Skyrim RPG

Dany

Hij knikte en zei dat hij inderdaad geloofde dat het over was nu. Hij vond dit beter voor haar, hij zou haar breken als hij nu doorging. "Haar hart is al gebroken, Thobias, ik voel het... het doet echt pijn." Klonk haar stem heel erg zacht tegen hem. Hij vond het duidelijk zelf ook heel erg moeilijk.
'"maar kijk maar... misschien weet je zo een beetje beter wat je wilt... ik denk dat het ergens wel goed voor je is.'" dat vond ze zeker

Koning Thobias Hiddon

'Natuurlijk, wat moet ik dan? Haar elke keer pijn doen en voorliegen? Haar hart duizend keer breken? IK mag niet samen met haar zijn, maar ook niet uit elkaar gaan. Wat verwacht je wel niet van mij? Rot maar op. Ga naar huis. Je hebt hier niets meer te zoeken. Ga haar maar helpen.' zei hij tegen haar. Daarna pakte hij zelf zijn spullen en liep hij weg. HIj ging zelf wel alleen verder, hij had Dany niet nodig.

Dany

"Ik weet het zelf ook niet, Thobias... ik probeer echt alleen maar te helpen, sorry." Fluisterde ze hem toe. Hij liep bij haar weg en ze keek hem na. Daarna pakte ze ook haar spullen en ging ze hem achterna. "Thobias... alsjeblieft, laat me met je meegaan." Zei ze tegen hem en ze ging achter hem aan. Ze pakte zijn arm.

Koning Thobias Hiddon

Hij wist het allemaal echt niet, ze pakte haar spullen en ze smeekte hem om mee te gaan. 'Ik weet het niet, Dany. Ik ga je waarschijnlijk duizend keer zoenen, aanraken, irriteren, tot je zelf weg wilt.' zei hij tegen haar en hij maakte zijn arm los. 'je mag mee, maar bereid je maar vast voor op dingen die je niet leuk gaat vinden,' zei hij zacht tegen haar. Daarna stapte hij de koets in, hij vond het niet erg als ze meeging, ze moest het gewoon weten.

Dany

Hij wist het niet en zei dat hij haar ging zoenen, aanraken en irriteren tot ze zelf weg wilde gaan. "Je weet toch dat ik dat niet wilt? Je mag het van mij met iedereen doen, maar niet met mij, Thobias." Sprak ze hem zachtjes toe. Ze moest zich voorbereiden op de dingen die ze niet leuk vond. Daardoor huiverde ze eventjes. Het klonk niet prettig, maar ze wilde hem zo graag in de gaten houden, hem beschermen tegen zichzelf.

Koning Thobias Hiddon

' Je weet hoe ik ben...' Mompelde hij. Hij leunde wat achterover en hij staarde naar buiten. Eerst maar eens overleggen met die koning, dan zou hij alles daarna wel even zien. Hij was nu gewoon van slag, maar hij zou het allemaal wel zien. Hij wilde Destiney nog steeds geen pijn doen. Hij wist het echt niet. 'Straks zorg ik er voor dat jij niet eens meer bij mij wilt zijn...' zei hij zacht. Hij was daar vooral bang voor. Dat zelfs Dany hem zou gaan haten.

Dany

Hij zei dat ze wist hoe hij was. "Ja, ik weet hoe lief, gevoelig en medelevend dat je bent." Zei ze tegen hem. Ze ging naast hem zitten in de koets en pakte zacht zijn hand vast. Hij zei dat hij ervoor zou zorgen dat ze niet meer bij hem wilde zijn. "Nee, dat zal nooit gebeuren, echt niet... ik zal je nooit kunnen haten." Fluisterde ze lief tegen hem.


Koningin Destiney Hiddon

Ze had die dag eigenlijk heel erg veel afspraken, maar ze had niets gedaan. Helemaal niets. Ze zat nog steeds in het hoekje van haar kamer te huilen, haar tranen bleven komen en ze voelde zich intens verdrietig hierdoor. Ze had ook echt geen zin om op te gaan staan en naar iemand toe te lopen of Jason om hulp te vragen. Ze wilde het gewoon niet, ze wilde hier gewoon blijven zitten.

Koning Thobias Hiddon

Hij legde zijn hoofd weer tegen haar aan en hij sloot zijn ogen. 'Ik vind het zo erg dat ik haar zo veel pijn doe, maar ik weet dat ik het anders helemaal erg maak... Dan zal ik haar elke keer pijn doen.' zei hij zacht. 'Denk je dat ze het mij ooit allemaal zou vergeven?' Vroeg hij mompelend aan haar. Hij was echt wat in gedachten verzonken en hij maakte zich enorm veel zorgen. Had hij haar nu voor altijd zo veel pijn gedaan?

