. Zijn vriend bestelde nog wat te drinken en hij nam nog een paar slokken. Steven leek het met hem eens te zijn en hij staarde even wat voor zich uit. Het was ook allemaal heel raar, maar op het moment ging het goed. Het ging met hem zelf ook redelijk, soms had hij wat mindere dagen, maar over het algemeen ging het best wel goed. Hij dronk zijn drinken nu op en hij keek naar de klok. Het zou nog wel even duren voordat Katelynn thuis was. 'Je hebt het nooit een probleem gevonden he, van Katelynn en mij.' vroeg hij nu. Eerst had hij het voor Steven achter gehouden, maar zijn vriend had gezegd dat hij moest doen waar hij gelukkig van werd. Hij werd gelukkig van Katelynn, al vond hij het zo verschrikkelijk als haar iets overkwam en daardoor was hij ontzettend bezorgd. Hij wist dat het heel erg in hem zat om iemand te claimen, hij was ziekelijk jaloers en hij wilde het liefste alles in de gaten houden, maar met Katelynn ging het gelukkig goed. Hij kon zich redelijk beheersen en hij sloeg niet zo heel erg snel door. Hij bestelde nog een glas en hij keek weer naar Steven. 'Hoe is het met Carmen?' vroeg hij nu. Hij wilde niet constant stilstaan bij alle problemen.

Steven Smith

Hij nam nog een paar slokken van zijn cola en staarde wat voor zich uit. Hij vond het eigenlijk nog verbazingwekkend dat hij nog leefde, en Rowan ook trouwens. Ze waren zo vaak in ontzettend gevaarlijke situaties terecht gekomen, maar hadden zich er altijd weer uit weten te krijgen. Steven was meerdere malen zodanig gewond geraakt dat de artsen niet meer veel vertrouwen hadden gehad, maar blijkbaar was hij altijd sterk genoeg geweest om het weer te overleven. Ze leken wel onkruid..
Rowan begon nu over Katelynn en hem. Dat hij daar nooit een probleem van had gemaakt. Steven schudde zijn hoofd. "Nee, ik had het idee dat zij wel goed voor je kon zijn, hoewel ik het niet helemaal cool vond omdat ze van het OM was. Maar dat is ook wel meegevallen," glimlachte Steven. Vervolgens vroeg Rowan om Carmen, hoe het met haar ging. Daarop haalde Steven zijn schouders op.
"Goede vraag, ik heb haar eigenlijk al heel lang niet meer echt gesproken of gezien," liet Steven eerlijk weten.

Rowan Rivers

Hij nam een paar grote slokken en hij haalde een hand door zijn zwarte haar heen. Het werd lang, misschien moest hij eens langs de kapper. Steven zei dat hij al het idee had gehad dat Katelynn goed voor hem kon zijn en dat was ook echt zo, Katelynn kon hem vaak goed helpen. 'Dat had ik aan het begin ook hoor, ik vond het ook niet echt top, maar het was nou eenmaal zo.' zei hij tegen Steven. Hij nam de laatste slok van zijn drinken en hij keek weer naar Steven toen hij aangaf dat hij Carmen al heel lang niet meer gesproken of gezien had. 'Zonde man, zoek eens contact.' zei hij tegen hem. 'Het kan echt geen kwaad hoor, echt niet.' zei hij daarna plagend. Hij wist hoe Steven was en hij begreep het ook, maar het zou goed voor hem zijn. 'Als je naar huis wilt moet je gaan, je hebt het natuurlijk hartstikke druk gehad en ik zie je morgen ochtend toch weer. Dan kan je wat eten.' zei hij tegen zijn vriend. Ook tegenover Steven was hij vrij beschermend, zo was hij gewoon geworden. Hij hoefde nog maar eventjes te wachten tot Katelynn er was, dat moest hij wel overleven zonder al te veel problemen. Hij speelde wat met zijn aansteker in zijn handen, hij merkte dat hij toch wel wat onrustig was. Het bleef allemaal zwaar, dat zou het waarschijnlijk altijd blijven. Maar hij leefde nog. Steven leefde nog. Tot nu toe hadden ze alles overleefd, al was hij ergens nog steeds bang uiteindelijk alleen over te blijven. Die angst werd met de jaren alleen maar groter.

