Police Life

Rowan Rivers

Katelynn zag er gelukkig een heel stuk beter uit. Dat deed hem goed. Het stelde hem nog meer gerust. Ze zei dat ze gelukkig naar huis mocht en hij pakte haar daardoor stevig vast en hij hield haar tegen zijn lichaam aan. 'Gelukkig.' zei hij zacht. Hij was zich rot geschrokken en hij was blij dat ze hier goed van af was gekomen, want anders waren zijn acties ook nog eens voor niets geweest. Hij pakte haar hand stevig vast en hij nam haar met zich mee. Toen ze bij de ingang van het ziekenhuis kwamen zag hij een agent naar hem toe komen lopen. Hij was daardoor op zijn hoede, wat eigenlijk voor hem niet zo normaal was. Hij was bang dat het sneller zou gaan dan hij verwacht had, maar deze agent leek nog niets te weten van wat hij gedaan had. 'Smith is wakker. Ik dacht dat je dat misschien wilde weten.' sprak de man kort, waardoor Rowan even knikte. Hij keek opzij naar Katelynn en hij ademde diep in. 'Ik ga even bij hem langs. Wacht jij hier?' vroeg hij zacht. Hij wilde niet dat ze hier bij was, omdat hij misschien dingen met Steven moest overleggen waarvan hij niet wilde dat ze het hoorde. Hij liet haar los en daarna liep hij naar de kamer van Steven toe, waar hij al heel veel rumoer hoorde. Hij ging naar binnen en hij hoorde dat Steven nogal kwaad was. 'Hey, rustig aan.' zei hij doordringend en hij greep zijn vriend vast. Hij knikte kort naar de artsen en daarna keek hij weer naar Steven. 'Ik begrijp heel goed dat je kwaad bent, maar je moet tot rust komen. Je kan straks al je krachten gebruiken om hier iets tegen te gaan doen, want dit is nog veel groter geworden dan alleen de dingen van gisteren.' zei hij tegen Steven, terwijl hij hem vast bleef houden. 'Kalmeer en ga weer in bed liggen.' voegde hij er iets bezorgder aan toe. Hij was zo doodsbang geweest voor het leven van Steven, dat hij nog steeds bezorgd was. In twee dagen tijd had hij en bijna Katelynn verloren en bijna Steven. Hij wilde Steven nog niet te veel informatie geven, maar hij moest weten dat hij niet vanuit het niets opzoek kon gaan naar Olaf, zo simpel lag het helaas niet meer.

Steven Smith

Hij hijgde flink doordat zijn lichaam die inspanningen nog niet aan kon. De artsen wilden hem al wat kalmerends toe gaan dienen omdat ze hem niet terug in bed kregen en hij zichzelf zo in gevaar bracht, maar toen Rowan binnen kwam leek Steven al iets rustiger te worden. Rowan zei hem rustig te worden en pakte hem vast. Steven keek hem hijgend aan toen Rowan zei dat dit veel groter was geworden. Daardoor kneep hij zijn ogen even samen.
"Wat..? Wat is er gebeurd? Heeft hij nog meer geflikt?" vroeg hij, nog steeds redelijk opgefokt. Toch kroop hij ietwat moeizaam weer op bed en ging liggen, want de pijn begon nu toch meer tot hem door te dringen en hij was nu al kapot van die paar pasjes lopen.
Steven kneep zijn ogen even dicht en moest even de tijd nemen om weer op adem te komen. De artsen zorgden ervoor dat alle apparatuur weer op hem werd aangesloten en verdwenen daarna uit de kamer om hen alleen te laten.
"Ik.. Het spijt mij zo, Rowan.. Ik had het nooit achter hem gezocht.. Het is allemaal mijn schuld.. Die klootzak.." Een golf frustratie raasde weer door hem heen en hij balde zijn vuisten. "Ik zweer het je, ik maak hem af.. Al is het het laatste wat ik doe.. Hij moet dood, de klootzak.."

