Police Life

Jessica Thornton

Haar glimlach werd iets breder toen Franco haar bedankte voor alles. 'Graag gedaan.' zei ze terug. Ze volgde zijn blik naar het raam toe en keek daarna weer terug. 'Wil je de gordijnen dicht hebben?' vroeg ze. Er hing nog een glasgordijn voor, zodat er van buitenaf al weinig naar binnen te kijken viel, maar ze wist niet of dat voor Franco genoeg was. Of dit een stille hint was, of dat hij gewoon wat in gedachten verzonken was.
Ze keek op toen iemand binnen kwam. Een man in conciërge-uniform. 'Beveiliging.' zei ze nog tegen Franco om duidelijk te maken dat er niets aan de hand was. De man zei dat er iemand voor Jessica was. Ze knikte en stond op en liep achter de man aan terug naar buiten. Buiten de deur stond de buurvrouw met een tas met spullen. Ze nam de tas aan, keek er in en bedankte de vrouw voor het brengen en het verzorgen van de konijnen. Na een kort afscheid ging ze weer naar binnen om haar laptop en wat spullen klaar te zetten om ook camerabeelden in de gaten te kunnen houden via haar laptop. 'De buurvrouw heeft net de spullen afgegeven. Ik had uit jouw kamertje ook wat spullen meegepakt die mij wel belangrijk leken om mee te nemen. Ik weet niet of je er veel had liggen dat beter niet kan blijven liggen?' vertelde ze Franco nog. Haar laatste zin eindigde vragend, om zeker te weten dat ze niet iets belangrijks over het hoofd gezien had.

Franco Crescenzo

Er was weer een behoorlijke tijd voorbij gegaan. Een hectische periode. Franco had een aantal weken in het ziekenhuis gelegen en had daarna nog een paar weken thuis vooral op de bank gelegen en wat rond gestrompeld. Hij was herhaaldelijk verhoord over de gebeurtenissen en hij had- na even twijfelen- niet de waarheid verteld. Hij had verteld dat Ciro een vriend van hem was uit Italië, die een tijdje bij hem was komen logeren. En dat hij niet wist wie zijn huis binnen gevallen was en waarom. Hij kon het gewoonweg niet vertellen. Ten eerste omdat hij niet nog meer gezeik wilde met de clan dan hij al had. En ten tweede omdat ze er toch niets aan zouden kunnen doen.
Vandaag was het alweer twee maanden later. En pas nu was Ciro begraven. Dat was lang uitgesteld vanwege alle onderzoeken. Franco was de enige geweest bij zijn uitvaart, hoewel dat natuurlijk niet zo vreemd was. Ciro had geen familie en de rest van zijn vrienden zaten in Italië.
Op dit moment was iedereen alweer vertrokken, het graf zag er netjes uit met wat bloemen en een grote grafsteen. Franco had ervoor betaald. Hij zat gehurkt bij het graf en fluisterde zachtjes dat het hem speet en dat hij hem zou missen. Ciro was altijd als een broertje geweest voor Franco. Ze waren altijd samen geweest in Italië. Franco zuchtte even zachtjes en sloot zijn ogen. De koude wind sneed langs zijn wangen. In zijn hoofd zag hij de beelden van Ciro die doorzeeft werd door kogels steeds opnieuw. Een vreselijk beeld. Franco had genoeg mensen dood zien gaan, ook genoeg mensen op deze manier, maar deze keer zou hij nooit meer vergeten. Hij voelde zich verdomd schuldig, hoewel hij wist dat als Ciro nog geleefd had, hij hem zou hebben gezegd dat hij zich niet schuldig zou mogen voelen.
Langzaam opende hij zijn ogen weer en staarde hij naar de grafsteen. Er stond alleen 'Ciro' op, geen achternaam.
"Wacht op me hè, kerel. Ooit zullen we elkaar weer zien.. Al hoop ik eigenlijk dat het nog wel een tijdje duurt, maar in deze wereld weet je dat nooit.." fluisterde Franco nog zachtjes, terwijl hij zijn hand over de grafsteen haalde en toen omhoog kwam en opstond.

Jessica Thornton

De 2 maanden gingen snel voorbij. Sommige dagen of uren weer wat trager, maar voor ze het wist waren ze alweer 2 maanden verder. Na haar zelf opgelegde opdracht in het ziekenhuis moest ze van de hoofdinspecteur weer aan het gewone werk. Ze mocht zich niet te veel met Franco bezig houden zolang hij haar collegiale partner niet kon zijn. Ergens snapte ze dat ook wel, maar ze baalde er ook vreselijk van. Ze wilde graag weten hoe het met hem ging. Zijn herstel, zijn overhoringen, hoe het met hem zelf ging. Maar door werk kreeg ze daar lang niet altijd de kans voor.
Zo ook vandaag. Ze wist dat de begrafenis vandaag was, en dat daar niet veel man op af zouden komen. Ze had verlof gevraagd, maar die kreeg ze niet. Ze was niks van Ciro en dat ze met Franco had samengewerkt was niet voldoende. Dus ze moest met haar nieuwe partner, Eddy, parkeerbonnetjes uitschrijven. Of eigenlijk deed zij al het werk en Eddy amuseerde zich wel met wat vrouwelijke voorbijgangers. Ze ergerde zich rot aan de man met een vreselijk ego.
Na haar werk maakte ze dat ze bij de begraafplaats kwam en zag nog met Franco verderop overeind komen bij een grafsteen. De grond was duidelijk vandaag pas er op gelegd, dus dit moest Ciro's graf zijn. 'Hey' begon ze toen ze dichterbij kwam. 'Sorry dat ik zo laat ben. Ik mocht onder geen enkele voorwaarde eerder vertrekken.' Verontschuldigde ze nog. Ze had zich niet kunnen omkleden, maar had zich wel voor vandaag een zwarte jas aangetrokken. 'Was het een goeie dienst?' Vroeg ze daarna. Ze wist eigenlijk niet wat ze eigenlijk moest zeggen, of vragen, bij dit soort gelegenheden. En Franco maakte het niet gemakkelijker door van zichzelf vrij gesloten te zijn. Maar ondanks de pogingen van de hoofdinspecteur om haar te druk te laten zijn met werk, kon ze het niet laten Franco toch zo vaak als ze kon op te zoeken of te vragen hoe het ging. En dat was echt niet vaak, en vaker via een berichtje dan in levende lijve.

