Skyrim RPG

Koningin Destiney Hiddon

Thobias pakte haar hand, maar ze trok hem tegenhaar aan. "Het is ook allemaal lastig..." Zei ze tegen hem en ze knuffelde hem weer eventjes. "Kan je wel een beetje slapen?" Wilde ze graag van hem weten en ze drukte een kusje op zijn wang.

Koning Thobias Hiddon

Ze zei dat het ook allemaal lastig was, hij werd geknuffeld, maar hij ging er niet echt heel erg op in, hij was wat in gedachten verzonken. Ze vroeg of hij wel een beetje kon slapen en hij knikte langzaam. 'Ga jij ook maar lekker slapen, volgens mij sliep je al bijna,' zei hij zachtjes. Hij gaf haar een kusje en daarna ging hij normaal liggen en keek hij weer naar haar. Ze was echt mooi. Hij moest enorm blij met haar zijn en dat was hij ook, maar hij vond dit wel allemaal lastig.

KOningin Destiney Hiddon

Hij knikte alleen langzaam en zei dat zij ook lekker moest gaan slapen want hij dacht dat ze al bijna sliep. Hierdoor glimlachte ze naar hem en knikte ze. "Ja, ik sliep al bijna, maar ik blijf graag met je wakker als je je daardoor beeter voelt." Fluisterde ze. Ze kreeg een kusje van hem en daarna ging hij weer liggen. Ze ging bij hem liggen en legde haar hoofd tegen hem aan om zo langzaam in slaap te vallen.

Koning Thobias Hiddon

'Het gaat wel, ik heb liever dat jij lekker gaat slapen,' fluisterde hij. Hij zag dat ze langzaam in slaap viel en hij bleef naar haar kijken, maar hij kon echt niet in slaap komen. Na een tijdje wakker te hebben gelegen kwam hij overeind. Hij trok een broek aan, daarna ging hij de kamer uit en liep hij naar buiten. Het was prachtig hier, ze hadden een heel mooi uitzicht over het water en hij staarde in het donker voor zich uit. Hij keek verbaasd op toen hij opeens twee warme handen op zijn rug voelde. Hij draaide zich om, het was Gwynn. Blijkbaar had ze ook niet kunnen slapen. Ze had een dun nachtjurkje aan en ze zag er prachtig uit in het licht van de maan. 'Dit mag niet.' fluisterde hij. 'weet ik,' was de reactie van Gwynn. Hij pakte haar vast en hij trok haar dicht tegen zich aan, zijn handen gleden krachtig over haar lichaam heen. Hij hoorde haar zachtjes kreunen, waardoor hij alleen nog maar heftiger werd. Hij tilde haar op, Gwynn sloeg haar benen om hem heen en hij zette haar tegen een boom aan, zijn lippen gleden naar haar hals en hij ademde diep in. Dit had hij zo ontzettend gemist.

Koningin Destiney Hiddon

Wanneer Thobias wegging, merkte ze het eigenlijk niet eens. Ze werd wel half wakker, maar het was niet genoeg om echt weer wakker te worden en haar ogen te openen. Daarom sliep ze gewoon verder en ze droomde heerlijk.