Rowan Rivers

Steven vroeg meteen wat er gebeurd was en wat hij nog meer geflikt had. 'Ik wil het je wel vertellen, maar je blijft in bed liggen. Al moet ik constant naast je gaan staan waken.' zei hij doordringend. Steven ging in bed liggen en het was duidelijk dat het niet zo goed met hem ging. De artsen kwamen dichterbij en toen hij alleen was met zijn vriend bood Steven zijn excuses aan. 'Doe nou eens rustig. Op deze manier kan ik niet met je praten en er valt een hoop te bespreken.' zei hij tegen hem. Hij ging nu zitten, hij was helemaal kapot. Hij had zich twee dagen vreselijk veel zorgen gemaakt en hij was elke minuut alert geweest, hij had ook niet geslapen, dus hij was helemaal gesloopt. 'Ik had het ook niet achter hem gezocht. Bovendien was dit niet gebeurd als jij geen kant had hoeven kiezen, dus voel je niet schuldig. Dat doen we al genoeg.' mompelde hij. Hij voelde zich vooral schuldig over het feit dat hij al het bewijsmateriaal had laten verdwijnen, maar het moment dat Steven hier weg mocht, was vroeg genoeg om dat te vertellen. Hij had nu toch niets aan die info. 'Ja, dat willen we allebei en dat gaat ook gebeuren. Maar het zal niet het laatste zijn wat je doet, want je hebt nog te veel te doen.' zei hij zacht. Hij legde kort zijn hand op de schouder van Steven. 'Je gaat kalm blijven, oké?' vroeg hij doordringend. 'Hij heeft het gerechtsgebouw aangevallen. De deuren laten sluiten, zodat niemand er in of er uit kon. Daarna heeft hij waterleidingen kapot laten springen, met kokend heet water. Daarna heeft hij chloorgas naar binnen laten gaan. Het was een slachtpartij. Ik weet niet precies wat de gevolgen zijn, want ik ben direct met Katelynn naar het ziekenhuis gegaan.' zei hij tegen hem. Hij haalde een hand door zijn warrige haar heen, als hij stress had zag hij er echt niet uit. 'Je moet hier blijven liggen tot je fit bent, want het is nodig dat je fit bent. Anders gaat dit niet lukken.' zei hij doordringend. Hij wist dat Katelynn op hem stond te wachten en hij wilde ook heel graag naar haar toe, maar hij wilde Steven niet alleen laten als hij zo kwaad was.

Steven Smith

Langzaam aan kwam hij weer wat op adem. Rowan zei dat hij zich niet schuldig moest voelen, maar hij kon die gevoelens natuurlijk moeilijk uit zetten. Hij voelde zich gewoon zo ontzettend stom, dat hij dit nooit eerder door had gehad.. Waarom had hij niet eerder een link gevonden tussen Olaf en de bende?
Rowan begon nu te vertellen wat Olaf nog meer gedaan had, en Steven staarde hem verbaasd aan. Het werd steeds erger leek wel. Olaf ging echt te ver. Hij voelde zich zo ontzettend boos en hij haatte het dat hij niets kon doen. Hij wilde nú iets doen, gewoon meteen. Hem zoeken en koelbloedig een kogel door zijn kop jassen.
"Verdomme," gromde hij gedempt na Rowan's verhaal. Hij schudde zijn hoofd even. "Hij moet gestopt worden.. Hij gaat nooit stoppen.." mompelde hij daarna. Voor een aantal minuten zweeg hij en staarde hij wat voor zich uit, maar daarna keek hij Rowan weer aan, beseffend dat hij waarschijnlijk nog geen eens wist wat er die avond nou tussen Olaf en hem gebeurd was.
"Ik had nieuwe aanwijzingen in de zaak van de bende.." begon hij nu zachtjes. "En toen belde hij dus opeens. Want hij had informatie. Maar wilde dat face-to-face bespreken en niet via de telefoon.. Daarom ging ik naar hem toe. En dat bleek informatie te zijn over de bende. Informatie die hij mij vertelde omdat hij wist dat hij mij daarna zou gaan vermoorden, zodat uiteindelijk toch niemand het wist.." Steven haalde even diep adem en moest gewoon moed bij elkaar rapen om te vertellen wat Olaf hem verteld had.
"Er is geen bende, Rowan.. Al die mannen worden allemaal ingehuurd.. Daarom was er nooit een touw aan vast te knopen en leek er nooit een einde aan te komen.. Er is maar één iemand die erachter zit, achter alles.." Steven dacht weer aan Michelle, haar dood had bij hem zoveel impact gehad, hij zou dat nooit kunnen verwerken. Zij was echt nog veel te jong geweest om te sterven. En dat was allemaal Olaf zijn schuld.
Steven balde zijn vuisten weer uit pure frustratie en opgekropte woede. "Al die tijd.. Al die jaren.. Het was altijd al Olaf.."

