Police Life

Katelynn Camryn Leighton

“Weet ik veel!” schreeuwde ze emotioneel terug richting Rowan toen hij vroeg hoe ze die foto dan kon uitleggen. “Als je je hersens gebruikt weet je dat er genoeg mensen zijn die ons het leven zuur willen maken en er zijn er vast ook een paar die kunnen photoshoppen,” sprak ze met een trillende stem.
“Hoe durf je aan mij te twijfelen..”
Rowan greep haar ruw vast en drukte haar hard tegen de muur. Alle lucht werd uit haar longen geslagen en ze hapte even om weer bij te komen. Uiteindelijk greep hij ook haar keel vast en begon het ademen helemaal lastig te worden. Haar hoofd werd rood en ze spartelde.
Vlak voordat het zwart werd voor haar ogen zag ze agenten binnen stormen. Rowan werd van haar weggetrokken en zij zakte als een slappe pop op de grond neer. Door vier man werd Rowan meegetrokken en in een cel gezet.
Katelynn kwam opzich al gauw bij, al bleef ze nog wel een tijdje op de grond zitten omdat ze flink duizelig was en haar hoofd klopte als een gek. Een aantal agenten hadden zich over haar ontfermd en vroegen of er een ambulance moest komen. Daarop schudde ze haar hoofd, dat leek haar niet nodig.
“Doe je aangifte tegen hem?” was de volgende vraag. Dan zouden ze hem namelijk nu al kunnen gaan vervolgen en zo. Als Katelynn geen aangifte zou doen, zou er niets gebeuren.
“Nee, hij is dronken en in de war.. Laat hem zijn roes maar uitslapen de komende vier uur, laat hem na die vier uur maar weer gaan..” sprak ze schor.

Rowan Rivers

Toen hij weggesleurd werd, maakte dat het alleen nog maar erger. Hier kon hij heel erg slecht tegen. Hij had het gevoel dat het alleen maar gebeurde om hem extra pijn te doen. Eenmaal in de cel leefde hij zich volledig uit op de muren, zijn handen lagen volledig open, maar hij was wel iets kalmer. De tijd ging hier zo ontzettend langzaam voorbij en hij had geen idee wat ze ging doen. Hij kon haar toch niet inschatten, blijkbaar had hij hun relatie ook nogal verkeerd ingeschat. Hij ging tegen de muur aan zitten en na een tijdje liepen de tranen over zijn gezicht heen. Wat moest hij nu doen? Hij kon niet zonder haar. Hij wilde haar helemaal geen pijn doen. Hij snikte zacht en hij leunde met zijn hoofd tegen de muur. Hij hield zo veel van haar, op het moment was Katelynn het enige positieve in zijn leven en nu dit. Het brak zijn hart en het voelde vreselijk, hij werd echt verscheurd van verdriet.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was na een kwartier pas weer zover dat ze overeind kon komen en met een coolpack probeerde ze de zwelling en pijn wat tegen te gaan. Iemand stelde voor om haar naar huis te brengen, maar dat sloeg ze af, ze redde het zelf wel.
Eenmaal in haar auto leek alles pas tot haar door te dringen, de schrik, de emotie, alles. Ze begon te trillen als een gek en huilde flink.
Toen ineens het portier van haar auto open ging keek ze met betraande ogen verbaasd op naar diegene die naast haar plaatsnam en de deur weer dicht deed.
“Toch niet helemaal de relatie die je verwacht had?” werd haar gevraagd. Katelynn verstijfde, haar hart klopte in haar keel en haar ademhaling stokte. Na een tiental seconden kwam ze pas in actie en opende ze haar eigen portier en wilde naar buiten stappen, maar ze hoorde het geklik van een wapen en voelde hoe de loop in haar zij werd gedrukt.
“Deur dicht en gooi je mobieltje naar buiten,” werd haar gezegd. Volledig gespannen pakte ze haar mobieltje, liet die naar buiten vallen en sloot toen de deur weer.
“Martin.. Waarom.. Waarom doe je dit?” smeekte Katelynn zachtjes. De paniek was in haar stem te horen. Hij reageerde echter niet op de vraag.
“Rijden, Katelynn. Of ik doorzeef je terplekke met kogels.”
Ietwat vertwijfelend begon Katelynn te rijden. Van de spanning liet ze de auto uitslaan, waardoor ze een klap tegen haar hoofd kreeg met het wapen.
“Doorrijden!” werd haar toegesist.

Ze zat zo’n anderhalfuur in de auto, Martin gaf steeds aan waar ze heen moest en uiteindelijk, ergens midden in het bos, moest ze stoppen. Ze moest uit de auto en Martin liep achter haar aan een stuk door het bos, terwijl hij het wapen in haar rug drukte.
“Nooit verwacht dat het zo makkelijk zou zijn. We wilden je al een tijdje te grazen nemen maar Rowan was constant in de buurt. Dit was wel een hele mooie oplossing. Hoe lang hebben we een voorsprong? Hoe lang heb je hem op laten sluiten? Vast langer dan een paar uur.” Martin lachte en was blijkbaar trots op hun snode plannetje.
Een stuk verderop kwamen ze aan bij een zwart busje die op een open plek stond. Katelynn werd het busje in geduwd en werd strak vastgebonden. Martin kon het niet laten om ondertussen ook even zijn handen over haar borsten te laten glijden en het volgende moment trok hij haar kleren van haar lijf zodat ze alleen nog haar bh en string aan had.
“Zo, dat heb je niet echt meer nodig,” grijnsde Martin. Hij liet zijn handen weer even over haar lichaam heen glijden maar nam toen afstand. Met zijn mobiel maakte hij een foto van haar, waarna hij een zak over haar hoofd deed en haar alleen liet in het ruim. Zelf nam hij plaats achter het stuur en stuurde wat berichtjes naar Rowan, die hij toch pas zou lezen als hij de cel uit kwam. Hij stuurde de twee losse foto’s die hij bij elkaar gephotoshopt had, zodat hij zag dat het fake was geweest. “Niet gedacht dat je zo makkelijk te manipuleren was. Waar was je nou om haar te beschermen? Bedankt voor Katelynn, we zullen ongetwijfeld van haar genieten.”
Ook stuurde hij de foto die hij gemaakt had van Katelynn in het busje mee. Daarna smeet hij zijn eigen mobieltje uit het raam en reed vol gas weg.