Koning Thobias Hiddon

Haar handen gleden over zijn borstkas, hij keek diep in haar ogen en hij ademde diep in. 'Je weet dat je altijd van mij zult blijven, toch?' vroeg hij, zijn stem schor. 'Je kan trouwen met hem, je kunt doen met hem wat je wilt, maar je bent van mij, al sinds de eerste keer,' fluisterde hij. Gwynn kon alleen maar knikken, niet in staat om iets te doen. Ze drukte haar lippen in zijn hals, daarna beet ze op zijn huid. Ze maakte zijn riem los, hij liet haar op de grond zakken en hij keek naar wat ze van plan was. Ze bond zijn armen vast, daarna werd hij tegen de boom aan gezet en bond ze hem vast met zijn armen boven zijn hoofd. Hij haalde trillend adem, Gwynn kende hem ontzettend goed. Hij kon geen kant op en hij voelde haar vingers over zijn buik heen glijden, waardoor hij diep kreunde, dit was al bijna genoeg voor hem, zijn buik was zo gevoelig. Ze drukte haar lippen op zijn spieren en hij voelde zichzelf helemaal aanspannen, maar ze hield net op tijd op en ze trok zijn broek naar beneden. Wat ze daarna deed was ongelofelijk, hier hield hij enorm van, ze wist precies wanneer hij bijna klaar was en wanneer ze op moest houden, hij kon niets, hij hing helemaal vast en ze had hem volledig in haar macht, maar hij vond het geweldig, hij genoot enorm en het was zo intens dat hij niet eens stil kon blijven staan. Toen het echt niet meer te houden was werd hij losgemaakt, hij drukte Gwynn weer tegen de boom en hij drong direct bij haar naar binnen. Dit was net zo heftig, hij voelde haar nagels over zijn huid krassen, haar tanden in zijn nek en hij vergat totaal dat hij haar echt niet zwanger mocht maken, tot ze hem er aan hielp herinneren. 'Zeg het op tijd, Thobias. Alsjeblieft,' fluisterde ze. Hij mompelde een halve bevestiging, maar toen het eenmaal zo ver was was hij het al vergeten en werd hij zo'n beetje halverwege van haar afgeduwd. Hij keek haar wat verstrooid aan, maar hij voelde meteen haar lippen daar om hem nog een beetje te ontspannen. 'Jezus, Gwynn,' mompelde hij zachtjes, na een tijdje leunde hij met haar in zijn armen tegen de boom. 'Dit moet tussen ons blijven, echt... anders mag dit nooit meer.' fluisterde hij. Ze knikte langzaam. 'Ga maar snel terug,' zei ze zachtjes. Hij trok zijn broek weer normaal aan en hij haalde een hand door zijn haren, daarna liep hij terug naar binnen.

Koningin Destiney Hiddon

Na een tijdje was ze toch wakker geworden, ze keek even naast zich, maar Thobias was weg... zachtjes zuchtte ze even, ze had veel liever dat hij har wakker maakte als hij niet kon slapen dan dat hij er zomaar ineens vandoor ging. Ze kwam uit bed en keek even uit het raam of ze hem daar zag lopen. Door wat ze zag, verstijfde ze helemaal. In het maanlicht kon ze heel duidelijk zien wat Thobias en Gwynn aan het doen waren. Dit voelde echt als een steek in haar hart. Ze deed zo haar best, ze gaf hem zoveel opties en alternatieven en dan ging hij zo met haar vertrouwen om. Allebei trouwens... ook Gwynn vertrouwde ze, maar nu niet meer... Ze wreef over haar gezicht heen en bleef radeloos staan, wat moest ze nu doen? Ze wist het niet, ze voelde zich leeg...

Koning Thobias Hiddon

Hij haalde langzaam adem, hij moest even flink bijkomen en nu drong langzaam tot hem door wat er zojuist gebeurd was, wat totaal niet had mogen gebeuren. Het was nooit zijn bedoeling geweest, maar hij wist dat hij had moeten weigeren. Hij hoopte maar dat het niet uitkwam, Destiney zou aan haarzelf gaan twijfelen en dat was niet nodig, zijn gevoelens voor haar zouden nooit veranderen, want anders zorgde hij wel dat hij alsnog samen kon zijn met Gwynn. Hij liep de kamer in en hij keek naar de rug van Destiney. Ze stond bij het raam. Geen goed teken. Had ze alles gezien? Hij gokte er maar op dat het niet zo was en hij pakte haar vast. 'Wat doe je?' vroeg hij zachtjes.

Koningin Destiney Hiddon

Thobias kwam binnen en pakte haar vast. Ze maakte zich van hem los en schudde haar hoofd. Ze trilde helemaal. "Jij weet echt niet wat dit met me doet, of wel?" Vroeg ze hem met een schorre stem. "Ik vertrouwde je, jullie allebei en dan doen jullie dit... waarom? Waarom was het nog niet genoeg? Waarom beloof je me dingen die je niet na kan komen?" Tranen liepen over haar wangen heen en de blik in haar ogen was intens verdrietig.
"Je breekt mijn hart, Thobias." Sprak ze schor.