Steven Smith

Rowan zei dat het zonde was dat hij Carmen al een tijd niet meer gezien of gesproken had. Hij zei hem eens contact te gaan zoeken, het kon echt geen kwaad. Steven glimlachte lichtjes en haalde zijn schouders op. "Ach, ik zie wel," reageerde hij luchtig. Hij vond Carmen echt een hele leuke vrouw, maar wilde het niets meer dan dat laten worden. Puur omdat hij bang was dat het weer kapot zou gaan, of dat mensen haar zouden pakken om hem pijn te doen. Nee, daar had hij niet echt behoefte aan.
Steven dronk zijn glas leeg en schoof die wat van zich weg. De barman vroeg hem of hij nog iets wilde, maar Steven zei dat hij genoeg had gehad en betaalde.
"Ja, ik ga maar weer richting het hotel. Ik zie je morgenochtend weer," knikte Steven nu naar Rowan. Hij stond op en haalde zijn hand door zijn haren. "Tot dan," groette hij zijn vriend nog, waarna hij zich omdraaide en richting het hotel vertrok. Hij moest ook nog een blokje om met Mack en zou daarna misschien nog wat gaan werken thuis.


Katelynn Camryn Leighton

De rechtzaak duurde lang en aan het einde had Katelynn ook echt geen zin meer eigenlijk. Toen ze dan ook de zaal mochten verlaten was ze daar zeer blij mee en verliet ze met grote passen de zaal. Ze liep nog even richting haar kantoortje, pakte haar spullen en stopte die in haar tasje en hing die over haar schouder. Haar jas hing ze over haar arm en daarna liep ze de gangen door richting de uitgang van het gerechtsgebouw.

Ongeveer twintig minuten later parkeerde ze haar auto voor de riante villa en stapte ze uit. Ze vergrendelde de auto en draaide zich om richting het huis. Direct werd ze blij onthaalt door drie Chihuahua's, wat haar verbaasde, aangezien die in huis hoorden te zitten. Haar blik ging naar de voordeur. De ruit was kapot en er lag overal glas. De deur stond op een kier. Katelynn haar hart klopte in haar keel en ze liep richting de deur en duwde die verder open. Voorzichtig stapte ze naar binnen, waar het één grote chaos was. De hele kapstok was leeg gehaald, alle jassen lagen op de grond. De bloemen die op het kastje in de gang hadden gestaan lagen met aarde en al op de vloer en de trap lag bezaaid met papierwerk. Langzaam en voorzichtig liep ze verder het huis in, naar de woonkamer. Haar blik ging direct naar de televisie en andere dure spullen, maar die leken er allemaal gewoon nog te zijn. Dat was vrij vreemd.. Ze trok haar wenkbrauwen op. Al het servies, wat ze ooit samen met Martin had gekocht, lag kapot gegooid in de keuken en het schilderij dat boven de bank had gehangen- een erfstuk van haar moeder- lag kapotgescheurd op de bank. Katelynn sloeg haar hand voor haar mond en stond als aan de grond vastgenageld. Tranen sprongen in haar ogen. Ze pakte het hopeloze schilderij even vast terwijl ze de rest van de ravage bekeek. De meubels waren allemaal beschadigd, er was met iets scherps overheen gekrast.
Met trillende handen legde Katelynn het schilderij weer weg en liep ze de trap op naar boven- met enige moeite vanwege al het papierwerk wat bezaaid over de trap lag. Op de overloop lagen lege mappen, waar alle papieren oorspronkelijk in hoorden te zitten. Langzaam liep ze naar de slaapkamer. De goedkope schilderijen hingen nog aan de muur, het schilderij dat Martin ooit aangeschaft had was weg en al haar sieraden lagen verspreid over de grond. De meeste sieraden leken nog wel intact, behalve de diamanten oorbellen die ze van Rowan had gehad en wat kettingen die ze van Rowan had gehad. Die waren volledig vernield. Ook niet al haar kleding was bespaard gebleven, er mistte flink wat ondergoed en een aantal jurkjes die ze van Rowan had gehad waren kapot gescheurd en op de grond neergekwakt. De kledingkast van Rowan was gewoon volledig omver gegooid en lag dus op zijn kant.