Na twee uur rijden merkte Katelynn dat het busje vertraagde en tot stilstand kwam. Ze hoorde allerlei geluiden en stemmen en wist zeker dat Martin haar naar de bende had gebracht, aangezien hij daar nu zelf ook bij leek te horen.
Ze werd uit het busje gehaald en ze hoorde de mannen joelen. Alleen dat voelde al rot. Tranen sijpelden over haar wangen.
Ruw werd ze meegetrokken een gebouw of ruimte in. Ze kon het niet zien vanwege de zak over haar hoofd. Toen die even later van haar hoofd af getrokken werd zag ze dat ze ergens in een of ander verlaten pand waren. Het had wel iets weg van een ziekenhuis of huisartsenpost. En het gaf haar de kriebels.
Zij werd ergens in een kleine kamer vastgeketend aan een smerig, oud, stinkend bed. Één van de mannen die haar daarheen had gebracht kon het ook niet laten om alvast aan haar te zitten, maar Katelynn was echt niet de makkelijkste, ook niet op dit soort momenten. Ze spartelde wild en gaf hem een harde kopstoot.
“Zozo, felle officier van justitie hoor,” werd haar toegelachen. “We hebben genoeg dingen om je rustig te krijgen hoor,” werd haar daarna verteld. Echter vertrok de man voor nu wel en bleef ze alleen achter in de pikdonkere ruimte. Urenlang spartelde ze wild, in de hoop dat ze los zou raken, maar het werkte niet. Haar polsen en enkels gingen er alleen maar verschrikkelijk veel pijn van doen. Ze schreeuwde, gilde, huilde, maar wist diep van binnen dat echt niemand hier om haar gevoel en gemoedstoestand gaf. Ze was vreselijk bang, echt heel erg bang.

Rowan Rivers

Nu voelde hij zich zo vreselijk eenzaam. Hij had zich vaker alleen gevoeld, maar nu was het wel heel erg. Hij zat weggekropen in een hoekje en hij staarde voor zich uit. Hij overdacht alles wat er zojuist gebeurd was. Hoe lang moest hij hier zitten? Hij had geen idee wat ze wilde. Hij werd verder wel alleen gelaten, dat was tenminste iets. Hij had ook geen idee hoe lang hij hier zat toen er opeens iemand naar hem toe kwam. 'Nou Rivers, je mag gaan....' Werd er gezegd. Hij was duidelijk verbaasd.  Hij mocht gaan? Hij kwam wel meteen overeind. Hij voelde zich nog steeds enorm kwaad, maar hij zou wel naar huis gaan. Hij pakte zijn spullen en zonder iemand aan te kijken liep hij naar zijn auto toe. Hij leunde achterover en hij voelde dat hij weer emotioneel werd. Hij zou Steven wel bellen. Misschien was dat nog de meest verstandige keuze. Hij pakte zijn mobiel en hij zag nu dat hij meerdere berichtjes had. Hij opende ze en zijn ogen gleden over wat hij allemaal zag. Zijn adem stokte in zijn keel en nadat hij alles bekeken hadkneep hij zijn ogen dicht.  Hij had het fout gehad. Omdat hij het fout had gehad zat ze nu daar. Hij vloekte even hard en daarna schoot hij de auto uit en het bureau in. Deze keer kwam hij niet zo ver voor hij tegengehouden werd. 'Laat mij los. Er is iets aan de hand...' beet hij zijn collega's meteen toe. Hij werd nu wel los gelaten en hij liet de berichtjes zien. Nu werd hij wel serieus genomen. Het eerste waar mee begonnen werd was de laatste locatie van het mobieltje traceren. Natuurlijk waren ze al veel verder, maar het was iets. Daarna zocht hij zelf in alle gegevens of hij misschien de man van de foto kende. Of hij misschien iets meer wist.  Of hij kon vinden in wat voor busje ze zat. Hij zocht van alles wat ook maar iets kon helpen. Hij merkte alleen heel goed dat hij trilde, dat hij zich minder kon concentreren.  Hij kreeg die foto van Katelynn niet uit zijn hoofd.

Katelynn Camryn Leighton

Ze werd uren alleen gelaten, maar de paniek zakte niet af. Wel wist ze het ondertussen wat meer onder controle te houden, ze was nu wat gewend aan het donker en keek rond in de ruimte. Daar zocht ze naar eventuele uitgangen of dingen die haar konden helpen te ontsnappen. Maar zo lang ze zo vast zat kon ze sowieso weinig.
Op een gegeven moment ging de deur weer open en werd er licht aangezet. Dit bevestigde haar vermoeden dat het om een verlaten ziekenhuis ging. Martin kwam binnen lopen en hij liep direct naar haar toe.
"Martin.. Luister alsjeblieft.. Dit hoef je niet te doen.." probeerde Katelynn wanhopig. Hij moest er alleen maar om lachen en pakte wat spulletjes tevoorschijn. Een infuus. Katelynn haar hart begon weer sneller te slaan en ze spartelde weer even flink, ze wilde dat niet in haar hebben, wie weet wat voor dingen ze haar toe zouden dienen..
Martin drukte echter met veel geweld haar hoofd tegen het bed en voor ze het wist zat het infuus in haar. Het maakte haar extra bang dat ze wist dat Martin arts was geweest en hij dus waarschijnlijk aan alles kon komen.
Het infuus werd vastgemaakt aan een buisje, die weer liep naar een aan het plafond opgehangen zakje vloeistof.
"Tsja, ik hoorde dat je je een beetje aan het misdragen was," sprak Martin nu grijnzend. "Dit zal je wel rustig houden."
Zonder blikken of blozen trok hij nu ook haar ondergoed van haar lijf en maakte een foto van haar met een klein cameraatje. Vervolgens verliet hij de ruimte en was ze weer alleen. Al gauw merkte ze dat ze flink moe werd en haar spieren niet echt meer meewerkte.
Weer een paar uur later kwam Martin weer binnen en bekeek hoe de situatie was. Hij leek tevreden te zijn, want hij knikte en liet toen meerdere mannen binnen. Voor Katelynn een ware hel. Het voelde alsof ze haar lichaam niet meer onder controle had, ze kon amper bewegen, maar geestelijk was ze nog helder. De mannen deden alles wat ze wilden en ze kon zich niet verzetten.
Martin maakte een filmpje van hoe hulpeloos Katelynn misbruikt werd door al die mannen en verliet toen de ruimte om met via de mail het filmpje naar Rowan te sturen. Hij zette er ook bij dat Rowan zelf uitgenodigd werd hier. Over een uur zou iemand hem bij de villa oppikken. Dat was zijn enige kans om hier te komen. En er mocht niemand anders te zien zijn, anders bliezen ze het af.