Koning Thobias Hiddon

Ze maakte zich meteen los en ze zei dat hij echt niet wist wat dit met haar deed. Haar stem klonk schor, ze zei dat ze hun vertrouwde en dan deden ze dit. Ze was echt heel erg verdrietig en ze zei dat hij haar hart brak, waardoor hij haar even aanstaarde. Hij voelde zich direct vreselijk. Het geweldige gevoel van net verdween helemaal en hij slikte moeizaam. 'Ik... ik wilde je geen pijn doen, het gebeurde gewoon...' fluisterde hij. 'Ik dacht niet na, het spijt mij enorm, echt...'

Koningin Destiney Hiddon

"Ik accepteer het echt niet. Hoe kan het nu gewoon gebeuren als ik jullie allebei gewaarschuwd heb? Ik heb zo vaak gezegd dat het me onwijs pijn zou doen als er wat zou gebeuren zonder dat ik erbij ben. Ik vind het trouwens al heel wat dat ik ook maar iets accepteer, maar daar denken jullie niet eens over na, of wel?" Vroeg ze hem. Ze huilde en ze schudde haar hoofd. Daarna begon ze haar spullen in te pakken. "Dit was onze huwelijksreis, dit ging om ons... om onze band sterker te maken, maar je hebt het echt verkloot." Snikte ze en ze smeet alles wat van haar was in een tas.

Koning Thobias Hiddon

Het was echt heel erg, nu pas begon hij zich te beseffen dat ze volledig gelijk had, want net had hij daar echt totaal niet aan gedacht. Hij had nergens aan gedacht en als hij heel eerlijk was, wist hij ook dat hij er gewoon enorm van genoten had. 'Jawel, ik vind het heel bijzonder, ik ben je enorm dankbaar en dit had echt nooit mogen gebeuren. Ik denk daar echt wel aan, Destiney,' fluisterde hij, maar hij zei eigenlijk bijna niets meer. Hij had het verpest. Hij haalde een hand door zijn haren heen en hij keek toe hoe ze haar spullen in pakte, hij slikte moeizaam. 'Destiney, wat ga je doen?' vroeg hij heel zacht.

Koningin Destiney Hiddon

"Dat is te laat, Thobias, het is altijd makkelijk om dit soort dingen achteraf te zeggen, je dacht gewoon niet na." Vertelde ze hem nu. Hij vroeg haar wat ze ging doen.
"Naar huis." Sprak ze haast onverstaanbaar. Ze keek hem geen een keer aan. "Ik wil je niet meer zien, je bent te ver gegaan. Ik heb werkelijk alles voor je over, maar dit was mijn grens, Thobias." Vertelde ze aan hem. Ze wreef over haar gezicht heen. "Ik voel me zelfs nu al schuldig dat ik wegga omdat ik weet wat dat met je doet, maar ik kies nu even heel egoïstisch voor mezelf, het spijt me." Ze pakte de tas en liep bij hem vandaan.

Koning Thobias Hiddon

Het was te laat, het was makkelijk om het achteraf te zeggen, maar hij dacht niet na. Daar kon hij niet tegenin gaan, hij had inderdaad niet na gedacht. Ze ging naar huis, ze wilde hem niet meer zien hij was te ver gegaan. Ze had alles voor hem over, maar dit was haar grens. Ze ging weg. Ze voelde zich nu al schuldig, maar ze koos voor zichzelf. Ze pakte de tas en liet hem achter, compleet in de war. 'Destiney, wacht...' zei hij, hij ging meteen achter haar aan en hij pakte haar vast. 'Is het helemaal over tussen ons?' vroeg hij zacht, hij verslikte zich bijna in de woorden.

Koningin Destiney Hiddon

Hij hield haar tegen en vroeg of het helemaal over was tussen hen. "Ik weet het niet..." Antwoordde ze eerlijk met een trillende stem. "Ik wil dat je nadenkt hierover, dat je beseft dat je nu echt te ver bent gegaan. Ik hoop dat je een manier vind om het goed te maken." Ze wreef langs haar gezicht waar de tranen overheen liepen en daarna begon ze weer van hem weg te lopen. Ze huilde vreselijk en ze zag er ook gewoon gebroken uit. Het deed haar echt pijn en ze vond het echt niet leuk.

