Skyrim RPG

Koning Thobias Hiddon

Hij liep met haar naar de bibliotheek waar hij ze inderdaad al zag, ze leken bezig te zijn met zoeken en hij begroette Dany zachtjes. Jason keek op, Thobias kon gewoon aan zijn blik zien dan hij anders was, waarschijnlijk had hij dus echt last van die terugval. Misschien kon Destiney hem wel wat helpen door te praten, dat zou kunnen. Hij pakte zachtjes de hand van Dany vast nu. 'Gaat het? Heb je al wat kunnen vinden of nog niks?' Vroeg hij zacht.

Koningin Destiney Hiddon

Ze zag Dany even opkijken, ze zat op de grond, ten midden van allerlei stapels met boeken en ze glimlachte eventjes. Dany leek oprecht blij te zijn met alle hulp. Destiney begroette ze eventjes en ze keek vervolgens naar Jason. Hij leek wat angstig te zijn en dat begreep ze niet helemaal. Ze had helemaal niet gehoord wat er gebeurd was .
Dany keek naar Thobias en knikte eventjes. “Ik heb nog niets gevonden, maar jij moet je niet zoveel zorgen maken.. mijn vingers zijn weer terug, door jou… doordat je nu niet gelukkig bent.” Klonk haar stem zacht tegen hem en ze keek hem doordringend even aan.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat ze nog niets gevonden had, maar hij moest zich niet zo veel zorgen maken, haar vingers waren terug door hem, omdat hij niet gelukkig was. 'Ik ben nog wel gelukkig, maar ik weet dat ik jou nodig heb, heel erg hard. Jij bent belangrijk en ik kan niet zonder jou.' fluisterde hij. 'Het is goed dat je weer heel bent, want ik vind elk onderdeel van jou leuk.' plaagde hij haar daarna een beetje.

Jason Hiddon

Hij keek naar Destiney en hij glimlachte zwakjes, hij deed zijn best om gewoon normaal te doen en zich niet druk te maken over alles, maar dat was lastig, heel lastig, want hij voelde de angst wel. Hij was niet echt bang voor haar, maar meer in zijn algemeenheid en daardoor was hij veel meer gesloten en stil dan hij normaal gesproken was.

Dany

Hij vertelde dat hij nog wel gelukkig was, maar dat hij haar nodig had. Heel erg hard. Ze was belangrijk voor hem en hij kon niet zonder haar. Ze knikte eventjes. "Ik ga ook niet weg." Zei ze hem nu met een kleine glimlach. Hij vond het goed dat ze weer heel was, want elk onderdeel aan haar was leuk. "Plaaggeest." Lachte ze daardoor naar hem en ze schudde haar hoofd wat.


KOningin Destiney Hiddon

Langzaam nam ze plaats naast Jason en ze bestudeerde hem eventjes. "Hoe gaat het met je?" Vroeg ze hem wat voorzichtig, aangezien ze deze veranderde houding niet zo heel erg begreep bij hem.

Koning Thobias Hiddon

'Dat hoop ik maar, want anders zal ik ook verdwijnen.' zei hij met een zwakke grijns op zijn gezicht tegen haar. Ze noemde hem een plaaggeest en hij gaf haar zacht een duwtje. 'Kom.' zei hij daarna zacht. Hij pakte haar hand vast en hij nam haar mee, Destiney zou zich wel redden bij Jason. Hij nam haar mee naar de achterste gang in de bibliotheek, daar stonden misschien wel wat boeken die ze nodig had.

Jason Hiddon

Destiney kwam bij hem zitten en ze vroeg voorzichtig hoe het met hem ging, daardoor staarde hij wat voor zich uit, hij wist het zelf ook niet zo heel erg goed. 'Ik ben bang.' gaf hij daarna eerlijk toe. 'Ik kan je niet alles vertellen, dat doet te veel pijn. Kan je je helemaal niets meer herinneren?' vroeg hij zacht aan haar.