Rowan Rivers

Hij zocht een gebied af dat veel te groot was en hij kwam geen steek verder. Hij zat een tijdje zo en opeens kreeg hij weer een berichtje binnen. Hij bekeek het filmpje en hij las het berichtje dat er bij stond. Hij vloekte even flink en hij keek naar de mannen om zich heen. Hij ging geen risico nemen. Hij zou niemand vertellen wat hij ging doen. Hij vertrouwde niemand hier.  Hij zei tegen de mannen dat hij naar huis ging omdat hij hier alleen maar in de weg liep en ze leken het te begrijpen.  Daarna liep hij naar zijn auto en reed hij richting huis. Hij schonk een glas water voor zichzelf in en hij liep onrustig heen en weer. Hij wist niet goed wat hij moest doen, maar hij zou op hun aanbod ingaan. Dat sowieso. Hij zou alles doen om haar te helpen. Hij schreef op een briefje heel kort wat de situatie was. Wat hij ging doen. Iemand moest hier van weten. Als steven niets van hun hoorde zou hij zich zorgen gaan maken en Steven was de enige die een sleutel had en hier naar binnen kon. Het briefje legde hij op de tafel en daarna liep hij naar de deur. Hij sloot die achter hem en hij stak een sigaret op. Hij leunde tegen de muur en hij wachtte tot er iemand zou komen.

Katelynn Camryn Leighton

Na door een hel gegaan te zijn werd ze weer alleen gelaten. Ze had het ijskoud en trilde. Haar wangen waren rood gekleurd door de tranen.
Toen later Martin weer binnen kwam keek ze gespannen en angstig op. Hij keek haar even aan en bekeek haar lichaam even, waarna hij begon te praten.
"Rowan wordt nu opgehaald, hij kan hier elk moment zijn," vertelde hij. Katelynn staarde hem aan. Ze wist niet goed of dit goed of slecht nieuws was. Wat was hun plan?
"We gaan je laten zien wat voor persoon hij echt is, aangezien je te koppig was om ons meteen te geloven. Hij geeft niet echt om je, hij geeft alleen maar om je lichaam, hij wilt alleen maar seks. Is dat je nooit eerder opgevallen? Hij houdt op dezelfde manier van je als alle mannen hier. Je heb gewoon een lekker lichaam. Daarom."
Martin pakte Katelynn haar gezicht even vast en fluisterde in haar oor: "Ik hoop voor je dat hij lang met je bezig is, want we hebben nog veel meer in petto voor je daarna.."
Vervolgens vertrok Martin weer en wachtte tot de mannen aan kwamen met Rowan. Als het goed is zou hij onderweg al drugs toegediend hebben gekregen zodat hij er al goed klaar voor was nu.
Het duurde niet lang voordat het zwarte busje voor het vervallen ziekenhuis stopte. Martin keek toe hoe Rowan naar binnen werd gebracht en opende de deur richting Katelynn.
"Zo, kan je eindelijk doen waar je al die tijd al naar verlangd heb," sprak Martin Rowan toe. Hij duwde Rowan naar binnen en sloot de deur achter hem. Ze zouden wel zien hoe het ging verlopen, ze konden toch geen kant op.

Rowan Rivers

Hij stond gespannen te wachten. Heel even keek hij op zijn horloge, hij had nog een paar minuten voor ze hier zouden zijn. Hij pakte zijn mobiel en hij zocht het nummer van Steven op. 'Steven, ik hoop dat het een beetje goed met je gaat. Dat jij je beter voelt. Ik was heel graag naar het ziekenhuis gekomen om je op te halen en ik hoop dat je dit niet als reden ziet om je lichaam meteen enorm te belasten, want dan zou ik mij schuldig voelen. Maar Katelynn en ik zitten in de problemen. Diep in de problemen, waarschijnlijk. Probeer mij maar niet te bellen, want ik zal toch niet meer op kunnen nemen. Maak je niet al te veel zorgen, ik verzin wel wat om deze situatie op te lossen. Hoop ik. Bedankt, Steven.' Stuurde hij naar zijn vriend. Hij zuchtte even en daarna stond er opeens een busje voor de deur. Een man stapte uit en trok hem mee naar binnen. Daar werd direct zijn mobiel afgepakt, de batterij er uit gehaald. Hij werd volledig gecontroleerd en daarna werd hij vastgebonden. Hij werkte overal aan mee, hij wilde nu niet voor problemen zorgen, dat zou hun niet helpen. Onderweg stopten ze even en er stapten twee andere mannen bij hem in. Toen kreeg alles een akelige wending. Hij werd ruw behandeld, hij kreeg een paar harde klappen, waardoor hij voelde dat zijn hoofd flink open lag. Daarna werd zijn arm gegrepen en voelde hij de naald door zijn huid heen gaan. Hij wist niet precies wat hij kreeg, maar het zou niet goed zijn. Hij wist dat het niet goed was en na een tijdje voelde hij hoe het effect kreeg op zijn lichaam. Hij wist niet hoe lang ze onderweg waren, maar abrupt stopte het busje. Hij werd naar buiten gesleurd en hij probeerde de omgeving in zich op te nemen, maar hij zag wazig en hij had het gevoel dat hij het toch niet zou onthouden. Hij werd naar binnen gebracht en toen zag hij Martin. Direct voelde hij de woede door zijn lichaam trekken. 'Jij vieze klootzak... er komt een moment dat ik je te pakken krijg en dan maak ik je af... ik maak je helemaal kapot.' dreigde hij, zijn stem trilde van de woede. Hij werd een kamer in geduwd en de deur viel achter hem dicht. Hij zag Katelynn en daardoor werd zijn blik direct wat meer bezorgd. Hij voelde zich echt heel wazig. 'Katelynn, het spijt mij... ik... ik dacht echt dat je vreemdging en ik... het spijt mij enorm.' stamelde hij nu.

