Skyrim RPG

Koningin Destiney Hiddon

Thobias gaf grijnzend aan dat het ook moest gebeuren en ze zag Thomas daardoor lachen. Wat een geluk had ze eigenlijk... Twee hele knappe mannen, Thomas was ook echt een schat van een jongen en ze voelde dat haar liefde voor hem onwijs groot was. Dat ze alles voor hem opzij zou zetten. Ze ging op het bureau zitten, zoals ze dat vroeger altijd had gedaan en even staarde ze voor zich uit en wreef ze daarna over haar hoofd.
"Ik denk..." Ze zweeg daarna weer en sloot even haar ogen om het na te gaan in haar hoofd. "Ik herinner me dit, dit deed ik altijd wanneer ik je op kwam zoeken in de werkkamer." Fluisterde ze. Thomas glimlachte daardoor breed en keek naar zijn vader met een blik dat hij toch had gezegd dat alles goed kwam.

Koning Thobias Hiddon

Destiney kwam op zijn bureau zitten en daardoor keek hij op naar haar. Ze wreef over haar hoofd en vertelde dat ze zich dit herinnerde, dit deed ze altijd als ze hem op kwam zoeken. 'Ja, dat klopt.' fluisterde hij. Thomas keek naar hem en hij knipoogde even naar de jongen, daarna kwam hij overeind en pakte hij Destiney vast, hij zoende haar langzaam en intens. 'Ik hou zo veel van jou. Van jullie...' fluisterde hij.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias fluisterde haar toe dat het inderdaad zo was en daarna kwam hij wat overeind. Ze werd langzaam en onwijs intens door hem gezoend. Langzaam ging ze erin mee en genietend. Hij hield heel veel van haar, van hun.
"Ja, ik ook wel van jullie, maar dat gezoen voor mijn neus hoeft echt niet." Zei Thomas nu en hij haalde zijn neus een beetje op. Destiney grinnikte daardoor en aaide door zijn haren heen. Ze knuffelde hem eventjes en keek daarna met twinkelende ogen naar Thobias.
"Willen jullie mij meenemen naar bekende plekjes?" Vroeg ze aan de twee.

Koning Thobias Hiddon

'Nou zeg, ben je niet een beetje blij om ons gelukkig te zien?' vroeg hij nu plagend aan Thomas. Hij zoende Destiney meteen nog een keertje, met een plagende blik in zijn ogen. Door wat ze daarna vroeg knikte hij meteen, natuurlijk wilde hij dat. 'Wat zullen we als eerste doen?' vroeg hij nu aan Thomas. Misschien had hij wel een plek waar hij graag naar toe wilde.

Thomas Hiddon

"Dat zie ik ook echt wel zonder dat jullie zoenen." Grijnsde hij tegen zijn vader en hij gaf hem een klein duwtje wanneer hij weer begon met het zoenen van zijn moeder. Er werd aan hem gevraagd wat ze als eerste gingen doen. Hij dacht daardoor een tijdje na.
"Waar hebben jullie elkaar eigenlijk voor het eerst ontmoet?" Vroeg hij nu, daar was hij zelf eigenlijk ook wel heel erg nieuwsgierig naar.

Koning Thobias Hiddon

'Nu zie je het nog net wat beter.' plaagde hij zijn zoon nog even. Nu voelde hij zich ook wel goed, maar hij was bang voor het moment dat ze alles weer wist. Heel bang, juist omdat het nu heel erg goed voelde. Thomas wilde weten waar ze elkaar voor het eerst ontmoet hadden. 'In de herberg, ik kwam terug van een paar dagen bij Reagan en Destiney kwam naar mij toe toen ik zat te eten.' zei hij tegen zijn zoon. 'Daar kunnen we wel heen.' voegde hij er aan toe.

