Skyrim RPG

Jason Hiddon

'Het is nogal een lastig verhaal, maar we moeten terug naar huis. Haar lichaam zal verdwijnen, haar hart zal overblijven en dan moet ik er voor zorgen dat het weer helemaal goed komt.' zei hij. Hij kon dit wel, hij moest vertrouwen in zichzelf hebben, al vond hij dit soort dingen wel lastig. Hij deed alles voor haar, hij wilde alles proberen, zeker als ze daarna gelukkig konden leven, dan zou hij het helemaal willen doen, dan wilde hij alles doen.

Koningin Destiney Hiddon

Ze keek bezorgd door de woorden van Jason. "Vertel er maar alles over in de koets..." Sprak ze zachtjes en bezorgd. Ze nam Thobias met haar mee de koets in. Wanneer ze eenmaal zaten, zag ze dat Dany sneller verdween, misschien omdat ze zich nu minder verzette tegen het verdwijnen... Haar arm was al weg. Dany vond het zelf duidelijk wel heel erg eng.

Jason Hiddon

Hij sloeg zijn arm heel stevig om Dany heen toen ze eenmaal in de koets waren. Hij was bang, maar nu wist hij wat hij kon doen, hij had een doel, hij wist hoe hij er voor kon zorgen dat ze er weer was, dat ze gelukkig konden worden, misschien zelfs een kindje konden krijgen. Daar deed hij alles voor. 'Ze zal verdwijnen, ik moet voor haar hart zorgen en haar lichaam vinden, dan het hart terugplaatsen.' zei hij zacht.

Koningin Destiney Hiddon

Ze hield de hand van Thobiass tevig vast en luisterde naar Jason. Dany zou wel verdwijnen en hij moest voor haar hart zorgen en haar lichaam vinden, daar moest hij haar hart in terug plaatsen.
"Jeetje... waar moet je haar lichaam zoeken?" Vroeg ze zacht aan hem. Dat leek haar een ingewikkelde opgave.

Jason Hiddon

'Op de plek waar ze het liefste is. Maar ik mag haar niet vragen waar het is, want dat zal enorm ongeluk brengen, dus ik moet het echt zelf uitvinden. Maar ik kan het, ik weet het zeker. Ik wil gewoon dat het voorbij is en dat het goed komt, maar dat gaat vast lukken. Het moet gewoon lukken.' zei hij zacht, maar vastberaden.

KOningin Destiney Hiddon

Ze glimlachte lichtelijk door Jason. "Ja, je kan het, zeker weten, dan zijn jullie eindelijk weer gelukkig." Glimlachte ze hem toe. Dany was blij met hem en ze drukte haar lippen lief in zijn hals. "Ik hou van je." Fluisterde ze liefdevol. Daarna keek Dany naar Thobias, hij was stil geweest en wat bezorgd keek ze hem aan.

Jason HIddon

Hij voelde opeens de lippen van Dany in zijn hals en daardoor sloot hij zijn ogen, het deed nog steeds heel erg veel met hem, ondanks dat de situatie hem aardig bezig hield, hij kon er niet zo veel aan doen, maar het was ergens ook wel fijn, het gaf hem nu een beetje afleiding. Daarna keek hij zelf ook op naar Thobias. 'Ik wil gewoon dat alles goed gaat, maar ik ben blij dat we nu in ieder geval weten dat er iets is dat kan helpen.' zei de man.

Dany

Ze vond de woorden van Thobias heel erg fijn. Ze leken allemaal tot rust te zijn toekomende dat hielp haar ook heel erg, maar doordat ze nu zo rustig was, ging het ineens heel erg snel.
"Jason... Ik geloof in je, je kunt dit, binnenkort zullen we gelukkig zijn samen... zelfs kinderen krijgen." Daar verheugde ze zich echt heel erg op.
"Ik hou van jullie allemaal... Ik zie jullie snel weer, houd moed en hoop." Ze drukte als laatste een kusje op de wang van Jason en daarna was ze helemaal weggevaagd... haar hart bleef over. Het klopte flink, haar hart was omgeven door een gouden laagje, dat was haar puurheid. Haar grootste kracht misschien wel.

