Police Life

Franco Crescenzo

Hij verbleef nog steeds in hetzelfde hotel, in dezelfde hotelkamer. Eigenlijk had hij om de paar dagen willen wisselen van plaats, maar hij voelde zich hondsberoerd en had daardoor geen zin om weer te verkassen met zijn spullen. Wel moest hij vandaag echt even richting de supermarkt aangezien hij de afgelopen dagen al amper gegeten had omdat er weinig had gelegen hier en hij toch geen honger had, maar nu was het echt op.
Dit was werkelijkwaar het slechtste moment om ziek te worden. In de badkamer had hij nog een doosje paracetamol gevonden, maar die hielpen voor geen meter. Hij had flinke koorts, hoestte flink en zijn longen deden pijn.
Met ontzettend veel moeite was hij naar de dichtstbijzijnde supermarkt gegaan en had alleen een brood gehaald en wat simpele maaltijdsalades. Ook had hij een simpel, goedkoop telefoontje met een nieuwe prepaid simkaart gekocht.
Eenmaal weer 'thuis', in het hotel, plofte hij vermoeid op de bank neer en deed even een dutje. Een paar uur later werd hij wakker door een enorme hoestbui en daarna bleef hij wakker en zette hij het simkaartje in de telefoon. Hij zette het nummer van Jessica, die hij toevallig uit zijn hoofd kende, in het telefoontje en typte meteen een berichtje naar haar. Hij had haar al een aantal dagen niet gesproken en hij vroeg zich af hoe het met haar ging. Daarom vroeg hij in het berichtje ook hoe het met haar ging. Hij zette zijn naam er gewoon onder, want afsluiten zonder naam zou niet handig zijn; dan wist zij nooit van wie het berichtje kwam. En afsluiten met alleen 'F' was vrij nutteloos omdat hij dan net zo goed zijn hele naam kon intypen, iedereen begreep waarschijnlijk wel dat 'F' voor Franco stond. Daarbij was dit ouderwetse telefoontje met de prepaid simkaart slechter te traceren. Dus hij hoopte dat het een veilige verbinding was.
Hoewel hij het altijd in zijn eentje ook prima gered had, snakte hij nu toch naar contact met iemand. Misschien omdat hij zelf ook een beetje ten einde raad was nu en totaal geen plan meer had. Hij kon niet eens goed nadenken op het moment. Hij voelde zich enorm afwezig, alsof er een dikke, glazen muur tussen hem en het echte leven zat.

Jessica Thornton

Ze had een leuk programma op tv gevonden en de konijnen hadden de grootst lol blijkbaar, zoals ze door haar appartementje heen raceten. Ze renden gelukkig niet over haar schoot heen, waarbij ze per ongeluk op haar buik terecht konden komen. Sowieso is ze nooit fan geweest van nagels of tanden op haar huid, dus wat dat aan gaat had ze zich daar ook nooit heel druk over hoeven maken.
Ze keek op toen ze een berichtje kreeg op haar telefoon. Rond dit uur? Dat was niks voor haar collega's normaal gesproken. Ze pakte haar telefoon, las het berichtje, en las het nog eens opnieuw. Franco? Hij vroeg hoe het met haar ging. Goed. Alles geneest goed, maar heeft nog rust nodig. Hoe gaat het met jou? stuurde ze terug toen ze haar verbazing te boven was.
Ze was wel blij wat van hem te horen. Ze had zich toch op de achtergrond wat ongerust gemaakt. Bang dat hij alsnog te pakken was geworden. En met Franco had ze niet zo'n app uitgewisseld als met Josh. Sowieso had ze daar niks aan gehad wanneer hij de telefoon er uit gooide. Ja, aan Josh dacht ze ook nog wel eens. Op twee manieren. Kwaad om wat hij haar geflikt had, verdrietig dat ze die leuke momenten niet meer kon beleven met hem. Ook al was het vooral toneelspel van hem geweest. Ze had zich wel echt geliefd gevoeld in die periode. Dat mistte ze eigenlijk het meest van alles, zich geliefd en gewaardeerd voelen.