Rowan Rivers

Hij gaf Steven de tijd om alles te overdenken en daarna begon hij te praten. Hij kreeg een berg aan informatie die hij niet had geweten, maar dit was dus waar Steven mee bezig was geweest. Dit was waarom Olaf opeens opdook. Hij dook niet opeens op, hij was er al die jaren al op de achtergrond. Dat verklaarde opeens een hoop. Hij had zichtbaar tijd nodig om al deze informatie te verwerken en om zijn eigen woede onder controle te houden. Normaal was hij degene die gekalmeerd werd door Steven, maar vandaag leek het andersom te zijn. Als hij nu ook kwaad werd, zou dat niet echt heel praktisch zijn. 'Steven, rustig nou... op deze manier kan je niets. Je moet herstellen. We kunnen nu toch niets.' zei hij doordringend. 'Er is een groot voordeel aan dit alles. Als Olaf dood is, is het over. Dan is het echt over. En dat gaat gebeuren, heel zeker. Maar niet nu en niet door jou nu. Jij moet rustig aan doen. Ik dacht dat je dood ging, Steven. Ik dacht dat Katelynn dood ging. Ik wil dat je voorzichtig doet met jezelf en de tijd neemt om iets meer te genezen.' zei hij doordringend. 'Daarna vinden we Olaf en maken we hem af, dan is het over.' voegde hij er aan toe. Er vielen nu wel allemaal losse puzzelstukjes op zijn plek, dit verklaarde dus waarom Olaf het bewijsmateriaal weg wilde hebben. Zodat ze niets hadden. Zodat er geen verband getrokken kon worden. 'Denk je dat je in staat bent om je rustig te houden? Dan ga ik naar huis en kom ik morgen ochtend hier weer langs, oké? Dan kunnen we dit allebei even laten bezinken en bespreken we morgen meer.' zei hij. Hij merkte dat het hem allemaal ook niet zo veel goeds deed, hij raakte van slag door het terug denken aan wat er gebeurd vroeger en de afgelopen twee dagen waren al heftig genoeg.