Franco Crescenzo

Hij staarde wat naar het graf en moest toegeven dat dit hem meer geraakt had dan alle andere zware afscheidsmomenten in zijn leven. En hoewel hij altijd keihard was voor zichzelf en zijn emoties altijd flink diep wegstopte, waren zijn ogen toch ietwat waterig en rood.
Toen iemand hem opeens begroette schrok hij eerst en schoot met zijn hand richting de rand van zijn broek, waar hij een mes verstopt had zitten. Echter zag hij al gauw dat het Jessica was en verdween de gespannen alertheid alweer.
"Hey," groette hij zachtjes terug. Jessica verontschuldigde zich dat ze zo laat was, ze had niet eerder weg gemogen. "Geeft niet, ik had niet anders verwacht," liet hij weten. Hij had het idee dat de mensen hogerop in het politiekorps hem wat leken te wantrouwen en hem minder mogen, na al het gedoe van de laatste tijd. En hoewel het hem enorm frustreerde, kon hij het ergens ook begrijpen. Hij zuchtte even zachtjes.
"Goed genoeg, denk ik," knikte Franco op de vraag van Jessica of het een goede dienst was geweest. "Ciro hield toch nooit zoveel van dit soort gedoe.." Franco haalde zijn hand even door zijn haren en scande met zijn ogen even kort de omgeving af. Zijn wantrouwen in de medemens en in zijn omgeving was nog een stuk erger geworden dan het al was geweest. En het feit dat hij geen vuurwapen bij zich mocht dragen maakte dat niet veel beter. Hij was namelijk nog met verlof. Daarom droeg hij het mes bij zich; het was beter dan niets, al was dit waarschijnlijk ook niet geoorloofd.
"Hoe is het op werk?" vroeg Franco nu aan Jessica.

Jessica Thornton

Franco leek wat te schrikken van haar. Door het gras en dat ze niet al te luidruchtig aan wilde komen stormen leek ze inderdaad wel sluipend op Franco af te zijn gelopen. Maar niet met kwade bedoelingen. Verre van zelfs.
Franco ontspande wat meer zodra hij haar herkende en gaf aan dat hij niet anders verwacht had dat ze niet eerder weg kon. Ze hoorde Franco's zachte zucht, waardoor ze even kort haar hand tot een vuist balde. Heel kort maar, verstopt in haar jaszak. Ze vond het oneerlijk dat Franco na jaren werken door 1 moment dat hij lastig gevallen werd door mensen uit zijn verleden zo aan de kant geduwd werd. Maar ze wist dat ze er zelf niks aan kon veranderen. Ze had het te accepteren of zij zou ontslagen worden als ze zich er tegen bleef verzetten. En daar had ze al die jaren studie niet voor gevolgd, om na 2 jaar dienst de zak te krijgen. Ook al was het oneerlijk tegenover Franco wat ze met hem deden.
Ciro's dienst was goed genoeg, gaf Franco aan. Ciro hield hier niet van. 'Dat snap ik maar al te goed.' Voegde ze er aan toe, met een kleine voorzichtige glimlach. Ze liet haar blik ook even op de steen vallen met Ciro's naam er op. Ze had de man in levende lijve eens willen ontmoeten, maar dat ging nooit meer gebeuren. Mede dankzij haar ex die ze hier ook nooit meer voor kon slaan, schoppen of op een andere manier haar frustratie op uit kon oefenen. Misschien beter voor Josh dat Franco hem dood geschoten had, want zo was hem heel wat geweld bespaard gebleven.
Franco vroeg hoe het op het werk was. Ze rolde even kort met haar ogen. 'Ik was net blij er klaar mee te zijn voor vandaag.' Zei ze met een kleine grijns. 'Eddy heeft nog altijd vrij spel qua werk, wanneer hij werkt en vooral wanneer niet, en de hoofdinspecteur maakt het nog steeds niet uit dat ik last heb van zijn flirtgedrag naar anderen toe. Bij mij heeft Eddy in ieder geval niets meer geprobeerd, dus dat is al een hele vooruitgang.' Vatte ze de boel kort samen. 'En verder vragen de receptiedames vaak of ik weet wanneer jij terug komt en of je terug komt. Ik weet daar natuurlijk geen antwoord op, maar je hebt blijkbaar zo je charmes aan die dames te merken.' Voegde ze er nog plagend aan toe. Ook al was het wel waar dat ze er regelmatig naar vroegen of Jessica al meer wist. Ze moest ze altijd nog teleurstellen.

Franco Crescenzo

Jessica reageerde niet al te positief toen hij over het werk begon. Ze rolde met haar ogen en zei dat ze net blij was klaar te zijn voor vandaag. Daardoor verscheen er een kleine grijns op Franco zijn gezicht. Hij luisterde naar het verhaal van Jessica. Ze moest blijkbaar met ene Eddy werken en ze leek echt last van hem  te hebben. Hij klonk ook wel als een vervelend figuur. De hoofdinspecteur deed er niets aan.
"De hoofdinspecteur is sowieso een lul," liet Franco iets te snel weten, hij had zich niet meer in kunnen houden. Die man haalde het bloed onder Franco's nagels vandaan. En het leukste was nog dat Franco straks weer naar hem toe moest voor het zoveelste gesprek, dit keer met een paar mensen van het OM erbij. En Franco keek er niet bepaald naar uit.
Jessica ging nu door over de dames van de receptie, die steeds bleken te vragen wanneer hij terugkwam. Daardoor glimlachte Franco weer lichtjes. "Dat weet niemand nog op het moment, denk ik," liet hij weten. Hij begon er ondertussen aan te twijfelen of hij niet gewoon de waarheid moest vertellen. Misschien zouden ze alles wel begrijpen en zouden ze hem juist in bescherming nemen. Hij had immers zelf niks misdaan. Tenminste, nu niet. Vroeger natuurlijk wel. Franco zuchtte even zachtjes.
"Moet ik het ze gewoon vertellen? Hoe het echt zit? Denk je dat ze dat begrijpen?" vroeg Franco nu aan Jessica. Hij had het idee dat zij dat beter zou beoordelen. Hij wist het gewoon niet meer.

Jessica Thornton

Ze zag de grijns wel op Franco's gezicht toen ze vertelde over haar werkzaamheden. Zo klonk het eigenlijk ook alsof het niets was vond ze zelf. De hoofdinspecteur was een lul blijkbaar, waaruit Jessica concludeerde dat die gesprekken op kantoor ook niet al te positief verliepen. Ze had wel meegekregen dat Franco af en toe nog op het bureau rond liep, maar vaak na 1 gesprek ook heel snel weer weg was. Daarna gaf hij aan dat niemand nog wist of Franco terug kwam. Had ze ook niet verwacht dat iemand het nu al zou weten eigenlijk.
Tot slot begon Franco vragen te stellen, haar om advies te vragen, over wat hij het beste kon vertellen. Of hij de waarheid zou vertellen, en of ze dat zouden begrijpen. Ze wist waar Franco het over had. Het maffia-verleden dat hij lid was vroeger. En dat diezelfde mensen hem als verrader zagen nu en hem daarom neer probeerde te halen. Even heel kort samengevat. Ze dacht even kort na, waarbij ze zachtjes op haar onderlip beet. 'Normaal zou ik gelijk zeggen dat de waarheid het beste is. Maar in dit geval, tegenover de hoofdinspecteur die jou met tegenzin aangenomen lijkt te hebben weet ik niet zeker of het iets goeds gaat brengen.' antwoordde ze eerlijk. 'Wie zitten er normaal nog meer bij? Ik neem aan dat je niet iedere keer alleen met hem in het kamertje zit.' vroeg ze daarna. Misschien als er andere mensen bij zaten die de waarheid wel konden waarderen en daardoor Franco niet alleen tegenover de hoofdinspecteur stond, terwijl ze beiden een hekel aan elkaar leken te hebben. De hoofdinspecteur leek Franco niet zo maar te kunnen ontslaan, anders had hij dat vast al heel snel gedaan. Wat ze oneerlijk zou vinden tegenover Franco en zijn jaren die hij in die speciale eenheid doorgebracht heeft, met letterlijk gevaar voor zijn eigen leven.