Franco Crescenzo

Toen hij het berichtje had verstuurd had hij zijn mobieltje even aan de kant gelegd en was hij weer in slaap gevallen. Een paar uur later werd hij weer wakker en was hij ietwat gedesoriënteerd. Pas na een paar minuten was hij weer echt goed bij kennis en ging hij rechtop zitten. Zijn hoofd bonkte lichtjes en hij had de smaak van bloed in zijn mond. Ademen deed pijn.
Franco nam nog twee paracetamollen om de pijn te remmen, al wist hij al dat het toch niet ging werken.
Na een kwartiertje wat te zitten suffen op de bank pakte hij zijn mobieltje en keek op het beeldscherm. Hij had een berichtje terug van Jessica. Alles was goed aan het genezen. Dat vond hij goed om te horen, omdat hij zich toch behoorlijk schuldig voelde.
"Fijn," schreef hij terug. "Met mij gaat het niet heel goed nu. Maar komt wel weer goed denk ik. Zit in een hotel.

Jessica Thornton

Het duurde toch een aardige tijd voor ze iets terug kreeg. Was er net weer iets aan de hand? Moest ze er naar vragen? Bellen? Gewoon even laten voor wat het was?
Oké, rustig aan Jessica. Haal diep adem en laat het even rusten. Ze wist niet wat hij precies aan het doen was, waar hij was en al dat soort dingen.Ze kon totaal niet oordelen of ze meerdere berichten moest gaan sturen, bellen of laten rusten, dus laten rusten was de beste optie waarschijnlijk.
Na een tijdje kwam er dan ook een berichtje terug. Hij vond het fijn dat het met haar goed ging. Met hem ging het niet zo goed schreef hij. Maar volgens Franco komt dat wel weer goed. Je hebt ook flink wat klappen gehad toen. Waar heb je last van? Wie weet weet ik nog zo'n tip uit grootmoeders tijd. stuurde ze dan ook terug. Ze bood haar hulp aan, drong niet op dat ze langs kwam. Goed zo Jessica, rustig handelen als iemand contact zocht, sprak ze zichzelf in gedachten belonend toe.

Franco Crescenzo

Hij begon het wat benauwd te krijgen en stond ietwat wankel op van de bank om de ramen op een kier te zetten, misschien zou dat een beetje helpen. Onderweg kreeg hij weer een hoestaanval en sloeg zijn hand voor zijn mond. Toen hij zijn hand daar weghaalde, zag hij bloed op zijn hand zitten. Hij vloekte gedempt en liep naar de keuken om zijn handen te wassen. Daarna keerde hij terug naar de bank en zag dat hij een berichtje terug had van Jessica. Hij dacht even na wat hij terug zou sturen. Hij had er niets aan om niet eerlijk te zijn. Hij had immers al gezegd dat het niet zo heel goed ging. Dan had hij dat ook niet moeten zeggen.
"Griep, hoesten, kortademig. Grootmoeders tips zijn altijd welkom. Al heb ik niet veel in huis behalve brood en maaltijdsalades," schreef hij terug. Hij hield het mobieltje in zijn hand terwijl hij weer wat ging liggen op de bank. Het ineens totaal wegvallen hield hij achterwege, omdat hij dacht dat dat misschien eenmalig was geweest doordat het hem gewoon te veel was geworden en niet persé alleen lichamelijk was geweest.

Jessica Thornton

Wat Franco terug stuurde klonk als een flink griepvirus. Ze dacht even diep na. Niet heel toevallig kippensoep, honing of citroen inbegrepen bij die salades of brood? Klinkt als een flinke griep. stuurde ze als eerste. Ze zocht ondertussen nog wat meer op. Ik lees iets over een teentje knoflook op geroosterd brood. Dat zou ook moeten helpen tegen griep. stuurde ze nog een berichtje met een tip.
Het liefst kwam ze bij Franco langs. Wilde ze met eigen ogen zien hoe hij er aan toe was. Ze wilde helpen. Maar ze wist niet eens waar ze naar toe moest. Ja, een hotel. Maar dat waren er meerdere hier in de stad. En welke kamer moest ze dan hebben. Stond de naam op zijn echte naam, of niet? En ze wilde zich ook niet aan hem opdringen.