Steven Smith

De volgende ochtend was hij al enorm vroeg wakker. Dankzij de kalmeringsmiddelen en andere medicatie had hij redelijk geslapen, maar zonder dat had hij waarschijnlijk geen oog dicht gedaan. De artsen hadden het druk met hem, hij was koppig, snel geïrriteerd en wilde alleen maar weg uit het ziekenhuis, wat nog niet kon. Ook weigerde hij de hele ochtend de pijnmedicatie al omdat hij hoopte dat hij eerder weg mocht als ze zagen dat hij zonder kon.
De artsen lieten hem verder zoveel mogelijk met rust omdat hij het ze gewoon niet makkelijk maakte. Rond een uur of tien wisselden de beveiligers voor zijn deur weer en keek Steven wat afkeurend; alsof die gappies zijn leven zouden kunnen redden in geval van nood.
Uiteindelijk was hij weer een beetje weggedommeld en hij schrok pas weer wakker toen hij geen lucht kreeg. Hij probeerde naar adem te happen, maar het lukte niet. Ook probeerde hij overeind te komen, maar hij werd tegengehouden en in het bed gedrukt. Paniekerig spartelde hij heen en weer en wist uiteindelijk 'vrij' te komen van wat hem belemmerde; iemand die een kussen op zijn hoofd drukte. De bewaker.
"Jij.. Vuile.." Steven kwam overeind en probeerde de man van zich weg te houden, maar het ging erg lastig vanuit zijn liggende positie. Uiteindelijk wist Steven hem een paar keer een klap te geven en viel het kussen op de grond. Steven negeerde zijn pijn en gooide zich op de bewaker. Samen klapten ze neer op de grond naast het bed en rolden over elkaar heen terwijl ze elkaar de hersens in probeerden te slaan.

Rowan Rivers

Hij had geen oog dicht gedaan. Hij was veel te onrustig en hij voelde zich ook niet echt heel veilig. Hij deed zijn best om zich een beetje groot te houden voor Katelynn, want die had tot nu toe alle ellende meegemaakt en bij hem viel het nog wel mee. Hij had nog niets verteld over het bewijsmateriaal wat hij verbrand had, maar dat kwam nog wel. Ze zou het vanzelf ooit horen, maar hij wilde zelf een goed moment vinden om het te vertellen. Hij had Katelynn gezegd dat hij eerst even naar het ziekenhuis zou rijden, hij had Steven gisteren maar heel kort gesproken en ze hadden veel meer te bespreken. Hij zou wel weer op tijd terug zijn, naar het bureau kon hij toch niet. Dan zou hij meteen in de problemen zitten en daar had hij geen zin in, hij ontweek het voorlopig liever. Hij liep naar de kamer van Steven en toen hij de deur open deed staarde hij eerst wat verbaasd naar wat hij zag. Wat was er aan de hand? Al vrij snel dook hij op de beveiliger, Steven deed duidelijk de grootste moeite om de man van hem af te krijgen, dat was geen goed teken. Hij greep de beveiliger vast en daarna greep hij zijn wapen en drukte hij de loop in de nek van de man, die hij zo op de grond gedrukt hield. Daarna keek hij naar Steven. 'Gaat het?' vroeg hij, wat bezorgd. 'Wat is er aan de hand?' vroeg hij meteen daarna. Waarom vocht hij met een beveiliger?

Steven Smith

Af en toe wist hij een goede rake klap uit te delen, maar hij was nog lang niet fit genoeg om dit soort dingen te doen en hij merkte dat hij het niet veel langer meer vol wist te houden. De beveiliger bleef hard doorslaan en wist weer de overhand te krijgen, tot hij van hem afgesleurd werd. Steven bleef hijgend liggen en een stroompje bloed kwam uit zijn neus.
“Maak hem af,” siste hij aangeslagen richting Rowan, die de beveiliger tegen de grond gedrukt hield. Steven moest even de tijd nemen om op adem te komen en kwam langzaam overeind zitten. Zijn spieren zeurden en het voelde alsof er messen in zijn buik gestoken werden.
“Hij probeerde mij te vermoorden, die hond,” sprak hij nu kwaad. Zijn stem trilde wat van de woede en de adrenaline. Hij keek de man woest aan. “Heeft hij je goed betaald hiervoor?” vroeg hij grommend.

