Medieval Times

Koning Stephen Lahero

Hij leunde tegen Fay aan en hij haalde moeizaam adem. Hij voelde zich ook echt benauwd. Hij wist niet hoe hij verder moest zonder Chayenne, ze was zo belangrijk voor hem en daardoor was hij ook echt bang. Hij kon helemaal niet zonder haar, nog niet. Nooit. Hij kneep zijn ogen dicht en daarna keek hij weer naar Fay. 'Elvira zit opgesloten in mijn werkkamer. Wil je haar vrijlaten? Ik blijf liever even hier...' Vroeg hij heel zacht. Hij ging voorzichtig op de bank zitten en hij staarde voor zich uit.

Koningin Fay Lahero

Ineens zei hij dat Elvira opgesloten zat in zijn werkkamer en vroeg of ze haar vrij wilde laten, hij bleef liever hier. "Oké..." Fluisterde ze zachtjes tegen hem. Ze streelde even over zijn rug heen en liep vervolgens naar de werkkamer toe.
Ze opende de deur en zag Elvira naar het mesje in haar handen staren. De vrouw keek niet op doordat Fay binnen kwam, ze omvatte het handvat stevig en Fay kon nog maar nét voorkomen dat ze zichzelf pijn deed. Ze schudde Elvira weer wakker en hing de ketting om haar nek. Weer smeekte de vrouw om opgesloten te worden en Fay wist zelf ook wel dat ze nu gewoon geen tijd hadden om op Elvira te letten. Ze stemde ermee in en sloot haar op in de kelder. Ze verwijderde elk scherp object en verbood de wachters om de cel binnen te gaan. Elvira bedankte haar, zo kon ze niemand pijn doen... Voor Fay was het allemaal een soort waas en ze ging weer terug richting Stephen.


Chayenne Lahero

Na haar dood was ze nog niet volledig weg, ze wilde haar vader spreken, dat was belangrijk... daarom was ze er nog, soort van. Opeens zat ze naast haar vader op de bank.
"Papa..." Klonk haar stem zacht en ze raakte hem aan, waarschijnlijk zou hij niets van haar voelen... "Niet verdrietig zijn... ik heb nu geen pijn meer, papa... ik kon het niet meer aan, het was teveel, te erg... het spijt me, ik weet dat ik door had moeten zetten, want dan kon ik bij jou blijven, maar ik kon er niet meer tegen vechten. Ik heb gewacht tot je langs kwam vandaag, maar je kwam niet... ik kon niet langer meer wachten, de pijn was te erg." Klonk haar stem heel zacht tegen hem.

Koning Stephen Lahero

Toen hij opeens een stem hoorde keek hij opzij. Het was Chayenne. Door wat ze nu tegen hem zei liepen de tranen over zijn gezicht heen. 'Het is niet jouw schuld... Je hebt zo goed gevochten en ik ben zo enorm trots op je. Ik... Ik weet gewoon niet hoe ik alleen verder moet. Ik weet niet hoe ik zonder je kan... Of ik het wel kan.' zei hij zachtjes en schor tegen haar. Hij wilde haar aanraken, maar het ging niet. 'Ik zal je zo missen...' snikte hij.

Chayenne Lahero

Hij huilde en ze keek hem vol spijt aan. Ze kon er zo slecht tegen als haar vader huilde. Hij was wel trots op haar, het liet haar een beetje glimlachen.
"Je bent niet alleen, papa, Fay is er voor je, Faith, de jongens... Nathan en Elvira... Carmen ook." Vertelde ze hem zachtjes. "En ik blijf ook nog even... nog eventjes omdat ik niet verder kan gaan als ik niet weet dat het goed gaat met je papa, ik moet weten of je dit gaat overleven." Vertelde ze hem met tranen in haar ogen. "Je hoeft me nog niet te missen, jij bent de enige die mij zal kunnen zien. Zodat ik je kan helpen om verder te gaan met je leven zonder mij, dat kan je, echt..."

Koning Stephen Lahero

De tranen bleven over zijn bleke gezicht heen lopen en hij bleef naar haar staren. Ze zou er nog even zijn. Hij hoefde haar tenminste niet meteen volledig te missen. 'Ik hou zo enorm veel van je...' zei hij, bijna onverstaanbaar door de tranen. Hij merkte dat hij hoofdpijn kreeg. Hij had ook echt nogal veel aan zijn hoofd, ook door Elvira en Nathan. Hij maakte zich er best wel zorgen om. 'Ik... Ik kan het wel.... Maar...' snikte hij, hij kwam niet eens meer uit zijn woorden. Hij moest wel, al voelde het alsof hij niet verder kon zonder zijn meisje.