Dany

Hij gaf haar een duwtje en daarna nam hij haar mee naar de laatste gang in de bibliotheek. Ze bekeek alle boeken eventjes en zuchtte zacht, ze wist gewoon niet zo goed waar ze moest beginnen, er was zoveel... Alles was ook echt een bende in haar hoofd. Ze dacht gewoon niet meer zo helder.


Koningin Destiney Hiddon

Hij zei eerlijk dat hij bang was en dat hij haar niet alles kon vertellen want dat deed teveel pijn. Hij vroeg of ze zich echt niets kon herinneren en ze schudde haar hoofd. "Nee, ik weet het echt niet meer, sorry." Fluisterde ze tegen hem.
"Maar het is niet goed dat je bang bent... het is door iets van vroeger, of niet?" Vroeg ze. Dan wist ze in ieder geval dat hij niet bang voor haar was of voor Dany of misschien zelfs wel voor Thobias.

Koning Thobias Hiddon

'Hey, het komt wel goed, toch? We verzinnen echt wel iets en Destiney wil je ook heel graag helpen, iedereen wil helpen, dus dat komt helemaal goed.' zei hij zacht. Hij pakte wat boeken en daarna ging hij zitten. 'Hier staat misschien iets in, we kunnen het samen doornemen en als jij iets ziet wat je interessant lijkt moet je het maar aangeven, want ik herken dat toch niet.' zei hij met een glimlachje op zijn gezicht tegen haar.

Jason Hiddon

Ze wist het echt niet meer, maar daar kon ze ook niets aan doen. 'Het komt door vroeger ja, er zijn dingen gebeurt voordat ik hier kwam wonen, voordat ik iets met Dany kreeg. Maar het maakt niet uit, eigenlijk gaat het heel goed, maar soms stort ik opeens in en is het weer terug bij af. Dat is nu, geloof ik.' zei hij zacht tegen haar.

Dany

Hij zei nu dat het wel goed kwam en ze keek eventjes naar hem. "Destiney heeft echt een goede uitwerking op je." Sprak ze met een glimlach, hij was zo anders dan toen ze hem net sprak... nu leek hij er echt voor te willen gaan. Hij pakte wat boeken en ging zitten. Hij dacht dat er misschien wat tussen stond. Ze kwam bij hem zitten en pakte een oud uitziend boek. Ze streek met haar vingers over de kaft heen en keek naar Thobias. "Kan jij dit lezen?" Vroeg ze aan hem. Het was duidelijk een andere taal en Dany herkende het ook niet, waarschijnlijk was de taal al uitgestorven. Het leek wel op de klanken die ze maakte wanneer ze de kracht van de heks gebruikte... misschien kon ze dit wel lezen...


Koningin Destiney Hiddon

Hij vertelde dat het inderdaad door vroeger kwam, voor hij iets met Dany kreeg, het maakte ook niet uit want het ging heel erg goed, soms stortte hij alleen ineens in en dat was waarschijnlijk nu.
"Dat maakt niet uit, dat kan af en toe gebeuren, zolang het nu maar goed met je gaat en niemand je pijn doet, dan kan je er langzaam wel overheen komen denk ik." Glimlachte ze lichtelijk.

Koning Thobias Hiddon

'Ach, jullie hebben allemaal een goede invloed op mij, ieder op zijn eigen manier.' zei hij glimlachend tegen haar. Ze pakte een boek en vroeg of hij het kon lezen, daardoor schudde hij langzaam zijn hoofd. 'Ik ben maar een simpele koning, weet ik veel.' zei hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht. Hij had geen idee wat dit was, hij keek hier normaal ook niet, het was voor hem allemaal niet echt heel erg interessant.

Jason Hiddon

Het maakte niet uit, het kon af en toe gebeuren, zolang het nu maar goed ging en niemand hem pijn deed kon hij er wel over heen komen. 'Dat denk ik ook wel, maar het is wel lastig. Dany gaat zich zo snel schuldig voelen, ze denkt dat ze dan te ver gaat, terwijl ik dat niet zo zie. Dat vind ik vervelend, ik zou het ook gewoon allemaal zonder zorgen willen proberen en dat lukt ook wel, maar dan gebeurt uit het niets zoiets.'