Koning Thobias Hiddon

Ze wist het niet. Hij moest hier over nadenken, hij moest beseffen dat hij echt te ver was gegaan. Ze hoopte dat hij een manier vond om het goed te maken. Hij had geen idee hoe hij dat ooit moest doen. Hij wist het niet, hij was compleet in de war door alles. Misschien had hij er echt wel te makkelijk over gedacht. Hij had zich veel te veel laten leiden door alle andere gevoelens, niet door wat hij voor Destiney voelde. Ze liep weg en hij staarde haar na, hij had geen idee wat hij nou moest doen. Gwynn kwam langzaam naar hem toe, ze begreep wel wat er aan de hand was. Hij had een tijdje met haar zitten praten over alles, zelfs de optie overwogen om het maar gewoon zo te laten en toe te geven aan de verleiding om van alles met Gwynn te doen, maar hij kon het niet. Vroeg in de ochtend pakte hij zijn spullen en vertrok hij zelf ook naar huis. Hij had geen idee waar Destiney was, maar het was beter als hij aan het werk ging, dat zeker. In de nacht had hij zichzelf veel pijn gedaan, zijn armen zagen er echt niet uit, hij wist dat hij zichzelf moest afleiden en hij moest iets verzinnen om Destiney terug te krijgen. Hij liep het kasteel in, ergens hoopte hij dat ze hier was, dat ze gewoon hier bleef, maar hij was bang van niet.

Koningin Destiney Hiddon

Helemaal overstuur was ze weggegaan, ze had de weg in het donker maar amper kunnen vinden, maar tegen de ochtend stond ze eindelijk voor het kleine huisje wat altijd van haar was geweest en altijd was gebleven. Ze liep naar binnen toe en liet haar spullen uit haar handen vallen. Daarna was ze op de bank in slaap gevallen, compleet uitgeput...


Dany

Er was heel erg veel aan de hand en ze begreep er echt helemaal niets van, zoveel gevoelens door elkaar, Destiney, Thobias... Ze kreeg het van allebei mee en dat was echt niet makkelijk. In de ochtend liep ze wat te dolen door het kasteel, ze moest echt even alleen zijn. Uiteindelijk kwam ze Thobias tegen en ze pakte zijn arm.
"Wat is er toch gebeurd?" Vroeg ze bezorgd aan hem.

Koning Thobias Hiddon

Dany pakte zijn arm vast, heel plotseling en hij klemde zijn kaken op elkaar, de wonden deden pijn, maar hij wilde niet dat ze bezorgd was. Ze vroeg wat er aan de hand was en hij nam haar mee de werkkamer in, hij wilde niet dat iedereen meteen alles hoorde. 'Ik geloof dat we uit elkaar zijn,' zei hij nu zachtjes en hij ademde diep in. Het deed hem ontzettend veel pijn en het was ook nog eens volledig zijn eigen schuld. 'Ik... het komt door mij en ik... ik weet niet of het nog goed komt,' fluisterde hij.

Dany

Thobias nam haar mee de werkkamer binnen en zei dat hij dacht dat ze uit elkaar waren. "Wat? Nee..." Sprak ze meteen, ze kon het niet geloven dat hij dit zei. Hij en Destiney uit elkaar? Dat kon echt niet... Hij gaf aan dat het zijn eigen schuld was en hij niet wist of het ooit nog goed kwam.
"Jawel, het kan niet zomaar over zijn. Het komt goed, je moet alleen keihard je best doen, nog meer dan normaal. Je zult echt op je knieën moeten gaan en alles eraan doen om haar terug te krijgen.

