Medieval Times

Elvira Solore

"Niet helemaal niet meer." Lachte ze hem nu toe. Ze merkte wel dat het lachen haar het meeste pijn deed, haar hoofd gonsde helemaal. Ze wilde alleen dit moment echt niet verpesten, dat was wel het laatste wat ze wilde.
"Nathan, dacht je nu echt dat ik het niet wilde? Volgens mij heb ik er wel eens om gezeurd." Plaagde ze hem nu. Ze zag aan zijn gezicht dat hij opgelucht was dat ze wilde trouwen met hem. Hij ging mee in haar zoen en ze trok hem dicht tegen haar aan. Het was echt vol liefde en dat vond ze toch wel onwijs fijn.

Nathan Gerono

Het mocht niet helemaal niet meer en dat liet hem grijnzen, door wat ze daarna zei keek hij haar wel weer heel erg serieus aan. 'Ik begon even te twijfelen.' gaf hij toe. Hij hield haar heel dicht tegen zich aan en hij genoot van dit moment om samen te zijn. Het was echt heerlijk zo, hij werd hier enorm gelukkig van. Dit was alles wat hij wilde en misschien gaf trouwen hem wel wat meer rust in zijn hoofd. Dat hoopte hij echt heel erg. 'Trouwen... Nooit gedacht dat ik dat ooit nog eens zou doen...'

Elvira Solore

Hij begon te twijfelen. "Nooit meer doen... ik heb alles voor je over, Nathan, elke keer weer zal ik je vergeven, ik zal je nooit wat verwijten en je altijd beschermen. Wanneer we trouwen, zal dat gevoel nog sterker voor mij zijn." Fluisterde ze hem toe en ze streek langs zijn gezicht met haar vingers. Hij zei dat hij nooit had gedacht dat hij ooit nog eens zou trouwen en dat liet haar zachtjes grinniken.
"Ik geloof niet dat het heel erg veel zal veranderen, het is alleen fijn dat we zo zeker van onze relatie zijn, dat we willen trouwen." Glimlachte ze.

Nathan Gerono

Door wat ze tegen hem zei haalde hij diep adem en nu kreeg hij zelfs tranen in zijn ogen. 'Ik kan niet begrijpen dat je zo veel met mij kunt doen... Dat je zo veel gevoelens in mij los maakt.' Fluisterde hij vol liefde. Ze dacht niet dat er veel zou veranderen, alleen het gevoel zou sterker zijn. Hij dacht ook niet echt dat het hun relatie zou veranderen, het was meer het gebaar dat belangrijk was. ' Misschien had ik een beter aanzoek moeten bedenken.' zei hij nu grijnzend.

Elvira Solore

Ze streek liefdevol langs zijn gezicht door zijn zachte woorden en ze glimlachte een klein beetje. "Gelukkig maar... daardoor weet ik dat je alles meent." Fluisterde ze tegen hem terug en ze gaf hem een klein en lief kusje. Hij zei later dat hij misschien een beter aanzoek had moeten bedenken. "Dit was je aanzoek?" Vroeg ze hem nu ineens. "Dat kan echt beter." Plaagde ze hem en ze gaf hem met een grijns een klein duwtje. Toch begon haar hoofdpijn haar steeds zwaarder te worden, het kostte een hoop energie om te doen alsof er niets aan de hand was.

Nathan Gerono

"Dan ga ik een beter aanzoek verzinnen en dan doe ik het gewoon opnieuw...' zei hij grijnzend tegen haar. Daarna werd hij zich er van bewust dat ze zich nog niet echt goed voelde en hij pakte haar zachtjes en bezorgd vast. ' Je hebt nog steeds hoofdpijn hé...' zei hij zacht tegen haar. 'Moet je even gaan zitten? We kunnen anders ook wel rustig terug lopen, ik wil niet dat je pijn hebt, echt niet...' zei hij. Hij deed zijn best om niet al te bezorgd te klinken, maar dat was lastig.