Dany

Hij vond het heel erg dat hij Destiney zoveel pijn deed. "Je hebt de beste keuze voor nu gemaakt... je wilt haar niet nog meer pijn doen, dan is dit de beste oplossing. Hij vroeg of ze dacht of Destiney hem ooit zo vergeven. "Jawel, dat doet ze wel, ze is gek op je..." Fluisterde ze tegen hem en ze streek door zin haren heen.

Koning Thobias Hiddon

Hij had de beste keuze voor nu gemaakt, maar ze zou hem wel vergeven, ze was gek op hem. 'Het zou beter zijn als het niet zo was.' zei hij zacht tegen haar. HIj pakte nu zachtjes haar hand vast en hij ademde trillend in. 'Waarom voelt het zo slecht als het alsnog de beste keuze is voor nu?' vroeg hij zachtjes. 'Ik weet dat ik dit nodig heb, maar ik weet ook hoe veel pijn het doet en het doet mij ook zo veel pijn...'

Dany

"Het is nu eenmaal zo, Thobias.. je kunt haar niet verbieden om gek op je te zijn." Fluisterde ze. Haar hand werd door hem vastgepakt en hij vroeg waarom het zo slecht voelde, ook al was het nu de beste keuze.
"Een andere keus voelt nog erger dan deze..." Mompelde ze zacht tegen hem. "Je weet dat je dit nodig hebt, dus probeer een beetje daaraan vast te houden."

Koning Thobias Hiddon

'Maar doordat ik weet dat het haar zo veel pijn doet, vind ik het moeilijk om daar aan vast te houden. Ik vind dat sowieso altijd al heel erg lastig,' mompelde hij. 'Denk je echt dat dit de beste keuze is? Wat als ze mij hierna echt nooit meer wil zien omdat ik haar te veel pijn gedaan heb?' vroeg hij mompelend aan haar. 'Ik hou van haar, ik wil haar juist geen pijn doen. Wat ik ook doe, ik doe haar altijd pijn.' fluisterde hij.

Dany

"Dat kan ik heel erg goed begrijpen, Thobias... maar het is nu eenmaal een vervelende situatie. Ik denk echt dat dit beter is en Destiney zal je altijd blijven willen zien. Zo is ze, ze houdt van je." Legde ze aan hem uit. Hij hield van Destiney en hij wilde haar geen pijn doen, dat deed hij nu alleen maar. "Ja, maar je doet dit alleen maar om het later beter te maken, ook voor haar. Als je eenmaal weet wat je wilt, dan kun je haar ook zekerheid geven."

Koning Thobias Hiddon

'Ja, dat is zo, misschien is dit wel goed. Gewoon even alles op orde kijken en misschien denk ik na een paar dagen wel dat ik dit echt niet wil en dat ik nooit meer iemand anders wil dan Destiney,' fluisterde hij. Hij zuchtte even, hij vond het wel moeilijk. 'Ik vond het trouwens wel heel fijn om bij elkaar te slapen. Zelfs om alleen maar te knuffelen.' zei hij zacht tegen haar. Hij meende het wel echt, het beviel hem best wel, hij voelde zich niet zo eenzaam.

Dany

"Ja, precies." Knikte ze nu toen hij aangaf dat het misschien juist wel goed was en dat hij zo alles op orde kon krijgen. Hij vond het wel heel erg fijn om bij elkaar te slapen, al was het alleen maar om te knuffelen. "Ja, dat vond ik ook, het voelde een stuk minder eenzaam." Knikte ze een beetje.

Koning Thobias Hiddon

'Ik vind het nooit erg om een knappe vrouw naast mij te hebben' zei hij nu plagend tegen haar en hij gaf haar zacht een duwtje. Hij vond het te leuk om haar wat te plagen, hij kon het niet laten en hij wilde zichzelf wat afleiden. Hij merkte dat ze er bijna waren, hij zou Destiney schrijven. Dat hij haar geen pijn wilde doen, dat ze aangekomen waren en dat hij echt wel om haar gaf, maar dat dit beter was. Hij hoopte dat ze het kon begrijpen.

Jason Hiddon

De training was redelijk goed gegaan, hij deed echt heel erg zijn best om het goed te doen en ridders te motiveren. Toen hij terug liep, stond ze daar opeens. Ze had een prachtige jurk aan, haar doordringende ogen boorden zich in die van hem en daarom kwam hij langzaam dichterbij, hij werd gedwongen, hij kon niet anders. 'Je bent goed bezig zo, Jason.' zei ze tegen hem. 'Heb je zin om met mij wat te drinken?' vroeg ze aan hem. 'Ik... ik weet het niet, Diana.' fluisterde hij. 'Ik wil je graag spreken, verder niets. Gewoon over hoe het leven nu is...'