Chayenne Lahero

"Ik hou nog veel meer van jou, papa... ik had zo graag bij je willen blijven, voor altijd..." Fluisterde ze tegen haar vader met een verdrietige stem.
"Sst... maak je niet teveel zorgen, alles komt goed... focus je op één punt, niet op alles tegelijk, dat is teveel voor je... Fay zorgt voor de rest, ze zal er altijd voor je zijn, dat weet je... Laat het ook toe, papa, laat haar je helpen, sluit je niet voor haar af." KLonk haar stem liefdevol en zachtjes.

Koning Stephen Lahero

Hij knikte heel langzaam. Hij wist dat hij hier waarschijnlijk echt hulp bij nodig zou hebben. Dit was te veel voor hem alleen, hij moest het toelaten, maar dat vond hij echt lastig. Het was moeilijk omdat hij juist meestal niet geholpen wilde worden. 'Ik zal het proberen.' Fluisterde hij. Zijn stem trilde nog steeds. Hij moest zich op één ding focussen. Niet te veel tegelijk. Hij voelde zich alleen zo verantwoordelijk over alles. Hij veegde met trillende handen zijn tranen weg, maar het intense gevoel van verdriet bleef.

Chayenne Lahero

Hij zou het proberen en ze hoorde zijn stem nog steeds trillen. “Goed zo pap, je kunt het wel.” Sprak ze hem bemoedigend toe. “Fay komt weer terug, maar ik ben bij je in de buurt, niet verdrietig zijn, alles komt goed.” Zei ze hem lief en daarna verdween ze langzaam weer. Vervolgens kwam Fay binnen en ze haalde even diep adem.
“Sorry Stephen… ik moest haar wel opsluiten, dat is wat ze wilde en ze werd helemaal gek als ik wat anders tegen haar zei… ik moest wel.” Sprak Fay hem schuldig toe.

Koning stephen Lahero

Ze zei dat hij het goed deed, hij kon het wel. Fay kwam weer terug, maar ze was bij hem in de buurt en hij moest niet verdrietig zijn, alles kwam goed. Fay kwam inderdaad binnen en door wat ze vertelde knikte hij even. 'Maakt niet uit, misschien is het ook wel even goed zo.' fluisterde hij. Hij pakte haar hand vast en daarna trok hij haar helemaal tegen zich aan. Hij snikte zachtjes, maar hij luisterde wel naar Chayenne. Hij zocht steun bij Fay.

Koningin Fay Lahero

Hij g af aan dat het niet uitmaakte, misschien was het zo wel even goed. Ze werd door hem vastgepakt en naar hem toegetrokken. Hij huilde en ze hield hem stevig vast en merkte dat de tranen ook weer over haar wangen heen liepen. Ze legde haar hoofd tegen hem aan en sloot haar ogen.
“Wil je… wil je daarheen? Haar begrafenis regelen?” Vroeg ze hem zachtjes. Ze maakte zich ook wel heel erg zorgen om Nathan, maar Stephen ging nu voor… als ze niet bij hem zou zijn, dan zou het mis gaan met hem, dat leek haar verschrikkelijk.

Koning Stephen Lahero

Ze legde haar hoofd tegen hem aan en hij streek langzaam over haar rug heen. 'Ja, dat wil ik. Maar ik wil haar heel graag hier naar toe halen.' zei hij zacht. Hij wilde Chayenne hier hebben, hier hoorde ze. Misschien kon hij dan ook wat meer aan het idee wennen. Hij streek langs haar wang en hij gaf haar een kusje. 'Zullen we samen naar het landgoed rijden? Dan regel ik daar dat ze terug kan met ons. Als ik daar ben kan jij wel even doorrijden naar het dorp, Nathan zal wel ergens rondhangen. Dan zie ik je weer in het kasteel, oke?' vroeg hij. 'Ik vind het ook wel fijn om even alleen te zijn met haar, misschien dring het dan wat meer tot mij door.'

Koningin Fay Lahero

Hij wilde naar haar toe, maar ze hoorde hier en daardoor knikte Fay eventjes. “Ja, ik vind ook dat we haar naar hier moeten halen. Ze voelde zijn vingers langs haar wang en kreeg een kusje van hem.
Hij stelde voor om naar het landgoed te rijden, dan zou hij alles regelen en kon zij doorrijden naar het dorp. Daar was Nathan waarschijnlijk en dan zag hij haar weer op het kasteel. Het leek hem ook fijn om even alleen te zijn bij Chayenne, misschien drong het dan wat meer tot hem door.
“Is goed, Stephen, ik begrijp het wel en ik maak me ook erg veel zorgen om Nathan…” Fluisterde ze. Ze kwam langzaam overeind en trok hem langzaam tegen haar aan. “Zullen we het maar meteen doen?” Vroeg ze zacht en ze glimlachte een klein beetje naar hem.