Franco Crescenzo

Doordat hij zijn mobiel nog in zijn hand had, had hij het meteen door dat Jessica hem een berichtje terugstuurde. Ze vroeg of hij niet toevallig kippensoep, honing of citroen had. Ook concludeerde ze dat het waarschijnlijk een hevige griep was. Later volgde er nog een berichtje, dat een teentje knoflook op geroosterd brood kon helpen.
"Kippensoep, honing, citroen of knoflook heb ik helaas niet. Ik hou het wel op brood dan maar," stuurde hij terug naar haar.
Hij stond weer even op omdat hij naar de toilet moest. Echter overviel een enorme benauwdheid hem, hij kreeg bijna geen zuurstof meer binnen en zakte door zijn benen. Door het zuurstofgebrek werd het weer even zwart voor zijn ogen. Hij wist niet voor hoe lang, maar best een tijdje. Toen hij weer wakker werd, was hij nog steeds wat benauwd en ademde oppervlakkig. Hij kroop terug naar de bank en trok zich erop. Een straaltje bloed liep uit zijn mond en hij veegde het weg, al maakte hij het zo alleen erger.
Hij pakte zijn mobiel en besloot dat dit in zijn eentje niet ging werken. Dus stuurde hij Jessica nog een bericht. Ook zag hij dat hij dik een halfuur out was geweest, aangezien het laatste berichtje 35 minuten geleden was geweest.
"Gaat niet goed. Kan je langskomen? Ik verplicht je niks hoor. Sonami hotel, kamer 222," stuurde hij. Hij wilde eigenlijk nog zeggen dat ze moest oppassen dat ze niet gevolgd werd, maar daar zal ze zelf ook wel aan denken waarschijnlijk.

Jessica Thornton

Ze kreeg terug dat hij alles niet had, behalve brood. Maar dat wist ze eigenlijk al door zijn eerdere berichtje. Ze dacht na en zocht nog verder, maar met maaltijdsalades en brood waren vaak wel ingrediënten, maar de rest had Franco toch niet in huis.
Na een half uur kreeg ze weer bericht dat het niet goed ging. Of ze langs wilde komen. Maar ze was niks verplicht. Natuurlijk wilde ze komen. Ik kom zo snel als ik kan. Ik zal voorzichtig zijn stuurde ze terug.
Daarna stond ze voorzichtig op. Ze lokte de konijnen terug hun hok in. Daarna vulde ze een grote schoudertas met een paar spulletjes. Schone handdoeken, gaasjes die ze voor zichzelf had, je wist maar nooit, ze had zelf wel wat honing staan en een blikje kippensoep. Daarna trok ze voorzichtig haar jas aan. Haar armen opzij en omhoog strekken kon nog wat trekken aan haar wond, maar pijn deed het gelukkig niet. Ze vond het alleen wat eng dat het zo trok.
Daarna liep ze naar buiten. Haar rooie autootje had de vorige rit overleefd en was thuis gebracht door enkele collega's. Hij had enkel wat extra krasjes en deukjes opgelopen, en hier en daar een gaatje waar wel een kogel door heen had gepast, maar hij deed het verder nog prima. Nog geen reden tot vervanging. De eerste paar meter reed ze heel langzaam, testend of alles het nog deed. Alles deed het nog. Lichten, remmen, stuur. Daarna reed ze naar het hotel.
Bij het hotel parkeerde ze in de bijbehorende garage, duidelijk in zicht van een camera. Mocht er iets gebeuren, staat het op film. Daarna liep ze het hotel binnen. Ze gaf bij de receptie aan dat ze afgesproken had en ze mocht doorlopen. Ze stapte de lift in naar de juiste verdieping, stapte daar weer uit en klopte op deur 222. 'Ik ben het, Jessica.' zei ze er nog bij.

Franco Crescenzo

Hij grabbelde even in zijn plastic tas die hij meegenomen had met zijn persoonlijke spullen. Daar zaten nog wat medicijnen in voor zijn longen, die hij elke dag had moeten slikken en ook braaf had gedaan. Dat had niet meer gehoeven, maar blijkbaar hadden de klappen die hij tegen zijn borstkas had gekregen het een en ander weer aangewakkerd. Hij pakte twee tabletten en slikte die door, hoewel hij niet echt verwachtte dat het nu nog iets zou uithalen. Hij was bang dat het te ver geïrriteerd was of misschien zelfs weer opnieuw beschadigd. Maar hij wilde niet naar het ziekenhuis. Tenzij het écht niet meer anders kon natuurlijk. Maar liever niet.
Na een tijdje hoorde hij geklop op de deur en de stem van Jessica. Het was niet zo een grote hotelkamer, dus de deur was vrij dichtbij. Toch deed hij er nog best lang over om er te komen. Eerst opstaan van de bank zonder meteen weer zijn evenwicht te verliezen. Daarna lopen naar de deur, lichtelijk wankel. Zijn ademhaling klonk wat raspend en zo af en toe proefde hij weer de smaak van bloed in zijn mond.
Hij veegde het zweet van spierwitte voorhoofd en ontgrendelde de deur, waarna hij die opende. Hij liet Jessica binnen en sloot daarna direct de deur en deed die weer op slot.
"Fijn dat je kon komen," sprak hij zachtjes. Niet omdat hij bang was dat iemand meeluisterde of iets, maar meer omdat hard praten teveel energie en zuurstof kostte. Dan voelde hij zich helemaal buiten adem.