Franco Crescenzo

Jessica antwoordde niet direct op zijn vragen. Dat was ook niet zo gek. Voor haar waren dit ook niet echt de meest normale situaties. Franco haalde zijn hand door zijn haren en staarde weer even naar het graf van Ciro. Ergens had hij echt wraakneigingen, hier mochten ze toch niet gewoon mee weg komen? Maar aan de andere kant wist hij dat het onbegonnen werk was. Hij- in zijn eentje- zou het nooit op kunnen brengen tegenover het kartel wat bestond uit honderden mensen, zo niet meer. Don Piedro had overal zijn mensen zitten en Gennardo leidde al die mensen nu, wat voor een levensgevaarlijke situatie zorgde.
Jessica zei uiteindelijk dat ze normaal de waarheid altijd het beste vond, maar in dit geval niet zeker wist of dat zo was. Daarna vroeg ze wie er nog meer bij zou zitten als hij met de hoofdinspecteur moest praten.
"Tot nu toe heb ik alleen de hoofdinspecteur gesproken. Vandaag zitten er een paar mensen van het OM bij," liet hij weten. Hij wist dat hij opgepakt zou kunnen worden als hij zijn verhaal vertellen. Deelnemen aan criminele praktijken was namelijk strafbaar. Al had hij in Nederland niet heel veel geks uitgespookt. Vergeleken met wat hij in Italië gedaan had.. Ergens wilde hij het graag vertellen, gewoon om eindelijk die grote last van zijn schouders te hebben. En het zou ontzettend fijn zijn als het OM, en de hoofdinspecteur uiteindelijk ook, hem zouden steunen en helpen. Misschien zouden ze er dan zelf ook nog wat aan hebben later. Maar dat was ook direct waar Franco weer bang voor was: Dat het OM alleen aan hun eigen hachje zou denken en hem zouden laten barsten.
"Maar liegen over de situatie heeft eigenlijk ook geen zin meer.. Vandaag of morgen slaan ze weer toe en dan snappen ze ook wel dat het geen toeval meer kan zijn.. Ze zijn soms stom, maar zó stom... Nee, helaas.."

Jessica Thornton

Ze luisterde naar Franco's woorden. Normaal alleen de hoofdinspecteur, maar vandaag nog het OM er bij. Ze was weer even stil door het nadenken. 'Is jouw deelname niet al verjaard, en aantal grenzen verderop gebeurd? Dat ze je eigenlijk niets meer kunnen maken en je inmiddels wel lang en breed bewezen hebt het goeie pad op te zijn gegaan? En gezien het feit dat ze jou.. dood willen hebben, betekend in mijn ogen ook dat jij voor hun niets waard bent als spion.' vroeg Jessica nu. Tegenover wat Franco aan dienstjaren bij de politie had hier, en de speciale eenheid, moest hij toch eigenlijk wel al bewezen hebben dat hij aan de juiste kant stond, en niet de verkeerde kant. Tenslotte wilde de maffia Franco dood hebben, dus als spion diende hij ook niet echt.
'Hoe laat is dat gesprek?' vroeg Jessica daarna. 'Ik wil eventueel wel mee gaan. Als steun en getuige. Ik heb vanmiddag niets meer op het programma staan.' stelde ze daarna voor. In haar ogen, zo ver haar kennis reikte, konden ze Franco eigenlijk niets kwalijk nemen. Het was al zo lang geleden en Franco werkte al zo veel jaar bij de politie, deed goed werk en voor zo ver ze de verhalen kende had hij vast en zeker ook vaak genoeg zijn leven geriskeerd bij de speciale eenheid. En wie weet hielp het wel als een leuke blondine hem verdedigde. Het OM bestond vaak toch nog voor een groot deel uit mannen die wat soepeler werden bij het zien en aanhoren van een jonge, blonde vrouw.

Franco Crescenzo

Jessica vroeg of zijn deelname niet al verjaard was. Daarop haalde Franco zijn schouders op. "De wetgeving is wat betreft leden van zulke kartels nogal grijs. Maar de meeste dingen die ik heb gedaan waren inderdaad in Italië zelf dus daar kunnen ze mij niet op pakken, tenzij ze contact opzoeken met Italië en zorgen voor een uitleververdrag," liet hij weten. "Er zijn sowieso geen bewijzen tegen mij hier in Nederland, alleen vermoedens. In Nederland heb ik niets meer dan wat snelheidsovertredingen op mijn naam staan namelijk. In Italië is dat een ander geval."
Franco stak zijn handen in zijn zakken en haalde even diep adem. Het was lastig. Eigenlijk wilde hij eerst weten hoe de toekomst ging lopen, voor hij deze beslissing maakte. Maar dat kon natuurlijk niet. Hij moest gaan beslissen.
Toen Jessica vroeg hoe laat dat gesprek was keek hij even op zijn horloge. "Over precies een halfuur," antwoordde hij. Hij voelde de spanning al door hem heen trekken, vorige keer had de beste man ook het bloed onder zijn nagels vandaan gekregen en Franco was bang dat hij zelf verkeerde dingen ging doen door pure frustratie, vooral vandaag, na de begrafenis van Ciro.
"Als het zou kunnen zou het fijn zijn, ik kan soms ook wel een rem gebruiken, maar ik weet niet of ze het accepteren.. Het zal mij niets verbazen als je buiten de verhoorruimte moet blijven.."

