Skyrim RPG

Dany

Hij zei dat hij toch ook een schatje was en dat liet haar glimlachen. "Zeker weten." Knikte ze naar hem. Thobias wilde weer verder gaan en daardoor knikte ze. "Ja, laten we dat maar doen. Het is tijd om verder te gaan." Sprak ze en ze kwam langzaam overeind.

Jason HIddon

Hij zag dat Thobias alle spullen al mee nam, daarom nam hij zelf Dany mee naar de koets en hielp hij haar naar binnen. Hij ging naast haar zitten en hij sloeg meteen zijn arm weer om haar heen, daarna pakte hij haar hand vast. Het zag er niet goed uit en het deed hem pijn, hij wist ook nog steeds niet echt hoe hij hier het beste mee om kon gaan. Het was vreselijk dat hij het gevoel had haar te verliezen en er niets tegen te kunnen doen.

Dany

Ze werd door Jason de koets ingeholpen en hij kwam naast haar zitten met zijn arm om haar heen en hij pakte haar hand. Ze wilde het liever niet laten zien en ze slikte even toen ze zag hoeveel pijn het hem deed.
"Jason, ik heb in ieder geval geen pijn. Dat is al wel heel erg fijn... ik kan nog wel genieten. We gaan ook op zoek naar een oplossing." Klonk haar stem zachtjes en Destiney knikte haar bemoedigend toe.

Jason Hiddon

'Dat weet ik en daar ben ik echt enorm blij mee, ik vind het alleen moeilijk dat ik op dit moment geen hoop kan hebben, omdat ik totaal niet weet of we wel een oplossing kunnen vinden. Dat is het enige.' fluisterde hij. Hij staarde daarna weer naar buiten, diep in gedachten verzonken. Hij was gek op haar, maar op dit moment wel diep ongelukkig.

Dany

Hij was er gelukkig wel blij mee dat ze geen pijn had. Hij vond het alleen moeilijk, hij had geen hoop meer op dit moment want hij wist niet of ze wel een oplossing konden vinden, dat was het enige. "We gaan zo snel mogelijk naar de plek waar ik vandaan kom." Was het enige wat ze nog zei. Het was zo lastig dat Jason geen hoop meer had, dat zorgde ervoor dat ze het zelf ook niet echt meer zag zitten.

Jason Hiddon

Ze gingen zo snel mogelijk naar de plek waar ze vandaan kwam. Hij knikte even, hij hoopte dat het snel genoeg was en dat ze daar iets zouden vinden, daar hield hij zich nu maar aan vast. Hij bleef naar buiten staren en hij zakte langzaam weer wat weg, hij leek wel meer energie te gebruiken doordat hij zo veel zorgen had, hij wist ook niet wat het was.

Dany

Na een paar dagen waren ze eindelijk aangekomen in een heel klein dorpje. Ze stapte langzaam de koets uit, inmiddels was haar hand tot aan haar pols verdwenen. Zodra iemand haar zag, gilde de vrouw, ze riep iets in een andere taal en daarna vluchtte iedereen zo snel mogelijk zijn huis in. Dany knipperde wat verbaasd met haar ogen en keek naar de rest.
"Ik geloof dat dit een heel slecht teken is... volgens mij ben ik vervloekt." Klonk haar stem zacht en hees. Ze was behoorlijk verbaasd over alles.

Jason Hiddon

De tijd leek echt enorm langzaam te gaan en het ging steeds verder bij Dany, waardoor zijn zorgen ook steeds erger werden. Ze konden nu eindelijk de koets uit en kijken of ze een oplossing vonden, maar in plaats van dat mensen hun wilden helpen, vluchtten ze weg. Ze zei dat het een slecht teken was, volgens Dany was ze vervloekt. 'Oke, dan weten we tenminste iets. Door wie en wanneer? Wat denk je zelf?' vroeg hij nu fanatiek.

Dany

Ze was nog wat geschrokken toen ze de fanatieke vragen hoorde van Jason. Het duurde eventjes voor ze kon antwoorden op hem. "Euh..." Begon ze en ze wreef over haar gezicht heen.
"Ik weet het niet eigenlijk." Fluisterde ze. Was ze wel vervloekt? Dat dacht ze alleen maar doordat iedereen wegvluchtte.
"Danisha!" Werd er ineens geroepen. Ze keek op en zag een oude vrouw met een wandelstok. Was dat haar hele naam? Danisha? Ze vond het allemaal wat raar en ze voelde dat haar mond droog was. Dit was allemaal zo onwerkelijk. De vrouw kwam langzaam dichterbij.

Jason Hiddon

Ze wreef over haar gezicht en ze gaf aan dat ze het niet wist. Opeens werd er iemand geroepen, hij keek wat verbaasd op en hij staarde naar de vrouw die dichterbij kwam. 'Ken je haar?' vroeg hij heel erg zacht aan Dany. Hij had geen idee wat er allemaal gebeurde, hij vond dit heel erg raar allemaal, maar nu wisten ze misschien wel wat meer en hadden ze wat aankopingspunten, hij hoopte het heel erg.