Rowan Rivers

Steven zei dat hij de man af moest maken en hij legde daardoor langzaam zijn vinger rond de trekker, maar hij wachtte wel. Hij keek naar Steven en hij zag dat hij heel veel pijn moest hebben. 'Rustig aan Steven, denk aan jezelf, alsjeblieft...' zei hij zacht. Steven zei dat de man hem probeerde te vermoorden en hij vroeg nogal boos of hij hem goed betaald had. Hij haalde zijn vinger nu langzaam van de trekker af en hij sleurde de man omhoog. Hij drukte hem tegen de muur en hij plaatste het wapen tegen zijn borstkas aan. 'Praat maar. Waar is Olaf?' vroeg hij doordringend. 'Ik wil informatie, anders doe ik gerust wat hij zegt en is dit je laatste moment in leven geweest. En geloof mij, ik hou het niet bij jou. Ik zoek iedereen op waar je om geeft en ik zal met genoegen een kogel door hun kop jagen. Zeg het maar... Waar is Olaf?' vroeg hij. Zijn stem klonk doordringend en woedend, maar hij wist dat hij de man kon gebruiken voor informatie.

Steven Smith

Hij had echt even de tijd nodig om bij te komen, de wereld draaide wat om hem heen en hij ademde zwaar, alsof hij de marathon had gelopen. Het leek hem daarom ook geen goed plan om nu zelfstandig op te staan en weer op het bed plaats te nemen. Hij bleef maar even op de grond zitten nu.
Rowan trok de beveiliger overeind en drukte hem tegen de muur aan, met het wapen tegen zijn borstkas. Hij vroeg waar Olaf was en dreigde. De man mompelde wat onverstaanbare woorden en leek nu behoorlijk angstig.
"Ik.. Ik weet het niet.. Hij beloofde mij alleen een hele hoop geld.. Gisteravond kwam hij langs en vroeg of ik dit kon doen.." sprak de man zacht en inmiddels bijna snikkend.
Steven vloekte. Olaf was slim genoeg geweest om gewoon een lukraak persoon te regelen en over te halen met geld. Iemand die verder niets wist. Iemand die voor hun dus behoorlijk nutteloos was.

Rowan Rivers

De man leek niets te weten en was doodsbang. Bang genoeg om de waarheid te vertellen, in ieder geval. Hij ademde diep in en hij stopte het wapen weg, daarna haalde hij direct keihard uit. Hij drukte de beveiliger nog eens hard tegen de muur en hij keek hem strak aan. 'Als blijkt dat je wel meer wist, weet ik je te vinden en zijn je dagen geteld. Ik zou ook eens overwegen of je moet luisteren naar iemand die je veel geld biedt om iemand te vermoorden.' zei hij. Hij gaf de man nog een klap en werkte hem daarna hardhandig de kamer uit. Hij sloot de deur en hij liep naar Steven toe. Hij hielp hem heel voorzichtig overeind en weer in bed, daarna keek hij hem bezorgd aan. 'Ik zal zorgen dat je serieuze beveiliging krijgt vanaf nu...' zei hij zacht. Hij was geschrokken, maar voor Steven moest dat nog veel meer zo zijn. Hij kon het overleggen met Katelynn, die kon veel meer regelen dan hijzelf. 'Misschien kan ik regelen dat je hier sneller weg mag, als dat veilig voor je gezondheid is. Als je bij ons kan blijven, ben je veiliger dan hier...' stelde hij zachtjes voor.