Rowan Rivers

'Spreek eens wat met haar af. Je hoeft niet meteen te trouwen.' Zei hij nu plagend. Steven vertrok, zelf bleef hij nog even wat langer zitten. Nadat hij nog een glas op had vond hij het zelf ook genoeg geweest. Hij dacht even na, Katelynn zou zo ook wel thuis zijn.  Het was wel handig als ze dan ook meteen iets konden eten. Daarom liep hij toch naar het bureau. Hij wist dat hij nog prima zou kunnen rijden, hij moest alleen niet gecontroleerd worden. Dat werd hij gelukkig bijna nooit. Hij had zo vaak gereden terwijl het niet echt meer mocht. Hij haalde dus meteen twee pizza's en daarna stak hij nog een sigaret op en reed hij naar huis. Hij had de muziek keihard aangezet en hij kwam even later thuis aan. Hij zette de auto voor de deur en daarna stapte hij uit. Hij trapte de sigaret uit en daarna keek hij pas op naar de deur. Die er niet meer zo normaal uit zag. Daardoor versnelde hij zijn pas. Binnen gooide hij het eten op tafel en ging zijn blik over alle kapotte spullen heen. Wat was dit? Gelukkig vond hij Katelynn al heel snel, zo te zien ook net thuis. Hij pakte haar hand vast en hij keek haar aan. Daarna sloeg hij zijn armen om haar heen. 'Bel de politie. Ik controleer of er niemand meer in huis is.' Zei hij zacht tegen haar, na een tijdje. Daarna liet hij haar los en keek hij haar doordringend aan. Hij vond dit echt afschuwelijk. Dat altijd wanneer het goed leek te gaan, er weer iemand was die zorgde voor angst. Zeker vandaag kon hij dit heel slecht hebben.

Katelynn Camryn Leighton

Ze wist eigenlijk zo gauw even niet wat ze moest doen. Ja, natuurlijk wist ze wel dat ze de politie moest bellen, maar het drong even niet tot haar door. Ze was te erg geschrokken van de ravage en van de ontspannen sfeer was meteen geen sprake meer. Op dit moment stond ze juist heel gespannen rond te kijken naar de troep. En eigenlijk wist ze direct al wie hier achter zat, maar ze hoopte ontzettend dat hij het niet zou zijn, want dat zou het allemaal niet beter maken.
Toen ze gestommel hoorde op de trap keek ze wat angstig op, maar toen ze zag dat het Rowan was ontspande ze weer en keek ze hem alleen maar met een geschrokken blik aan. Er waren geen woorden nodig, hij zag zelf wel wat er aan de hand was. Rowan pakte haar hand vast en sloeg daarna zijn armen om haar heen. Vervolgens zei hij dat ze de politie moest bellen. Dan zou hij controleren of er niemand meer in huis was. Katelynn knikte kort, haalde even diep adem en viste haar mobiel uit haar tas. Meteen belde ze de politie, die aangaven dat ze er direct aankwamen.

Rowan Rivers

Katelynn belde de politie en hij liep alle kamers na om alles te controleren. Ergens was hij zelfs wat teleurgesteld.  Hij had het niet erg gevonden als hij zich even flink op iemand had kunnen uitleven nu. Dat hielp nog het beste tegen deze spanning en onrust. Hij sloot de deuren en daarna liep hij naar beneden en naar Katelynn. Hij pakte haar hand vast en hij kneep er zachtjes in. Hij wilde wel zeggen dat het allemaal goed kwam, maar dat geloofde hij zelf soms niet eens echt en hij kon het al helemaal niet beloven. Het was nog nooit echt goed gekomen. 'Kom even zitten.' Zei hij. Hij liet haar op de kapotte bank zitten en hij gaf haar een glas water aan. Hij kwam naast haar zitten en hij bleef wat bezorgd en onderzoekend naar haar kijken, blij dat ze zelf niks had. Dat het alleen maar spullen waren. 'Hoe was je dag verder?' Vroeg hij nu maar.