Jason Hiddon

Hij wist dat hij gewoon vol moest houden, hij moest er alles aan doen om dit voor elkaar te krijgen en dat zou hij ook doen. Ze was helemaal weg en hij pakte het hart van Dany, hij hield het heel dicht bij zich, eigenlijk constant. Toen ze eenmaal bij het kasteel waren bleef hij het bij zich houden, dicht tegen zijn lichaam aan. Hij sprak eigenlijk met niemand, hij liep naar hun kamer toe. Hij was vermoeid, maar hij wilde Dany helpen, dat was het belangrijkste, er voor haar zijn. Hij liet zich op de bank zakken en hij staarde voor zich uit, waar zou ze het liefste willen zijn?

Koningin Destiney Hiddon

Ze keek bezorgd toe Hoessein de koers verliet met het hart en daarna ging haar blik naar Thobias.
"Moeten we hem niet helpen?" Vroeg ze zacht aan haar man. Straks ging het ook alleen maar slechter met Jason omdat hij zo vastberaden was om dit te doen.

Koning Thobias Hiddon

Destiney vroeg of ze Jason niet moesten helpen. ' Ja, maar hoe? we kunnen niet echt iets voor hem doen, toch? Hij moet dit zelf doen, hij is degene die dit kan, wij niet. Wat kunnen we dan voor hem betekenen? Helemaal niets.' Zei hij zacht. Hij was ook bang dat Jason hierna misschien wel helemaal in zou storten, maar hij wist niet zo goed hoe hij hem kon helpen, zeker nu hij dit ook nog eens alleen moest doen. Dat maakte het wel een stuk lastiger.

Koningin Destiney Hiddon.

Jason dacht dat ze niet echt wat voor Jason konden doen.Hij moest het zelfs doen. "We kunnen bij hem zijn... zoeken naar de plek waar Dany het liefste is en ervoor zorgen dat hij niet instort... bovendien weet jij ook veel plekken waar Dany graag is." Sprak ze hem zachtjes toe en ze drukte haar lippen op de zijne.

Koning Thobias Hiddon

'Ik denk dat er vanzelf een moment komt dat hij alsnog instort, dat kan nooit lang duren.' zei hij zacht tegen haar. 'Ik weet het niet hoor. Ze zat altijd in de bibliotheek als ik haar nodig had, maar dat zal de plek ook wel niet zijn en hij kan nu waarschijnlijk ook niets doen, hij is waarschijnlijk echt helemaal kapot. Hij heeft denk ik iets tijd nodig, dit mag niet fout gaan.' zei hij zacht tegen haar. Hij wist het allemaal niet.

Koningin Destiney Hiddon

HIj dacht dat Jason vanzelf zou instorten. "Niet als wij hem kunnen ondersteunen, Thobias... wij kunnen hem helpen, er voor hem zijn. Als hij ons heeft om op te steunen dan denk ik dat het wel mee zal vallen allemaal." Sprak ze hem zachtjes toe en ze streek even langs zijn gezicht. Hij zei dat Dany altijd in de bibliotheek zat, maar dat zal de plek wel niet zijn.
"Waarom niet? We kunnen het toch proberen? Thobias... je wilt toch dat ze er weer is?" Vroeg ze hem nu, ze begreep hem echt niet goed.

Koning Thobias Hiddon

' Ja, sorry, natuurlijk wil ik het. Ik moet alles nog een beetje beseffen geloof ik. Laten we naar hem toe gaan.' Zei hij tegen haar. Hij kwam overeind en hij haalde een hand door zijn donkere haren heen. 'Ik wil echt dat het goed gaat, maar ik vond dit toch wel bizar, daarom kan ik het nog niet echt beseffen.' Legde hij haar uit. Hij nam haar mee naar de kamer van Jason en hij stapte naar binnen toe, Jason had het hart tegen zich aan en staarde voor zich uit.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias wilde het wel, hij moest het alleen nog een beetje beseffen. "Ja, ik ook... het is zo raar... ik wist niet dat Dany zo anders was, dat dorp... alles was zo raar." Mompelde ze zachtjes tegen Thobias. Hij vond het bizar, maar wilde wel dat het goed ging.
"Misschien moeten we bij het bizarre pas stilstaan als Dany er weer is." Glimlachte ze hem toe en ze drukte haar lippen zacht op die van hem. Ze zag Jason zitten in de kamer en voor zich uitstaren. Ze ging naast hem zitten en keek naar hem. "Thobias vertelde me dat Dany ook altijd graag in de bibliotheek was." Sprak ze hem zacht toe.