Dany

Jason vroeg of hij de vrouw kende en ze schudde haar hoofd langzaam. Niet dat ze wist...
"Danisha, wat lang geleden." De vrouw keek haar aan met doordringende ogen, ze waren paars, net zoals die van Dany als ze haar kracht gebruikte.
"Sorry, maar ik herken u niet." Fluisterde ze. De vrouw haalde haar schouders op. "je was nog zo klein." Glimlachte ze. "Loop even met me mee, je vrienden kunnen dan even uitrusten in de herberg." Legde ze aan haar uit, ze wilde duidelijk niet dat er iemand met hun meeging.

Jason Hiddon

De vrouw sprak haar opnieuw aan, met de woorden dat het lang geleden was. Dany gaf aan dat ze de vrouw niet herkende en ze vroeg om mee te komen, haar vrienden konden dan hier blijven. Hij pakte meteen de hand van Dany vast, wat krachtig. Hij vertrouwde niet zomaar. 'Vergeet het maar. Vertel eerst maar eens wie u bent en waarom u hier bent. Ik laat haar niet zomaar mee gaan.' zei hij nu. Hij zag dat Thobias naast hem kwam staan, maar hij keek strak naar de vrouw. Hij wist niet wat hij hier van moest vinden en hij was van slag, dat was duidelijk. Normaal was hij niet zo beschermend.

Dany

De vrouw keek de mannen aan met haar rustige en mysterieuze blik. "Ik ben Danisha's grootmoeder." Vertelde ze en daardoor viel de mond van Dany even open, dit wist ze helemaal niet... "Ik wil kijken of ik haar kan helpen, maar jullie stralen zoveel energieën uit dat ik het niet goed kan voelen." Legde ze eerlijk aan de mannen uit die heel beschermend waren tegenover Dany.

Jason Hiddon

Ze vertelde wie ze was en ze gaf aan dat ze wilde kijken of ze kon helpen, maar ze straalden zo veel energie uit dat ze het niet goed kon voelen. Hij keek kort naar Thobias, daarna keek hij weer voor zich uit. 'Thobias en Destiney kunnen wachten in de herberg, ik loop graag even mee.' zei hij tegen de vrouw. 'Ik zal vertrekken als dat nodig is, maar ik zie graag waar jullie heen gaan, voor mijn eigen rust.' zei hij eerlijk.

Dany

Jason zei dat Thobias en Destiney konden wachten in de herberg, hij ging mee. Hij wilde zien waar ze heengingen, voor zijn eigen rust. De oude vrouw knikte eventjes en begon te lopen. Dany pakte de hand van Jason vast en keek hem even dankbaar aan. Het was fijn dat hij met haar mee wilde gaan. Ze vond het zelf wel heel erg spannend.

Jason Hiddon

Hij voelde dat ze haar hand pakte en daarna liep hij met haar mee achter de vrouw aan. Hij had heel veel hoop dat dit hun misschien kon helpen, maar hij was doodsbang om flink teleurgesteld te worden. Wat als ze er achter zouden komen dat er toch niets aan te doen was of dat er een oorzaak voor was die ze niet konden veranderen? Hij probeerde van het beste uit te gaan, maar hij gaf zo veel om haar dat hij toch bang was.

Dany

De vrouw ging hen na een paar straten voor een huis in. Dany stapte achter haar aan. Het huisje rook oud en muf en het zag er heel antiek uit. Ze keek even in het rond en daarna ging haar blik naar Jason.
"Is het echt niet mogelijk dat hij blijft?" Vroeg ze de oude vrouw. Ze zou het fijn vinden als Jason bleef.
"Als hij wat meer tot rust komt, dan mag hij blijven." Zei de vrouw. Ze begon wat dingen klaar te zetten, geurkaarsen, krijtstrepen, er werd van alles voorbereid.

Jason Hiddon

Ze gingen het huisje in en hij keek even rond, Dany vroeg of hij echt niet mocht blijven en het antwoord was dat het mocht, als hij wat tot rust kwam. Daardoor glimlachte hij zwakjes. Hij ademde een paar keer diep in en hij maakte zijn hoofd leeg, daardoor werd hij kalmer, hij voelde het in zijn hele lichaam. Hij moest zijn best doen, maar hij had nu weer hoop, dus ging het wat beter nu.