Katelynn Camryn Leighton

Toen ze gebeld had stopte ze haar mobiel weer weg in haar tas en liep ze weer naar beneden, waar ze haar ogen weer uitkeek door de ravage daar. Het was echt niet normaal, diegene die dit had gedaan had het honderd procent zeker niet gedaan om dure dingen te stelen uit de villa, maar puur uit een soort van woede, puur om dingen kapot te maken en voor angst te zorgen.
Voor ze het wist kwam Rowan ook alweer beneden. Hij zei haar even te gaan zitten en toen ze eenmaal plaatsnam op de kapotte bank gaf hij haar een glas water aan. "Dankje," mompelde ze zachtjes. Ze zuchtte even zachtjes en nam een paar slokken. Rowan kwam naast haar zitten. Niet veel later vroeg hij hoe haar dag verder was. Dat was even een flinke omschakeling, Katelynn moest er zelfs even over nadenken, alsof het al heel lang geleden was.
"Wel oké," knikte ze. "Maar wel erg druk en erg lang." Een kleine glimlach kwam op haar gezicht te staan. Daarna besefte ze dat het misschien maar goed was ook, dat ze laat thuis was geweest. Ze wist niet wat er gebeurd was als zij thuis was geweest terwijl die persoon hier gezellig langs kwam. Een rilling trok over haar rug.
Haar honger was ook meteen weg, maar ze moest wel echt wat eten want ze had ook al geen lunch gehad. Daarom stond ze weer op en pakte ze de pizza's, die ze weer mee nam aan de bank. Ze gaf er één aan Rowan en ging toen weer zitten, met de andere pizza in haar handen.

Rowan Rivers

Katelynn stond op en kwam terug met de pizza's. Hij glimlachte zwakjes en nam een paar happen, maar hij had echt geen trek. Helemaal niet zelfs. Hij zette de pizza weer weg en hij ademde langzaam in. 'Ik loop even  een rondje door de tuin, kijken of er misschien iets te zien is.' Zei hij zacht. De politie zou er zo ook wel zijn. Dat kon nooit lang meer duren. Hij pakte zijn jas van de stoel en hij trok die aan, daarna pakte hij een zaklamp vast. Het werd alweer zo vroeg donker. Hij stapte naar buiten en hij liep eerst een stukje langs het huis om te kijken of hij iets zag, maar daarna graaide hij in zijn jaszak en stak hij een sigaret op. Hij wist dat hij het deed omdat hij gespannen en onrustig was, maar het boeide hem niet zo. Hij liep nu verder en hij scheen wat om zich heen, maar zo veel boeiends was er niet te zien. Hij had ook gewoon even frisse lucht nodig gehad en hij wilde zich graag sterk houden voor Katelynn. Haar niet het idee geven dat hij iets misschien niet aankon of moeilijk vond. Hij wilde er voor haar zijn. Hij wilde haar zeker niet laten zien dat het hem allemaal zwaar viel. Hij nam een trekje en hij staarde voor zich uit. De kou was te voelen op zijn gezicht, maar ergens was het niet eens zo onprettig. Gedachten van vroeger kwamen langzaam naar boven in zijn hoofd en daardoor sloot hij zijn ogen.

Katelynn Camryn Leighton

Ze begon rustig wat te eten van de pizza, maar was na een paar stukjes ook al vol. Daarom zette ze haar pizza ook weer aan de kant en keek ze weer wat rond. Ze had de neiging om alvast wat te gaan opruimen en weggooien, maar wist dat ze dat beter pas kon doen als de politie geweest was.
Rowan zei dat hij even in de tuin zou kijken, of er iets te zien was. Katelynn knikte kort als goedkeuring en liep zelf richting de keuken, waar ze uit het raam staarde tot ze een politieauto voor de deur zag stoppen. Ze draaide zich om en liep richting de voordeur, waar de agenten op dat moment al gearriveerd waren. Ze liet de vier agenten binnen en vertelde wat er gebeurd was. Of nou ja, dat ze dit zo had aangetroffen toen ze thuis kwam. Één van de agenten bleef bij haar en vroeg haar wat dingen, terwijl de andere drie door het huis heen gingen op zoek naar sporen of bewijsstukken.
Niet veel later kwam één van die agenten ook weer terug en vertelde dat ze het idee hadden dat dit niet om een gewone inbraak ging, maar meer een soort van wraakactie was, gezien er vooral dingen gesloopt waren maar de dure dingen alsnog aanwezig waren. Daarop knikte Katelynn, dat had zij ook al gezien ja.
"Enig idee wie dat zou kunnen zijn?" werd haar nu gevraagd. Ze haalde eerst even haar schouders op en sloeg haar jas dicht, omdat ze het opeens koud kreeg. Daarna sloeg ze haar blik neer.
"Misschien m'n ex. Martin," mompelde ze toen gedempt. Ze hoopte echt heel erg hard dat hij het niet was, aangezien dat zou betekenen dat het weer 'oorlog' was. En de laatste tijd had ze juist niets meer van hem gehoord. Maanden terug, toen hij geprobeerd had haar te wurgen en toen hij Rowan knock-uit geslagen had, had zij hem neergeschoten. Hij had wekenlang in het ziekenhuis gelegen en voor zover ze wist was hij daarna naar een soort inrichting gegaan. Ze had niets meer van hem vernomen vanaf toen, en eigenlijk had ze zich er de laatste tijd ook niet echt meer mee bezig gehouden.