Thomas Hiddon

Hij schudde nog even met een grijns zijn hoofd door zijn vader. Daarna begon hij te vertellen dat ze elkaar in de herberg hadden ontmoet, hij kwam net terug van een paar dagen bij Reagan en Destiney kwam op hem af toen hij zat te eten.
"Ik liep zomaar naar je toe? Naar de koning?" Vroeg Destiney wat verbijsterd.
"Ja! Laten we daar heen gaan." Sprak Thomas enthousiast en hij kwam overeind. Dit vond hij heerlijk, dingen samen met zijn ouders doen.

Koning Thobias Hiddon

'Ja, je liep zomaar naar mij toe. Je maakte meteen indruk, ik was ook aardig verbaasd door wat je deed.' zei hij grijnzend tegen haar. 'Je was vastberaden om met mij te trouwen en ik zag het de eerste tijd nogal als zakelijke overeenkomst. Tot je niet alleen indruk maakte, maar ook echt mijn hart veroverde.' zei hij zacht tegen haar. Thomas was enthousiast en daardoor kwam Thobias ook overeind. 'Kom,' zei hij zacht, hij pakte de hand van Destiney vast en hij nam haar mee.

Koningin Destiney Hiddon

Ze bleef naar hem staren door wat hij zei. "Echt waar?" Vroeg ze fluisterend. Ze was flink onder de indruk van haar eigen daden. Was ze echt zo avontuurlijk en gedurfd? Ergens voelde ze wat angst, wat nu als ze nooit meer zo zou worden? Zou Thobias dan nog wel wat met haar willen?
"Het klinkt onwijs lief..." Sprak ze zachtjes. Thomas was de deur al uit en ze pakte de hand van Thobias stevig vast om vervolgens mee te gaan.

Koning Thobias Hiddon

'Ja, echt waar... je was vastberaden om met mij te trouwen.' fluisterde hij. 'Ik wist niet wat ik meemaakte, maar ik vond het geweldig. Je deed er alles aan zodat ik je leuk ging vinden, maar eigenlijk hoefde je niets te doen. Ik viel als een blok voor je.' fluisterde hij. 'Terwijl ik er eigenlijk niet aan toe was. Ik wilde het niet eens.' zei hij zacht. Het klonk onwijs lief en daardoor glimlachte hij. 'Dat ben je ook.' zei hij zacht, daarna liep hij achter Thomas aan richting de herberg.

Koningin Destiney Hiddon

Ze vond het zo mooi om te horen, maar het bleef wel een beetje beangstigend. "Jeetje... wat bijzonder." Dat meende ze ook echt, hun relatie moest wel echt onwijs bijzonder zijn, dat kon niet anders. Hij zei er zelf niet eens aan toe te zijn, hij wilde het niet eens. "Waarom niet?" Wilde ze van hem weten. Hij vond haar ook onwijs lief en daarna drukte ze een kus op zijn wang. De weg van naar de herberg leek haast vanzelf te zijn, ze kende het op de een of andere manier, of omdat Thomas zo vrolijk voor hun uit liep en af en toe met een brede glimlach achterom keek.

Koning Thobias Hiddon

Ze vond het bijzonder en ze vroeg waarom hij het niet wilde. 'Omdat ik bang was dat het altijd pijn zou doen.' fluisterde hij moeizaam. 'Mijn vrouw was overleden.' zei hij daarna. Het was beter als ze meer dingen wist, misschien kreeg ze dan ook herinneringen terug en dat zou fijn zijn. 'Maar je zorgde ervoor dat ik weer wist hoe fijn het is om van iemand te houden.' zei hij daarna zacht.

Koningin Destiney Hiddon

Het kostte hem duidelijk wel moeite, maar hij vertelde het wel. Hij zei dat hij altijd bang was geweest dat het pijn zou doen omdat zijn vrouw was overleden. "Wat erg... en dan word je door mij ook weer op de proef gesteld... dat moet vast vreselijk voor je zijn." Klonk haar stem bezorgd. Zij had ervoor gezorgd hoe fijn het was om weer van iemand te houden.
"Ik klink echt als een geweldige vrouw... maar wat als ik dat niet meer ben... het klinkt allemaal zo avontuurlijk en gedurfd... ik weet niet of ik dat in me heb." Fluisterde ze heel eerlijk.