Dany

Ze glimlachte door Jason die meteen zijn best deed. Ze streek even door zijn haren heen. Wanneer hij rustig genoeg was, liet de oude vrouw haar op de grond zitten. Er volgde een lang en moeizaam proces waardoor Dany in een soort trance raakte. Na een half uur was het klaar en opende ze haar ogen weer. De vrouw ging op een krukje zitten en keek haar ernstig aan.
"Je wilt heel graag kinderen, maar er zit je heel erg veel in de weg, daarom eet je eigen lichaam je op." Vertelde de vrouw ernstig. "Het is iets wat ongeluk brengt bij ons, normaal gesproken, maar jij hebt kans..." Werd er gezegd. Dany pakte de hand van Jason vast en keek bezorgd.
"Door de heksenkracht in je, kan je weer herstellen, als je sterk genoeg bent. Je zult waarschijnlijk eerst helemaal verdwijnen tot alleen je hart over blijft, je lichaam verplaatst zich naar de plek waar jij het liefste bent en als jouw vriend genoeg van je houd, kan hij je hart in leven houden en hem terug plaatsen in je lichaam." Dany fronste haar wenkbrauwen, dit was nog behoorlijk ingewikkeld en riskant.
"Maar... ik kan het niet stoppen nu?" Vroeg ze zachtjes. "Nee, dat is nog veel riskanter. bovendien... als je hart weer in je lichaam zit, ben je gereinigd. Je kan dan kinderen krijgen." Legde haar grootmoeder aan haar uit.

Jason Hiddon

Hij keek toe, hij hield zichzelf perfect kalm, ook al kostte het hem wel wat moeite. Daarna luisterde hij aandachtig naar wat er verteld werd. Dit klonk echt ontzettend ingewikkeld allemaal. 'Hoe moet ik dat doen? Als dit het enige is dat helpt, doe ik het graag, maar hoe moet ik het praktisch voor mij zien?' vroeg hij aan de vrouw. Hij stond open voor elke oplossing en hij zou er alles aan doen, hij hield genoeg van Dany, meer dan genoeg.

Dany

Jason leek er wel voor te wilde gaan, ze was er wel blij mee eigenlijk, hij was positief, dat was fijn.
"Het zal moeilijk zijn, maar je zult haar lichaam zien verdwijnen, haar hart blijft over. Verzorg het goed, geef het liefde, houd het warm, blijf hoop houden. Dan moet je je bedenken op welke plek Danisha het liefste is, zodra je haar hart de plek laat zien, zal haar lichaam weer verschijnen en kan je haar hart weer in haar lichaam drukken." Legde ze rustig uit met een heldere stem.

Jason Hiddon

Hij kreeg te horen wat hij moest doen en hij knikte langzaam. Hij hoopte gewoon dat hij dit kon, dat hij dit voor elkaar kreeg. Hij wist niet waar ze het liefste zou willen zijn, hij had geen idee waar hij haar lichaam zou vinden, maar hij zou er alles aan doen om het te laten werken. 'Ik begrijp het, ik wil het proberen.' zei hij vastberaden.

Dany

HIj begreep het en hij wilde het proberen. "Vergeet niet, je mag haar niet vragen waar ze het liefste is, je moet dit zelf uitzoeken. Anders brengt het echt ongeluk." Waarschuwde de vrouw nu. Dat vond Dany wel erg jammer, maar dat was natuurlijk ook wel de moeilijkheidsgraad die erin zat... ze vond het wel allemaal heel erg moeilijk, maar Jason wilde het proberen.
"Dankjewel." Zei ze hem lief. De oude vrouw keek even doordringend naar Jason alsof ze binnen in zijn ziel keek. "Hij heeft het in zich." Zei ze alleen maar. Daarna begon ze alle spullen op te ruimen.
"Danisha, het is niet goed als jullie hier blijven. Wat ze hebben gezien, zien ze als een teken van onheil... zelfs als het jou wel lukt door de heksenkracht. Ze zijn bang." Legde de oude vrouw uit.
"Oké, we gaan naar huis." Zei ze zachtjes. Ze bedankte de vrouw die haar grootmoeder bleek te zijn en daarna nam ze Jason met haar mee naar buiten. Ze voelde zich wat raar door alles wat ze had gehoord net.

Jason Hiddon

Hij mocht haar niet vragen waar ze het liefste was, anders bracht het ongeluk. Hij knikte langzaam. Het zou het moeilijk maken, maar hij wilde dit heel erg graag proberen en de vrouw dacht dat hij het in zich had. Dat hoopte hij dan maar, maar nu kon hij tenminste iets doen, hij wilde alles voor haar doen wat hij in zich had, dus dit ook. Ze bedankte hem en daarna gaf de vrouw aan dat ze hier niet konden blijven, doordat de mensen bang waren. Dany gaf aan dat ze naar huis gingen en hij werd meegenomen. Hij pakte haar vast en hij haalde eigenlijk meteen Thobias en Destiney op, zodat ze terug konden.

Dany

Eenmaal buiten haalde ze even diep adem en ze hield de hand van Jason heel erg stevig vast. Ze vond het nog steeds heel erg spannend en doodeng allemaal. Bij Thobias en Destiney keek Destiney meteen op.
"Hoe ging het? Kan ze je helpen?" Vroeg de vrouw bezorgd aan haar en ze kwam meteen overeind. Dany trilde een beetje. "Euh ja, soort van... Jason kan me het meeste helpen..." Sprak ze zachtjes tegen Destiney en Thobias.