Steven Smith

Hij veegde het bloed uit zijn gezicht en keek toe hoe Rowan de man nog wat klappen gaf en hem hardhandig de kamer uit werkte. Daarna kwam Rowan naar hem toe en hielp hij hem overeind en terug het bed in. Steven kreunde even, maar toen hij eenmaal op het bed zat ging het wel weer oké. Er trokken nog wat steken door zijn buik, maar daar was het sowieso normaal gesproken ook nog flink gevoelig dus dat was niet zo gek.
Rowan zei dat hij ervoor zou zorgen dat hij serieuze beveiliging zou krijgen. Daardoor keek Steven wat bedenkelijk.
"Bijna iedereen valt om te kopen, met genoeg geld.." mompelde hij gedempt. Hij voelde zich ontzettend rot. Het was gewoon erg vervelend dat hij nu nergens echt veilig kon zijn. Normaal gesproken kon hij daar wel enigszins mee leven, maar nu hij nog met zijn recente verwondingen rondliep en totaal zichzelf nog niet goed kon verdedigen was het echt heel vreselijk.
"Ik wil hier weg," knikte hij nu. Hij was klaar met het ziekenhuis. Dat was hij al geweest, maar nu helemaal. Iedereen in dit gebouw viel om te kopen en dat was een angstaanjagende gedachte. Stel dat hij de volgende keer een arts om zou kopen. Wist hij veel wat ze allemaal in zijn bloedbaan spoten.. Hij vertrouwde de artsen, maar dat kon eigenlijk ook niet meer. Puur door zijn rijkdom had Olaf enorm veel macht. Hij kon zoveel flikken.

Rowan Rivers

Steven leek iets bij te komen en zei nu dat iedereen om te kopen viel, met genoeg geld. 'Iedereen behalve ik.' zei hij tegen zijn vriend. Steven zei dat hij weg wilde. Hij knikte even langzaam, hij begreep het wel. Hij zou zelf ook weg willen in deze situatie, het was niet zo gek. Het was hier ook niet echt veilig. 'Ik kijk wat ik voor je kan regelen.' zei hij zacht tegen zijn vriend. Hij zou flink wat druk moeten uitoefenen om Steven nu weg te krijgen, maar hij moest het maar proberen, wie weet lukte het wel. Hij keek even naar de deur, daarna pakte hij zijn wapen en gaf hij het aan Steven. Gewoon voor de zekerheid. 'Ik ben zo terug.' zei hij tegen hem. Daarna liep hij de kamer uit. Het kostte hem vreselijk veel moeite, maar uiteindelijk had hij het voor elkaar dat hij Steven mee mocht nemen. Er werden flink wat eisen aan gesteld en alles was volledig op eigen risico. Hij kreeg een hele tas met medicijnen mee en er zou wel regelmatig een arts langs moeten komen om hem te controleren, maar dat was niet zo erg. Dan was hij tenminste niet meer hier. Hij liep de kamer weer in en hij haalde een hand door zijn haren heen. 'Je mag mee. Alles is op eigen risico en het ziekenhuis wil nergens aansprakelijk voor zijn. Je moet wel onder controle blijven en bedrust houden, maar dat kan ook bij ons. Anders bind ik je vast aan bed.' zei hij doordringend. Hij pakte zijn wapen weer vast en hij stopte dat weg. 'Kan je lopen?' vroeg hij. Anders zou hij een rolstoel regelen. 'Dan kan je meteen mee. Hoe eerder je hier weg bent, hoe beter.'

Steven Smith

Rowan gaf aan dat hij zou kijken wat hij voor hem kon regelen. Hij liet zijn wapen bij Steven achter en verliet de ruimte. Steven haalde even diep adem en bleef heel alert, al verwachtte hij niet dat er zo snel weer toegeslagen zou worden. Hij bekeek even het verband wat om de wond zat en zag dat er wel wat bloed in zat nu, maar niets schokkends. Als de hechtingen tenminste nog maar waren blijven zitten.
Het duurde een tijdje, maar uiteindelijk keerde Rowan terug en gaf hij aan dat hij mee mocht, het ziekenhuis uit. Er viel letterlijk een last van zijn schouders, hij zuchtte even opgelucht en knikte. "Dankje," bedankte bij zijn vriend. Rowan zei wel dat alles op eigen risico was en dat het ziekenhuis nergens voor aansprakelijk wilde zijn. "Ach, daar kunnen we mee leven, waarschijnlijk willen ze ook niet aansprakelijk zijn als ik hier vermoord wordt," mompelde hij. Het gedeelte over bedrust negeerde hij maar een beetje, hij zou echt zijn best doen om daar gehoor aan te geven en braaf in bed te blijven om te herstellen, maar hij wist tegelijkertijd ook dat dat niet makkelijk voor hem ging worden, hij vond dat altijd al moeilijk.
"Ja, dat lukt wel," knikte hij kort toen Rowan hem vroeg of hij kon lopen. Ietwat stijfjes gooide hij zijn benen over de bedrand en zette zijn gewicht op zijn voeten. Langzaam stond hij op en zette een paar manke passen, maar merkte toen dat het misschien toch minder goed ging dan gepland. De wond in zijn bovenbeen trok enorm en hij kon amper gewicht op het been plaatsen. Ook het aanspannen van zijn buikspieren ging niet geheel pijnloos. "Oké, misschien toch niet zo makkelijk als ik dacht.."