Jessica Thornton

Franco vertelde hoe het zat met de wetgeving in dit soort gevallen. Kort samengevat moest er heel wat gedaan worden door heel wat verschillende mensen willen ze Franco wat aan doen. Tenminste, zo klonk het in haar oren. En Franco's snelheidsovertredingen linken aan het kartel dat hem lastig viel leek haar in verre van logisch. Maar als de hoofdinspecteur zijn zin door wilde drijven en het OM alleen twee gefrustreerde haantjes zou zien en moesten gaan kiezen, dan kon Franco wel in zijn nadeel zijn.
Na haar vraag over hoe laat Franco weer een gesprek had, keek hij op zijn horloge en gaf aan dat het over een half uur plaats zou vinden. Ze schudde even kort haar hoofd. Hoe lang na deze kleine ceremonie voor Ciro zou dat zijn? Een uurtje totaal? Belachelijk! Franco gaf aan dat hij het wel fijn zou vinden als Jessica mee ging. Hij kon wel een rem gebruiken. Nou nog hopen dat ze ook mee naar binnen mocht. 'En anders zwiep ik even met mijn haar en zet ik mijn puppy-oogjes op.' zei ze met een kleine grijns op haar gezicht. Ze zou nooit van zichzelf zeggen dat ze een prachtexemplaar was van een vrouw, maar ze had zo nu en dan wel in de gaten gehad dat haar uiterlijk in haar voordeel werkte. Of het nou was om iets voor elkaar te krijgen, of om hele verbaasde gezichten te veroorzaken als ze liet zien wat ze wel degelijk in haar mars had. Vooral dat laatste had ze vaak tijdens haar opleiding meegemaakt, dat ze stiekem toch best wel heel wat meer kon dan haar uiterlijk liet vermoeden. En ondanks dat was ze in heel veel gevallen nog erg naïef. Maar daar werkte ze aan. 'Maar ik ga graag met je mee als het jou zou helpen. Daarnaast was ik jouw werk-partner en ben ik als informatieluik gebruikt geweest. Ook al was ik daar absoluut niet goed in, want ik gaf nooit informatie vrij over het werk en collega's. Mijn rol was misschien maar minimaal hierin, maar ik hoor er eigenlijk wel bij.' voegde ze er nog aan toe, doelend op haar inmiddels morsdode ex Josh, de schietpartij voor haar deur en haar heldhaftige optreden om Franco op te sporen en te bevrijden, waarna ze zelf weer door Franco in veiligheid gesleept moest worden, want naïeve Jessica begon verdedigend te schieten zonder mogelijkheid om zich ergens achter te kunnen verstoppen.
'Zal ik nog wat koffie halen voor we naar kantoor rijden?' vroeg ze daarna nog. Er zat een koffietentje net buiten de begraafplaats. Zo kon Franco eventueel nog even alleen hier zijn bij Ciro, of meelopen naar het koffietentje. Net wat hij liever had. Die keus liet ze aan hem. Of helemaal geen koffie en gelijk naar kantoor toe was ook een optie. Of koffie nemen op kantoor. Zo veel opties. Ze wist niet wat hij liever had.

Franco Crescenzo

Hij grinnikte even om Jessica, die zei dat ze dan haar puppyogen wel op zou zetten. “Er is een grote kans dat de persoon van het OM een vrouw is, ik weet niet of het dan zo goed werkt,” lachte hij. Tenminste, hij wist dat de baas van de hoofdinspecteur een vrouw was. Ze had natuurlijk ook mannelijke collega’s daar.
Jessica zei dat ze er eigenlijk ook mee te maken had, omdat ze natuurlijk zijn collega en partner was. Daarop knikte Franco. “Ja, klopt. En Josh had ermee te maken,” zei hij. Direct daarna besefte hij dat hij Josh een kogel door zijn kop had gejaagd en dat dat wel een puntje was waarop ze hem zouden kunnen vervolgen als ze daar echt op uit waren. Al had hij het op zelfbescherming gegooid. Franco zuchtte even en voelde zich gespannen. Het was te zien aan zijn hele houding. Hij vond alles prima, maar de bak in wilde hij echt niet. Daarbij was het natuurlijk ook zo dat hij nu emotioneel was in verband met de dood van Ciro en de uitvaart. Niet bepaald het beste moment om zo een belangrijk gesprek in te gaan. Maar goed, hij had de afspraak niet gemaakt.
Jessica stelde voor koffie te gaan halen voor ze naar kantoor gingen. “Ja, is goed, lekker. Ik kom zo ook wel die kant op,” liet hij weten. Dan kon hij nu nog even een paar minuten hier zijn en het proberen af te sluiten voor zichzelf.

Jessica Thornton

Franco zei dat het OM waarschijnlijk een vrouw was. 'Echt? Ik dacht een man.' Zei ze daar nog op terug. Tenzij die vrouw op vrouwen viel, had ze een beetje een probleem wat dat betreft. Daarna zei Franco dat ze er inderdaad mee te maken had, en Josh ook. Ze hoorde zijn zucht daarna en merkte de spanning op. 'Josh is Ciro's moordenaar en vloog ons aan in dat hok. Om zijn dood door jouw kogel hoef jij je geen zorgen te maken.' Probeerde ze Franco gerust te stellen. Het was niet zo gegaan, het aanvliegen, maar zij zou zich ook bij dat verhaal houden dat Franco daarom geschoten had. Zelfverdediging.
Franco wilde wel wat koffie. Hij zou zo ook die kant op komen. Jessica knikte even en liep daarna weg. Bij het koffietentje bestelde ze 2 gewone koffies, wachtte tot ze klaar waren en nam de bekers daarna mee naar een tafeltje dat vrij was. Daar zou ze op Franco wachten met de koffie.

Franco Crescenzo

"Er zullen zowel mannen als vrouwen bij het OM zitten, maar ik weet alleen dat de direct leidinggevende van de hoofdinspecteur een vrouw is," liet hij nog weten toen Jessica zei dat ze een man had verwacht. Vervolgens zei Jessica dat Josh Ciro's moordenaar was en hun aangevlogen was. Hij hoefde zich geen zorgen te maken over de dood door zijn kogel. Franco knikte langzaam, al was hij er niet heel zeker over.
Hij keek Jessica aan toen ze naar het koffietentje vertrok en bleef zelf achter bij het graf. Daar knielde hij nog even neer en sprak nog zacht wat woorden tegen zijn overleden vriend. Daarna bleef hij nog een tijdje gehurkt zitten, voor hij weer overeind kwam, het zand van zijn broek klopte en ook richting het koffietentje begon te lopen.

Jessica Thornton

De directe leidinggevende zou een vrouw zijn in ieder geval, volgens Franco. Ze zou het wel zien straks. Ze zat ondertussen aan het tafeltje te wachten met 2 gevulde koffiebekertjes. Na een tijdje zag ze Franco in beeld komen. Ze stak even haar hand op om zeker te weten dat Franco haar kon vinden. Daarna drukte ze even op haar telefoon die op tafel lag, zodat het beeld oplichtte. Nog een kwartiertje voor dat gesprek plaats zou vinden.
'Wil je lopend naar het bureau koffie drinken, of hoe gaan we er naar toe?' vroeg ze Franco. Zelf was ze lopend gekomen, omdat de begraafplaats niet heel ver van het bureau vandaan lag. Voor ze haar autootje te pakken had en gestart zou ze al te voet op de begraafplaats zijn. Maar ze wist niet wat Franco gedaan had qua vervoer en of hij nu te voet verder wilde lopen, of nog even wilde zitten of iets anders. Ze wist ook niet of Franco ruim op tijd op het bureau wilde zijn, of net aan, of net te laat. Jessica zou wel volgen. Ze stond achter Franco, ook achter de manier hoe hij op het bureau wilde verschijnen. Zelf was ze ook wel lichtelijk zenuwachtig, maar dan vooral of ze binnen gelaten werd of niet. En als ze binnen gelaten werd, zou ze vaak of hard in moeten grijpen, of totaal niet? Maar de antwoorden op die vragen wist ze pas als ze het gesprek binnen gingen. Vooraf er over liggen piekeren had eigenlijk geen zin.