Elvira Solore

Hij zou een beter aanzoek gaan verzinnen en het gewoon opnieuw doen. Het liet haar langzaam toch wel weer lachen, al deed ze dat nu liever niet. “Doe dat maar.” Ze gaf hem een knipoog. Hij pakte haar na een tijdje weer zachtjes en bezorgd vast en constateerde dat ze nog steeds hoofdpijn had. Ze zuchtte zacht en knikte een beetje. “Ja, het doet nog steeds pijn, maar ik wil het graag leuk met je hebben, ik probeer het gewoon te negeren.” Zei ze eerlijk tegen hem. Langzaam ging ze op een steen zitten en keek met een waterige glimlach naar hem op.

Nathan Gerono

Hij moest het opnieuw proberen en daarna gaf ze toe dat het inderdaad nog steeds pijn deed. Ze wilde het leuk hebben, ze probeerde het te negeren. Ze ging op een steen zitten en hij kwam bij haar zitten. 'Als het te erg wordt dan moet je het zeggen, dan gaan we terug. Maar samen genieten vind ik nu niet zo heel erg.' zei hij grijnzend tegen haar, daarna zoende hij haar. Zijn handen gleden over haar lichaam heen en hij drukte zijn lippen in haar hals.

Koning Stephen Lahero

'Dan ga je nu nog lekker even je bed heen en wat rusten. Dan kan ik zo ook nog even wat werken, want anders gebeurt er niets.' zei hij plagend tegen haar. Hij knuffelde haar en hij tilde haar even speels op, wel voorzichtig. Hij zette haar neer in het gras en daarna keek hij naar Fay. Hij vond het heel erg fijn om met haar te zijn, maar het was ook goed als hij het even los kon laten, als hij hier constant was werd hij helemaal gek en kon hij niet meer werken.

Elvira Solore

Hij kwam bij haar zitten en ze kroop tegen hem aan. Hij gaf aan dat als het te erg werd, ze het moest zeggen, dan gingen ze samen terug, maar genieten vond hij niet zo heel erg om nu te doen. Het liet haar glimlachen en ze zoende hem liefdevol terug. Ze voelde zijn handen over haar lichaam glijden en het voelde echt heerlijk. Zo vergat ze het weer een beetje en ging ze er voorzichtig wat in mee.



Koningin Fay Lahero

Stephen zei dat Chayenne in bed moest gaan liggen en uitrusten, dan kon hij ook een beetje werken, want anders gebeurde er niets. Chayenne knikte even en sloeg haar armen om de nek van haar vader heen toen hij haar optilde. Daarna werd ze weer op het gras neergezet.
Fay keek er even naar en wanneer Stephen naar haar keek, wilde ze ook van het ijs af stappen. Ze gleed uit en belandde op haar billen. Het liet haar lachen. “Dit was natuurlijk ook onvermijdelijk.” Lachte ze. Chayenne grinnikte ook zachtjes toen ze zag dat Fay zich niet echt pijn had gedaan.

Koning Stephen Lahero

Toen hij Fay zag vallen keek hij heel erg bezorgd op. Het keek gelukkig wel goed te gaan en daardoor ontspande hij wel weer een beetje. 'Doe nou maar voorzichtig.' zei hij grijnzend tegen haar. Hij hielp haar en hij sloeg zijn armen om haar heen. 'Nou, Chayenne ga maar lekker rusten, dan neem ik Fay wel mee naar huis, voor ze haar botten gaat breken...' Zei hij plagend. Hij gaf Fay wel even een kusje en daarna knipoogde hij nog naar Chayenne.

Koningin Fay Lahero

Ze moest voorzichtig doen van Stephen. “ik heb een hekel aan ijs.” Lachte ze naar hem terug. Stephen hielp haar gelukkig weer overeind en hij sloeg zijn armen om haar heen. Hij zei zijn dochter dat ze moest gaan rusten en het meisje knikte daardoor even. “Tot morgen.” Glimlachte ze en daarna ging ze naar binnen toe om vervolgens in bed te gaan liggen.
Fay keek op naar Stephen met een liefdevolle blik in haar ogen. “Je deed het heel goed voor haar, echt…” Fluisterde ze hem toe.