Katelynn Camryn Leighton

Ze was even weggezakt in een bewusteloosheid, en toen ze even later haar ogen opende kromp ze meteen weer wat in elkaar- voor zover dat in haar vastgebonden staat mogelijk was- omdat ze in haar ooghoek iemand in de ruimte zag. Pas later merkte ze op dat het Rowan was. Hij zei dat hij spijt had en dat hij echt had gedacht dat ze vreemd ging. Op dit moment deed dat er echt totaal niet toe voor Katelynn, haar lichaam deed ontzettend veel pijn en ze was flink gepaniekeerd. Niet alleen haar nek was bont en blauw- door Rowan- maar ook haar gezicht was gehavend en ze had meerdere blauwe plekken en rode striemen op haar lichaam. De bandjes om haar polsen hadden bloed veroorzaakt.
“Maak mij los..” mompelde Katelynn zacht en kwetsbaar. Het was vreselijk om zo vastgebonden te liggen. Al maakte het goedje wat in het infuus zat haar ook onwijs slap en zwak, dus zichzelf verweren zat er sowieso nog niet in.

Rowan Rivers

Ze reageerde totaal niet op wat hij zei, wat hem frustreerde. Normaal had hij het niet leuk gevonden, maar nu leek hij er bijna kwaad om te worden. Hij klemde zijn kaken op elkaar en toen ze zei dat hij haar los moest maken, werd hij bijna boos. Hij viel bijna tegen haar uit, maar hij wist zich te beheersen en hij liep naar haar toe. Voor haar bleef hij even staan en keek hij naar haar, maar daarna boog hij naar haar toe en maakte hij haar toch los. Hij pakte haar polsen vast, het zag er niet echt lekker uit. Daarna bekeek hij haar gezicht. 'Wat hebben ze je aangedaan?' vroeg hij zacht aan haar. Hij liet zijn hand van haar gezicht afglijden, hij wist dat hij zich anders onmogelijk in zou kunnen houden. Dat wilde hij niet. Hij wilde er tegen vechten, al leek dat moeilijk te gaan. Hij voelde zich met de minuut verwarder worden. Hij zette een paar stappen naar achteren en hij stak zijn handen wat ongemakkelijk in zijn zakken. Hij wilde haar zo veel vragen, hij wilde zo veel zeggen, maar waarschijnlijk wilde ze het nergens over hem hebben en zou ze hem volledig negeren. Hij liep heen en weer door de ruimte, hij deed zijn best om zichzelf af te leiden, maar dat was nu niet zo makkelijk meer.

Katelynn Camryn Leighton

Eerst leek het alsof Rowan niet echt reageerde. Het bleef een tijdje stil, maar uiteindelijk begon hij haar toch los te maken. Toen ze los was kwam ze iets overeind, maar met flink veel moeite. De wereld draaide om haar heen en ze werd plotseling super misselijk.
“Te veel..” mompelde ze zachtjes als antwoord op Rowan zijn vraag. Ze ademde wat zwaar en trok toen met een snelle beweging de infuusnaald uit haar arm. Vervolgens sloeg ze voorzichtig haar benen over de bedrand en probeerde op te staan. Haar benen wankelden echter enorm en haar spieren waren ontzettend slap, maar ook super pijnlijk. Haar gezicht vertrok van de pijn en ze kreunde even gedempt.
“We moeten hier weg..” klonk haar stem nu wanhopig en emotioneel. Ze kon dit niet nog een keer meemaken, echt niet. Haar ademhaling versnelde en een traan rolde over haar gehavende wang.
Wankelend bleef ze staan. Zeer moeizaam zette ze een paar passen maar toen zakte ze alweer door haar benen neer en plofte ze op de grond neer. De vloer voelde ijskoud aan op haar naakte lichaam.

Rowan Rivers

Ze hadden te veel gedaan. Ze trok de naald uit haar arm en daarna kwam ze overeind met de woorden dat ze hier weg moesten. Hij knikte langzaam. 'Ik probeer te bedenken hoe.' Zei hij zacht. Hij deed echt zijn best, maar het denken ging heel langzaam en hij kon zijn aandacht er niet echt bij houden. Het was frustrerend. Opeens zakte ze in elkaar en hij schoot op haar af. Hij pakte haar vast en hij legde haar op het bed neer. Daarna trok hij zijn overhemd uit en sloeg hij het om haar schouders heen. Dan kon ze haar lichaam tenminste een beetje bedekken.  Hij nam meteen weer afstand van haar en hij leunde tegen de muur. Hij sloot zijn ogen even en hij probeerde een plan te bedenken om weg te komen. 'Heb je enig idee waar we zijn?' Vroeg hij zacht aan haar. 'Heb je iets gezien wat ons kan helpen?'