Jason Hiddon

Hij keek wazig op toen ze binnenkwamen en hij dacht na over wat ze zeiden. 'Ik loop er wel even heen om te kijken of daar iets te vinden is.' zei hij. Hij kwam overeind en daarna liep hij eigenlijk meteen naar de bibliotheek toe. Hij gaf zo veel liefde als hij in zich had aan het hart, daarna deed hij de deur open en keek hij rond. Zelfs als het lichaam hier was, zou hij het hart nog terug moeten stoppen en hij had geen idee hoe dat precies moest.

Koningin Destiney Hiddon

Ze zuchtte even zachtjes toen Jason meteen overeind kwam en naar de bibliotheek liep. Wat hopeloos keek ze naar Thobias, dit was echt niet goed, de man was echt helemaal van slag, hij leek zelfs wel geobsedeerd. Ze liep maar gewoon achter hem aan de bibliotheek in, maar haar lichaam was er niet. Waar kon ze nog meer zitten? Waar was ze het liefste? Destiney bleef er maar over nadenken.

Jason Hiddon

' Ze is hier niet... Ik weet het ook niet echt. Misschien boven in de toren, of in de werkkamer van Thobias. Maar ik vind het heel moeilijk. Ze was altijd bij mij, ze was graag samen in de kamer, maar verder weet ik het niet echt.' Fluisterde hij eerlijk. Hij wilde haar zo graag terug hebben, het voelde alsof hij het echt niet meer wist en alsof hij niet na kon denken. Hij wilde het graag en hij was kapot, hij was doodmoe en hij wilde het zo graag goed doen.

Koningin Destiney Hiddon

Ze begreep wel dat hij het moeilijk was. Zachtjes legde ze haar hand op zijn rug. "Misschien is dat het wel, ze is graag bij jou, misschien moet je daarvoor echt jezelf zijn.. misschien is ze er dan. Ik vind het ook heel erg moeilijk, maar het is wel het proberen waard." Gaf ze zacht aan, bovendien moest hij echt gaan slapen en tot rust komen. Hij had het heel hard nodig.

Jason Hiddon

Ze legde haar hand op zijn rug en ze zei dat ze graag bij hem was, misschien moest hij daarvoor echt zichzelf zijn en misschien was ze er dan, hij knikte langzaam. 'Ik kijk morgen wel. Ik denk dat het misschien toch beter is als ik wat ga slapen, voor ik zo instort.' fluisterde hij. Morgen was hij vast weer vol energie en kon hij er weer tegen aan hij wilde ook niet zo makkelijk opgeven.

Koningin Destiney Hiddon

Ze glimlachte door zijn woorden en ze knikte langzaam. "Dat lijkt me een heel erg slim idee, Jason... ik wil niet dat je instort. Je ziet er heel erg moe uit." Vertelde ze hem zachtjes. Ze nam hem langzaam weer mee naar zijn slaapkamer.
"Ik weet dat je niet opgeeft, maar Dany zou willen dat je goed voor jezelf zorgt, dat is heel erg belangrijk. Dat vind ik ook." Glimlachte ze hem een beetje toe.

Jason Hiddon

Hij knikte alleen maar langzaam en hij liep met haar mee, maar hij kon amper nog bedenken waar zijn kamer was. Hij was echt helemaal op, maar hij zou er ondanks dat alles aan doen om haar te redden. 'Weet ik.' fluisterde hij. 'Ik ga wel even in bad en daarna slapen, morgen weer een dag.' zei hij moeizaam, hij had amper energie om te praten, maar hij voelde zich vies door het reizen, dus hij wilde nog wel in bad.

Koningin Destiney Hiddon

Ze keek nog even bezorgd naar hem en ze knikte door wat hij van plan was. "Dat vind ik een heel erg goed idee van je, wacht je wel op ons? We willen je heel erg graag helpen." Sprak ze tegen Jason met een glimlachje rond haar lippen. Ze wreef nog even over zijn rug heen en daarna keek ze op naar Thobias, zij was zelf ook helemaal kapot, ze wilde graag slapen.

Jason Hiddon

'Ja, doe ik.' zei hij zachtjes. Hij liep naar binnen en hij zette het bad aan, daarna trok hij langzaam zijn kleding uit en liet hij zijn vermoeide lichaam in het water zakken. Het leek echt alsof al zijn energie uit zijn lichaam gezogen werd, maar waarschijnlijk was hij gewoon echt helemaal kapot. Hij hield het hart van Dany constant dichtbij zich, zo voelde het ook nog een beetje alsof ze er echt bij was.