Dany

Ze grinnikte door zijn woorden en gaf hem een knipoog. "Dat is goed om te horen." Lachte ze hem toe. Hij kon het boek niet lezen, hij was maar een simpele koning.
"Leer je niet de oude taal?" Vroeg ze aan hem. Ze staarde er nog even naar het boek en daarna begon het langzaam zichtbaar te worden voor haar. Ze grijnsde daardoor. "Ik kan het lezen." Zei ze nu ineens tegen hem. Ze sloeg het boek open en bekeek de tekst. Dit was ook nog eens onwijs interessant...


Koningin Destiney Hiddon

Hij vond het wel erg lastig want Dany voelde zich heel erg snel schuldig, ze dacht dat ze te ver ging, maar dat was niet zo. Hij wilde het ook allemaal graag zonder zorgen willen proberen en dat lukte wel, maar dan gebeurde dit vanuit het niets.
"Ik denk dat jouw lichaam wel van te voren aangeeft dat het teveel begint te worden, misschien moet je proberen dat op te zoeken en daarna te luisteren. Op dat punt is het genoeg voor je en als Dany een grens weet, denk ik dat ze zich minder schuldig zal voelen." Sprak ze hem zachtjes toe.

Koning Thobias Hiddon

'Nee, waarom? Spreekt iemand dat? Heb ik het nodig?' vroeg hij plagend aan haar. Ze keek naar het boek en daarna zei ze opeens dat ze het kon lezen, waardoor hij haar wat raar aanstaarde, wat bedoelde ze nou eigenlijk? Ze leek het echt te kunnen lezen, misschien stond er wel ites boeiends in.

Jason Hiddon

'Maar hoe merk ik dat dan? Alles is nieuw en heftig voor mij, eigenlijk altijd wel.' zei hij zacht tegen haar. 'Ik weet niet wanneer het echt te gek is, wanneer het te ver gaat, ik geloof niet dat ik het merk. Waar zou ik dan op moeten letten? Wat is de grens?' vroeg hij aan haar. Hier had hij echt geen ervaring mee, dit wist hij allemaal echt niet.

Dany

Hij plaagde haar en daardoor gaf ze hem een duw. "Het kan zeer nuttig zijn wanneer je een oud boek moet lezen, Thobias." Zei ze met een grijns en daarna bladerde ze weer door het boek heen.
"Er staat hier wel iets over mensen zoals ik... maar het is minimaal... Kan je nog meer boeken vinden met deze oude teksten?" Vroeg ze aan Thobias.


Koningin Destiney Hiddon

Hij had geen idee hoe hij het kon merken want alles was nieuw en heftig voor hem. "Ik denk dat je het kan voelen aan je ademhaling of aan je onzekerheid. Probeer het de volgende keer gewoon, je hebt vast ergens een alarmbelletje dat afgaat wanneer je te ver gaat, je moet alleen leren om ernaar te luisteren." Sprak ze hem toe met een glimlach.

Koning Thobias Hiddon

Het kon nuttig zijn als hij een oud boek moest lezen, daardoor schudde hij zijn hoofd. Ze wilde graag meer lezen en hij kwam daardoor even wat overeind. Hij zocht een tijdje in de kasten en hij vond een paar boeken die hij pakte en aan haar gaf. 'Volgens mij is dit in dezelfde rare taal, dus misschien kan je er wel iets mee.' zei hij tegen haar.

Jason Hiddon

'Misschien moet ik daar dan maar een beetje op letten dan, misschien heb je gelijk en heb ik het gewoon niet echt door.' zei hij tegen haar. 'Ik vind het lastig omdat ik alles wel heel erg leuk vind, maar misschien zijn we nu echt wel even een stapje te ver gegaan en gaat het daarom niet zo heel erg goed, dat zou best wel kunnen.' zei hij zacht tegen haar. 'Ik vind het lief dat je zo graag wilt helpen.'