Katelynn Camryn Leighton

Haar hoofd bonkte vreselijk en ze had het koud. Rowan pakte haar vast en legde haar terug op het bed. Katelynn bleef eerst even liggen, maar ging toen weer rechtop zitten; dat voelde toch een stukje veiliger op een of andere manier. Minder kwetsbaar.
"Nee.. Ik denk het niet.. Ik had een zak over mijn hoofd toen ze mij hierheen brachten.." sprak ze zachtjes. Ze staarde even ietwat wantrouwend richting de deur, bang dat er weer mannen binnen zouden komen.
"Het enige dat ik weet is dat dit een of ander oud en verlaten ziekenhuis is.." vertelde ze nu gedempt. Dat was wel aan het interieur af te lezen.
Ze rilde en sloeg haar armen over elkaar heen. Ze was bang voor wat komen ging. Wat waren ze allemaal van plan? Moeizaam slikte ze even en staarde ze voor haar uit. Haar lichaam deed verschrikkelijk veel pijn en ze was doodmoe, maar ze zou echt niet kunnen slapen hier. En misschien thuis ook wel niet, na al deze gebeurtenissen. Als ze ooit nog thuis zou komen natuurlijk.. Daar was ze op dit moment ook niet zo zeker over.

Rowan Rivers

Ze had verder niks gezien. Ze wist alleen dat dit een oud ziekenhuis of zoiets was. Hij knikte langzaam en daarna ging hij met zijn rug tegen de muur aan zitten. Hij voelde zich heel wazig en hij vroeg zich af wat ze hem gegeven hadden. Hij was zo ontzettend kwaad op Martin dat hij niet eens bang was voor wat er allemaal nog zou gaan gebeuren. Hij verlangde enorm naar Katelynn, maar hij had nog niet de neiging om haar tot dingen te dwingen. Misschien kwam dat omdat de woede nog te erg was. Misschien kwam het omdat hij niets anders wilde dan Martin grijpen en vermoorden op de meest gruwelijke manier die hij kon verzinnen. Martin haalde echt al het slechte in hem naar boven. Hij liet Rowan dingen denken en doen die hij anders nooit zou doen. Hij wist daarom ook dat het nooit lang kon duren voor ze iets anders zouden proberen dan dit. Ze zouden hier waarschijnlijk nooit genoegen mee nemen. Hij probeerde te bedenken wat Martin zou doen. Ze zouden zich uitleven op Katelynn, maar wat zouden ze hem laten doen?

Katelynn Camryn Leighton

De tijd tikte voorbij en ze moest zeggen dat ze al wel weer iets meer helder werd. Minder afwezig. Ze had het overhemd van Rowan nu gewoon aangetrokken en dichtgeknoopt en had haar benen over elkaar heengeslagen.
Echter kon ze niet gewoon afwachten en niks doen, al schatte ze de kans zeer klein in dat ze hier makkelijk weg zouden kunnen komen. Toen ze het idee had dat ze weer genoeg kracht in haar benen had, stond ze weer op van het bed en liep ze richting de deur. Ze probeerde hem eerst op de normale manier open te maken, maar dat lukte natuurlijk niet. Daarna probeerde ze het met wat meer geweld. Echter zat de deur potdicht. Toch wel teleurgesteld nam ze weer afstand van de deur en keek even richting Rowan. En op dat moment vloog de deur open. Direct deinsde Katelynn achteruit. Een aantal mannen kwamen de kamer binnen lopen en zowel Rowan als Katelynn werden beetgepakt.
"Andrea heeft natuurlijk zelfmoord gepleegd. Alleen we vinden het een beetje jammer dat jij dat niet heb gezien," begon een van de mannen nu tegen Rowan. Hij haalde een mes tevoorschijn en zette die tegen Rowan zijn keel.
"Nu kan je het bekijken vanaf de eerste rang," werd er nog gezegd. Een andere man zette zijn doorgeladen wapen tegen Katelynn's hoofd, maar legde toen haar eigen hand op het wapen.
"Schiet, maak er een einde aan," werd haar toegesist. "Anders zal jij met het beeld moeten leven van hoe zijn keel opgesneden wordt."
Katelynn haar hand trilde en ze staarde naar Rowan. Ze zou het nooit toelaten dat ze hem zouden vermoorden. Maar de trekker overhalen was ook een veel te grote stap, ze kon het echt niet, maar werd er nu toe gedwongen.
"Schiet, slet, of we nemen je allemaal nog een keer."

Rowan Rivers

Katelynn kwam na een tijdje overeind en ze liep naar de deur. Door wat ze deed schudde hij zijn hoofd, hij baalde er van dat het niet lukte. Maar het was ook wel logisch, want zo makkelijk zou het waarschijnlijk niet gaan. Opeens vloog de deur open en hij keek geschrokken op. Hij wilde uithalen naar de eerste de beste gast die hij zag, maar hij was langzaam door de drugs in zijn bloed. Of wat het dan ook was. Er werd een mes tegen zijn nek aangezet en hij staarde naar het wapen. Er werd een opmerking gemaakt over Andrea en die maakte hem verschrikkelijk woedend, maar hij kon niets doen. Het wapen lag tegen het hoofd van Katelynn en door wat er gezegd werd keek hij haar aan. In zijn hoofd overdacht hij alle keuzes. Als hij een verkeerde stap zou zetten zou het mes vrij snel zijn keel doorsnijden, maar hij maakte zich meer zorgen over het wapen tegen het hoofd van Katelynn. Haar hand werd op het wapen gelegd, waardoor hij iets meer opties zag. Niemand anders had zijn vinger op de trekker liggen. Als hij nu iets deed speelde hij iets meer met zijn eigen leven dan dat van Katelynn en ze had een wapen. Hij wist niet of ze in staat was om zichzelf daar echt mee te verdedigen nu, maar het was iets. Hij zag dat de man met het mes ook naar Katelynn keek. Dit was zijn kans. Hij moest alleen enorm veel moed verzamelen. Hij zette een stap naar achteren en hij voelde de man direct handelen, het mes sneed in zijn vlees. Hij haalde hard uit en hij greep het mes van de man af, die hij direct krachtig in de borstkas van die vent stak. Binnen een fractie van een seconde stortte hij zich op de man bij Katelynn, waarbij hij hetzelfde ritueel herhaalde. Hij stak het mes precies tussen de ribben van de man en daarna draaide hij zich naar Katelynn. Hij wist dat hij niet elke vent hier met een mes te lijf kon gaan, dat zou hij niet redden. Hij werd hard vastgegrepen door twee mannen en hoewel hij het een tijdje volhield, werd hij toch vrij snel tegen de grond gewerkt.