Jessica Thornton

Ze hoorde wat beweging aan de andere kant van de deur. Het kwam dichterbij, dus ze nam aan dat Franco de deur kwam open doen. Tussendoor keek ze een keer naar links, en daarna naar rechts om zeker te weten dat de gang verder leeg bleef.
Ze werd daarna binnen gelaten. Franco liet weten blij te zijn dat ze kon komen. Jessica kon eigenlijk geen woord uitbrengen. Ze had wel wat zweet verwacht, wat bleekheid en een schorre keel. Maar dit was erger dan dat ze verwacht had. 'Dit is niet goed Franco. Dit is niet op te lossen met een soepje vrees ik.' zei ze voorzichtig en bezorgd. 'Je kunt beter gaan zitten.' zei ze daarna nog, waarna ze klaar stond om hem naar de eerste de beste zitplaats te brengen. Zodra hij zat pakte ze zijn pols tussen haar vingers om zo goed mogelijk zijn hartslag te kunnen tellen, terwijl ze met haar andere hand even kort aan het voorhoofd voelde. 'Sinds wanneer is dit allemaal?' vroeg ze. 'En eerlijk zijn alsjeblieft. Komt dit door hoe ze jou geslagen hebben toen?' zei ze daarna. Ze was wel echt bezorgd hierom.

Franco Crescenzo

Hij bleef even tegen de deur aan leunen omdat hij serieus al uitgeput was van dat ministukje lopen van de bank naar de deur. Jessica keek hem aan en zei vervolgens dat dit er niet goed uit zag, dit was niet op te lossen met een soepje. Hij schudde langzaam zijn hoofd. Dat verwachtte hij ook niet nee.
Rustig liep hij weer terug naar de bank, heel voorzichtig, bang dat hij elk moment ineens weer zo een benauwde aanval zou krijgen en door zijn benen zou zakken. Gelukkig gebeurde dat niet en kon hij gewoon op de bank gaan zitten.
Jessica pakte zijn pols vast en voelde even aan zijn voorhoofd. Hij had nog niet gemeten met een thermometer, maar wist wel zeker dat hij koorts had. Ze vroeg hem sinds wanneer dit allemaal was. Of dit kwam door hoe ze hem geslagen hadden. En hij moest eerlijk zijn.
Franco knikte langzaam. "Dat denk ik wel, ja," mompelde hij gedempt. Hij moest even wachten en weer even goed op adem komen voor hij door kon praten. "Sinds ik hierheen ging na dat opstootje heb ik last," sprak hij nu verder. "Het wordt alleen steeds erger. Sinds gister heb ik koorts. En hoestaanvallen. Benauwd." Hij stopte weer even met praten, puur omdat hij anders buiten adem zou raken. "En sinds vandaag zit er soms bloed in mijn mond en heb ik soms wegtrekkers.. Ik heb m'n medicijnen al geslikt die ik nog over had maar die werken niet."

Jessica Thornton

Ze had haar tas ondertussen op de dichtstbijzijnde tafel gezet. Hartslag was trager dan zou moeten. Franco gaf aan dat dit waarschijnlijk komt door wat ze met hem gedaan hadden. Hij legde ook uit waar hij last van had. Dit was geen griepje meer.
Ze dacht na. 'Medicijnen heb je van het ziekenhuis, neem je in volgens advies van het ziekenhuis, toch?' vroeg ze nog even na voor de zekerheid. Ze ging, ietwat voorzichtig, op het koffietafeltje tegenover Franco zitten. 'Ik weet zo hier en daar wel iets, maar dit gaat boven mijn kennis. Er moet een dokter bij gehaald worden, op z'n minst.' zei ze. Ze was duidelijk bezorgd. Er was iets goed mis. En zij wist niet wat. Iets in de longen leek haar logisch, maar ze wist het niet zeker. Wat ze wel wist was dat zij dit niet op kon lossen. Hier moest iemand bij komen die hier meer kennis van had. Ze pakte haar telefoon alvast uit haar tas, zodat ze die klaar had om een dokter te bellen die langs kon komen. Hele ambulance en al die toeren wilde ze Franco niet aan doen. Eerst weten of iemand op huisbezoek kon komen. Of in dit geval kamerbezoek, maar het ging om het idee.