Franco Crescenzo

Toen hij aankwam bij het koffietentje zag hij Jessica al zitten omdat ze haar hand op stak naar hem. Hij liep haar richting op en trok de stoel naar achter, waarna hij ook plaatsnam aan het tafeltje. Met zijn beide handen ontklemde hij de warme koffiebeker. Jessica keek op haar mobiel en Franco kon zien hoe laat het was. Over een kwartier hadden ze afgesproken op het bureau voor het gesprek. Vanaf hier waren ze binnen een paar minuten op het bureau. Franco wilde ook weer niet al te vroeg daar zijn, omdat collega's hem dan vragen gingen stellen omdat hij zou moeten staan wachten daar, en daar had hij echt absoluut geen zin in.
"We lopen zo wel die kant op," sprak Franco tegen Jessica. "Als we onze koffie op hebben." Franco nam een paar slokken van de aangenaam warme koffie en keek wat om zich heen. Als automatisch bestudeerde hij de daken even, op zoek naar plekken die hijzelf zou kiezen als hij ging sluipschutten hier. Echter keek hij daarna weer naar zijn koffiemok en nam nog wat slokken. Echt spraakzaam was hij niet nu. Normaal ook al niet heel erg, maar nu nog minder dan normaal. Vanwege de treurige gebeurtenis vanmorgen, de begrafenis van Ciro, maar ook vanwege de spanning. Wat moest hij doen als hij ontslagen werd? Wat ging hij dan doen? Waar moest hij dan heen? Hij haalde even diep adem en besloot gewoon niet over die dingen na te gaan denken voor het zover was dat het echt zo zou zijn.
Toen hij zijn koffie op had keek hij weer even op zijn horloge. Over zeven minuten had hij daar afgesproken. Waarschijnlijk waren de hoofdinspecteur en de collega's van het OM wel ruim op tijd, zoals altijd.
"Laten we maar gaan," stelde Franco nu voor. Hij stond op en schoof de stoel aan, waarna hij op Jessica wachtte- zijn blik wat gespannen.

Jessica Thornton

Franco gaf aan dat ze zo wel die kant op liepen, als ze de koffie op hadden. Ze knikte even. Voor de rest was het stil aan tafel. Ze wist zelf ook niet echt een gespreksonderwerp om de spanning af te laten nemen.
Franco had zijn koffie sneller op dan Jessica, maar het scheelde niet veel. Franco stelde voor dat ze gingen, ze knikte, stond zelf ook op en goot de laatste 3 slokken koffie in een weg naar achteren. In haar mond uiteraard, niet over haar schouder. Daarna schoof ze haar koffiebeker in die van Franco en nam beide bekers mee naar een prullenbak om ze daar in te laten vallen. Toen ze terug naar Franco liep, omdat de prullenbak die zij gekozen had niet naast de ingang stond en Franco nu wel dichter bij de ingang was, zag ze zijn gespannen blik. Ze legde even kort haar hand op zijn schouder, bedoeld als steun. 'Het gaat goed komen, ik zorg dat ik mee dat kamertje in kom.' probeerde ze Franco nog gerust te stellen, waarbij ze ook een kleine, bemoedigende glimlach liet zien. Ze liep daarna naar deur toe en hield die open voor Franco, waarna ze met hem mee naar het bureau zou lopen.