Katelynn Camryn Leighton

Ze wist echt niet wat ze moest doen. Haar hart klopte in haar keel en haar hand trilde enorm. Ineens ging het heel snel, Rowan wist zich los te krijgen en begon mannen neer te steken. Katelynn liet het wapen zakken en nam automatisch wat afstand. De man naast haar wilde het wapen weer van haar afpakken, maar Rowan greep hem nu en Katelynn stapte nog verder naar achteren. Eerst bevroor ze, ze wist niet wat ze moet doen en keek alleen maar toe. Maar toen Rowan door twee mannen op de grond gewerkt werd besefte ze dat ze wel iets moest doen. Er kwamen namelijk ook meer mannen weer de ruimte binnen.
Na nog enige twijfeling hief ze het wapen op en schoot ze op de mannen die binnen kwamen rennen. Ze miste een aantal keer, maar raakte uiteindelijk ook. Toen ze even de tijd had draaide ze zich richting Rowan en liep op hem af. Ze durfde niet van ver af te schieten, straks raakte ze hem nog. Maar de twee mannen leken toch te druk met Rowan in bedwang houden, dat ze dichter bij kon komen zonder dat ze het opmerkten. Met haar ogen dichtgeknepen schoot ze beide mannen neer, waarna ze zich weer richtte op een andere man die de ruimte weer in probeerde te komen. De man richtte zijn wapen op haar en zij had haar wapen op hem gericht. Gauw haalde ze de trekker over, maar er klonk alleen een zielige klik. Ze had totaal niet nagedacht over het aantal kogels in haar wapen.
Een paar seconden later klonk er wel een echte knal en voelde ze hoe de kogel in haar buik boorde. De pijn volgde nog niet direct. Ze liet het wapen op de grond kletteren en keek naar beneden, naar haar buik, waar het overhemd van Rowan steeds roder kleurde.

Rowan Rivers

Hij vocht zo goed als hij kon in deze conditie, en dat was niet echt heel goed. Het was dat hij het mes nog had, waardoor hij de mannen flink te lijf kon gaan, anders had hij dit nooit vol gehouden. Hij hoorde dat er geschoten werd, maar hij had toch niet de mogelijkheid om op te kijken, hij kon niet zien wat er om hem heen gebeurde. Pas toen de knallen dichtbij klonken en hij langzaam los gelaten werd kreeg hij de kans om een beetje overeind te komen, maar hij kon meteen zien dat hij flink gehavend was. Hij had bloedende wonden in zijn lichaam en hij zag een ander mes op de grond liggen. Hij voelde er nog niet zo veel van, zijn lichaam was flink verdoofd. Toen hij nog een schot hoorde keek hij naar Katelynn, naar de wond in haar buik. Hij wilde naar haar toe schieten, maar het wapen werd meteen tegen zijn borstkas aangezet. Heel langzaam bracht hij zijn handen omhoog, hij zag het bebloede mes glimmen in zijn hand. Hij keek de man strak aan en hij realiseerde zich dat hij snel moest zijn. Als deze man hem iets aandeed, kon hij niets voor Katelynn betekenen en dan was het voor hun allebei klaar. Hij bewoog zijn hand nu, waardoor de man die kant op keek. Daarna gaf Rowan hem een keiharde trap tegen zijn knie. De man verplaatste het wapen iets en toen hij schoot boorde de kogel zich daarom niet in zijn borst, maar in zijn schouder. Meteen dook Rowan op de man en stak hij het mes in zijn luchtpijp. Hij greep het wapen vast, stak dat in zijn broek en daarna greep hij Katelynn vast. Hij begon nu flink kracht te verliezen, dat voelde hij heel goed. 'Volhouden, we komen hier wel weg.' mompelde hij. Zijn stem klonk wat schor, hij voelde zichzelf zwakker worden, maar Katelynn zou dat nog veel meer hebben, dus moest hij volhouden. Hij scheurde een stuk van het shirt van een van de mannen en drukte dat op de wond van Katelynn, daarna keek hij om zich heen. Hij had geen idee hoe veel mannen hier rondhingen. Hij had geen idee hoe ze weg konden komen. De kans was groot dat er nog iemand was en zodra hij de kamer uitging had hij geen overhand meer en werd het heel gevaarlijk, vooral omdat hij niet scherp zag. Hij zou niet eens weten waar hij op zou schieten.