Franco Crescenzo

Hij knikte kort toen Jessica vroeg of hij die medicijnen volgens het advies van het ziekenhuis innam. Ze leek nog even na te denken, maar zei daarna dat er een dokter bij gehaald moest worden. Franco was daar al bang voor geweest. Maar op dit moment vertrouwde hij echt niemand. Jessica's vriend was zelfs iemand van de clan geweest. Straks was de dokter dat ook. Of als hij mee moest naar het ziekenhuis zouden ze daar de boel op stelten zetten.. Onder narcose of zware pijnstillers dat hij niets meer zou kunnen, zou hij ook weigeren. Dan voelde hij zich nog kwetsbaarder dan hij zich nu al voelde.
"Ken jij niet toevallig iemand die arts is? Een goede vriend of kennis..?" vroeg Franco nu lichtelijk schor. Als ze iemand had die ze al langer kende, zat het waarschijnlijk wel goed. Maar het kon natuurlijk ook dat ze helemaal niemand kende in dat vakgebied. Al hadden agenten daar wel vaker connecties dan 'normale mensen'. Echter Franco nog niet echt omdat hij net terug was uit het buitenland.
"Ik wil niet naar het ziekenhuis.." liet hij nog gedempt weten, al was dat al wel vrij duidelijk dacht hij. Zijn gezicht vertrok iets toen er weer een flinke steek door zijn borstkas trok. Zijn ademhaling klonk rochelend. Alsof er iets in de weg zat. Zijn lichaam reageerde daarop door weer flink hard te gaan hoesten, zo hard dat hij amper meer zuurstof binnen kreeg. Opnieuw hoestte hij allemaal bloed op. Franco was bang dat zijn long die toen geperforeerd was, weer helemaal kapot was of zoiets. Gelukkig was dat niet het geval, maar het was wel flink gaan irriteren en ontsteken waardoor er een fikse longbloeding was ontstaan.

Jessica Thornton

Franco vroeg of ze niet iemand kende. 'Ik ken een aantal mensen. Een aantal die in een ziekenhuis werken, eentje van een huisartsenpost. Niet een beste vriendin of zo die ik al jaren door en door ken. Maar een iemand is zeker weten betrouwbaar.' vertelde ze. Franco gaf aan niet naar het ziekenhuis te willen gaan. 'Ik was niet van plan een ambulance te bellen of jou zelf te gaan brengen naar een ziekenhuis.' zei ze, met een voorzichtige, kleine grijns op haar gezicht. 'Maar als het echt moet, voor je gezondheid, dan moet het wel, Franco. In een hotel kan niet alles geopereerd worden. Ik zal er dan bij blijven om te zorgen dat ze je niet onnodig als een kasplantje laten liggen.' voegde ze er daarna nog aan toe. Ze wilde wel weten hoe ze er over dacht. Als het echt moest, dan moest het. Plus dat zij wist hoe het was om gedwongen plat te moeten blijven liggen, zonder dat ze er ook maar iets over te zeggen had.
Ze zag hoe Franco's gezicht vertrok en de ademhaling minder goed klonk. En ze zag nu zelf ook hoe bloed opgehoest werd. 'Zal ik haar bellen?' vroeg ze, doelend op de arts die ze zelf het meest betrouwbaar vond.

Franco Crescenzo

De pijn tijdens het hoesten was echt vreselijk. Hij wilde het ook tegenhouden, maar de drang om te hoesten was te groot. Spetters bloed vlogen in het rond. Toen de hoestbui voorbij was ging hij weer wat rechter op zitten en hijgde haast om weer genoeg zuurstof binnen te krijgen. De benauwdheid werd steeds erger. Alsof zijn longinhoud steeds minder werd.
Jessica zei dat ze wel iemand wist. Niet iemand die ze super goed belde, maar ze was zeker betrouwbaar. Daarna zei ze ook dat ze niet van plan was een ambulance te bellen of hem zelf naar het ziekenhuis te bellen. Hoewel ze er een soort van grapje van maakte, lieten die woorden hem toch een beetje tot rust komen van binnen. Het ziekenhuis voelde op dit moment gewoon echt niet als een veilige plek.
"Hmm," reageerde hij zachtjes toen ze zei dat als het echt moest voor zijn gezondheid, hij wel naar het ziekenhuis moest, in een hotel kon hij immers niet geopereerd worden. Eigenlijk wilde hij daar koppig op reageren dat alles mogelijk was, maar hij hield zijn mond omdat ademen al lastig genoeg ging zonder te praten.
Uiteindelijk vroeg Jessica of ze die arts zou bellen. Hij knikte langzaam. Het leek hem geen slim plan om dit nog langer aan te kijken. Hij keek het al drie dagen aan. En het ging alleen maar slechter. En op dit moment ging het zelfs in een rap tempo slechter. Zijn hartslag was flink gestegen door de stress en de moeite die hij moest doen om fatsoenlijk te kunnen ademen.