Franco Crescenzo

Hij ademde even diep in en wachtte tot Jessica de spullen in de prullenbak had gegooid en terugkwam naar hem. Ze legde even kort haar hand bemoedigend op zijn schouder en zei hem dat het goed ging komen. Daardoor glimlachte hij even waterig naar haar, waarna ze vervolgens beide het pand verlieten en richting het bureau begonnen te lopen. Franco stak zijn handen in zijn zakken en keek wat naar de grond voor hem. Binnen een paar minuten waren ze op het bureau. Met enige tegenzin opende Franco de deur en liep naar binnen. Hij zag de hoofdinspecteur al staan voor zijn kantoortje, pratend met een man en een vrouw. De vrouw herkende Franco wel, dat was die baas van de hoofdinspecteur. Die man was vast een collega van haar.
Franco haalde haalde even diep adem en liep toen op het drietal af. Daar groette hij hen vriendelijk en gaf de man en de vrouw een hand waarbij hij zich voorstelde. De hoofdinspecteur sloeg hij over, die kende hem al natuurlijk. De man bleek van de AIVD te komen, ofwel de geheime dienst. Wat die hier precies te zoeken had kon Franco nog niet direct plaatsen.
"Is het een probleem als Jessica bij ons komt zitten?" vroeg Franco nu. "Zij was immers ook direct betrokken bij de laatste incidenten." De hoofdinspecteur staarde even van Franco naar Jessica en hield zijn mond, al zag Franco aan zijn gezicht dat hij het liever niet had, wat de irritatie bij Franco alweer op liet lopen. De vrouw leek ook even naar Jessica te kijken.
"Het lijkt mij het meest efficiënt om eerst alleen met u te spreken. Daarna willen wij best ook even luisteren naar de woorden van mevrouw Thornton," sprak de vrouw uiteindelijk. Blijkbaar was Jessica wel ter sprake gekomen een keer want ze wist haar achternaam. Of ze had gewoon goede research gedaan naar de collega's hier.
Franco klemde zijn kaken even op elkaar; dit was niet het antwoord waar hij op gehoopt had. Maar het was in ieder geval iets dat ze best nog met haar wilden spreken..
"Goed.. Komt u mee?" De hoofdinspecteur wenkte het koppel en liep zijn kantoortje binnen. De man en de vrouw volgden hem direct. Franco keek nog even opzij naar Jessica en volgde toen ook. Achter hem werd de deur gesloten.
Na een korte stilte en geblader door dossiers begon de vrouw te praten. Dat ze linken hadden gelegd tussen Franco en het kartel. Er werd hem gevraagd of hij dat toe wilde geven. Franco zuchtte even en zei dat hij al van plan was om vandaag alles toe te geven. Daarna vertelde hij met enige moeite over zijn jeugd en over de jaren in Italië. Sommige details liet hij weg, maar hij probeerde globaal gezien wel bijna alles te vertellen. Zijn gezicht stond strak, hij had zijn emoties ver weg geduwd. Dat was iets wat hij door de jaren heen zichzelf goed geleerd had.
De vrouw vroeg hem soms wat, waarop hij antwoord gaf. De hoofdinspecteur hield zich opvallend stil en de man van de AIVD noteerde alleen constant dingen in een blocknote.
Uiteindelijk viel er weer een stilte. Tot de man die stilte verbrak.
"We hebben een voorstel voor je. Ik denk dat je wel snapt hoe graag Italië een ex- lid van het kartel wilt hebben om er informatie uit te slaan," sprak hij met een rustige, nuchtere stem. Franco spande zich direct aan, dit beviel hem totaal niet.
"En de celstraffen zijn daar ook niet al te grappig, maar ik denk dat je dat allemaal wel al weet. Goed, ons voorstel is als volgt.. Dat je voor ons undercover gaat. Daar heb je immers ook al wat ervaring mee, niet?" vroeg de man hem nu.
Franco zijn hart begon sneller te slaan. Hij slikte even. "Ehm, ja.. Maar undercover bij wat?" vroeg hij voorzichtig, al verwachtte hij een bepaald antwoord al wel.
"De afgelopen tien jaar is het kartel vanuit Italië steeds actiever geworden hier in Nederland. Er wordt ontzettend veel drugs vanuit Italië hierheen verscheept en verkocht. Ook zijn er flink wat geweldsmisdrijven gepleegd en liquidaties. Het neemt alleen maar toe. En jij bent natuurlijk een mooie ingang wat dat betreft, jij zou ons perfect kunnen helpen de ins- and outs te leren kennen en hen dus een stap voor te kunnen zijn straks."
Franco schoot overeind en staarde het drietal strak aan. Zijn ogen spuwden vuur. "Oh ja, ik ben een mooie 'ingang'?! Nee, echt niet, hier doe ik niet aan mee, bekijk het maar!" riep hij verontwaardigd uit. Met grote passen liep hij naar de deur en verliet het kantoortje. Echter werd hij verderop weer tegengehouden door het drietal. De hoofdinspecteur greep zijn arm ruw beet. Franco trok zich los en had de neiging uit te halen, maar wist zich in te houden.
"Franco, luister even," begon de man hem weer toe te spreken, maar Franco wilde het niet horen.
"Hebben jullie wel enig idee wat jullie van mij vragen?!" siste Franco uit zijn doen. Hij trilde van woede en onmacht. "Ik ben voor hun een overloper, een rivaal! Ze wilden mij liquideren, snappen jullie dat niet?! Ik kan net zo goed zelfmoord plegen, dat komt op hetzelfde neer!" Hij balde zijn vuisten, zo hard dat zijn knokkels wit wegtrokken.
"Het is slechts een aanbod," sprak de vrouw nu pienter en vrij droogjes. "En wij zullen altijd paraat staan om in te grijpen wanneer dat nodig is, maar dat lijkt mij vanzelfsprekend."
Franco stapte op haar af en kwam met zijn hoofd gevaarlijk dichtbij dat van haar, wat flink dreigend over moest komen aangezien hij niet de kleinste was en ook een behoorlijke spierbundel.
"Wanneer jullie ingrijpen heb ik al een kogel door mijn kop," gromde Franco in haar oor.
"Franco, rustig aan," mompelde de hoofdinspecteur nors. Hij trok Franco weg bij de vrouw. Dat was het moment dat er bij Franco iets knapte in zijn hoofd. Hij duwde de hoofdinspecteur met veel kracht tegen de muur en haalde uit voor iemand in kon grijpen. Echter had hij zichzelf nog nét genoeg in de hand gehad om niet de hoofdinspecteur te raken, maar de muur naast zijn hoofd. Met een verwilderde blik staarde Franco zijn baas aan en nam toen ietwat vertwijfelend afstand. Verward keek hij om zich heen, hij leek net een in de hoek gedreven dier.
Uiteindelijk draaide hij zich met een ruk om en beende het bureau uit. Achter zich hoorde hij nog dat hij tot morgen vier uur de tijd had om over het aanbod na te denken. De hoofdinspecteur durfde zelfs nog de opmerking te maken dat het anders een enkeltje Italië werd.
Zonder op of om te kijken schoot Franco te voet richting de begraafplaats, waar zijn auto nog stond. Hij stapte in en reed gevaarlijk hard weg. Eenmaal thuis begon hij koffers in te pakken en wapens en munitie dat hij nog had liggen op zolder klaar te leggen. Hij had zich nog nooit zo erg in de steek gelaten gevoeld. Die mensen zagen hem alleen maar als handigheidje. Ze zouden geen dag om hem treuren als hij dood ging. En dat terwijl hij jarenlang bekend had gestaan als de beste marinier en scherpschutter. Hij had jaren voor dit land gestreden, gevochten, en zijn leven op het spel gezet. En nu kreeg hij dit ervoor terug.
Pas toen hij alles ingepakt had, begon het allemaal een beetje meer tot hem door te dringen en besefte hij ook dat vluchten geen zin zou hebben. Hij zou misschien weken, heel misschien maanden en als hij geluk had een aantal jaar kunnen 'verdwijnen', met zijn marinierskills. Maar waar zou het dan eindigen? Vroeg of laat zou hij tegen de lamp lopen en dan zou het alleen maar nog slechter af lopen. Na jaren stress, angst en overleven. Dan kon hij nog beter nu de strijdbijl erbij neer gooien.
Gefrustreerd schopte hij tegen de gevulde koffer aan, waardoor de helft er weer uit viel en zich door de kamer verspreidde. Vervolgens begon hij zijn wanhoop en woede te uiten op de muur. Pas toen de stekende pijn begon door te dringen stopte hij daarmee en liet zich verloren en verslagen neerzakken op de grond, tussen al zijn wapens. Zijn knokkels lagen open en bloedde flink, maar hij leek het niet meer te voelen.

Jessica Thornton

Ze kwamen aan op het bureau en bij het kantoor. Franco stelde voor dat ze mee naar binnen mocht, gezien ze bij de laatste incidenten betrokken was. Ze zag de irritatie bij de hoofdinspecteur al van zijn gezicht spatten. Echter gaf de vrouw antwoord. Ze wilden Franco alleen spreken, en daarna naar haar woorden luisteren. Alsof ze een klein kind was dat wilde klikken en waar ze bij voorbaat al niet veel van zouden geloven. Wat was dit dan? Voor ze er iets tegenin kon brengen was Franco al het kantoor in en de deur al dicht. Met een diepe zucht liet ze zich in de stoel zakken die tegen de muur naast de deur stond. De op normale toon uitgesproken woorden waren niet meer dan onverstaanbaar gemompel van waar zij zat. Ze baalde. Dit was niet hoe het had moeten gaan. Verveeld en chagrijnig keek ze de ruimte rond.
Toen het geluid harder werd, werd ze weer wat alerter. Een ingang? Het was Franco die dat riep. Wat hadden ze van hem gevraagd? Dit ging niet de goede kant op. Ze spitste haar oren en hield de leuningen van de stoel al vast om snel op te kunnen staan. Ze hoorde Franco duidelijk beledigd praten, maar helaas verstond ze niet wat de anderen zeiden. Maar door Franco's woorden die ze wel verstond had ze wel een vermoeden nu wat ze gevraagd hadden. Niet veel later klonkt er een doffe klap, gevolgd door een minder doffe klap. Wat werd er gegooid? Of wie? Jessica stond op uit de stoel, de deur vloog open en Franco stormde langs haar door het bureau uit. Ook zij hoorde de woorden dat Franco tot 4 uur de tijd had om over het aanbod na te denken, anders werd hij in Italië gedumpt.
Achter Franco aan gaan had geen zin voor haar. Hij was te snel weg, geen idee waar heen precies. Al had ze wel een vermoeden. Hij moest zich ergens uit leven, en liever niet openbaar op straat. Ze rolde haar ogen en keek het kantoortje binnen vanaf waar zij stond. 'Heel subtiel, prachtig. En dat op de dag dat zijn beste en enigste jarenlange vriend begraven is geworden, omdat de beste man afgemaakt is geworden door datzelfde kartel dat Franco dood wilt hebben. Bravo. En ook nog dreigementen op hem afvuren, omdat hij kwaad weg stormt.' zei ze iets te rustig, terwijl ze sarcastisch langzaam klapte. Ze was kwaad, maar bij haar zette ze zich dat momenteel om in heel irritant gedrag. 'Willen jullie mij nog spreken? Of moeten jullie snel naar huis om deze schokkende, maar totaal begrijpende reactie van Franco te verwerken?' vroeg ze daarna. Ze snapte echt niet hoe ze dit van hem konden vragen. Vandaag, juist vandaag! En daarnaast ook de manier waarop. Franco werd door hun achterna gezeten, en dan echt niet met de vraag of hij alsjeblieft weer terug wilt komen. Verre van...