Koning Thobias Hiddon

Ze kon het duidelijk niet echt geloven, maar toch was het de harde waarheid. Ze waren niet meer samen. Hij slikte moeizaam, het deed hem enorm veel pijn als hij er aan dacht. Het kon niet zomaar over zijn, het kwam goed, hij moest alleen keihard zijn best doen, nog meer dan normaal. 'Het is even klaar, Dany. Ik heb even rust nodig,' fluisterde hij. Hij moest alles voor zichzelf op een rijtje krijgen. Alles weer op orde. Daarna zou hij kijken wat hij nou precies met Destiney wilde, maar voorlopig was het in zijn hoofd een grote chaos vol gevoelens waar hij niet mee om kon gaan. Dat moest eerst een beetje kalmeren. Destiney zou hem nu toch nog niet willen zien. Hij kon het zelf ook nog niet echt bevatten. Ze was zo lang ziek geweest en hij had zo lang voor haar gezorgd, het was allemaal perfect gegaan en nu dit. Hij ging zitten en hij staarde voor zich uit, hij voelde zich afschuwelijk.

Dany

Het was klaar en hij had even rust nodig. Ze keek hem even met medelijden aan en streek over zijn schouder heen. "Oké, ik zal je met rust laten, ik merk het vanzelf wel als je me nodig hebt. Niet jezelf pijn doen alsjeblieft in de tussentijd." Sprak ze zacht tegen hem. Daarna liep ze maar weer gewoon langzaam weg.



Koningin Destiney Hiddon

Ze staarde voor zich uit, in haar ogen een lege blik en ze keek niet eens echt, ze zat daar maar wat, op de grond... ze had net een gigantische woede uitbarsting gehad, alle spullen lagen door elkaar, ze had het hele huis overhoop gehaald en overal mee gegooid. Nu zat ze gewoon doodstil en deed ze verder helemaal niets... ze voelde zich leeg en eenzaam...

Koning Thobias Hiddon

Dany vertrok weer, het drong niet eens echt tot zich door. Hij was enorm van slag, hij kon niet geloven dat ze echt weg was en hij wist niet hoe hij met deze gevoelens om moest gaan. Hij was er vanuit gegaan dat ze altijd samen zouden zijn. Dat het altijd goed zou gaan tussen hun, ondanks alles om hun heen. Maar nu had hij het zelf enorm verpest, terwijl hij wist dat dit niet uitzonderlijk was. Dat dit best nog eens kon gebeuren. Uiteindelijk kwam hij overeind, hij kon dit niet. Hij moest met haar praten. Dat ze daarna besloot dat het klaar was interesseerde hem niet, maar hij wilde hier eerst over praten. Daarom liep hij direct weg, hij wist dat ze naar haar oude huis was en even later stond hij daar voor de deur en klopte hij aan.

Koningin Destiney Hiddon

Ze hoorde in eerste instantie de klop op haar deur niet eens, ze bleef doodstil zitten. Op een gegeven moment knipperde ze met haar ogen en besefte ze dat er iemand aan de deur stond. Langzaam kwam ze overeind en opende ze de deur. Ze keek naar Thobias en haalde even diep adem. Ze wist niet eens wat ze moest zeggen, maar ze zag er niet meer uit. Haar haren door de war en haar kleren zaten ook allemaal scheef

Koning Thobias Hiddon

Het duurde even en hij wilde eigenlijk omdraaien, maar de deur ging toch open. Destiney zag er totaal verward uit, het hele huis was een puinhoop en ze zag er eigenlijk uit zoals hij zich voelde. Hij stapte naar binnen, zonder toestemming en hij sloot de deur weer zodat mensen niet al te veel meekregen. 'Ik begrijp het als je helemaal klaar bent met mij, maar ik wil eerst praten. Ik wil niet dat het zo gaat, we gaan het hier eerst over hebben en dan kan je daarna besluiten of je verder wilt of dat het klaar is.' zei hij doordringend tegen haar. 'Kom,' zei hij daarna wat zachter en hij pakte voorzichtig haar hand vast, daarna ging hij met haar op de bank zitten.

Koningin Destiney Hiddon

Hij sprak tegen haar, het kwam alleen niet echt binnen, ze knikte een beetje als een klein kind en liet zich door hem meenemen naar de bank. Ze ging bij hem zitten en legde haar hoofd tegen hem aan.
"Ik kan niet zonder jou..." Fluisterde ze tegen hem. "Je doet alleen zoveel pijn..." tranen glinsterden in haar ogen, ze was hier echt heel verdrietig om.