Koning Stephen Lahero

'Ik begrijp dat je je zorgen maakt, dat doe ik zelf ook.' zei hij zacht en lief tegen haar. Hij werd tegen haar aangetrokken en hij sloeg even stevig zijn armen om haar heen. 'Ja, we gaan.' zei hij zacht. Hij fatsoeneerde zichzelf nog even en daarna nam hij haar mee naar buiten toe. Hun paarden werden al gebracht en daarna reden ze richting het landgoed. Het voelde allemaal heel raar, hij had een doffe hoofdpijn door de emoties.

Koningin Fay Lahero

Hij maakte zich ook zorgen. Hij klonk rustig, niet volledig in paniek zoals hij vroeger was als er iets ernstigs gebeurde. Ze bewonderde dat in hem, dat gaf haar ook zelf veel meer moed… Ze zouden gaan en hij nam haar met zich mee naar de paarden. Ze reden naar het landgoed toe en Fay staarde voor zich uit, ze zat er tegenop om Chayenne te zien, het leek haar verschrikkelijk om het meisje ineens dood te zien, dat ze er niet meer was.
Ze stapte van haar paard af en keek eventjes naar Stephen. Zachtjes pakte ze zijn hand vast.

Koning Stephen Lahero

Ze waren er aangekomen en Fay pakte zijn hand vast. Hij kneep er zachtjes in en hij ademde trillend in, hij was nog steeds wel overstuur, maar Chayenne had hem ergens wel wat gerust gesteld. Hij ademde nog eens diep in en daarna liep hij naar binnen toe. Carmen kwam al snel naar hun toe en ze werden meegenomen naar de kamer van Chayenne, daarna vertrok Carmen weer. Hij keek even naar Fay, daarna stapte hij langzaam naar binnen.

Koningin Fay Lahero

Hij kneep zacht even in haar hand en ze liep langzaam met hem mee. Ze ademde diep in toen Carmen kwam en ze omhelsde de vrouw eventjes voor wat steun, daarna liep ze met Stephen mee naar de kamer waar Chayenne lag. Het zag eruit alsof ze sliep… alsof ze in diepe slaap was, ze zou alleen nooit meer wakker worden. Fay kwam dichterbij en streek zachtjes langs het gezicht van het meisje dat nu al koud aanvoelde. Haar vingers trilden en de tranen liepen over haar wangen.

Koning Stephen Lahero

Hij had het gevoel dat het wel ging, tot hij haar ook echt zag. Hij pakte de koude hand van Chayenne vast en hij merkte dat hij weer benauwd werd. Hij voelde de tranen in zijn ogen branden, het deed hem zo veel pijn. Zijn kleine meisje was er niet meer en hij kon zich nog steeds geen leven zonder haar voorstellen. Ze was er altijd geweest, altijd wanneer hij alleen was, was Chayenne er voor hem en nu zou ze er nooit meer zijn.

Koningin Fay Lahero

Ze pakte Stephen zachtjes vast wanneer ze de tranen in zijn ogen had. Met haar vingers streelde ze over zijn rug heen terwijl ze in stilte naar Chayenne keek. Nog steeds voelde het onwerkelijk, maar er kon niets meer gedaan worden… Chayenne was dood, er was niets meer wat ze voor het meisje konden doen…


Abbygail Ladell

“Diablo, het is tijd.” Zei ze ineens tegen de man en ze keek hem even doordringend aan. “Zijn dochter is overleden, je kunt beginnen. Geef aan dat je hem kan ondersteunen en kan helpen.” Vertelde ze hem.

Diablo Naresh

Abbygail zei opeens dat het tijd was, Chayenne was overleden en hij kon beginnen. Hij kon ondersteunen en helpen. 'Eindelijk.' zei hij grijnzend tegen haar. Dit kon hij, hij wist dat Stephen hem redelijk vertrouwde, hij mocht al steeds meer doen en hij mocht steeds meer helpen, dus dit zou hem ook wel makkelijk af gaan. 'Je hebt het goed gedaan, al duurde het wat lang.' zei hij nu plagend tegen haar.