Koning Stephen Lahero

Ze zei dat ze een hekel had aan ijs en dat liet hem grijnzen. 'Dat weet ik toch, maar je houdt wel van mij?' vroeg hij plagend aan haar. Ze zei dat hij het goed voor Chayenne had gedaan, waardoor hij even slikte. 'Het valt mij best wel heel erg zwaar.' gaf hij haar nu eerlijk toe. Hij vond het enorm moeilijk dat hij haar zou verliezen, die gedachte maakte hem bijna helemaal kapot. Hij wist dat hij sterk moest blijven, maar dat was moeilijk nu.

Koningin Fay Lahero

Hij vroeg plagend aan haar of ze wel van hem hield. “Ja, onwijs veel.” Ze gaf hem even een knipoog. Hij viel meteen stil door haar woorden, het viel hem best wel zwaar. Ze sloeg haar armen daardoor stevig om hem heen. “Je weet dat je bij mij verdrietig mag zijn, toch?” Fluisterde ze. Ze nam hem langzaam met haar mee naar het kasteel toe.

Koning Stephen Lahero

Ze hield onwijs veel van hem en hij kreeg een knipoog, daarna sloeg ze haar armen om hem heen en door wat ze zei ademde hij diep in. 'Ik weet het, maar ik wil gewoon sterk zijn, ik wil dit makkelijk aankunnen, maar dat kan ik helemaal niet en dat vind ik echt heel erg moeilijk.' fluisterde hij. Hij voelde nu wel weer de tranen in zijn ogen, hij kon niet zonder Chayenne, hij wit echt totaal niet wat hij moest doen als ze er niet was.

Koningin Fay Lahero

Hij wist het wel, maar hij wilde sterk zijn, hij wilde dit aankunnen. “het is niet iets wat je ooit aankan, Stephen… het is niet erg, dat is ook begrijpelijk, ze is je dochter, jullie hebben samen zoveel meegemaakt…” Fluisterde ze hem toe en ze streek even langs zijn wang met haar vingers. “Als je nu sterk wilt blijven, dan weet je dat je in zal storten wanneer ze er echt niet meer is, Stephen.” Legde ze hem voorzichtig uit.

Koning Stephen Lahero

'Maar hoe moet ik dit dan doen? hoe moet ik hier goed mee omgaan? Ik doe al zo enorm hard mijn best...' zei hij zachtjes, zijn stem trilde enorm en de tranen liepen over zijn bleke gezicht heen. Hij voelde zich zo verslagen. Hij wilde zijn meisje niet verliezen, dat was het ergste dat hem kon overkomen. Eenmaal in hun slaapkamer zakte hij op de bank en ademde hij diep in. Hij moest wel sterk blijven, anders kon hij dit echt niet hebben.

Koningin Fay Lahero

Hij wist niet hoe hij het moest doen, hij deed enorm hard zijn best. "Je doet het geweldig, schatje, echt waar.. ik zou niet weten wat ik zou doen als het Faith was die zo ziek werd of een van de jongens..." Fluisterde ze hem toe. Hij huilde en ze streelde over zijn rug heen. Op hun slaapkamer kwam ze bij hem zitten en ze sloeg haar armen om hem heen.
"Maar alsjeblieft... verdrink jezelf niet in je werk... dat is niet de juiste oplossing." Fluisterde ze.

Koning Stephen Lahero

Ze zei dat hij het geweldig deed, ze zou niet weten wat ze moest doen als Faith zo ziek werd, of een van de jongens. 'Ik ook niet.' snikte hij nu zachtjes. Ze sloeg haar armen om hem heen en ze zei dat hij zichzelf niet mocht verdrinken in het werk, dat was niet de juiste oplossing. 'Maar zo voelt het wel... ik... het is het enige dat mij een beetje zekerheid bied en ik weet echt niet wat ik anders moet doen.' zei hij zacht, zijn stem trilde enorm.