Dany

Hij pakte een paar boeken en zei dat het dezelfde rare taal was dus misschien kon ze er wat mee. Ze pakte een dun boekje en tikte die tegen zijn schouder aan om hem te plagen. Het boekje was alleen zo oud dat het losschoot van de kaft en er kwam een stuk papier uitrollen dat ze anders nooit gezien zou hebben.
"Volgens mij is het een goed teken dat we elkaar plagen." Grinnikte ze en daarna pakte ze het papier op en begon de kleine letters te lezen. Er stond een frons in haar wenkbrauwen en ze keek daarna weer op naar Thobias.
"Een of andere oude liefdesbrief." Mopperde ze en ze zuchtte even.



Koningin Destiney Hiddon

"Goed zo, dat lijkt me een goed idee." Grijnsde ze Jason toe. Hij zei dat hij het lastig vond, maar misschien waren ze wel echt een stapje te ver gegaan en ging het daarom niet meer goed nu. Hij vond het lief van haar dat ze graag wilde helpen. "Ja, natuurlijk, geen enkel probleem... de oude ik deed dat minder zeker of niet? Ik heb het gevoel dat zij wat egoïstischer was." Legde ze aan Jason uit.

Koning Thobias Hiddon

Ze vond een stuk papier en ze zei dat ze dacht dat het goed was dat ze elkaar aan het plagen waren. 'Dat denk ik ook, ik vind het ook leuk om even samen te zijn, dat doen we eigenlijk te weinig.' zei hij zacht tegen haar. Hij pakte haar hand vast en hij kneep er zachtjes in. 'Je weet dat ik van haar hou, toch?' vroeg hij zacht aan haar.

Jason Hiddon

'Je zag wat er gebeurde, of niet soms?' vroeg hij nu zachtjes aan haar, ietwat beschaamd. Het had er op geleken alsof Destiney gezien had wat er onder de tafel gebeurd was en hij wist nog niet of hij dat erg moest vinden of niet. 'Ja, ik denk het, maar je was ook gewoon druk met je eigen leven, ik heb het je nooit echt kwalijk genomen, ik vond het heel erg fijn om met je te praten elke keer, echt.'

Dany

Hij dacht het ook en hij vond het leuk om samen te zijn, dat deden ze veel te weinig. Ze knikte eventjes, ja, de laatste tijd zagen ze elkaar wel minder dan daarvoor. Ineens pakte hij haar hand en zei hij dat ze wist dat hij van haar hield. Ze keek hem daardoor wat niet begrijpend aan, wat was de reden dat hij dit ineens zei?
"Euh.. ja, dat weet ik." Zei ze maar gewoon tegen hem.


Koningin Destiney Hiddon

Hij vroeg zacht en beschaamd of ze had gezien wat er gebeurde. Ze grinnikte zachtjes. "Ja, dat zag ik, maar dat is toch prima? Je moet elkaar een beetje uitdagen, dat maakt een relatie leuk en spannend, toch?" Zei ze vrolijk tegen hem. Hij zei dat hij het wel dacht, maar dat ze gewoon druk was met haar eigen leven, hij had het haar nooit echt kwalijk genomen want het was gewoon fijn om met haar te praten.
"Gelukkig maar." Klonk haar stem eerlijk.

Koning Thobias Hiddon

Ze knikte en daarna keek ze hem aan, ze leek het niet echt te snappen en daardoor ademde hij langzaam in en liet hij haar hand weer uit die van hem glijden. 'Sorry.' fluisterde hij. 'Ik bedoelde het alleen maar lief, niet vervelend.' zei hij nog iets zachter, bijna onverstaanbaar, hij keek haar eigenlijk ook direct niet echt meer aan.

Jason HIddon

Ze had het dus echt gezien en ze zei gelukkig wel meteen dat het prima was, een beetje uitdagen maakt een relatie leuk en spannend. 'Ik vond het wel heel erg spannend.' zei hij zacht. 'Maar wel leuk, maar misschien was alles net wat te veel en te heftig in een keer.' zei hij zachtjes, zijn wangen waren een beetje rood nu.