Rowan Rivers

Hij keek op toen hij agenten binnen zag komen en hij zuchtte even. Hij gooide de sigaret weg en daarna draaide hij zich om. Hij kon haar dit niet allemaal alleen laten doen. Dat zou heel erg oneerlijk zijn. Hij stapte dus ook naar binnen en hij kwam bij haar staan. Hij bedacht van alles, misschien moest hij Steven even bellen. Gewoon zodat hij op de hoogte was. Hij had liever dat Steven het van hem hoorde dan via iemand anders. Hij vond het alleen lastig, op dit soort momenten sloten mensen automatisch anderen buiten en hij deed dat ook. Hij luisterde vaag wel naar het gesprek dat Katelynn voerde met de agent, maar hij had toch niks toe te voegen. Hij zag duidelijk dat dit door iemand gedaan was om hun dwars te zitten en bang te maken en hij had wat vermoedens over wie dat geweest zou kunnen zijn, maar aan vermoedens had niemand iets. Nu wilde hij gewoon dat iedereen weer weg zou gaan en dat hij alleen met Katelynn was. Hij pakte nu zijn mobiel en hij stuurde maar een berichtje naar Steven. 'Hey, niet schrikken als je iets van iemand hoort, maar er is bij ons ingebroken. Niks ernstigs dus maak je geen zorgen. Gelukkig geen spullen weg.' stuurde hij naar zijn vriend. Het was beter om er maar wat luchtig over te doen. Misschien was het dan allemaal wel wat minder erg.

Katelynn Camryn Leighton

Haar blik ging even naar de agent die foto's aan het maken was en sporen onderzocht. Echter leken er weinig sporen te zijn, behalve van haarzelf, Rowan en de hondjes. Er was over nagedacht blijkbaar.
Ze sprak nog wat met de agenten en een paar uur later werden Rowan en zij weer alleen gelaten in het omhoop gehaalde huis.
Katelynn zuchtte even en probeerde de spanning van zich af te zetten, ze had er niets aan om gespannen te zijn, als er iets ging gebeuren merkte ze dat vanzelf wel, dat zou ze toch niet kunnen voorkomen.
Langzaam begon ze wat meubels weer recht te zetten, papierwerk van de grond te vissen en serviesgoed op te vegen en in de prullenbak te gooien. Ze hoopte maar dat ze flink wat geld vergoed zou krijgen via de verzekering, want ze moest zo een beetje al haar meubels gaan vervangen.
"Ben je nog bij Steven langs geweest?" vroeg Katelynn nu aan Rowan. Hij had haar vanochtend verteld dat hij misschien nog wel even bij hem langs zou gaan vandaag.

Rowan Rivers

Iedereen vertrok weer en hij hielp Katelynn een beetje met het opruimen van wat troep. Ze vroeg na een tijdje aan hem of hij nog bij Steven was geweest. 'Ja, ik ben naar het bureau gereden en heb wat met hem gedronken toen hij klaar was.' Vertelde hij haar. Het was opzich wel even gezellig geweest. Hij wist dat het slim was om niet constant alleen te zitten op zo'n dag als vandaag. Hij pakte haar nu vast en hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Ik hou van je. Heel erg veel.' Zei hij zacht tegen haar. 'We ruimen de rest morgen wel op. Zullen we nu gewoon nog wat drinken samen en een filmpje kijken of Zo?' Stelde hij voor. Het was toch al laat en hij had geen zin om nu nog alles op te ruimen en schoon te maken, dan zouden ze straks allebei waarschijnlijk geen oog dicht doen ook. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij pakte een wijnglas, die hij voor Katelynn vulde. Hij gaf het haar aan met een glimlachje op zijn gezicht.  Hij deed duidelijk zijn best om haar wat te laten ontspannen. Hij schonk zelf een glas vol met wat whisky, daarna ging hij op de kapotte bank zitten. Hij probeerde het maar te negeren en er niet bij stil te staan.