Na nog wat woorden die heen en weer vlogen, werd Jessica weg gestuurd. Ze had haar zegje gedaan, en het had haar een weekje schorsing opgeleverd, om af te koelen en haar verstand terug te krijgen. Oftewel, ze was er geen moer mee opgeschoten. Tenminste, bij de hoofdinspecteur. De andere twee wist ze niet of ze die aan het twijfelen gebracht had. Al vroeg de vrouw van het OM wel nog haar persoonlijke nummer om haar te kunnen bellen.
Ze liep door de garage van het bureau heen, op zoek naar haar autootje. Eenmaal gevonden ging ze er in zitten en startte ze het kleine ding, waarna ze naar Franco toe reed. Tussendoor stopte ze bij de supermarkt en haalde wat te eten. Ze had een vermoeden dat Franco niet zo'n behoefte zou hebben vandaag om nog veel te doen. Eenmaal bij Franco stopte ze bijna direct voor de deur en zag Franco's auto ook al staan. Ze stapte uit, sloot haar auto af, pakte de boodschappentas en liep naar de voordeur toe, waar ze aanbelde.

Franco Crescenzo

Des te meer het tot hem door begon te dringen, des te meer hij het niet begreep. Hij kon gewoon niet geloven dat ze dit van hem vroegen.
De koffers had hij aan de kant geschopt. De wapens liet hij op de grond liggen. Hij had geen zin om die allemaal weer netjes op te ruimen. Langzaam liep hij richting de keuken en trok een lade open. Hij pakte een fles whisky tevoorschijn en nam een paar grote slokken. Zijn gezicht vertrok ervan, maar het warme gevoel door zijn keel voelde fijn. Misschien zou het ervoor zorgen dat het constante nadenken en piekeren even stopte. Aangezien bepaalde beelden uit zijn dienstverleden en uit het verleden in Italië hem constant bleven teisteren, doordat ze dat bij het gesprek allemaal weer opgehaald hadden.
Hij nam nog een paar grote slokken en sloot zijn ogen terwijl hij tegen de muur aan leunde. Hij voelde zich echt genaaid. Ze wisten immers dat hij niet voor niets gestopt was als militair. Hij had vreselijk veel last gehad van waanbeelden en een soort van paniekaanvallen door onverwerkte trauma's. Daardoor had hij niet meer fatsoenlijk kunnen werken. Met een ander woord: PTSS.
Hier was het eigenlijk vanaf het begin af aan goed gegaan omdat hij hier minder getriggerd werd en minder werkdruk en stress had. Echter leek de situatie nu daar toch echt verandering in te brengen.
Opnieuw nam hij wat grote slokken en nam de fles mee naar de bank. Daar plofte hij neer en zette de fles op de grond bij zijn voeten. Hij probeerde zichzelf kalm te houden, maar merkte dat het niet zo goed lukte. Hij voelde zich ontzettend opgejaagd vanbinnen en was bang dat hij echt zou gaan flippen.
Toen de bel ging schrok hij zich rot. Puur omdat hij nu zo enorm afwezig en gespannen was. Hij griste een simpel handwapen van de grond en laadde die door. Terwijl hij het wapen in zijn hand vastgeklemd hield liep hij naar de deur toe en draaide de sleutel om. Als het de hoofdinspecteur was zou hij echt niet voor zichzelf instaan. Er klonk een klik en de deur ontgrendelde. Franco duwde de deur langzaam een stukje open en keek de persoon een tijdje met een lege en vooral verwarde blik aan, voor hij echt leek te beseffen dat het Jessica was.
"Oh eh, hey." Hij veegde even met zijn bebloede hand langs zijn bezwete voorhoofd en stopte het wapen achterin zijn broek weg.

Jessica Thornton

Toen de deur open ging, was ze wel lichtelijk geschokt toen ze zag hoe Franco er uit zag. Verward, bloed. Rook ze alcohol? Hoe lang geleden was hij dat kantoortje uit gestormd? Klein uurtje? Ze werd begroet. 'Hey.' zei ze daar op terug met een bezorgd gezicht. 'Ik kwam kijken hoe het ging en had wat te eten meegenomen.' vertelde ze nog, terwijl ze naar binnen liep. Misschien maar goed ook dat ze even kwam kijken hoe het ging, want als dit nog een hele avond, nacht en ochtend geduurd had voor iemand kwam kijken, dan was het misschien wel helemaal mis gegaan. Ze zette de spullen in de keuken, legde in de koelkast wat gekoeld moest liggen en nam een schone, vochtige handdoek mee terug. 'Kom, dan gaan we even zitten.' stelde ze nog voor met een kleine glimlach op haar gezicht. Losjes legde ze haar hand op zijn bovenarm om hem mee naar de woonkamer te nemen, waar ze al een fles whisky zag staan. Zodra Franco zou zitten, zou ze er naast zitten en de bloederige handen beginnen schoon te maken. 'Heb je honger, of nog totaal niet?' vroeg ze. Ze vermeed expres het praten over het gedoe dat op kantoor gebeurd was. Dat leek haar niet verstandig, zoals Franco er nu bij liep.

Franco Crescenzo

Jessica staarde hem even aan, ze leek wat geschokt, wat natuurlijk niet heel gek was gezien hoe Franco er op het moment uit zag. Vervolgens groette ze hem terug en zei ze dat ze even kwam kijken hoe het ging en dat ze wat eten mee had genomen.
“Oh het gaat geweldig hier,” mompelde Franco half binnensmonds en sarcastisch. Jessica liep naar binnen en Franco bleef nog even bij de deur staan, maar sloot die toen en liep ook weer terug richting de woonkamer. Daar bleef hij wat verloren midden in de woonkamer staan. Zijn blik ging even naar de omver geschopte koffer en de vele wapens die over de grond bezaaid lagen. Daarna keek hij weer richting Jessica, die hem wenkte en voorstelde te gaan zitten. Zonder enig protest liep Franco richting de bank. Hij haalde de revolver uit zijn broek en legde die voor hem op het kleine tafeltje, waarna hij ging zitten. Jessica vroeg hem of hij honger had of nog niet. Hij haalde zijn trillende hand door zijn haren en schudde langzaam zijn hoofd.
“Nee, niet echt, sorry,” sprak hij gedempt. Zijn blik ging weer even naar de fles whisky, hij snakte ernaar maar wilde er tegelijkertijd ook vanaf blijven omdat hij wist dat alcohol zijn trauma’s alleen maar meer tot leven zou wekken.