Dany

Zijn hand gleed weer uit die van haar en hij zei dat hij het alleen maar lief bedoelde en niet vervelend. "Ik begrijp je niet zo goed." Ze pakte zijn hand weer stevig vast. "Natuurlijk weet ik dat je van Destiney houdt, maar waarom zeg je dat nu ineens? Ben je ergens bang voor?" Vroeg ze aan hem en ze liet hem haar weer aankijken.


KOningin Destiney Hiddon

Hij vond het wel heel erg spannend. Ze grijnsde eventjes. "Misschien iets te spannend." Zei ze tegen hem, misschien kwam het daardoor wel. Hij zei ook dat het leuk was en dat het net iets te veel en te heftig was in één keer. "Dat kan ik wel begrijpen... vooral als je dat soort dingen normaal nooit mee hebt gemaakt." Glimlachte ze.

Koning Thobias Hiddon

Ze begreep hem niet en pakte zijn hand weer vast, ze vroeg waarom hij het zei, of hij ergens bang voor was. 'Ik weet het niet.' gaf hij zachtjes toe. 'Stel dat er iets met jou gebeurt, ik weet niet of ik dat kan. Of ik sterk genoeg ben om zelf door te gaan. Je bent zo belangrijk geworden en ik wil Destiney nooit achterlaten of pijn doen, maar zonder jou, dat zie ik niet zitten.' fluisterde hij.

Jason Hiddon

'Ik denk het.' gaf hij toe. Ze kon het begrijpen, zeker als hij dat soort dingen normaal nooit mee had gemaakt. 'Nee, echt nooit, het is zo'n beetje allemaal nieuw voor mij.' zei hij zacht. Hij was totaal niets gewend. 'Maar je vind het dus wel normaal? Ik weet dus ook nooit wat normaal is, ik twijfel echt aan alles wat er gebeurd en daardoor is de spanning nog veel erger.'

Dany

Hij wist het niet en hij zei dat stel dat er iets met haar gebeurde, hij niet wist of hij dat aan zou kunnen, of hij sterk genoeg was om door te gaan want ze was zo belangrijk voor hem, hij wilde Destiney nooit achterlaten of pijn doen, maar zonder haar, dat zag hij niet zitten.
"Thobias... ga alsjeblieft niet uit van het ergste, ik wil echt niet dat je dat denkt, houd alsjeblieft hoop, dan kan ik dat ook. Ik ben doodsbang dat het fout gaat, maar zolang we er niet alles aan hebben geprobeerd, geef ik het niet op." Zei ze hem zachtjes.


Koningin Destiney Hiddon

Hij zei dat hij het echt nog nooit had gedaan, het was allemaal nieuw voor hem. Hij vroeg of zij het wel normaal vond, hij wist niet wat normaal was.
"Waarom zou je normaal willen zijn? Zolang je het goed hebt met Dany en jullie het leuk hebben samen, dan is er toch niets belangrijker? Of je nu normaal bent of niet... trouwens, niemand is normaal, iedereen heeft wel iets wat ze een beetje gek maakt. Echt waar. Daar moet je niet over in zitten. Als jij iets fijn vind, dan is daar niets mis mee." Glimlachte ze.

Koning Thobias Hiddon

'Weet ik, ik geef ook niet zomaar op, maar ik wil dat je weet dat ik om jou geef, om haar, dat ik gewoon graag alles goed wil doen. Ik ben misschien egoistisch geweest omdat ik je hier wilde houden. Omdat ik er voor wilde zorgen dat je bij mij kan blijven. Misschien ga je daardoor juist wel weg.' zei hij heel erg zacht tegen haar, nu kreeg hij zelfs wat tranen in zijn ogen. Hij wilde het ook echt niet opgeven, maar het schuldgevoel was groot.