Jessica Thornton

Ze zat gelukkig nog net buiten spetterafstand. In ieder geval voor haar gezicht. Franco leek niet zo enthousiast nadat ze zei dat als hij moest gaan, hij echt moest gaan. Maar dat had ze ook niet verwacht. Tot slot knikte hij nog toen ze vroeg of ze de arts zou bellen. Ze ontgrendelde haar telefoon, zocht het nummer in haar contactlijst en drukte op de groene belknop. De telefoon ging over en er werd opgenomen. Jessica legde uit wat er aan de hand was. Beknopt, maar net genoeg om te laten weten dat het wel ernstig was en dat er snel naar gekeken moest worden. Ze vertelde ook dat Franco in elkaar geslagen was paar dagen terug, zonder te zeggen waarom of zonder Franco's naam. Gewoon een vervelende opstoot waarvan iedereen dacht dat er niets ernstigs aan de hand was met Franco, maar nu wel bleek te zijn. De arts aan de andere kant van de lijn zei dat ze er aan kwam en dat wat ze mee kon nemen, mee zou nemen. Na het ophangen belde ze de servicebalie om te laten weten dat voor kamer 222 een dokter kwam.
Na een tijdje hoorde ze geklop aan de deur. 'Blijf maar zitten.' zei ze tegen Franco, waarna ze zelf op stond om de deur te openen. De vrouw kwam binnen met een enorme koffer op wieltjes. Ze gebaarde naar Franco dat hij de patiënt is waar naar gekeken moest worden.

Franco Crescenzo

Hij veegde het bloed van zijn gezicht weg en staarde wat afwezig voor zich uit. Zijn gezicht zag echt enorm bleek. En het benauwde gevoel voelde ontzettend vervelend, vooral in combinatie met de steken in zijn borstkas. Hij werd echt bang dat hij zou gaan stikken in zijn eigen bloed straks. En hij was blij dat hij dat mobieltje had gekocht en Jessica had bericht, anders was het misschien straks wel helemaal verkeerd gelopen en dan was hij te laat geweest met hulp inschakelen. Want nu nog de lift nemen naar de receptie of zelfs al naar de deur lopen zou hem niet echt meer worden.
Een tijdje na Jessica's belletje hoorde hij geklop aan de deur. Jessica stond op en opende de deur. Ietwat wantrouwend keek Franco richting de deur die open ging, tot hij zag dat diegene die binnen kwam lopen echt honderd procent zeker een arts was en er ook niemand meeglipte naar binnen.

Jessica Thornton

Ze bleef zelf naast de bank staan wanneer de arts hem begon te onderzoeken. Ze deed ook een paar kleine, korte tests. Zelf had Jessica haar armen over elkaar en beet ze zenuwachtig zachtjes op haar onderlip.
Uiteindelijk kwam de arts tot de conclusie dat de long geperforeerd was. Zij kon zelf niet uitzoeken waardoor, gezien ze het materiaal daarvoor niet een hotel in kon krijgen. In het ergste geval was een rib gebroken en stak dat nu in een long. En na een paar dagen kon het al vergroeid zijn en zou het alleen maar erger worden. Of er was een ander materiaal binnen gekomen dat door een of beide van de longen heen stak. In ieder geval moest dit door foto's en eventuele operatie verder behandeld worden in het ziekenhuis.
Jessica sloeg haar ogen even kort neer. Franco had eerder al aangegeven niet naar een ziekenhuis te willen. Maar deze arts zei dat dat wel het beste was, omdat het waarschijnlijk alleen maar zal verergeren. 'Er kan geregeld worden dat je onder een valse naam in het ziekenhuis ligt. Ik kan er bij blijven de hele tijd. Ze weten vast nog van de vorige keer dat je er lag dat zoiets wel nodig is.' zei ze tegen Franco, om het liggen in een ziekenhuis niet zo erg te laten lijken. Maar goed, het was aan Franco, nu hij ook zelf nog wat kon en mocht beslissen hierover, om te beslissen of hij alsnog wel ging, of toch niet.