Jessica Thornton

Ze had de sarcastische opmerking van Franco genegeerd. Ze had hem heus wel gehoord, maar ze had besloten er niet op te reageren. De wapens die verstrooid door de woonkamer lagen, liet Jessica ook voor wat het was op dit moment. Franco liep zonder protest mee naar de bank, legde de revolver op het kleine salontafeltje en ging zitten. Daar gaf hij aan nog niet echt honger te hebben. 'Is niet erg.' zei ze met een kleine glimlach op haar gezicht. Ze pakte een van zijn handen en begon die schoon te maken met de vochtige doek die ze bij zich had. Ze had Franco's blik naar de whisky wel gezien. Alcohol zou totaal niet de oplossing zijn. Maar zij was zelf ook meer van de chocola en vreetbuien als haar iets dwars zat. Hetzelfde idee, maar ze kon zich voorstellen dat haar probleempjes die ze wel eens had minder heftig waren dan die van Franco. Veel minder erg. Zij had geen triest verleden als wees dat maar moest zien te overleven, of een 'club' die achter haar aanzat om haar af te maken, omdat ze haar lidmaatschap vaarwel gezegd had. Oké, diezelfde 'club' had haar wel gebruikt om meer over Franco te weten te komen, wat voor een groot deel mislukt was, maar ze had er verder nooit mee te maken gehad eigenlijk.
Toen de handen schoon waren, pakte ze de fles whisky, legde een schone punt van de handdoek op de opening en hield de fles snel en kort even op de kop. Daarna depte ze de wonden op Franco's hand er mee. 'Wat wil je zo meteen het liefst doen? Heb je een favoriete film, of muziek? Misschien wil je een bord- of kaartspel spelen. Of gewoon vertellen wat je dwars zit mag ook, dat kan opluchten dat je je zorgen bij iemand kwijt kan. Jij mag kiezen wat je het liefst wilt doen om weer tot rust te komen. Of misschien wil je juist niets over jezelf vertellen, maar juist over mij horen. Dat mag ook. Ik zal je hier mee helpen, want ik wil niet dat je jezelf weer zo'n schade toe dient, of erger. Ik heb alle tijd de komende dagen.' stelde ze daarna voor. Ze glimlachte bemoedigend. Ze had gezien wat alcohol kon doen als ze met haar vorige werkpartner weer de boel moesten sussen tussen twee partijen. Ze kon zich niet voorstellen hoeveel erger dat moet zijn als Franco door zou drinken met zijn verleden en de hoeveelheid wapens die in huis lagen.

Franco Crescenzo

Jessica gaf aan dat het niet erg was dat hij geen trek had. Vervolgens begon ze zijn handen schoon te maken. Franco liet het maar gewoon gebeuren. Hij staarde wat afwezig voor zich uit en keek pas weer op toen Jessica hem een vraag stelde. Het duurde even tot het tot hem doordrong wat de vraag precies was. Ze vroeg hem wat hij straks het liefst ging doen. Hij staarde haar aan en gaf niet direct antwoord. In zijn hoofd dacht hij aan zichzelf klem zuipen of gewoon niks doen. Maar dat zei hij maar niet hardop. En ergens irriteerde die mindset hem ook. Het voelde alsof hij faalde, alsof hij niet sterk genoeg was. Normaal kreeg niemand hem gauw van slag. Normaal sloeg hij zich overal met gemak doorheen. Maar hij voelde zich waardeloos nu.
Langzaam haalde Franco zijn schouders op en neer. Hij wist echt niet wat hij wilde doen. Hij had nergens zin in. Oude herinneringen ophalen leek hem ook niet een al te strak plan.
"Denk je dat ze mij echt naar Italië sturen, als ik weiger?" vroeg hij nu gedempt. Hij had gezien en gehoord dat ze behoorlijk serieus waren geweest, maar hij hoopte gewoon ergens dat ze blufte en dat dit alsnog allemaal niet nodig was.
"Als ik mijn kop daar laat zien ben ik er meteen geweest," mompelde hij er nog zachtjes achteraan, doelend op de maffiaclan.

Jessica Thornton

Ze vond het best bijzonder dat Franco geen kick gaf toen ze wat alcohol op de wonden depte. Franco leek zelfs even van de wereld af te zijn, tot hij begon na te denken over haar vraag. Wat hij het liefst wilde doen de rest van de avond. Na een tijdje aangestaard te worden, haalde hij zijn schouders op. Blijkbaar maakt het hem niets uit, of hij had nergens zin in. Ze kon het ergens wel begrijpen. Zijn leven zou snel eindigen of compleet overhoop gegooid worden na die twee keuzes die hij vanmiddag gekregen had. Tenzij er iets veranderd.
Franco vroeg of ze hem echt naar Italië zouden sturen als hij weigerde. En dat hij er echt meteen geweest zou zijn als hij zijn gezicht bij de maffia liet zien. Ze wist het, zelfs voor Franco dit haar zo direct verteld zou hebben wist zij ook dat bij de maffia spioneren totaal niet zou gaan werken.
'Toen jij vertrok van het bureau vanmiddag, heb ik mijn zegje nog gedaan. De hoofdinspecteur was uiteraard niet van mening te veranderen. Die andere man kon ik niet goed lezen of hij überhaupt een mening heeft. Maar hij was mij wel behoorlijk aandachtig aan het bekijken. Dus wie weet heeft dat in mijn voordeel gewerkt.' begon ze, de laatste zin met een kleine grijns op haar gezicht. Al verdween die grijns al snel toen ze verder praatte. 'De vrouw van het OM is, toen het mijn beurt was het kantoor uit te stormen, mij achterna gekomen en heeft wat vragen nog gesteld zonder dat de rest er bij was, in de parkeergarage. Ik heb uiteindelijk mijn nummer gegeven. Ze zou morgenochtend bellen. Blijkbaar heb ik haar aan het nadenken gezet en ik hoop dat ze ook goed nadenkt wat voor gevaar het nog meer kan opleveren voor anderen die er eigenlijk weinig tot niets mee te maken hebben. Ik heb haar verteld dat áls ze jou bij de maffia in leven laten, dat dat niet ten goede zou zijn voor iedereen waar jij contact mee hebt, of gehad hebt. Dus dat het hele bureau eigenlijk in gevaar zou zijn. De hoofdinspecteur en ik misschien nog wel het meest. Of als ze jou niet sparen dan schieten ze er niks mee op. Dan hebben ze alsnog geen informatie. Ik heb haar verteld dat er niet meer scenario's mogelijk zijn dan die twee. Het zou een te groot risico moeten zijn om juist jou in te zetten als spion bij net die clan.' vertelde ze daarna. 'Dus er is net wat meer hoop dat het uiteindelijk toch goed komt dan toen je weg stormde. Maar ik begrijp wel dat je weg ging.' voegde ze er nog aan toe met een kleine bemoedigende glimlach.
Ze stond op en zocht in een kast naar wat glaasjes. Die zette ze op het tafeltje bij de bank en ging weer zitten. 'Zullen we dan samen deze fles whiskey leeg maken om te vieren dat er een beetje hoop is?' vroeg ze aan Franco. 'Maar we gaan wel rustiger drinken dan wat jij denk ik eerder gedaan hebt. Het is geen race wie het eerst dronken is, want dat verlies ik zeker.' voegde ze er nog aan toe met een grijns op haar gezicht.