Jason Hiddon

'Dat is inderdaad zo, maar toch, ik wil niet dat iemand mij raar vindt... dat jij mij raar vindt of Dany misschien, dat zou ik heel erg vinden.' zei hij zacht tegen haar. 'Volgens mij heb jij helemaal niets wat jou een beetje gek maakt, jij bent toch hartstikke normaal of niet soms?' vroeg hij met een zwakke glimlach op zijn gezicht aan haar.

Dany

Ze was blij dat hij aangaf dath ij niet zomaar opgaf, hij wilde alleen dat ze wist dat hij om haar gaf en om Destiney. Hij wilde alles goed doen en hij dacht dat hij egoïstisch was om haar hier te willen houden, misschien ging ze daardoor wel weg. Hij kreeg tranen in zijn ogen en daardoor sloeg ze haar armen om hem heen.
"Thobias, ik wilde hier blijven. Jij hebt er alleen maar voor gezorgd dat het ook echt kon, het was jouw cadeau aan mij omdat ik jou zo erg had geholpen, weet je dat nog?" Vroeg ze hem zacht. "Het is absoluut niet jouw schuld, echt niet. We konden dit niet weten want het is nog nooit voorgekomen dat iemand bij een persoon is gebleven." Vertelde ze zacht aan hem.


KOningin Destiney Hiddon

"Wat maakt het nu uit? Dat rare, dat maakt jou jou. Dat laat zien hoe je bent. Waarom zou iemand dat gek vinden? Ik weet zeker dat Dany alleen maar meer van je gaat houden door dat je iets raars hebt." Grijnsde ze hem toe. Hij vond haar hartstikke normaal. "Ik ben mijn geheugen kwijt, is dat nog niet gek genoeg?" Plaagde ze hem nu.
"Ik ben raar, ik eet bijvoorbeeld in een vast ritueel mijn eten, als ik zenuwachtig ben, dan ga ik raar praten en veel te veel, ik vind het heerlijk om ervoor te zorgen dat Thobias verbaasd is en zo zijn er nog wel meer dingetjes." Zei ze heel open tegen hem, dit deed ze vooral omdat hij er zoveel moeite mee had.

Koning Thobias Hiddon

Hij hield haar dicht tegen zich aan en hij ademde langzaam in en uit. ' Misschien was je wel veel gelukkiger geworden als je niet vast zat aan mij. Als je vrij was, zonder problemen. Ik maak altijd alles erger en ik heb het je al zo moeilijk gemaakt, ik wil je zo graag gewoon een beetje gelukkig en blij zien, voor altijd. Niet deze problemen.' flujsterde hij. Hij streek met zijn vingers langs haar gezicht om de tranen weg te halen en hij keek in haar ogen. 'Ik zou zo veel van je...'

Dany

Hij dacht dat ze gelukkiger was geworden als ze niet aan hem vast zat. "Thobias... we konden er niet voor zorgen dat ik vrij was, anders was dat beter geweest, maar dan was ik alsnog hier gebleven. Ik heb hier alles wat ik wil! Jij bent hier, Jason... Destiney. Iedereen van wie ik hou." Sprak ze hem zachtjes toe. Hij wilde haar graag gelukkig en blij zien, voor altijd. "We gaan eerst deze problemen overwinnen en dan ben ik weer gelukkig en blij." Glimlachte ze. Hij streek langs haar gezicht en zei dat hij van haar hield. "Ik hou ook van jou..." Fluisterde ze tegen hem terug terwijl ze in zijn ogen bleef kijken.

Koning Thobias Hiddon

Hij wist dat hij vertrouwen in haar moest hebben, maar het schuldgevoel bleef enorm groot en daardoor was het moeilijk om alles op een rustige manier te bekijken, want hij was al zo verdrietig. ' Je hebt gelijk, we verzinnen iets, vast wel.' zei hij uiteindelijk. Ze hield ook van hem en hij bleef naar haar kijk, daarna drukte hij zacht zijn lippen op die van haar en gaf hij haar een kusje. Hij liet haar langzaam los en hij veegde zelf ook zijn tranen weg. 'Laten we maar doorzoeken, voor ik helemaal van slag raak.'