Koning Thobias Hiddon

'Het gaat wel, ik heb het wel voor je over, maar het is lastig.' gaf hij toe. Hij moest het gewoon volhouden, dan kwam alles misschien vanzelf wel weer goed. Daar moest hij op vertrouwen, heel erg. 'De laatste tijd ging het al anders, we zijn allebei heel erg veranderd en ik weet niet of dat altijd goed is. Maar ik denk dat je bent zoals je bent. Misschien komt het wel weer terug, misschien wordt het wel weer zoals het was.' fluisterde hij.

Koningin Destiney Hiddon

Hij had het voor haar over, maar het was wel lastig. "Dat kan ik heel erg goed begrijpen." Zei ze hem lief en zacht. Hij gaf aan dat het de laatste tijd al heel anders ging, dat ze beide veranderd waren en dat ze wel gewoon was zoals ze was. Misschien kwam het wel terug, misschien wordt het wel weer zo. Ze knikte eventjes en streek langs zijn arm.
"We zullen het zien." Fluisterde ze. Daarna liep ze mee met de twee de herberg binnen. Ze glimlachte en keek rond.
"Werkte hier een vriendin van mij?" Vroeg ze plotseling aan Thobias.

Koning Thobias Hiddon

Ze zouden het zien en hij knikte langzaam, wat in gedachten verzonken. Daarna vroeg ze opeens of een vriendin van haar hier werkte. 'Dat weet ik niet precies meer. Zou kunnen.' zei hij zacht. Hij liet haar hand los en hij glimlachte even naar Thomas, daarna keek hij rond in de herberg. Het was rustig nu, overdag waren er niet zo heel veel mensen. 'We zaten daar, de eerste keer dat je naar mij toe kwam.' zei hij, hij knikte naar het tafeltje.

KOningin Destiney Hiddon

Hij zei dat hij het niet meer wist, maar dat het wel zou kunnen. Ze knikte daardoor eventjes. Haar hand werd door hem losgelaten en hij knikte naar een tafeltje waar ze aan hadden gezeten. Thomas ging zitten met een grijns.
"Hoe ging dat dan?" Vroeg hij plagend aan zijn vader.

Koning Thobias Hiddon

Thomas ging zitten en vroeg hoe het ging. 'Ik zat te eten. Ik was moe, uitgeput en het was al laat. Opeens kwam er een vrouw naar mij toe, ze vroeg of ze mij gezelschap mocht houden. Ik twijfelde, maar gezelschap was nooit verkeerd en ze had iets bijzonders. Ik nodigde haar uit op het kasteel en ze kwam met mij mee. Ik had iets andere verwachtingen, maar eenmaal in mijn kamer vertelde ze mij direct dat ze wilde trouwen.' zei hij, met een zwakke grijns op zijn gezicht.

Koningin Destiney Hiddon

Ze luisterde naar Thobias en ze hoorde Thomas giechelen door zijn woorden. Hij vond het wel grappig, hij had dit verhaal nog nooit gehoord, misschien omdat hij er nu eindelijk oud genoeg voor was.
Destiney ging tegenover Thobias staan en keek doordringend in zijn ogen. "We waren allebei verbaasd van elkaar en wanneer ik wegliep, wisten we beide niet wat we met de situatie aanmoesten." Sprak ze nu met een grijns tegen Thobias. Haar ogen twinkelden vrolijk, ze wist een stukje, ze kon het zich herinneren hoe ze hier had gestaan, hoe zenuwachtig ze eigenlijk was geweest om eindelijk haar lang bedachte plan uit te voeren.

Koning Thobias Hiddon

Destiney kwam tegenover hem staan en hij keek naar haar, ze vertelde wat ze wist en daardoor glimlachte hij. 'Oh, ik wist heel goed wat ik wilde, maar iemand hier had een ander plan. Wilde eerst trouwen en dat soort onzin.' plaagde hij haar nu. Hij pakte even haar hand vast en hij streek over haar huid heen. 'Zullen we zo weer terug gaan? Misschien zijn er nog wel plekken waar we heen kunnen... je oude huis.' zei hij.