Dany

Ze grinnikte een klein beetje door zijn woorden en schudde haar hoofd een beetje. ze bleef bij hem zitten tot ze het kasteel in zicht kreeg. "Jemig, het is hier nog groter dan bij jou." Grijnsde ze een beetje. Ze bleef een tijdje kijken met een grijns.


Koningin Destiney Hiddon

Na een tijdje kwam ze langzaam overeind. Ze begon verdwaasd te lopen, ze liep door de hal heen, zonder ook maar echt iets te zien en na een tijdje zag ze Jason. Trillend liep ze op hem af en ze begon te snikken, ze zag iet eens dat hij bij iemand stond, ze viel in zijn armen en hield hem stevig en snikkend vast.

Jason Hiddon

Opeens viel Destiney in zijn armen, hij zag de ogen van Diana doordringend op hem gericht, maar hij slikte even, hij moest Destiney helpen. 'Wat is er toch aan de hand?' vroeg hij zachtjes. Hij hield haar heel dicht tegen zich aan. 'Zie ik je straks?' vroeg ze, waarop hij langzaam knikte, hij moest wel. Hij had echt geen keuze. 'Kom, we gaan even naar binnen,' fluisterde hij. Hij nam haar met zich mee naar zijn kamer en hij pakte een glas water voor haar.

Koningin Destiney Hiddon

Hij vroeg wat er aan de hand was en ze hield hem stevig vast. "Thobias..." Snikte ze en ze ging bij hem zitten en kroop tegen hem aan.
"Het is over... Hij wilt niet meer." Klonk haar trillende stem en de tranen bleven komen. Ze voelde zich echt afschuwelijk hierdoor, haar hart was echt gebroken.

Jason Hiddon

Ze snikte dat het Thobias was en daarna zei ze dat het over was, hij wilde niet meer. Dat was echt onverwachts, hij had er totaal niet op gerekend dat dit echt zou gebeuren. Hij hield haar daarom ook heel dicht tegen zich aan. 'Wat heeft hij gezegd? Dit had ik echt niet verwacht...' zei hij tegen haar. Hij had gisteren nog gezegd dat hij dit niet verwachtte, hij wist dat thobias heel erg veel van haar hield, waarom deed hij dit dan?

Koningin Destiney Hiddon

Hij bleef haar vasthouden en vroeg wat hij had gezegd en dat hij het niet had verwacht. Ze schudde langzaam haar hoofd, zelf had ze het ook niet verwacht. Ze liet hem het briefje lezen wat ze als laatste had gehad, het was helemaal verkreukeld. Snikkend bleef ze tegen hem aanzitten.

Jason Hiddon

Hij las het briefje even door, hij snapte het echt niet en hij probeerde haar wat te troosten. 'Misschien is het niet definitief, Destiney. Misschien heeft hij echt even alle vrijheid en ruimte nodig. Je weet niet wat er allemaal in zijn hoofd omgaat.' zei hij zachtjes, maar hij kon zich niet echt goed concentreren door de afspraak die hij zojuist met Diana had gemaakt. Hij wilde heel graag dat het goed ging, maar hij was doodsbang.

Koningin Destiney Hiddon

Het was misschien wel niet definitief, misschien had hij even vrijheid en tijd nodig.
"Stel dat hij het vaker nodig heeft? Daar kan ik niet mee omgaan, Jason, echt niet... het voelt alsof mijn hart eruit is gerukt, ik voel me zo slecht..." Huilde ze en ze legde haar hoofd tegen zijn borstkas.

Jason Hiddon

'Oh, Destiney toch...' zei hij zacht, dit deed hem ook pijn, ook omdat hij best wel gevoelig was en dit soort dingen zelf ook snel heel intens voelde. 'Dan geef je aan dat je hem nu deze tijd wilt geven, maar als hij er voor kiest om echt voor jullie relatie te gaan, dan kan het niet meer. Dan moet hij jou trouw zijn en anders niet,' zei hij duidelijk. Dat leek hem het beste, want dit deed haar zo veel pijn, het was vreselijk om te zien.

Koningin Destiney Hiddon

Hij zei dat ze aan moest geven dat ze hem nu wel deze tijd wilde geven, maar dat het niet meer kon als hij voor haar koos. Dan moest hij haar trouw zijn.
"Wat nu als hij deze belofte niet kan maken..." Vroeg ze hem fluisterend met een trillende stem. Ze was gewoon zo bang dat hij zich nergens aan kon houden en dan was zo'n afspraak meteen zo definitief en dan kon ze niet anders dan voorgoed afscheid van hem te nemen.