Franco Crescenzo

De stekende pijn werd steeds heftiger en hij sloot zijn ogen even toen de arts hem begon te onderzoeken. Het kostte ontzettend veel moeite om zuurstof binnen te krijgen en af en toe had hij echt het gevoel dat hij ging stikken.
Uiteindelijk zei de arts dat de long geperforeerd was. Ze kon hier niet uitzoeken waardoor. Franco klemde zijn kaken op elkaar, hij voelde de bui al hangen. De arts zei inderdaad dat ze naar het ziekenhuis moesten voor foto's en een eventuele operatie. En dat dat ook onder een valse naam kon. Zij zou er dan bij blijven.
Hij merkte de verslechtering bij zichzelf. De stekende pijn die eerst alleen in vlagen langskwam, bleef nu constant aanhouden. En zijn ademhaling klonk heel beroerd en raspend. Praten zou niet eens meer lukken, dus knikte hij alleen langzaam. Hij besefte dat hij geen keuze had, tenzij hij hier dood wilde gaan. Door langzaam te stikken. En aangezien hij nu al af en toe het gevoel had dat hij stikte, maakte dat hem bang. Stikken was echt geen pretje.

Jessica Thornton

De enigste reactie die ze van Franco kregen was wat langzaam geknik. Jessica twijfelde geen moment. Dit was niet goed. Ze belde gelijk het alarmnummer, legde uit wat er aan de hand was en dat er flink wat spoed achter zat. Ze gaf ook het adres door. Daarna informeerde ze ook gelijk de receptie van het hotel dat ze de weg vrij moesten houden binnen het hotel. Het ambulancepersoneel moest meteen naar boven kunnen en ze moesten snel weer naar beneden kunnen.
Daarna was het wachten tot de ambulance voor de deur stopte. Jessica hield voorzichtig vanachter het gordijn buiten in de gaten. Vooral voor wanneer de ambulance zou komen, maar stiekem ook of ze geen verdachte activiteiten zag die problemen konden opleveren.
De ambulance kwam in beeld. In volle vaart. Jessica ging bij het raam weg en naar de deur toe. Die opende ze en ze wachtte op de gang tot ze het ambulancepersoneel zag verschijnen. Zodra die er waren legden ze Franco op de brancard en gingen met hem naar de ambulance toe. Jessica bleef achter, keek de kamer even snel rond voor belangrijke spullen die ze gelijk mee kon nenen en zorgde dat de hotelkamer goed afgesloten werd. Daarna bedankte ze de arts nog die was langsgekomen en stapte ze snel in in haar autootje. Ze ging snel naar het ziekenhuis om daar vlak bij de operatiekamer te wachten tot Franco klaar was.

Franco Crescenzo

Jessica belde nu het alarmnummer en Franco deed zijn best om zich zoveel mogelijk te ontspannen, omdat het geen zin had om ook nog eens te gaan hyperventileren. Dat zou alles alleen maar moeilijker maken.
Zelf was hij nu niet echt meer in staat om alert te zijn, hoewel hij dat wel heel erg graag wilde zijn. Gelukkig was Jessica er, die ook de omgeving in de gaten leek te houden.
Toen het ambulancepersoneel de kamer binnen kwam voelde hij zich ietwat opgelucht. Zij vroegen hem wat dingen terwijl ze hem ook plaatselijk alvast wat begonnen te onderzoeken en behandelen. Hij werd op een brancard gelegd en via de lift naar de ambulance gebracht. In de ambulance werd er getest hoeveel zuurstof hij momenteel binnen kreeg en dat bleek veel te weinig te zijn, waardoor hij een zuurstofmasker op kreeg en ze een soort buisje via zijn borstkas naar zijn longen om het bloed af te voeren, zodat hij daar niet in zou stikken.
Eenmaal in het ziekenhuis werd hij direct naar de operatiekamer gebracht waar hij onder narcose werd gebracht en geopereerd werd. Ze waren ongeveer drie uur met hem bezig. Door de klappen die hij had gehad, was zijn rib gebroken en die zat tegen zijn long aan. Bij ademen schuurde de long erlangs en was er een wond ontstaan. Ook was het flink ontstoken.
Na drie en een halfuur werd hij naar de uitslaapkamer gebracht, om daar rustig wakker te kunnen worden, nog wel met een zuurstofmasker op voor wat extra zuurstof.