Koning Stephen Lahero

Hij ging naast het bed zitten en hij merkte dat hij ook zo erg trilde dat het beter was als hij ging zitten. Hij bleef haar heel stevig vasthouden, hij wilde haar nooit meer los laten, hij was doodsbang dat het dan opeens allemaal nog erger zou zijn. Het wdeed al zo veel pijn, hij kon echt niet nog meer pijn hebben, dit was al bijna te veel voor hem. 'Ga maar... ik blijf nog even bij haar zitten.' zei hij nu zachtjes tegen Fay.

Abbygail Ladell

Hij grijnsde haar toe en gaf aan dat het eindelijk zo ver was. Hij vond dat ze het goed had gedaan, het duurde alleen wat lang. “Minder lang dan jouw plan, dus op zich valt dat nog best wel mee.” Lachte ze hem nu toe en ze gaf hem een knipoog.


Koningin Fay Lahero

Ineens zei Stephen tegen haar dat ze mocht gaan, hij bleef nog even zitten. Ze haalde even diep adem en keek naar Chayenne. “Ik kan het nog niet.” Fluisterde ze hem toe. Ze leunde tegen Stephen aan en bleef nog een paar minuten staan. Daarna drukte ze zacht haar lippen op het voorhoofd van Chayenne en keek ze naar Stephen vervolgens. “Oké, ik ga… doe voorzichtig.” Fluisterde ze tegen hem en daarna liep ze weg.

Koning Stephen Lahero

Fay zei dat ze het nog niet kon en ze leunde tegen hem aan. Na een tijdje ging ze wel, ze zei dat hij voorzichtig moest doen. 'Doe ik, doe jij dat ook maar en probeer Nathan mee te krijgen naar het kasteel, dat is een heel stuk beter voor hem.' zei hij zacht tegen haar.

Nathan Gerono

Hij bleef gewoon zitten, hij dronk nogal flink en hij merkte dat hij daardoor eigenlijk zich niet veel beter ging voelen. Hij was enorm in de war door alles, hij kreeg genoeg aandacht van andere vrouwen en dat vond hij ook moeilijk. Hij wilde Elvira, maar op deze manier werd hij echt enorm in de verleiding gebracht om toch afleiding te zoeken. Hij dronk zijn glas leeg en hij bestelde meteen weer een nieuw glas.

Koningin Fay Lahero

Zij moest ook voorzichtig doen en proberen Nathan mee te krijgen naar het kasteel, daar was het beter voor hem. Ze knikte daardoor eventjes. “Ik ga mijn best doen.” Fluisterde ze hem toe. Ze liep langzaam naar buiten toe en sprong weer op haar paard. Ze reed weg naar het dorp en ging eigenlijk meteen naar de herberg, waarschijnlijk zou hij flink aan de drank zitten… Ze stapte naar binnen toe en ging zwijgend naast hem zitten. Ze keek bezorgd naar hem, het was duidelijk aan haar te zien dat ze flink gehuild had en verdrietig was.

Nathan Gerono

Hij keek langzaam op toen er iemand naast hem kwam zitten. Hij was verbaasd om te zien dat het Fay was, die had hij hier echt niet verwacht. Na een tijdje drong tot hem door dat ze er echt heel erg verdrietig uitzag. Daardoor pakte hij haar vast. 'Waarom ben je verdrietig? Waarom moet je huilen?' vroeg hij nu zacht. Hij was bezorgd, hij hield haar dicht tegen zich aan, maar hij was ook echt heel erg duidelijk echt in de war.

Koningin Fay Lahero

Ze kroop tegen Nathan aan en hield hem stevig vast. Hij wilde weten waarom ze zo verdrietig was. “Chayenne is overleden…” Fluisterde ze met een dichtgeknepen keel tegen hem en ze keek eventjes naar hem op en schudde langzaam haar hoofd. Het meisje was er niet meer, ze vond het verschrikkelijk. “En Elvira… net toen ik binnenkwam, wilde ze zichzelf pijn doen…” Fluisterde ze zacht tegen hem.

Nathan Gerono

'Wat, echt? Dat is snel gegaan...' zei hij zachtjes tegen haar. Daarna had ze het ook over Elvira en hij zuchtte even zachtjes. 'Ik weet het, het ging niet echt goed en toen ging ik weg omdat ik het niet meer aan kon.' zei hij zachtjes tegen haar. Hij vond het vreselijk dat hij het niet kon, maar hij werd al onrustig als hij aan alles dacht. 'Ze zal wel van mij balen.' mompelde hij heel zachtjes. 'Kom, neem ook wat te drinken.' zei hij daarna. Hij bleef haar wel vasthouden, hij had de steun ergens ook wel hard nodig.