Katelynn Camryn Leighton

Wat er verder nog om haar heen gebeurde besefte ze niet goed meer. Ze had haar handen op haar buik gelegd en staarde naar het bloed wat nu tussen haar vingers door liep. Nu pas begon de zwerende pijn tot haar door te dringen. In een rap tempo kleurde haar gezicht spierwit en begon haar huid koud aan te voelen.
Uiteindelijk liet ze zich door haar benen zakken en plofte ze op de grond neer. Wazig zag ze hoe Rowan bij haar kwam en haar gezicht vertrok ietsjes toen Rowan op de wond drukte.
Minuten gingen voorbij, maar op een gegeven moment kwam Martin de kamer binnen rennen. Zonder enige twijfeling duwde hij Rowan bij Katelynn weg, gaf hem een schop tegen zijn schouder en greep hij Katelynn vast. Hij trok haar overeind en tilde haar aan haar nek omhoog tegen de muur. Alsof hij ineens haast had en ze snel dood moest. Op de achtergrond klonken schoten. En geblaf.
Katelynn spartelde lichtjes, maar hing al gauw slap in zijn handen. Hij bleef haar echter nog vasthouden.
Een andere man schoot nu ook de ruimte binnen en greep Rowan. Hij sloeg hem eerst uit pure woede tegen zijn hoofd en zette daarna zijn wapen tegen zijn hoofd. Er klonk een oorverdovende knal, maar dat was niet het wapen van de man. Hij zakte zelf namelijk nu op de grond neer. Vervolgens sprong er een herdershond de ruimte in die Martin greep bij zijn been. Mack. Martin liet Katelynn eindelijk los en probeerde Mack van zich af te krijgen, maar de hond hield zijn kaken stijf op elkaar en schudde wild met zijn kop.
Steven kwam ietwat mank de ruimte binnen lopen nu en bekeek de ravage, waarna hij naar Rowan toe snelde. Naast hem kwamen Lincoln en Leroy ook tevoorschijn.

Rowan Rivers

Hij voelde zich slecht. Hij was zo wazig dat hij Katelynn amper scherp kon zien, wat hem frustreerde. Hij probeerde die frustratie om te zetten in kracht, maar dat was bijna niet meer te doen. Opeens kwam er iemand binnen, hij zag dat het Martin was. Hij werd naar achteren gesleurd en hij kreeg een harde trap tegen zijn schouder aan, waardoor hij het uitschreeuwde van de pijn. Hij kwam met een klap op de grond terecht en hij voelde de pijn door zijn lichaam heen trekken. Hij probeerde overeind te komen, hij probeerde te vechten tegen zijn lichaam dat het op begon te geven, maar het lukte hem niet om zichzelf overeind te krijgen. Hij kreeg het gewoon niet voor elkaar. Hij werd opnieuw vastgegrepen, hij deed zijn best om de man weg te krijgen, maar hij wist dat hij amper kracht had. De klap tegen zijn hoofd zorgde ervoor dat hij slap werd. Heel wazig zag hij het wapen tegen zijn hoofd, maar er was niets dat hij kon doen. Hij bleef de man wazig aanstaren. Als hij stierf, dan tenminste met zijn ogen open. Hij hoorde een knal, maar hij zag dat het de man was die in elkaar zakte. Hij kreeg het niet voor elkaar om de situatie in te schatten, om te begrijpen wat er gebeurde. Hij kon amper nadenken. Hij bleef liggen en hij sloot nu wel zijn ogen. Het leek onmogelijk te zijn om wakker te blijven.

Steven Smith ~ Lincoln Smith ~ Katelynn Camryn Leighton

Door Martin volledig na te trekken was Steven erachter gekomen waar hij allemaal gewerkt had en had hij ook gevonden dat één van die ziekenhuizen nu niet meer gebruikt werd. Daardoor had hij de gok genomen om richting dat ziekenhuis te gaan. Maar in zijn eentje zou hij geen schijn van kans maken, aangezien hij ook nog niet optimaal was, lichamelijk gezien. Dus had hij Lincoln en Leroy ingelicht en had hij hen opgehaald onderweg. Lincoln was nu bijna klaar met zijn opleiding geneeskunde en heelkunde, dus was Lincoln sowieso wel van toegevoegde waarde. Steven wist medisch gezien ondertussen ook wel aardig wat, maar lang niet alles. Ze waren met zijn drieën goed bewapend binnengevallen en Steven had Mack ook meegenomen, aangezien de hond altijd wel een goed verrassingseffect had. En Leroy was qua vechten en wapens ook wel een goede aanvulling.
Steven hief nu zijn wapen weer op en schoot Martin neer. De man zakte jammerend door zijn benen. Daarna knielde Steven bij Rowan neer en bekeek zijn verwondingen. Het zag er niet direct levensbedreigend uit, maar ze zouden niet op deze manier dit pand kunnen verlaten. Het was een flink stuk rijden door onbewoond gebied en Steven wist geen eens of de auto nog intact was, aangezien hij doorzeeft was met kogels.
"Het is oké, we zijn er, rust maar even uit.." mompelde Steven gedempt. Hij kreeg van Lincoln een soort pincet aangereikt waarmee hij de kogel eruit kon vissen, wat hij dan ook deed. Daarna bond hij de wond goed strak af en begon hij de andere wonden te ontsmetten en te verbinden. Lincoln moest maar beoordelen of er nog wat gehecht moest worden, maar er bloedde nu in ieder geval niets super hard meer. Zo lang het verband niet zou gaan lekken leek het Steven wel oké, voor nu.
Lincoln had zich nu op Katelynn gefocust en toen Steven even op keek zag hij hoe zijn zoon Katelynn aan het reanimeren was. Hij keek gauw weer weg, omdat het er niet heel fijn uit zag. Uit de grote tas haalde hij een flesje water en zette dat aan Rowan zijn lippen.

Rowan Rivers

Zodra de wonden verbonden waren, hoorde hij ook weer wat er om zich heen gebeurde. Hij knipperde met zijn ogen en hij keek naar Steven. Hij kreeg een flesje water aan zijn lippen en hij nam een paar slokken, daarna kwam hij langzaam ietsjes overeind. Hij voelde zich draaierig, maar hij merkte dat hij iets meer kracht terug leek te krijgen. Hij wist niet of hij op zijn benen zou kunnen staan, maar het was beter dan net. Hij begreep nog steeds niet echt wat er zojuist gebeurd was, hij snapte er niets van. Hij keek nu langs Steven en hij zag dat Lincoln Katelynn aan het reanimeren was. Hij wilde overeind komen, maar hij merkte dat het niet ging. Bovendien kon hij toch niets doen. Het was nutteloos. Hij liet zich weer op de grond zakken en hij ademde trillend in. Hij staarde naar het gezicht van Steven. Hij merkte dat hij de hoop begon te verliezen. Hij kon dit allemaal niet nog eens doormaken. Hij wilde het niet meer. Hij was er klaar mee, echt klaar. Hij had hier de kracht niet meer voor. Het was elke keer nutteloos. Ze pakten mensen op, maar het was eindeloos en nutteloos. Ze kwamen nooit echt verder en iedereen die in zijn leven kwam werd in gevaar gebracht. Werd meegesleurd in een wereld van alleen maar ellende.