Jessica Thornton

Het wachten duurde lang. Sowieso lijkt wachten altijd langer te duren, maar als dat 3,5 uur lang is tegenover een kwartiertje, dat merkte Jessica wel. Ze probeerde de tijd te doden door een magazine die standaard in wachtkamers lag door te bladeren. Er stond niets interessants in. Ze pakte een andere, maar dat was ook niet veel beter. En zo ging dat wel een tijdje door.
Na die 3,5 uur kwam een dokter naar haar toe om te vertellen dat de operatie goed gegaan was. Wat er precies aan de hand was en dat Franco op de uitslaapkamer lag. Ze bedankte de dokter voor de informatie en vroeg of ze op de hoogte gehouden kon worden als hij naar een gewone kamer ging. Ook al zou dat niet heel gewoon zijn, omdat Franco een soort van speciale behandeling kreeg om geheim te blijven voor de buitenwereld. Ze had ondertussen de buurvrouw ook weer gevraagd of ze de konijnen weer wilde voeren tussendoor, want ze zou veel tijd in het ziekenhuis gaan doorbrengen.

Franco Crescenzo

Na een tijdje ontwaakte hij uit de narcose. Het eerste halfuur zakte hij steeds weer weg en kwam afwisselend weer bij, maar daarna bleef het constanter en werd hij ook aanweziger. Op dat moment werd hij naar de 'zaal' gereden. Alleen had hij in plaats van een ruimte met meerdere patiënten, een ruimte voor zichzelf alleen.
Hij voelde zich wat stoned door de hoeveelheid pijnstillers en andere medicatie die hij had gehad. Langzaam keek hij wat om zich heen. Een arts had even wat dingen bij hen gecheckt en verliet nu de ruimte weer. Dat maakte Franco meteen alert, al wist hij eigenlijk toch al dat mocht er nu iets gebeuren, hij zichzelf toch niet kon beschermen. Maar hij verzette zich dan liever dan dat hij hier zou slapen.
Met enige moeite hield hij zijn ogen open en staarde naar het plafond.

Jessica Thornton

Ze werd ingelicht toen Franco wakker genoeg was om naar zijn kamer te gaan. Ze liep op een afstandje mee naar de volgende ruimte. Daar kreeg ze op de gang nog wat informatie te horen, voor ze naar binnen mocht.
Daarna liep ze de kamer binnen en zag ze Franco liggen. Ze glimlachte bemoedigend toen ze een stoel pakte en er bij ging zitten. 'Het is goed. Ik heb geregeld dat er extra beveiliging is, zonder dat het direct opvalt. Ik mag hier in en vanuit de kamer alles in de gaten blijven houden, zodat jij jou hard nodige rust kunt nemen.' vertelde ze. 'Mijn buurvrouw komt zo nog even langs om wat spullen van mij af te leveren, zodat ik het nog beter in de gaten kan houden hier, en wat extra's te doen heb.' voegde ze er nog aan toe.

Franco Crescenzo

Hij was weer iets weggezakt, hoe erg hij ook zijn best had gedaan om bij te blijven. Pas toen hij voetstappen hoorde was hij weer klaarwakker en keek hij op. Jessica was de kamer binnen gekomen en glimlachte naar hem terwijl ze een stoel pakte en bij hem kwam zitten. Ze zei dat ze geregeld had dat er extra beveiliging was, zonder dat het direct opviel. En zij kon zelf hier in de kamer blijven om alles vanuit hier in de gaten te houden, zodat hij zijn rust kon nemen. Franco knikte langzaam en haalde het kleine zuurstofmaskertje van zijn mond en neus af.
"Dankje," sprak hij nog ietwat gedempt tegen Jessica. "Voor alles." Hij keek haar even aan en staarde daarna langs haar heen naar het raam. Hij bleef maar in zijn hoofd malen over de lastige situatie waarin hij zich bevond. Hoe kon hij zich hieruit krijgen? Er leek geen manier te zijn en dat maakte hem moedeloos. Hij kon toch moeilijk zijn leven lang blijven onderduiken? Zachtjes zuchtte hij even.
Jessica vertelde dat haar buurvrouw straks nog langskwam om wat spullen van haar te brengen. Daarop knikte hij langzaam.