Rowan Rivers

Steven bedankte hem, maar het was wel goed zo. Steven had zo veel gedaan voor hem, dit maakte niets uit, het was geen moeite. 'Ja, daar heb je waarschijnlijk gelijk in.' zei hij daarna, omdat Steven zei dat ze ook niet aansprakelijk zouden willen zijn als hij hier vermoord werd. Dat was vrij zeker. Bij hun thuis was Steven een heel stuk veiliger, waarschijnlijk. Dat hoopte hij tenminste wel. Steven zei dat hij kon lopen en hij probeerde te gaan staan, daarna zei hij dat het niet zo makkelijk ging als hij dacht. Dat liet Rowan kort grijnzen. 'Dat dacht ik al.' zei hij. Hij liep naar buiten en hij kwam even later terug met een rolstoel. Hij hielp Steven met zitten. 'Ik hoop voor je dat het snel beter wordt.' zei hij. Maar tot nu toe had hij al best wel veel geluk gehad, als je alles bij elkaar op telde. Toen Steven in de rolstoel zat bracht hij hem zo snel mogelijk naar buiten, naar zijn auto. Hij hielp Steven voorzichtig met zitten, gooide de rolstoel achterin en daarna reed hij weg, naar huis. Hij tikte met zijn vingers op het stuur en hij bleef zwijgen. Hoewel er genoeg was waar ze over konden praten, leek er ook zo weinig te zijn. Hij wist niks te zeggen, hij vond het ook moeilijk om over dit soort dingen te praten. Eenmaal thuis parkeerde hij de auto voor de deur en hielp hij Steven weer, zo gingen ze naar binnen. Katelynn zou wel verbaasd zijn, maar ze zou het wel begrijpen, als ze hoorde wat er gebeurd was.

Steven Smith

Hij leunde weer wat tegen het bed aan, maar bleef wel staan. Dat ging op zich wel, het probleem lag meer bij het lopen. Hij hoopte maar dat hij gauw weer een beetje voor zichzelf kon zorgen, want dit vond hij niks. Maar goed, hij moest natuurlijk al blij zijn dat hij nog leefde. Het had niet veel gescheeld namelijk.
Rowan verliet de kamer weer even en kwam even later terug met een rolstoel. Met wat hulp wist Steven zich erin te hijsen en daarna gingen ze weg, het ziekenhuis uit. Zelfs buiten voelde Steven zich veiliger dan opgesloten in het ziekenhuis. Hij zou geen oog meer dicht doen als hij daar langer zou moeten blijven.
Op een gegeven moment kwamen ze aan bij de villa van Katelynn en gingen ze naar binnen. Mack- die daar natuurlijk ook was- was door de dolle heen en sprong tegen de rolstoel op. Steven glimlachte en knuffelde de hond even, waarna hij van de rolstoel over ging naar de bank.
Katelynn kwam net van boven naar beneden lopen en keek ietwat verbaasd.
"Ben je nu al ontslagen uit het ziekenhuis?" vroeg ze.

-------

https://justrpgforum.actieforum.com/viewtopic.forum?t=64