Koningin Fay Lahero

Hij wist ook niet wat hij moest doen, het brak echt haar hart om hem zo te zien huilen en hoe graag ze chayenne ook in leven wilde houden, ze wist dat nathan wel gelijk had, als chayenne dood ging, dan was er vrij weinig wat ze daaraan konden doen...
"Nee... we moeten juist blijven leven, leuke dingen doen, samen zijn. Mooie herinneringen ophalen... dat is belangrijk." Fluisterde ze. "Ik help je, met alles...."

Koning Stephen Lahero

'Ik wil dat ook, ik wil ook niet dat alles opeens stopt, maar ik...' hij kwam niet eens meer uit zijn woorden en hij slikte moeizaam. Hij voelde zich benauwd door alles, het was echt zwaar voor hem, het deed hem zo ontzettend veel pijn. 'Het komt wel weer goed.' mompelde hij zachtjes. 'Ik wil nu wel graag even een uurtje werken, dan kom ik daarna wel weer naar jou toe. Maar even afleiding is goed.' fluisterde hij.

Koningin Fay Lahero

“Sst… rustig maar, ik zal daarvoor zorgen, oké? Ik zal ervoor zorgen dat het je lukt om door te gaan.” Fluisterde ze hem nu liefdevol toe en ze streek langs zijn gezicht. Hij wilde nu graag een uurtje werken en dan kwam hij daarna weer naar haar toe.
“Is goed, ik ga nog even naar de bibliotheek, kijken of Faith en Killian nog wat hebben gevonden.” Zei ze hem zacht zodat hij ook wist waar zij was.

Koning Stephen Lahero

Ze vond het goed dat hij ging werken en ze zou eerst naar de bibliotheek gaan om te kijken of ze misschien al iets gevonden hadden. Hij knikte even langzaam, hij gaf haar een kusje op haar wang en daarna ging hij zijn werkkamer in. Hij liet zich op de stoel zakken en hij ademde heel diep in, hij voelde zich echt slecht. Hij dronk wat water en daarna ging hij toch maar aan het werk, dat gaf hem afleiding, daar kon hij zich tenminste wel op concentreren.

Koningin Fay Lahero

Ze kreeg nog een kusje van hem en hij knikte een beetje. Daarna ging hij weg naar de werkkamer. Ze keek hem even na en haalde diep adem. Ze vond het echt afschuwelijk voor hem. Ook om hem zo te zien. Hij was haar beste maatje en nu was hij zo down en verdrietig… Ze ging weer terug naar haar dochter die haar vertelde dat ze verder niets kon vinden, maar dat ze er wel een raar gevoel bij had zelf. “Dat is ook wel logisch… Chayenne is je zusje…” Fluisterde ze.

Koning Stephen Lahero

Hij merkte dat hij na een tijdje moeite kreeg om zich te concentreren, het ging echt in vlagen. Opeens drong dan tot hem door dat Chayenne dit nooit van hem over ging nemen. Dat ze er binnenkort misschien al niet meer was. Dat hij haar zou verliezen. Die gedachte vond hij echt vreselijk, het maakte hem zo enorm verdrietig dat hij niet eens wist hoe hij met alles om moest gaan, maar hij moest wel door. Hij had nog zo veel wat hij moest doen.

Koningin Fay Lahero

Het was zwaar, ook voor Faith, ze zag het aan haar dochter. Ze vroeg nu aan Fay of ze naar Chayenne toe mocht. "Vandaag niet... laat haar maar even een beetje rusten, anders gaan we morgen wel met z'n allen, dat lijkt me ook wel fijn. Dan zijn we even samen en nemen we je broertjes ook mee." Zei ze zacht. Het was al voor hun gezin heel normaal geworden dat het zoontje van Elvira en Nathan nu die van haar en Stephen was. Niemand keek daar echt raar van op. Gelukkig wisten ook niet veel mensen dat.