Steven Smith ~ Lincoln Smith ~ Katelynn Camryn Leighton

"Blijf nou maar zitten.." sprak Steven Rowan toe toen Rowan een poging deed om op te staan. Hij gaf het flesje water aan Rowan zodat hij zelf kon drinken wanneer hij dat wilde en stuurde Mack naar de deurpost, zodat de hond iedereen zou grijpen die binnen probeerde te komen.
Steven keek op zijn mobiel en wilde het alarmnummer bellen, maar kwam toen tot de conclusie dat ze hier geen bereik hadden. Daardoor stopte hij zuchtend zijn mobiel weer weg.
"Het komt wel goed.." mompelde hij gedempt naar Rowan. Het moest goed komen. Hij had samen met Lincoln en Leroy de bende flink uitgedund nu. Hij wist niet eens of er nu nog mannen in leven waren of dat ze allemaal dood waren. Dat zou de tijd uitwijzen.
Steven keek weer even om richting Lincoln en Katelynn en zag dat Lincoln nu bezig was met haar wonden. Dat zou hij niet doen als ze echt dood was, dus dat was een opluchting.
"Ze heeft je nodig Rowan," sprak Steven nu, om hem een beetje op te peppen.

Rowan Rivers

Steven zei dat hij moest blijven zitten, hij was zelf ook tot die conclusie gekomen. Het was beter als hij dat deed. Hij kon toch niets betekenen hier. Hij zag Leroy nu naar Mack toe gaan en bij de deur blijven staan. Ergens deed het hem goed om dit te zien. Om te zien dat de jongen aan hun kant stond. Dat was ook wel eens anders geweest. Steven zei dat het goed kwam en daar reageerde hij niet op. Hij wist het niet, niemand wist ooit of het nog goed kwam. Lincoln was gestopt met reanimeren en hij besloot dat het een goed teken was. Steven zei dat Katelynn hem nodig had. 'Ik maak haar leven niet veel makkelijker.' Fluisterde hij. Het werd helemaal niet beter. Het leek alleen maar slechter te gaan. 'Ik heb je gemist. ' zei hij daarna zacht tegen zijn vriend. Hij had hem echt enorm gemist. Hij had het nooit zo bedacht, maar hij had zich af en toe vreselijk eenzaam gevoeld omdat hij het gevoel had dat hij alles alleen had moeten doen. Hij had het niet met Steven kunnen delen. Hij kwam nu weer iets overeind, voorzichtig. Het ging wel, hij was alleen heel erg zwak. Nog steeds had hij niet zo veel pijn, dat zou later waarschijnlijk pas komen. Als die troep helemaal uitgewerkt was. Hij zag nog niet heel scherp en hij deed voorzichtig aan. 'Martin?' Vroeg hij nu aan Steven. Hij wilde weten of hij dood was. Hij wilde niets liever dan die vent dood hebben.

Steven Smith ~ Lincoln Smith ~ Katelynn Camryn Leighton

Op de woorden dat Rowan Katelynn's leven niet makkelijker maakte, reageerde Steven niet. Het was immers ook zo. Maar Katelynn had er een soort van zelf voor gekozen en het was gewoon niet anders, Rowan kon er ook niets aan doen.
Steven glimlachte lichtjes toen Rowan zei dat hij hem gemist had. "Ik jou ook," antwoordde hij daarop. Hij ondersteunde zijn vriend wat toen hij later toch wat overeind kwam. Rowan vroeg om Martin en daardoor keek Steven even naar de hoek van de kamer, waar hij Martin voor het laatst had gezien. Hij lag er nog, blijkbaar hadden Steven zijn kogels hem in zijn borstkas getroffen. De man hapte naar adem en dikke stralen bloed liepen uit zijn mond. Steven gaf hem geen paar minuten meer.
"Daar," knikte hij nu naar Rowan, om aan te wijzen waar Martin was.
Lincoln was nog steeds bezig met het verbinden en verzorgen van Katelynn haar verwondingen en toen hij daarmee klaar was tilde hij haar voorzichtig op en legde haar op het lege bed dat in de ruimte stond.
"Ze heeft veel bloed verloren," liet Lincoln weten. "Maar voor nu is ze stabiel. We moeten even goed opletten of haar luchtpijp niet te veel gaat zwellen, maar op dit moment lijkt het oké."
Steven knikte en keek zijn zoon dankbaar aan. "Dankje, Linc. Kan je nog even naar Rowan zijn wond kijken?" vroeg hij nu.
Lincoln pakte de tas op en liep nu naar Rowan toe. Hij haalde het verband los en bekeek de schotwond van Rowan. Voor de zekerheid goot hij er een desinfecterend middel overheen en daarna besloot hij het toch voor de zekerheid te hechten. De andere wonden leken het prima te volstaan met alleen verband. Lincoln nam weer wat afstand.
"En nu?" vroeg hij.
"Leroy, kan jij kijken hoe de auto erbij staat en of die het eventueel nog doet?" vroeg Steven. Dat was toch fijn om te weten. Nu meteen op pad gaan zou waarschijnlijk niet lukken, maar het was toch fijn om te weten of ze wel of geen auto ter beschikking hadden later.
"Het lijkt mij het beste om even hier te blijven en wat rust te pakken, voor zover de situatie dat toelaat," zei Steven nu. Daarop knikte Lincoln. "Het lijkt mij ook niet verstandig om nu al te gaan slepen met haar, ik weet niet hoe erg beschadigd het vanbinnen is, we moeten even afwachten."