Koningin Destiney Hiddon

"Ja, en dat maakte jou juist onzeker, want wat moest je met die gekke vrouw met haar trouwplannen?" Plaagde ze hem terug. Hij streek over haar hand heen en vroeg of ze terug zouden gaan. Hij stelde ook andere plekken voor en ze knikte eventjes.
"Zullen we naar huis gaan eerst, ik ben moe." Mompelde Thomas nu. Destiney keek naar hem met een grijns en streek door zijn haren heen.
"Je moet niet zoveel boeken lezen 's avonds voor je gaat slapen, dan ben je ook niet zo moe overdag." Plaagde ze. Thomas staarde haar eventjes aan, hoe wist ze dat? Kon ze dat herinneren? Hij knuffelde haar eventjes, het kwam goed, hij wist het zeker.
"We gaan terug." Zei Destiney nu zacht.

Koning Thobias Hiddon

'Niet echt wat ik in gedachten had, inderdaad.' zei hij tegen haar. Thomas wilde naar huis, hij was moe. Daardoor knikte hij langzaam, dat was dan beter. De rest kwam wel, het had geen haast. Helemaal niet. Door wat Destiney daarna zei grijnsde hij een beetje en hij nam ze allebei mee terug naar het kasteel. Hij was zelf ook wel moe, hij had hard gewerkt en hij merkte dat alles hem flink wat energie kostte.

Koningin Destiney Hiddon

Eenmaal samen in de slaapkamer, duwde ze Thobias tegen de muur en ze keek hem doordringend aan. "Door wat ik weet is er maar één ding wat ik heel graag wil doen." Fluisterde ze hees tegen hem. Ze zoende hem heftig en begon zijn kleding uit te trekken. Dit stukje wat ze wist, gaf haar voldoende vertrouwen in haarzelf en ze voelde zich zo erg tot Thobias aangetrokken...

Koning Thobias Hiddon

Hij werd tegen de muur geduwd en hij keek haar verbaasd aan, wat was ze aan het doen? Ze zei dat ze iets heel graag wilde doen en meteen werd hij door haar gezoend. Ze trok zijn kleding ook al uit en hij was zo verbaasd dat hij pas na een paar seconde mee ging in de zoen. Hij ademde diep in, dit had hij even niet verwacht, maar hij was er wel enorm aan toe. Hij zoende haar heftig en zijn handen gleden over haar lichaam heen, maar daarna zuchtte hij zacht en hield hij op. 'Wacht...' fluisterde hij. 'Ik weet niet of dit wel verstandig is.' zei hij daarna zacht. 'Door wat ik vandaag allemaal verteld heb, heb je misschien wel een heel ander beeld van mij.' fluisterde hij. Hij was echt niet altijd goed geweest voor haar.

Koningin Destiney Hiddon

Hij zoende haar heftig terug en zijn handen gleden over haar lichaam heen. Daarna hield hij op en zei dat hij niet wist of het verstandig was. Ze had misschien wel heen heel ander beeld van hem.
"Nee." Zei ze doordringend. "Ik herinner me waarom ik jou wilde... wild, onbehouwen, reputatie dat je vrouwen pijn deed." Vertelde ze aan hem. "Ik weet dat ik toen dacht dat ik je wel aankon en dat gevoel heb ik nu ook." Ze gleed met haar vingers door zijn haren heen maar trok uiteindelijk zijn hoofd naar achteren aan zijn haren en zoende hem in zijn nek.
"Dat vond je ook zo leuk aan mij, dat ik erin meeging, dat ik gek was op jouw spelletjes, zolang je me maar niet teveel pijn deed. Zo ver gaan mijn herinneringen momenteel, Thobias." Fluisterde ze met haar lippen tegen zijn huid.